344: Maarkedal, Zaterdag 30 mei 2015, 22,905 km. (7013,786 km.)

“Het was zowat kwart na negen in de ochtend, toen we van start konden gaan ter hoogte van het wandelknooppunt 74, gesitueerd in Maarkedal ter hoogte van de Steenbeekdries 2. Het had voorheen heel wat moeite gekost om een parkeerplaats te vinden aldaar, omwille van de smalle landelijke wegen. Uiteindelijk lukte het toch ter hoogte van een boerderij, deels op een verharde berm en deels in de goot. Maar goed, na een hapje konden we op weg. De zon liet zich zien, doch het voelde enigszins fris aan, omwille van een onaangename wind. We vertrokken dus richting knooppunt 36. We wandelden via een asfaltwegje dat licht stijgend was, tot we aan het volgende kruispunt rechtsaf gingen en begonnen aan de afdaling van de Steenbeekdries, zowat 700 m kasseien, met een hellingsgraad van 6%. We bemerkten vrijwel onmiddellijk de aanduidingen van het parcours van de Ronde van Vlaanderen. Een ruime bocht verder ging het linksaf op een smalle betonweg, eerst dalend en vervolgend opnieuw stijgend. We bereikten wat verder dan ook een woonzone en om het hoekje het wandelknooppunt 36. De eerste twee kilometer waren een feit.

Aldaar ging het naar rechts, om via een deels overgroeid tegelpad, wat verderop het Nukerkeplein te bereiken ter hoogte van de plaatselijke kerk, tevens knooppunt 67. We draaiden op het plein rechtsaf en begonnen aan een geleidelijke afdaling via de openbare weg naar de drukke N60, welke we even later dwarsten. We vonden aan de overzijde het volgende wandelknooppunt nr. 68, in de nabijheid van het café Den Os. Jammer genoeg stonden we hier voor de eerste gesloten deur van de dag. Het zou de laatste niet zijn. We stapten dan maar verder over een brede dalende asfaltweg naar de ingang van het Koppenbergbos, dat we vervolgens linksaf betraden. We volgden hier blijkbaar een gedeelte van het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Een kronkelend bospad voerde ons doorheen een eerste gedeelte van dit bos, met onderweg enkele vlonderpaden, een paar brugjes en natuurlijk af en toe sterk dalend en klimmend.

Een tijdje later bereikten we het einde van dit gedeelte van het Koppenbergbos en volgden naar rechts een smalle asfaltweg langsheen enkele weiden en landerijen. Slechts korte afstand later, ging het via een breed grindpad linksaf, naar het volgende gedeelte van het Koppenbergbos. Bij het betreden van dit gedeelte troffen we rechts een schuilhut aan met een picknickbank ernaast. Het was ondertussen 10:40 uur geworden, tijd dus om even te denken aan de inwendige mens. Een boterhammetje smaakt altijd beter in een bosrijke omgeving dan aan de keukentafel. Na deze korte onderbreking konden we alweer op pad en troffen vrijwel onmiddellijk het knooppunt 32 aan. We dienden aldaar linksaf te gaan voor een volgende passage doorheen het bos. Hier en daar troffen we informatieborden aan betreffende het voormalige Duitse Stormbataljon 4 dat hier tijdens WO1 oefeningen hield. Er werden zelfs schietoefeningen gehouden en loopgraven gebouwd, wat na de oorlog leidde tot het indienen van schadeclaims.

Ook ditmaal genoten we van een mooie doortocht in het Koppenbergbos, fraaie bospaden, af en toe steile stukken parcours en een hele serie trappen. Jammer genoeg bereikten we even later opnieuw het andere einde van de bos en dienden een stukje veldweg te volgen. In de verte konden we de kerk bemerken van Oudenaarde. Er volgde een stukje asfalt langsheen geel gekleurde weiden, tot we opnieuw links voor de derde maal het Koppenbergbos dienden te betreden. Er volgde nu een wandeling langsheen een smal bospad, dat even later een sterke hellingsgraad had, waarna we begonnen aan het beklimmen van een lange reeks trappen, die zelfs voorzien waren van enkele omgevallen bomen. Het werd dus af en toe een stukje klauteren over dood hout, maar dat maakte dit stukje wandelweg dan ook bijzonder aangenaam. What goes up... we kennen allemaal het gezegde. Boven gekomen begonnen we dan aan een vrijwel even lange reeks trappen naar beneden.

Zo gezegd, zo gedaan, beneden aangekomen troffen we een picknickplaats aan ter hoogte van een aldaar gebouwde Mariagrot. We konden er even verpozen en genieten van een fraai uitzicht over de omgeving. Een mooi tegelpad later arriveerden we aan de voet van de eigenlijke Koppenberg, ofte wandelknooppunt 28. We waren ondertussen zowat 7,5 km onderweg. Op zoek naar een kopje koffie, vernamen we van buurtbewoners dat er een café was gevestigd even verder om de hoek. Tien minuten later stonden we voor de gesloten deur van café de Koppenberg. Dan maar terug naar knooppunt 28. Er restte ons geen andere mogelijkheid dan de beklimming van 700 m kasseien met een hoogste hellingsgraad van 19% en dat liet zich duidelijk voelen. Af en toe was het even happen naar adem, maar dat bemerkten we ook bij tal van wielerliefhebbers die ons inhaalden. Sommigen echter dienden tijdens de beklimming af te stappen en te voet verder te klimmen.

Uiteindelijk de top van de Koppenberg overschreden, ging het even verder rechtsaf en sterk dalend via een wegel tussen de akkers. Zo bereikten we even later beneden het wandelknooppunt 27. Een asfaltwegje naar rechts liet ons nog steeds verder afdalen op zoek naar het wandelknooppunt 34, dat we jammer genoeg ter hoogte van het volgende kruispunt niet meer aantroffen. Was het nu naar links of naar rechts? Gelukkig hadden we een summier plannetje bij en gokten we op links. Enkele kronkelende asfaltwegen later stelden we vast, dat we nagenoeg knooppunt 33 hadden bereikt, het volgende op onze geplande route. We hadden blijkbaar ditmaal juist gegokt. Na iets meer dan tien kilometer stappen troffen we tenslotte knooppunt 33 op onze weg aan. Vanaf hier ging het eerst via een smalle weg naar rechts, om later een links gesitueerd betonbaantje te volgen tussen de velden. Op die manier bereikten we een weide waar zich enkele 2CV’s bevonden, tevens een gerestaureerde hoeve, nu de plaats voor seminaries en evenementen, dit alles onder de naam Pladutse 3. We gingen er even op zoek naar een toilet en een kopje koffie en werden er op onze wenken bediend, met dank uiteraard aan de uitbater.

Na deze welkome onderbreking vervolgden we onze weg. Vrijwel dadelijk ging het linksaf via een asfaltwegje, de hoogte in, op weg naar het Elenerbos. Een smal kronkelend bospad liet ons al meteen klimmen. Het was duidelijk dat dit pad minder werd bewandeld. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kwamen we terecht op een stukje kasseiweg, ter hoogte van het knooppunt 77. Een dalende veldweg naar rechts leidde ons terug in de richting van het Elenerbos. Een picknickbank aan de ingang van het bos, gaf aanleiding tot een late lunch. Het was ondertussen zowat 13:55 uur geworden. Na een hapje daalden we verder af doorheen het bos, tot we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons nu in Meldert volgens de gemeenteborden. We wandelden langsheen een oude watermolen om vervolgens een links gelegen betonwegje op te gaan. Gekomen ter hoogte van het volgende wandelknooppunt, nr. 35, ging het opnieuw linksaf. Een landelijke weg liet ons wandelen tussen de velden en weiden. Zo bereikten we uiteindelijk een drukke weg, welke we slechts over zeer korte afstand dienden te volgen.

We troffen er de knooppunten nrs. 25 en 26 aan, alsook de taverne De Klokke, jammer genoeg stond de horecazaak te koop. Nogmaals een gesloten deur dus vandaag. Aan het laatste vernoemde knooppunt ging het naar links via een mooi tegelpad. We volgden hier duidelijk de Panorama Wandelroute. Het tegelpad werd heel even een breed grindpad, om vervolgens opnieuw een tegelpad te worden. Dit volgend bereikten we het centrum van Zulzeke ter hoogte van de kerk. We troffen er info aan betreffende een lokale wandelroute, met name de Ulrich Libbrechtwandeling, met keuze uit 7,8 of 5,4 km. Ter hoogte van de kerk hielden we even pauze op het terras van café ’t Oud Gemeentehuis, de koffie smaakte er naar behoren. De klok wees ondertussen reeds kwart na drie aan, we hadden dus nog ruimschoots de tijd. We vervolgden later onze weg aan de overzijde van de straat, alweer via een tegelpad, opnieuw richting Elenerbos, dat we korte tijd later bereikten. Een kronkelend pad liet ons vorderen langsheen de bosrand, teneinde op die manier knooppunt 80 te bereiken. De Streek-GR Vlaamse Ardennen, zou ons opnieuw een tijdje als leidraad dienen.

Vanaf deze hoogte hadden we een schitterend zich over de omgeving en konden er even verpozen op een mooie rustbank. Even later begonnen we aan een geleidelijke afdaling via een asfaltweg en vervolgens een grindpad, om vanaf knooppunt 78 nogmaals door een stukje Elenerbos te gaan via een vrijwel forse klim. We vorderden op die manier naar knooppunt 81, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We bevonden ons terug dichtbij de N60, welke we even later voorzichtig dienden te dwarsen. Aan de overzijde van deze drukke weg troffen we het wandelknooppunt 66 aan. We bevonden ons opnieuw in de bewoonde wereld en volgden enkele woonstraten richting centrum van het dorp. Via een breed tegelpad tenslotte, bereikten we even later opnieuw het pleintje ter hoogte van de kerk van Nukerke en tevens het wandelknooppunt 67, alwaar we deze ochtend reeds waren langs gekomen. We namen er nog even de tijd, om op een bankje te genieten van een appeltje voor de dorst.

Na dit laatste oponthoud, het was ondertussen vijf uur geworden, volgden we dezelfde weg terug al voorheen op de dag, het is te zeggen, via de knooppunten 36 en 74. Zo bereikten we ons vehikel en konden beginnen aan de terugreis huiswaarts. We genoten vandaag van een wandeldag in de Vlaamse Ardennen, goed voor 22,905 km; 1118 cal, we zetten 30.540 stappen in een wandeltijd van 5.40.46. Zo kwam alweer een einde aan een toch wel vermoeiende dagtocht.”

343: Ranst, Zaterdag 23 mei 2015, 20,367 km. (6990,881 km.)

“Vandaag stond een kennismaking op het wandelprogramma, met een tweede wandelnetwerk in Vlaanderen, met name ‘Kempense Hoven’. Online hadden we voorheen een parcours uitgestippeld, dat van start ging ter hoogte van het wandelknooppunt 71, gesitueerd ter hoogte van het Provinciaal Domein Vrieselhof, te bereiken via de Schildesteenweg in Ranst. Na een autorit van zowat een uurtje, bereikten we de parking van het domein. Een hapje alvorens van start te gaan en natuurlijk, na het aantrekken van het juiste schoeisel, gingen we omstreeks half tien van start. Op weg naar het eerste knooppunt, slechts op korte afstand van de parking vandaan, bevonden we ons reeds op het traject van de GR565, Antwerpen – Bladel. Vanaf de eigenlijke start aan knooppunt 71, volgden we over korte afstand de Rondwandeling Vrieselhof (1,5 km). We stapten omheen het aldaar gelegen kasteel en gingen het omliggende bos in.

Enkele prachtige dreven waren voorzien van houtsculpturen en hier en daar een kleurig bloemetje. Tussen de bomen verscholen, ontdekten we zowaar een bunker, nu een vaste verblijfplaats voor vleermuizen. Eenmaal we het domein verlieten, bereikten we de openbare weg en tevens de aanduiding van een lokale fietsroute van 34 km, met name de Hendrik Conscienceroute. Die zouden we tijdens het verdere verloop van de tocht nog vaak bewandelen. Zo bereikten we knooppunt 72. We volgden over vrij korte afstand het Jozef Simonspad (10 km) en kwamen nagenoeg onmiddellijk aan het Fort van Oelegem. Uiteraard weken we even van het traject af, teneinde dit militair bouwwerk van nabij te bekijken. Jammer genoeg konden we niet naar binnen en dienden we vrede te nemen met het bekijken van de informatieborden bezijden de weg. We wandelden verder langsheen een Antitankgracht, waarover nog de restanten van een oude pantserbrug. Via een grindpad, ging het verder langsheen weiden naar knooppunt 67.

We bereikten opnieuw de openbare weg en volgden een stukje asfalt naar links, langsheen de rand van een stukje bos. Even verder kwamen we langsheen een oude hoeve uit 1841, met daarbij de aanwijzingen van het Dobbelhoevepad (8,5 km). Wandelknooppunt 68 voorbij, dienden we een druk bereden weg te volgen, met gelukkig links daarvan een kronkelend grindpaadje. Vrij snel ging het even later rechtsaf op een smalle asfaltweg tussen hoge hagen. Zo kwamen we ter hoogte van punt 58 en wandelden voor het eerst vandaag over een zandpad, richting bos. We konden nu genieten van enkele mooie bosdreven, deels voorzien van grind, soms voorzien van een laagje asfalt. Tussen de bomen door unieke doorkijkjes. Na zowat 5 km bereikten we het wandelknooppunt 60, ter hoogte van een kruispunt van bospaden en alwaar een leuke picknickbank was geplaatst. Het was stilaan tijd voor een hapje, vermits de klok ondertussen bijna elf uur aanwees.

Na deze korte lunchpauze ging het linksaf via een bospaadje richting volgende knooppunt. Amper tweehonderd meter verder bereikten we het Breeveldpad en tevens het grondgebied van Schilde. Het werd nu een tijdje huisjes kijken, of moeten we eerder het woord villa’s gebruiken. Enkele statige dreven, omringd door bos, deden ons op die manier stappen richting knooppunten 61 en 62. Aldaar bereikten we de drukke Zandhovensebaan, welke we met de nodige voorzichtigheid dwarsten. Er volgde opnieuw een korte doortocht doorheen een stukje bos, toen even later onze camera het liet afweten. Wat ook werd ondernomen om het ding opnieuw aan de praat te krijgen, het lukte niet. Noodgedwongen wandelden we dan maar verder, zonder het nemen van foto’s onderweg. We bereikten op die manier knooppunt 64.

Geruime tijd volgden we nu grindpaden doorheen stukjes bos, af en toe langsheen weiland en soms via een stukje bewoonde wereld. Hierlangs was het wandelen wat minder aangenaam, vooral na de prachtige natuur voorheen. Aldus bereikten we achtereenvolgens de knooppunten 64, 01, 65 en 75. Even voorheen verkregen we een aanduiding dat het vermelde knooppunt 67 was gewijzigd naar 65. Nadien verkregen we opnieuw een aangename wandelweg doorheen het bos, gevolgd door een brede grindweg langsheen een met bloemen getooide weide. We bevonden ons hier op het Sniederspad en troffen bezijden het pad een rustbank aan langsheen de bosrand. Een ideale plek om even te rusten en vooral te genieten van het mooie uitzicht. Na de knooppunten 83 en 80 bereikten we terug de openbare weg. Slechts over korte afstand, immers vrij snel bereikten we opnieuw een zone bos.

Vanaf het punt 76 wandelden we opnieuw doorheen lange brede dreven, slechts onderbroken door het dwarsen van de erg drukke Lemmekensbaan. Stilaan ging het vervolgens via de bewoonde wereld langsheen het gemeentepark van Zoersel. Even er voorbij troffen we knooppunt 05 aan en vonden opnieuw grind onder de schoenen. Iets verderop bereikten we het grondgebied van Sint-Antonius Zoersel. We dienden opnieuw een stukje woonzone te betreden en dat is niet altijd aangenaam, omwille van de eentonigheid en vooral het vaak storende verkeer. Zo zagen we aan ons oog de knooppuntpaaltjes met nr. 13, 04 en tot slot 63 passeren. Ter hoogte van dit laatst vermelde knooppunt, ging het haaks rechtsaf, via een smal pad, richting Provinciaal Overstromingsgebied De Vorse Beemden. Onderweg daarheen namen we nog even de tijd een hapje te eten op een picknickbank langsheen het pad. Het was ondertussen bijna half twee in de namiddag.

Na deze lunchpauze vervolgden wij onze uitgestippelde route langsheen de knooppunten 06, 07 en 08, waarbij we hoofdzakelijk gebruik maakten van een woonwijk, teneinde uit te komen ter hoogte van de kerk van Halle-Zoersel. Het moet vermeld, de knooppunten situeerden zich hier heel dicht bij elkaar. Het was stilaan tijd voor een kopje koffie, of twee zelfs, welke we vonden in Café & Afterwork Hallywood tegenover de kerk. Hier konden we even genieten van wat rust, een sanitaire stop inlassen en even bekijken hoe de route verder zou verlopen. Het was twee uur in de namiddag, we hadden dus tijd zat. De volgende knooppunten, 16, 15 en 14 situeerden zich zowat binnen een afstand van tweehonderd meter en lieten ons zowat omheen de kerk wandelen. Nadien ging het verder richting wandelknooppunt 12. Vanaf dan konden we opnieuw genieten van rustige bospaden en af en toe wat zanderige ondergrond.

Na knooppunt 9 bereikten we de zogeheten Halse bossen en konden we even later terecht op het buitenterras van taverne De Stroopop. Die stopplaats kenden we nog uit het verleden, aangezien we hier ooit, naar aanleiding van een georganiseerde wandeltocht, een pauze hadden ingelast. Na een verfrissend drankje gingen we vervolgens op zoek naar de wandelknooppunten 78, 84 en 79. In hoofdzaak verkregen we na een stukje betonbaan, overwegend mooie bospaadjes en veldwegen, die soms niet breder waren dan een wegel. Het grootste gedeelte brachten we opnieuw door in een bosrijke omgeving en hadden vaak het gevoel doorheen een tunnel te wandelen, omwille van het gebladerte. Vervolgens kondigde zich het volgende knooppunt aan, met name 73 en op die manier bereikten we de achterzijde van het fort van Oelegem. Via nr. 70, bereikten we even later punt 72, alwaar we reeds eerder op de dag waren langs gekomen.

Vanaf hier ging het via dezelfde weg als voorheen op de dag, richting knooppunt 71 in het Provinciaal Domein Vrieselhof. Ditmaal was de aldaar gevestigde horecazaak reeds geopend en konden we voor een afsluitend kopje koffie terecht op het terras van de Remise. Meteen was het einde van de wandeling een feit. Jammer genoeg kwam pas nu de zon tevoorschijn, nadat we een hele dag hadden gewandeld onder een donkere en dreigende hemel. Gelukkig hielden we het vandaag wat dat betreft dan toch droog. Tot slot enkele cijfers: 20,367 km; 1060,6 verbruikte cal; 27.157 stappen in een rustige wandeltijd van 4.51.11. Dit was dan een tweede kennismaking met een wandelnetwerk, we weten nu iets meer inzake ‘Kempense Hoven’. Een volgende gelegenheid brengt ons wellicht ergens anders heen.”

342: Oud-Heverlee, Zaterdag 16 mei 2015, 22,999 km. (6970,514 km.)

“Na enkele jaren te hebben deelgenomen aan georganiseerde wandeltochten in binnen- en buitenland, na enkele Vierdaagse te hebben ervaren en vooral, na kennis te hebben gemaakt met heel wat GR-paden, waren we op wandelgebied toe aan iets nieuws. Onze keuze viel dan ook op de bestaande wandelnetwerken in Vlaanderen. Vandaag probeerden we er een eerste uit in de reeks, met name het wandelnetwerk Zuid-Dijleland. Een eerste tochtje welke we online hadden uitgestippeld, ging van start in Oud-Heverlee, meer bepaald ter hoogte van het wandelknooppunt 67. Dit bevindt zich ter hoogte van het Heverlee War Cemetery in de Bierbeekpleindreef. We gingen dan ook, na een kleine hap, omstreeks 10.00 uur van start ter hoogte van dit knooppunt, richting nr. 66. Een lange dreef langsheen de rand van het Heverleebos was alvast een goed begin. Onderweg heel wat bloeiende heesters en een welruikend bos links van ons. Even verder gingen we meteen de verkeerde kant op, wegens een verdwenen knooppuntpaaltje. Blijkbaar, omwille van de recente aanleg van nieuwe fietspaden, was de aanduiding verwijderd en nog niet herplaatst. Gevolg, zowat 800 m verkeerd gewandeld.

Uiteindelijk keerden we op onze stappen terug en vonden wat verderop het juiste spoor. Goed en wel aangekomen in het Heverleebos, bemerkten we al vrij vlug een tweetal wandelpaden, met name de Vijfeiken Wandeling en het Arboretumpad. Beiden zouden we een tijdje volgen via enkele mooie bospaden. Enkele prachtige sculpturen en aangelegde perken waren alvast de moeite waard om te bekijken. We wandelden voorbij knooppunt 65 en gingen richting nr. 603, hierbij de Parnassus Bergdreef volgend. Volgens info ter zake zou deze dreef zich in slechte staat bevinden, maar werden herstelwerkzaamheden aangekondigd. We stapten verder naar knooppunt 117 en troffen bezijden het pad de aanduidingen dat we een stukje volgden van het traject van de LF6 Vlaanderen Fietsroute. Eenmaal knooppunt 117 bereikt, waren we reeds 2,8 km gevorderd en betraden we het grondgebied van Vaalbeek. We bemerkten het gemeentehuis, getooid met een serie vlaggen en wat verder een oude wegwijzer ter hoogte van nr. 118, die de tand des tijds nog goed had doorstaan.

Vrij vlug verlieten we de dorpskom en op weg naar knooppunt 120/121, volgden we een lange, licht op- en neergaande veldweg, waar we een schitterend uitzicht verkregen over de omliggende landerijen. Eenmaal dit knooppunt bereikt, betraden we opnieuw bosgebied en bevonden ons ditmaal in het uitgestrekte Meerdaalwoud, waar we nagenoeg de rest van de wandeling zouden vertoeven. Ondertussen wees de klok nagenoeg 11.30 uur aan. We vervolgden onze route langsheen knooppunt 119 om vervolgens bij het betreden van een drukke weg in Haasrode, deze te dwarsen en aan de overzijde opnieuw het Meerdaalwoud te betreden. We zaten goed in de Margrietendreef, alweer uniek bosgebied om aan te voelen, vooral de rust en de stilte aldaar. Na het passeren van de knooppunten 114 en 113, werd het stilaan tijd om een hapje te eten. We vonden dan ook een picknicktafel ter hoogte van een infobord over de bosrijke omgeving. Nadien staken we de drukke Naamsesteenweg over via een houten voetgangersbrug. Hoog boven het drukke verkeer, konden we veilig en wel de overzijde van de steenweg bereiken en verder wandelen doorheen het Meerdaalwoud.

We volgden nu een eindje het verloop van de Dikke Eikwandeling en vorderden gestaag langsheen de knooppunten 112, 111 en vervolgens 110. Op weg daarheen wandelden we langsheen een eindeloos lang grindpad, aan weerszijden begroeid. In de verte bemerkten we een hoge bomenrij en het leek alsof we op weg waren naar een tunnel. Ter hoogte van het bewuste paaltje met nr. 110, werd een banaan ontdaan van de schil en vakkundig naar binnen gewerkt. Op weg dan maar naar punt 109 via het Denteneerpad, om even later voorbij dit knooppunt een eerste prachtige dalende holle weg aan te treffen tijdens onze wandeltocht vandaag. Op de bomen kregen we nu ook enkele rood-witte markeringen te zien van de GR512. We stapten verder naar knooppunt 108, dat even later werd bereikt ter hoogte van de onthaalzone De Speelberg, nog steeds in het Meerdaalwoud. Hier konden we even gebruik maken van de sanitaire voorzieningen van deze mooi ingerichte bivakzone. Deze korte pauze afgesloten, stapten we verder richting volgende knooppunt, nr. 100. Vooreerst via een grindpad, bevonden we ons vrij snel op breed graspad.

Dit recent gemaaide pad was aan beide zijden begroeid met boterbloemen, net zoals de aanpalende weilanden trouwens. Vaak werd het groen overheerst door het geel. De knooppunten volgden elkaar nu in snel tempo op en zo wandelden we vervolgens langsheen de nrs. 19, 18 en 17. Het traject verliep hier in hoofdzaak langs statige brede dreven, met bomen, waarvan je met moeite de hoogte kon inschatten. Even verder, op weg naar het punt 17, betraden we opnieuw een dalende holle weg, ditmaal voorzien van een rotsachtige ondergrond en begroeide flanken. Op die manier kwamen we tenslotte terecht ter hoogte van het Zoet Water. Een mooi watergebied, omgeven door tal van horecazaken. Het eerste daarvan op onze route was het Spaans Dak. We konden er buiten op het terras genieten van een kopje koffie, alhoewel.

Er bleek daar ter plaatse een wandeltocht plaats te vinden, waardoor het terras in hoofdzaak werd bevolkt door noorderburen. Het was ondertussen reeds zowat half drie geworden en we zijn dan ook niet lang gebleven. We wandelden dan ook verder richting knooppunt 14, waarbij we eerst even omheen het watergebied wandelden, om vervolgens, ter hoogte van de openbare weg, deze te dwarsen en aan de overzijde een smal paadje te volgen, dat steil de hoogte inging. We verlieten op die manier het reeds vermelde Meerdaalwoud en betraden even verder terug het Heverleebos.  De volgende knooppunten vonden we ondertussen op onze weg: 14, 12 en 602. Sommige van deze punten bevinden zich vaak slechts een paar honderd meter van elkaar. Eenmaal het laatste punt voorbij, bereikten we opnieuw de zogeheten bewoonde wereld en betraden we het grondgebied van Oud-Heverlee. Of dat een symbolische betekenis had, weten we niet, maar net toen begon het te regenen.

Gelukkig bereikten we wat verderop het wandelknooppunt 11 ter hoogte van café De Sortie, ditmaal met succes, het café was geopend. De klok wees kwart voor vier in de namiddag en dat was behoorlijk tijd voor een kopje koffie, tot groot jolijt van maatje. Tevens konden we hier even gebruik maken van het toilet. Na de koffie en na het bewandelen van enkele woonstraten, betraden we, ondanks de regen opnieuw het Heverleebos. Op weg naar het knooppunt 600, vonden we gelukkig wat beschutting onder de bomen tijdens het wandelen, zodat we aan de meeste nattigheid konden ontsnappen. Eenmaal in het bos ging het opnieuw langs unieke dreven, smallere bospaden en af en toe wegels via de knooppunten 63, 64 en 66. Zo bereikten we opnieuw de brug, alwaar we in het begin even het spoor bijster waren.

Restte ons nog slechts 800 m stappen, alvorens we opnieuw knooppunt 67 bereikten ter hoogte van het reeds eerder vermelde Heverlee War Cemetery. Een bezoekje tot slot van deze wandeldag aan deze begraafplaats mocht dan ook niet ontbreken. Heel wat jonge mensen liggen hier begraven, meestal behorende tot de Royal Air Force. Naast hoofdzakelijk Britten, vonden we er ook grafstenen van Canadezen, Australiërs en Polen. Een moment om even te bezinnen op het einde van een geslaagde natuurwandeling. Tot slot even de cijfers voor vandaag: 22,999 km, 1182,5 cal, 30666 stappen en een tijd van 5.31.37. Tot zover deze eerste kennismaking met het begrip wandelnetwerken in Vlaanderen.”

341: Pecq, Donderdag 07 mei 2015, 10,9 km. (6947,515 km.)

 “Een volgende wandeldag zou ons brengen tot een stukje over de Franse grens, jammer genoeg zou onze voettocht naar Santiago de Compostela een vroegtijdig einde kennen. Maar daarover later uiteraard meer info. Na onze overnachting in Pecq, gevolgd door een ontbijt, waren we klaar om de volgende etappe af te werken. Nadat we de sleutels van ons onderkomen hadden afgeleverd in de brievenbus van het pand nr. 12, gingen we omstreeks 07:55 uur van start ter hoogte van de kerk van Pecq. We volgden er de Rue Albert Ier, in de richting van de Schelde. Gekomen ter hoogte van de brug over de Schelde, de Pont Maurice Leynen, konden we via de berm naar rechts afdalen, tot op het jaagpad langsheen de Schelde. We waren alzo vertrokken voor een tijdje wandelen langsheen het jaagpad, net zoals we reeds de voorbije dagen hadden gedaan. We vorderden op die manier richting Doornik en bevonden ons op een gedeelte van het traject van het Circuit Val de l’Espières.

Na enkele bochten van het jaagpad te hebben verwerkt, passeerden we de rechts gesitueerde Église catholique Saint-Eleuthère-d'Equelesmes. Na onder heel wat bruggen te zijn gewandeld, bereikten we stilaan Doornik. Het jaagpad ging dan ook over in de Quai Donat Casterman, waarbij we nu letterlijk op de kade gingen naast de Schelde. Even later wandelden we onder de spoorweg door en nadien de R52, om tenslotte de oude brug over de Schelde te bereiken. Aldaar verlieten we even het jaagpad en begaven ons rechtsaf via de Rue François Joseph Peterinck. We namen kortstondig afscheid van de Via Scaldea en konden nu aan de hand van bronzen schelpen in het trottoir de weg volgen naar de Sint-Jacobskerk van Doornik. Bijgevolg zetten we onze tocht verder in de Rue de la Madeleine en de Rue Saint-Jacques om tot slot in de Rue du Palais Saint-Jacques de betreffende kerk aan te treffen. Het was inmiddels 11:15 uur geworden en dus tijd om de kerk te bezoeken. Volgens lokale info in de kerk, konden we een stempel verkrijgen in een woning in de onmiddellijke buurt, doch aldaar gaf niemand thuis.

Na ons kerkbezoek, wandelden we verder in de richting van de Grand Place in Doornik om er even voor het middaguur te genieten van een kopje koffie in café Le Central. Toen echter tijdens deze wandelpauze contact werd opgenomen met het thuisfront, verkregen we minder goed nieuws, waardoor we dienden te besluiten om de tocht voorlopig af te sluiten in Doornik en via de kortst mogelijke weg huiswaarts te keren. We begaven ons dan ook via enkele woonstraten richting station van Doornik om via het spoor opnieuw richting woonplaats te reizen. Op die manier eindigde voortijdig onze tocht naar Santiago de Compostela, ondanks alle getroffen voorbereidingen. Doch eenmaal terug thuis, keken we alvast uit naar een nieuwe start.”

340: Kerkhove, Woensdag 06 mei 2015, 26,262 km. (6936,615 km.)

“Vandaag begon onze wandeldag in Kerkhove iets later dan gepland, vermits we de dag begonnen met een gratis aangeboden ontbijt bij ons gastvrouw Sarah. Na het afscheid vertrokken we dan ook even voor half negen, in de hoop vandaag wat minder wind te voelen. We zochten opnieuw het jaadpad langsheen de Schelde en volgden de Eddy Merckx Route. Op die manier verlieten we opnieuw West-Vlaanderen. Eenmaal onder de brug ging het omheen de kleine jachthaven van Kerkhove, dit onder andere via de Sneukelfietsroute. Na dit ommetje bereikten we even voor negen uur de archeologische site ‘Statio Ad Horreum’. We volgden verder het jaagpad, tot we even verderop een versperde weg aantroffen. Het jaagpad was onderbroken, met als gevolg terugkeren en een hele omweg van zowat 3,5 km, teneinde terug het jaagpad te bereiken voorbij de werkzaamheden.

Als gevolg daarvan wandelden we doorheen Waardamme, dat we pas bereikten omstreeks 09:30 uur. Uiteindelijk zaten we terug op het jaagpad en dat pas 20’ later. We volgden hier een tijdje de Waterhoek Route in de richting van Bossuit. Omstreeks half elf in de ochtend, werd het toch tijd om even de inwendige mens te versterken, dus tijd voor een broodje met chocolade, op een bankje aan de Schelde. Na deze pauze wandelden we verder en werden opnieuw geconfronteerd met werken, ter hoogte van de nieuwe fietsbrug over de Schelde in Avelgem. Ditmaal konden we toch onze route vervolgen, zij het met moeite doorheen wat modder en tussen enkele werfwagens. Zowat kwart na elf bereikten we de industriezone ter hoogte van Escanaffles en dienden we even de Schelde te verlaten. We troffen er de aanwijzingen inzake de LF6 Vlaanderen Fietsroute. Stipt om 12:30 uur bereikten we nadien het pompstation ter hoogte van het kanaal in Bossuit. Jammer genoeg stond de taverne aldaar te huur en was de dienst informatie verhuisd. Er zat niets anders op dan de weg te vervolgen, wegens geen horeca meer in de buurt.

Het jaagpad opnieuw volgend, bevonden we ons wat later op het traject van de Spierevalleiroute ofwel Circuit Val de l’Espières, alsook het Bouvrie Wandelpad. Even voor twee uur in de namiddag bereikten we het grondgebied van Helkijn en bevonden ons op de Mortagne Wandelroute. Het enige café in het dorp bleek gesloten en ging pas laat in de namiddag opnieuw open wegens vinkenzetting in de ochtend. Dan maar verder stappen. Toen we bezijden de weg een soort oriëntatietafel aantroffen, dienstig als zitbankje, werd de hemel in de verte plotseling heel donker. Wijselijk besloten we dan maar de regenkledij aan te trekken. Net op dat moment werden we verrast door de aanwezigheid van Luc d’Haene, ons bekend via Google+. We spraken af samen iets de drinken wat verderop ter hoogte van de brug over het Spierekanaal. Toen hij vervolgens verdween op het jaagpad tussen de bomen, brak het onweer los. Donder, bliksem, hevige windstoten en hagelbollen, meer hoeft dat niet te zijn.

Gelukkig was de bui van korte duur en zetten we ons gevecht met de wind verder. Ter hoogte van de even verder gelegen sluis, kregen we een tweede onweer over ons heen, het was toen reeds half drie in de namiddag. Gelukkig bereikten we een half uurtje later de Spierebrug en konden we er even verpozen in de Ruiterclub Denric. We hadden er dan ook een ruime babbel met Luc en genoten van enkele kopjes koffie, waarnaar we al de hele dag hadden uitgekeken. Even na vier uur werd het dan ook tijd terug te denken aan de Camino. We staken de Spierebrug over en gingen onmiddellijk linksaf, terug naar het jaagpad langsheen de Schelde. Vrij vlug bereikten we het grondgebied van Warcoing, om opnieuw te worden geconfronteerd met een afgesloten jaagpad omwille van werkzaamheden. Noodgedwongen volgde een nieuwe omleiding, zodat we dienden te wandelen langsheen de drukke weg Roubaix-Courtrai. Zowat met het risico voor lijf en leden, stapten we de ontelbare vrachtauto’s tegemoet.

Even na 17:00 uur bereikten we veilig en wel de kerk van Pecq, na 35017 stappen. Gezeten op een bankje contacteerden we dan maar Louise Mallard, welke een vijftiental minuten later, ons de sleutel bezorgde van het Patro Saint Jean Bosco, na ons eerst een rondleiding te hebben gegeven in het gebouw. Een woord van dank gaat hier naar Abbé Ruelle van Pecq, voor zijn bereidwillige hulp ons te voorzien van een slaapplaats. Kwart na zes zochten we om de hoek een warme hap en vonden die in de Friterie A la Bonne Fringale. Het heeft in ieder geval deugd gedaan. Ondertussen, na alweer een dag vechten tegen de wind, toont de klok zowaar 20:15 uur. Tijd om even te douchen en waarschijnlijk vervolgens in de slaapzak. Morgen gaat het richting Hollain, met een passage doorheen Doornik.”