093: Oostduinkerke, Zondag 21 juni 2009, 32,1 km. (1815,124 km.)

Deze georganiseerde tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 21/06/2009, 8670 Oostduinkerke (West-Vl.) – De Hoge Blekkertocht, 7-10-15-23-30 km. Vzw Wandelclub De Duintrappers Westende. Start: Feestzaal De Witte Burg. Prachtige kustwandeling doorheen heel wat natuurreservaten en met doortocht over de Hoge Blekker, de hoogste duin in België.’ Na afloop van deze toch wel bijzonder lange wandeling, schreven we nog diezelfde dag een verslag, omstreeks 22:36 uur.

“Na de bosrijke wandeling van gisteren, kozen we vandaag voor een totaal andere omgeving. We reden naar het verre Oostduinkerke, om daar deel te nemen aan de Hoge Blekkertocht. Deze wandeltocht werd ingericht door Wandelclub De Duintrappers uit Westende. Plaats van afspraak was feestzaal ‘De Witte Burg’. De organisatoren beloofden een prachtige kustwandeling doorheen heel wat natuurreservaten en met doortocht over de Hoge Blekker. We kunnen volmondig zeggen dat zij hun belofte hebben waargemaakt. De deelnemers konden kiezen uit een te wandelen afstand van 7, 10, 18, 23 of 32 km. Wij kozen voor de 23 km met een werkelijke afstand van 23,8 km om precies te zijn. De startzaal lag in de onmiddellijke omgeving van de kerk van Oostduinkerke, ons nog bekend als vertrekpunt van de eerste dag van de Vierdaagse van de IJzer. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats in de buurt van de Witte Burg en konden ons nadien inschrijven in de ruime startzaal. Alvorens van start te gaan dachten we eerst even aan de inwendige mens.

We verlieten even later de feestzaal en bemerkten onmiddellijk een eerste splitsing op de parking. De deelnemers aan de wandeling van 18, 23 of 32 km dienden eerst een ruime luswandeling te maken. We draaiden dus rechtsaf en wandelden voorbij de kerk van Oostduinkerke. Hier bemerkten we het mooie monument ter herinnering aan de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. We staken vervolgens de drukke weg over en begaven ons tussen de villa's. Hier volgden we al vanaf het kruispunt het traject van de LF1A Kust Fietsroute. We doorkruisten deze wijk via tal van straatjes en bewandelden even later het Kruwers Wandelpad dat ons leidde in de richting van het Oostduinkerke Communal Cemetery. We konden niet nalaten om hier even halt te houden en de graven te gaan bekijken van de gesneuvelde militairen uit de beide grote oorlogen. Na het verlaten van de begraafplaats, volgde een eerste wandeling door het zand. We trokken door de Oostvoorduinen. Dit duinengebied is goed voor 26 ha.

Hier maakten we kennis met het fenomeen duinenwandelen en wat daar bij hoort. De zeer afwisselende vegetatie, de talrijke bloemen, het op en neerwaarts gaan door het mulle zand en vaststellen dat hier geen meter vlak terrein is te vinden. Zo zou het ons de rest van de dag vergaan. Duintje op en duintje af... Bij het verlaten van dit eerste gebied, troffen we opnieuw de Kust Fietsroute en het Kruwers Wandelpad. We volgden een tijdje deze trajecten, tot we kwamen ter hoogte van het Hannecartbos. Hier splitsten zich de afstanden 18 en 23 van de 32 km. Na een kort overleg, besloten we toch maar de lange afstand te kiezen, aangezien anders dit prachtige natuurgebied aan ons zou ontsnappen. We volgden vanaf nu het traject van de 32 km. Eenmaal in het bos, volgden we een smal paadje en dit bracht ons in het Vlaams Natuurreservaat Ter Yde. Dit reservaat maakte deel uit van het bos en we bemerkten dat we ons vervolgens bevonden op de Ter Yde Wandelroute. Deze route volgend, verlieten we even later het bosgebied, waarop een nieuwe duinenstrook volgde. We bevonden ons ondertussen op het grondgebied van Groendyk (Koksijde).

Even later dwarsten we voor de eerste maal de drukke kustbaan, om aan de overzijde van de weg een nieuwe duinenzone te betreden. Prachtige vergezichten en een kluwen van doornen op onze weg. Gelukkig had de parcoursmeester hier even voordien zich een weg gebaand met de snoeischaar en zo konden we nog net de linten bemerken om onze weg te volgen. De duinenzone mondde uit op een asfaltweg die leidde naar Nieuwpoort aan Zee. In de verte zagen we reeds enkele masten van zeiljachten en even later kwamen we uit aan de IJzer. We volgden deze waterloop op een nieuw aangelegde steiger tot aan zijn monding in zee. We bemerkten hier onderweg de rood-witte markeringen van de GR130 IJzer. Eenmaal aangekomen aan de monding van de IJzer sloegen we linksaf en volgden de dijk tot in Nieuwpoort Bad. Hier dienden we te laveren tussen de dagjestoeristen en hun kinderwagens, viervoeters en aanverwante pedaalwagens bestuurd door hun kinderen. Op zich ook eens een belevenis. Uiteindelijk kwamen we na een eerste stuk van 10,7 km aan op de eerste controlepost van de dag, Tearoom Zonnebloem op de dijk van Nieuwpoort Bad.

Binnenin dienden we zelf onze controlekaarten af te stempelen, doch genoten op het terras van een drankje en konden even genieten van de drukte aan de kust. Na een eerste pauze trokken we opnieuw op pad en volgden verder de dijk. Op het einde gekomen, dienden we uit te wijken naar het rechts van ons gelegen strand en vervolgden onze weg door het mulle zand, af en toe dicht bij de branding. Hier liep de Ter Yde Wandelroute langs de duinenrand. Geruime tijd volgden we deze route op het strand, tot tenslotte een pijl aangaf, dat we het strand dienden te verlaten. We dwarsten even later opnieuw de drukke kustbaan en bevonden ons ondertussen terug op het grondgebied van Oostduinkerke. Weinig verder kwamen we aan de Spelleplekke, een duinengebied van 69 ha. Opnieuw werd het klimmen en dalen en af en toe de weg zoeken tussen het duinengras en de andere begroeiing. Toepasselijker kon niet, want even later bevonden we ons op het Spelleplekke wandelpad. Eenmaal dit pad achter de rug, bevonden we ons opnieuw tussen de villa's en leidden enkele straten ons terug naar feestzaal De Witte Burg. Een stukje van 5,4 km konden we bijtellen en meteen zat de eerste grote lus erop.

Binnen konden we terecht voor een controlestempel en uiteraard voor een hap en een drankje. De tweede lus van onze wandeling begon opnieuw op de parking en deze keer dienden we naar links te gaan. Meteen de duinen op, die reeds de hele dag konden worden aanschouwd bij het binnen- en buitengaan van de feestzaal. We volgden even later een kronkelend zandpaadje dat leidde naar de erachter gelegen woonwijk. Hier troffen we het Doornpanne Wandelpad, dat we volgden tot we opnieuw de drukke kustbaan bereikten en dienden te dwarsen. Hier bevond zich restaurant Peniche, het gekende boothotel. Eenmaal de drukke weg weer over, volgden we het Witte Burg Wandelpad. Enkele straten doorheen een villawijk, brachten ons voor de tweede maal tot aan het strand. We konden voor de tweede keer vandaag het strand bewandelen en geruime tijd volgen tot op het grondgebied van Koksijde. Vermits het recente voorbije hoog tij, was het gemakkelijker wandelen op het natte zand. Hier konden we opnieuw genieten van het geluid van de branding en de zeelucht met volle teugen opsnuiven. Jammer genoeg dienden we verderop het strand te verlaten, om vervolgens via een doorsteek in de duinen, de grote kustbaan opnieuw te dwarsen.

Een klein weggetje bracht ons tot aan de volgende controle, gelegen in de Basisschool van Koksijde. We dienden ons hier tevreden te stellen met een spuitwater, aangezien alle andere frisdranken waren uitverkocht. Maar ja, op zo een moment smaakt zelfs spuitwater. Het voorbije wandeltraject was 5,5 km lang. Van hieruit zouden we eerst nog een kleine lus dienen te stappen van 5,9 km, om hier later nog even terug te komen voor een volgende controle. Het voorlaatste stuk van de wandeling bracht ons vooreerst langs de merkwaardige kerk van Koksijde, een bezienswaardigheid op zich inzake bouwstijl. Vanaf hier volgden we verder het Artiesten Wandelpad, dat later het gezelschap verkreeg van de Veurne-Ambachtroute. Deze weg volgend kwamen we vervolgens uit aan een rotonde, waar tal van bezienswaardigheden te bemerken waren. Vooreerst de Duinenabdij, voorzien van enkele statige rood gekleurde geestelijke figuren, om de hoek het monument voor de vliegeniers uit de recente wereldoorlog en alsof het nog niet voldoende was, een imposante houten molen. Je wist zowaar niet waar eerst te kijken. Deze euforische momenten achter de rug, vervolgden wij onze weg, om nadien uit te komen aan de ingang van de Noordduinen.

Ook hier, zoals tijdens de voorbije uren trouwens, een prachtig stukje ongerepte natuur. Alweer ging het voortdurend op en neer en het zand maakte het er niet eenvoudiger op om door te stappen. Kronkelend verliep het pad, waarbij we tenslotte uitkwamen aan de achterzijde van de molen. Een opeenvolging van stukjes duinen, allemaal deel uitmakend van de Noordduinen, hadden tot gevolg dat we plotseling aangekomen waren aan de luchtmachtbasis van Koksijde. Enkele oud gediende waren te bezichtigen in het gras ter hoogte van de ingang van de basis. Een oude Sikorsky deed denken aan de tijden van weleer. We betraden nadien een ander deel van de Noordduinen rechtover de basis en aan de andere kant van dit natuurgebied bereikten we het Coxyde Military Cemetery. Tot onze grote verbazing liep het traject van de wandeltocht door deze begraafplaats. Een moment van stilte en bezinning tijdens deze wandeling deed haar intrede. Bij het verlaten van de begraafplaats vonden we een stukje bos en dat mondde uit op het Ijslandvaarders Wandelpad.

De aanpalende straten van deze route brachten ons opnieuw tot aan de basisschool van Koksijde voor een laatste stopplaats. Er bleven nu nog 4,6 km te gaan. Terug op pad, volgden we een hoofdweg, om vervolgens aan de overzijde van de weg, het Vlaams Natuurreservaat Hoge Blekker binnen te wandelen. Deze duin bereikt een hoogte van 33 m. Tijdens onze doortocht door dit reservaat, liep het traject lange tijd samen met het verloop van de GR5A. Eenmaal doorheen het domein van de Hoge Blekker, troffen we het Doornpanne Wandelpad en dit leidde ons, u raadt het al, doorheen de Doornpanne Duinen. Enigszins moe maar voldaan, vonden we uiteindelijk de feestzaal terug waar we enkele uren voordien waren vertrokken. Dit was ongetwijfeld één van de betere wandeltochten inzake natuurlijke omgeving die we hebben beleefd. De organisatie was vlekkeloos en het was duidelijk dat hier geen enkele moeite werd gespaard. Nog even voor the records, 923 wandelaars hadden vandaag min of meer hetzelfde kunnen bekijken als wijzelf.”

Teneinde dit wandelrelaas af te ronden, volgt nog even een verwijzing, naar datgene wat destijds werd neergeschreven in de wandelboekjes. ‘K: Oostduinkerke, Koksijde, Nieuwpoort. Flinke wandeling door duinen. Langs de zee en in natuurgebieden. ‘De Hoge Blekker’. Een van de mooiste wandelingen. Bewolkt maar aangenaam weertje! IJzer! J: Prachtige wandeling doorheen de duinen en natuurreservaten. Over de Hoge Blekker (33 m) en tal van kustgemeenten bezocht. Koksijde, Nieuwpoort, Groendijk, Oostduinkerke. Eerste maal boven de 30 km.’

092: Wachtebeke, Zaterdag 20 juni 2009, 27,3 km. (1783,024 km.)

Een georganiseerde wandeltocht, waaraan we deelnamen in juni 2009. Deze gebeurtenis werd voorheen als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 20/06/2009, 9185 Wachtebeke (Oost-Vl.) – 14^de Wachtebeekse Zomerwandeling, 7-14-20-30 km. De Kwartels Groot-Assenede. Start: Cultuurcentrum. Veldweggetjes en lommerrijke boswegen leiden de wandelaars doorheen het Klooster- en Heidebos.’ Na afloop schreven we nog diezelfde namiddag het navolgende relaas, omstreeks 18:48 uur.

“Vandaag kozen we voor een wandeling dicht bij huis. Meer bepaald trokken we naar Wachtebeke, waar De Kwartels, hun 14^de Wachtebeekse Zomerwandeling hadden georganiseerd. De inschrijving, alsmede de start van de wandeling vond plaats in het Cultuurcentrum van Wachtebeke. Het kostte geen enkele moeite om een parkeerplaats te vinden in de nabijheid van het centrum, vermits er voldoende ruimte werd voorbehouden voor de bezoekende wandelaars. In het nieuwe Cultuurcentrum konden we terecht voor het afhalen van onze inschrijvingskaart, alsook voor het bestellen van enkele reuze-éclairs, die we wilden voorbehouden voor na de wandeling. Er kon worden geopteerd voor de afstanden 7, 14, 20 of 30 km. Wij kozen voor de 30 km, met een werkelijke afstand van 27,3 km. Er werd bij het begin van de wandeltocht veel bos beloofd onderweg, nadien zou blijken dat dit ook het geval was. Na een koffie en een hapje waren we klaar voor het vertrek.

Gezien er kort voor de startdatum enkele problemen waren met het inrichten van de controleposten, diende de organisatie op het laatste moment nog enkele parcourswijzigingen door te voeren, met als gevolg dat de eerste controlepost nogal dicht bij de plaats van vertrek was gelegen. We verlieten het Cultuurcentrum en draaiden linksaf om via de ernaast gelegen school te wandelen in de richting van de kerk van Wachtebeke. Alvorens echter het dorpsplein te bereiken, dienden we naar rechts te gaan en op die manier de dorpskom van Wachtebeke te verlaten. Binnen de kortste keren waren we het centrum uit en bevonden ons al vlug middenin de vrije natuur. Het weer zat nogal mee, licht bewolkt, maar met af en toe toch de aanwezigheid van de zon. Algauw kregen we rechts van ons het gezelschap van een kleine waterweg die we volgden tot voorbij het gemaal ‘De Lange Lede’. Kort daarna mondde deze waterloop uit in de Moervaart.

We konden nu kijken naar de aangemeerde motorjachten, het ene al wat indrukwekkender dan het andere. We volgden de linkeroever tot aan de Overledebrug, waar een eerste controlepost was gelegen in café ‘Het Loze Vissertje’. Aangezien we amper 2 km onderweg waren, beperkten we ons hier tot het laten afstempelen van onze controlekaart en vervolgden onze weg. We gingen terug op pad, over de Overledebrug en sloegen dan onmiddellijk linksaf om de andere oever van de Moervaart te volgen. Hier een klein betonbaantje met voortdurend zicht op de links gelegen vaart. Wat verder kwamen we in het natuurreservaat ‘De Reepkens’ en hier begon tevens het Kano en Kajaktraject Moervaart en Zuidlede. We hadden nu rechts een prachtig stukje natuurgebied, volop in bloei. Eén van de infoborden, gaf nadere uitleg over de plaatselijke Natuurfietstocht. Dergelijke borden zouden we later op de dag nog kunnen bekijken.

Deze tocht leidde langs de vijf belangrijke natuurgebieden van de streek, het Complex Puyenbroekse bossen, de Reepkens, het Kloosterbos, het Heidebos en de Turfmeersen. We volgden de oever tot aan de Kalvebrug. Hier bevond zich rechts ter hoogte van het kruispunt een zaak waar men kano's kon huren om de Moervaart af te varen. We sloegen linksaf, gingen over de Kalvebrug en volgden de openbare weg. Op een verder gelegen kruispunt sloegen we rechtsaf en volgden vanaf nu de LF30 Schelde-Deltaroute, tevens de Reynaert route voor motorvoertuigen. We betraden een links gelegen private weg, die ons leidde tot aan het Heidebos. Hier was aan de ingang van het bos een alternatieve route voorzien voor wandelaars in het gezelschap van een viervoeter, vermits deze dieren blijkbaar niet waren toegelaten in het bos. We sloegen een rechts gelegen bospad in en bevonden ons voor geruime tijd in dit prachtige natuurgebied. Er volgde nu een aaneenschakeling van brede bospaden, dreven, smalle wegeltjes en af en toe een open stuk heide. Een grote diversiteit aan planten kon worden aanschouwd. De rust in dit gebied is des te opvallender. Weg is het storend geluid van voertuigen.

In dit Heidebos volgden we de Aardgasroute, uitgestippeld door Natuurpunt. De weg kronkelde zich en af en toe trokken we over een wegel tussen de hoog opgeschoten varens. Na een hele poos wandelen doorheen het bos, bereikten we de openbare weg en toen bemerkten we, dat we ons bevonden in de Keizershoek te Moerbeke. Over een afstand van hooguit 100 m volgden we een stukje de GR122 en kwamen uit in een woonwijk. Hier liepen we even het blokje om, alwaar we een tweede controlepost aantroffen in café Welkom. Ondertussen hadden we 7,9 km bij op onze teller. Dit kleine café deed denken aan de tijd van toen, een tijd zonder de hedendaagse ontspanningsmogelijkheden, toen men nog de tijd nam in de buurt om sociale contacten te leggen. Vergeelde foto's aan de muren herinnerden aan vroegere krulbolkampioenen. Een ingekaderd ‘eereteeken van den arbeid’ gaf ons een vermoeden aangaande de ouderdom van het café. De prijslijst was eenvoudig, alles kostte hier 1,1 euro. Waar is de tijd??

Na dit kleine nostalgische oponthoud werd het tijd om verder te wandelen. We volgden de Keizershoek, om opnieuw het Heidebos te betreden. We kregen er enkele meters van de GR122 te verwerken, om nadien een oude bekende te ontmoeten, de Aardgasroute, dewelke ons kris kras door het bos leidde. Opvallend hier ook de zanderige ondergrond van dit stuk natuurgebied. Ontelbaar waren de afgevallen dennenappels op het pad. Toen we een dreef verlieten en uitzicht kregen op het open veld, zagen we zowaar een jonge ree, starend in onze richting. Heel vlug echter verdween het diertje in het bos. Toen we het Heidebos verlieten, volgden we een tijdje een betonweg en de Schelde-Deltaroute. Een stukje bos deed ons belanden ter hoogte van een kleine overweg. Tot onze verbazing dienden we af te slaan naar rechts en het spoor te volgen. Het was duidelijk geworden dat deze spoorweg reeds lang buiten dienst was. Het onkruid had zich doorheen de jaren meester gemaakt van de verroeste rails en overwoekerde hier en daar zelfs de metalen sporen. Aan een volgende overweg verlieten we deze metalen metgezel en wandelden verder in de richting van onze volgende controlepost, de kantine van SK Wachtebeke.

Volgens de gerant van dienst, speelde deze ploeg in vierde provinciale en telde niet minder dan 14 afdelingen, naargelang de leeftijd van de spelers. We maakten van deze pauze gebruik om een verfrissing te nemen en de benen wat te laten rusten. We hadden alweer 9,5 km achter de rug. Er restte ons nog een kleine acht kilometer tot aan het eindpunt. We verlieten het terrein van SK Wachtebeke om aan de overzijde van de weg, een aardeweg op te gaan die ons leidde in de richting van het nabije bos. Er volgde een afwisseling van bos met enkele stukken open veld. Soms waren de wegeltjes net breed genoeg om een voet in te plaatsen. Het hoge gras, links en rechts van het pad kwam reeds boven de heupen. Wat verder kwamen we op de openbare weg en bevonden ons op de Langelede, zoals we konden aflezen op een straatnaambord. Bij het verlaten van de bebouwde kom van Wachtebeke, dienden we een links gelegen veldweg te volgen en die deed ons uitkomen aan de Langelede waterloop. Het enige alternatief was de oever volgen naar links.

Deze oever werd gevolgd tot een spoorwegbrug over de Langelede. We dwarsten de brug en volgden naar rechts de andere oever van de Langelede. Een eindje verder zagen we links van ons een stuk bos verschijnen, het Kloosterbos. We verlieten de Langelede en trokken met plezier in de richting van deze mooie omgeving. Terug bemerkten we de opvallende aanwezigheid van varens en zanderige ondergrond. We dienden middenin het bos een kleine heuvel te beklimmen en dat gaf een prachtig zicht op het lager gelegen varengebied. Via een stukje heide, bereikten we de spoorlijn, welke dwars door dit bosgebied loopt. We volgden de spoorweg naar links, tot we dezelfde spoorbrug bereikten als even voordien. We dwarsten deze voor de tweede keer en wandelden dan verder naar rechts om opnieuw de oever van de Langelede te volgen. Gekomen aan de Walderdonkbrug staken we de drukke weg over om aan de overkant de oever van de waterloop te volgen. Het brede pad ging over in een veldwegel en die bracht ons tot aan de dorpskom van Wachtebeke.

De laatste honderden meters van de wandeling voerden ons langsheen de kerk en enkele winkels, om terug te komen aan het Cultuurcentrum. Het beloofde bosgebied hadden we in ruime mate verkregen. Het weer was dit keer aan de droge kant, geen reden om te klagen dus. We eindigden onze aanwezigheid in Wachtebeke met een laatste verfrissende drank, het afstempelen van onze wandelboekjes en het afhalen van de bestelde eclairs. Bij het afsluiten van de inschrijving werden niet minder dan 736 wandelaars geteld. We kunnen terugblikken op een geslaagde tocht, zeker in vergelijking met vorige week. Op deze eerste dag van onze jaarlijkse vakantie hadden we alvast geen enkele reden om mistevreden huiswaarts te rijden. We kijken alvast uit naar volgende week, wanneer Bastogne en de Mesa 2009 hun opwachting zullen maken.”

We ronden stilaan dit wandelverhaal af, met de weergave van datgene wat na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven: ‘K: Wachtebeke, Moerbeke, langs de vaart en de Langelede. Spoorbedding, Heidebos en Kloosterbos. Rustig weer! J: Wandeling langsheen de Moervaart en de Langelede. Door het prachtige Heidebos en het Kloosterbos. Rustige vakantiewandeling bij het afsluiten van een eerste wandeljaartje...’

091: Sint-Gillis-Waas, Zondag 14 juni 2009, 22 km. (1755,724 km.)

Deze tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche, 14/06/2009 – 9170 Sint-Gillis-Waas (Oost-Vl.), 24^ste Wase Poldertochten – 6-10-15-21-30 km. Wandelclub De Lachende Klomp Nieuwkerken-Waas. Start: Gemeenschapscentrum De Route. Een tocht langs oude spoorwegbedding, richting Sint-Pauwels, langs bloeiende Wase velden. Gratis degustatie Den Ouden Advokaat. Exclusief streekbiertje Boerken en Boerinneken.’ Na afloop noteerden we nog diezelfde dag enkele bevindingen, omstreeks 17:45 uur.

“Gisteren konden we genieten van een zalig wandelweer, zonnig, maar vooral vrij van neerslag. De afgelopen week hadden we het vaker anders ervaren. Voor vandaag hadden we gehoopt op hetzelfde, zo niet nog beter wandelweer. Immers had men de voorbije dagen niet voorspeld dat de zon haar uiterste best zou doen vandaag? Toen we deze morgen omstreeks zeven uur uit bed kwamen, zag de hemel er al wat dreigend uit. Donkere wolken trokken samen en meteen was alle hoop op een zonnige wandeldag een beetje ver weg. Gisteren reeds, hadden we Sint-Gillis-Waas uitgekozen, als plaats om vandaag te genieten van de vrije natuur. De wandelclub ‘De Lachende Klomp’ uit Nieuwkerken-Waas, richtte daar immers vandaag haar 24^ste Wase Poldertochten in. De aankondiging in het Marching boek mocht er zijn. Een tocht langs de oude spoorwegbedding, bloeiende Wase velden, gratis degustatie Den Ouden Advocaat... we keken er met meer dan gewone belangstelling naar uit.

Helaas, reeds onderweg naar de plaats van afspraak, dienden we noodgedwongen de ruitenwissers te gebruiken, aangezien het begon te regenen. Aangekomen op de ruime parking van het Gemeenschapscentrum ‘De Route’, was het zelfs noodzakelijk om de regenjas aan te trekken om naar de zaal te lopen waar de inschrijving plaats vond. Niets werd door de organisatoren aan het toeval overgelaten. Prima en ruime zaal, duidelijke informatie inzake de wandeltocht en de diverse standen ter plaatse en bovendien was zelfs voorzien in dog-sitters, vermits het verboden was voor de viervoeters om de zaal te betreden. Baasjes konden hun controlekaart ophalen, terwijl leden van de club zorgden voor de opvang van de beestjes. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4 en 8 km voor rolstoelgebruikers, voor de anderen 7, 12, 16, 22, 26, 32 en 36 km. Toen we even later, na een koffie en een kleine hap, de zaal verlieten, was het ondertussen harder beginnen regenen.

We draaiden naar links en volgden bijna onmiddellijk de oude spoorwegbedding waarvan sprake. Deze bedding is een restant van de vroegere spoorlijn Sint-Niklaas - Hulst. Vandaag is dit een drukke wandel- en fietsroute geworden. We bemerkten dat deze bedding onder andere plaats bood aan de Tempusroute en de Dender Waasland route. Wat verderop, aan een eerste splitsing, gingen we naar rechts en verlieten deze spoorbedding. We volgden nu een eindje de openbare weg, om nadien naar links te gaan en ons te begeven tussen de boomgaarden. De appels begonnen hier al flink te groeien. Indien mogelijk, begon het nu nog harder te regenen en viel het water letterlijk met bakken uit de hemel. Het enthousiasme bij veel wandelaars was al heel vlug verdwenen. Vanaf nu was het laveren tussen de diepe plassen op de weg. Eenmaal de weg eindigde volgden we een grindpad dat tussen de velden en weilanden zijn traject vervolgde. Nadien maakte dit pad plaats voor een schelpenpad, dat werd aangelegd tussen het hoge bermgras.

Ondertussen had onze balpen het opgegeven en was ons notitiebriefje kletsnat, het einde dus wat betreft het noteren van de gevolgde routes onderweg. Alsof het nog niet erg genoeg was, konden we niet langer rekenen op ons fotoapparaat, gezien ook hier de te grote hoeveelheid water een einde maakte aan het nemen van foto's. Gelukkig kregen we nog juist de Roomanmolen in zicht om die te fotograferen. Dit was het laatste plaatje van de dag. Deze molen bevond zich aan de rand van de dorpskom van Sint-Pauwels en zou dateren van 1847. Het zou de hoogste stenen windmolen van Vlaanderen zijn. Wat verderop bereikten we een eerste controlepost na 5,1 km. Even schuilen en enkele momenten zichzelf verlossen van een nat pak. Na een kleine verpozing, konden we enkel maar vaststellen dat het buiten nog steeds stevig doorregende. Opnieuw op pad dus. Even voorbij de controlepost bemerkten we een splitsing en tevens dat we hier nadien nog zouden terugkomen, aangezien er sprake was van X1 en X2. Er stond ons dus een eerste lus te wachten. Hopende op wat betere omstandigheden vervolgden we onze weg.

Er volgde een wandeling doorheen waarschijnlijk een prachtig stukje natuur, alleen konden we daar niet echt van genieten. Het opspattende water van de voorbij snellende auto's, je zou voor minder. Het eerste deel van de lus, leidde ons door tal van veldwegen, waarvan de meeste ondertussen waren herschapen in modderwegen met vaak waterplassen over de hele breedte van het pad. Laveren dus en zoeken naar het best begaanbare pad. Zo bereikten we wat later Puyvelde, waar na 10,9 km een tweede controlepost was gelegen. Ondertussen waren er al heel wat minder wandelaars onderweg, aangezien de meesten na de vorige controle de route van de 12 km hadden verkozen. Tijdens het nuttigen van een koffie, hadden we een praatje met één van de medewerkers van de club. Die verzekerde ons dat het mooiste stuk van de wandeling nog moest komen, met name een lus voor de grotere afstanden. Toen we bijna een jaar terug kennis maakten met het fenomeen wandelen, hadden wij ter zake geen enkele ervaring.

Als leken begonnen we toen met wandelingen van om en nabij de 15 km. Stelselmatig werden doorheen het voorbije jaar de afstanden wat langer. Vooreerst boven de grens van 20 km en later boven de grens van 25 km. Reeds geruime tijd keek vooral de vrouwelijke helft van het gezelschap er naar uit om eens boven de 30 km te gaan. Vandaag leek een ideale dag, gelet op het vlakke parcours. De regen echter gooide danig roet in het eten. Toen we na meer dan twee uren hevige regen de controlepost in Puyvelde bereikten, hadden we er meer dan genoeg van en besloten om niet langer het traject van 32 km te volgen, maar verder te wandelen op de route van de 22 km. Gelukkig verliepen tot hier toe beide trajecten samen. Na het verlaten van de tweede controlepost, dienden we ter hoogte van de kerk van Puyvelde te kiezen tussen 32 en 22 km. Het werd uiteindelijk de kortere afstand. We wandelden bijgevolg opnieuw 4,1 km in de striemende regen tot we opnieuw de controlepost in Sint-Pauwels bereikten. Hoeft het gezegd dat alle motivatie ver te zoeken was?

Uiteindelijk restten ons nog 7 km alvorens het eindpunt te bereiken. Af en toe konden we tijdens dit laatste stuk wat genieten van enkele momenten zonder regen, doch ondertussen waren alle veldwegen herschapen in modderpoelen. Af en toe een schuiver en dat is niet zo best voor de onderrug van het vrouwelijk gedeelte van het duo. Hoe dichter we het eindpunt naderden, hoe verder weg dit blijkbaar was gelegen. Gelukkig konden we op onze teller zien dat we reeds de kaap van de twintig hadden overschreden en het echt niet meer zo ver kon zijn. Een nat pak, natte voeten en een humeur op een laag pitje, het kan al eens gebeuren onderweg. Met nog maar weinig interesse voor het landschap, maar veeleer voor de plek waar de voeten dienden te worden neergezet, bereikten we uiteindelijk het eindpunt. Omstreeks 14 uur hadden reeds 998 wandelaars deelgenomen aan deze tocht. Een fel contrast met de bijna 1700 van vorig jaar, maar ja het is een bekend gegeven, succes staat of valt met het weer.

Helaas voor de organisatoren, kunnen ook zij dat weer niet bestellen en moeten het nemen zoals het komt. Niet echt een beloning voor het vele voorbereidend werk, maar we hebben dat tijdens het voorbije jaar nog ervaren. Eén zaak is zeker, volgend jaar komen we hier terug, hopelijk onder andere weersomstandigheden, om deze prachtige wandeling te ervaren zoals het hoort. Een Wase bloeiende natuur, liefst onder een stralend zonnetje. Enne die 30 km grens? Misschien volgende week, dan proberen we het nog eens tijdens een wandeling van onze club De Kwartels... en nu het natte en vuile wandelpak proper krijgen. Het lot was ons niet gunstig gezind op deze Vaderdag.”

Ook een blik in onze wandelboekjes, leert ons, dat de weersomstandigheden toen, echt wel te wensen overlieten. ‘K: Uitgeregende kletsnatte boel. Was mooi geweest met goed weer! J: Doorregende wandeling langsheen Sint-Gillis-Waas, Sint-Pauwels en Puyvelde. Prachtige doch natgeregende natuur. Eerste poging de 30 km grens te overschrijden niet gelukt!’

090: Waardamme, Zaterdag 13 juni 2009, 18,6 km. (1733,724 km.)

Een georganiseerde wandeling, welke voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi, 13/06/2009 – 8020 Waardamme (West-Vlaanderen), Tweis deur Orscamp, 6-12-18 km – Godelievestappers Ruddervoorde vzw. Start: Zaal Wara. Vanuit de ruime startplaats neemt het parcours de wandelaars mee doorheen de bossen en de mooie natuur richting Oostkamp. Deze tocht is t.v.v. het Rode Kruis Afdeling Oostkamp.’ Na afloop van de tocht, schreven we nog dezelfde avond een kort verhaal van onze belevenissen onderweg, omstreeks 17:42 uur.

“Na een week lang te hebben verbleven op de werkvloer en bovendien ruim te zijn voorzien geweest van de nodige regen, waren we vandaag toe aan wat gezonde ontspanning en bovendien (hopelijk) wat zonneschijn. Deze ochtend trokken we dan ook richting Waardamme, weliswaar onder een nog zwaar bewolkte hemel. Aldaar werd door de Godelievestappers uit Ruddervoorde een wandeling georganiseerd onder de kleurrijke titel ‘Tweis deur Orscamp’. Deze tocht werd ingericht ten voordele van het Rode Kruis, afdeling Oostkamp. Een tocht met een goed doel, daar zijn we altijd voor te vinden. Plaats van afspraak was gelegen in café Wara te Waardamme. Toen we deze morgen aankwamen in de omgeving van de startplaats, hadden we weinig moeite om een parkeerplaats te vinden. Bovendien vond de inschrijving plaats in deze ruime zaal. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 7, 13 of 18 km. Wij kozen voor de 18 km, met een werkelijke afstand van 18,6 km.

Bij de ontvangst van de controlekaarten werden we voorzien van een chocoladekoekje voor onderweg. Een kleine attentie van de organisatie, die door de wandelaars steeds wordt gewaardeerd. We konden zien dat de langste afstand bestond uit twee lussen. Na een koffie en een broodje trokken we op pad. Ondertussen waren reeds een honderdtal wandelaars op weg gegaan. De eerste lus leidde ons bij het verlaten van café Wara naar links, waar we het Kampveld Wandelpad volgden dat begon aan het gemeentehuis. Dit is een 9,1 km lang wandelpad in lusvorm. Verdere informatie inzake dit pad is weergegeven op een bord op de gevel van het gemeentehuis. Het pad volgend verlieten we al snel de bebouwde kom van Waardamme en brachten enkele kleine baantjes ons in de richting van de open velden. Wat verderop verlieten we de openbare weg en kwamen terecht in een prachtige lange dreef, waar af en toe de zon zich reeds liet zien tussen de bomen. Een volgende dreef ingewandeld, lieten we het Kampveld Wandelpad links liggen en vervolgden onze weg in de richting van het bos dat we in de verte reeds zagen liggen.

Toen we dit bos waren genaderd, bemerkten we dat het hier ging om het Domeinbos Kampveld, zoals het wandelpad voordien reeds liet vermoeden. We trokken het bos in en volgden tal van dreven en paden, de ene dreef al wat breder dan de andere. Gelukkig waren deze dreven en paden goed begaanbaar, ondanks de hevige regen van de voorbije dagen. Links en rechts bemerkten we tal van informatieborden aangaande het beheer van het bos. Op weg door het bos, volgden we opnieuw een gedeelte van het Kampveld Wandelpad, om wat verder de bosrand te bereiken en uit te komen op een asfaltweg. Het traject dat we nu volgden maakte deel uit van de Bulskampveld route, een fietsroute van 43 km. Ondertussen waren we aanbeland op het grondgebied van Oostkamp. De weg die we nu volgden, was voorzien van een pijltje ‘terug’ aan de linkerkant. Dat betekende dat we hier straks nog even zouden langskomen. We volgden de Bulskampveld route verder, tot we uiteindelijk aankwamen aan het centrum Nieuwvliet, waar een eerste controlepost was gevestigd. Ondertussen waren we reeds 5,2 km onderweg.

De plaats van controle kwam ons bekend voor, aangezien we hier vroeger nog eens waren geweest ter gelegenheid van een wandeling ten voordele van de vredeseilanden. Na een korte pauze vervolgden we onze weg. Vooreerst leidde de wandeling ons opnieuw doorheen een klein stukje bos, waar we het Torenhofpad volgden. Dit pad voerde ons langs enkele bospaden, om opnieuw de weg te bereiken die we voorheen hadden bewandeld. We volgden nu terug de Bulskampveld route, maar in omgekeerde richting. Tal van wandelaars kwamen ons nu tegemoet. Wat verderop verlieten we deze weg naar rechts en trokken we de velden in. Deze aardeweg verliep kris kras tussen de akkers en mondde uit op de grote baan van Oostkamp naar Kortrijk. We staken deze gevaarlijke weg over, om de rechts gelegen Bosdreef op te draaien. Hierna kregen we een opeenvolging van straten, waarbij de naam steeds eindigde op dreef. Riante villa's waren links en rechts te aanschouwen. Blijkbaar werd in deze omgeving goed ‘geboerd’ door de lokale bewoners. Enorme tuinen en grasvelden waren te bekijken.

Ondertussen waren ook al de meeste wolken verdwenen en konden we vanaf nu volop genieten van de warmte van de zon. Toen we naderhand deze rijke buurt hadden verlaten, kwamen we uit op de grote weg naar Kortrijk. Deze weg werd gevolgd tot we uiteindelijk opnieuw café Wara in zicht kregen, om daar een tweede pauze te nemen. Het voorbije stuk dat we hadden bewandeld was 6,9 km lang en was de eerste lus achter de rug. Tijd voor een hapje en een drankje dus. De tweede lus, met een lengte van 6,5 km, leidde ons dit keer bij het verlaten van de controlepost naar rechts. We staken opnieuw de drukke weg over en sloegen wat verder een straat naar links in. Hierlangs liep de Houtlandroute, eerder voorzien voor de toeristen per voertuig. Na enkele honderden meters deze weg te hebben gevolgd, sloegen we een baantje naar rechts in, om in de richting van de velden te wandelen. Her en der zagen we grote boerderijen en het was dan ook niet toevallig dat we hier een deel van de route volgden met de naam ‘Toeren Rond Boeren’. Deze verkreeg het gezelschap van de Kastelenroute, een fietsroute van zowat 56 km. Deze bracht ons op het grondgebied van Ruddervoorde. Rustige wegen leidden ons langs akkers en boerderijen, waar de gewassen volop groeiden.

Na een tijdje deze weg te hebben gevolgd, kwamen we aan ter hoogte van het domein Kasteel Pecsteen. Hier werd, dankzij de huidige kasteelheer, toelating verleend om een prachtige dreef te doorlopen. Aan de andere kant ging het terug in de richting van Waardamme. Alvorens het eindpunt te bereiken, liep het traject langsheen de plaatselijke kerk en het gemeentehuis, waar we nogmaals het Kampveld wandelpad betraden, alvorens de baan te dwarsen en op de eindcontrole aan te komen. Toen we omstreeks half twee afstempelden, waren reeds 490 wandelaars geteld. Dit was niet echt een spectaculaire wandeling, doch eerder een rustige tocht doorheen de natuur en langs verkeersarme wegen. Een wandeling toch om te genieten van het goede weer en vooral even tot rust te komen na een lange werkweek. Al bij al een mooi parcours en vooral een goede organisatie met aandacht voor de wandelaar.”

We sluiten dit verhaal van de wandeling dan ook af, met een blik in onze wandelboekjes, om te vernemen wat we kort na afloop van de tocht, als eerste indrukken nalieten. ‘K: Rustige wandeling. Waardamme, Oostkamp, bos Kampveld en veldwegen. J: Mooie wandeling doorheen Waardamme, Oostkamp en Ruddervoorde. Velden, akkers, bossen en dreven. Aangenaam zonnig wandelweer.’

089: Aardenburg, Zondag 07 juni 2009, 24,6 km. (1715,124 km.)

Deze georganiseerde tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 07/06/2009 – 4527 Aardenburg (Nederland) – 10^de Wandeltocht Ondernemend Aardenburg. 6-12-18-25 km. Start: Schutterskantine. Een wandeltocht in het grensgebied van Nederland en België. Zeeuws-Vlaanderen, een landje apart, waar stilte nog gewoon is. Rondom Aardenburg, door de natuur over polderwegen, langs kreken, schansen en wallen. Met ieder jaar een gratis te bezoeken item.’ Na afloop van de wandeltocht, schreven we nog diezelfde avond een kort relaas, omstreeks 20:16 uur.

“Voor vandaag hadden we Aardenburg in Nederland uitgekozen om te gaan wandelen. Daar werd de 10^de Wandeltocht georganiseerd door Ondernemend Aardenburg. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 12, 18 of 25 km. Gezien we later waren vertrokken dan gewoonlijk, omwille van onze verplichtingen in het stembureau, zouden we tijdens de wandeling beslissen of we de 18 dan wel de 25 km zouden stappen. Plaats van afspraak was de kantine van de Handbooggilde Sint Sebastiaan in Aardenburg. We vonden gemakkelijk een plaatsje om te parkeren naast het gebouw en dachten eerst even aan de inwendige mens alvorens op stap te gaan. Ondanks het eerder late uur, waren er opvallend weinig wandelaars aanwezig.

We verlieten vervolgens de plaats van inschrijving en dienden naar links de weg op te gaan. Meteen konden we zien dat er een eerste lus was voorzien voor de 18 en 25 km, terwijl de andere afstanden een andere route zouden nemen. Van bij het begin volgden we de Maerlantroute, volgens het bordje, een fietsroute van 52 km. We wandelden een tijdje op dit traject, om op die manier de bebouwde kom te verlaten en ons in de richting van Eede te begeven. Eenmaal op deze hoofdweg naar Eede, verwijderde de Maerlantroute zich en maakte plaats voor de Smokkelroute, die vanaf nu werd gevolgd. Opmerkelijk aan deze hoofdweg waren de twee rijen bomen aan weerszijden van de rijbaan. We liepen langsheen de industriezone De Vlaschaard om het grondgebied van Eede te bereiken. Eenmaal Eede werd bereikt, verlieten we de openbare weg om ons tussen de velden te begeven. Van zodra we de velden betraden, zagen we dat ons traject werd gekleurd door de wit-rode markeringen van de GR5A (De Panne - Antwerpen). We zouden geruime tijd het traject van dit groteroute-wandelpad volgen tot deze het gezelschap kreeg van de Plattelandsroute.

Een eerste pad dat we zouden volgen, dat behoorde tot deze route, was het Fortunepad. Dit pad kronkelde zich tussen de velden, waar opvallend graangewassen werden geteeld. Opvallend veel zorg werd hier besteed aan de waterlopen tussen de velden en de daarbij behorende bruggetjes. Het Fortunepad ging vervolgens over in de Eedschen Kerkwegel, dewelke er voor zorgde dat we het grondgebied van Nederland verlieten en terecht kwamen op het grondgebied van Middelburg, deelgemeente van Maldegem. Hier vonden we de eerder reeds vermelde Maerlantroute, Smokkelroute en GR5A terug op onze weg. Deze paden leidden ons verder doorheen Middelburg en langs de Meulekreek, een waterzuivering- en natuurgebied. Hier troffen we tevens een stuk trambedding aan, waar voorheen de tramlijn Brugge - Aardenburg had gelegen. Net voorbij de kreek troffen we een grenspaal aan en betraden terug het grondgebied van Nederland. Honderd meter verder hadden we na 7,8 km, een eerste controle in café De Tol, volgens de uitbater gelegen in Eede.

Het café was goed gevuld, vermits de plaatselijke wielertoeristenclub hier zijn onderkomen had gevonden. Na een eerste rust, gingen we terug op pad. We namen de richting waarvan we aanvankelijk waren gekomen en betraden dus opnieuw Belgisch grondgebied. We stapten voorbij het voormalige gemeentehuis van Middelburg, langs de kerk, om vervolgens naar rechts het Kerkepadje in te gaan. Dit pad leidde ons dwars doorheen de velden naar het gehucht Heille. Hier volgden we opnieuw het GR-traject en troffen onderweg tal van bermen aan, vol met de gekende klaprozen. Eenmaal van tussen de velden, volgden we een deel de openbare weg en bevonden ons op het traject van de Maerlantroute. Na een eindje stappen, kregen we de borden van de grens met Aardenburg in zicht. Juist voorbij deze plaatsaanduiding draaiden we naar links, wandelden door het park, om aan de overzijde van de weg te belanden in de kantine van de Handbooggilde Sint Sebastiaan. Na 11,3 km hadden we onze eerste lus voltooid en waren we toe aan een broodje en een koffie.

Ondertussen hadden we besloten om toch maar de 25 km te wandelen. (Werkelijke afstand 24,6 km) Na een eerder kort middagmaal gingen we terug op weg. We volgden een tijdje het traject van de eerste lus en meer bepaald de Maerlantroute. Gekomen aan dezelfde splitsing als eerder op de dag, gingen we nu rechtdoor in plaats van rechtsaf. We verlieten nu in een andere richting de bebouwde kom van Aardenburg. Gekomen aan een stukje bos, bemerkten we aan de linkerkant van de weg een enorm schilderij op de gevel van een gebouw. Hier werd de bestorming van de vesting Aardenburg uit 1672 uitgebeeld. Deze aanval vond plaats onder het bewind van Lodewijk XIV. Dit schilderij was gebaseerd op een ets uit de 17^de eeuw. Tegenover dit schilderij begon de Wallenroute, dewelke wij vanaf nu zouden volgen. Dit pad was bezaaid met miljoenen schelpen en dat geeft wel een leuk gevoel om over te wandelen. Wat verderop kreeg deze route het gezelschap van het Kikkerpad. Dit pad leidde ons naar de open velden en weiden.

Uiteindelijk dienden we via een hek letterlijk de weide te betreden. In de verte zagen we de dreigende donkere regenwolken naderen en daarom besloten we onze regenbroek aan te trekken. Niet tevergeefs, gezien het luttele minuten later begon te stortregenen. We dienden enkele hekkens voorbij te gaan om nadien uit te komen aan een waterloop, waar we vervolgens de oever dienden te volgen doorheen het hoog opgeschoten gras. Een smal paadje leidde ons verder, terwijl de regen alsmaar heviger uit de lucht viel. In de verte zagen we in het open veld een tentje staan en even later konden we daar even halt houden. Hier werden we getrakteerd op een stukje peperkoek en een energiedrankje. Ondertussen was het gelukkig opgehouden met regenen en konden we verder wandelen. We vonden opnieuw de Smokkelroute, om verderop de Cathalijneroute te ontdekken. Deze route leidde ons langs kleine rustige asfaltwegen in de richting van Aardenburg. Net toen we de grens van dit dorp bereikten, sloegen we opnieuw naar rechts af in de richting van de velden. De zon begon nu haar beste kant te laten zien en dus de hoogste tijd om de regenpakken uit te trekken.

Hier volgden we een tweede keer de Wallenroute en die mondde uit juist aan de dorpskern. We kwamen tussen de huizen en keken plotseling uit op het plein van de gemeente Aardenburg, met een leuke kiosk aan de zijkant. Rechtover zagen we dat we opnieuw een controlepost hadden bereikt en deze was gesitueerd in het Mossel en Palinghuis Lekens. Hier hadden we even de tijd om een koffie te nemen op het terrasje aan de straatzijde. Ondertussen stond onze teller op 18,5 km. Stilaan werd het tijd om het laatste stukje van de wandeling aan te vatten. We verlieten het centrum van Aardenburg om wat verderop opnieuw het Kikkerpad te vinden. Dit pad leidde ons in een wijde boog omheen de kerk van de gemeente en gaf verderop aansluiting met de Cathalijneroute. Hier vonden we pijlen op onze weg met de vermelding ‘heen’. Uiteindelijk zou dit laatste stukje ons doen wandelen naar wat verderop gelegen oude wallen, om die vervolgens voorbij te gaan en nadien in een grote boog terug te keren naar het zojuist betreden pad.

Na deze korte lus, wandelden we via enkele woonstraten terug naar de kantine van de gilde. Bij aankomst zagen we dat welgeteld 434 deelnemers de weg naar Aardenburg hadden gevonden. We kunnen terugblikken op een geslaagde wandeling, afwisselend inzake parcours. Ondanks de hevige regen, waren we toch terug droog toen we de eindstreep bereikten. Moe maar voldaan reden we terug richting België. Ondertussen konden we in de auto luisteren naar de eerste resultaten van de verkiezingen en kunnen niet ontkennen dat we af en toe met moeite een lach konden onderdrukken. Er werden de laatste dagen te veel loze beloftes gedaan om de kiezers nog langer te misleiden.”

Tot slot van dit verslag aangaande Aardenburg, vermelden we nog even datgene, wat kort na de tocht werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Aardenburg, Eede, Heille, Middelburg. Polders, hoog gras en flinke geut regen. Lus om de stadswallen. Rustige wandeling. J: Wandeling doorheen Aardenburg, Eede, Middelburg en Heille. Rustig polderlandschap met mooie vergezichten, rustieke dorpskernen en prachtige natuurgebieden. Mooie afwisseling na de kiesverrichtingen. Gratis balpen en onderweg peperkoek en een energiedrankje. Hevige regenbui tijdens de tocht.’