091: Sint-Gillis-Waas, Zondag 14 juni 2009, 22 km. (1755,724 km.)

Deze tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche, 14/06/2009 – 9170 Sint-Gillis-Waas (Oost-Vl.), 24^ste Wase Poldertochten – 6-10-15-21-30 km. Wandelclub De Lachende Klomp Nieuwkerken-Waas. Start: Gemeenschapscentrum De Route. Een tocht langs oude spoorwegbedding, richting Sint-Pauwels, langs bloeiende Wase velden. Gratis degustatie Den Ouden Advokaat. Exclusief streekbiertje Boerken en Boerinneken.’ Na afloop noteerden we nog diezelfde dag enkele bevindingen, omstreeks 17:45 uur.

“Gisteren konden we genieten van een zalig wandelweer, zonnig, maar vooral vrij van neerslag. De afgelopen week hadden we het vaker anders ervaren. Voor vandaag hadden we gehoopt op hetzelfde, zo niet nog beter wandelweer. Immers had men de voorbije dagen niet voorspeld dat de zon haar uiterste best zou doen vandaag? Toen we deze morgen omstreeks zeven uur uit bed kwamen, zag de hemel er al wat dreigend uit. Donkere wolken trokken samen en meteen was alle hoop op een zonnige wandeldag een beetje ver weg. Gisteren reeds, hadden we Sint-Gillis-Waas uitgekozen, als plaats om vandaag te genieten van de vrije natuur. De wandelclub ‘De Lachende Klomp’ uit Nieuwkerken-Waas, richtte daar immers vandaag haar 24^ste Wase Poldertochten in. De aankondiging in het Marching boek mocht er zijn. Een tocht langs de oude spoorwegbedding, bloeiende Wase velden, gratis degustatie Den Ouden Advocaat... we keken er met meer dan gewone belangstelling naar uit.

Helaas, reeds onderweg naar de plaats van afspraak, dienden we noodgedwongen de ruitenwissers te gebruiken, aangezien het begon te regenen. Aangekomen op de ruime parking van het Gemeenschapscentrum ‘De Route’, was het zelfs noodzakelijk om de regenjas aan te trekken om naar de zaal te lopen waar de inschrijving plaats vond. Niets werd door de organisatoren aan het toeval overgelaten. Prima en ruime zaal, duidelijke informatie inzake de wandeltocht en de diverse standen ter plaatse en bovendien was zelfs voorzien in dog-sitters, vermits het verboden was voor de viervoeters om de zaal te betreden. Baasjes konden hun controlekaart ophalen, terwijl leden van de club zorgden voor de opvang van de beestjes. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4 en 8 km voor rolstoelgebruikers, voor de anderen 7, 12, 16, 22, 26, 32 en 36 km. Toen we even later, na een koffie en een kleine hap, de zaal verlieten, was het ondertussen harder beginnen regenen.

We draaiden naar links en volgden bijna onmiddellijk de oude spoorwegbedding waarvan sprake. Deze bedding is een restant van de vroegere spoorlijn Sint-Niklaas - Hulst. Vandaag is dit een drukke wandel- en fietsroute geworden. We bemerkten dat deze bedding onder andere plaats bood aan de Tempusroute en de Dender Waasland route. Wat verderop, aan een eerste splitsing, gingen we naar rechts en verlieten deze spoorbedding. We volgden nu een eindje de openbare weg, om nadien naar links te gaan en ons te begeven tussen de boomgaarden. De appels begonnen hier al flink te groeien. Indien mogelijk, begon het nu nog harder te regenen en viel het water letterlijk met bakken uit de hemel. Het enthousiasme bij veel wandelaars was al heel vlug verdwenen. Vanaf nu was het laveren tussen de diepe plassen op de weg. Eenmaal de weg eindigde volgden we een grindpad dat tussen de velden en weilanden zijn traject vervolgde. Nadien maakte dit pad plaats voor een schelpenpad, dat werd aangelegd tussen het hoge bermgras.

Ondertussen had onze balpen het opgegeven en was ons notitiebriefje kletsnat, het einde dus wat betreft het noteren van de gevolgde routes onderweg. Alsof het nog niet erg genoeg was, konden we niet langer rekenen op ons fotoapparaat, gezien ook hier de te grote hoeveelheid water een einde maakte aan het nemen van foto's. Gelukkig kregen we nog juist de Roomanmolen in zicht om die te fotograferen. Dit was het laatste plaatje van de dag. Deze molen bevond zich aan de rand van de dorpskom van Sint-Pauwels en zou dateren van 1847. Het zou de hoogste stenen windmolen van Vlaanderen zijn. Wat verderop bereikten we een eerste controlepost na 5,1 km. Even schuilen en enkele momenten zichzelf verlossen van een nat pak. Na een kleine verpozing, konden we enkel maar vaststellen dat het buiten nog steeds stevig doorregende. Opnieuw op pad dus. Even voorbij de controlepost bemerkten we een splitsing en tevens dat we hier nadien nog zouden terugkomen, aangezien er sprake was van X1 en X2. Er stond ons dus een eerste lus te wachten. Hopende op wat betere omstandigheden vervolgden we onze weg.

Er volgde een wandeling doorheen waarschijnlijk een prachtig stukje natuur, alleen konden we daar niet echt van genieten. Het opspattende water van de voorbij snellende auto's, je zou voor minder. Het eerste deel van de lus, leidde ons door tal van veldwegen, waarvan de meeste ondertussen waren herschapen in modderwegen met vaak waterplassen over de hele breedte van het pad. Laveren dus en zoeken naar het best begaanbare pad. Zo bereikten we wat later Puyvelde, waar na 10,9 km een tweede controlepost was gelegen. Ondertussen waren er al heel wat minder wandelaars onderweg, aangezien de meesten na de vorige controle de route van de 12 km hadden verkozen. Tijdens het nuttigen van een koffie, hadden we een praatje met één van de medewerkers van de club. Die verzekerde ons dat het mooiste stuk van de wandeling nog moest komen, met name een lus voor de grotere afstanden. Toen we bijna een jaar terug kennis maakten met het fenomeen wandelen, hadden wij ter zake geen enkele ervaring.

Als leken begonnen we toen met wandelingen van om en nabij de 15 km. Stelselmatig werden doorheen het voorbije jaar de afstanden wat langer. Vooreerst boven de grens van 20 km en later boven de grens van 25 km. Reeds geruime tijd keek vooral de vrouwelijke helft van het gezelschap er naar uit om eens boven de 30 km te gaan. Vandaag leek een ideale dag, gelet op het vlakke parcours. De regen echter gooide danig roet in het eten. Toen we na meer dan twee uren hevige regen de controlepost in Puyvelde bereikten, hadden we er meer dan genoeg van en besloten om niet langer het traject van 32 km te volgen, maar verder te wandelen op de route van de 22 km. Gelukkig verliepen tot hier toe beide trajecten samen. Na het verlaten van de tweede controlepost, dienden we ter hoogte van de kerk van Puyvelde te kiezen tussen 32 en 22 km. Het werd uiteindelijk de kortere afstand. We wandelden bijgevolg opnieuw 4,1 km in de striemende regen tot we opnieuw de controlepost in Sint-Pauwels bereikten. Hoeft het gezegd dat alle motivatie ver te zoeken was?

Uiteindelijk restten ons nog 7 km alvorens het eindpunt te bereiken. Af en toe konden we tijdens dit laatste stuk wat genieten van enkele momenten zonder regen, doch ondertussen waren alle veldwegen herschapen in modderpoelen. Af en toe een schuiver en dat is niet zo best voor de onderrug van het vrouwelijk gedeelte van het duo. Hoe dichter we het eindpunt naderden, hoe verder weg dit blijkbaar was gelegen. Gelukkig konden we op onze teller zien dat we reeds de kaap van de twintig hadden overschreden en het echt niet meer zo ver kon zijn. Een nat pak, natte voeten en een humeur op een laag pitje, het kan al eens gebeuren onderweg. Met nog maar weinig interesse voor het landschap, maar veeleer voor de plek waar de voeten dienden te worden neergezet, bereikten we uiteindelijk het eindpunt. Omstreeks 14 uur hadden reeds 998 wandelaars deelgenomen aan deze tocht. Een fel contrast met de bijna 1700 van vorig jaar, maar ja het is een bekend gegeven, succes staat of valt met het weer.

Helaas voor de organisatoren, kunnen ook zij dat weer niet bestellen en moeten het nemen zoals het komt. Niet echt een beloning voor het vele voorbereidend werk, maar we hebben dat tijdens het voorbije jaar nog ervaren. Eén zaak is zeker, volgend jaar komen we hier terug, hopelijk onder andere weersomstandigheden, om deze prachtige wandeling te ervaren zoals het hoort. Een Wase bloeiende natuur, liefst onder een stralend zonnetje. Enne die 30 km grens? Misschien volgende week, dan proberen we het nog eens tijdens een wandeling van onze club De Kwartels... en nu het natte en vuile wandelpak proper krijgen. Het lot was ons niet gunstig gezind op deze Vaderdag.”

Ook een blik in onze wandelboekjes, leert ons, dat de weersomstandigheden toen, echt wel te wensen overlieten. ‘K: Uitgeregende kletsnatte boel. Was mooi geweest met goed weer! J: Doorregende wandeling langsheen Sint-Gillis-Waas, Sint-Pauwels en Puyvelde. Prachtige doch natgeregende natuur. Eerste poging de 30 km grens te overschrijden niet gelukt!’

037: Moerbeke-Waas, Zondag 30 november 2008, 14,5 km. (698,14 km.)

Een wandeling waaraan we deelnamen op 30 november. Voorheen werd deze wandeltocht in het wandelboek Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – dimanche 30/11/2008 – 9180 Moerbeke-Waas (Oost-Vlaanderen) – Sinterklaaswandeling – 7-15-21-30 km. – Wandelclub De Lachende Klomp Nieuwkerken-Waas. Start: Parochiecentrum. Jubileumjaar 35 jaar DLK. Een tocht door de natuur in en rond Moerbeke. De Moervaart, heidebos, Anton van Wilderode wandelpad, natuurreservaat de Turfmeersen, Eksaarde liniewegel, enz. De Sint wordt op bezoek verwacht, gratis speculoos voor de eerste 1000 deelnemers’. Na afloop, maar vooral na het aantrekken van droge kledij, werd door de vrouw des huizes het volgende relaas geschreven op zondag 30 november 2008 omstreeks 15:17 uur.

“Sinterklaastocht in Moerbeke-Waas, natuurlijk hoe kan het ook anders, nu de heilige man in het land is. We gingen voor de 14 km. Ondanks mijn doortrapte rechtervoet en mijn knie die niet helemaal meewil. Soms leidt hij een eigen leven en gaat dan doorknikken. Al meteen bij de start gingen de regenpakken aan. Mistig was het vooral en koud. Het leek meer op sneeuwwater dan op regen. Ik die zweer om te wandelen zonder paraplu, ik heb tenslotte een goede regenkap, heb mij vandaag ijdel gedragen en de hele wandeling die paraplu open gehouden. Dat het nodig bleek hoef ik niet te vertellen. De hele dag zou het niet ophouden. We passeerden onder andere de suikerfabriek. Hier worden de geoogste bieten bewerkt en de grondstoffen voeren ze van hieruit naar fabrieken die er suiker in al zijn hoedanigheden van maken. De tocht zelf verliep goed. Prima organisatie en goed bewegwijzerd. Meestal wandelden we gewoon door dreven. Over oude kasseiweggetjes of gewoon op asfalt.

In de zomer moet het hier prachtig stappen zijn. Helaas liet de winter goed voelen dat hij in aantocht is. De eerste stop was pas na 9,2 km. In het Gildehuis van Eksaarde. De warmte die ons daar verwelkomde deed deugd. Na een versterkende boterham met drankje konden we er weer tegen aan. Buiten bleef het echter grijs en nat. Toen begon de ellende, want voor ongeveer de laatste vier km lag de drab en moes weer gespreid over de hele weg. Het werd slippen en schuiven, en mijn knietje heeft dit niet in dank aanvaard. Helaas waren de twee laatste km moeilijk. Maar ik bestrijd kwaad met kwaad en ik geef er niet aan toe. Nadat we opnieuw in het parochiecentrum waren aangekomen kon onze natte kledij uit. Even bekomen voor de rit huiswaarts. We werden elk vergast op een pakje speculoos en de Sint en zijn Pietervrienden deelden nog nic-nacjes uit. Helaas heb ik hier geen toonbare foto van want mijn camera kon de condensatie niet meer aan. Het beeld bleef zwart, net als Piet. Dus nu moet de hele handel maar even doordrogen.”

Tot slot geven we ook nog even mee, wat na afloop van deze regenachtige tocht werd neergeschreven in de wandelboekjes: ‘K: Moerbeke-Waas en Eksaarde. Zeer landelijk! IJzig regenwater. Laatste 2 km modderig! Speculoos als geschenk. J: Omwille van het barslechte weer, gekozen voor de kortere afstand. Heel de wandeling koud en regen. Op het einde bezoek van de Sint en de Piet. Gratis speculoos verkregen.’