De derde etappe uit de Mesa 2010,
de zogeheten vierdaagse wandeltocht doorheen de Ardennen. Omwille van een
weekje weg van huis, werd het relaas van deze dagtocht slechts voor het eerst
geschreven op maandag, 28 juni 2010, omstreeks 15:01 uur.
“De derde dag van de Mesa 2010
begon alweer heel vroeg, vermits we van start gingen even buiten het centrum
van Hotton. Een verplaatsing per bus ging dus de eigenlijke wandeltocht vooraf.
Na een vroeg ontbijt verlieten we dan ook ons kamp in Bastogne, met bestemming
Hotton. Vandaar zouden we wandelen tot in Marche-en-Famenne. Na een tochtje van
een klein uurtje, bereikten we in Hotton een pleintje, niet veraf van de lager
gelegen Ourthe. Na het verkrijgen van de controlestempel konden we even later
onder een stralende zon van start. We daalden vooreerst geleidelijk af via een
asfaltwegje, tot aan een iets lager opgesteld wagonnetje. Hier bood zich meteen
de kans aan om enkele foto's te nemen van deze toeristische attractie. Het
lukte helaas niet om in te stappen en de verplaatsing naar Marche te doen via
het spoor. Noodgedwongen zetten we onze voetreis dan maar verder, om vervolgens
langsheen het monument te komen ter ere van de 53rd (Welsh) Infantry Division.
Deze divisie speelde een belangrijke rol bij de bevrijding van de streek
tijdens het Ardennenoffensief.
Het ging nog wat verder omlaag
tot aan de molen van Hotton, welke trouwens dateert van 1729. Naast de molen,
staken we de brug over dit gedeelte van de Ourthe over, om via een aanpalend
grasland verder te wandelen naar de brug over de eigenlijke Ourthe. Via enkele
trappen bereikten we de brug in deze verkeersdrukke plaats. Een van de typische
stenen, die de uiterste grens van het veroverde gebied tijdens de Ardennenslag
aangeven, staat opgesteld ter hoogte van de brug. Wij staken de Ourthe over en
volgden daar een gedeelte van de Route forestière. Over de brug ging het
rechtsaf, langsheen de plaatselijke kerk en een monument ter ere van de
gesneuvelden in de beide wereldoorlogen. De rood-witte markeringen van de GR577,
leidden ons vervolgens het centrum van Hotton uit. We kregen wat verder een
rechts van de weg gelegen bospad en op die manier volgden we de oever van de
Ourthe. Het water kabbelde rustig en de zon weerkaatste op het wateroppervlak.
Het zou alweer een warme wandeldag worden, dat konden we toen al aanvoelen.
Naarmate we het pad verder volgden, wonnen we ook geleidelijk aan hoogte, af en
toe dienden zelfs enkele trappen te worden beklommen.
Na een tijdje de Ourthe te hebben
gevolgd, draaide het pad naar links om het Bois de Melreux in te gaan en de
Ourthe rechts te laten. Het bospad kwam uit op een bredere grindweg, waar
vooreerst nog iets aan hoogte werd gewonnen, waarna de weg geleidelijk aan
begon te verlopen in dalende zin. Het grindpad ging over in een asfaltweg bij
het bereiken van de bosrand en daalde verder af tot aan de grote baan Hotton -
Marche-en-Famenne. De weg werd gedwarst, waarna we aan de overzijde een smal
wegje volgden, richting Marenne. Ook hier konden we onderweg alweer een grote
houtzagerij bekijken en zien hoe bomen werden herleid tot stammen en planken.
Onderweg vonden we op enkele afgezaagde bomen een ideale plaats om het
lunchpakket aan te spreken, een voorbeeld dat al vlug navolging kende. Heerlijk
was het daar om te genieten van de voorbijgaande medewandelaars en te voelen
hoe het zonnetje haar best deed de dag aangenaam te laten verlopen. Na deze
welverdiende rustpauze trokken we opnieuw op pad.
Even verderop maakte de weg een
bocht naar links, doch wij dienden aldaar een rechts gelegen bospad te volgen.
We volgden de route aangeduid met blauwe rechthoekjes en zagen dat het ongeveer
30' wandelen was tot in Marenne. Het pad lag bezaaid met dennenappels en eentje
voor thuis mocht zeker niet ontbreken. Het pad verliep langsheen de bosrand, om
uiteindelijk toch het bos in te gaan. Hier voelde het zalig aan om te ervaren
hoe rustgevend het kan zijn om door de weidse bossen te wandelen, zonder enig
besef van tijd, evenmin door aan andere verplichtingen te zijn gebonden. Toen
we later het bos verlieten en een veldweg bewandelden, tussen de weilanden en
akkers, konden we links in de verte reeds de dorpskerk van Marenne (Hotton)
zien. Het dorpje baadde in het zonlicht en vaak was het licht te sterk om
heldere foto's te nemen, vooral omwille van het felle tegenlicht. Het veldwegje
mondde uit op een dwars gelegen asfaltbaantje, dat we links volgden, in de
richting van een lager gelegen kruispunt. Van verre konden we daar reeds de
nodige legertrucks en tenten zien staan, wat betekende dat we een bevoorrading
naderden.
Korte tijd later bereikten we de
rustplaats en werden er gratis voorzien van een pakje chocoprince of een
sinaasappel. Een koele frisdrank ging vlotjes naar binnen. Op hetzelfde moment
arriveerden enkele bussen met deelnemertjes aan de mini mini mesa. Een bende
uitgelaten kinderen die op hun eigen namier de mesa wat kleur gaven. Na de
bevoorrading kwamen we terug op gang en konden een beklimming aanvatten over
een bredere weg. Bij het verlaten van Marenne, konden we zien dat deze gemeente
was verbroederd met Bergholtz. Na het voorbije bosgebied, kregen we nu een
passage tussen de velden en weilanden. We volgden opnieuw de GR over een
langere afstand, richting Verdenne. Juist alvorens de bebouwde kom van Verdenne
te bereiken, werden we een rechts gelegen grindpad opgestuurd, dat ons nog een
tijdje liet klimmen. Eenmaal de top van de heuvel bereikt, ging het in dalende
lijn, in de richting van het reeds te bemerken bos. We volgden hier als bij
toeval de Voie de la Liberté. Zoals we reeds min of meer hadden verwacht, ging
het in de richting van het bos, waarvan we eerst de bosrand volgden.
Even later verdween het pad in
het bos en volgden we een kronkelend wegje tussen de bomen. Een bordje bezijden
het pad Paquerette, gaf ons een idee inzake de gevolgde weg. Af en toe werd het
wat hindernissen ontwijken, aangezien we nu groepjes kinderen vonden op de
route, alsook enkele mindervalide, die met behulp van een rolstoel het traject
aflegden. Vaak veranderde het pad in een tamelijk dalende wegel, voorzien van
boomwortels en stenen, wat het er voor velen niet eenvoudiger op maakte, deze
wandelpaden te volgen. Gelukkig hadden we voldoende tijd om ook anderen op hun
manier te laten genieten van de Mesa, wat van sommigen niet altijd kan worden
gezegd. Na een lange afdaling doorheen het bos, bereikten we ondertussen het
grondgebied van Marche-en-Famenne. Een publiciteitsstand van Aquarius onderweg,
zorgde nog voor de nodige gratis verfrissing, wat door velen uiteraard werd
gewaardeerd.
Toen we even later een viaduct
bereikten, troffen we aan de andere kant van de tunnel alweer medewerkers aan,
die de wandelaars beloonden met een gratis waterijs. Genietend van deze extra
verfrissing en tevens lekkernij, daalden we verder af doorheen enkele
woonstraten, richting aankomst van deze derde etappe. Op weg naar de aankomst
kwamen we nog langs een plaatselijke kerk, waar vooral het kerkhof onze
aandacht trok. De oude smeedijzeren hekkens omheen de grafzerken, waren toch
wel de moeite om even te bekijken. Via een bredere hoofdweg, bereikten we een
complex waar we terecht konden voor de eindcontrole en waar we nog even bleven
verpozen om iets te eten en te drinken. Nadien vatten we de terugreis aan naar
Bastogne, op zoek naar een verkwikkende douche en de ondertussen vertrouwde
Blanche Rosée... Met nog één dag te gaan kwam stilaan het einde in zicht van
deze Mesa editie 2010.”
We sluiten dit wandelverhaal af
met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Van Hotton naar
Marche-en-Famenne. J: Mini Mesa 2010 – Dag 3. Vanuit Hotton via Marenne en
Verdenne naar Marche-en-Famenne.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten