374: Halle, Zaterdag 04 juni 2016, 25,176 km. (7590,136 km.)

“Vandaag waren we nog eens toe aan een wandeltocht uit onze gids ‘Stationsstapper’, met name de tocht van Halle naar Groenendaal. Volgens de gegevens uit het boekje, een tocht van zowat 20,8 km, doch uiteraard werden het een aantal kilometers meer, omwille van de verplaatsingen naar de diverse stations. Het ging dan ook vrij vroeg per bus naar het station van Mechelen en vervolgens per spoor naar Halle. We kenden vanzelfsprekend reeds deze omgeving, omwille van een recente etappe op weg naar Santiago de Compostela, met name het traject van Brussel – Hallepoort naar Halle. In het station van Halle aangekomen, namen we vooreerst nog even de tijd voor een sanitaire stop en uiteraard een kopje koffie in de Panos. Nadien, om zowat 09:00 uur konden we op pad, zij het onder minder gunstige weersomstandigheden, er hing namelijk mist over de streek.

Eenmaal het station verlaten, kruisten we de drukke Vandenpeereboomstraat en volgden er tegenover de Nijverheidsstraat, we bevonden ons meteen op het traject van de Streek-GR Groene Gordel. Tussen de woningen door ging het aan het eerste kruispunt linksaf in Broekborre. Ter hoogte van de Kluisstraat ging het nadien rechtsaf, dit ter hoogte van een kapelletje ter ere van Sint Anna. Enkele rood-witte linten, wegens werken ontsierden echter het uitzicht. We kruisten de Eizingenstraat en wandelden verder via de Remi Ghesquiereweg, waarbij rechts van ons de woningen plaats maakten voor landerijen. Hier was de mist nog beter waar te nemen, wat echter de weidse vergezichten niet ten goede kwam. Toch konden we enkele klaprozen waarnemen, nat van de ochtendlijke dauw. Op het einde van de weg kruisten we de Karel Nerinckxlaan en volgden aan de overzijde een tegelpad richting begraafplaats van Buizingen. Hier bevonden we ons op het traject van de Via Brabantica, een stukje route naar Santiago de Compostela, dat we enkele weken voorheen in omgekeerde richting hadden gevolgd.

Gekomen ter hoogte van het kerkhof, volgden we vrijwel rechtdoor een smal grindpaadje tussen het hoog opgeschoten gras. Vrijwel met zekerheid de garantie voor natte broekspijpen. De nog steeds laag hangende mist, belette echter de omgeving duidelijk waar te nemen. Een lichte beklimming en vervolgens een afdaling, liet toe de Bleukenstraat te kruisen. Een smal geasfalteerd paadje liet ons tenslotte toe de Nachtegaalstraat te bereiken, de openbare weg dus opnieuw. Het ging aldaar rechtsaf en een flinke klim kondigde zich aan. Een stukje Kluisbos was zowat de enige bezienswaardigheid tijdens de klim. Eenmaal het hoogste punt bereikt, ter hoogte van het aldaar gelegen sanatorium, ging de tocht verder via een stukje doodlopende weg, langsheen de tuin van het complex. Alzo bereikten we de erachter gelegen Frans Daystraat en draaiden rechtsaf in Hof ten Blooten. Nog steeds voorzien van een dosis mist, ging het via een brug over de autosnelweg E19 en bereikten we ter hoogte van een t-kruispunt Kamerijkbos.

We wandelden naar rechts, om even verderop, ter hoogte van een splitsing van Kamerijkbos, de rechtertak verder te volgen. Vrij snel veranderde de naam van de weg in Prins Boudewijnlaan en bevonden we ons in een mooi bosgebied. Ter hoogte van een zogeheten viersprong, dienden we het links gelegen Dworp Wandelpad te negeren, doch verder de meest linkse van de andere mogelijke paden te kiezen. Op die manier ging het vrij steil de hoogte in via een mooie, doch eerder donkere holle weg. Boven gekomen, wees de klok ondertussen zowat 10:00 uur, tijd dus om even te denken aan de inwendige mens. We vonden dan ook een ideale plaats om te genieten van een broodje, ter hoogte van de chalets van het ‘Camp de la Fresnaye’. Op het eerste zicht een pleisterplaats voor scouts, wat ons even liet denken aan de tijd toen we zelf nog actief waren in de jeugdbeweging KSA. Na de maaltijd en vooral een rustpauze, ging het in dalende zin via een gladde kasseiweg, richting lager gelegen Krabbosstraat. We kruisten deze weg en volgden aan de overzijde de eveneens dalende Heidebloem, welke eindigde als doodlopende weg ter hoogte van het laatste huis.

Een smal pad, tussen een afsluiting rechts en de woning zelf links, liet ons toe even verder de openbare weg opnieuw te bereiken ter hoogte van Winkelaar. Op weg daarheen vertoefden we even tussen de koeien en hadden we nog steeds af te rekenen met een mistige ochtend. Winkelaar bereikt, gingen we linksaf tot de zowat 700 m verder gelegen ingang van het natuurgebied Steenputbeekvallei – De Weikes. Hier kregen we een aangelegd klinkerpad voor de voeten, dat nagenoeg het verloop van de Steenputbeek volgde. We bevonden ons trouwens op een gedeelte van het Hendrik Consciencepad. In normale omstandigheden zouden we het pad hebben gevolgd tot aan de Kerkstraat in Dworp, doch omwille van werkzaamheden, was het pad een eindje verderop afgesloten door middel van metalen hekkens. Er was dan ook geen andere mogelijkheid dan het pad te verlaten en de omleiding te volgen. Op die manier kwamen we terecht in een woonwijk. Een lokale bewoner was ons dan toch behulpzaam, de weg te wijzen naar het centrum van Dworp, alwaar we de Alsembergesteenweg dienden te bereiken.

Een licht stijgend, maar vooral modderig pad bracht ons in elk geval terug op het juiste spoor. Even later arriveerden we dan ook op het kruispunt van de Vroenbosstraat met de Kerkstraat. Het was reeds 11:00 uur in de ochtend en we waren toe aan een kopje koffie, maar vooral een sanitaire stop. We konden aldaar dan ook terecht in het Gildenhuis. Na deze eerder korte pauze, vervolgden we onze weg rechtdoor via de Gemeentehuisstraat tot aan de drukke Alsembergesteenweg en inderdaad het plaatselijke gemeentehuis. Met de nodige voorzichtigheid raakten we de steenweg over en vervolgden onze wandeltocht, rechts van het gemeentehuis via een paadje en een stel trappen. Zo bereikten we het lager gelegen Beling. We wandelden echter rechtdoor via de Molenbeekstraat, alwaar we het traject volgden van de GR12, alsmede de Verkorting van de Herman Teirlinckroute (45 km). We stapten verder doorheen de kronkelende Molenbeekstraat tot aan een verder gelegen driesprong, alwaar we de Sint Laureinsborreweg dienden te volgen.

Wat verder kruisten we de Steenblokweg en hielden dezelfde richting aan, tot we een kleine brug over een waterloop bereikten. Aldaar ontmoetten de GR12 en de BRU8 elkaar. We hielden links aan en betraden een stukje holle weg. Vervolgens ging het opnieuw linksaf, negeerden we de Duvelsborreweg en kwamen uiteindelijk terecht op de J. Deneyerstraat. Op het einde van deze weg bevond zich een kleine kapel, alwaar we vervolgens de rechts gelegen Herisemweg namen en bijgevolg een gedeelte bewandelden van het Herisem Wandelpad. Een kleine kilometer lijnrecht verder, bereikten we terug de openbare weg ter hoogte van de Jan-Baptist Woutersstraat. Een picknickbank bezijden de weg, nodigde alvast uit tot een laat middagmaal. Het was ondertussen zowat 12:30 uur geworden, de hoogste tijd om te genieten van enkele broodjes. Even later gingen we terug op pad, vooreerst tot aan een links gelegen rotonde. Aldaar opteerden we voor rechts, in de richting van een slagboom, om ook daar rechtsaf te gaan in de Diepestraat. Een stukje bos en vooral een modderig pad, leidden ons tenslotte tot aan de Brusselsesteenweg in Beersel.

We konden er aan de overzijde van de weg het Cultureel Centrum De Meent bekijken, alsmede een mooi kunstwerk. We wandelden een stukje naar links, om zowat 100 m verder de rechts gesitueerde Witteweg in te slaan. Een breed tegelpad leidde tot aan de plaatselijke Rijksmuziekacademie. Op weg daarheen echter hadden we reeds duidelijk zicht op de hoger gelegen Onze-Lieve-Vrouwekerk van Alsemberg. Een sterk stijgend pad, voorzien van brede trappen, was het laatste obstakel alvorens de kerk kon worden bereikt. Eenmaal de hoogte overwonnen, bevonden we ons in de Pastoor Bolsstraat, met even naar rechts de ingang van de kerk. Natuurlijk mocht een bezoekje tijdens onze wandeltocht niet ontbreken. Jammer genoeg werd op dit hoogste punt het uitzicht enigszins belemmerd, nog steeds omwille van de bewolking en de laag hangende mist over de streek. Na dit kerkbezoek, keerden we een eindje op onze stappen terug, om vervolgens verder te wandelen via de rechts gelegen Oude Postweg.

Deze Oude Postweg zouden we over geruime afstand volgen, zelfs wanneer de straat veranderde in Onze-Lieve-Vrouwstraat en verder zelfs in de Galgstraat. We trokken langsheen de plaatselijke begraafplaats en even verderop het Kleetbos. Waar het bos eindigde, ging het langsheen de rand van het bos, via het Hazenpad en bovendien een wandelpoortje linksaf en verlieten we de openbare weg. Een vrij smal en modderig pad leidde ons vervolgens doorheen het bos, waarbij af en toe enkele omgevallen bomen het pad versperden. Enkele richtingsveranderingen later, bereikten we een stuk weide, alwaar we dwars doorheen stapten tot aan een volgend stukje bos, teneinde even later opnieuw de openbare weg te bereiken ter hoogte van de Rodestraat. Even ging het enkele meters naar links, alwaar we de aansluiting vonden met de GR512. We volgden dit pad dan ook rechtsaf in de richting van een zendmast. We bevonden ons nu op het grondgebied van Linkebeek. Even vóór de afsluiting, waar de mast zich bevond, wandelden we linksaf via een aardeweg. Deze veldweg steeds in dezelfde richting aanhoudend, kwamen we uiteindelijk terecht in de Hollebeekstraat, die we naar rechts volgden.

De Hollebeekstraat volgend, ging het nadien over de spoorweg, tot aan de volgende rotonde, de zogeheten Amnesty International Square. De klok gaf reeds 14:45 uur aan en een bankje ter hoogte van dit kruispunt nodigde uit even te verpozen en een hapje te eten. Na deze onderbreking ging het vanaf de rotonde verder doorheen Elsgatveld links. De kronkelende aardeweg volgden we tot voorbij een tweetal woningen, om dan rechtsaf te gaan via een deels ondergelopen pad. Even verderop, passeerden we opnieuw een wandelhek links, om vervolgens een smal pad te volgen, evenwijdig met een aantal achtertuintjes. Zowat een halve kilometer later, bereikten we via een volgend wandelhek de brede De Castonierlaan. We bevonden ons aldus reeds een tijdje in Sint-Genesius-Rode. Een felle klim later arriveerden we ter hoogte van de gevaarlijke N5, de Waterloosesteenweg. Zowat 200 meter naar links, vonden we aan de overzijde van de weg het Grasdellepad en betraden we het Zoniënwoud.

Een combinatie van dreven, bospaden en smallere wegels, liet ons even later de Lorrainedreef kruisen, tot we tenslotte een open plek bereikten, voorzien van diverse picknicktafels. Het uur in het oog houdend, ondertussen reeds 16:00 uur, namen we plaats op een bank, teneinde van de laatste etensresten uit de rugzak te genieten. Hierbij werd de peperkoek bijzonder gesmaakt. De laatste kilometers aanvangend, kwamen we nog langsheen het monument voor de Boswachters, opgericht met menhirs uit de steengroeve van Wéris. Elke steen staat symbool voor een gesneuvelde boswachter tijdens WOI. Eenmaal voorbij het monument bereikten we het kruispunt met de Bundersdreef en de Avenue de Haras, tevens kruispunt van de GR512 en de GR126. Nog steeds het traject van de GR512 volgend, ging de tocht verder via de Bundersdreef.

Wie enigszins bekend is met het Zoniënwoud, weet wellicht dat de dreven aldaar niet meteen behoren tot de vlakke wegen. Voortdurend zijn er hoogteverschillen te overwinnen. Vol goeie moed echter wandelden we doorheen de Bundersdreef om zowat 1,5 km later, de rechts gelegen Drève des Tumuli te volgen. Hier verlieten we dan ook het tot nog toe gevolgde Groteroutepad. Na nog zowat 2 km te hebben genoten van de geur van het Zoniënwoud, bereikten we tenslotte het einde van deze brede bosweg ter hoogte van het bosmuseum Jan van Ruusbroec. We namen dan ook de links gelegen Gravendreef, welke ons via een houten brug over de Ring omheen Brussel bracht. Aan de overzijde ging het verder rechtdoor, evenwijdig met de Terhulpsesteenweg. Enkele meters verderop ging het nog een laatste maal linksaf, teneinde op die manier het station van Groenendaal te bereiken. Na nog een laatste blik op de bordjes van de LF6 Vlaanderen Fietsroute en de Gordelroute, konden we beginnen aan de terugreis.

Onze tocht vandaag was dan ook goed voor 33568 stappen, 25,176 km, 1187,8 cal in een wandeltijd van 06.23.39 uur. Vanaf het station Groenendaal ging het per spoor richting Brussel en verder naar Mechelen. Een korte busrit later konden we opnieuw bekomen in onze thuishaven.”

351: Kluisbergen, Zaterdag 11 juli 2015, 23,235 km. (7155,603 km.)

“Vandaag kozen we voor het wandelnetwerk ‘Getuigenheuvels Vlaamse Ardennen’. We hadden dan ook voordien een route online uitgestippeld, met vertrek ter hoogte van het wandelknooppunt 5, gesitueerd ter hoogte van de Hoogweg 24 te Kluisbergen. Na een korte autorit, een hapje vooraf en het aantrekken van de wandeluitrusting, konden we omstreeks 09:30 uur van start gaan. De zon deed reeds haar uiterste best, ons een aangename wandeldag te bezorgen. Vanaf het vermelde knooppunt volgden we een asfaltwegje en konden beginnen aan een lange klim, richting Kluisbos. Na een eindje stappen, ging de weg over in een grindpad. Achter ons zagen we stilaan de centrale van Ruien in de diepte verdwijnen. We bevonden ons trouwens reeds op het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. We wandelden vervolgens het Kluisbos in richting knooppunt 2. Een eerste mooie bosdreef kon worden bekeken. Rechts bevond zich het recreatiedomein, doch aldaar diende men toegang te betalen, dus liet de koffie voorlopig nog even op zich wachten. We troffen informatie aan met betrekking tot de aldaar gelegen Liefdesbron en gingen verder via de Kluisbos Wandelroute.

We volgden even later een steil pad naar links, om nadien terug af te dalen tot aan een lager gelegen brede bosdreef, welke we links dienden op te gaan. Deze mooie dreef kronkelde zich doorheen het bos en af en toe voelden we duidelijke hoogteverschillen. Knooppunt 7 bereikten we ter hoogte van de openbare weg, alwaar een stevige klim wachtte via een smalle asfaltweg. We bereikten de taverne De Toren, doch stonden er voor een gesloten deur. We pauzeerden dan maar even op het terras in open lucht, alvorens verder te wandelen. Opnieuw op pad bemerkten we de aanduidingen van de LF6 Vlaanderen Fietsroute en even verder een tweetal GR-wandelbomen. We bevonden ons toen op een hoogte van 141 m en op het traject van de GR5A. We verdwenen nu een tijdje via een smal paadje tussen de beplanting, om een hele tijd langzaam af te dalen. Uiteindelijk, geruime tijd later troffen we knooppunt 8 aan ter hoogte van de bekende Vierschaar. Ook hier stonden we voor een gesloten deur, aangezien het pand te koop wordt aangeboden. We waren niet de enige die hier de koffie of iets anders aan de neus zagen voorbijgaan.

Niet veel verder bevond zich reeds knooppunt 76, alwaar we voortaan een brede grindweg konden bewandelen, in dalende richting. We bevonden ons zowat op de taalgrens en hadden af en toe dan ook een schitterend zicht rechts op het Waalse landsgedeelte. Onze klok wees ondertussen 11:15 uur aan, tijd dus om een hapje te eten. We troffen onderweg dan ook een rustig gelegen zitbank aan met het opschrift ‘Daar aan de overkant, weidse Waalse land’. We konden geen beter panorama wensen, tijdens het eten van ons broodje. Na deze lunchpauze bereikten we opnieuw een stukje asfaltweg, alwaar we linksaf gingen. We zaten in de nabijheid van Russeignies. Het volgende kruispunt situeerde zich aan het knooppunt 9 en aldaar wandelden we rechtsaf, het asfalt verder volgend. Even voorheen hadden we zowaar voormalige Romeinse grond betreden. Het weggetje verder bewandelend, hadden we tenslotte toch het geluk aan onze kant en bereikten d’Oude Hoeve, een taverne gelegen langsheen een druk bereden brede betonweg. Tijd dus voor een kopje koffie, of twee zelfs.

Het ging even later verder langsheen deze drukke weg, via knooppunt 10, alwaar we rechtdoor dienden aan te houden. Links wandelden we voorbij de ‘Galeries Beukenhof’, alwaar enkele opmerkelijke kunstwerken waren te zien in de tuinen. We kregen opnieuw enkele aanwijzingen inzake lokale fietsroutes, met name de Eddy Merckx Route (46 km) en de Hermes Route (40 km). We dienden even een nog drukkere weg te dwarsen en daalden aan de overzijde verder af via de Vlaamse Ardennenstraat. Hoe kan het ook anders, of we bevonden ons tijdelijk op de Vlaamse Ardennen Route. Het ging gestaag in dalende zin verder, tot aan het wandelknooppunt 17. Ook daar hielden we dezelfde richting aan om nadien een rechts gelegen, sterk dalend pad te volgen in de richting van een lager gelegen bos. Een mooi slingerend, af en toe fel stijgend en dalend pad hield ons een tijdje bezig onderweg. Tot slot volgde een stijgend graspad en zo bereikten we opnieuw de openbare weg ter hoogte van het knooppunt 11. In de verte bemerkten we reeds de restanten van een molen en via een ommetje, zouden we uiteindelijk daar moeten aankomen. Vooreerst echter ging het ter hoogte van deze drukke weg, langsheen een links gelegen verkeersarm betonwegje.

Na opnieuw een hele tijd te hebben afgedaald, kwamen we aan ter hoogte van het knooppunt 12 en kregen hier meteen zicht op een smalle veldwegel rechts van de weg. We konden zien dat het eerst een eindje bergaf zou gaan, om later te klimmen in de richting van de reeds vermelde molen. We volgden nu de Wandeling Beiaard en de Panorama Wandelroute. We begonnen dus aan een prachtig stukje wandelweg doorheen een unieke natuuromgeving. Zowat halverwege de klim, troffen we onder een boom een rustbank aan, van waarop we een prachtig vergezicht verkregen. We namen er dan ook even een moment pauze, teneinde de dorst te lessen, maar vooral te genieten van het uitzicht en het aanvoelen van de wind. Het was ondertussen 13:30 uur. Na deze deugddoende pauze, begonnen we aan de laatste klim richting molen, via een rechts gelegen betonwegje ter hoogte van knooppunt 13. Korte tijd later, omstreeks 13:45 uur bereikten we de molen Ten Hotond en dat op zowat 150 m hoogte, volgens het infobord Hotond-Scherpenberg. De gelijknamige herberg was geopend, tijd dus voor een koele verfrissing.

Wat later staken we de drukke weg over en begonnen aan een forse afdaling langsheen een smalle asfaltweg. Een heel eind lager arriveerden we aan het knooppunt 92 en daar ging het, jullie raden het al, linksaf, opnieuw omhoog. Een veldweg maakte even later plaats voor een bospad en zo konden we opnieuw klimmen naar dezelfde hoogte, waar we ons even voorheen hadden bevonden. Zo bereikten we opnieuw de drukke weg, welke links leidde richting molen. We dwarsten echter de weg om aan de overzijde een smal bospaadje aan te treffen, dat we een hele tijd zouden volgen, opnieuw in dalende lijn. Er kwam zelfs een serie trappen aan bod, dermate steil, dat een breed touw zorgde voor wat hulp bij het beklimmen van deze hindernis. Nog steeds een smal slingerend paadje volgend, waren we even later toe aan een laatste eetpauze en vonden daartoe een geschikte boom om even plaats te nemen. Opvallend was hier de stilte van het bos en vooral de eenzaamheid. We lieten ons dan ook het laatste broodje naar behoren smaken.

Na de maaltijd volgden we nog een tijdje het pad doorheen het bos, tot we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten ter hoogte van het knooppunt 93. We hadden zo een vermoeden dat de mooie natuur stilaan achter de rug was, vermits zich nu hoofdzakelijk landelijke wegen aankondigden over een niet altijd vlak parcours. Ondertussen begon ook de warmte door te wegen en slonken de drankvoorraden aanzienlijk. Ter hoogte van knooppunt 93 ging het bijgevolg linksaf, langsheen de bosrand. Zo stapten we verder via de knooppunten 94, 14, 15 en tot slot 18 waar we het beton en asfalt konden wisselen voor grind en gras. De laatste vermelde knooppunten bevonden zich trouwens zowat binnen dezelfde kilometer afstand. Aan knooppunt 18 ging het linksaf op een grasweg, doorheen een klein stukje bosgebied, via een draaihekje doorheen een weide met koeien en uiteindelijk letterlijk via een smal gangetje doorheen enkele graanvelden.

Aan het volgende knooppunt, 39, hielden we rechts om verderop, voorbij knooppunt 40 af te dalen via een steile kasseiweg naar rechts. We troffen er een boerderij aan, waar kersen te koop werden aangeboden aan de prijs van 1 euro per bakje. We konden aan de verleiding niet weerstaan en gingen dan ook over tot de aankoop ervan. Zo stapten we nadien verder, smullend van de vers geplukte kersen en die smaakten meer dan behoorlijk, al was het maar om de dorst te lessen. Met een hand vol kersen, klommen we dan ook via een links gelegen veldweg richting hoger gelegen bos. Daar aangekomen, troffen we een smal bospad aan dat we dienden te volgen in dalende lijn. Ever later werd het opnieuw beton, doch ook daar ging onze tocht verder naar beneden. Na een dag klimmen, is zoiets als afwisseling welkom. Op die manier zagen we knooppunten 46 en 19 bezijden de weg. Langzaam maar zeker naderden we het einde van onze wandeling doorheen de Vlaamse Ardennen. Er restten ons nog slechts enkele knooppunten, met name 43, 37, 21 en 22. In hoofdzaak ging het hier langs verkeersluwe landelijke wegen, steeds afdalend richting plaats van vertrek. We konden dan ook opnieuw de centrale bemerken, welke momenteel wordt ontmanteld.

Na een lange en warme wandeldag, met voortdurend hellingen, bereikten we uiteindelijk na 23,235 km onze wagen. Deze tocht was goed voor 1071,4 cal, 30980 stappen in een tijd van 5.53.23. Ondertussen had de zon ervoor gezorgd dat de temperatuur in de wagen aan de hoge kant was opgelopen. Vlug gingen we op zoek naar wat koele dranken en vonden die iets lager in een lokale supermarkt. We konden nu mits wat verkoeling beginnen aan de terugrit huiswaarts.”

261: Kwaremont, Zondag 03 maart 2013, 17,7 km. (5196,379 km.)

Het relaas van de belevenissen en bezienswaardigheden, tijdens een wandeling uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen, met start op het dorpsplein van Kwaremont. Een wandeling, gedeeltelijk langsheen het traject van de GR5A Zuid.

“Op zondag 03 maart 2013, begaven we ons naar het Oost-Vlaamse Kwaremont, teneinde aldaar het parcours te volgen van een wandeling, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Er kon worden gekozen uit een afstand van 20,1 km, of via een verkorting herleid tot 17,7 km. We opteerden voor de kortste afstand, gelet op de aard van het terrein. De wandeling verkreeg als titel: ‘In de heuvelzone met uitzicht op de Scheldevallei’. Plaats van vertrek was gesitueerd op het dorpsplein van Kwaremont. Bij onze aankomst aldaar dienden we genoegen te nemen met vrij veel bewolking. Na een hapje konden we op weg. We gingen van start ter hoogte van de dorpskerk van Kwaremont, gebouwd op de top van de Oude Kwaremont en volgden vrijwel onmiddellijk het parcours van de Panorama wandelroute. Even verder verlieten we de openbare weg en vervolgden onze wandeling via veldwegen. De eerste panorama’s kwamen te voorschijn. Op die manier kwamen we ter hoogte van de voet van de Patersberg, welke echter niet werd beklommen via de kasseien.

We sloegen voor de Patersberg een rechts gelegen weidepad in, dat ons echter ook snel aan hoogte liet winnen. Gekomen ter hoogte van een kruispunt, voorzien van een kapel, verlieten we voorlopig de Panorama wandelroute. Inmiddels volgden we nu het trajecct van de Streek-GR Vlaamse Ardennen, aangegeven door de bekende kleuren geel en rood. We gingen aldaar rechtdoor via een dalende holle weg en staken beneden de Beiaardbeek over. De hellingen volgden elkaar op in snel tempo. Voortdurend veranderde de aard van het pad. Uiteindelijk bereikten we na alweer een flink stuk klimwerk de Hotond (157 m) en de daarbij horende molen, ‘den Hotón’. Jammer genoeg, op het moment van onze passage, werd de molen gerestaureerd en was dus omgeven door stellingen, voorzien van zeildoek. We konden dus weinig van het gebouw zien. Ter hoogte van de molen, staken we de drukke weg over, om aan de overzijde de Riekestraat in te gaan. Vrijwel dadelijk sterk dalend. Even verder bemerkten we dan ook de eerste rood-witte markeringen van de GR5A, welke we nu zouden volgen tot zowat halverwege het Kluisbos.

Het parcours van het Groteroutepad volgend, bereikten we even later de drukke N36, welke we dwarsten. We bemerkten onderweg alweer een mooie kapel, alwaar we een rechts gelegen veldweg opgingen, de Zomerij. Nog steeds afwisselend klimmend en dalend wandelden we voorbij een groot wit kruis, waar een rustbank was geplaatst. Een ideale kans om er even te verpozen, maar vooral te genieten van de weidse omgeving. Na deze korte adempauze gingen we opnieuw op pad. We wandelden een tijdje langsheen de rand van een stukje bos, om uiteindelijk aan te komen ter hoogte van het café ‘d’Oude Hoeve’. Even voordien reeds denkend aan een consumptie aldaar, stonden we voor een gesloten herberg, wegens te koop. Dan maar verder via de links gelegen Drogenbroodstraat, alwaar we reeds aanwijzingen bemerkten van de ‘Vierschaar’. We kwamen later ter hoogte van de Knoktestraat om daar linksaf te slaan en vervolgens het Kluisbos te betreden. We verkregen een korte periode zicht op Wallonië, doch nadien was het tenvolle genieten van een begroeid bos. We wandelden zowat op de heuvelkam en bereikten zodoende de afspanning ‘De Vierschaar’. Een wandelboom verschafte nadere uitleg over het reeds gevolgde parcours van de GR5A.

Daar we hadden gekozen bij het begin van de wandeling, voor de kortere afstand, verlieten we hier het traject van de GR en gingen naast de Vierschaar een mooie bosweg in, de Pensemontstraat. Eenmaal doorheen het Kluisbos, troffen we er dan ook een zitbank aan en konden er genieten van het lager gelegen landschap. De zitbank was voorzien van een toepasselijke spreuk: ‘Daar aan de overkant, het weidse Waalse land’. Na een verdiende rustpauze ging de tocht verder doorheen de Hoogstadstraat, om aldaar een links gelegen tegelpad op te gaan. Na heel wat bochten en uiteraard nog een stevige beklimming, mondde dit pad uit ter hoogte van alweer de N36. Aan de overzijde van deze drukke weg, bereikten we na een vermoeiende tocht opnieuw het dorpsplein van Kwaremont.”

138: Kluisbergen, Zaterdag 16 januari 2010, 13,9 km. (2717,433 km.)

Een georganiseerde wandeltocht, welke voorheen in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 16/01/2010 – 9690 Kluisbergen (Oost-Vl.), 3^de Winterwandeling – 7-14-21 km. Omloop Kluisbergen. Start: Zaal Volkswelzijn. Wandeling in het hartje van de Vlaamse Ardennen.’ Na afloop schreven we nog dezelfde namiddag het verhaal van onze belevenissen onderweg, omstreeks 15:43 uur.

“Vandaag kozen we nog eens het zuiden van onze provincie om te gaan wandelen. De vzw Omloop Kluisbergen richtte vandaag immers voor de derde maal een winterwandeling in, met start in Ruien. Plaats van inschrijving was gelegen in Zaal Volkswelzijn aldaar. We vonden op aanwijzen van de organisatie parkeerplaats in de onmiddellijke nabijheid van de startzaal en konden even later overgaan tot de inschrijvingsformaliteiten. De inrichters van de wandeling hadden een parcours uitgezet, bestaande uit twee lussen, een van 7 km en een van 14 km. Samen kon je dan de langste afstand wandelen van 21 km. Bij het bekijken van het parcours, konden we zien dat de grote lus van 14 km hoofdzakelijk door het nabijgelegen Kluisbos ging, vandaar onze keuze om eerst de grote lus af te leggen, met een werkelijke afstand van 13,9 km.

Toen we vertrokken voor onze wandeling was de temperatuur ongeveer 4° C. Bij het verlaten van de startplaats, ging het voor alle afstanden naar rechts. Het parcours was aangegeven door gele pijlen en voorzien van gekleurde lintjes al naargelang de afstand. Vanaf de start verliep het traject van de 7 en de 14 km gelijk. Bijna onmiddellijk na de start verlieten we even verder de hoofdstraat, door een rechts gelegen pad in te slaan. Even verderop verkregen we enkele betegelde wandelpaden en trokken we tussen de akkers door. Voor ons, hogerop, zagen we reeds duidelijk het Kluisbos liggen. Na enkele smalle paden, volgde een stukje asfaltweg, waar we voelden dat het traject de hoogte inging. Spoedig veranderde de weg in een verharde dreef en trokken we het Kluisbos in. Het ging al dadelijk stevig omhoog en dat was duidelijk voelbaar zo kort na het begin van de wandeling. We bevonden ons op het plaatselijk Bosleerpad, dat enkele bochten verder het gezelschap verkreeg van de Kluisbos Wandelroute en een ander wandelpad, aangeduid door T1.

Voor wie bekend is met het Kluisbos, weet dat aldaar weinig vlakke stroken wandelparcours zijn aan te treffen. We verkregen dan ook een opeenvolging van brede en ietwat smallere dreven en wandelpaden, die afwisselend op en neerwaarts gingen. Sommige stroken lagen nog bevroren en soms bedekt met nog een weinig sneeuw. Het was dus opletten om niet onderuit te schuiven. We konden genieten van dit bos in winterrust, wat een fel contrast vormde met de zomerse outfit, wanneer de bomen hun gebladerte laten zien. Nu gaf alles een wat kale indruk, maar mede daardoor kon je ver doorheen de bomen de omgeving en vooral de vallei aanschouwen. Na wat stevig klimwerk af en toe, bereikten we op een hoogte van ongeveer 80 m, een plaats in het bos genaamd Pensemont. Hier ging het haaks naar rechts en zagen we voor ons een lange klim welke zich aankondigde. Hierlangs situeerde zich de Muziekbos Wandelroute.

Na het verwerken van deze nogal sterke klim, kwamen we op een ietwat open plek in het bos en ging het terug naar rechts, richting Vierschaar. Jammer genoeg bleek de gelijknamige taverne gesloten. We volgden nu een verharde brede dreef, waarlangs het traject verliep van de Vlaanderen Fietsroute LF6 en de GR5A. Het parcours vervolgde lichtjes dalend, tot we even verder na 7,3 km de eerste controlepost bereikten ter hoogte van Taverne De Toren. Ter hoogte van de ingang vonden we een GR-paal, welke het kruispunt aanduidde van enkele GR-paden. Binnenin de taverne konden we ons even opwarmen met wat hete chocomelk of verse soep. Na deze korte lunchpauze, vervolgden we onze wandeling. We verlieten de taverne en trokken verder door bosgebied, waar we een klein stukje asfaltweg kregen te verwerken. We volgden opnieuw een gedeelte van de LF6 fietsroute en de GR5A (zuid). Naarmate we verder afdaalden in het bos, kondigden zich ook de eerste huizen aan langsheen het parcours.

Via enkele bospaden bereikten we uiteindelijk het grondgebied van Orroir (Mont de l'Enclus). Het ging even over een stuk openbare weg, in de richting van de top van de Kluisberg. Deze plaats kwam ons bekend voor uit de Tv-beelden van de talrijke wielerklassiekers tijdens het voorjaar. Aldaar kwamen we langs het ‘Maison des Randonneurs’, waar we konden zien hoe aldaar tal van plaatselijke fiets- en wandeltrajecten een aanvang namen. Alle routes werden hier voorgesteld en aangeduid door middel van letters en cijfers, waarbij elk parcours ook een eigen naam had verkregen. Een ideaal idee om tijdens de komende zomermaanden eens uit te proberen. Voorbij het ‘Maison’, volgden we links de grote brede weg naar beneden, waar we wat verder een mooi panorama verkregen van de lager gelegen vallei.

Hier ging het terug naar rechts, een smalle dalende weg op, waar we het traject volgden van de GR122 en GR123. In de verte zagen we tal van andere wandelaars welke zich op diverse lager gelegen paden, begaven in de richting van de aankomst, vermits heel in de verte in het dal de kerk van Ruien reeds zichtbaar was. We vervolgden rustig deze dalende paden en smalle wegen deels over het grondgebied van Orroir. Ondertussen was het gevoelig kouder geworden en voelden we in deze vlakte ook de strakke wind welke begon op te steken. Uiteindelijk verlieten we de asfaltwegjes om het laatste stuk van deze lus via veldwegen voort te zetten. Af en toe kondigde zich een stukje modderig traject aan, een gevolg van de zich doorzettende dooi. We bereikten even later de achterzijde van de kerk van Ruien, waar een tegelpad ons terug tot in de dorpskom van deze gemeente bracht. We passeerden langsheen een monumentje ter ere van Eddy Merkx en vonden aan de overzijde van de straat de startzaal.

Na een blik op het parcours van de kleine lus, konden we opmaken dat deze verliep over hoofdzakelijk wegen en paden in open gebied. Langsheen dit traject werd geen bosgebied meer voorzien. We zagen dan ook af om nog de kleinere lus te bewandelen, ook al omwille van het feit dat het begon te regenen. We konden vandaag genieten van een mooie wandeling doorheen het Kluisbos en onderweg ervaren dat het parcours prima was uitgepijld. De rustpost welke we onderweg aandeden was ruim en verzorgd. Uiteindelijk hadden we 13,9 km afgelegd, waarvan een groot gedeelte doorheen dit unieke bosgebied verliep. Verder was het aangenaam wandelen langsheen de rustige wegen van deze Vlaamse Ardennen. Toen wij terug huiswaarts gingen, konden we bemerken dat omstreeks 12 uur reeds meer dan 700 wandelaars deze startplaats hadden bezocht. Morgen kiezen we waarschijnlijk een andere windrichting om onze wandelschoenen aan te trekken.”

We eindigen dan ook de beschrijving van deze wandeltocht zoals gewoonlijk, met een blik in de wandelboekjes, vermits ook daar enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Bosrijke en rustgevende wandeling. Kluisbos – Kluisbergen. Frisse wind! J: Winterse tocht doorheen het mooie Kluisbos en weidse omgeving. Af en toe de laatste resten gezien van de afgelopen winterprik? Enkel de lus van 14 km gewandeld, later op de dag koud en begin van regen.’