451: Erps-Kwerps, Donderdag 21 mei 2020, 20,267 km. (9140,365 km.)

“Het relaas inzake een wandeltocht langs knooppunten behorende tot het wandelnetwerk Demer en Dijle, met start en aankomst te Erps-Kwerps. Ook deze tocht vond plaats in een periode dat Corona de bewegingsvrijheid beperkte. We zouden van start gaan ter hoogte van het knooppunt 80, gesitueerd in de Dorenbaan, doch omwille van de onmogelijkheid op dit smalle wegje te parkeren, konden we ons voertuig achterlaten op het Dorpsplein in de onmiddellijke nabijheid. Met de zon reeds hoog aan de hemel, beloofde het een warme dag te worden. Na een hapje ter plaatse, konden we omstreeks 09:50 uur van start gaan. We gingen de smalle kasseiweg, de Dorenbaan in, om er na enkele meters het eerste knooppunt 80 aan te treffen. Daar ging het linksaf op een kaarsrechte smalle wegel, de Voetweg 66. Aan het andere uiteinde kwamen we in de Keizerdellestraat, om er het knooppunt 81 te vinden. We kruisten de weg en gingen aan de overzijde verder op de Voetweg 66, andermaal een smal wegeltje tussen de akkers en weilanden. Na een haakse bocht naar links eindigde deze Voetweg in de Curegemstraat, waar we de weg naar rechts inwandelden. Eenmaal voorbij de laatste huizen, maakte het asfalt plaats voor een brede grindweg, om er gewoon rechtdoor verder te stappen. Wat later bereikten we het knooppunt 82 op de kruising met Buurtweg 11. Ook daar hielden we nog altijd dezelfde richting verder aan.

Uiteindelijk eindigde de tot nog toe gevolgde grindweg aan de Kortenbergsesteenweg, net voor de bebouwde kom van Steenokkerzeel. Aan de overzijde van de weg, achter de omheining, konden we een blik opvangen van de luchthaven van Zaventem. We begaven ons aan de overzijde van de Kortenbergsesteenweg naar rechts, dit via het afgescheiden wandelpad. Ter hoogte van het eerste kruispunt ging het rechtsaf om er verder te wandelen op een smal wandel- en fietspad, de Weg naar Nederokkerzeel. Opnieuw waren we vertrokken voor een tijdje wandelen tussen uitgestrekte velden, met een steeds warmer wordende zon boven het hoofd. Toen we het kruispunt hadden bereikt met de dwars gelegen Buurtweg 10, tevens het knooppunt 83, verlieten we het betonnen wegje en gingen linksaf een brede zandweg in.  Na ongeveer 700 m deze zandweg tussen de velden te hebben bewandeld, bereikten we het knooppunt 305, ter hoogte van een kruispunt van meerdere wegen. We bogen er onmiddellijk naar rechts, opnieuw via een onverharde weg. Toen we een tijdje langs deze zanderige weg vorderden, bemerkten we dat we een afslag te vroeg naar rechts waren gegaan. Na een blik op ons wandelplannetje, besloten we de eerste zijweg links te volgen, de Tiendeweg, welke ons leidde naar het knooppunt 17.

Daar volgden we vervolgens de Lemmekenstraat naar links, om aldus het knooppunt 16 te vinden, waar we oorspronkelijk van plan waren geweest langs te komen. We zaten dus terug op het juiste parcours. Aan het knooppunt 16 ter hoogte van de Lellebaan konden we even van nabij een kapel bekijken ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. Aan het kapelletje hielden we nadien rechts aan en zetten onze wandeling verder via de Lellebaan. We bevonden ons vrijwel dagelijk op een gedeelte van het Van Steelant Wandelpad. Weinig later kwamen we aan een tweede kapelletje, ter ere van het Heilig Hart en dat aan het rechts gelegen Kapelstraatje. We troffen er een picknickbank aan, ideaal om er even te genieten van een broodje, inmiddels zowat 11:45 uur nabij. Hier konden we genieten van een aangename rust- en eetpauze in volle zon. Na deze aangename onderbreking zetten we onze tocht verder via de Lellebaan, om op het einde de Haachtsesteenweg (N21) te kruisen. Aan de overzijde gingen we nadien de Hinckaertstraat in, waarna we het knooppunt 15 aantroffen op het kruispunt met de Watermolenstraat. We hielden dezelfde richting aan en gingen rechtdoor de Sint-Lambertusstraat op, gevolgd na een bocht naar rechts door de d’Esterhertstraat. Na een linkse bocht ging de weg over in een graspad, ditmaal de Esterhertwegel.

Nagenoeg in rechte lijn verliep dit pad naar het Hellebos in de verte. Eenmaal de rand van het bos bereikt, ging het rechtsaf langs de bosrand via de Depotwegel. We wandelden op die manier omheen het terrein van de Slipschool van de Federale Politie. Toen we volledig omheen het terrein waren gegaan, kwamen we terecht in het Hellestraatje, nog steeds in het bos. We vonden er het knooppunt 14, waar we rechtsaf gingen tot op het kruispunt met de Hellebosstraat, tevens knooppunt 13. Daar verlieten we het Hellebos en gingen via deze asfaltweg naar rechts, langs de rand van het bos. Even verder verlieten we de bosrand en gingen links de Dreefstraat in. Na enkele bochten ging de weg over in een deels gras- en grindweg. Ook dit pad verliep naast het rechts gelegen bos. Toen we reeds geruime tijd dit pad hadden gevolgd, troffen we omstreeks 13:20 uur een zitbank aan bezijden het pad. We konden er even verpozen en natuurlijk genieten van een broodje, met uitzicht op de weidse akkers voor ons. Nadien de Dreefstraat verder volgend bereikten we het kruispunt met de links gelegen Kaasdaversweg, zijnde knooppunt 12, welke we vervolgens indraaiden. Weinig verder mondde deze grindweg uit op de Bulsomstraat, net voorbij knooppunt 11. Aan de overzijde stapten we verder, nog steeds via de Kaasdaversweg, nog steeds een gemakkelijk te bewandelen grindweg.

Tenslotte arriveerden we op het einde van deze veldweg opnieuw op de openbare weg, de Molenveldweg, dichtbij het centrum van Kampenhout. We gingen rechtsaf het smalle betonbaantje op om zowat 100 m verder links de Kriekelaastraat te kiezen en zo op het eerst volgende kruispunt knooppunt 10 te bemerken. Nog wat rechtdoor aanhoudend mondde de weg uit in de Kerkstraat, alwaar we andermaal rechtsaf gingen en de drukke Haachtsesteenweg, voor de tweede maal kruisten. Aan de overzijde ging het nadien linksaf in de Tiendeschuurstraat. Net voorbij het huis nr. 39 verlieten we de weg om een smal paadje rechts op te gaan tussen afsluitingen van de woningen. Deze zogeheten Geertruideboswegel bracht ons in rechte lijn naar de Ahornbomenlaan aan het knooppunt 106. We draaide rechts de Ahornbomenlaan in, om die wat verder naar rechts te verlaten via de Meerlaan. Gekomen op het kruispunt met eveneens Meerlaan, dienden we naar links verder te wandelen en zo het knooppunt 105 te vinden, op de kruising met de Neerstraat. We gingen de Neerstraat in naar links, om vrij vlug in de eerste bocht naar rechts, rechtdoor een klein stukje bos in te gaan via een grindwegje. We dwarsten te Neerstraat aan het knooppunt 102 en aan de overzijde kwamen we terecht in de Kruisstraat, een veldweg tussen de akkers.

We kruisten vervolgens de Liststraat en stapten verder, nog steeds in de Kruisstraat. Toen we de bewoonde wereld betraden, mondde de Kruisstraat uit in de Biststraat, waar we rechts de weg insloegen, ondertussen in het centrum van Nederokkerzeel. Amper 100 m verder gingen we rechtdoor verder in de Oude Brusselsebaan, aan het knooppunt 101. Even voorbij de laatste woningen verlieten we de Oude Brusselsebaan naar rechts op een brede grindweg, de Kortenbergbaan, terug in de vrije open wereld van de akkers en velden. Op een eerste kruising van veldwegen ging het linksaf in de Kerselarebaan. Tenslotte mondde dit grindpad uit op de Oude Brusselsebaan, een smal asfaltwegje, ter hoogte van het knooppunt 19. We volgden een tijdje links deze weg, om wat verder rechts opnieuw een veldweg in te gaan, de Dorenbaan. We passeerden nadien het knooppunt 84 ter hoogte van een Y-splitsing, waar we de rechtertak kozen. Zo ging tenslotte onze tocht rechtdoor verder via de smalle Dorenbaan tot aan het eindpunt van onze tocht, knooppunt 80. Op die manier kwamen we terug op het Dorpsplein van Erps-Kwerps. We eindigden uiteindelijk na 26668 stappen en 20,267 km.”

187: Poperinge, Donderdag 19 augustus 2010, 31,95 km. (3745,898 km.)

De tweede wandeldag, een etappe met start in Poperinge. Deze tocht werd aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Donderdag – Jeudi 19/8/2010 – 8970 Poperinge (West-Vlaanderen), Vierdaagse van de IJzer 08-16-24-32 km. Vierdaagse van de IJzer. Start: Grote Markt. De 8 km is een familiale wandeling met randanimatie.’ Na afloop van deze tocht schreven we in het kamp van Nieuwpoort nog een samenvatting inzake de belevenissen onderweg.

“De tweede wandeldag van de Vierdaagse van de IJzer 2010, ging uiteraard van start in Poperinge. Een lange busverplaatsing vanuit Nieuwpoort, richting hoppevelden vormde de aanvang van onze tweede dag. Met nog wat stramme spieren verschenen we ook op deze dag vol goede moed aan de start, net zoals vele duizenden andere medewandelaars. Omwille van werkzaamheden vond de start niet plaats op de Grote Markt van deze stad, die we nu toch ook wel al kenden van vorige edities. Onder de welluidende beschrijving ‘Langs charmante en kunstzinnige dorpjes aan de Schreve’, begonnen we even later andermaal aan een tocht van 31,950 km. Het zou nog een lange weg worden alvorens we de finish zouden overschrijden. Voor de start hadden we ook nog een babbel met clubgenoot Guy, naar wie een ander gekend wandelaar, Patrick van beneluxwandelen op zoek was de voorbije dag. Even later weerklonk het startschot en zette de menigte zich in beweging van op het Oud-strijdersplein.

Ook vandaag dienden we alweer aandacht te hebben voor de prijsvragen, waarop we onderweg hopelijk het juiste antwoord zouden vinden. Uitkijken dus maar de komende uren. Na het gekende startschot volgde vooreerst een eindje wandelen doorheen de stad zelf, met al bijna onmiddellijk na de start het antwoord op de eerste vraag van de dag. Tal van metalen plaatjes, voorzien van het symbool van de hoppevrucht, sierden de trottoirs onderweg. Eenmaal het centrum achter ons gelaten, kwamen de eerste kapelletjes te voorschijn. Sommigen waren dringend aan vernieuwing toe, andere schenen recent te zijn heropgebouwd. Altijd leuk deze kleine bouwwerken van nabij even te bekijken en vooral te zien hoe rijk Vlaanderen wel is aan deze kleine religieuze pareltjes. Ook vandaag, vooral bij de aanvang van de tocht en gedurende de eerste kilometers, bleek vaak dat de wegen te smal zijn om op een vlotte manier een dergelijke massa te verwerken.

Sommigen zoeken dan ook hun toevlucht in de bermen om nog sneller vooruit te komen dan anders het geval is. De aanwezigheid van kranige oudere wandelaars, naast het verschijnen van heel jeugdige deelnemers, levert soms wat wrevel op bij de echte diehards, die zichzelf soms een hoog tempo opleggen. Soms wordt dat niet door iedereen gesmaakt onderweg en af en toe met reden. Luidde immers het motto niet samen? Wat meer verdraagzaamheid onderweg zou af en toe een positieve inbreng zijn in deze sport. Iedereen heeft immers het recht om deel te nemen en vooral aan een eigen tempo. Het is toch geen wedstrijd om het snelst aan de aankomst?? Daarvoor bestaan andere tochten. Maar goed, eenmaal op weg werden we al heel vlug beloond, waarschijnlijk omwille van het vroeg opstaan, met een lekkere vanillewafel onderweg. De kans om even halt te houden en in het zonnetje te genieten van een lekker tussendoortje. Onderwijl af en toe bekenden te zien voorbij wandelen.

Tussen de hoppevelden door volgden we de smalle betonbaantjes tot waar de deelnemers aan de 16 en 24 km zich afscheidden. De rest trok verder in de richting van een stukje bos in de omgeving. De veldwegen erheen lieten toe gemakkelijk te wandelen en vooral te genieten van de weidse omgeving. Eenmaal het bos achter de rug, trokken we richting Proven. Even later konden we van ver reeds de kerktoren van deze gemeente aanschouwen, maar konden het toch even niet nalaten op weg erheen te genieten van enkele overheerlijke braambessen, zomaar binnen handbereik. Toen we later de dorpskern van Proven hadden bereikt, dienden we met bijzondere aandacht de omgeving van de kerk te bekijken, aangezien daar immers alweer een antwoord was te vinden op een volgende vraag. We verlieten al even vlug Proven en zetten koers naar de volgende stop op onze weg, Haringe. Onderweg kwamen we langsheen het monument ter ere van Karel de Blauwer. Een bord met het verzoek om stilte, gaf ons even later te kennen dat we een militaire begraafplaats naderden.

Inderdaad, het Haringhe (Bandaghem) Military Cemetery, deed ons even van het parcours afwijken om deze plaats met een bezoekje te vereren. Zo konden we zien dat deze begraafplaats ook graven bevatte van enkele slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog en dat er zich zelfs graven bevinden van Duitse krijgsgevangenen. Wie dergelijke plaatsen even bezoekt ervaart meteen de stilte die er tastbaar aanwezig is en staat al heel vlug versteld over de jeugdige leeftijd van de aldaar begraven slachtoffers. Na dit oponthoud zetten we ons terug in gang, om even verder het oranje bordje van de 15 km voorbij te komen. Langs enkele kleine en smalle landwegen, tussen graangewassen en vooral maïsvelden, ging de wandeling in de richting van het gekende Watou. Toen we een gevaarlijk kruispunt naderden, konden we opnieuw vertrouwen op de alom tegenwoordige MP’s die zorgden voor de veiligheid van de deelnemers. Aldaar dienden we rechts te houden en konden we op deze gevaarlijke weg (Haringe – Watou), enige beschutting vinden achter enkele nadarhekken en signalisatielinten.

De weg leek eindeloos lang en bovendien blies de wind hier in het nadeel. Het werd dus een lange tocht richting kunstdorp Watou. De spitse kerktoren kwam gestaag naderbij en even later konden we het dorp intrekken via de Kleine markt. Hier namen we vooreerst even een rustpauze in een kleine taverne en konden er op het terras even genieten van wat zomerse warmte. Ondertussen konden we het beeld bewonderen van de Brouwer. Aan de overkant van het plein troffen we de Communicatiepaal aan, een metselwerkje waar in ontelbare talen het woord mens kon worden gelezen. Onderweg troffen we tal van overvolle vuilnisbakken aan, hetgeen wat werk zal meebrengen voor de plaatselijke organisatie. Even later slenterden we langsheen de kerk van Watou en kwamen terecht op het Watouplein, dat barst van de horecazaken. Op het plein hadden we even aandacht voor enkele kunstwerken en enkele stukjes poëzie, vermits ook hier het antwoord lag verscholen op een van de prijsvragen van de dag.

Nadien vervolgden we onze weg, om stilaan Watou te verlaten. Op het trottoir troffen we een toepasselijk vers aan, aangezien het ging over maatjes, want dat zijn we toch nietwaar? Bij het verlaten van Watou volgde een iets bredere weg, waarna het even verder linksaf ging, in de richting van het vooral hoger gelegen Hellebos. Het begon met een stukje vals plat, waarna we voelden aan de beentjes dat het toch wel de hoogte inging. Een tussenstop in het volkscafé De Helleketel bezorgde ons nog een beetje suiker voor de komende klim. Aan leute geen gebrek aldaar trouwens. We begonnen vol goede moed aan de klim, richting hoger gelegen bos. De zon scheen er nog alles te willen aan doen, de klim nog wat zwaarder te maken, maar uiteindelijk restte ons niets anders dan te volharden en verder te stappen. Onderweg kwamen we langs het bekende ’t Sparhof, waar sommigen nog wat extra energie dachten te vinden. Moe, maar enigszins voldaan, konden we wat later wandelen doorheen het Helleketelbos en vooral wat genieten van de schaduwrijke omgeving.

Wat de hoogte ingaat, gaat uiteindelijk ook omlaag. Na een stukje doortocht door het bos, begon een geleidelijke afdaling in rechte lijn naar Poperinge, einde van deze tweede etappe. Maar vooraleer het zover was, werden we door Campina-medewerkers nog voorzien van een extra bekertje energie in de vorm van een kiwi-yoghurtdrank. Fris en vooral erg lekker. Nadien konden we de geleidelijke afdaling aanvangen naar Poperinge. Een weg die we kenden van vorig jaar, we wisten dus dat het niet meer zover kon zijn, dus dat gaf toch wel wat extra moed voor de laatste kilometers. Ondertussen waren we immers de grens van de 25 km voorbij gekomen. Toen we even later opnieuw langs enkele hoppevelden kwamen, hadden we ondertussen al duidelijk zicht op de kerktoren, een toren die maar traag naderde!

Toen het bordje van de 30 km in zicht kwam, kreeg maatje vleugels en kon niet nalaten een zucht te laten horen. Via de bebouwde kom ging het uiteindelijk naar de eindmeet. Een lange busverplaatsing later, bereikten we vermoeid het kamp in Nieuwpoort, met nog net voldoende energie om te douchen, een avondmaal te nuttigen en na een verkwikkende Hoegaerden rosé het bed op te zoeken. Vaak hebben we het gezegd, we zijn halverwege, nu mogen we niet meer afhaken. Het ergste moest evenwel nog komen en dat zullen velen geweten hebben. Niettemin, sommigen hoorden in het kamp zelfs het licht niet uitgaan, reeds verwijlend in dromenland… Tot in Diksmuide dan maar!”

Afsluiten doen we zoals gewoonlijk, met een blik in de wandelboekjes, alhoewel ook ditmaal slechts melding werd gemaakt van de startplaats, omwille van de aanwezigheid van enorme stickers. ‘K: Poperinge. J: 2^de Dag – Poperinge.’

150: Kampenhout, Zondag 07 maart 2010, 20,1 km. (2960,311 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 07/03/2010 – 1910 Kampenhout (Vlaams-Brabant), Jef Pijp Tochten – 6-9-12-17-20 km. Houtheimstappers Steenokkerzeel. Start: School Ter Bronnen. Langs rustige wegen en veldwegen door de bakermat van het witloof. Eveneens wandelen door het natuurreservaat Torfbroek. De Wilderse Dreef en nog enkele andere mooie groene plekjes ontbreken evenmin.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 17:28 uur.

“Ook vandaag, op deze zonnige dag, trokken we naar de provincie Vlaams-Brabant. Deze ochtend zetten we bij zonsopgang koers naar Kampenhout, alwaar de Houtheimstappers uit Steenokkerzeel, organisator waren van de Jef Pijp Tocht. De startplaats was gelegen in de school Ter Bronnen in Kampenhout zelf. Onderweg op de E40 richting Brussel, konden we reeds vaststellen dat het een bijzonder zonnige dag zou worden, aangezien we af en toe reeds werden verblind door de opkomende zon. Bij onze aankomst in Kampenhout, werden we door enkele medewerkers van de club begeleid inzake het aanwijzen van een parkeerplaats op de binnenkoer van de school. Een paar stappen later konden we terecht in de ruime startzaal van het gebouw. Vandaag kon men kiezen uit de volgende te wandelen afstanden: 6, 9, 12, 17 of 20 km. Wij kozen voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,1 km, van precisie gesproken! Nadat we vooreerst een hapje hadden gegeten en een koffie hadden geproefd, waren we klaar voor de wandeling. Onderweg zouden we tweemaal kunnen pauzeren in Berg.

Het eerste gedeelte van de wandeling bedroeg volgens de info 5,2 km. Na een blik op het uitvergrote wandelparcours, konden we op pad. We verlieten de startplaats en volgden de bebouwde kom in de richting van de Haachtsesteenweg, welke we vervolgens dwarsten. Omwille van de werkzaamheden was het hier even opletten voor het drukke verkeer. Aan de overzijde van deze drukke weg, zaten we op de Raymond Impanisroute, een fietstraject van 35 km. We trokken door enkele woonstraten van de wijk, om even later de Kapelwegel in te slaan. Deze kerkwegel bracht ons in de richting van de open velden, waarbij we op het einde van de wegel inderdaad een kapel aantroffen. We lieten de woningen achter ons en zagen voor ons de open, enigszins bevroren landerijen. Een onverhard pad, meer een karreslag, was nu harder dan beton omwille van de vrieskou van de voorbije nacht. Deze Kaasdaversweg kronkelde zich tussen de velden. Ondertussen stond de zon wat hoger aan de hemel en af en toe waren de zonnestralen verblindend, maar toch van harte welkom op deze koude ochtend. Af en toe voelden we net als gisteren de schrale wind, maar toch voelde het weer enigszins aangenamer aan. Tussen bevroren waterplassen laveerden we in de sporen van landbouwtractoren. De weg bevond zich op het traject van de Witloofroute, een fietsomloop van 39 km.

Na dit stukje onverhard wandelparcours, kwamen we opnieuw terecht op de openbare weg, waar we een eerste splitsing op het parcours aantroffen: de deelnemers aan de 6 of 17 km volgden hun weg rechtdoor, de andere deelnemers (9, 12, 20 km) sloegen rechtsaf. We zagen reeds het Hellebos in de verte en op weg erheen volgden we langsheen een rechts gelegen bosrand het Van Steelant Wandelpad, een parcours van 7 km. Tevens kregen we even verder de roodgele markeringen in het oog van de Streek-GR Dijleland. Na een tijdje de rand van het bos te hebben gevolgd, trokken we ook even in het bos, door de Depotwegel te volgen, die ons even later de Wolfsputwegel deed opgaan, om nog verderop te belanden op de Esterhertwegel. We waren onder de indruk van de mooie naambordjes die deze wegels hadden ontvangen. De laatst genoemde wegel mondde uit in de gelijknamige straat en er volgde een stukje woongebied. Af en toe zagen we hoog in de lucht een vliegtuig dat zonet de startbaan in Zaventem had verlaten en ondertussen groeide de hoop dat het parcours ons wat dichter bij het vliegveld zou brengen.

Naarmate we door deze woonstraten wandelden, naderden we opnieuw de drukke Haachtsesteenweg, die we opnieuw overstaken. Aan de overzijde bemerkten we de agglomeratieborden van de gemeente Berg (Kampenhout). Enkele straten verder kwamen we ter hoogte van de eerste controle, gesitueerd in de sporthal van de Gemeenteschool De Toverberg. Ook hier de bemerking dat we bij deze eerste passage weinig moeite hadden om een zitplaats te bemachtigen. Over de warme chocomelk die we aldaar aankochten hadden we niet te klagen, die ging meer dan vlotjes naar binnen. Na deze eerste pauze, begonnen we aan het tweede gedeelte van de wandeling, met name een lus van 7,7 km, waarna we op dezelfde plaats zouden terugkomen voor een tweede controle.

Bij het verlaten van de sporthal, gingen we dus een eerste maal naar links, in het gezelschap van de wandelaars van de 17 km. Er volgde vooreerst een klein stukje parcours doorheen de aanpalende woonstraten, waarbij we opnieuw het traject volgden van de Raymond Impanisroute en het Van Steelant Wandelpad. Uiteindelijk kwam een van de woonstraten uit op een beekje, annex bosgebied, waar we noodgedwongen naar rechts dienden te gaan. We kwamen op het grondgebied terecht van Steenokkerzeel. Even verder bemerkten we een lange smalle betonweg, welke bijna in rechte lijn in de richting ging van de luchthaven. Links van ons zagen we steeds vaker opstijgende vliegtuigen en de toren van de verkeersleiders kwam steeds nader. We voelden het vakantiegevoel opkomen, nu we zo konden wandelen onder een stralende zon en genieten van vliegtuigen die waarschijnlijk naar zonnige bestemmingen vlogen. We vervolgden onze wandeling in de richting van de kerk van Steenokkerzeel, waar we even later de kerk konden bemerken, met aan de andere kant van de weg een grote vijver.

Tal van eenden draaiden rondjes op het water, met op de achtergrond het kasteel Ter Ham, waar ooit Zita, keizerin van Oostenrijk had gewoond. Ter hoogte van dit prachtig watergebied ging het naar links, de Hamdreef in, waar we de Ter Ham Wandeling volgden. Ook dit traject leidde ons doorheen een woonzone, waarna we opnieuw de open velden bereikten. Ook nu konden we de vertrekkende vliegtuigen bekijken. De weg die we nu volgden in deze open vlakte, ging tegen de wind in en konden we aanvoelen hoe koud het eigenlijk nog wel was. Op sommige plaatsen was de bovengrond reeds drassig geworden, doch hier was dit nog niet het geval en konden we opnieuw enkele ijsplekken waarnemen. We verlieten stilaan het grondgebied van Steenokkerzeel, om wat verderop het Laar en List Wandelpad te volgen. Dit pad bracht ons even later langsheen enkele forse Brabantse trekpaarden, waar menig wandelaar de camera bovenhaalde om deze rustige dieren te fotograferen. Via een karreslag, ging het zachtjes dalend terug in de richting van de Gemeenteschool De Toverberg. Bij aankomst aldaar even voor het middaguur, was de drukte er al helemaal anders dan bij een eerste passage, met als gevolg dat we genoegen dienden te nemen met een stoel in een hoekje.

Tot overmaat van ramp was de witloofsoep niet langer meer voorradig. Waarschijnlijk zat het koude weer en de talrijke opkomst daar voor iets tussen. Uiteindelijk begonnen we na een hapje aan het laatste gedeelte van de wandeling, een stuk parcours van 7,2 km lengte. Het ging bij het verlaten van de sporthal, ditmaal naar rechts, een richting die gevolgd werd door alle afstanden. Enkele meters verwijderd van de controle kwamen we aan de ingang van het natuurgebied Torfbroek. We volgden opnieuw het traject van de Streek-GR Dijleland. Het betonnen baantje maakte al vlug plaats voor een onverhard paadje en kregen we wat modder te verwerken. Tussen de bomen en struiken volgden we dit modderige pad, waarbij de schoonheid van dit natuurgebied tot uiting kwam. Even verder bereikten we een open ruimte, waar zich een splitsing aankondigde. De wandelaars van de 6 en 9 km gingen hier rechtdoor, de andere deelnemers gingen rechtsaf. We zaten onmiddellijk op het grondgebied van Nederokkerzeel (Kampenhout). Enkele onverharde wegen brachten ons opnieuw in open veld, waar we voor het laatst konden kijken naar de vliegtuigen die vanuit de verte hoogte trachtten te winnen.

Ook hier voelden we enigszins nog de nadelen van de strakke wind, maar naarmate het parcours van richting veranderde, hadden we minder reden om te klagen. Twee oude bekenden staken de kop op langsheen de rand van de weg, met name de Raymond Impanisroute en het Laar en List Wandelpad. Naarmate we zo langzamerhand terug in de richting van Kampenhout wandelden, volgden we nog even de rand van een plaatselijk bosgebied. Hier volledig uit de wind, voelden we voor het eerst de warmte van de lentezon en vele medewandelaars konden daar ook meer dan genoegen mee nemen. Een paar kerkwegels brachten ons even later jammer genoeg terug in de richting van de plaats van vertrek. Heel even nog volgden we een stukje woongebied, waarna we al vlug Ter Bronnen opnieuw bereikten. We namen nog even de tijd om onze wandelboekjes te laten afstempelen en nog even iets te drinken, alvorens de terugreis aan te vatten. Toen we even na 14 uur de startzaal verlieten, konden we vaststellen dat reeds 1661 wandelaars waren geteld. We konden tevreden terug naar huis, na te hebben genoten van een mooie wandeltocht.”

Tot slot van dit wandelverhaal blikken we nog even terug, op datgene wat kort na de wandeltocht werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Wandeling in Kampenhout, Berg, Steen- en Nederokkerzeel. Mooie natuur. Koud maar zonnig! Flyer Walking-Bears voor de eerste maal opgehangen. J: Wandeling vanuit Kampenhout, naar Steenokkerzeel en Nederokkerzeel. Langs tal van veldwegen en kerkwegels. Tal van opstijgende vliegtuigen onderweg. Publiciteit gemaakt in de startplaats voor ons wandelblog!’