De derde dagetappe uit de
Vierdaagse van de IJzer editie 2010. Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids
Marching als volgt aangekondigd: ‘Vrijdag – Vendredi 20/8/2010 – 8600 Diksmuide
(West-Vlaanderen), Vierdaagse van de IJzer – 08-16-24-32 km. Vierdaagse van de
IJzer Start: Grote Markt. De 8 km is een familiale wandeling met randanimatie.’
Na afloop schreven we ook ditmaal nog dezelfde avond in het kamp van Nieuwpoort
een verslag, met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg.
“Langs typische polderdorpjes en
het oorlog- en fransmanverdriet van vele moeders, zo stond de derde wandeldag
van de Vierdaagse van de IJzer 2010, aangekondigd in de kleurrijke brochure die
we mochten ontvangen bij de start enkele dagen geleden. Deze derde dag begon
ook alweer in alle vroegte in het kamp van Nieuwpoort, alwaar we na het ontbijt
met de bus vertrokken richting Grote Markt te Diksmuide. Maatje haar voeten
hadden reeds een vroege beurt gekregen in het kamp, waar ijverige en behulpzame
leden van de Medische dienst de handen uit de mouwen staken om toch iedereen op
de been te krijgen en klaar te stomen voor de start van de volgende etappe. Met
hernieuwde moed kwamen we dan even later ook aan op de Grote Markt, alwaar zich
reeds een menigte wandelaars had verzameld. Het was dus nog even wachten
alvorens het startschot zou weerklinken, dus trokken we naar één van de vele
terrasjes om toch nog even te genieten van een kopje koffie. Even later konden
we dan toch op weg, samen met een bont allegaartje van burgers en militairen,
jong en oud, alles door elkaar.
Via de kortst mogelijke weg
verlieten we het drukke centrum en volgden het verloop van de Handzamevaart.
Hoeft het gezegd dat de smalle paden naast deze waterloop al vlug te smal
bleken te zijn om deze grote menigte op te vangen. Gelukkig lossen deze
problemen zichzelf op na enkele kilometers stappen. Het peloton schuift dan
langzaam uit elkaar en elkeen vindt zijn eigen ritme. Het pad dat we volgden
kronkelde mee met de ernaast liggende waterloop. Unieke vergezichten over de
landerijen openbaarden zich aan de vele nieuwsgierige blikken. De zon was
alweer van de partij en het beloofde een warme en zonnige dag te worden. Na een
viertal kilometer scheidden zich de deelnemers aan de 8 km af naar rechts, om
vanaf daar hun eigen weg te volgen. De andere wandelaars vervolgden hun weg via
de Pouckestraat om aldus het eerste oranje bord van de 5 km aan te treffen. Het
ging verder tot aan het eerste waterbevoorradingspunt, alwaar de deelnemers aan
de 16 km ook een rechts gelegen weg insloegen. Net daar vonden we meteen het
antwoord op de eerste vraag van de dag, in het kader van de wedstrijd Wandel en
Kijk. Eigenlijk dienden we ons hier te beperken tot het tellen van een aantal
kaarsen in een kapelletje bezijden de weg.
Net toen we dachten dat het een
vlotte wandeldag zou worden, begon maatje haar motor te sputteren, problemen
met de linkervoet en meer bepaald de tenen. Gelukkig konden we even verder halt
houden ter hoogte van een hulppost, juist voor de stand van Campina. De eerste
zorgen werden toegediend door een vrouwelijke militair, hetgeen slechts korte
tijd in beslag nam. Het gevolg was dat we pas enkele honderden meters verder
waren gestapt, toen de tenen al bloot kwamen te liggen en het verband was
losgekomen. Peloton rechtsom dan maar en terug naar de hulppost. Ditmaal nam
een mannelijke collega de honneurs waar, wat resulteerde in een verzorging van
om en nabij de drie kwartier, alvorens maatje terug degelijk kon wandelen. Al
bij al hadden we dus bijna een uur verloren en dat zou zich later op de dag nog
laten voelen. Na de medische hulp kwamen we langs de stand van Campina en
konden nog even wat energie bijtanken om onze weg verder te vervolgen. Gelukkig
konden we daar een beetje rekenen op de morele steun van Guy en Patrick.
We zaten nu op het grondgebied
van Koekelare en hadden nog een lange weg te gaan. Toen we even later opnieuw
een degelijk tempo konden aanhouden, trokken we in de richting van het
Koekelarebos, dat we even later konden betreden. Een mooie lange dreef kregen
we voor de voeten geschoven en net dan hadden we onderweg een leuke babbel met
enkele Nederlandse wandelaars. Samen konden we genieten van een mooi stukje
natuur, waar de rust tastbaar aanwezig was. De 10 km grens was ondertussen
overschreden en even verder dienden we afscheid te nemen van onze vrienden die
deelnamen aan de 24 km. Hen wachtte een ander traject. Wijzelf volgden verder
het parcours in de richting van het centrum van Koekelare. Aldaar aangekomen op
een ludiek pleintje, namen we vooreerst even de tijd om een hapje te eten en
vooral even de dorst te lessen. Nadien dienden we een kort bezoekje te brengen
aan het aldaar gelegen museum (het Museum van de Fransmans), teneinde opnieuw
een antwoord te vinden op een van de vragen van de dag. Gelukkig konden we
hierbij rekenen op een beetje hulp van het personeel, teneinde vlug de juiste locatie
te vinden in het museum.
Eenmaal het antwoord verkregen,
konden we nog even stilstaan om te genieten van een deuntje, afkomstig van een
gezellig orgeltje op het plein. Stilaan werd het dan tijd om het traject verder
af te wandelen. We verlieten het centrum van Koekelare om ons te begeven in de
richting van het verder gelegen Motepark. Een leuke plek om doorheen te
wandelen met een prachtige vijver, waar eenden volop genoten van de zon en waar
tevens de hengelaars in groten getale hun favoriete sport konden beoefenen.
Eenmaal het park voorbij ging het via landelijke wegjes en veldwegen in de
richting van het volgende dorp: Werken. Smalle paadjes, kerkwegels, zanderige
veldwegen, karreslagen, … de zon was duidelijk aanwezig en dat liet zich voelen
in de kledij. Ook vandaag kregen we talrijke kapelletjes te zien, konden we
ervaren hoe het leven op het platteland aanvoelt en hoe de boeren druk doende
waren met het binnenhalen van de graanoogst. Vaak verliep het traject tussen de
maïsvelden en kreeg je het idee dat een muur je verhinderde ver om je heen te
kijken. Een eindje voorbij het 15 km bordje troffen we gelukkig een tweede
hulppost aan, aangezien maatje haar voeten dringend behoefte hadden aan een
beetje verzorging.
Bleek dat nu ook de andere voet
gekwetst was en ditmaal werd ook daar een behoorlijke hoeveelheid tape
aangebracht. Ook nu verloren we behoorlijk wat tijd en het stappen verliep
steeds moeilijker. Met een beetje goede wil en een aanpassing van het stapritme
bereikten we nadien de oranje borden van de 20 km en even later de bebouwde kom
van Werken. Het eerste terrasje werd bezocht en daar konden we vaststellen dat
de buitentemperatuur was opgelopen tot 28°C. Geen wonder dat we het warm hadden
gekregen. Na een kleine pauze trokken we opnieuw verder, via het centrum van
Werken. Het ging verder langsheen de Kruisstraatmolen, die weliswaar werd
gerestaureerd en daardoor zich bevond in de stellingen. Toch konden we enkele
foto’s nemen van dit unieke bouwwerk. Vervolgens ging het aan het kruispunt
linksaf en vonden we even verder op onze weg een ander archeologisch museum,
waar ook alweer het antwoord te achterhalen was op een van de dagvragen. We
wandelden verder om even later het grondgebied van Werken te verlaten en het te
wisselen voor het grondgebied van Vladslo.
De grens van de 25 km werd
bereikt en voor maatje ging het stilaan van kwaad naar erger. Het stappen werd
moeilijker en de wandelsnelheid zakte zienderogen. Een blik op de klok leerde
ons ondertussen dat we niet veel tijd meer mochten verliezen, wilden we nog
tijdig de aankomst bereiken en eigenlijk was het nog behoorlijk ver.
Uiteindelijk bereikten we wat later toch het centrum van Vladslo. We hielden er
even kort halt op het dorpsplein, om vervolgens linksaf te wandelen en even verder
te worden voorzien van een koekje en een blikje frisdrank. Zo konden we nog
even, al wandelend, bijtanken en nog een beetje energie opdoen voor het laatste
gedeelte van de wandeling. We lieten Vladslo achter ons en bereikten al vlug
opnieuw de open velden, waar we even later zelfs tussen het riet doorwandelden.
Wat verderop bereikten we de drukke weg richting Diksmuide. Dankzij de hulp van
de MP’s raakten we veilig aan de overkant en kregen een bijna eindeloze
grindweg te zien, langsheen de IJzer. De zon scheen nog steeds onverbiddelijk
en de wind stond hier pal van voren. Niet meteen een ideale situatie om met
pijnlijke voeten en wat vermoeidheid in de rug aan te beginnen.
Heel in de verte zagen we de
IJzertoren en de kerk, maar het leek voor maatje net iets te ver weg. Met het
laatste beetje moed probeerde ze toch het grindpad te verwerken, doch het ging
niet meer. Korte tijd later weerklonk in stilte: ‘Het gaat niet meer…’ Het
enige wat we konden doen was een beetje aanmoedigen om het vooral niet op te
geven en langzaam verder te stappen in de richting van de kerk in de verte. Het
lukte tenslotte toch om deze lange ellendige weg te verwerken, zodat we het
centrum van Diksmuide bereikten. Via de bebouwde kom kwamen we nu langsheen
enkele bezienswaardigheden en dat verlichtte even de pijn aan de voetjes. Het
begijnhof, de Vismarkt met het beeld van Jette en tenslotte de kerk waar een
laatste vraag diende te worden beantwoord. Op het einde van de straat zagen we
reeds de Grote Markt en de eindstreep van de tocht. Het was ondertussen kwart
voor zes en we hadden net tijdig de finish gehaald.
Het was bang afwachten wat de
laatste dag nog brengen zou, vooral omdat de Kemmelberg diende te worden
beklommen. Maar dat waren problemen voor de volgende dag. Nu volgde nog een
lange bustocht naar het kamp, een verkwikkende douche, een laat avondmaal en
dat werd afgesloten met nogmaals een bezoek aan de medische dienst, teneinde de
opgelopen schade zoveel als mogelijk te herstellen. Het werd vrij vlug laat en
een welverdiende nachtrust werd aangevangen. Vandaag hadden we de langste
etappe te verwerken gekregen over een afstand van 32,6 km. Met een dikke merci
alvast aan het medisch personeel dat het mogelijk maakte de eindstreep tijdig
te halen. Nog 30,2 km te gaan dus, met andere woorden nog één keer alles
geven…..”
We eindigen deze
wandelbeschrijving met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K:
Diksmuide. 4x32 km. Het proberen waard, maar toch een zware inspanning. De
blaartjes, de rug en de benen eisten hun tol. Blij dat ik het gedaan en
volbracht heb. Toch iets te hoog gegrepen. De vermoeidheid is te. Beer was wel
lief maar toch. J: Derde dag van de Vierdaagse van de IJzer. Met start in
Diksmuide ging het vervolgens via Koekelare, Werken en Vladslo. Warme wandeldag
en een beetje een probleemdag voor maatje, omwille van blaren op de voeten en
pijn in de rug. Uiteindelijk toch nog tijdig de aankomst bereikt even voor zes
uur. Nog één dag te gaan!!!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten