342: Oud-Heverlee, Zaterdag 16 mei 2015, 22,999 km. (6970,514 km.)

“Na enkele jaren te hebben deelgenomen aan georganiseerde wandeltochten in binnen- en buitenland, na enkele Vierdaagse te hebben ervaren en vooral, na kennis te hebben gemaakt met heel wat GR-paden, waren we op wandelgebied toe aan iets nieuws. Onze keuze viel dan ook op de bestaande wandelnetwerken in Vlaanderen. Vandaag probeerden we er een eerste uit in de reeks, met name het wandelnetwerk Zuid-Dijleland. Een eerste tochtje welke we online hadden uitgestippeld, ging van start in Oud-Heverlee, meer bepaald ter hoogte van het wandelknooppunt 67. Dit bevindt zich ter hoogte van het Heverlee War Cemetery in de Bierbeekpleindreef. We gingen dan ook, na een kleine hap, omstreeks 10.00 uur van start ter hoogte van dit knooppunt, richting nr. 66. Een lange dreef langsheen de rand van het Heverleebos was alvast een goed begin. Onderweg heel wat bloeiende heesters en een welruikend bos links van ons. Even verder gingen we meteen de verkeerde kant op, wegens een verdwenen knooppuntpaaltje. Blijkbaar, omwille van de recente aanleg van nieuwe fietspaden, was de aanduiding verwijderd en nog niet herplaatst. Gevolg, zowat 800 m verkeerd gewandeld.

Uiteindelijk keerden we op onze stappen terug en vonden wat verderop het juiste spoor. Goed en wel aangekomen in het Heverleebos, bemerkten we al vrij vlug een tweetal wandelpaden, met name de Vijfeiken Wandeling en het Arboretumpad. Beiden zouden we een tijdje volgen via enkele mooie bospaden. Enkele prachtige sculpturen en aangelegde perken waren alvast de moeite waard om te bekijken. We wandelden voorbij knooppunt 65 en gingen richting nr. 603, hierbij de Parnassus Bergdreef volgend. Volgens info ter zake zou deze dreef zich in slechte staat bevinden, maar werden herstelwerkzaamheden aangekondigd. We stapten verder naar knooppunt 117 en troffen bezijden het pad de aanduidingen dat we een stukje volgden van het traject van de LF6 Vlaanderen Fietsroute. Eenmaal knooppunt 117 bereikt, waren we reeds 2,8 km gevorderd en betraden we het grondgebied van Vaalbeek. We bemerkten het gemeentehuis, getooid met een serie vlaggen en wat verder een oude wegwijzer ter hoogte van nr. 118, die de tand des tijds nog goed had doorstaan.

Vrij vlug verlieten we de dorpskom en op weg naar knooppunt 120/121, volgden we een lange, licht op- en neergaande veldweg, waar we een schitterend uitzicht verkregen over de omliggende landerijen. Eenmaal dit knooppunt bereikt, betraden we opnieuw bosgebied en bevonden ons ditmaal in het uitgestrekte Meerdaalwoud, waar we nagenoeg de rest van de wandeling zouden vertoeven. Ondertussen wees de klok nagenoeg 11.30 uur aan. We vervolgden onze route langsheen knooppunt 119 om vervolgens bij het betreden van een drukke weg in Haasrode, deze te dwarsen en aan de overzijde opnieuw het Meerdaalwoud te betreden. We zaten goed in de Margrietendreef, alweer uniek bosgebied om aan te voelen, vooral de rust en de stilte aldaar. Na het passeren van de knooppunten 114 en 113, werd het stilaan tijd om een hapje te eten. We vonden dan ook een picknicktafel ter hoogte van een infobord over de bosrijke omgeving. Nadien staken we de drukke Naamsesteenweg over via een houten voetgangersbrug. Hoog boven het drukke verkeer, konden we veilig en wel de overzijde van de steenweg bereiken en verder wandelen doorheen het Meerdaalwoud.

We volgden nu een eindje het verloop van de Dikke Eikwandeling en vorderden gestaag langsheen de knooppunten 112, 111 en vervolgens 110. Op weg daarheen wandelden we langsheen een eindeloos lang grindpad, aan weerszijden begroeid. In de verte bemerkten we een hoge bomenrij en het leek alsof we op weg waren naar een tunnel. Ter hoogte van het bewuste paaltje met nr. 110, werd een banaan ontdaan van de schil en vakkundig naar binnen gewerkt. Op weg dan maar naar punt 109 via het Denteneerpad, om even later voorbij dit knooppunt een eerste prachtige dalende holle weg aan te treffen tijdens onze wandeltocht vandaag. Op de bomen kregen we nu ook enkele rood-witte markeringen te zien van de GR512. We stapten verder naar knooppunt 108, dat even later werd bereikt ter hoogte van de onthaalzone De Speelberg, nog steeds in het Meerdaalwoud. Hier konden we even gebruik maken van de sanitaire voorzieningen van deze mooi ingerichte bivakzone. Deze korte pauze afgesloten, stapten we verder richting volgende knooppunt, nr. 100. Vooreerst via een grindpad, bevonden we ons vrij snel op breed graspad.

Dit recent gemaaide pad was aan beide zijden begroeid met boterbloemen, net zoals de aanpalende weilanden trouwens. Vaak werd het groen overheerst door het geel. De knooppunten volgden elkaar nu in snel tempo op en zo wandelden we vervolgens langsheen de nrs. 19, 18 en 17. Het traject verliep hier in hoofdzaak langs statige brede dreven, met bomen, waarvan je met moeite de hoogte kon inschatten. Even verder, op weg naar het punt 17, betraden we opnieuw een dalende holle weg, ditmaal voorzien van een rotsachtige ondergrond en begroeide flanken. Op die manier kwamen we tenslotte terecht ter hoogte van het Zoet Water. Een mooi watergebied, omgeven door tal van horecazaken. Het eerste daarvan op onze route was het Spaans Dak. We konden er buiten op het terras genieten van een kopje koffie, alhoewel.

Er bleek daar ter plaatse een wandeltocht plaats te vinden, waardoor het terras in hoofdzaak werd bevolkt door noorderburen. Het was ondertussen reeds zowat half drie geworden en we zijn dan ook niet lang gebleven. We wandelden dan ook verder richting knooppunt 14, waarbij we eerst even omheen het watergebied wandelden, om vervolgens, ter hoogte van de openbare weg, deze te dwarsen en aan de overzijde een smal paadje te volgen, dat steil de hoogte inging. We verlieten op die manier het reeds vermelde Meerdaalwoud en betraden even verder terug het Heverleebos.  De volgende knooppunten vonden we ondertussen op onze weg: 14, 12 en 602. Sommige van deze punten bevinden zich vaak slechts een paar honderd meter van elkaar. Eenmaal het laatste punt voorbij, bereikten we opnieuw de zogeheten bewoonde wereld en betraden we het grondgebied van Oud-Heverlee. Of dat een symbolische betekenis had, weten we niet, maar net toen begon het te regenen.

Gelukkig bereikten we wat verderop het wandelknooppunt 11 ter hoogte van café De Sortie, ditmaal met succes, het café was geopend. De klok wees kwart voor vier in de namiddag en dat was behoorlijk tijd voor een kopje koffie, tot groot jolijt van maatje. Tevens konden we hier even gebruik maken van het toilet. Na de koffie en na het bewandelen van enkele woonstraten, betraden we, ondanks de regen opnieuw het Heverleebos. Op weg naar het knooppunt 600, vonden we gelukkig wat beschutting onder de bomen tijdens het wandelen, zodat we aan de meeste nattigheid konden ontsnappen. Eenmaal in het bos ging het opnieuw langs unieke dreven, smallere bospaden en af en toe wegels via de knooppunten 63, 64 en 66. Zo bereikten we opnieuw de brug, alwaar we in het begin even het spoor bijster waren.

Restte ons nog slechts 800 m stappen, alvorens we opnieuw knooppunt 67 bereikten ter hoogte van het reeds eerder vermelde Heverlee War Cemetery. Een bezoekje tot slot van deze wandeldag aan deze begraafplaats mocht dan ook niet ontbreken. Heel wat jonge mensen liggen hier begraven, meestal behorende tot de Royal Air Force. Naast hoofdzakelijk Britten, vonden we er ook grafstenen van Canadezen, Australiërs en Polen. Een moment om even te bezinnen op het einde van een geslaagde natuurwandeling. Tot slot even de cijfers voor vandaag: 22,999 km, 1182,5 cal, 30666 stappen en een tijd van 5.31.37. Tot zover deze eerste kennismaking met het begrip wandelnetwerken in Vlaanderen.”