352: Maarkedal, Zaterdag 18 juli 2015, 19,896 km. (7175,499 km.)

“Dat de Vlaamse Ardennen een uniek wandelgebied zijn, dat mochten we reeds meermaals ervaren. Vandaag trokken we dan ook nogmaals richting Maarkedal voor een dagtocht doorheen deze mooie streek. We hadden rendez-vous ter hoogte van het wandelknooppunt 57, gesitueerd in de Keizerrei 14. Omwille echter van de onmogelijkheid aldaar te parkeren, vonden we iets verder, tussen de knooppunten 57 en 58, een geschikte plaats om de wagen achter te laten. Even later, na een hapje en het aantrekken van de wandeluitrusting, konden we omstreeks 09:40 uur van start, op weg naar knooppunt 57. Het ging in dalende lijn langsheen een smalle landelijke asfaltweg. Eenmaal knooppunt 57 bereikt, volgden we verder dit verkeersluwe wegje, afwisselend klimmend en dalend. De eerste vergezichten openbaarden zich links van de weg. Een rustiek hek passeerde de revue. Het einde van de weg bereikt, kregen we een veldweg voor de voeten en die liet ons wandelen langsheen een boerderij. Toen ook het grind en de steenslag verdwenen, ging het verder via een graspad. Na zowat anderhalve kilometer bereikten we ter hoogte van een kruispunt het wandelknooppunt 56.

Hier dienden we rechts aan te houden en kregen we alweer een op- en neergaande asfaltweg, welke ons bracht tot aan de visvijvers van Nukerke. Het was reeds kwart na tien en dat werd dus de hoogste tijd voor een kopje koffie. We konden dan ook op een terrasje in open lucht genieten van een korte wandelpauze en tezelfdertijd de gasten van de camping in hun bezigheden volgen. Even later gingen we terug op weg, via een stukje betonweg. Even later ging het op een kruispunt linksaf en bevonden we ons op het traject van de Hermes Route (40 km), de LF6 Vlaanderen Fietsroute en route van De Ronde van Vlaanderen. Heel wat aanwijsbordjes dus aan de kant van de weg. We dwarsten vervolgens een drukke weg, zowat op de scheiding van Etikhove en Nukerke. Aan de overzijde betraden we de Vlaamse Ardennen straat en vonden er de aanwijsborden inzake de Vlaamse Ardennen Route. Korte tijd later verlieten we deze weg en sloegen een rechts gelegen kasseiweg in. Zo bereikten we na iets meer dan drie kilometer het knooppunt 46.

Ook aldaar ging het naar rechts via een reeds begroeide kasseiweg en wandelden we langsheen het traject van de GR129 (Brugge-Ronse). De kasseien maakten plaats voor een grasweg en uiteindelijk belandden we op een smalle eindeloos lang lijkende wegel. Een hele tijd wandelden we nu tussen weiden en akkers, met af en toe enkele niveauverschillen. Het wegeltje verliep in de richting van een dorpskern, welke reeds in de verte kon worden waargenomen. Via een steil smal paadje tussen afsluitingen, kwamen we zo plots terecht in het centrum van Louise-Marie. Meteen bemerkten we links een uithangbord van de gelijknamige taverne Louise. Ondertussen 11:10 uur geworden, waren we opnieuw toe aan iets drinkbaar. We konden dan ook even genieten van een welverdiende koffiepauze op het terras van deze taverne. We hadden dan ook een mooi zicht op de kerk en het erachter gelegen bos. Na een sanitaire stop, begaven we ons richting kerk en volgden even de Fiertelommegang, een lokale wandelroute. Een picknickbank ter hoogte van het kerkplein, liet ons de mogelijkheid, een broodje te nuttigen. Het was zowat half twaalf op de middag.

Na onze lunch wandelden we langsheen de kerk, ondertussen enkele monumenten bekijkend en troffen vervolgens de bordjes aan, dat we voortaan de Muziekbos Wandelroute zouden volgen. Het klonk wel als muziek in de oren, vooral omwille van het aangename zomerweer. Even nadat we het einde van de openbare weg hadden bereikt, volgde een dalende veldweg, richting lager gelegen bos. Een doordringende geur van vers hooi prikkelde enigszins de neus. Eenmaal beneden de rand van het Muziekbos bereikt, begonnen we aan een lange klim, via een kronkelend bospad. Een mooi stukje natuur om van te genieten. Na een flinke klim bereikten we het knooppunt 36 en even later opnieuw de openbare weg. Het ging via een asfaltweg links, naar het nabij gelegen knooppunt 37, alwaar we terug een stukje dalende weg aantroffen. Een leuke verademing na het klimwerk voordien. Via een stukje druk bereden weg, wandelden we vervolgens verder via een stukje links gelegen kasseien en konden afdalen via een grindpad, naar een volgende boszone. Nu volgde wellicht het mooiste wandelgedeelte, aangezien het pad zich kronkelde tussen de bomen en voortdurend ons liet klimmen en dalen. Sommige passages waren nogal modderig, omwille van kleine waterlopen welke het bos doorkruisen. Knooppunt 38 bereikten we even later ter hoogte van de weg. We namen er even een korte rustpauze op een roestige rioolput.

Aan de overkant van de weg, vervolgden we onze wandeltocht via een graspad langsheen enkele voetbalvelden, uiteraard enigszins klimmend. Verderop bereikten we opnieuw een verharde grindweg, alwaar we ons bevonden op het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Tenslotte kwamen we min of meer terecht in de bewoonde wereld en volgden enkele landelijke wegen. Toevallig kwamen we aan een hoeve, alwaar een hoefsmid druk doende was. Zo konden we van nabij even kijken, hoe wellicht sommige van onze voorouders hun dagelijks brood verdienden. De boer zelf, met een pintje in de hand, had voldoende de tijd om een praatje te maken. Na dit eerder uitgelopen onderonsje, wandelden we maar verder. We hadden immers nog een heel eind te gaan. Het ging nog even dezelfde richting uit, tot we een dalende grindweg bereikten.

Na een hele tijd gestaag afdalen, bereikten we het laagste punt van deze veldweg en mochten we natuurlijk klimmen, om uit het dal weg te komen. Zo bereikten we boven gekomen het knooppunt 40 ter hoogte van een kruispunt, voorzien van een mooie kapel en rustbank. Het was stilaan half twee in de namiddag en hier namen we nog even een korte rustpauze, alvorens onze beklimming te vervolgen via een rechts gelegen asfaltweg. Een tijdje later verlieten we deze oase van stilte en klommen verder tot aan een veldweg rechts. Hier verlieten we de openbare weg en wandelden langsheen enkele velden, vooreerst via een veldweg, daarna een grasweg. Een haakse bocht naar links en we bereikten een knooppuntpaal welke heel wat hoger stond opgesteld. Via een klimtouw raakten we toch boven op deze talud en wandelden verder langsheen de rand van een maïsveld. Achter ons kregen we mooie vergezichten te zien. We bereikten nadien opnieuw de openbare weg en bevonden ons even later in Schorisse in de Kapelstraat. Hoe kon het ook anders of we troffen er een mooie kapel aan voorzien van een ommegang. Tijd om even van nabij te bekijken.

We waren ondertussen knooppunt 39 voorbij gewandeld en volgden een stukje bewoonde wereld. Een oude gierpomp bezijden de weg trok even de aandacht. Vrij snel verlieten we de bebouwde kom en ging het verder via een grasweg. We trokken door een stukje holle weg, dat omwille van de bomen eerder het uitzicht had van een tunnel. Uiteindelijk bereikten we een brede veldweg, zowat op de scheiding van twee provincies en wandelden hier rechtsaf. Eindeloos ver kon je hier de streek bekijken. Links en rechts troffen we enkel maïsvelden aan. Aan het einde van deze eindeloze weg, bereikten we een druk bereden weg ter hoogte van de grens met Ellezelles. Hier voelden we even de wind te keer gaan, vermits we ons wat hogerop bevonden, de straat had dan ook de toepasselijke naam ‘Quatre Vents’. Aan de overzijde van de weg bevond zich een smalle wegel en die betraden we vervolgens om langzaam af te dalen. Zoals zo vaak gebeurt, na een lange afdaling, volgde alweer een lange klim, via een al even smalle wegel.

Eenmaal knooppunt 32 bereikt, bevonden we ons opnieuw op asfalt en naderden we de Jeugdherberg De Fiertel. Het was stilaan 15:20 uur geworden en de hoogste tijd om even de dorst te lessen. We vonden er enkele bereidwillige medewerkers, die ons lieten genieten van een koel drankje en dat op een aangename picknickbank. Na deze deugdzame pauze daalden we via de openbare weg verder af, richting kapel O.L.V. Lorette, welke we reeds van ver konden bemerken. Even voorbij de kapel ging het via een veldweg rechtsaf om nadien onze route te vervolgen via een kiezelpaadje. Zo bereikten we het volgende knooppunt, met name 91. We waren ondertussen zowat 15 km onderweg. Aan dit knooppunt ging het rechtdoor, om via een wel steil bospad opnieuw het Muziekbos te betreden. Hier volgde een mooie passage doorheen de natuur. Klimmen en dalen, kronkelende paden, af en toe een bruggetje, omgevallen bomen, het ritselen van de bladeren en vooral het (muzikale) geluid van het bos. Jammer genoeg komt aan alles een einde en na een weliswaar inspannende beklimming, bereikten we de openbare weg ter hoogte van de ingang van het bos, tevens knooppunt 35.

Rechts van ons echter, op zowat 220 m, bevond zich bistro Boekzitting. Het was zowat half vijf geworden, dus tijd voor een laatste drinkpauze. Na weliswaar de nodige dosis geduld, werden we bediend en konden we genieten van een fris drankje op het terras, gezeten in het zonnetje. Korte tijd later keerden we op onze stappen terug, richting knooppunt 35, alwaar we aan de overzijde van de weg begonnen aan een lange afdaling. Ergens onderweg ontbrak een verdere aanwijzing, zodat we lager aankwamen op een druk kruispunt op de N425. We waren dus enigszins uit de richting gegaan. Er restten ons twee opties, ofwel rechtsomkeer naar knooppunt 35, ofwel de drukke weg naar links volgen, teneinde opnieuw op het juiste spoor te geraken. We kozen dan maar voor de tweede optie en dienden op die manier zowat drie kilometer druk bereden weg te volgen. Veilig en wel bereikten we dan toch opnieuw de plaats, alwaar we eerder op de dag waren vertrokken.

Deze wandeltocht doorheen het wandelnetwerk ‘Getuigenheuvels Vlaamse Ardennen’ eindigde dan ook na 19,896 km in een tijd van 4.58.29, goed voor 917,7 cal en dat na 26528 stappen te hebben gezet. De zon was vandaag opnieuw uitdrukkelijk aanwezig en dat hebben we vaak mogen ervaren. Een volgende wandeltocht gaat wellicht een andere windrichting uit.”

316: Edelare, Woensdag 15 oktober 2014, 14,371 km. (6452,699 km.)

“Vandaag kozen we de Vlaamse Ardennen als bestemming, voor een wandeltocht met start en aankomst in Edelare. Deze tocht, volgens de brochure 12 km lang, is beter gekend als de Bierbrouwer Wandelroute, groene lus. Er bestaat ook een blauwe lus met start en aankomst in Mater en met een lengte van 11 km. We trokken dus deze ochtend richting Sint-Martinuskerk van Edelare, alwaar de wandeling van start zou gaan. We vonden vrij gemakkelijk een parkeerplaats aan de overzijde langsheen de weg. Na de wandelschoenen te hebben aangetrokken en een hapje te hebben gegeten, konden we onder een blauwe hemel beginnen aan deze eerder korte dagtocht. Een café ter hoogte van de startplaats was gesloten, dus vooralsnog op weg zonder een kopje koffie. We troffen ter hoogte van de startplaats een informatiebord aan betreffende deze Bierbrouwer Wandelroute en tevens een eerste groen zeshoekig bordje dat ons verder tijdens de dag de juiste richting zou aangeven. Naast het gesloten café gingen we het gelijknamige Sint-Martinusstraatje in, vrij vlug een veldweg, alwaar we aan hoogte wonnen. De eerste mooie vergezichten kwamen aan bod.

Na een stukje onverharde weg, tussen de landerijen en de weiden met grazende koeien, bereikten we opnieuw de openbare weg. Via de Doolstraat en de Boembeekstraat ging het nu richting Volkegemberg. We wandelden hier een eindje langsheen het traject van De Ronde van Vlaanderen. Deze Volkegemberg, met een maximale hellingsgraad van 12%, zouden we slechts tot halverwege beklimmen via de weg. Aldaar gingen we een rechts gelegen aardeweg in en kregen meteen een prachtig zicht op het lager gelegen Edelare. We wonnen nog wat aan hoogte en bereikten op die manier het dorpsplein van Volkegem, waarbij we onderweg daarheen de aanwijzingen aantroffen van het Volkegempad. Op het pleintje konden we even bekomen van de klim en op een rustbank even denken aan de inwendige mens. Het café op het plein, Den Obus, bleek helaas alweer gesloten. Geen sanitaire stop dus en evenmin een kopje koffie om even te kunnen pauzeren.

We wandelden dan maar verder via de Steenbergstraat, om even later de drukke N8, de Geraardsbergenstraat te bereiken. Slechts over korte afstand dienden we de hinder van de auto’s te ondervinden, vermits we vrij snel in een bocht van de weg, rechtdoor een veldweg konden ingaan. Ook hier alweer de vaststelling, hoe vaak veldwegen worden geteisterd door de zware landbouwtractoren. Gelukkig is er af en toe een grasstrook, wat toch het wandelen aangenamer maakt. Heel wat bieten waren reeds geoogst en lagen op grote hopen, teneinde te worden vervoerd. Aan het einde van deze, soms moeilijk begaanbare veldweg, ging het rechtsaf via de Kapelleberg. We volgden er het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen, voor ons ondertussen niet langer een onbekend wandelpad. Het woord Kapelleberg zegt al genoeg, klimmen dus, gelukkig via een verkeersarme asfaltweg.

Uiteindelijk boven gekomen, bereikten we de Sint-Vincentiuskapel. Omwille van werkzaamheden konden we de kapel niet bezichtigen. We vervolgden dan maar onze route via de Kapelleberg, ditmaal in dalende zin. Beneden in het dal stroomt de Maarkebeek en bevindt zich het dorpje Maarke-Kerkem. Op zoek naar een kopje koffie en een toilet, weken we even van de route af en daalden af tot in het dorp. Jammer genoeg bleek het enige café, De Lustige Boer aldaar, gesloten. Noodgedwongen zochten we dan maar onze toevlucht in een nabijgelegen schooltje, alwaar we even gebruik konden maken van de sanitaire voorzieningen. Weliswaar dienden we nu in omgekeerde richting terug de juiste route te vinden en dat betekende een felle beklimming, gevolgd door de nog steilere Kokerellestraat. Je krijgt er natuurlijk mooie panorama’s voor in de plaats. We bevonden ons een tijdje op het traject van de Vlaamse Ardennenroute.

Bijna op het hoogste punt, ging het vervolgens via een veldweg naar de Eikenberg, welke slechts gedeeltelijk werd beklommen, waarna het verder ging richting Ladeuze. Een draaihekje en vooral een steil dalend wandelpad later, bereikten we de vroegere heerlijkheid van de familie De la Deuze. We bereikten er tevens de Maarkebeek en kregen zicht op een woning, waarop vermeld ‘Ladeuze’. We troffen er tevens een GR-wandelboom aan. Slechts een honderdtal meter verder, langsheen een kasseiweg bevond zich de Ladeuzemolen. Even voorbij de molen sloegen we linksaf in de Zevenbunder, een voetweg welke het verloop volgde van de Maarkebeek. Een stukje tegelpad liet ons genieten van deze mooie en rustige wandelomgeving. Tenslotte bereikten we een brug over de beek ter hoogte van de openbare weg. We namen er dan ook even een korte wandelpauze. Het ging nadien rechtsaf via de steile Hekkebrugstraat, alwaar we boven een stukje konden zien van het huis waar de kunstschilder Valerius de Saedeleer, zijn laatste levensjaren doorbracht.

Het ging vervolgens linksaf via een landelijke weg naar een hoger gelegen plateau. Op die manier bereikten we de Ommegangstraat en volgden we een stukje het traject van de Lange Ommegang Kerselare, een wandelparcours langsheen een vijftiental kapelletjes. We konden er dan ook enkele exemplaren digitaal vastleggen. Even later passeerden we het voormalige Kezelfort, gelegen op de gelijknamige Kezelberg, jammer genoeg niet toegankelijk. Eigenlijk viel er van op de openbare weg weinig van te bemerken. Gelukkig konden we in de verte een gedeelte zien van de stad Oudenaarde met enkele indrukwekkende bouwwerken. Via enkele veldwegen tussen de landerijen, bereikten we de achterzijde van de kerk van Edelare en konden op die manier de wandeling afsluiten. Deze eerder korte wandeltocht vandaag was goed voor 14,371 km en 19162 stappen.”

216: Beerlegem, Zondag 16 januari 2011, 18,4 km. (4368,516 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 16/1/2011 – 9630 Beerlegem (Oost-Vlaanderen), Zwalm in de Winter – Viggaaltocht, 7-12-18 km. Gentbrugse Zwalmvrienden. Start: Mariaheem Sportzaal De Beekmeers. Tocht door de mooie Zwalmstreek op goed begaanbare wegen aan de voet van de Vlaamse Ardennen.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een kort verhaal, met betrekking tot de bezienswaardigheden en belevenissen onderweg, omstreeks 19:31 uur.

“Dat er vaak ook prachtige wandelingen worden georganiseerd, dicht bij huis, dat mochten we vandaag ervaren. Deze ochtend trokken we dan ook richting Beerlegem (Zwalm), alwaar door de Gentbrugse Zwalmvrienden een wandeltocht werd ingericht onder de benaming Zwalm in de Winter. De plaats van inschrijving bevond zich in de Beekmeers, alwaar we zelfs nog in de duisternis aankwamen. We namen dan ook wat langer dan gewoonlijk de tijd om een hapje te eten en een koffie te nuttigen. Er kon worden gekozen uit een drietal afstanden, met name 7, 12 of 18 km. We opteerden voor de langste afstand en zouden hierbij onderweg tweemaal halt houden in café Klein Zwitserland, zo konden we het tenminste lezen op de rode blaadjes welke op de tafels waren gelegd. Blijkbaar diende men deze oplossing te kiezen, wegens gebrek aan medewerkers. De wandeling zou verlopen over drie afzonderlijke stukken, met name 5,8 – 6,1 en 7,1 km, met een totale afstand volgens de inrichters van 18,4 km. Wij hielden het echter bij 19 km.

Bij het verlaten van de startplaats konden we zien dat de deelnemers aan de 7 km, twee plaatselijke lussen dienden te wandelen met een controle in de startzaal. Het ging voor hen bij een eerste doortocht naar rechts, net zoals dit het geval was voor de andere afstanden. Er volgde een landelijke weg, waarbij we al onmiddellijk konden zien hoe de landerijen en weilanden nog voorzien waren van een grote hoeveelheid water. We volgden er tevens de Zwalmroute, een fietsomloop van 25 of 50 km. Korte tijd later bereikten we een Y-splitsing, waar we links aanhielden, we betraden op die manier het grondgebied van Meilegem. Bezijden de weg bemerkten we de aanduiding Heen, we zouden dus later op de dag via dezelfde weg terugkeren naar de startzaal. Wat verderop bereikten we een klein kruispunt, alwaar de wandelaars aan de 7 km zich naar rechts afsplitsten. De andere afstanden gingen over het kruispunt naar links, om aldus Nederzwalm-Hermelgem te betreden. We kregen al dadelijk de markeringen in zicht van de GR122, die we later tijdens de wandeling nog vaak zouden herkennen.

Wat later kregen we enkele molenstenen te aanschouwen, overschreden een bruggetje en volgden een tegelpad, langsheen een kleine waterloop. Dat de deelgemeenten van Zwalm niet bijzonder groot zijn, konden we ervaren, toen we even verder al Nederzwalm betraden en bijna onmiddellijk gevolgd door Sint Maria Latem. We bereikten opnieuw een landelijke weg welke ons leidde in de richting van de Zwalm zelf. Gekomen ter hoogte van deze waterloop, kregen we tal van routes en paden te zien. Vooreerst een autoroute, met name de Vlaamse Ardennenroute, de Watermolenroute, zijnde een fietsomloop van 42 km en tenslotte de 9 km lange Zwalmbeek Wandelroute, welke uiteraard het verloop van deze rivier volgde. We konden er vaststellen hoeveel kracht er uitgaat van water. De stroming was sterk en overal zagen we restafval, nagelaten als gevolg van de overstromingen van de afgelopen dagen. Het water moet hier heel hoog hebben gestaan, gelet op de schade aan de oevers.

Ter hoogte van de Zwalm sloegen we dan ook linksaf en volgden de oever van deze waterloop via een ernaast gelegen tegelpad. Zo wandelden we op de Zwalmbeek Wandelroute. Het pad kronkelde verder doorheen een uniek stukje natuur, waarbij we hier en daar zelfs door het water dienden te waden. Sommige delen van het pad stonden nog onder water. Gelukkig viel het allemaal nogal mee. Uiteindelijk bereikten we na geruime tijd het tegelpad te hebben gevolgd, de Ijzerkotmolen. We staken er de brug over om aan de andere kant een tegelpad te volgen naar het dichtbij gelegen café Klein Zwitserland. Hier in deze gezellige kroeg hadden we na 5,8 km een eerste gelegenheid om een hapje te eten en iets te drinken. Na de controle begonnen de wandelaars aan de 12 km aan hun terugweg. Wijzelf dienden hier vooreerst nog een lus te wandelen van 6,1 km. Bij een eerste vertrek vanaf de rustpost ging het bijgevolg naar links.

Een paadje leidde ons naar de nabijgelegen openbare weg en zo betraden we Munkzwalm. We begonnen dan aan een wijde bocht in deze omgeving, waarbij we ons al spoedig bevonden op het grondgebied van Sint Denijs Boekel. Overal kregen we zowat hetzelfde beeld, ondergelopen akkers en overvolle beken. Het ging langsheen het station van Sint Denijs, waarna we de drukke weg bereikten richting Zingem. Hier kregen we de aanduiding dat we ons bevonden op de Ronde van Vlaanderenroute, een fietsomloop van niet minder dan 80 km. Op weg langsheen deze druk bereden baan, kregen we tal van wielertoeristen als tegenliggend verkeer. We verlieten Sint Denijs Boekel en kwamen vervolgens opnieuw terecht op het grondgebied van Nederzwalm-Hermelgem. Gekomen aan een druk kruispunt troffen we rechts op de hoek een kapel aan, hier ging het rechtsaf en verlieten we de drukke weg, om opnieuw een rustige landelijke weg te volgen. Onderweg kregen we nu meerdere kapelletjes te zien, afgewisseld met enkele statige boerderijen. Uiteindelijk bereikten we een tijdje later opnieuw de Zwalm, een punt waar we reeds eerder op de dag waren langs gekomen.

We troffen er aan de andere kant van de waterloop opnieuw het reeds gevolgde tegelpad aan en de Zwalmbeek Wandelroute. Op die manier volgden we voor de tweede maal een gedeelte van het traject dat ons leidde naar de Ijzerkotmolen. Toen we ditmaal dit molengebouw voor de tweede maal bereikten, was de toegang vrij en konden we dus binnen een kijkje nemen. Ook hier stonden we versteld van de kracht van het water. Na deze bezienswaardigheid, ging het opnieuw naar het nabijgelegen café Klein Zwitserland, alwaar we de tweede en laatste controle van de dag hadden. We hadden nu 11,9 km afgelegd, restte ons nadien nog een laatste stukje wandelweg van 7,1 km. Na ons tweede oponthoud ging het ditmaal naar rechts, waarbij we verder het verloop volgden van de Zwalmbeek Wandelroute. Ondertussen was de bewolking verdwenen en kregen we de zon in haar volle glorie te zien. Het werd aangenamer om te wandelen.

Ook al lag het volgende stukje tegelpad er vuil bij, toch namen we dat er maar bij. Stilaan vorderden we richting Munkzwalm, waar we terecht kwamen ter hoogte van de Vredeskapel. Ook hier de aanduidingen van de GR122 (Hulst – Doornik) en de Zwalm, welke we terug over korte afstand zouden volgen. We overschreden nogmaals de Zwalm, via een wel erg beschadigd bruggetje, om vervolgens aan de andere oever te beginnen aan een stevige klim. Hier konden we beroep doen op betonnen tegels, welke het wat gemakkelijker maakten de heuvel te beklimmen. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kregen we als beloning een uniek zicht over de lager gelegen landerijen en dorpen. We begonnen vervolgens via een landelijke weg aan een afdaling, richting Paulatem. We volgden er vooreerst de Vlaamse Ardennenroute en even later, de Hoeveroute. Het ging nog even een drukke weg over, waarna we stilaan vorderden richting parochiekerk van Paulatem.

Onderweg erheen kregen we zowaar een kleine Mariagrot te zien met bijhorende kruisweg. Korte tijd later ging het langsheen de kerk van Paulatem, om er even voorbij naar rechts af te draaien. Zo bereikten we nog een stukje drassig terrein, maar toch alweer een mooi stukje natuurgebied. Eens voorbij dit modderig pad, kregen we een licht hellende, begroeide veldweg, welke ons deed uitmonden op de weg welke we vroeger op de dag reeds hadden bewandeld, bij aanvang van de tocht. We bevonden ons terug op het grondgebied van Meilegem en kregen zowaar de bordjes Terug in zicht. We hadden nog slechts enkele honderden meters te gaan en kregen onderweg veel tegenliggers, welke nog vol goeie moed aan de tocht begonnen. Toen sommigen een blik gaven in de richting van onze broekspijpen en wandelschoenen, zagen we hun gezichten een beetje betrekken. Tja, de Zwalmstreek had haar sporen nagelaten.

Eenmaal de startzaal opnieuw bereikt, namen we toch nog even de tijd om iets te drinken, maar vooral om te genieten van een lekker stukje vlaai. Tijdens het genieten van deze zoeternij, konden we zien dat reeds 1314 wandelaars waren vertrokken en nog was de inschrijving niet afgesloten. Even later wandelden we opnieuw richting auto en kwamen langsheen het beeld van de jager op het plein in Beerlegem. Het monument kreeg als bijschrift Elk schot is geen haas. We zouden kunnen zeggen dat elke wandeling ook geen schot in de roos is, toch was deze spreuk vandaag niet echt van toepassing. We hebben genoten van een prachtige tocht doorheen een uniek stukje natuur, de weergoden waren ons gunstig gezind en we keerden blijgezind terug huiswaarts. Meer kan men van een zondagse wandeling toch niet verlangen nietwaar?”

We sluiten af, met nog een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Aangename natuurwandeling. De Zwalmstreek met vaak verschillende plaatsjes en tegelpaden. Was duidelijk overstroomd! J: Rustige wandeling doorheen de Zwalmstreek. De eerste voorjaarszonnestralen tijdens de namiddag. Beerlegem, Meilegem, Nederzwalm-Hermelgem, Sint Denijs Boekel, Munkzwalm, Paulatem.’