577: Sint-Gillis-Waas, Zaterdag 17 februari 2024, 13,431 km. (11.227,373 km.)

“Wandeling N°. 48 uit het ‘Groot Wandelboek Vlaanderen’, met start en aankomst te Sint-Gillis-Waas. Vooraf maakten we via Cambio de verplaatsing en bij aankomst konden we terecht op de parking aan de basisschool Eeckberger in de Stroperstraat, het gehucht ‘t Kalf. Even later, omstreeks 10:35 uur konden we de geplande wandeling aanvangen. Tegenover de school begaven we ons op een smalle kasseiweg, de doodlopende Zavelstraat, welke uitmondde aan de rand van het Stropersbos. Een infopaneel ter plaatse bood wat meer uitleg over de routes doorheen het bos. We stapten rechtdoor het bos in en volgden daarbij de in het rood aangegeven Stropersboswandelroute. Een prille lentezon gaf een aangenaam gevoel, op een vrij modderig pad. Voorbij een grasveld, bochtte het pad naar rechts en volgden we het lokale Havikpad, dat nadien een bocht maakte naar links. Een vrij konkelend bospaadje leidde ons voorbij het wandelknooppunt 72 tot aan het punt 64. Daar aangekomen, aan de rand van het bos, volgden we over korte afstand het asfalt naar rechts via de Groenstraat, tot aan een T-kruising, net aan een waterloop, De Linie. We sloegen haaks linksaf aan het wandelknooppunt 75 en verlieten de tot nu toe gevolgde rode route, om dan de aangegeven groene route te bewandelen. We stapten er zowaar langsheen de Liniedreef. Andermaal verkregen we een vrij bochtig en af en toe modderig stuk wandelweg voor de schoenen. Het pad zou ons leiden naar een achterin gelegen boerderij.

Het wandelboek volgend, dienden we zowat 100 m vóór de boerderij rechtsaf te gaan, richting een in de verte zichtbaar hek. Via dit Heidepad passeerden we een eerste hek, om nadien verder te gaan over een vlonderpad, in de richting van een tweede hek. Eenmaal het tweede hek voorbij gegaan, kwamen we terecht op de dwars gelegen Braemstraat. We merkten dadelijk dat we ons bij het lezen van het wandelboek hadden vergist en de volgende alinea hadden gelezen, zonder te merken dat dit de ‘Verkorting’ betrof. Inmiddels de klok van 12:00 uur bereikt, hielden we er even een korte eetpauze op een aangetroffen zitbank. Later, na een blik op de wandelkaart, begaven we ons in de Braemstraat even naar links en keerden dan op onze stappen terug naar de Liniedreef via het zogeheten Hulstpad. Een vrij smal kronkelend paadje door het bos, zowat evenwijdig aan de rechts gelegen N403. We maakten op die manier de verbinding tussen het wandelknooppunt 76 en 68, waarbij we opnieuw de Liniedreef bereikten even voorbij de eerder vermelde boerderij. We bogen rechtsaf en wandelden tot aan de drukke N403, De Stropersstraat. Aan de overzijde van de weg begaven we ons op een doodlopende weg tussen Donckers Gereedschappen en de Hollandse Viscentrale. Het onverharde pad draaide naar rechts en verliep evenwijdig aan het Kanaal van Stekene. Gekomen ter hoogte van wandelknooppunt 69, ging het haaks linksaf. We passeerden er een verlaten tennisveld en kwamen vervolgens in een bocht uit op de verharde Sint-Jansteenstraat, net aan het knooppunt 62.

We begaven ons linksaf op asfalt en stapten via de Sint-Jansteenstraat tot aan de bocht, om er dan rechtsaf de weg te verlaten via de doodlopende Hellestraatwegel. Vrij snel ging de betegelde weg over in een breed karrenspoor. We stapten omheen een waterpartij, aangegeven als ‘De Wal’ via de Vaertgatwegel, om even verder aan een verharde grindweg, rechtsaf de Breedstraat in te gaan. De grindweg mondde uit op de dwars gelegen geasfalteerde Breedstraat, net aan een klein kapelletje, die we over korte afstand rechtsaf bewandelden tot aan de links gelegen Boswegel. Deze doodlopende smalle asfaltweg, ging over in een brede grindweg ter hoogte van de inrit van een villa. We draaiden links verder mee en verkregen enkele haakse bochten te verwerken. Eenmaal het bos uit, stapten we langs open weiland en gingen voorbij een infobord betreffende de ‘Dodendraad’. Volgens info plaatste de Duitse bezetter in 1915 een draadversperring langs de Belgisch-Nederlandse grens over een afstand van 450 km en stond onder een spanning van 2000 Volt. Voorbij deze reconstructie volgden we nog een eindje de Boswegel, tot de weg eindigde op de druk bereden Hellestraat, zowat op de grens tussen België en Nederland. Over korte afstand stapten we naar rechts en gingen voorbij een eerste grenspaal, N° 282. De Hellestraat werd nu de Ellestraat in Nederland.

Net voorbij het bedrijf met huisnummer 45, begaven we ons op een smalle wegel rechts naast het bedrijf en betraden op die manier het Zeeuwse natuur- en waterwingebied Sint-Jansteen. Na een drietal haakse bochten bereikten we een eerste spaarbekken aan een rustbank. Jammer genoeg bezet door andere wandelaars. Net voorbij het bekken draaiden we haaks rechtsaf om even verder op een duiker even te pauzeren omstreeks 13:45 uur en te genieten van een picknick in het prille lentezonnetje. Na deze aangename pauze vervolgden we onze weg, vooreerst langs een spaarbekken aan de rechterkant en nadien aan de linkerkant. Voorbij dit spaarbekken, ter hoogte van een kruising van paden, draaiden we links een brede eikendreef in, de Heerstraat, die we slechts bewandelden tot aan de eerste dreef rechts. We begaven ons nu richting ruiterknooppunt 96, gevolgd door de richting naar ruiterknooppunt 96. Daar eenmaal aangekomen stapten we via een smalle wegel naar de N403, de weg van Hulst naar Sint-Niklaas. We kruisten de drukke weg, om aan de overzijde verder te wandelen via de Braemstraat, alwaar we eerder op de dag reeds foutief waren aangekomen. Zodoende bevonden we ons opnieuw in het Stropersbos. Via deze onverharde weg hielden we steeds de richting rechtdoor aan en passeerden het wandelknooppunt 76, om tenslotte aan het knooppunt 77, haaks rechtsaf te kiezen.

Vanaf het wandelknooppunt 77 volgden we nu de groen aangeduide Stropersboswandelroute tot we even later op een kruising van bospaden kwamen, net aan het ruiterknooppunt 24. Daar wisselden we even van wandelroute en kozen ditmaal terug de rood aangeduide Stropersboswandelroute. Deze weg volgend kwamen we tenslotte het Stropersbos uit in de Stroperstraat, alwaar we rechtsaf draaiden en via deze grindweg uiteindelijk opnieuw de plaats bereikten alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. We eindigden dan ook onze wandeling omstreeks 15:50 uur na zowat 13,431 km te hebben afgelegd.”

091: Sint-Gillis-Waas, Zondag 14 juni 2009, 22 km. (1755,724 km.)

Deze tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche, 14/06/2009 – 9170 Sint-Gillis-Waas (Oost-Vl.), 24^ste Wase Poldertochten – 6-10-15-21-30 km. Wandelclub De Lachende Klomp Nieuwkerken-Waas. Start: Gemeenschapscentrum De Route. Een tocht langs oude spoorwegbedding, richting Sint-Pauwels, langs bloeiende Wase velden. Gratis degustatie Den Ouden Advokaat. Exclusief streekbiertje Boerken en Boerinneken.’ Na afloop noteerden we nog diezelfde dag enkele bevindingen, omstreeks 17:45 uur.

“Gisteren konden we genieten van een zalig wandelweer, zonnig, maar vooral vrij van neerslag. De afgelopen week hadden we het vaker anders ervaren. Voor vandaag hadden we gehoopt op hetzelfde, zo niet nog beter wandelweer. Immers had men de voorbije dagen niet voorspeld dat de zon haar uiterste best zou doen vandaag? Toen we deze morgen omstreeks zeven uur uit bed kwamen, zag de hemel er al wat dreigend uit. Donkere wolken trokken samen en meteen was alle hoop op een zonnige wandeldag een beetje ver weg. Gisteren reeds, hadden we Sint-Gillis-Waas uitgekozen, als plaats om vandaag te genieten van de vrije natuur. De wandelclub ‘De Lachende Klomp’ uit Nieuwkerken-Waas, richtte daar immers vandaag haar 24^ste Wase Poldertochten in. De aankondiging in het Marching boek mocht er zijn. Een tocht langs de oude spoorwegbedding, bloeiende Wase velden, gratis degustatie Den Ouden Advocaat... we keken er met meer dan gewone belangstelling naar uit.

Helaas, reeds onderweg naar de plaats van afspraak, dienden we noodgedwongen de ruitenwissers te gebruiken, aangezien het begon te regenen. Aangekomen op de ruime parking van het Gemeenschapscentrum ‘De Route’, was het zelfs noodzakelijk om de regenjas aan te trekken om naar de zaal te lopen waar de inschrijving plaats vond. Niets werd door de organisatoren aan het toeval overgelaten. Prima en ruime zaal, duidelijke informatie inzake de wandeltocht en de diverse standen ter plaatse en bovendien was zelfs voorzien in dog-sitters, vermits het verboden was voor de viervoeters om de zaal te betreden. Baasjes konden hun controlekaart ophalen, terwijl leden van de club zorgden voor de opvang van de beestjes. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4 en 8 km voor rolstoelgebruikers, voor de anderen 7, 12, 16, 22, 26, 32 en 36 km. Toen we even later, na een koffie en een kleine hap, de zaal verlieten, was het ondertussen harder beginnen regenen.

We draaiden naar links en volgden bijna onmiddellijk de oude spoorwegbedding waarvan sprake. Deze bedding is een restant van de vroegere spoorlijn Sint-Niklaas - Hulst. Vandaag is dit een drukke wandel- en fietsroute geworden. We bemerkten dat deze bedding onder andere plaats bood aan de Tempusroute en de Dender Waasland route. Wat verderop, aan een eerste splitsing, gingen we naar rechts en verlieten deze spoorbedding. We volgden nu een eindje de openbare weg, om nadien naar links te gaan en ons te begeven tussen de boomgaarden. De appels begonnen hier al flink te groeien. Indien mogelijk, begon het nu nog harder te regenen en viel het water letterlijk met bakken uit de hemel. Het enthousiasme bij veel wandelaars was al heel vlug verdwenen. Vanaf nu was het laveren tussen de diepe plassen op de weg. Eenmaal de weg eindigde volgden we een grindpad dat tussen de velden en weilanden zijn traject vervolgde. Nadien maakte dit pad plaats voor een schelpenpad, dat werd aangelegd tussen het hoge bermgras.

Ondertussen had onze balpen het opgegeven en was ons notitiebriefje kletsnat, het einde dus wat betreft het noteren van de gevolgde routes onderweg. Alsof het nog niet erg genoeg was, konden we niet langer rekenen op ons fotoapparaat, gezien ook hier de te grote hoeveelheid water een einde maakte aan het nemen van foto's. Gelukkig kregen we nog juist de Roomanmolen in zicht om die te fotograferen. Dit was het laatste plaatje van de dag. Deze molen bevond zich aan de rand van de dorpskom van Sint-Pauwels en zou dateren van 1847. Het zou de hoogste stenen windmolen van Vlaanderen zijn. Wat verderop bereikten we een eerste controlepost na 5,1 km. Even schuilen en enkele momenten zichzelf verlossen van een nat pak. Na een kleine verpozing, konden we enkel maar vaststellen dat het buiten nog steeds stevig doorregende. Opnieuw op pad dus. Even voorbij de controlepost bemerkten we een splitsing en tevens dat we hier nadien nog zouden terugkomen, aangezien er sprake was van X1 en X2. Er stond ons dus een eerste lus te wachten. Hopende op wat betere omstandigheden vervolgden we onze weg.

Er volgde een wandeling doorheen waarschijnlijk een prachtig stukje natuur, alleen konden we daar niet echt van genieten. Het opspattende water van de voorbij snellende auto's, je zou voor minder. Het eerste deel van de lus, leidde ons door tal van veldwegen, waarvan de meeste ondertussen waren herschapen in modderwegen met vaak waterplassen over de hele breedte van het pad. Laveren dus en zoeken naar het best begaanbare pad. Zo bereikten we wat later Puyvelde, waar na 10,9 km een tweede controlepost was gelegen. Ondertussen waren er al heel wat minder wandelaars onderweg, aangezien de meesten na de vorige controle de route van de 12 km hadden verkozen. Tijdens het nuttigen van een koffie, hadden we een praatje met één van de medewerkers van de club. Die verzekerde ons dat het mooiste stuk van de wandeling nog moest komen, met name een lus voor de grotere afstanden. Toen we bijna een jaar terug kennis maakten met het fenomeen wandelen, hadden wij ter zake geen enkele ervaring.

Als leken begonnen we toen met wandelingen van om en nabij de 15 km. Stelselmatig werden doorheen het voorbije jaar de afstanden wat langer. Vooreerst boven de grens van 20 km en later boven de grens van 25 km. Reeds geruime tijd keek vooral de vrouwelijke helft van het gezelschap er naar uit om eens boven de 30 km te gaan. Vandaag leek een ideale dag, gelet op het vlakke parcours. De regen echter gooide danig roet in het eten. Toen we na meer dan twee uren hevige regen de controlepost in Puyvelde bereikten, hadden we er meer dan genoeg van en besloten om niet langer het traject van 32 km te volgen, maar verder te wandelen op de route van de 22 km. Gelukkig verliepen tot hier toe beide trajecten samen. Na het verlaten van de tweede controlepost, dienden we ter hoogte van de kerk van Puyvelde te kiezen tussen 32 en 22 km. Het werd uiteindelijk de kortere afstand. We wandelden bijgevolg opnieuw 4,1 km in de striemende regen tot we opnieuw de controlepost in Sint-Pauwels bereikten. Hoeft het gezegd dat alle motivatie ver te zoeken was?

Uiteindelijk restten ons nog 7 km alvorens het eindpunt te bereiken. Af en toe konden we tijdens dit laatste stuk wat genieten van enkele momenten zonder regen, doch ondertussen waren alle veldwegen herschapen in modderpoelen. Af en toe een schuiver en dat is niet zo best voor de onderrug van het vrouwelijk gedeelte van het duo. Hoe dichter we het eindpunt naderden, hoe verder weg dit blijkbaar was gelegen. Gelukkig konden we op onze teller zien dat we reeds de kaap van de twintig hadden overschreden en het echt niet meer zo ver kon zijn. Een nat pak, natte voeten en een humeur op een laag pitje, het kan al eens gebeuren onderweg. Met nog maar weinig interesse voor het landschap, maar veeleer voor de plek waar de voeten dienden te worden neergezet, bereikten we uiteindelijk het eindpunt. Omstreeks 14 uur hadden reeds 998 wandelaars deelgenomen aan deze tocht. Een fel contrast met de bijna 1700 van vorig jaar, maar ja het is een bekend gegeven, succes staat of valt met het weer.

Helaas voor de organisatoren, kunnen ook zij dat weer niet bestellen en moeten het nemen zoals het komt. Niet echt een beloning voor het vele voorbereidend werk, maar we hebben dat tijdens het voorbije jaar nog ervaren. Eén zaak is zeker, volgend jaar komen we hier terug, hopelijk onder andere weersomstandigheden, om deze prachtige wandeling te ervaren zoals het hoort. Een Wase bloeiende natuur, liefst onder een stralend zonnetje. Enne die 30 km grens? Misschien volgende week, dan proberen we het nog eens tijdens een wandeling van onze club De Kwartels... en nu het natte en vuile wandelpak proper krijgen. Het lot was ons niet gunstig gezind op deze Vaderdag.”

Ook een blik in onze wandelboekjes, leert ons, dat de weersomstandigheden toen, echt wel te wensen overlieten. ‘K: Uitgeregende kletsnatte boel. Was mooi geweest met goed weer! J: Doorregende wandeling langsheen Sint-Gillis-Waas, Sint-Pauwels en Puyvelde. Prachtige doch natgeregende natuur. Eerste poging de 30 km grens te overschrijden niet gelukt!’