351: Kluisbergen, Zaterdag 11 juli 2015, 23,235 km. (7155,603 km.)

“Vandaag kozen we voor het wandelnetwerk ‘Getuigenheuvels Vlaamse Ardennen’. We hadden dan ook voordien een route online uitgestippeld, met vertrek ter hoogte van het wandelknooppunt 5, gesitueerd ter hoogte van de Hoogweg 24 te Kluisbergen. Na een korte autorit, een hapje vooraf en het aantrekken van de wandeluitrusting, konden we omstreeks 09:30 uur van start gaan. De zon deed reeds haar uiterste best, ons een aangename wandeldag te bezorgen. Vanaf het vermelde knooppunt volgden we een asfaltwegje en konden beginnen aan een lange klim, richting Kluisbos. Na een eindje stappen, ging de weg over in een grindpad. Achter ons zagen we stilaan de centrale van Ruien in de diepte verdwijnen. We bevonden ons trouwens reeds op het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. We wandelden vervolgens het Kluisbos in richting knooppunt 2. Een eerste mooie bosdreef kon worden bekeken. Rechts bevond zich het recreatiedomein, doch aldaar diende men toegang te betalen, dus liet de koffie voorlopig nog even op zich wachten. We troffen informatie aan met betrekking tot de aldaar gelegen Liefdesbron en gingen verder via de Kluisbos Wandelroute.

We volgden even later een steil pad naar links, om nadien terug af te dalen tot aan een lager gelegen brede bosdreef, welke we links dienden op te gaan. Deze mooie dreef kronkelde zich doorheen het bos en af en toe voelden we duidelijke hoogteverschillen. Knooppunt 7 bereikten we ter hoogte van de openbare weg, alwaar een stevige klim wachtte via een smalle asfaltweg. We bereikten de taverne De Toren, doch stonden er voor een gesloten deur. We pauzeerden dan maar even op het terras in open lucht, alvorens verder te wandelen. Opnieuw op pad bemerkten we de aanduidingen van de LF6 Vlaanderen Fietsroute en even verder een tweetal GR-wandelbomen. We bevonden ons toen op een hoogte van 141 m en op het traject van de GR5A. We verdwenen nu een tijdje via een smal paadje tussen de beplanting, om een hele tijd langzaam af te dalen. Uiteindelijk, geruime tijd later troffen we knooppunt 8 aan ter hoogte van de bekende Vierschaar. Ook hier stonden we voor een gesloten deur, aangezien het pand te koop wordt aangeboden. We waren niet de enige die hier de koffie of iets anders aan de neus zagen voorbijgaan.

Niet veel verder bevond zich reeds knooppunt 76, alwaar we voortaan een brede grindweg konden bewandelen, in dalende richting. We bevonden ons zowat op de taalgrens en hadden af en toe dan ook een schitterend zicht rechts op het Waalse landsgedeelte. Onze klok wees ondertussen 11:15 uur aan, tijd dus om een hapje te eten. We troffen onderweg dan ook een rustig gelegen zitbank aan met het opschrift ‘Daar aan de overkant, weidse Waalse land’. We konden geen beter panorama wensen, tijdens het eten van ons broodje. Na deze lunchpauze bereikten we opnieuw een stukje asfaltweg, alwaar we linksaf gingen. We zaten in de nabijheid van Russeignies. Het volgende kruispunt situeerde zich aan het knooppunt 9 en aldaar wandelden we rechtsaf, het asfalt verder volgend. Even voorheen hadden we zowaar voormalige Romeinse grond betreden. Het weggetje verder bewandelend, hadden we tenslotte toch het geluk aan onze kant en bereikten d’Oude Hoeve, een taverne gelegen langsheen een druk bereden brede betonweg. Tijd dus voor een kopje koffie, of twee zelfs.

Het ging even later verder langsheen deze drukke weg, via knooppunt 10, alwaar we rechtdoor dienden aan te houden. Links wandelden we voorbij de ‘Galeries Beukenhof’, alwaar enkele opmerkelijke kunstwerken waren te zien in de tuinen. We kregen opnieuw enkele aanwijzingen inzake lokale fietsroutes, met name de Eddy Merckx Route (46 km) en de Hermes Route (40 km). We dienden even een nog drukkere weg te dwarsen en daalden aan de overzijde verder af via de Vlaamse Ardennenstraat. Hoe kan het ook anders, of we bevonden ons tijdelijk op de Vlaamse Ardennen Route. Het ging gestaag in dalende zin verder, tot aan het wandelknooppunt 17. Ook daar hielden we dezelfde richting aan om nadien een rechts gelegen, sterk dalend pad te volgen in de richting van een lager gelegen bos. Een mooi slingerend, af en toe fel stijgend en dalend pad hield ons een tijdje bezig onderweg. Tot slot volgde een stijgend graspad en zo bereikten we opnieuw de openbare weg ter hoogte van het knooppunt 11. In de verte bemerkten we reeds de restanten van een molen en via een ommetje, zouden we uiteindelijk daar moeten aankomen. Vooreerst echter ging het ter hoogte van deze drukke weg, langsheen een links gelegen verkeersarm betonwegje.

Na opnieuw een hele tijd te hebben afgedaald, kwamen we aan ter hoogte van het knooppunt 12 en kregen hier meteen zicht op een smalle veldwegel rechts van de weg. We konden zien dat het eerst een eindje bergaf zou gaan, om later te klimmen in de richting van de reeds vermelde molen. We volgden nu de Wandeling Beiaard en de Panorama Wandelroute. We begonnen dus aan een prachtig stukje wandelweg doorheen een unieke natuuromgeving. Zowat halverwege de klim, troffen we onder een boom een rustbank aan, van waarop we een prachtig vergezicht verkregen. We namen er dan ook even een moment pauze, teneinde de dorst te lessen, maar vooral te genieten van het uitzicht en het aanvoelen van de wind. Het was ondertussen 13:30 uur. Na deze deugddoende pauze, begonnen we aan de laatste klim richting molen, via een rechts gelegen betonwegje ter hoogte van knooppunt 13. Korte tijd later, omstreeks 13:45 uur bereikten we de molen Ten Hotond en dat op zowat 150 m hoogte, volgens het infobord Hotond-Scherpenberg. De gelijknamige herberg was geopend, tijd dus voor een koele verfrissing.

Wat later staken we de drukke weg over en begonnen aan een forse afdaling langsheen een smalle asfaltweg. Een heel eind lager arriveerden we aan het knooppunt 92 en daar ging het, jullie raden het al, linksaf, opnieuw omhoog. Een veldweg maakte even later plaats voor een bospad en zo konden we opnieuw klimmen naar dezelfde hoogte, waar we ons even voorheen hadden bevonden. Zo bereikten we opnieuw de drukke weg, welke links leidde richting molen. We dwarsten echter de weg om aan de overzijde een smal bospaadje aan te treffen, dat we een hele tijd zouden volgen, opnieuw in dalende lijn. Er kwam zelfs een serie trappen aan bod, dermate steil, dat een breed touw zorgde voor wat hulp bij het beklimmen van deze hindernis. Nog steeds een smal slingerend paadje volgend, waren we even later toe aan een laatste eetpauze en vonden daartoe een geschikte boom om even plaats te nemen. Opvallend was hier de stilte van het bos en vooral de eenzaamheid. We lieten ons dan ook het laatste broodje naar behoren smaken.

Na de maaltijd volgden we nog een tijdje het pad doorheen het bos, tot we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten ter hoogte van het knooppunt 93. We hadden zo een vermoeden dat de mooie natuur stilaan achter de rug was, vermits zich nu hoofdzakelijk landelijke wegen aankondigden over een niet altijd vlak parcours. Ondertussen begon ook de warmte door te wegen en slonken de drankvoorraden aanzienlijk. Ter hoogte van knooppunt 93 ging het bijgevolg linksaf, langsheen de bosrand. Zo stapten we verder via de knooppunten 94, 14, 15 en tot slot 18 waar we het beton en asfalt konden wisselen voor grind en gras. De laatste vermelde knooppunten bevonden zich trouwens zowat binnen dezelfde kilometer afstand. Aan knooppunt 18 ging het linksaf op een grasweg, doorheen een klein stukje bosgebied, via een draaihekje doorheen een weide met koeien en uiteindelijk letterlijk via een smal gangetje doorheen enkele graanvelden.

Aan het volgende knooppunt, 39, hielden we rechts om verderop, voorbij knooppunt 40 af te dalen via een steile kasseiweg naar rechts. We troffen er een boerderij aan, waar kersen te koop werden aangeboden aan de prijs van 1 euro per bakje. We konden aan de verleiding niet weerstaan en gingen dan ook over tot de aankoop ervan. Zo stapten we nadien verder, smullend van de vers geplukte kersen en die smaakten meer dan behoorlijk, al was het maar om de dorst te lessen. Met een hand vol kersen, klommen we dan ook via een links gelegen veldweg richting hoger gelegen bos. Daar aangekomen, troffen we een smal bospad aan dat we dienden te volgen in dalende lijn. Ever later werd het opnieuw beton, doch ook daar ging onze tocht verder naar beneden. Na een dag klimmen, is zoiets als afwisseling welkom. Op die manier zagen we knooppunten 46 en 19 bezijden de weg. Langzaam maar zeker naderden we het einde van onze wandeling doorheen de Vlaamse Ardennen. Er restten ons nog slechts enkele knooppunten, met name 43, 37, 21 en 22. In hoofdzaak ging het hier langs verkeersluwe landelijke wegen, steeds afdalend richting plaats van vertrek. We konden dan ook opnieuw de centrale bemerken, welke momenteel wordt ontmanteld.

Na een lange en warme wandeldag, met voortdurend hellingen, bereikten we uiteindelijk na 23,235 km onze wagen. Deze tocht was goed voor 1071,4 cal, 30980 stappen in een tijd van 5.53.23. Ondertussen had de zon ervoor gezorgd dat de temperatuur in de wagen aan de hoge kant was opgelopen. Vlug gingen we op zoek naar wat koele dranken en vonden die iets lager in een lokale supermarkt. We konden nu mits wat verkoeling beginnen aan de terugrit huiswaarts.”

344: Maarkedal, Zaterdag 30 mei 2015, 22,905 km. (7013,786 km.)

“Het was zowat kwart na negen in de ochtend, toen we van start konden gaan ter hoogte van het wandelknooppunt 74, gesitueerd in Maarkedal ter hoogte van de Steenbeekdries 2. Het had voorheen heel wat moeite gekost om een parkeerplaats te vinden aldaar, omwille van de smalle landelijke wegen. Uiteindelijk lukte het toch ter hoogte van een boerderij, deels op een verharde berm en deels in de goot. Maar goed, na een hapje konden we op weg. De zon liet zich zien, doch het voelde enigszins fris aan, omwille van een onaangename wind. We vertrokken dus richting knooppunt 36. We wandelden via een asfaltwegje dat licht stijgend was, tot we aan het volgende kruispunt rechtsaf gingen en begonnen aan de afdaling van de Steenbeekdries, zowat 700 m kasseien, met een hellingsgraad van 6%. We bemerkten vrijwel onmiddellijk de aanduidingen van het parcours van de Ronde van Vlaanderen. Een ruime bocht verder ging het linksaf op een smalle betonweg, eerst dalend en vervolgend opnieuw stijgend. We bereikten wat verder dan ook een woonzone en om het hoekje het wandelknooppunt 36. De eerste twee kilometer waren een feit.

Aldaar ging het naar rechts, om via een deels overgroeid tegelpad, wat verderop het Nukerkeplein te bereiken ter hoogte van de plaatselijke kerk, tevens knooppunt 67. We draaiden op het plein rechtsaf en begonnen aan een geleidelijke afdaling via de openbare weg naar de drukke N60, welke we even later dwarsten. We vonden aan de overzijde het volgende wandelknooppunt nr. 68, in de nabijheid van het café Den Os. Jammer genoeg stonden we hier voor de eerste gesloten deur van de dag. Het zou de laatste niet zijn. We stapten dan maar verder over een brede dalende asfaltweg naar de ingang van het Koppenbergbos, dat we vervolgens linksaf betraden. We volgden hier blijkbaar een gedeelte van het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Een kronkelend bospad voerde ons doorheen een eerste gedeelte van dit bos, met onderweg enkele vlonderpaden, een paar brugjes en natuurlijk af en toe sterk dalend en klimmend.

Een tijdje later bereikten we het einde van dit gedeelte van het Koppenbergbos en volgden naar rechts een smalle asfaltweg langsheen enkele weiden en landerijen. Slechts korte afstand later, ging het via een breed grindpad linksaf, naar het volgende gedeelte van het Koppenbergbos. Bij het betreden van dit gedeelte troffen we rechts een schuilhut aan met een picknickbank ernaast. Het was ondertussen 10:40 uur geworden, tijd dus om even te denken aan de inwendige mens. Een boterhammetje smaakt altijd beter in een bosrijke omgeving dan aan de keukentafel. Na deze korte onderbreking konden we alweer op pad en troffen vrijwel onmiddellijk het knooppunt 32 aan. We dienden aldaar linksaf te gaan voor een volgende passage doorheen het bos. Hier en daar troffen we informatieborden aan betreffende het voormalige Duitse Stormbataljon 4 dat hier tijdens WO1 oefeningen hield. Er werden zelfs schietoefeningen gehouden en loopgraven gebouwd, wat na de oorlog leidde tot het indienen van schadeclaims.

Ook ditmaal genoten we van een mooie doortocht in het Koppenbergbos, fraaie bospaden, af en toe steile stukken parcours en een hele serie trappen. Jammer genoeg bereikten we even later opnieuw het andere einde van de bos en dienden een stukje veldweg te volgen. In de verte konden we de kerk bemerken van Oudenaarde. Er volgde een stukje asfalt langsheen geel gekleurde weiden, tot we opnieuw links voor de derde maal het Koppenbergbos dienden te betreden. Er volgde nu een wandeling langsheen een smal bospad, dat even later een sterke hellingsgraad had, waarna we begonnen aan het beklimmen van een lange reeks trappen, die zelfs voorzien waren van enkele omgevallen bomen. Het werd dus af en toe een stukje klauteren over dood hout, maar dat maakte dit stukje wandelweg dan ook bijzonder aangenaam. What goes up... we kennen allemaal het gezegde. Boven gekomen begonnen we dan aan een vrijwel even lange reeks trappen naar beneden.

Zo gezegd, zo gedaan, beneden aangekomen troffen we een picknickplaats aan ter hoogte van een aldaar gebouwde Mariagrot. We konden er even verpozen en genieten van een fraai uitzicht over de omgeving. Een mooi tegelpad later arriveerden we aan de voet van de eigenlijke Koppenberg, ofte wandelknooppunt 28. We waren ondertussen zowat 7,5 km onderweg. Op zoek naar een kopje koffie, vernamen we van buurtbewoners dat er een café was gevestigd even verder om de hoek. Tien minuten later stonden we voor de gesloten deur van café de Koppenberg. Dan maar terug naar knooppunt 28. Er restte ons geen andere mogelijkheid dan de beklimming van 700 m kasseien met een hoogste hellingsgraad van 19% en dat liet zich duidelijk voelen. Af en toe was het even happen naar adem, maar dat bemerkten we ook bij tal van wielerliefhebbers die ons inhaalden. Sommigen echter dienden tijdens de beklimming af te stappen en te voet verder te klimmen.

Uiteindelijk de top van de Koppenberg overschreden, ging het even verder rechtsaf en sterk dalend via een wegel tussen de akkers. Zo bereikten we even later beneden het wandelknooppunt 27. Een asfaltwegje naar rechts liet ons nog steeds verder afdalen op zoek naar het wandelknooppunt 34, dat we jammer genoeg ter hoogte van het volgende kruispunt niet meer aantroffen. Was het nu naar links of naar rechts? Gelukkig hadden we een summier plannetje bij en gokten we op links. Enkele kronkelende asfaltwegen later stelden we vast, dat we nagenoeg knooppunt 33 hadden bereikt, het volgende op onze geplande route. We hadden blijkbaar ditmaal juist gegokt. Na iets meer dan tien kilometer stappen troffen we tenslotte knooppunt 33 op onze weg aan. Vanaf hier ging het eerst via een smalle weg naar rechts, om later een links gesitueerd betonbaantje te volgen tussen de velden. Op die manier bereikten we een weide waar zich enkele 2CV’s bevonden, tevens een gerestaureerde hoeve, nu de plaats voor seminaries en evenementen, dit alles onder de naam Pladutse 3. We gingen er even op zoek naar een toilet en een kopje koffie en werden er op onze wenken bediend, met dank uiteraard aan de uitbater.

Na deze welkome onderbreking vervolgden we onze weg. Vrijwel dadelijk ging het linksaf via een asfaltwegje, de hoogte in, op weg naar het Elenerbos. Een smal kronkelend bospad liet ons al meteen klimmen. Het was duidelijk dat dit pad minder werd bewandeld. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kwamen we terecht op een stukje kasseiweg, ter hoogte van het knooppunt 77. Een dalende veldweg naar rechts leidde ons terug in de richting van het Elenerbos. Een picknickbank aan de ingang van het bos, gaf aanleiding tot een late lunch. Het was ondertussen zowat 13:55 uur geworden. Na een hapje daalden we verder af doorheen het bos, tot we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons nu in Meldert volgens de gemeenteborden. We wandelden langsheen een oude watermolen om vervolgens een links gelegen betonwegje op te gaan. Gekomen ter hoogte van het volgende wandelknooppunt, nr. 35, ging het opnieuw linksaf. Een landelijke weg liet ons wandelen tussen de velden en weiden. Zo bereikten we uiteindelijk een drukke weg, welke we slechts over zeer korte afstand dienden te volgen.

We troffen er de knooppunten nrs. 25 en 26 aan, alsook de taverne De Klokke, jammer genoeg stond de horecazaak te koop. Nogmaals een gesloten deur dus vandaag. Aan het laatste vernoemde knooppunt ging het naar links via een mooi tegelpad. We volgden hier duidelijk de Panorama Wandelroute. Het tegelpad werd heel even een breed grindpad, om vervolgens opnieuw een tegelpad te worden. Dit volgend bereikten we het centrum van Zulzeke ter hoogte van de kerk. We troffen er info aan betreffende een lokale wandelroute, met name de Ulrich Libbrechtwandeling, met keuze uit 7,8 of 5,4 km. Ter hoogte van de kerk hielden we even pauze op het terras van café ’t Oud Gemeentehuis, de koffie smaakte er naar behoren. De klok wees ondertussen reeds kwart na drie aan, we hadden dus nog ruimschoots de tijd. We vervolgden later onze weg aan de overzijde van de straat, alweer via een tegelpad, opnieuw richting Elenerbos, dat we korte tijd later bereikten. Een kronkelend pad liet ons vorderen langsheen de bosrand, teneinde op die manier knooppunt 80 te bereiken. De Streek-GR Vlaamse Ardennen, zou ons opnieuw een tijdje als leidraad dienen.

Vanaf deze hoogte hadden we een schitterend zich over de omgeving en konden er even verpozen op een mooie rustbank. Even later begonnen we aan een geleidelijke afdaling via een asfaltweg en vervolgens een grindpad, om vanaf knooppunt 78 nogmaals door een stukje Elenerbos te gaan via een vrijwel forse klim. We vorderden op die manier naar knooppunt 81, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons terug dichtbij de N60, welke we even later voorzichtig dienden te dwarsen. Aan de overzijde van deze drukke weg troffen we het wandelknooppunt 66 aan. We bevonden ons opnieuw in de bewoonde wereld en volgden enkele woonstraten richting centrum van het dorp. Via een breed tegelpad tenslotte, bereikten we even later opnieuw het pleintje ter hoogte van de kerk van Nukerke en tevens het wandelknooppunt 67, alwaar we deze ochtend reeds waren langs gekomen. We namen er nog even de tijd, om op een bankje te genieten van een appeltje voor de dorst.

Na dit laatste oponthoud, het was ondertussen vijf uur geworden, volgden we dezelfde weg terug al voorheen op de dag, het is te zeggen, via de knooppunten 36 en 74. Zo bereikten we ons vehikel en konden beginnen aan de terugreis huiswaarts. We genoten vandaag van een wandeldag in de Vlaamse Ardennen, goed voor 22,905 km; 1118 cal, we zetten 30.540 stappen in een wandeltijd van 5.40.46. Zo kwam alweer een einde aan een toch wel vermoeiende dagtocht.”

261: Kwaremont, Zondag 03 maart 2013, 17,7 km. (5196,379 km.)

Het relaas van de belevenissen en bezienswaardigheden, tijdens een wandeling uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen, met start op het dorpsplein van Kwaremont. Een wandeling, gedeeltelijk langsheen het traject van de GR5A Zuid.

“Op zondag 03 maart 2013, begaven we ons naar het Oost-Vlaamse Kwaremont, teneinde aldaar het parcours te volgen van een wandeling, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Er kon worden gekozen uit een afstand van 20,1 km, of via een verkorting herleid tot 17,7 km. We opteerden voor de kortste afstand, gelet op de aard van het terrein. De wandeling verkreeg als titel: ‘In de heuvelzone met uitzicht op de Scheldevallei’. Plaats van vertrek was gesitueerd op het dorpsplein van Kwaremont. Bij onze aankomst aldaar dienden we genoegen te nemen met vrij veel bewolking. Na een hapje konden we op weg. We gingen van start ter hoogte van de dorpskerk van Kwaremont, gebouwd op de top van de Oude Kwaremont en volgden vrijwel onmiddellijk het parcours van de Panorama wandelroute. Even verder verlieten we de openbare weg en vervolgden onze wandeling via veldwegen. De eerste panorama’s kwamen te voorschijn. Op die manier kwamen we ter hoogte van de voet van de Patersberg, welke echter niet werd beklommen via de kasseien.

We sloegen voor de Patersberg een rechts gelegen weidepad in, dat ons echter ook snel aan hoogte liet winnen. Gekomen ter hoogte van een kruispunt, voorzien van een kapel, verlieten we voorlopig de Panorama wandelroute. Inmiddels volgden we nu het trajecct van de Streek-GR Vlaamse Ardennen, aangegeven door de bekende kleuren geel en rood. We gingen aldaar rechtdoor via een dalende holle weg en staken beneden de Beiaardbeek over. De hellingen volgden elkaar op in snel tempo. Voortdurend veranderde de aard van het pad. Uiteindelijk bereikten we na alweer een flink stuk klimwerk de Hotond (157 m) en de daarbij horende molen, ‘den Hotón’. Jammer genoeg, op het moment van onze passage, werd de molen gerestaureerd en was dus omgeven door stellingen, voorzien van zeildoek. We konden dus weinig van het gebouw zien. Ter hoogte van de molen, staken we de drukke weg over, om aan de overzijde de Riekestraat in te gaan. Vrijwel dadelijk sterk dalend. Even verder bemerkten we dan ook de eerste rood-witte markeringen van de GR5A, welke we nu zouden volgen tot zowat halverwege het Kluisbos.

Het parcours van het Groteroutepad volgend, bereikten we even later de drukke N36, welke we dwarsten. We bemerkten onderweg alweer een mooie kapel, alwaar we een rechts gelegen veldweg opgingen, de Zomerij. Nog steeds afwisselend klimmend en dalend wandelden we voorbij een groot wit kruis, waar een rustbank was geplaatst. Een ideale kans om er even te verpozen, maar vooral te genieten van de weidse omgeving. Na deze korte adempauze gingen we opnieuw op pad. We wandelden een tijdje langsheen de rand van een stukje bos, om uiteindelijk aan te komen ter hoogte van het café ‘d’Oude Hoeve’. Even voordien reeds denkend aan een consumptie aldaar, stonden we voor een gesloten herberg, wegens te koop. Dan maar verder via de links gelegen Drogenbroodstraat, alwaar we reeds aanwijzingen bemerkten van de ‘Vierschaar’. We kwamen later ter hoogte van de Knoktestraat om daar linksaf te slaan en vervolgens het Kluisbos te betreden. We verkregen een korte periode zicht op Wallonië, doch nadien was het tenvolle genieten van een begroeid bos. We wandelden zowat op de heuvelkam en bereikten zodoende de afspanning ‘De Vierschaar’. Een wandelboom verschafte nadere uitleg over het reeds gevolgde parcours van de GR5A.

Daar we hadden gekozen bij het begin van de wandeling, voor de kortere afstand, verlieten we hier het traject van de GR en gingen naast de Vierschaar een mooie bosweg in, de Pensemontstraat. Eenmaal doorheen het Kluisbos, troffen we er dan ook een zitbank aan en konden er genieten van het lager gelegen landschap. De zitbank was voorzien van een toepasselijke spreuk: ‘Daar aan de overkant, het weidse Waalse land’. Na een verdiende rustpauze ging de tocht verder doorheen de Hoogstadstraat, om aldaar een links gelegen tegelpad op te gaan. Na heel wat bochten en uiteraard nog een stevige beklimming, mondde dit pad uit ter hoogte van alweer de N36. Aan de overzijde van deze drukke weg, bereikten we na een vermoeiende tocht opnieuw het dorpsplein van Kwaremont.”