529: Lierde, Zaterdag 24 oktober 2020, 21,95 km. (10.466,421 km.)

“Het relaas inzake een wandeltocht, beschreven in de wandelgids ‘Treinstapper 2’, met andere woorden een tocht tussen de nmbs stations van Lierde en Munkzwalm. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via het openbaar vervoer, konden we omstreeks 10:00 uur de wandeling aanvangen ter hoogte van het station van Lierde, onder een bewolkte hemel. We verlieten de parking aan het station, om er dadelijk rechts de N8, de Steenweg op te gaan. Naast de openbare weg staat het standbeeld van ‘De Pendelaar uit Lierde vroeger’. Een beeld dat verwijst naar de vroegere Lierdenaars welke pendelden naar de koolmijnen en staalfabrieken in Wallonië. Een paar honderd meters verder kozen we rechtsaf via de Neerstraat, waar een eerste beklimming wachtte. Op het einde van de straat, gekomen aan een rotonde, draaiden we linksaf Caudenberg in. We bemerkten er de geel-rode markeringen van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Nog altijd wonnen we verder aan hoogte, stilaan voorbij de laatste woningen en langs velden rechts van de weg. We negeerden alle zijstraten en kozen op de Y-splitsing met Eikenmolen, de richting rechtdoor. Op het hoogste punt van de weg en tevens van Lierde (92 m), gekomen op een T-kruispunt, draaiden we haaks rechtsaf via Eikenmolen, om er voorbij de B&B Eyckenmolen te gaan. Net er voorbij begaven we ons linksaf op een smal asfaltwegje, later een aardeweg, die verliep tussen de akkers en via een lange bocht naar rechts, uitmondde op de Bontestraat.

Op deze betonbaan gingen we zowat 200 m naar links, om nadien rechts de smalle asfaltweg Assensveld op te gaan. In de eerste bocht naar links, verlieten we de weg en stapten verder rechtdoor op een grasweg langs de rand van het Kloosterbos van Sint-Maria-Oudenhove. We passeerden een oude waterpomp en volgden de hoofdweg doorheen het bos, om nadien naar links af te draaien en tenslotte het bos te verlaten, opnieuw aan Assensveld. We begaven ons op het smalle asfaltwegje een 100-tal m naar rechts, om er terug het Kloosterbos in te wandelen. We troffen er een omgevallen boom aan, de ideale plek om er omstreeks 11:00 uur even te genieten van een wandel- en eetpauze. Even later stapten we op het dalende bospad tot op een splitsing, om er links verder te dalen en uiteindelijk aan een hoeve opnieuw vaste voet te verkrijgen op Heyveld. We begaven ons rechtsaf op het smalle wegje tussen de velden en gingen voorbij een mooi kapelletje links van de weg. Het kronkelend en golvend wegje leidde voorbij de Kloosterbosstraat, waar de weg overging in Elverenberg, ondertussen deel uitmakend van Brakel. We gingen via Elverenberg tot aan de eerste zijstraat, de Vossenholstraat, om net er voorbij links een dalende veldweg te kiezen. Het pad ging tussen twee weiden door, gevolgd door een klein stukje bos, om even later via een houten brug de Zwalmbeek over te steken.

Aan de overzijde van de beek ging de wandeling over een lang vlonderpad, over het drassig land van het natuurreservaat Het Jansveld. Het aansluitend wandelpad verder bewandelend bereikten we opnieuw de openbare weg, de Zwalmbeekweg. We sloegen de weg rechts in en wandelden voorbij een paardenrenbaan, om uit te komen op de kruising met een dwars gelegen fiets-en wandelpad, het Mijnwerkerspad. We stapten aan de wandelboom naar rechts het smalle verkeersluwe wandel- en fietspad op en hadden oog voor de wit-rode tekens van de GR122. Even verder zagen we links op de Molenberg de vroegere Brouwershoeve. Op het einde gekomen van het Mijnwerkerspad, kwamen we aan het kruispunt met de N462, de Kasteeldreef, die we naar rechts opdraaiden, tot aan de brug over de Zwalmbeek. Hier zouden we links een veldweg dienen op te gaan, doch we weken even af van de route. Even verder op de Kasteeldreef bevond zich rechts van de weg het Kasteel van Lilare en het Sint-Franciscus Instituut. We wandelden even verder op de Kasteeldreef en gingen toen rechtsaf tot aan de toegangspoort van het kasteel. Na het nemen van enkele foto’s, keerden we op onze stappen terug tot aan de brug over de Zwalmbeek. Net vóór de brug gingen we dan rechtsaf een veldweg op, naast de Zwalmbeek.

Aan een bosje aangekomen, stapten we langs de bosrand omhoog. De aardeweg veranderde even verder in een kasseiweg en uiteindelijk in een verharde weg, het Rozenhoekje. Op dit dalende asfaltwegje, sloegen we net vóór het huis nr. 2 linksaf op een smal pad tussen afsluitingen, om op het einde van het pad nogmaals links de kiezen, verder langs de afsluiting van de weide. Tussen uitgestrekte weiden leidde het pad tenslotte naar huizen en achtertuintjes, om via een tegelpad tussen twee woningen, de openbare weg te betreden, de Berendries. We daalden af naar links, om op het eerste kruispunt opnieuw links te kiezen, eveneens Berendries. Ter hoogte van het huis nr. 34 verlieten we naar links de weg op een smal wandelpad, om verder af te dalen langs tuintjes en weiden tot op de Rozenhoek, waar we de asfaltweg rechtdoor opgingen. Na een lange bocht kwamen we opnieuw op het kruispunt met Berendries, om er linksaf te gaan, tot net vóór de brug over de Zwalmbeek. We gingen rechtsaf een brede veldweg op langs de oever van de Zwalmbeek. Wat verder, gekomen aan een kruispunt van wandelwegen, knooppunt 45, begaven we ons rechtsaf op een vlonderpad, om op het einde linksaf te draaien. We hielden er even halt op het einde van het vlonderpad om even te denken aan de inwendige mens omstreeks de klok van 13:25 uur. Nadien verlieten we het bos en volgden rechts de bosrand, om opnieuw aan hoogte te winnen. Na een eindje stappen ging het grindpad over in asfalt en kwamen we op de Boterhoek uit. Op het nabije kruispunt ging het vervolgens linksaf, eveneens via Boterhoek.

Aan het wandelknooppunt 47, verlieten we de weg naar rechts op een dalende veldweg, om nadien langs prikkeldraad tussen een bos en een weide opnieuw te klimmen. Aan het volgende wandelknooppunt 48, kozen we linksaf en klommen verder tot we een smalle asfaltweg konden betreden, Klappaardlos. Deze vrij korte weg leidde naar een bredere betonbaan, Langendries, die we links opgingen. Tussen akkers en weiland volgden we deze weg tot aan de GR-wandelboom. Het café op dit kruispunt, ‘In de Zavelput’ bleek dicht. Net naast het café begaven we ons op een stijgende veldweg, nog steeds de GR122 verder bewandelend. We kwamen tenslotte uit aan de dwars gelegen Kortendries, welke we dienden te kruisen. We konden er echter even verpozen op een zitbank aan een nieuw opgericht kruisbeeld, met zicht op het lager gelegen landschap. We volgden dan aan de overzijde van Kortendries verder de stijgende veldweg, tot aan een Y-splitsing, waar we het smalste pad opgingen schuin links. Via dit smalle wandelpad daalden we af naar Sint-Goriks-Oudenhove, om er de openbare weg te betreden, de Sint-Goriksstraat, die we links volgden tot aan de Sint-Gaugericuskerk. Ook hier alweer bleek alle horeca te zijn gesloten. We stapten rechtdoor op het Kruiswaterplein links van de kerk, tot aan het huis nr. 5, om daar links een smalle wegel op te gaan. We kruisten de Smisstraat en volgden het pad verder dat tenslotte naar links draaide en uitmondde in de Slijpstraat. We begaven ons rechtsaf op de Slijpstraat.

We wandelden voorbij het links gelegen Steenland en nadien voorbij de rechts gesitueerde Molenhoek, om na ongeveer 1,5 km een picknickplaats te bereiken aan het links gelegen Mijnwerkerspad. We hielden er dan ook omstreeks 15:20 uur even een wat langere rust- en eetpauze. Na deze wandelonderbreking ging het verder op de ditmaal kronkelende Slijpstraat tot aan de Bostmolenstraat, waar we even van het parcours afweken. We gingen even links de Bostmolenstraat in tot aan de eigenlijke Bostmolen. Na het nemen van enkele foto’s ging het nog even via de Slijpstraat verder tot op het kruispunt met de Zottegemsesteenweg, de N454. We draaiden deze steenweg op naar rechts, om nadien de spoorweg over te gaan, tot aan de iets verder geleden Sint-Jozefkapel. Net er voorbij gingen we links een smal pad op dat 50 m verder uitmondde in Kleite. Net voorbij het laatste huis, ging het via een smal pad rechts al klimmend naar de hoger gelegen Kluisstraat, die we links opgingen. We passeerden de Stedelijke Begraafplaats van Zottegem en volgden op het einde de Knutsegemstraat zowat rechtdoor, vermits de linkertak, een veldweg, min of meer onbegaanbaar was omwille van de modder.

Deze smalle kronkelende weg leidde naar het kruispunt met de Paddestraat, een smalle kasseiweg, alwaar we linksaf stapten en de weg volgden tot aan de brug over de Zwalm. Net over de brug begaven we ons rechtsaf op een aardeweg, welke het verloop volgde van de waterloop. Net voorbij een zuiveringsstation eindigde het pad op de openbare weg, Bruggenhoek. We gingen rechtsaf de brug over de Zwalm over en onmiddellijk linksaf op een pad langs de andere oever van de Zwalm. Dit smalle pad leidde tenslotte tot aan de gekende Zwalmmolen aan de Rekegemstraat. Nu gingen we links de brug over, om net er voorbij aan een picknickplaats, rechtsaf verder te wandelen op het Molenpad. We gingen de Vredeskapel voorbij en arriveerden op die manier aan de N415, de Zuidlaan, ondertussen op het grondgebied van Munkzwalm. We gingen de Zuidlaan op naar links en verlieten zo het traject van de GR122. Net voorbij de Sint-Mattheuskerk, ging het rechtsaf in de Decoenestraat, om na 100 m links een fiets- en wandelpad op te gaan dat leidde naar het station van Munkzwalm. Daar aangekomen om 17:40 uur konden we mits een kleine sprint nog net de stilstaande trein halen en beginnen aan de terugreis richting Mechelen. Met dank aan de treinbegeleider die even de trein liet wachten.”

351: Kluisbergen, Zaterdag 11 juli 2015, 23,235 km. (7155,603 km.)

“Vandaag kozen we voor het wandelnetwerk ‘Getuigenheuvels Vlaamse Ardennen’. We hadden dan ook voordien een route online uitgestippeld, met vertrek ter hoogte van het wandelknooppunt 5, gesitueerd ter hoogte van de Hoogweg 24 te Kluisbergen. Na een korte autorit, een hapje vooraf en het aantrekken van de wandeluitrusting, konden we omstreeks 09:30 uur van start gaan. De zon deed reeds haar uiterste best, ons een aangename wandeldag te bezorgen. Vanaf het vermelde knooppunt volgden we een asfaltwegje en konden beginnen aan een lange klim, richting Kluisbos. Na een eindje stappen, ging de weg over in een grindpad. Achter ons zagen we stilaan de centrale van Ruien in de diepte verdwijnen. We bevonden ons trouwens reeds op het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. We wandelden vervolgens het Kluisbos in richting knooppunt 2. Een eerste mooie bosdreef kon worden bekeken. Rechts bevond zich het recreatiedomein, doch aldaar diende men toegang te betalen, dus liet de koffie voorlopig nog even op zich wachten. We troffen informatie aan met betrekking tot de aldaar gelegen Liefdesbron en gingen verder via de Kluisbos Wandelroute.

We volgden even later een steil pad naar links, om nadien terug af te dalen tot aan een lager gelegen brede bosdreef, welke we links dienden op te gaan. Deze mooie dreef kronkelde zich doorheen het bos en af en toe voelden we duidelijke hoogteverschillen. Knooppunt 7 bereikten we ter hoogte van de openbare weg, alwaar een stevige klim wachtte via een smalle asfaltweg. We bereikten de taverne De Toren, doch stonden er voor een gesloten deur. We pauzeerden dan maar even op het terras in open lucht, alvorens verder te wandelen. Opnieuw op pad bemerkten we de aanduidingen van de LF6 Vlaanderen Fietsroute en even verder een tweetal GR-wandelbomen. We bevonden ons toen op een hoogte van 141 m en op het traject van de GR5A. We verdwenen nu een tijdje via een smal paadje tussen de beplanting, om een hele tijd langzaam af te dalen. Uiteindelijk, geruime tijd later troffen we knooppunt 8 aan ter hoogte van de bekende Vierschaar. Ook hier stonden we voor een gesloten deur, aangezien het pand te koop wordt aangeboden. We waren niet de enige die hier de koffie of iets anders aan de neus zagen voorbijgaan.

Niet veel verder bevond zich reeds knooppunt 76, alwaar we voortaan een brede grindweg konden bewandelen, in dalende richting. We bevonden ons zowat op de taalgrens en hadden af en toe dan ook een schitterend zicht rechts op het Waalse landsgedeelte. Onze klok wees ondertussen 11:15 uur aan, tijd dus om een hapje te eten. We troffen onderweg dan ook een rustig gelegen zitbank aan met het opschrift ‘Daar aan de overkant, weidse Waalse land’. We konden geen beter panorama wensen, tijdens het eten van ons broodje. Na deze lunchpauze bereikten we opnieuw een stukje asfaltweg, alwaar we linksaf gingen. We zaten in de nabijheid van Russeignies. Het volgende kruispunt situeerde zich aan het knooppunt 9 en aldaar wandelden we rechtsaf, het asfalt verder volgend. Even voorheen hadden we zowaar voormalige Romeinse grond betreden. Het weggetje verder bewandelend, hadden we tenslotte toch het geluk aan onze kant en bereikten d’Oude Hoeve, een taverne gelegen langsheen een druk bereden brede betonweg. Tijd dus voor een kopje koffie, of twee zelfs.

Het ging even later verder langsheen deze drukke weg, via knooppunt 10, alwaar we rechtdoor dienden aan te houden. Links wandelden we voorbij de ‘Galeries Beukenhof’, alwaar enkele opmerkelijke kunstwerken waren te zien in de tuinen. We kregen opnieuw enkele aanwijzingen inzake lokale fietsroutes, met name de Eddy Merckx Route (46 km) en de Hermes Route (40 km). We dienden even een nog drukkere weg te dwarsen en daalden aan de overzijde verder af via de Vlaamse Ardennenstraat. Hoe kan het ook anders, of we bevonden ons tijdelijk op de Vlaamse Ardennen Route. Het ging gestaag in dalende zin verder, tot aan het wandelknooppunt 17. Ook daar hielden we dezelfde richting aan om nadien een rechts gelegen, sterk dalend pad te volgen in de richting van een lager gelegen bos. Een mooi slingerend, af en toe fel stijgend en dalend pad hield ons een tijdje bezig onderweg. Tot slot volgde een stijgend graspad en zo bereikten we opnieuw de openbare weg ter hoogte van het knooppunt 11. In de verte bemerkten we reeds de restanten van een molen en via een ommetje, zouden we uiteindelijk daar moeten aankomen. Vooreerst echter ging het ter hoogte van deze drukke weg, langsheen een links gelegen verkeersarm betonwegje.

Na opnieuw een hele tijd te hebben afgedaald, kwamen we aan ter hoogte van het knooppunt 12 en kregen hier meteen zicht op een smalle veldwegel rechts van de weg. We konden zien dat het eerst een eindje bergaf zou gaan, om later te klimmen in de richting van de reeds vermelde molen. We volgden nu de Wandeling Beiaard en de Panorama Wandelroute. We begonnen dus aan een prachtig stukje wandelweg doorheen een unieke natuuromgeving. Zowat halverwege de klim, troffen we onder een boom een rustbank aan, van waarop we een prachtig vergezicht verkregen. We namen er dan ook even een moment pauze, teneinde de dorst te lessen, maar vooral te genieten van het uitzicht en het aanvoelen van de wind. Het was ondertussen 13:30 uur. Na deze deugddoende pauze, begonnen we aan de laatste klim richting molen, via een rechts gelegen betonwegje ter hoogte van knooppunt 13. Korte tijd later, omstreeks 13:45 uur bereikten we de molen Ten Hotond en dat op zowat 150 m hoogte, volgens het infobord Hotond-Scherpenberg. De gelijknamige herberg was geopend, tijd dus voor een koele verfrissing.

Wat later staken we de drukke weg over en begonnen aan een forse afdaling langsheen een smalle asfaltweg. Een heel eind lager arriveerden we aan het knooppunt 92 en daar ging het, jullie raden het al, linksaf, opnieuw omhoog. Een veldweg maakte even later plaats voor een bospad en zo konden we opnieuw klimmen naar dezelfde hoogte, waar we ons even voorheen hadden bevonden. Zo bereikten we opnieuw de drukke weg, welke links leidde richting molen. We dwarsten echter de weg om aan de overzijde een smal bospaadje aan te treffen, dat we een hele tijd zouden volgen, opnieuw in dalende lijn. Er kwam zelfs een serie trappen aan bod, dermate steil, dat een breed touw zorgde voor wat hulp bij het beklimmen van deze hindernis. Nog steeds een smal slingerend paadje volgend, waren we even later toe aan een laatste eetpauze en vonden daartoe een geschikte boom om even plaats te nemen. Opvallend was hier de stilte van het bos en vooral de eenzaamheid. We lieten ons dan ook het laatste broodje naar behoren smaken.

Na de maaltijd volgden we nog een tijdje het pad doorheen het bos, tot we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten ter hoogte van het knooppunt 93. We hadden zo een vermoeden dat de mooie natuur stilaan achter de rug was, vermits zich nu hoofdzakelijk landelijke wegen aankondigden over een niet altijd vlak parcours. Ondertussen begon ook de warmte door te wegen en slonken de drankvoorraden aanzienlijk. Ter hoogte van knooppunt 93 ging het bijgevolg linksaf, langsheen de bosrand. Zo stapten we verder via de knooppunten 94, 14, 15 en tot slot 18 waar we het beton en asfalt konden wisselen voor grind en gras. De laatste vermelde knooppunten bevonden zich trouwens zowat binnen dezelfde kilometer afstand. Aan knooppunt 18 ging het linksaf op een grasweg, doorheen een klein stukje bosgebied, via een draaihekje doorheen een weide met koeien en uiteindelijk letterlijk via een smal gangetje doorheen enkele graanvelden.

Aan het volgende knooppunt, 39, hielden we rechts om verderop, voorbij knooppunt 40 af te dalen via een steile kasseiweg naar rechts. We troffen er een boerderij aan, waar kersen te koop werden aangeboden aan de prijs van 1 euro per bakje. We konden aan de verleiding niet weerstaan en gingen dan ook over tot de aankoop ervan. Zo stapten we nadien verder, smullend van de vers geplukte kersen en die smaakten meer dan behoorlijk, al was het maar om de dorst te lessen. Met een hand vol kersen, klommen we dan ook via een links gelegen veldweg richting hoger gelegen bos. Daar aangekomen, troffen we een smal bospad aan dat we dienden te volgen in dalende lijn. Ever later werd het opnieuw beton, doch ook daar ging onze tocht verder naar beneden. Na een dag klimmen, is zoiets als afwisseling welkom. Op die manier zagen we knooppunten 46 en 19 bezijden de weg. Langzaam maar zeker naderden we het einde van onze wandeling doorheen de Vlaamse Ardennen. Er restten ons nog slechts enkele knooppunten, met name 43, 37, 21 en 22. In hoofdzaak ging het hier langs verkeersluwe landelijke wegen, steeds afdalend richting plaats van vertrek. We konden dan ook opnieuw de centrale bemerken, welke momenteel wordt ontmanteld.

Na een lange en warme wandeldag, met voortdurend hellingen, bereikten we uiteindelijk na 23,235 km onze wagen. Deze tocht was goed voor 1071,4 cal, 30980 stappen in een tijd van 5.53.23. Ondertussen had de zon ervoor gezorgd dat de temperatuur in de wagen aan de hoge kant was opgelopen. Vlug gingen we op zoek naar wat koele dranken en vonden die iets lager in een lokale supermarkt. We konden nu mits wat verkoeling beginnen aan de terugrit huiswaarts.”

344: Maarkedal, Zaterdag 30 mei 2015, 22,905 km. (7013,786 km.)

“Het was zowat kwart na negen in de ochtend, toen we van start konden gaan ter hoogte van het wandelknooppunt 74, gesitueerd in Maarkedal ter hoogte van de Steenbeekdries 2. Het had voorheen heel wat moeite gekost om een parkeerplaats te vinden aldaar, omwille van de smalle landelijke wegen. Uiteindelijk lukte het toch ter hoogte van een boerderij, deels op een verharde berm en deels in de goot. Maar goed, na een hapje konden we op weg. De zon liet zich zien, doch het voelde enigszins fris aan, omwille van een onaangename wind. We vertrokken dus richting knooppunt 36. We wandelden via een asfaltwegje dat licht stijgend was, tot we aan het volgende kruispunt rechtsaf gingen en begonnen aan de afdaling van de Steenbeekdries, zowat 700 m kasseien, met een hellingsgraad van 6%. We bemerkten vrijwel onmiddellijk de aanduidingen van het parcours van de Ronde van Vlaanderen. Een ruime bocht verder ging het linksaf op een smalle betonweg, eerst dalend en vervolgend opnieuw stijgend. We bereikten wat verder dan ook een woonzone en om het hoekje het wandelknooppunt 36. De eerste twee kilometer waren een feit.

Aldaar ging het naar rechts, om via een deels overgroeid tegelpad, wat verderop het Nukerkeplein te bereiken ter hoogte van de plaatselijke kerk, tevens knooppunt 67. We draaiden op het plein rechtsaf en begonnen aan een geleidelijke afdaling via de openbare weg naar de drukke N60, welke we even later dwarsten. We vonden aan de overzijde het volgende wandelknooppunt nr. 68, in de nabijheid van het café Den Os. Jammer genoeg stonden we hier voor de eerste gesloten deur van de dag. Het zou de laatste niet zijn. We stapten dan maar verder over een brede dalende asfaltweg naar de ingang van het Koppenbergbos, dat we vervolgens linksaf betraden. We volgden hier blijkbaar een gedeelte van het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Een kronkelend bospad voerde ons doorheen een eerste gedeelte van dit bos, met onderweg enkele vlonderpaden, een paar brugjes en natuurlijk af en toe sterk dalend en klimmend.

Een tijdje later bereikten we het einde van dit gedeelte van het Koppenbergbos en volgden naar rechts een smalle asfaltweg langsheen enkele weiden en landerijen. Slechts korte afstand later, ging het via een breed grindpad linksaf, naar het volgende gedeelte van het Koppenbergbos. Bij het betreden van dit gedeelte troffen we rechts een schuilhut aan met een picknickbank ernaast. Het was ondertussen 10:40 uur geworden, tijd dus om even te denken aan de inwendige mens. Een boterhammetje smaakt altijd beter in een bosrijke omgeving dan aan de keukentafel. Na deze korte onderbreking konden we alweer op pad en troffen vrijwel onmiddellijk het knooppunt 32 aan. We dienden aldaar linksaf te gaan voor een volgende passage doorheen het bos. Hier en daar troffen we informatieborden aan betreffende het voormalige Duitse Stormbataljon 4 dat hier tijdens WO1 oefeningen hield. Er werden zelfs schietoefeningen gehouden en loopgraven gebouwd, wat na de oorlog leidde tot het indienen van schadeclaims.

Ook ditmaal genoten we van een mooie doortocht in het Koppenbergbos, fraaie bospaden, af en toe steile stukken parcours en een hele serie trappen. Jammer genoeg bereikten we even later opnieuw het andere einde van de bos en dienden een stukje veldweg te volgen. In de verte konden we de kerk bemerken van Oudenaarde. Er volgde een stukje asfalt langsheen geel gekleurde weiden, tot we opnieuw links voor de derde maal het Koppenbergbos dienden te betreden. Er volgde nu een wandeling langsheen een smal bospad, dat even later een sterke hellingsgraad had, waarna we begonnen aan het beklimmen van een lange reeks trappen, die zelfs voorzien waren van enkele omgevallen bomen. Het werd dus af en toe een stukje klauteren over dood hout, maar dat maakte dit stukje wandelweg dan ook bijzonder aangenaam. What goes up... we kennen allemaal het gezegde. Boven gekomen begonnen we dan aan een vrijwel even lange reeks trappen naar beneden.

Zo gezegd, zo gedaan, beneden aangekomen troffen we een picknickplaats aan ter hoogte van een aldaar gebouwde Mariagrot. We konden er even verpozen en genieten van een fraai uitzicht over de omgeving. Een mooi tegelpad later arriveerden we aan de voet van de eigenlijke Koppenberg, ofte wandelknooppunt 28. We waren ondertussen zowat 7,5 km onderweg. Op zoek naar een kopje koffie, vernamen we van buurtbewoners dat er een café was gevestigd even verder om de hoek. Tien minuten later stonden we voor de gesloten deur van café de Koppenberg. Dan maar terug naar knooppunt 28. Er restte ons geen andere mogelijkheid dan de beklimming van 700 m kasseien met een hoogste hellingsgraad van 19% en dat liet zich duidelijk voelen. Af en toe was het even happen naar adem, maar dat bemerkten we ook bij tal van wielerliefhebbers die ons inhaalden. Sommigen echter dienden tijdens de beklimming af te stappen en te voet verder te klimmen.

Uiteindelijk de top van de Koppenberg overschreden, ging het even verder rechtsaf en sterk dalend via een wegel tussen de akkers. Zo bereikten we even later beneden het wandelknooppunt 27. Een asfaltwegje naar rechts liet ons nog steeds verder afdalen op zoek naar het wandelknooppunt 34, dat we jammer genoeg ter hoogte van het volgende kruispunt niet meer aantroffen. Was het nu naar links of naar rechts? Gelukkig hadden we een summier plannetje bij en gokten we op links. Enkele kronkelende asfaltwegen later stelden we vast, dat we nagenoeg knooppunt 33 hadden bereikt, het volgende op onze geplande route. We hadden blijkbaar ditmaal juist gegokt. Na iets meer dan tien kilometer stappen troffen we tenslotte knooppunt 33 op onze weg aan. Vanaf hier ging het eerst via een smalle weg naar rechts, om later een links gesitueerd betonbaantje te volgen tussen de velden. Op die manier bereikten we een weide waar zich enkele 2CV’s bevonden, tevens een gerestaureerde hoeve, nu de plaats voor seminaries en evenementen, dit alles onder de naam Pladutse 3. We gingen er even op zoek naar een toilet en een kopje koffie en werden er op onze wenken bediend, met dank uiteraard aan de uitbater.

Na deze welkome onderbreking vervolgden we onze weg. Vrijwel dadelijk ging het linksaf via een asfaltwegje, de hoogte in, op weg naar het Elenerbos. Een smal kronkelend bospad liet ons al meteen klimmen. Het was duidelijk dat dit pad minder werd bewandeld. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kwamen we terecht op een stukje kasseiweg, ter hoogte van het knooppunt 77. Een dalende veldweg naar rechts leidde ons terug in de richting van het Elenerbos. Een picknickbank aan de ingang van het bos, gaf aanleiding tot een late lunch. Het was ondertussen zowat 13:55 uur geworden. Na een hapje daalden we verder af doorheen het bos, tot we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons nu in Meldert volgens de gemeenteborden. We wandelden langsheen een oude watermolen om vervolgens een links gelegen betonwegje op te gaan. Gekomen ter hoogte van het volgende wandelknooppunt, nr. 35, ging het opnieuw linksaf. Een landelijke weg liet ons wandelen tussen de velden en weiden. Zo bereikten we uiteindelijk een drukke weg, welke we slechts over zeer korte afstand dienden te volgen.

We troffen er de knooppunten nrs. 25 en 26 aan, alsook de taverne De Klokke, jammer genoeg stond de horecazaak te koop. Nogmaals een gesloten deur dus vandaag. Aan het laatste vernoemde knooppunt ging het naar links via een mooi tegelpad. We volgden hier duidelijk de Panorama Wandelroute. Het tegelpad werd heel even een breed grindpad, om vervolgens opnieuw een tegelpad te worden. Dit volgend bereikten we het centrum van Zulzeke ter hoogte van de kerk. We troffen er info aan betreffende een lokale wandelroute, met name de Ulrich Libbrechtwandeling, met keuze uit 7,8 of 5,4 km. Ter hoogte van de kerk hielden we even pauze op het terras van café ’t Oud Gemeentehuis, de koffie smaakte er naar behoren. De klok wees ondertussen reeds kwart na drie aan, we hadden dus nog ruimschoots de tijd. We vervolgden later onze weg aan de overzijde van de straat, alweer via een tegelpad, opnieuw richting Elenerbos, dat we korte tijd later bereikten. Een kronkelend pad liet ons vorderen langsheen de bosrand, teneinde op die manier knooppunt 80 te bereiken. De Streek-GR Vlaamse Ardennen, zou ons opnieuw een tijdje als leidraad dienen.

Vanaf deze hoogte hadden we een schitterend zich over de omgeving en konden er even verpozen op een mooie rustbank. Even later begonnen we aan een geleidelijke afdaling via een asfaltweg en vervolgens een grindpad, om vanaf knooppunt 78 nogmaals door een stukje Elenerbos te gaan via een vrijwel forse klim. We vorderden op die manier naar knooppunt 81, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons terug dichtbij de N60, welke we even later voorzichtig dienden te dwarsen. Aan de overzijde van deze drukke weg troffen we het wandelknooppunt 66 aan. We bevonden ons opnieuw in de bewoonde wereld en volgden enkele woonstraten richting centrum van het dorp. Via een breed tegelpad tenslotte, bereikten we even later opnieuw het pleintje ter hoogte van de kerk van Nukerke en tevens het wandelknooppunt 67, alwaar we deze ochtend reeds waren langs gekomen. We namen er nog even de tijd, om op een bankje te genieten van een appeltje voor de dorst.

Na dit laatste oponthoud, het was ondertussen vijf uur geworden, volgden we dezelfde weg terug al voorheen op de dag, het is te zeggen, via de knooppunten 36 en 74. Zo bereikten we ons vehikel en konden beginnen aan de terugreis huiswaarts. We genoten vandaag van een wandeldag in de Vlaamse Ardennen, goed voor 22,905 km; 1118 cal, we zetten 30.540 stappen in een wandeltijd van 5.40.46. Zo kwam alweer een einde aan een toch wel vermoeiende dagtocht.”

336: Sint-Goriks-Oudenhove, Zaterdag 25 april 2015, 22,3 km. (6842,729 km.)

“Een wandeltocht, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen 2, met start en aankomst in Sint-Goriks-Oudenhove. In de wandelgids verkreeg deze tocht als titel: ‘Langs de watermolens van de Zwalm’. De totale wandelafstand bedraagt 22,3 km en gaat van start ter hoogte van het Kruiswaterplein. We vonden er voldoende parkeerplaats en konden na een hapje ter plaatse alvast uitkijken naar een aangename tocht langsheen tal van watermolens. We gingen dus van start op het reeds vermelde plein en konden ons richtten op de wit-rode markeringen van de GR122, via de Sint-Goriksstraat. Net voor het eerste huis rechts, wonnen we aan hoogte via een veldweg rechts. We verkregen schitterende vergezichten en hielden dezelfde richting aan waar enkele veldwegen samen kwamen. Via een bredere weg kwamen we aan een wandelboom, om er afscheid te nemen van de GR122, doch tezelfdertijd de rood-gele tekens te volgen van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Bijgevolg wandelden we schuin rechts verder, om even later een verhard fietspad te dwarsen en aan te komen op de Wolvenhoek. Na een tweetal bochten, leidde een smal paadje ons doorheen een bosje. Een kronkelend pad liet ons een brugje oversteken, waarna we een asfaltweg bereikten, die we naar links opgingen. Zowat 500 m verder gingen het rechtsaf en in stijgende lijn naar de kerk van Rozebeke.

Net voor de kerk ging het naar rechts in de Sint-Annastraat, we verlieten er de rood-gele tekens van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. We begaven ons nadien in de dalende Kamperstraat rechts, tot aan een driesprong om vervolgens verder te wandelen naar links, langsheen de bosrand. Een bocht later vervolgden we onze wandeling in de links gelegen Groenstraat en arriveerden in Roborst. Langs de dalende Machelgemstraat kwamen we tot bij de Bostmolen. Na het bekijken van dit bouwwerk stapten we rechts het brugje over tot aan de volgende T-splitsing. We troffen er opnieuw de rood-witte tekens aan van de GR122, welke ons links de Slijpstraat lieten ingaan. We kwamen aan de drukke N454, welke we over korte afstand naar rechts volgden, voorbij de spoorweg en tot aan een kapelletje. Daar ging het linksaf op een smal paadje, tot aan het pand met nr. 25, om er rechts een stijgend wegje op te gaan. Even later ging het bij het bereiken van een betonweg linksaf, voorbij het kerkhof van Zottegem tot op een T-kruising. Via een veldweg links, trokken we later doorheen een stukje bos via een dalend en moeilijk begaanbaar pad. Beneden aangekomen, staken we de Zwalm over en kwamen op een asfaltweg uit, welke we naar rechts opgingen.

Een volgende T-kruising gebood ons opnieuw rechts te kiezen en te wandelen langs de rand van een links gelegen bosgebied. Ter hoogte gekomen van de brug over de Zwalm, ging het voor de brug linksaf op een veldweg tussen het bos en het water, waarna we een waterzuiveringsstation aantroffen. Via een volgend brugje stapten we verder aan de overzijde van de Zwalm op een tegelpad en bereikten zo de Zwalmmolen. We overschreden nogmaals de beek, om dan rechts het Molenpad te kiezen, net voorbij een gedenksteen ter ere van Omer Wattez. Even later kwamen we aan de N416, om er definitief afscheid te nemen van de rood-witte tekens van de GR122. In stijgende lijn ging het over korte afstand naar rechts, tot nagenoeg op de top van de helling, om dan rechts de dalende Krekelstraat in te wandelen. Zowat 500 m verder ging het opnieuw linksaf op een stijgende betonweg, om daar op het einde rechts aan te houden in de richting van een alleenstaande boom. Steeds rechtdoor aanhoudend kwamen we aan de Pedemolen.

Steeds verder dezelfde richting volgend, bevonden we ons opnieuw op het grondgebied van Zottegem, om daar rechts de Ruddershovestraat in te draaien. Deze bracht ons uiteindelijk in de Paddestraat, bekend uit de Ronde van Vlaanderen. Een kruispunt verder ging het linksaf in de Knutsegemstraat om dan opnieuw aan hoogte te winnen tot op een T-kruising, waar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen. Ditmaal ging het via een betonweg naar links, om ongeveer 150 m verder opnieuw links te kiezen voor een veldweg richting draaihekje. We betraden een stukje bos alwaar de Molenbeek werd overschreden en we de aanwijzingen aantroffen inzake het lokale Jan de Lichtepad. We stapten dan ook over zowat 700 m langs dit wandelpad, om nadien het bos te verlaten via een tweede draaihekje. Door middel van een betonweg naar links kwamen we ter hoogte van het Psychiatrisch Ziekenhuis van Velzeke, even later opnieuw in de bekende Paddestraat. Ditmaal ging het over de kasseien naar rechts en bereikten we het Provinciaal Acheologisch Museum PAMZOV, alwaar zich een monument bevindt ter ere van de Ronde van Vlaanderen. Op korte afstand daar vandaan kwamen we op het Romeins Plein met het standbeeld van Julius Caesar.

We staken het plein over en gingen verder in de Kerklandstraat, steeds in dezelfde richting. Onze wandeling passeerde het jeugdcentrum De Populier waarna we aankwamen in de Blarenhoek. Op het einde van de straat ging het in de rechts gelegen Velzekestraat, tot we een brug aantroffen, tevens de startplaats van het Jan de Lichtepad. We volgden naar rechts dit pad om dan omheen het wachtbekken Bettelhovebeek te wandelen. Nog steeds het Jan de Lichtepad bewandelend, kwamen we geruime tijd later aan de N454 in Strijpen. Aan de overzijde ging het dalend verder tot bij de Van Den Borres watermolen, om dan de spoorweg te bereiken. Via een brug overschreden we de spoorweg om links de Krommestraat in te gaan. Nagenoeg 300 m verder leidde een veldweg rechts ons in de richting van de eerste huizen van Sint-Goriks-Oudenhove. We stegen naar de kerk toe om opnieuw het Kruiswaterplein te bereiken, meteen het einde van een aangename wandeltocht, langs tal van watermolens.”

316: Edelare, Woensdag 15 oktober 2014, 14,371 km. (6452,699 km.)

“Vandaag kozen we de Vlaamse Ardennen als bestemming, voor een wandeltocht met start en aankomst in Edelare. Deze tocht, volgens de brochure 12 km lang, is beter gekend als de Bierbrouwer Wandelroute, groene lus. Er bestaat ook een blauwe lus met start en aankomst in Mater en met een lengte van 11 km. We trokken dus deze ochtend richting Sint-Martinuskerk van Edelare, alwaar de wandeling van start zou gaan. We vonden vrij gemakkelijk een parkeerplaats aan de overzijde langsheen de weg. Na de wandelschoenen te hebben aangetrokken en een hapje te hebben gegeten, konden we onder een blauwe hemel beginnen aan deze eerder korte dagtocht. Een café ter hoogte van de startplaats was gesloten, dus vooralsnog op weg zonder een kopje koffie. We troffen ter hoogte van de startplaats een informatiebord aan betreffende deze Bierbrouwer Wandelroute en tevens een eerste groen zeshoekig bordje dat ons verder tijdens de dag de juiste richting zou aangeven. Naast het gesloten café gingen we het gelijknamige Sint-Martinusstraatje in, vrij vlug een veldweg, alwaar we aan hoogte wonnen. De eerste mooie vergezichten kwamen aan bod.

Na een stukje onverharde weg, tussen de landerijen en de weiden met grazende koeien, bereikten we opnieuw de openbare weg. Via de Doolstraat en de Boembeekstraat ging het nu richting Volkegemberg. We wandelden hier een eindje langsheen het traject van De Ronde van Vlaanderen. Deze Volkegemberg, met een maximale hellingsgraad van 12%, zouden we slechts tot halverwege beklimmen via de weg. Aldaar gingen we een rechts gelegen aardeweg in en kregen meteen een prachtig zicht op het lager gelegen Edelare. We wonnen nog wat aan hoogte en bereikten op die manier het dorpsplein van Volkegem, waarbij we onderweg daarheen de aanwijzingen aantroffen van het Volkegempad. Op het pleintje konden we even bekomen van de klim en op een rustbank even denken aan de inwendige mens. Het café op het plein, Den Obus, bleek helaas alweer gesloten. Geen sanitaire stop dus en evenmin een kopje koffie om even te kunnen pauzeren.

We wandelden dan maar verder via de Steenbergstraat, om even later de drukke N8, de Geraardsbergenstraat te bereiken. Slechts over korte afstand dienden we de hinder van de auto’s te ondervinden, vermits we vrij snel in een bocht van de weg, rechtdoor een veldweg konden ingaan. Ook hier alweer de vaststelling, hoe vaak veldwegen worden geteisterd door de zware landbouwtractoren. Gelukkig is er af en toe een grasstrook, wat toch het wandelen aangenamer maakt. Heel wat bieten waren reeds geoogst en lagen op grote hopen, teneinde te worden vervoerd. Aan het einde van deze, soms moeilijk begaanbare veldweg, ging het rechtsaf via de Kapelleberg. We volgden er het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen, voor ons ondertussen niet langer een onbekend wandelpad. Het woord Kapelleberg zegt al genoeg, klimmen dus, gelukkig via een verkeersarme asfaltweg.

Uiteindelijk boven gekomen, bereikten we de Sint-Vincentiuskapel. Omwille van werkzaamheden konden we de kapel niet bezichtigen. We vervolgden dan maar onze route via de Kapelleberg, ditmaal in dalende zin. Beneden in het dal stroomt de Maarkebeek en bevindt zich het dorpje Maarke-Kerkem. Op zoek naar een kopje koffie en een toilet, weken we even van de route af en daalden af tot in het dorp. Jammer genoeg bleek het enige café, De Lustige Boer aldaar, gesloten. Noodgedwongen zochten we dan maar onze toevlucht in een nabijgelegen schooltje, alwaar we even gebruik konden maken van de sanitaire voorzieningen. Weliswaar dienden we nu in omgekeerde richting terug de juiste route te vinden en dat betekende een felle beklimming, gevolgd door de nog steilere Kokerellestraat. Je krijgt er natuurlijk mooie panorama’s voor in de plaats. We bevonden ons een tijdje op het traject van de Vlaamse Ardennenroute.

Bijna op het hoogste punt, ging het vervolgens via een veldweg naar de Eikenberg, welke slechts gedeeltelijk werd beklommen, waarna het verder ging richting Ladeuze. Een draaihekje en vooral een steil dalend wandelpad later, bereikten we de vroegere heerlijkheid van de familie De la Deuze. We bereikten er tevens de Maarkebeek en kregen zicht op een woning, waarop vermeld ‘Ladeuze’. We troffen er tevens een GR-wandelboom aan. Slechts een honderdtal meter verder, langsheen een kasseiweg bevond zich de Ladeuzemolen. Even voorbij de molen sloegen we linksaf in de Zevenbunder, een voetweg welke het verloop volgde van de Maarkebeek. Een stukje tegelpad liet ons genieten van deze mooie en rustige wandelomgeving. Tenslotte bereikten we een brug over de beek ter hoogte van de openbare weg. We namen er dan ook even een korte wandelpauze. Het ging nadien rechtsaf via de steile Hekkebrugstraat, alwaar we boven een stukje konden zien van het huis waar de kunstschilder Valerius de Saedeleer, zijn laatste levensjaren doorbracht.

Het ging vervolgens linksaf via een landelijke weg naar een hoger gelegen plateau. Op die manier bereikten we de Ommegangstraat en volgden we een stukje het traject van de Lange Ommegang Kerselare, een wandelparcours langsheen een vijftiental kapelletjes. We konden er dan ook enkele exemplaren digitaal vastleggen. Even later passeerden we het voormalige Kezelfort, gelegen op de gelijknamige Kezelberg, jammer genoeg niet toegankelijk. Eigenlijk viel er van op de openbare weg weinig van te bemerken. Gelukkig konden we in de verte een gedeelte zien van de stad Oudenaarde met enkele indrukwekkende bouwwerken. Via enkele veldwegen tussen de landerijen, bereikten we de achterzijde van de kerk van Edelare en konden op die manier de wandeling afsluiten. Deze eerder korte wandeltocht vandaag was goed voor 14,371 km en 19162 stappen.”

313: Ronse, Zaterdag 04 oktober 2014, 22,824 km. (6396,308 km.)

“Een wandeltocht, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen 2 met start in Ronse. Deze wandeling kreeg als titel: ‘Wandeling op en rond de taalgrens, in de Vlaamse Ardennen’. De aanbevolen vertrekplaats bevond zich ter hoogte van de jeugdherberg De Fiertel. De totale wandelafstand bedroeg 21,2 km, waarbij tijdens het verloop van de tocht een gedeelte zou worden gevolgd van de GR122, de GR5A en de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Na een autorit richting Ronse, een laattijdig ontbijt ter plaatse, konden we van start gaan, voorzien van een blauwe hemel en behoorlijk wat zonneschijn. We verlieten dan ook de parking aan de jeugdherberg De Fiertel, om af te dalen richting kapel van Loreto. Op het kruispunt in de nabijheid daarvan, gingen we naar rechts. We bevonden ons toen reeds op het traject van de GR5A, de GR122 en volgden tevens een lokale fietsroute, de Hermes Route van 40 km. Langzaam wonnen we opnieuw aan hoogte om rechts de Trogstraat in te gaan, vooreerst een asfaltweg, later een aardeweg. Een tweetal boerderijen verder ging het opnieuw naar rechts, tot aan het chalet Boekzitting. Nogmaals gingen we rechtsaf tot aan een wandelboom, alwaar we voorlopig afscheid namen van de wit-rode GR-tekens. Via de dalende Sint-Pietersbosstraat kwamen we ter hoogte van de N454, om vervolgens aan de overzijde een dalende kasseiweg in te gaan.

Na een bocht naar rechts, betraden we een stukje bosgebied, om door middel van een kronkelend pad doorheen het bos te wandelen. Ter hoogte van een T-kruising hielden we links aan, richting wandelknooppunt 38. Korte tijd later verlieten we het bosje en bereikten een asfaltweg, alwaar we links afdraaiden. Weinige meters verders stapten we rechts een veldweg op naast een voetbalveld. We kregen er de geel-rode markeringen van de Streek-GR Vlaamse Ardennen te zien, waarvan we het traject over zowat 5 km zouden volgen. We gingen richting wandelknooppunt 40 om ter hoogte van een kapel, terug de N454 aan te treffen. Ditmaal ging het aan de overzijde de Gielestraat in, nog altijd in de richting van het reeds vermelde knooppunt 40. Onderweg stapten we een tijdje op de lokale Omer Wattez Wandelroute om tenslotte te arriveren aan de ingang van het bos Terrijst. We draaiden linksaf om te bos in te gaan, voorbij een slagboom tot aan het grote infobord betreffende het bos Terrijst. Daar kozen we de richting van het wandelknooppunt 23, via een brede bosweg die we over zowat 1 km zouden bewandelen. Eenmaal voorbij een volgende slagboom maakten we een bocht naar rechts om te komen aan een brede betonweg. Over korte afstand volgden we die weg naar links.

Aan de overzijde, ter hoogte van een kapelletje namen we een zijstraat rechts, die ons leidde tot aan een uitzichtpunt, het Bosgat. We wonnen nog wat aan hoogte tot een haakse bocht naar rechts, waar we afscheid namen van de rood-gele markeringen van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. We gingen rechtsaf, staken een kruispunt over en vervolgden onze tocht doorheen een doodlopende straat, welke overging in een veldweg. Ter hoogte van een aldaar gelegen boerderij dienden we te gaan in de richting van het wandelknooppunt 25. De veldweg liet ons wandelen langs het kasteel te Wolfskerke en Hof te Wolfskerke. Inmiddels was de veldweg opnieuw verhard, welke we verder naar rechts indraaiden. We bevonden ons daar op een gedeelte van het plaatselijke Sigelshempad alsook de Zwalmbronnen Wandelroute. We hielden voorlopig de aanduidingen naar het wandelknooppunt 33 in het oog, even later gevolgd door wandelknooppunt 51. Zo bereikten we even later de drukke N48. Aan de overzijde ging het verder via een dalende veldweg naast een rij struiken en later langsheen de rand van het Brakelbos. Zowat 800 m verder sloegen we rechtsaf het Brakelbos in voorbij een slagboom, om twee bruggetjes verder een wandelboom te bereiken.

Dit was dan ook het punt, vanaf waar we nu het gezamelijke traject zouden volgen van de GR5A, de GR122 en de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Het begon in een lange brede bosweg doorheen het Brakelbos naar de top van de heuvel. Net alvorens de top te bereiken dienden we links af te slaan en op de volgende T-splitsing rechtsaf. We gingen voorbij een volgende slagboom om ter hoogte van een afsluiting rechts te houden en aan te komen aan de kapel in het gehucht La Houppe. Ondertussen waren we toe aan een sanitaire pauze en uiteraard een verfrissing, dus hielden we even halt in Chalet Gerard aan de overzijde van de straat. Na deze verdiende rustpauze, stapten we naast Chalet Gerard al klimmend het bos in. We kregen een holle weg te verwerken, om even verder het bosgebied te verlaten op een grindpad. Net voor een voetbalveld troffen we links een asfaltweg aan welke leidde naar een radartoren. Even voor we een tweede radartoren bereikten ging het via een sterk dalende holle weg naar links. Beneden aangekomen wandelden we verder langs de bosrand om tenslotte aan te komen tussen de huizen van het gehucht Queneau.

Eenmaal op de N520, gingen we even naar rechts, om wat verder de eerste veldweg rechts in te gaan. Een kruispunt verder kozen we een veldweg naar links, alwaar we via een bosweg afdaalden naar een beekje. Aan de overzijde van de beek ging het dan in stijgende lijn naar het gehucht Miclette. Zowat 400 m verder dienden we na een huis een smal aardewegje te nemen en twee poortjes te passeren, teneinde op die manier te wandelen naar de verder gelegen N48. Aan de overzijde van deze drukke weg, ging het via een stijgende veldweg rechtdoor naar het gehucht Breucq, terwijl we ons bevonden op de Muziekbos Wandelroute. In het gehucht kozen we andermaal links een kronkelende weg, welke we volgden tot de tweede bocht naar links. Daar verlieten we de weg om een paadje tussen twee huizen in te gaan naar de jeugdherberg De Fiertel. Zo kwam dan ook een einde aan een dagje Vlaamse Ardennen. We eindigden de tocht na 30432 stappen en een gewandelde afstand van 22,824 km.”

261: Kwaremont, Zondag 03 maart 2013, 17,7 km. (5196,379 km.)

Het relaas van de belevenissen en bezienswaardigheden, tijdens een wandeling uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen, met start op het dorpsplein van Kwaremont. Een wandeling, gedeeltelijk langsheen het traject van de GR5A Zuid.

“Op zondag 03 maart 2013, begaven we ons naar het Oost-Vlaamse Kwaremont, teneinde aldaar het parcours te volgen van een wandeling, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Er kon worden gekozen uit een afstand van 20,1 km, of via een verkorting herleid tot 17,7 km. We opteerden voor de kortste afstand, gelet op de aard van het terrein. De wandeling verkreeg als titel: ‘In de heuvelzone met uitzicht op de Scheldevallei’. Plaats van vertrek was gesitueerd op het dorpsplein van Kwaremont. Bij onze aankomst aldaar dienden we genoegen te nemen met vrij veel bewolking. Na een hapje konden we op weg. We gingen van start ter hoogte van de dorpskerk van Kwaremont, gebouwd op de top van de Oude Kwaremont en volgden vrijwel onmiddellijk het parcours van de Panorama wandelroute. Even verder verlieten we de openbare weg en vervolgden onze wandeling via veldwegen. De eerste panorama’s kwamen te voorschijn. Op die manier kwamen we ter hoogte van de voet van de Patersberg, welke echter niet werd beklommen via de kasseien.

We sloegen voor de Patersberg een rechts gelegen weidepad in, dat ons echter ook snel aan hoogte liet winnen. Gekomen ter hoogte van een kruispunt, voorzien van een kapel, verlieten we voorlopig de Panorama wandelroute. Inmiddels volgden we nu het trajecct van de Streek-GR Vlaamse Ardennen, aangegeven door de bekende kleuren geel en rood. We gingen aldaar rechtdoor via een dalende holle weg en staken beneden de Beiaardbeek over. De hellingen volgden elkaar op in snel tempo. Voortdurend veranderde de aard van het pad. Uiteindelijk bereikten we na alweer een flink stuk klimwerk de Hotond (157 m) en de daarbij horende molen, ‘den Hotón’. Jammer genoeg, op het moment van onze passage, werd de molen gerestaureerd en was dus omgeven door stellingen, voorzien van zeildoek. We konden dus weinig van het gebouw zien. Ter hoogte van de molen, staken we de drukke weg over, om aan de overzijde de Riekestraat in te gaan. Vrijwel dadelijk sterk dalend. Even verder bemerkten we dan ook de eerste rood-witte markeringen van de GR5A, welke we nu zouden volgen tot zowat halverwege het Kluisbos.

Het parcours van het Groteroutepad volgend, bereikten we even later de drukke N36, welke we dwarsten. We bemerkten onderweg alweer een mooie kapel, alwaar we een rechts gelegen veldweg opgingen, de Zomerij. Nog steeds afwisselend klimmend en dalend wandelden we voorbij een groot wit kruis, waar een rustbank was geplaatst. Een ideale kans om er even te verpozen, maar vooral te genieten van de weidse omgeving. Na deze korte adempauze gingen we opnieuw op pad. We wandelden een tijdje langsheen de rand van een stukje bos, om uiteindelijk aan te komen ter hoogte van het café ‘d’Oude Hoeve’. Even voordien reeds denkend aan een consumptie aldaar, stonden we voor een gesloten herberg, wegens te koop. Dan maar verder via de links gelegen Drogenbroodstraat, alwaar we reeds aanwijzingen bemerkten van de ‘Vierschaar’. We kwamen later ter hoogte van de Knoktestraat om daar linksaf te slaan en vervolgens het Kluisbos te betreden. We verkregen een korte periode zicht op Wallonië, doch nadien was het tenvolle genieten van een begroeid bos. We wandelden zowat op de heuvelkam en bereikten zodoende de afspanning ‘De Vierschaar’. Een wandelboom verschafte nadere uitleg over het reeds gevolgde parcours van de GR5A.

Daar we hadden gekozen bij het begin van de wandeling, voor de kortere afstand, verlieten we hier het traject van de GR en gingen naast de Vierschaar een mooie bosweg in, de Pensemontstraat. Eenmaal doorheen het Kluisbos, troffen we er dan ook een zitbank aan en konden er genieten van het lager gelegen landschap. De zitbank was voorzien van een toepasselijke spreuk: ‘Daar aan de overkant, het weidse Waalse land’. Na een verdiende rustpauze ging de tocht verder doorheen de Hoogstadstraat, om aldaar een links gelegen tegelpad op te gaan. Na heel wat bochten en uiteraard nog een stevige beklimming, mondde dit pad uit ter hoogte van alweer de N36. Aan de overzijde van deze drukke weg, bereikten we na een vermoeiende tocht opnieuw het dorpsplein van Kwaremont.”

142: Herzele, Zaterdag 06 februari 2010, 21,4 km. (2799,233 km.)

Deze georganiseerde wandeling werd voorheen in de wandelgids Marching aangekondigd als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 06/02/2010, 9550 Herzele (Oost-Vlaanderen) – 23^ste Sprokkeltocht, 6-10-14-18-21 km. WSV Land Van Rhode. Start: Gemeentelijke Basisschool. Nieuwe startplaats! Licht golvend landschap.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het hierna weergegeven wandelrelaas, omstreeks 17:26 uur.

“Na een weekje niet te hebben gewandeld, omwille van wachtdienst, stond vandaag de 23^ste Sprokkeltocht op ons programma. Deze wandeling ging van start in Herzele en werd ingericht door de WSV Land Van Rhode. Plaats van afspraak was de Kersentuin, de Gemeentelijke Basisschool van Herzele. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats in de nabijheid van de school en konden aldaar terecht in twee verschillende startzalen. Geen probleem dus om rustig een hapje te eten en een koffie te drinken, alvorens van start te gaan. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 14, 18 of 21 km. Wij kozen voor de langste afstand met een werkelijke lengte van 21,4 km. Op het traject zouden we een tweetal controleposten aantreffen, waarvan de eerste was gesitueerd op de startplaats zelf, aangezien we twee lussen zouden voorgeschoteld krijgen. Een eerste lus van 6,9 km en een tweede lus van 14,5 km.

Bij het verlaten van de startplaats, dienden wij linksaf te gaan, teneinde de eerste lus te bewandelen. Dit traject was voorzien voor de wandelaars van de 6, 10, 18 of 21 km. We doorliepen enkele woonstraten, waarbij we kort na de start reeds dadelijk de Burchtroute volgden. Enkele honderden meters verder, kreeg deze wandelroute het gezelschap van de Paterroute, een fietsomloop van 48 km. Zo volgden we, na het verlaten van de woonzone, enkele rustige landelijke betonbaantjes, gelegen tussen akkers en weiland. Het weer zat niet echt mee, aangezien het zicht enigszins werd beperkt omwille van de laaghangende mist. De lucht voelde vochtig en koud aan en sommige stukken weg waren bedekt met een dun laagje ijs van de voorbije nacht. Nochtans deed de zon haar best om doorheen het mistgordijn heen te breken, doch dat lukte nog niet direct. Af en toe werden de landelijke baantjes onderbroken door een stukje onverharde weg, waar bij momenten wat modderige stukken parcours dienden te worden bewandeld.

Een tijdje later kwamen we voorbij de agglomeratieborden van Hillegem, om wat verder scherp naar links af te draaien en dit gehucht opnieuw te verlaten. In de verte zagen we af en toe doorheen de mist een molen verschijnen, doch we wandelden echter in een andere richting verder. Een volgende splitsing, liet ons afscheid nemen van de medewandelaars aan de 6 en 18 km, welke links hun weg vervolgden. Diegenen die hadden geopteerd voor de 10 of 21 km, vervolgden hun weg naar rechts en kwamen daar terecht op de Livinus Ruiter- en Menroute. Een modderige passage doorheen een karreslag, bracht ons terug op smalle betonwegjes en zo zagen we even later opnieuw de bordjes van de Paterroute en de Burchtroute. Ondertussen waren we op de terugweg naar de controle en dat konden we aanvoelen aan de stand van de zon, welke zich af en toe sporadisch even liet zien doorheen de mistflarden.

Langsheen deze rustige omgeving, waar de druppels van de bomen vielen en waar paden onder water stonden, vorderden we stilaan in de richting van de startplaats. Alvorens deze te bereiken, dienden we nog even een tegelpad te bewandelen en een kleine klim te verwerken, langsheen enkele huizen in aanbouw. Korte tijd later kwamen we aan op de controleplaats, waar de geur van pannenkoeken de zaal ondertussen vulde. Tijd voor een sanitaire stop en een kleine hap. We waren ondertussen 6,9 km ver volgens de inrichters, onze stappenteller wees 6,82 aan, dus goed uitgepijld zouden we kunnen besluiten.

Onze tweede lus van de dag liet ons vanaf de startplaats naar rechts gaan, dit keer in het gezelschap van de wandelaars aan de 10, 14 en 18 km. We volgden opnieuw een kerkwegel en die liet ons uitkomen in een naburig parkje. Daar volgden we het Mory pad (een wandelroute van 2 km). Eenmaal het parkje achter de rug, volgden we rustige landelijke wegen, waar de Burchtroute en de Livinus Ruiter- en Menroute ons gezelschap zouden houden. Even verder volgde een andere kerkwegel en die bracht ons langsheen een kapel, gebouwd in 1872. Een splitsing op onze weg, leidde de wandelaars aan de 10 km naar links verder. Wij vervolgden onze weg, langsheen enkele onverharde wegen, langsheen de Vissersclub De Rietvoorn. Rechts van ons zagen we in de verte opnieuw een windmolen opduiken, doch ook ditmaal ging onze wandeling een andere richting uit. Ondertussen was de zon echt doorgebroken en die eerste voorjaarszonnestralen voelden echt zalig aan, vooral na al die lange koude en donkere weken.

Het parcours werd licht golvend en we zagen de eerste vergezichten verschijnen. Een mooi wandelgebied waarschijnlijk tijdens de zomermaanden, doch ook nu konden we genieten van deze unieke beelden. Her en der werd sprokkelhout bij elkaar gehakt en gezaagd en dat was bij momenten hoorbaar vanuit de verte. Via enkele licht golvende betonwegjes, kwamen we terecht op een gedeelte van de Denderroute Zuid (een autotraject), om verderop opnieuw de Burcht- en Paterroute aan te treffen. Langzaam maar zeker bereikten we het grondgebied van St. Lievens Esse, een deelgemeente van Herzele. We konden de kerk reeds in de verte bemerken, doch vooreerst ging het nog in een wijde bocht omheen de dorpskern. We trokken alweer langs een onverharde weg en volgden daarbij de Sint Lievens Wandelroute. Af en toe een klimmetje onderweg, deed ons uiteindelijk draaien in de richting van de dorpskerk.

Hierbij kwamen we vooreerst langsheen de beeldentuin van de Bieselenberg. Jammer genoeg werd het grootste gedeelte van deze tuin aan ons zicht onttrokken door de aanwezigheid van een haag. Toch konden we doorheen de takken enkele beelden waarnemen. Vervolgens ging het in dalende lijn doorheen een modderige veldweg, om nadien via een kerkwegel uit te komen ter hoogte van de dorpskerk. Een bordje dat wees op de aanwezigheid van enkele oorlogsgraven, deed ons een ommetje maken via de begraafplaats. In een afgelegen hoekje vonden we twee grafzerken van Britse oorlogsslachtoffers, die het leven hadden gelaten op zeer jeugdige leeftijd. Een was gevallen in mei 1940, de andere in september 1944. Via het dorpsplein, langsheen de kiosk, ging het naar de verderop gelegen Sint Lievenskring, waar we de tweede controle van de dag zouden vinden. We waren ondertussen 15,4 km ver en waren toe aan een hapje en een drankje.

Na deze tweede onderbreking, restte ons nog slechts 6 km tot aan de aankomst. We volgden onmiddellijk een kerkwegel, die ons de bebouwde kom liet omzeilen, waarbij we langsheen de Sint Livinuskapel kwamen. We volgden daarbij uiteraard de Sint Lievens Wandelroute en bemerkten ook enkele aanduidingen van de Streek-GR Vlaamse Ardennen langsheen de weg. Enkele landelijke wegen, deden ons het bestaan van de Amalrikroute kennen, waarbij we langsheen enkele statige restaurants en dancings kwamen. Blijkbaar kende de horeca hier nog een bloei, gelet op de grootte van de aldaar gelegen parkings. Even verderop bevonden we ons op een gedeelte van de Mory Omloop (8,7 km) en dit maakte het mogelijk dat we wandelden over de oude trambedding aldaar. Even voordien waren we langsheen een taverne gekomen, met de naam de Oude Tramstatie, wat ons toen reeds deed vermoeden dat dergelijk pad ergens in de buurt zou zijn aan te treffen. We verlieten even verder de oude bedding, om nog een stukje natuur te ervaren, met name enkele veldwegen, die vaak eerder leken op een ondergelopen kelder. Hier was het even kiezen wat het beste traject was, doch al bij al viel het nogal mee.

Na een klein ommetje doorheen enkele velden, kwamen we opnieuw terecht op de geasfalteerde oude trambedding en volgden deze tot we opnieuw Herzele bereikten. Logischerwijze bereikten we opnieuw het buurtpark, aangezien de Mory-trajecten hier van start gingen. In de verte konden we een glimp opvangen van de Burcht, doch het parcours deed ons rechtdoor gaan, dus weg van die bezienswaardigheid. Nog een kerkwegel verder en we bereikten opnieuw de startplaats, waar we 's ochtends waren van start gegaan. Ondanks het minder aangename weer, konden we toch tevreden terugblikken op een geslaagde tocht. Een rustige wandeling, overwegend langsheen verkeersarme verharde en onverharde wegen. Ook al lag het parcours er vaak modderig bij, toch viel het achteraf nog mee, gelet op de weersomstandigheden van de voorbije weken. Wat ons deugd heeft gedaan vandaag, het eerste beetje zon in dit prille voorjaar.”

Tot slot van dit wandelverhaal blikken we nog even terug op datgene wat destijds werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Herzele, Hillegem, St. Lievens-Esse. Landelijke wandeling. Beetje eentonig. Veel mist! Veel modder. J: Wandeling met start in Herzele en vervolgens door Hillegem en St. Lievens-Esse. Modderig traject, doch rustige landelijke wegen, kerkwegels en onverharde wegen. Mistig en kil wandelweer.’