186: Oostduinkerke, Woensdag 18 augustus 2010, 31,8 km. (3713,948 km.)

De eerste dagetappe van de Vierdaagse van de IJzer editie 2010. Deze tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Woensdag – Mercredi 18/8/2010 – 8670 Oostduinkerke (West-Vl), Vierdaagse van de IJzer – 08-16-24-32 km. Vierdaagse van de IJzer. Start: Parking Sint-Niklaaskerk. De 8 km is een familiale wandeling met randanimatie.’ Aangezien we tijdens de Vierdaagse verbleven in het kamp van Nieuwpoort, werd het verslag van deze eerste wandeldag geschreven op zondag, 22 augustus 2010, omstreeks 16:56 uur.

“Ook dit jaar namen we opnieuw deel aan de Vierdaagse van de IJzer een organisatie van Defensie, welke dit jaar voor de 38^ste keer plaats vond. Afgelopen dinsdag reisden we dan ook af naar onze kampplaats te Nieuwpoort, om er de volgende dagen deel te nemen aan de mini uitgave van deze Vierdaagse, met name vier wandeldagen van 16 km. In het kamp van Nieuwpoort troffen we enkele bekenden van vorige edities, hetgeen uiteindelijk resulteerde, dat we zouden deelnemen aan de lange afstand, met name 4 x 32 km. We hadden alvast de intentie om het te proberen, zo niet konden we achteraf nog altijd overschakelen naar de kleinere afstand. Dus  dienden we nog diezelfde namiddag met de kusttram naar het secretariaat te Oostduinkerke te rijden, teneinde alles te regelen en aan te passen, met het oog op de eerste wandeldag van woensdag 18 augustus.

Op woensdagochtend vertrokken we dan ook vol goede moed naar de startplaats te Oostduinkerke, voor de aanvang van de eerste etappe, over een afstand van 31,800 km. Volgens de informatiebrochure die we voordien hadden ontvangen, ging het Langs een mijmerend heropbloeiende IJzermonding en de stilte van de met bloed doordrenkte polders… Toen wij aldaar aankwamen omstreeks kwart voor negen, was het grootste gedeelte van de wandelaars reeds op weg. Op die manier hadden we een rustige start van op  het St. Niklaasplein, dat we reeds kenden als vast vertrekpunt de eerste dag. Het ging de drukke weg over en de Piet Verhaertstraat in. Bij het beschrijven van onze IJzeretappes tijdens vorige uitgaven, hadden we onderweg pen en papier bij de hand, teneinde de talrijke wandel- en fietsroutes onderweg te kunnen vermelden. Dit jaar wilden we in de eerste plaats genieten van de tochten op zich en vooral van de sfeer in zijn geheel. We onthouden jullie de komende vier dagen dan ook de in groten getale opgemerkte routes onderweg. We hechten er dit jaar aan, de wandelingen eens op een andere manier te beschrijven.

Via enkele woonstraten, met vooral veel toeschouwers aan de kant van de weg, trokken we in de richting van het verder gelegen Hannecartbos. Duizenden wandelaars trokken op die manier over de gehele breedte van de weg in de richting van dit prachtig natuurgebied, dat vandaag de dag fungeert als waterwinningsgebied. Een bonte mengeling van burgers en militairen trok doorheen dit unieke stukje natuur, via mooie aangelegde wandel- en fietspaden. Het bos geurde fris zo vroeg op de dag en het gras voelde nog nat aan. Eenmaal het bos achter de rug, volgden opnieuw enkele woonstraten die de wandelaars brachten tot aan het vakantiepark Sunparks. Hier scheidden zich de deelnemers van de 8 km af, om voor het eerst in het bestaan van deze Vierdaagse, verder een eigen programma te volgen. Het gros van de wandelaars werd verder geleid, af en toe met een beetje hulp van de MP’s, tot aan het vakantiecentrum Ter Duinen. Ter gelegenheid van de 25^ste verjaardag, zorgde de directie voor een presentje in de vorm van een stukje fruit.

Tal van vakantiegasten: de chronisch zieken, gehandicapten en bejaarden, die hier kunnen genieten van een unieke vakantie, heetten de wandelaars welkom. Zo werd het hier even aanschuiven aan de sanitaire voorzieningen. Na een babbel met enkele clubgenoten, trokken we alweer op weg, om even verder de 5 km borden voorbij te wandelen. Na het dwarsen van de gevaarlijke Albert I laan, bereikten we korte tijd later de havengeul van Nieuwpoort. Deze plek kenden we reeds van vroeger, waar we toch nog konden genieten van het uitzicht over de IJzermonding en het erachter gelegen Kwartier Lombardsijde. Onze verzameling foto’s van vuurtorens konden we aldaar nog even verder uitbreiden. We volgden vervolgens rechts de Robert Orbanpromenade, waar we af en toe nog even de vuurtoren konden bekijken, maar tevens zien hoe tal van kunstwerken zich bevonden boven de waterspiegel, het ene al wat aantrekkelijker dan het andere. Maar ja, voor elk wat wils zo te zien. De poolreiziger Dixie Dansercoer, werd even verderop bedacht met een kunstwerk, dat hoog boven de promenade uitsteekt.

Op het einde van de promenade gaf een bruggetje verbinding naar de verder gelegen vismijn van Nieuwpoort. Hier kon men reeds van op geruime afstand de geur van verse garnaalsoep opsnuiven. Aangezien echter dit brouwsel niet dadelijk onze voorkeur geniet, vervolgden wij onze weg. Even voorbij de soepbevoorrading, scheidden zich de deelnemers verder van elkaar af. De afstanden 16 en 32 km, gingen via een loopbrug onder de Langebrug door om deze vervolgens over te steken. De deelnemers aan de 24 km staken onmiddellijk de brug over aan de linkerzijde en trokken verder richting Kwartier Lombardsijde. Wijzelf arriveerden even later ter hoogte van het monument ter ere van koning Albert I, net op tijd om daar een demonstratie bij te wonen van het drillpeleton. Na dit schouwspel ging het verder via het sluizencomplex, waar niet minder dan zes waterwegen, uiteindelijk de Noordzee bereiken. Enkele monumenten bezijden de weg konden worden bekeken, we hadden hier vooral oog voor het monument ter ere van de franse 81^ste territoriale infanteriedivisie.

Een eindje verder volgden we samen met de andere deelnemers aan de 32 km een eigen traject voor het grootste gedeelte van de rest van de dag. We sloegen bijgevolg linksaf en volgden de loop van de IJzer. Via een ernaast gelegen landelijke weg, ging het vooreerst in de richting van het spaarbekken en nadien volgde een kleine doortocht doorheen camping Kompas. Ondertussen hadden we de grens van de 10 km overschreden en verlieten we de camping via de hoofduitgang. Na het aanvullen van onze watervoorraad bereikten we korte tijd later de kerk van St. Joris. Hier namen we even de tijd om het gebouw van naderbij te bekijken, doch moesten jammerlijk vaststellen dat de eigenlijke kerk was gesloten. Dan maar terug op weg, opnieuw naar de oever van de IJzer om deze verder te volgen. Wandelend langsheen deze stille waterloop, gingen we vervolgens enkele bruggen onderdoor, waar we tevens oog hadden voor enkele monumenten onderweg. Ter hoogte van de Uniebrug troffen we het monument aan ter ere van  het 7^de Linieregiment.

Wat verderop bereikten we het 15 km punt en even later de stand van Campina. Hier konden we even genieten van de frisse en vooral lekkere drinkyoghurt, die we elke dag opnieuw langsheen het parcours kregen aangeboden. Een welkome verfrissing, vooral omwille van het zonnige en warme wandelweer. Na de melk werd de tocht voortgezet en bereikten we de Schoorbakkebrug om vervolgens richting Booitshoeke te trekken. Ondertussen voelden we stilaan ons wandelshirt nat worden en slonken de watervoorraden snel. Gelukkig werd het parcours voldoende voorzien van waterpunten om een en ander te verhelpen. Even later kwam de brug in zicht over de autosnelweg en diende even een kleine hindernis te worden genomen. Bovenop de brug zagen we in de verte reeds het volgende doel, met name de kerk van Wulpen. Even voordien had ons wandelmaatje een eerste keer behoefte aan wat medische verzorging, aangezien een klein wondje aan de teen, terug voor problemen zorgde. Met wat vakkundige hulp en wat tape konden we algauw terug op weg.

Toen we even later Wulpen binnentrokken, troffen we een dorp in feeststemming aan. Vooral Cyriel De Visser met zijn orgel trok de aandacht en bij sommigen zat de stemming er al goed in. We wandelden echter een stukje verder tot aan het kanaal Nieuwpoort – Duinkerke, alwaar we ter hoogte van het kleine bruggetje even op een terrasje gingen verpozen. Een koele verfrissing smaakte heerlijk. Nadien volgde de oversteek van het bruggetje, waarna we over korte afstand het kanaal volgden, om even verder linksaf te slaan, stilaan richting Oostduinkerke. De grens van de 30 km werd even later bereikt en nu was het langzaam aan richting aankomst. Ter hoogte van het kerkhof werden we nog voorzien van een koekje van Destrooper en een blikje frisdrank. Zo konden we al knabbelend en drinkend verder doorheen de woonstraten van Oostduinkerke. Uiteindelijk bereikten we de binnenplaats van het reeds gekende Visserijmuseum en aldus de eindstreep van deze eerste etappe.

De eerste dag was al bij al vlot verlopen, met nog een drietal te gaan konden we met nog wat goede moed terug naar onze kampplaats. Onze volgende afspraak met de oranje borden zou van start gaan in Poperinge, maar dat verhaal volgt even later… Onderweg hadden we natuurlijk ook oog voor de prijsvragen van Wandel en Kijk, een wedstrijd verbonden aan deze Vierdaagse.”

Afronden doen we stilaan met een blik in de wandelboekjes, alhoewel daarin niet veel werd neergeschreven omwille van de aanwezigheid van grote stickers. ‘K: Oostduinkerke. J: 1^ste Dag Oostduinkerke.’

093: Oostduinkerke, Zondag 21 juni 2009, 32,1 km. (1815,124 km.)

Deze georganiseerde tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 21/06/2009, 8670 Oostduinkerke (West-Vl.) – De Hoge Blekkertocht, 7-10-15-23-30 km. Vzw Wandelclub De Duintrappers Westende. Start: Feestzaal De Witte Burg. Prachtige kustwandeling doorheen heel wat natuurreservaten en met doortocht over de Hoge Blekker, de hoogste duin in België.’ Na afloop van deze toch wel bijzonder lange wandeling, schreven we nog diezelfde dag een verslag, omstreeks 22:36 uur.

“Na de bosrijke wandeling van gisteren, kozen we vandaag voor een totaal andere omgeving. We reden naar het verre Oostduinkerke, om daar deel te nemen aan de Hoge Blekkertocht. Deze wandeltocht werd ingericht door Wandelclub De Duintrappers uit Westende. Plaats van afspraak was feestzaal ‘De Witte Burg’. De organisatoren beloofden een prachtige kustwandeling doorheen heel wat natuurreservaten en met doortocht over de Hoge Blekker. We kunnen volmondig zeggen dat zij hun belofte hebben waargemaakt. De deelnemers konden kiezen uit een te wandelen afstand van 7, 10, 18, 23 of 32 km. Wij kozen voor de 23 km met een werkelijke afstand van 23,8 km om precies te zijn. De startzaal lag in de onmiddellijke omgeving van de kerk van Oostduinkerke, ons nog bekend als vertrekpunt van de eerste dag van de Vierdaagse van de IJzer. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats in de buurt van de Witte Burg en konden ons nadien inschrijven in de ruime startzaal. Alvorens van start te gaan dachten we eerst even aan de inwendige mens.

We verlieten even later de feestzaal en bemerkten onmiddellijk een eerste splitsing op de parking. De deelnemers aan de wandeling van 18, 23 of 32 km dienden eerst een ruime luswandeling te maken. We draaiden dus rechtsaf en wandelden voorbij de kerk van Oostduinkerke. Hier bemerkten we het mooie monument ter herinnering aan de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. We staken vervolgens de drukke weg over en begaven ons tussen de villa's. Hier volgden we al vanaf het kruispunt het traject van de LF1A Kust Fietsroute. We doorkruisten deze wijk via tal van straatjes en bewandelden even later het Kruwers Wandelpad dat ons leidde in de richting van het Oostduinkerke Communal Cemetery. We konden niet nalaten om hier even halt te houden en de graven te gaan bekijken van de gesneuvelde militairen uit de beide grote oorlogen. Na het verlaten van de begraafplaats, volgde een eerste wandeling door het zand. We trokken door de Oostvoorduinen. Dit duinengebied is goed voor 26 ha.

Hier maakten we kennis met het fenomeen duinenwandelen en wat daar bij hoort. De zeer afwisselende vegetatie, de talrijke bloemen, het op en neerwaarts gaan door het mulle zand en vaststellen dat hier geen meter vlak terrein is te vinden. Zo zou het ons de rest van de dag vergaan. Duintje op en duintje af... Bij het verlaten van dit eerste gebied, troffen we opnieuw de Kust Fietsroute en het Kruwers Wandelpad. We volgden een tijdje deze trajecten, tot we kwamen ter hoogte van het Hannecartbos. Hier splitsten zich de afstanden 18 en 23 van de 32 km. Na een kort overleg, besloten we toch maar de lange afstand te kiezen, aangezien anders dit prachtige natuurgebied aan ons zou ontsnappen. We volgden vanaf nu het traject van de 32 km. Eenmaal in het bos, volgden we een smal paadje en dit bracht ons in het Vlaams Natuurreservaat Ter Yde. Dit reservaat maakte deel uit van het bos en we bemerkten dat we ons vervolgens bevonden op de Ter Yde Wandelroute. Deze route volgend, verlieten we even later het bosgebied, waarop een nieuwe duinenstrook volgde. We bevonden ons ondertussen op het grondgebied van Groendyk (Koksijde).

Even later dwarsten we voor de eerste maal de drukke kustbaan, om aan de overzijde van de weg een nieuwe duinenzone te betreden. Prachtige vergezichten en een kluwen van doornen op onze weg. Gelukkig had de parcoursmeester hier even voordien zich een weg gebaand met de snoeischaar en zo konden we nog net de linten bemerken om onze weg te volgen. De duinenzone mondde uit op een asfaltweg die leidde naar Nieuwpoort aan Zee. In de verte zagen we reeds enkele masten van zeiljachten en even later kwamen we uit aan de IJzer. We volgden deze waterloop op een nieuw aangelegde steiger tot aan zijn monding in zee. We bemerkten hier onderweg de rood-witte markeringen van de GR130 IJzer. Eenmaal aangekomen aan de monding van de IJzer sloegen we linksaf en volgden de dijk tot in Nieuwpoort Bad. Hier dienden we te laveren tussen de dagjestoeristen en hun kinderwagens, viervoeters en aanverwante pedaalwagens bestuurd door hun kinderen. Op zich ook eens een belevenis. Uiteindelijk kwamen we na een eerste stuk van 10,7 km aan op de eerste controlepost van de dag, Tearoom Zonnebloem op de dijk van Nieuwpoort Bad.

Binnenin dienden we zelf onze controlekaarten af te stempelen, doch genoten op het terras van een drankje en konden even genieten van de drukte aan de kust. Na een eerste pauze trokken we opnieuw op pad en volgden verder de dijk. Op het einde gekomen, dienden we uit te wijken naar het rechts van ons gelegen strand en vervolgden onze weg door het mulle zand, af en toe dicht bij de branding. Hier liep de Ter Yde Wandelroute langs de duinenrand. Geruime tijd volgden we deze route op het strand, tot tenslotte een pijl aangaf, dat we het strand dienden te verlaten. We dwarsten even later opnieuw de drukke kustbaan en bevonden ons ondertussen terug op het grondgebied van Oostduinkerke. Weinig verder kwamen we aan de Spelleplekke, een duinengebied van 69 ha. Opnieuw werd het klimmen en dalen en af en toe de weg zoeken tussen het duinengras en de andere begroeiing. Toepasselijker kon niet, want even later bevonden we ons op het Spelleplekke wandelpad. Eenmaal dit pad achter de rug, bevonden we ons opnieuw tussen de villa's en leidden enkele straten ons terug naar feestzaal De Witte Burg. Een stukje van 5,4 km konden we bijtellen en meteen zat de eerste grote lus erop.

Binnen konden we terecht voor een controlestempel en uiteraard voor een hap en een drankje. De tweede lus van onze wandeling begon opnieuw op de parking en deze keer dienden we naar links te gaan. Meteen de duinen op, die reeds de hele dag konden worden aanschouwd bij het binnen- en buitengaan van de feestzaal. We volgden even later een kronkelend zandpaadje dat leidde naar de erachter gelegen woonwijk. Hier troffen we het Doornpanne Wandelpad, dat we volgden tot we opnieuw de drukke kustbaan bereikten en dienden te dwarsen. Hier bevond zich restaurant Peniche, het gekende boothotel. Eenmaal de drukke weg weer over, volgden we het Witte Burg Wandelpad. Enkele straten doorheen een villawijk, brachten ons voor de tweede maal tot aan het strand. We konden voor de tweede keer vandaag het strand bewandelen en geruime tijd volgen tot op het grondgebied van Koksijde. Vermits het recente voorbije hoog tij, was het gemakkelijker wandelen op het natte zand. Hier konden we opnieuw genieten van het geluid van de branding en de zeelucht met volle teugen opsnuiven. Jammer genoeg dienden we verderop het strand te verlaten, om vervolgens via een doorsteek in de duinen, de grote kustbaan opnieuw te dwarsen.

Een klein weggetje bracht ons tot aan de volgende controle, gelegen in de Basisschool van Koksijde. We dienden ons hier tevreden te stellen met een spuitwater, aangezien alle andere frisdranken waren uitverkocht. Maar ja, op zo een moment smaakt zelfs spuitwater. Het voorbije wandeltraject was 5,5 km lang. Van hieruit zouden we eerst nog een kleine lus dienen te stappen van 5,9 km, om hier later nog even terug te komen voor een volgende controle. Het voorlaatste stuk van de wandeling bracht ons vooreerst langs de merkwaardige kerk van Koksijde, een bezienswaardigheid op zich inzake bouwstijl. Vanaf hier volgden we verder het Artiesten Wandelpad, dat later het gezelschap verkreeg van de Veurne-Ambachtroute. Deze weg volgend kwamen we vervolgens uit aan een rotonde, waar tal van bezienswaardigheden te bemerken waren. Vooreerst de Duinenabdij, voorzien van enkele statige rood gekleurde geestelijke figuren, om de hoek het monument voor de vliegeniers uit de recente wereldoorlog en alsof het nog niet voldoende was, een imposante houten molen. Je wist zowaar niet waar eerst te kijken. Deze euforische momenten achter de rug, vervolgden wij onze weg, om nadien uit te komen aan de ingang van de Noordduinen.

Ook hier, zoals tijdens de voorbije uren trouwens, een prachtig stukje ongerepte natuur. Alweer ging het voortdurend op en neer en het zand maakte het er niet eenvoudiger op om door te stappen. Kronkelend verliep het pad, waarbij we tenslotte uitkwamen aan de achterzijde van de molen. Een opeenvolging van stukjes duinen, allemaal deel uitmakend van de Noordduinen, hadden tot gevolg dat we plotseling aangekomen waren aan de luchtmachtbasis van Koksijde. Enkele oud gediende waren te bezichtigen in het gras ter hoogte van de ingang van de basis. Een oude Sikorsky deed denken aan de tijden van weleer. We betraden nadien een ander deel van de Noordduinen rechtover de basis en aan de andere kant van dit natuurgebied bereikten we het Coxyde Military Cemetery. Tot onze grote verbazing liep het traject van de wandeltocht door deze begraafplaats. Een moment van stilte en bezinning tijdens deze wandeling deed haar intrede. Bij het verlaten van de begraafplaats vonden we een stukje bos en dat mondde uit op het Ijslandvaarders Wandelpad.

De aanpalende straten van deze route brachten ons opnieuw tot aan de basisschool van Koksijde voor een laatste stopplaats. Er bleven nu nog 4,6 km te gaan. Terug op pad, volgden we een hoofdweg, om vervolgens aan de overzijde van de weg, het Vlaams Natuurreservaat Hoge Blekker binnen te wandelen. Deze duin bereikt een hoogte van 33 m. Tijdens onze doortocht door dit reservaat, liep het traject lange tijd samen met het verloop van de GR5A. Eenmaal doorheen het domein van de Hoge Blekker, troffen we het Doornpanne Wandelpad en dit leidde ons, u raadt het al, doorheen de Doornpanne Duinen. Enigszins moe maar voldaan, vonden we uiteindelijk de feestzaal terug waar we enkele uren voordien waren vertrokken. Dit was ongetwijfeld één van de betere wandeltochten inzake natuurlijke omgeving die we hebben beleefd. De organisatie was vlekkeloos en het was duidelijk dat hier geen enkele moeite werd gespaard. Nog even voor the records, 923 wandelaars hadden vandaag min of meer hetzelfde kunnen bekijken als wijzelf.”

Teneinde dit wandelrelaas af te ronden, volgt nog even een verwijzing, naar datgene wat destijds werd neergeschreven in de wandelboekjes. ‘K: Oostduinkerke, Koksijde, Nieuwpoort. Flinke wandeling door duinen. Langs de zee en in natuurgebieden. ‘De Hoge Blekker’. Een van de mooiste wandelingen. Bewolkt maar aangenaam weertje! IJzer! J: Prachtige wandeling doorheen de duinen en natuurreservaten. Over de Hoge Blekker (33 m) en tal van kustgemeenten bezocht. Koksijde, Nieuwpoort, Groendijk, Oostduinkerke. Eerste maal boven de 30 km.’