344: Maarkedal, Zaterdag 30 mei 2015, 22,905 km. (7013,786 km.)

“Het was zowat kwart na negen in de ochtend, toen we van start konden gaan ter hoogte van het wandelknooppunt 74, gesitueerd in Maarkedal ter hoogte van de Steenbeekdries 2. Het had voorheen heel wat moeite gekost om een parkeerplaats te vinden aldaar, omwille van de smalle landelijke wegen. Uiteindelijk lukte het toch ter hoogte van een boerderij, deels op een verharde berm en deels in de goot. Maar goed, na een hapje konden we op weg. De zon liet zich zien, doch het voelde enigszins fris aan, omwille van een onaangename wind. We vertrokken dus richting knooppunt 36. We wandelden via een asfaltwegje dat licht stijgend was, tot we aan het volgende kruispunt rechtsaf gingen en begonnen aan de afdaling van de Steenbeekdries, zowat 700 m kasseien, met een hellingsgraad van 6%. We bemerkten vrijwel onmiddellijk de aanduidingen van het parcours van de Ronde van Vlaanderen. Een ruime bocht verder ging het linksaf op een smalle betonweg, eerst dalend en vervolgend opnieuw stijgend. We bereikten wat verder dan ook een woonzone en om het hoekje het wandelknooppunt 36. De eerste twee kilometer waren een feit.

Aldaar ging het naar rechts, om via een deels overgroeid tegelpad, wat verderop het Nukerkeplein te bereiken ter hoogte van de plaatselijke kerk, tevens knooppunt 67. We draaiden op het plein rechtsaf en begonnen aan een geleidelijke afdaling via de openbare weg naar de drukke N60, welke we even later dwarsten. We vonden aan de overzijde het volgende wandelknooppunt nr. 68, in de nabijheid van het café Den Os. Jammer genoeg stonden we hier voor de eerste gesloten deur van de dag. Het zou de laatste niet zijn. We stapten dan maar verder over een brede dalende asfaltweg naar de ingang van het Koppenbergbos, dat we vervolgens linksaf betraden. We volgden hier blijkbaar een gedeelte van het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Een kronkelend bospad voerde ons doorheen een eerste gedeelte van dit bos, met onderweg enkele vlonderpaden, een paar brugjes en natuurlijk af en toe sterk dalend en klimmend.

Een tijdje later bereikten we het einde van dit gedeelte van het Koppenbergbos en volgden naar rechts een smalle asfaltweg langsheen enkele weiden en landerijen. Slechts korte afstand later, ging het via een breed grindpad linksaf, naar het volgende gedeelte van het Koppenbergbos. Bij het betreden van dit gedeelte troffen we rechts een schuilhut aan met een picknickbank ernaast. Het was ondertussen 10:40 uur geworden, tijd dus om even te denken aan de inwendige mens. Een boterhammetje smaakt altijd beter in een bosrijke omgeving dan aan de keukentafel. Na deze korte onderbreking konden we alweer op pad en troffen vrijwel onmiddellijk het knooppunt 32 aan. We dienden aldaar linksaf te gaan voor een volgende passage doorheen het bos. Hier en daar troffen we informatieborden aan betreffende het voormalige Duitse Stormbataljon 4 dat hier tijdens WO1 oefeningen hield. Er werden zelfs schietoefeningen gehouden en loopgraven gebouwd, wat na de oorlog leidde tot het indienen van schadeclaims.

Ook ditmaal genoten we van een mooie doortocht in het Koppenbergbos, fraaie bospaden, af en toe steile stukken parcours en een hele serie trappen. Jammer genoeg bereikten we even later opnieuw het andere einde van de bos en dienden een stukje veldweg te volgen. In de verte konden we de kerk bemerken van Oudenaarde. Er volgde een stukje asfalt langsheen geel gekleurde weiden, tot we opnieuw links voor de derde maal het Koppenbergbos dienden te betreden. Er volgde nu een wandeling langsheen een smal bospad, dat even later een sterke hellingsgraad had, waarna we begonnen aan het beklimmen van een lange reeks trappen, die zelfs voorzien waren van enkele omgevallen bomen. Het werd dus af en toe een stukje klauteren over dood hout, maar dat maakte dit stukje wandelweg dan ook bijzonder aangenaam. What goes up... we kennen allemaal het gezegde. Boven gekomen begonnen we dan aan een vrijwel even lange reeks trappen naar beneden.

Zo gezegd, zo gedaan, beneden aangekomen troffen we een picknickplaats aan ter hoogte van een aldaar gebouwde Mariagrot. We konden er even verpozen en genieten van een fraai uitzicht over de omgeving. Een mooi tegelpad later arriveerden we aan de voet van de eigenlijke Koppenberg, ofte wandelknooppunt 28. We waren ondertussen zowat 7,5 km onderweg. Op zoek naar een kopje koffie, vernamen we van buurtbewoners dat er een café was gevestigd even verder om de hoek. Tien minuten later stonden we voor de gesloten deur van café de Koppenberg. Dan maar terug naar knooppunt 28. Er restte ons geen andere mogelijkheid dan de beklimming van 700 m kasseien met een hoogste hellingsgraad van 19% en dat liet zich duidelijk voelen. Af en toe was het even happen naar adem, maar dat bemerkten we ook bij tal van wielerliefhebbers die ons inhaalden. Sommigen echter dienden tijdens de beklimming af te stappen en te voet verder te klimmen.

Uiteindelijk de top van de Koppenberg overschreden, ging het even verder rechtsaf en sterk dalend via een wegel tussen de akkers. Zo bereikten we even later beneden het wandelknooppunt 27. Een asfaltwegje naar rechts liet ons nog steeds verder afdalen op zoek naar het wandelknooppunt 34, dat we jammer genoeg ter hoogte van het volgende kruispunt niet meer aantroffen. Was het nu naar links of naar rechts? Gelukkig hadden we een summier plannetje bij en gokten we op links. Enkele kronkelende asfaltwegen later stelden we vast, dat we nagenoeg knooppunt 33 hadden bereikt, het volgende op onze geplande route. We hadden blijkbaar ditmaal juist gegokt. Na iets meer dan tien kilometer stappen troffen we tenslotte knooppunt 33 op onze weg aan. Vanaf hier ging het eerst via een smalle weg naar rechts, om later een links gesitueerd betonbaantje te volgen tussen de velden. Op die manier bereikten we een weide waar zich enkele 2CV’s bevonden, tevens een gerestaureerde hoeve, nu de plaats voor seminaries en evenementen, dit alles onder de naam Pladutse 3. We gingen er even op zoek naar een toilet en een kopje koffie en werden er op onze wenken bediend, met dank uiteraard aan de uitbater.

Na deze welkome onderbreking vervolgden we onze weg. Vrijwel dadelijk ging het linksaf via een asfaltwegje, de hoogte in, op weg naar het Elenerbos. Een smal kronkelend bospad liet ons al meteen klimmen. Het was duidelijk dat dit pad minder werd bewandeld. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kwamen we terecht op een stukje kasseiweg, ter hoogte van het knooppunt 77. Een dalende veldweg naar rechts leidde ons terug in de richting van het Elenerbos. Een picknickbank aan de ingang van het bos, gaf aanleiding tot een late lunch. Het was ondertussen zowat 13:55 uur geworden. Na een hapje daalden we verder af doorheen het bos, tot we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons nu in Meldert volgens de gemeenteborden. We wandelden langsheen een oude watermolen om vervolgens een links gelegen betonwegje op te gaan. Gekomen ter hoogte van het volgende wandelknooppunt, nr. 35, ging het opnieuw linksaf. Een landelijke weg liet ons wandelen tussen de velden en weiden. Zo bereikten we uiteindelijk een drukke weg, welke we slechts over zeer korte afstand dienden te volgen.

We troffen er de knooppunten nrs. 25 en 26 aan, alsook de taverne De Klokke, jammer genoeg stond de horecazaak te koop. Nogmaals een gesloten deur dus vandaag. Aan het laatste vernoemde knooppunt ging het naar links via een mooi tegelpad. We volgden hier duidelijk de Panorama Wandelroute. Het tegelpad werd heel even een breed grindpad, om vervolgens opnieuw een tegelpad te worden. Dit volgend bereikten we het centrum van Zulzeke ter hoogte van de kerk. We troffen er info aan betreffende een lokale wandelroute, met name de Ulrich Libbrechtwandeling, met keuze uit 7,8 of 5,4 km. Ter hoogte van de kerk hielden we even pauze op het terras van café ’t Oud Gemeentehuis, de koffie smaakte er naar behoren. De klok wees ondertussen reeds kwart na drie aan, we hadden dus nog ruimschoots de tijd. We vervolgden later onze weg aan de overzijde van de straat, alweer via een tegelpad, opnieuw richting Elenerbos, dat we korte tijd later bereikten. Een kronkelend pad liet ons vorderen langsheen de bosrand, teneinde op die manier knooppunt 80 te bereiken. De Streek-GR Vlaamse Ardennen, zou ons opnieuw een tijdje als leidraad dienen.

Vanaf deze hoogte hadden we een schitterend zich over de omgeving en konden er even verpozen op een mooie rustbank. Even later begonnen we aan een geleidelijke afdaling via een asfaltweg en vervolgens een grindpad, om vanaf knooppunt 78 nogmaals door een stukje Elenerbos te gaan via een vrijwel forse klim. We vorderden op die manier naar knooppunt 81, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons terug dichtbij de N60, welke we even later voorzichtig dienden te dwarsen. Aan de overzijde van deze drukke weg troffen we het wandelknooppunt 66 aan. We bevonden ons opnieuw in de bewoonde wereld en volgden enkele woonstraten richting centrum van het dorp. Via een breed tegelpad tenslotte, bereikten we even later opnieuw het pleintje ter hoogte van de kerk van Nukerke en tevens het wandelknooppunt 67, alwaar we deze ochtend reeds waren langs gekomen. We namen er nog even de tijd, om op een bankje te genieten van een appeltje voor de dorst.

Na dit laatste oponthoud, het was ondertussen vijf uur geworden, volgden we dezelfde weg terug al voorheen op de dag, het is te zeggen, via de knooppunten 36 en 74. Zo bereikten we ons vehikel en konden beginnen aan de terugreis huiswaarts. We genoten vandaag van een wandeldag in de Vlaamse Ardennen, goed voor 22,905 km; 1118 cal, we zetten 30.540 stappen in een wandeltijd van 5.40.46. Zo kwam alweer een einde aan een toch wel vermoeiende dagtocht.”