136: De Klinge, Zondag 03 januari 2010, 20,1 km. (2691,433 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 03/01/2010 – 9170 De Klinge (Oost-Vlaanderen) – Driekoningentocht – Wase Wandelgordel – 6-10-15-20 km. Wandelclub Gasthofstappers Sint-Gillis. Start: Polyvalente zaal, De Klinge. Puur genieten van de magische stilte van het bos met een grote variatie aan bomen en planten. Ook de polderlandschappen in winterslaap zijn een weldaad voor geest en lichaam.’ Na afloop van deze georganiseerde tocht, schreven we nog dezelfde avond een kort relaas, omstreeks 17:34 uur.

“Toen we deze ochtend ontwaakten, troffen we een ondergesneeuwd landschap aan en bovendien spiegelgladde wegen. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en trokken we op weg naar De Klinge, zij het met een slakkengang doorheen sommige straten. Uiteindelijk bereikten we omstreeks 08:30 uur de plaats van vertrek, gelegen in de polyvalente zaal De Klingenaar. Daar organiseerden de Gasthofstappers uit Sint-Gillis-Waas hun Driekoningentocht, welke deel uitmaakt van de Wase Wandelgordel. We kenden de omgeving reeds, alsook de inrichtende club, vermits we daar afgelopen zomer deelnamen aan hun Ossaerttocht bij nacht. Er kon vandaag worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 20 km. Ondanks de sneeuw kozen we toch voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,1 km. Onderweg zouden we twee controleposten aantreffen. Na een warme koffie en een boterham, was het tijd om op weg te gaan.

We verlieten de ruime parking van De Klingenaar en sloegen linksaf, om op die manier de bebouwde kom te verlaten. Enkele honderden meters verder wandelden we langsheen een kunstwerk, voorstellende een molen. Hier troffen we de eerste aanwijzingen van de dag, dat we ons bevonden op het traject van de Tempusroute (een fietsroute van 38 km) en tezelfdertijd de Tweelanden Wandelroute. Even verder verlieten we de drukke weg en sloegen een rechts gelegen landelijke weg in. We bevonden ons tussen de ondergesneeuwde akkers en hoorden onder onze schoenen de sneeuw en het ijs kraken. De zon steeg wat hoger en dat gaf aanleiding tot het nemen van prachtige foto's van glinsterende sneeuw en ijs. We volgden deze bijna rechte weg over geruime afstand, tot we op een T-kruispunt waren gekomen. Hier kondigde zich een eerste splitsing aan, waarbij de wandelaars voor de 6 en 10 km naar rechts gingen en de deelnemers aan de 15 en 20 km naar links wandelden. We volgden opnieuw enkele rustige landelijke wegen, gelegen tussen enkele boomgaarden. Wat verderop bereikten we een wat drukkere weg en bevonden we ons opnieuw tussen de huizen. Tal van bewoners hadden de handen meer dan vol met het ruimen van de sneeuw. Langsheen deze drukke weg verliep tevens de Reynaert route, een toeristische rondrit voor autoverkeer. We vervolgden een stukje onze weg doorheen een plaatselijke verkaveling om op die manier de aldaar gelegen oude spoorwegbedding te bereiken. Deze smalle asfaltweg biedt de mogelijkheid tot wandelen en fietsen, weg van al het drukke verkeer, getuige daarvan de aanduiding van de Nobelroute (50 km), de LF38 Dender-Waaslandroute en opnieuw de Tempusroute. Tevens bemerkten we ook enkele aanduidingen van de GR5A. We volgden deze kaarsrechte en wandelvriendelijke bedding gedurende lange tijd, waarbij zich telkens nieuwe en andere wintersfeerbeelden openbaarden. We naderden een in de verte gelegen bosgebied en later konden we vaststellen dat we aldaar aangekomen, de weg verlieten en de eerste brede dreef links insloegen. Hier bevonden we ons in het plaatselijke Stropersbos. We maakten een klein ommetje doorheen dit bosgebied, om even verderop, opnieuw de spoorbedding te volgen, tot aan de Basisschool De Bron. Hier hadden we na ongeveer 7,4 km een eerste controle en konden we even bekomen door het nuttigen van een warme chocomelk.

Het tweede gedeelte van de wandeling bedroeg zowat 6,9 km. Na de controle ging het naar links voor de 20 km, terwijl de deelnemers aan de andere afstanden rechtdoor gingen. We volgden over korte afstand een nogal drukke weg om even verder linksaf een veldweg op te gaan, recht naar het verder gelegen Stropersbos. Hier kregen we een opeenvolging van dreven en paden te verwerken, waarbij we in hoofdzaak het traject volgden van de GR5A (De Panne - Antwerpen). Ook nu weer hoorden we links en rechts de oh's en ah's, wanneer zich een mooi stukje natuur liet zien, ondergesneeuwd en fel weerkaatsend in het zonlicht. Zulke beelden kan je slechts enkele keren per jaar treffen en vandaag zaten we daarvoor goed. Menig wandelaar kon dan ook enkele fraaie plaatjes nemen van een stuk natuur in wintervacht. Een eindje verderop staken we de drukke weg naar Sint-Gillis-Waas over, om aan de andere kant van de weg het Natuur en Waterwingebied St. Jansteen in te trekken. Nog maar pas waren we daar aanbeland, of de eerste grenspaal kon worden aangetroffen, we bevonden ons op Nederlands grondgebied. Ook dit prachtige stuk natuurgebied liet zich van zijn mooiste kant zien. Later verlieten we die zone en kwamen terecht op een landweg, welke liep in de richting van de kerk van St. Jansteen. We naderden vervolgens de eerste huizen en even later bevonden we ons in de Hoofdstraat van dit dorpje en konden even de plaatselijke kerk aanschouwen. In de dorpskom ging het vervolgens naar rechts, opnieuw in de richting van de Belgische grens. Onderweg troffen we nog even de bordjes aan van de LF38b Schelde-Deltaroute, alsook nog enkele grenspalen, een hedendaagse en een exemplaar uit de jaren achttienhonderd. Meteen zaten we in de bebouwde kom van deze Belgische grensgemeente en vonden om de hoek, onze tweede controleplaats van de dag, met name de Basisschool De Paal in Stekene. Hier werd het de hoogste tijd om de soep even van nabij te bekijken en vooral te laten smaken. Een opkikker alvast bij deze winterse temperaturen.

Het laatste stukje wandelroute van 5,8 km, zou ons terug naar de startplaats brengen. We verlieten de school om bijna onmiddellijk om de hoek, het grondgebied van De Klinge opnieuw te betreden. We staken een drukke weg over, om aan de overzijde een links gelegen veldweg in te slaan en ons te begeven naar het Natuur en Waterwingebied De Clingse Bossen. Voor de laatste keer vandaag zouden we nog even kunnen genieten van enkele winterse dreven en bospaden en vooral van het spektakel van licht en schaduw op de ondergesneeuwde akkers en de ernaast gelegen bosgebieden. In deze prachtige wandelzone troffen we opnieuw de bordjes aan van de Tweelanden Wandelroute en over geruime afstand volgden we dit traject. Af en toe was het wat draaien en keren waarbij het ene pad werd gewisseld voor het andere. Telkens stonden we verbaasd over hoe prachtig een winterlandschap wel kon zijn. Uiteindelijk bereikten we de rand van dit natuurgebied en verliep het parcours verder via een veldweg naar de ernaast gelegen verkaveling. We doorliepen enkele woonstraten om uiteindelijk aan te komen in het centrum van de Klinge. Via enkele af en toe gladde trottoirs, bereikten we opnieuw de plaats van vertrek De Klingenaar.

Bij het afstempelen van onze wandelboekjes konden we zien dat om 14 uur reeds 950 wandelaars waren geteld. Niet echt weinig gelet op de weersomstandigheden en vooral de staat van de wegen. Mogelijks lieten sommigen zich afschrikken om de verplaatsing te maken, wij alleszins hebben het ons niet beklaagd, ook al duurde de rit erheen meer dan een uur. We keerden meer dan voldaan huiswaarts, na te hebben genoten van een prachtige wandeling, maar vooral van het wondermooie winterlandschap. Eigenlijk hebben we min of meer hetzelfde traject afgelegd als enkele maanden terug tijdens de Ossaerttocht. Toen stapten we weliswaar het traject af in het donker, vandaag konden we evenwel zien wat we toen niet hadden kunnen zien. We willen dan ook even de inrichters een woord van dank geven via deze weg, om de wandeling toch te hebben kunnen organiseren in deze toch wel andere weersomstandigheden. “

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in de wandelboekjes, immers ook daarin werden enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: IJzige wandeling in een schitterende natuur. De Klinge, St. Jansteen, Stekene, - 3°; J: Prachtige tocht vanuit De Klinge doorheen een ondergesneeuwd landschap. Het Stropersbos en de natuur- en waterwingebieden van St. Jansteen en de Clingse Bossen. Uniek weertje voor het nemen van prachtige winterse sfeerbeelden. Een grenswandelingetje.’

108: De Klinge, Zaterdag 15 augustus 2009, 18,4 km. (2113,47 km.)

Deze bijzondere wandeltocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 15/08/2009, 9170 De Klinge (Oost-Vlaanderen) – Ossaerttocht, 6-13-19 km. Wandelclub Gasthofstappers Sint-Gillis. Start: Basisschool De Bron. Niet te missen avond- en nachttocht langs velden en door het Ossaertbos. Spannend en geheimzinnig. Zaklamp verplicht. Honden moeten aan de leiband worden gehouden.’ Na afloop werd de dag daarna een korte beschrijving neergeschreven van onze belevenissen onderweg, omstreeks 11:18 uur.

“Gisteren trokken we naar het Oost-Vlaamse De Klinge, om daar deel te nemen aan een nachtelijke wandeltocht, onder de benaming Ossaerttocht. Er kon worden gestart tussen 20:00 en 23:00 uur. De organisatie van de wandeling, was in handen van de wandelclub ‘Gasthofstappers’ uit Sint-Gillis-Waas. In het Marching-boek was reeds vooraf aangekondigd dat een zaklamp verplicht was en bovendien dat honden aan de leiband dienden te worden gehouden. Bij aankomst op de startplaats, in de Basisschool De Bron, konden we reeds een beetje de sfeer van het gebeuren aanvoelen. De plaats van inschrijving was versierd met heksen, vleermuizen, spinnen en spoken. Er kon worden gekozen uit te wandelen afstanden van 6, 13 en 19 km. Op de tafels konden we reeds op voorhand een korte beschrijving vinden van hetgeen de deelnemers te wachten stond, vooral in het Ossaertbos. Gezien het bij aanvang van de wandeling, omstreeks 20:00 uur, nog niet echt duister was geworden, besloten we om deel te nemen aan de wandeling van 19 km, met een werkelijke afstand van 18,4 km.

We trokken op pad en vonden bij het verlaten van de school, honderd meter verder reeds een eerste splitsing. De 6 en de 13 km wandelaars gingen naar links, de deelnemers aan de 19 km gingen een eerste keer naar rechts. We zouden dus vooreerst een lus wandelen van 5,9 km. De eerste honderden meters verliepen door de bebouwde kom van De Klinge, waar enkele woonstraten werden doorlopen. Al vlug vonden we op onze weg een fietsroute, met name de Tempusroute van 38 km. Deze leidde ons doorheen de Oude Molenstraat, waar we op een kruispunt een kunstwerk konden bewonderen, dat een molen diende voor te stellen. Wat verderop sloegen we haaks rechtsaf, om de Sluisstraat in te gaan. Voor ons lag een loodrechte smalle asfaltweg, die eindeloos ver de velden inging. De bekende symbolen van een GR-pad, de GR5A, begeleidden ons, tussen de ondertussen hoog opgeschoten maïs. In de verte zagen we tal van luchtballonnen die her en der landden. Stilaan zakte de zon verder naar de horizon en dat verkleurde enigszins het landschap. Op het einde van deze lange eenzame weg, niemand die volgde, sloegen we opnieuw haaks rechtsaf.

Het was ondertussen duidelijk dat we in een vierkant wandelden. We staken een drukke weg over en gingen in de richting van een nabijgelegen bos. Aan de rand van het bos, ging het een laatste keer haaks rechtsaf en hierbij kwamen we terecht op de oude spoorwegbedding Terneuzen - Sint-Niklaas - Mechelen. Dit smalle wegje liep opnieuw eindeloos rechtdoor, en scheen te verdwijnen in de duisternis. We volgden het traject van de LF38b Dender-Waaslandroute en opnieuw het GR-pad. Onderweg vonden we een beschrijving van het Stropersbos. Op het einde van de bedding, bereikten we de openbare weg en tevens de plaats van vertrek. Een eerste gedeelte van 5,9 km was volbracht. We namen even de tijd om iets te nuttigen en konden vaststellen dat het nu toch wel donker was geworden.

De tocht ging verder, waarbij we nu aan de eerste splitsing, eveneens naar links dienden te gaan, om de wandelaars van de 6 en de 13 km te volgen. We volgden de oude spoorwegbedding en tezelfdertijd het traject van de Dender-Waaslandroute. Echter niet voor lang, vermits de 13 en 19 km, de bedding naar rechts verlieten. We volgden enkele straten doorheen een nieuwe verkaveling, nog volop in aanbouw. Op het einde van de verkaveling volgden we een klein paadje en dat bracht ons aan het Natuur- en waterwingebied Clingse Bossen. Het gebruik van de zaklamp was nu wel aangewezen, aangezien je anders geen steek voor ogen meer zag. Tijdens de nacht kan het in het bos echt wel heel donker zijn. Nu volgde een aaneenschakeling van brede zandpaden en smalle boswegels, waarbij het goed uitkijken was om niet van het aangeduide pad af te wijken. Onderweg bemerkten we amper nog de aanwezigheid van de Hulsterloo Route en de Tweelanden Wandelroute. Nog steeds was er niets te bemerken van de aangekondigde griezeltoestanden.

Zo werd dus het tweede gedeelte van de wandeling, over een afstand van 5,8 km afgewerkt, zonder eigenlijk een goed besef te hebben gekregen waarlangs de tocht uiteindelijk verliep. Door een donker bos wandelen doet je elk gevoel van richting en plaatsbesef vergeten. Toen we in de verte licht zagen, naderden we een tweede controleplek, gelegen in de Paal, een plaatselijke school. Daar konden we in open lucht even genieten van een verfrissend drankje. Het laatste gedeelte van de wandeling kwam eraan. Na dit korte oponthoud, trokken we alweer op pad en bereikten spoedig opnieuw de openbare weg. We volgden een ietwat drukkere weg en deze bracht ons ter hoogte van de grens met Nederland. We betraden nu het grondgebied van Kapellebrug (deelgemeente Hulst). Er volgden nu enkele rustige landelijke wegen, doorheen de dorpskom van deze gemeente en later tot op het grondgebied van St. Jansteen. Een landelijke weg ging over in een bospad en opnieuw trokken we de duisternis in. Af en toe zagen we in de verte het schijnsel van een zaklamp van andere wandelaars, maar voor het overige was het pikdonker.

Vaak dienden we de bermen van nabij te bekijken, teneinde te zoeken naar pijlen voor het traject. Via enkele bospaden bereikten we het Ossaertbos, zo werd immers op een bepaald moment aangekondigd op een boom. Enkele verwittigingen waren opgehangen, met daarbij de nodige afbeeldingen van griezels. Er volgde nu een traject tussen linten, met putten en bermen en waarbij tussen de bomen skeletten en andere monsters waren opgehangen. Beren en duivels, heksen en lijken, je kon ze overal aantreffen. Met de nodige achtergrondgeluiden en lichteffecten, had je toch het gevoel dat je op je hoede mocht zijn. Toen, als uit het niets, vloog vanuit een boom een pop, voorstellende één of andere duivel, ons tegen het lichaam. Dat was wel even schrikken, vooral omdat je die voorheen niet eens had bemerkt en als die dan nog in het donker tegen je aanbotst, schrik je toch wel even. Enkele gespannen netten en spinnenwebben maakten het tafereeltje af. Een ludieke afwisseling eigenlijk en prima in scène gezet. Bij momenten hoorde je hier en daar in het bos wel een kreet van een geschrokken wandelaar.

Voorbij dit griezelig gedeelte, kwamen we opnieuw op een breder pad en volgden we de Nobelroute. Die werd gevolgd door de Stropersbos wandelroute en zo belandden we aan de oude spoorbedding, die ons veilig naar de aankomst bracht. Toen we omstreeks 01:00 uur de wandeling hadden volbracht, konden we vaststellen dat 370 wandelaars hadden deelgenomen aan deze leuke belevenis. Vandaag houden we het verder nog even wat rustig, aangezien we dinsdag aanstaande koers zetten naar Nieuwpoort, daar wacht immers de Vierdaagse van de IJzer...”

Teneinde dit wandelverhaal af te sluiten, blikken we nog even terug, naar datgene wat destijds werd toevertrouwd aan de wandelboekjes. ‘K: Avond- en nachtwandeling door De Klinge, Sint Jansteen en Kapellebrug. Griezelig in de donkere bossen. Het Ossaertbos zorgde voor de nodige effecten. J: Nachtelijke wandeling vanuit De Klinge en doorheen Kapellebrug en Sint Jansteen. Griezelen in het Ossaertbos. Warm zomers weer. Magere opkomst!’

091: Sint-Gillis-Waas, Zondag 14 juni 2009, 22 km. (1755,724 km.)

Deze tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche, 14/06/2009 – 9170 Sint-Gillis-Waas (Oost-Vl.), 24^ste Wase Poldertochten – 6-10-15-21-30 km. Wandelclub De Lachende Klomp Nieuwkerken-Waas. Start: Gemeenschapscentrum De Route. Een tocht langs oude spoorwegbedding, richting Sint-Pauwels, langs bloeiende Wase velden. Gratis degustatie Den Ouden Advokaat. Exclusief streekbiertje Boerken en Boerinneken.’ Na afloop noteerden we nog diezelfde dag enkele bevindingen, omstreeks 17:45 uur.

“Gisteren konden we genieten van een zalig wandelweer, zonnig, maar vooral vrij van neerslag. De afgelopen week hadden we het vaker anders ervaren. Voor vandaag hadden we gehoopt op hetzelfde, zo niet nog beter wandelweer. Immers had men de voorbije dagen niet voorspeld dat de zon haar uiterste best zou doen vandaag? Toen we deze morgen omstreeks zeven uur uit bed kwamen, zag de hemel er al wat dreigend uit. Donkere wolken trokken samen en meteen was alle hoop op een zonnige wandeldag een beetje ver weg. Gisteren reeds, hadden we Sint-Gillis-Waas uitgekozen, als plaats om vandaag te genieten van de vrije natuur. De wandelclub ‘De Lachende Klomp’ uit Nieuwkerken-Waas, richtte daar immers vandaag haar 24^ste Wase Poldertochten in. De aankondiging in het Marching boek mocht er zijn. Een tocht langs de oude spoorwegbedding, bloeiende Wase velden, gratis degustatie Den Ouden Advocaat... we keken er met meer dan gewone belangstelling naar uit.

Helaas, reeds onderweg naar de plaats van afspraak, dienden we noodgedwongen de ruitenwissers te gebruiken, aangezien het begon te regenen. Aangekomen op de ruime parking van het Gemeenschapscentrum ‘De Route’, was het zelfs noodzakelijk om de regenjas aan te trekken om naar de zaal te lopen waar de inschrijving plaats vond. Niets werd door de organisatoren aan het toeval overgelaten. Prima en ruime zaal, duidelijke informatie inzake de wandeltocht en de diverse standen ter plaatse en bovendien was zelfs voorzien in dog-sitters, vermits het verboden was voor de viervoeters om de zaal te betreden. Baasjes konden hun controlekaart ophalen, terwijl leden van de club zorgden voor de opvang van de beestjes. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4 en 8 km voor rolstoelgebruikers, voor de anderen 7, 12, 16, 22, 26, 32 en 36 km. Toen we even later, na een koffie en een kleine hap, de zaal verlieten, was het ondertussen harder beginnen regenen.

We draaiden naar links en volgden bijna onmiddellijk de oude spoorwegbedding waarvan sprake. Deze bedding is een restant van de vroegere spoorlijn Sint-Niklaas - Hulst. Vandaag is dit een drukke wandel- en fietsroute geworden. We bemerkten dat deze bedding onder andere plaats bood aan de Tempusroute en de Dender Waasland route. Wat verderop, aan een eerste splitsing, gingen we naar rechts en verlieten deze spoorbedding. We volgden nu een eindje de openbare weg, om nadien naar links te gaan en ons te begeven tussen de boomgaarden. De appels begonnen hier al flink te groeien. Indien mogelijk, begon het nu nog harder te regenen en viel het water letterlijk met bakken uit de hemel. Het enthousiasme bij veel wandelaars was al heel vlug verdwenen. Vanaf nu was het laveren tussen de diepe plassen op de weg. Eenmaal de weg eindigde volgden we een grindpad dat tussen de velden en weilanden zijn traject vervolgde. Nadien maakte dit pad plaats voor een schelpenpad, dat werd aangelegd tussen het hoge bermgras.

Ondertussen had onze balpen het opgegeven en was ons notitiebriefje kletsnat, het einde dus wat betreft het noteren van de gevolgde routes onderweg. Alsof het nog niet erg genoeg was, konden we niet langer rekenen op ons fotoapparaat, gezien ook hier de te grote hoeveelheid water een einde maakte aan het nemen van foto's. Gelukkig kregen we nog juist de Roomanmolen in zicht om die te fotograferen. Dit was het laatste plaatje van de dag. Deze molen bevond zich aan de rand van de dorpskom van Sint-Pauwels en zou dateren van 1847. Het zou de hoogste stenen windmolen van Vlaanderen zijn. Wat verderop bereikten we een eerste controlepost na 5,1 km. Even schuilen en enkele momenten zichzelf verlossen van een nat pak. Na een kleine verpozing, konden we enkel maar vaststellen dat het buiten nog steeds stevig doorregende. Opnieuw op pad dus. Even voorbij de controlepost bemerkten we een splitsing en tevens dat we hier nadien nog zouden terugkomen, aangezien er sprake was van X1 en X2. Er stond ons dus een eerste lus te wachten. Hopende op wat betere omstandigheden vervolgden we onze weg.

Er volgde een wandeling doorheen waarschijnlijk een prachtig stukje natuur, alleen konden we daar niet echt van genieten. Het opspattende water van de voorbij snellende auto's, je zou voor minder. Het eerste deel van de lus, leidde ons door tal van veldwegen, waarvan de meeste ondertussen waren herschapen in modderwegen met vaak waterplassen over de hele breedte van het pad. Laveren dus en zoeken naar het best begaanbare pad. Zo bereikten we wat later Puyvelde, waar na 10,9 km een tweede controlepost was gelegen. Ondertussen waren er al heel wat minder wandelaars onderweg, aangezien de meesten na de vorige controle de route van de 12 km hadden verkozen. Tijdens het nuttigen van een koffie, hadden we een praatje met één van de medewerkers van de club. Die verzekerde ons dat het mooiste stuk van de wandeling nog moest komen, met name een lus voor de grotere afstanden. Toen we bijna een jaar terug kennis maakten met het fenomeen wandelen, hadden wij ter zake geen enkele ervaring.

Als leken begonnen we toen met wandelingen van om en nabij de 15 km. Stelselmatig werden doorheen het voorbije jaar de afstanden wat langer. Vooreerst boven de grens van 20 km en later boven de grens van 25 km. Reeds geruime tijd keek vooral de vrouwelijke helft van het gezelschap er naar uit om eens boven de 30 km te gaan. Vandaag leek een ideale dag, gelet op het vlakke parcours. De regen echter gooide danig roet in het eten. Toen we na meer dan twee uren hevige regen de controlepost in Puyvelde bereikten, hadden we er meer dan genoeg van en besloten om niet langer het traject van 32 km te volgen, maar verder te wandelen op de route van de 22 km. Gelukkig verliepen tot hier toe beide trajecten samen. Na het verlaten van de tweede controlepost, dienden we ter hoogte van de kerk van Puyvelde te kiezen tussen 32 en 22 km. Het werd uiteindelijk de kortere afstand. We wandelden bijgevolg opnieuw 4,1 km in de striemende regen tot we opnieuw de controlepost in Sint-Pauwels bereikten. Hoeft het gezegd dat alle motivatie ver te zoeken was?

Uiteindelijk restten ons nog 7 km alvorens het eindpunt te bereiken. Af en toe konden we tijdens dit laatste stuk wat genieten van enkele momenten zonder regen, doch ondertussen waren alle veldwegen herschapen in modderpoelen. Af en toe een schuiver en dat is niet zo best voor de onderrug van het vrouwelijk gedeelte van het duo. Hoe dichter we het eindpunt naderden, hoe verder weg dit blijkbaar was gelegen. Gelukkig konden we op onze teller zien dat we reeds de kaap van de twintig hadden overschreden en het echt niet meer zo ver kon zijn. Een nat pak, natte voeten en een humeur op een laag pitje, het kan al eens gebeuren onderweg. Met nog maar weinig interesse voor het landschap, maar veeleer voor de plek waar de voeten dienden te worden neergezet, bereikten we uiteindelijk het eindpunt. Omstreeks 14 uur hadden reeds 998 wandelaars deelgenomen aan deze tocht. Een fel contrast met de bijna 1700 van vorig jaar, maar ja het is een bekend gegeven, succes staat of valt met het weer.

Helaas voor de organisatoren, kunnen ook zij dat weer niet bestellen en moeten het nemen zoals het komt. Niet echt een beloning voor het vele voorbereidend werk, maar we hebben dat tijdens het voorbije jaar nog ervaren. Eén zaak is zeker, volgend jaar komen we hier terug, hopelijk onder andere weersomstandigheden, om deze prachtige wandeling te ervaren zoals het hoort. Een Wase bloeiende natuur, liefst onder een stralend zonnetje. Enne die 30 km grens? Misschien volgende week, dan proberen we het nog eens tijdens een wandeling van onze club De Kwartels... en nu het natte en vuile wandelpak proper krijgen. Het lot was ons niet gunstig gezind op deze Vaderdag.”

Ook een blik in onze wandelboekjes, leert ons, dat de weersomstandigheden toen, echt wel te wensen overlieten. ‘K: Uitgeregende kletsnatte boel. Was mooi geweest met goed weer! J: Doorregende wandeling langsheen Sint-Gillis-Waas, Sint-Pauwels en Puyvelde. Prachtige doch natgeregende natuur. Eerste poging de 30 km grens te overschrijden niet gelukt!’