147: Menen, Zaterdag 27 februari 2010, 17,6 km. (2898,133 km.)

Een tocht welke voorheen werd aangekondigd als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 27/02/2010 – 8930 Menen (West-Vlaanderen), Kazemattentochten – 7-12-18 km. De 12 uren van Lauwe. Start: Sint-Jorisscholen. Wandeling door de historische binnenstad van Menen met o.a. de vestingen; het Belfort en een bezoek aan de unieke Kazematten. Gratis bevoorrading.’ Na afloop van de wandeltocht werd een relaas geschreven, met betrekking tot gebeurtenissen en bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 18:56 uur.

“Vandaag trokken we op stap in West-Vlaanderen, meer bepaald kozen we deze ochtend de richting van Menen. Onderweg op de E17, kregen we heel wat regenwater te verwerken en dat beloofde niet veel goeds voor de wandeling die we hadden uitgekozen. We zouden er immers deelnemen aan de Kazemattentochten, ingericht door de wandelclub ‘De 12 uren van Lauwe’. Plaats van afspraak situeerde zich in de Sint-Jorisscholen te Menen. We vonden met groot gemak een parkeerplaats in de onmiddellijke nabijheid van de school en konden er even later terecht in een ruime startzaal, teneinde te voldoen aan de inschrijvingsformaliteiten. Er kon worden gekozen uit de volgende wandelafstanden: 7,8 - 12,4 of 17,6 km. Wij verkozen deel te nemen aan de langste afstand. Volgens het Marching boek zouden we onderweg tal van zaken kunnen bekijken en bezoeken, o.a. het Belfort, de oude vestingen en natuurlijk de kazematten. Na het proeven van de koffie en een kleine hap, waren we klaar om ons op weg te begeven.

Bij de start konden we ervaren dat het was opgehouden te regenen, een positieve noot voor onderweg. Jammer genoeg kregen we van de organisatie de melding dat de wandeling in laatste instantie diende te worden aangepast. Vermits er een defect was opgetreden met de waterpompen in de kazematten, waren deze als gevolg van de regen van de voorbije nacht ondergelopen, hetgeen betekende dat deze niet langer in het traject waren opgenomen. Spijtig natuurlijk, maar als organisatie kan je daaraan weinig verhelpen. Ondanks deze tegenvaller trokken we toch op weg, om het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 5,1 km aan te vangen. We verlieten de startplaats om ons te begeven langsheen de plaatselijke markt, waarbij de geur van de kippen aan het spit opvallend aanwezig was. Via enkele aanpalende woonstraten, ging het in de richting van een plein, waar we een eerste splitsing op onze weg aantroffen. De langste afstand diende hier bij een eerste passage rechts aan te houden. We maakten een kleine lus doorheen een aanpalende nieuwe woonwijk, om even later terug op dezelfde plaats uit te komen, ditmaal vanuit een andere richting.

We wandelden langsheen een aan de gang zijnde wedstrijd krachtbal, een sport welke we voorheen nog niet hadden gezien. Via een kleine tunnel en langs een omgevallen boom, kwamen we in een ander buurtparkje terecht. Hier werd onze aandacht getrokken door een kleine vijver en een staaltje graffiti op de nabijgelegen tuinmuren. We vervolgden ons traject langsheen enkele drukkere straten om uit te komen ter hoogte van het Belfort. Hier konden we de eerste belevenis van de dag meemaken, door een gratis bezoek aan dit bouwwerk. Nu de spieren al een beetje waren opgewarmd, konden we meteen de 33,280 meter hoge toren beklimmen en daarbij de 164 trappen betreden. Er werd met de bouw begonnen in het jaar 1574 en het werk was ten einde in 1610. Het gebouw maakt ondertussen deel uit van het Unesco werelderfgoed. Onderweg naar het dak van het Belfort, werden we voorzien van een deuntje op de beiaard. Bovenop kregen we een weids uitzicht over de omgeving en konden we vooral de nabijgelegen molens herkennen, alsmede de Kemmelberg. Verder zagen we reeds duidelijk Frans grondgebied aan de einder. Na al dat bekijks, daalden we opnieuw af om onze wandeltocht te vervolgen.

Beneden aan het stadhuis ging het vervolgens rechtsaf in de richting van de Leie. We vonden hier op onze weg de Kommiezenroute (een fietstraject van 50 km), alsmede de eerste aanduidingen van de GR5A. Langs een breed verhard wandelpad ging het langsheen de ingang van de kazematten. Jammer genoeg stonden we hier voor een gesloten hek, we konden beneden aan de trap zien dat het water er zeker 10 cm hoog stond en dat was nog maar het begin van de ellende. Geen kazematten dus en gewoon verder op pad. Om de hoek troffen we de Leie aan en ging het via de aanpalende oever naar links, richting Brug van Menen. Op weg daarheen kwamen we langs de sporthal Badhuis en hier werden we door de organisatie getrakteerd op een gratis jenever, en of die vlotjes naar binnen ging! Het ging verder langsheen de Oude Sluizen om uiteindelijk uit te komen aan de reeds vermelde brug. Ook hier troffen we een splitsing aan, waarbij we bij een eerste passage, de brug dienden over te steken in de richting van de barakken.

Op de brug bemerkten we een aantal aanduidingen, met name: de LF6 Vlaanderen Fietsroute, de LF52a Guldensporenroute en de GR5A (De Panne - Antwerpen). Aan de overkant van de weg werd onze aandacht getrokken door een winkel ‘Flik en Co’ en daar dienden we natuurlijk even binnen te wippen, aangezien het uitstalraam werd bevolkt door Betty Boops in alle mogelijke maten en gewichten. We vervolgden nadien onze weg via de parking van een koopcenter, om even verder de eerste controle van de dag aan te treffen in het Parochiaal Centrum Sint Jozef - De Kring. Tijd dus om een hapje te eten en een warm drankje te nuttigen. Na deze korte onderbreking begonnen we aan het tweede gedeelte van de wandeling, dat ons zou brengen tot aan de afstand van 12,3 km. We trokken langsheen de aanpalende drukke winkelstraat, om vervolgens linksaf te slaan in de richting van de verder gelegen Leie. Korte tijd later bereikten we alweer deze waterloop en volgden ditmaal de andere oever, opnieuw in de richting van de Brug van Menen. Ook ditmaal konden we langsheen dit jaagpad tal van wandel- en fietsroutes aantreffen, zoals reeds vermeld, de LF6, LF52a, de GR5A en opnieuw de Kommiezenroute.

Bij onze tweede passage ter hoogte van de Brug van Menen, gingen we er ditmaal onderdoor, om verder de oever van de Leie te volgen. Aan de overzijde herkenden we de weg die we even voordien hadden gevolgd. Ditmaal kreeg de weg langs het water een ander karakter en was voorzien van kreupelhout. We troffen bezijden de weg een infobord aan Parcours 2 ‘La Lys, Rivière d'Or’. Even verder kregen we de vertaling van de reeds eerder genoemde route, ditmaal luidde het Circuit des Gabelous (50 km). We naderden vervolgens een volgende brug over de Leie en ditmaal sloegen we juist voor de brug linksaf en verlieten op die manier het jaagpad. Om de hoek bevond zich een splitsing, waarbij we bij een eerste passage de brug rechts dienden te laten en links onze weg te vervolgen. We overschreden de Franse grens en bereikten het grondgebied van Halluin. We sloegen een verlaten verharde weg in, welke blijkbaar voordien deel had uitgemaakt van een spoorbedding. Een volgende splitsing liet de 12 km-wandelaars een rechts gelegen woonzone ingaan, terwijl wij onze weg rechtdoor vervolgden.

Het ging via de parking van het warenhuis ED verder doorheen Halluin. Na een korte passage doorheen een woonwijk bereikten we de open velden, waar we een gedeelte volgden van het Parcours 1 ‘Le Sous Bois de la Tuilerie’. We konden nu een lang kronkelend paadje volgen, waarbij we links een oude bunker konden aanschouwen. Licht golvend vervolgde het wegeltje zijn weg, tot we aankwamen ter hoogte van La Ferme du Mont St Jean. Dit complex bestond blijkbaar uit een natuurzone, annex eet- en drinkgelegenheid. Jammer genoeg bleek de zaak gesloten. We trokken nadien via een onverharde weg tussen de velden door, in de richting van een parochie van Halluin. We konden even later naast de kerk even verpozen in de Salle Pierre Declercq, waar een verfrissend drankje meer dan welkom was. Ondertussen hadden we de voorbije periode de zon zien verschijnen en dat maakte dat het bijzonder aangenaam wandelen was in dit deel van Noord-Frankrijk. Het laatste gedeelte van het wandelparcours, leidde ons dit dorpscentrum uit en liet ons opnieuw uitkomen op het jaagpad langsheen de Leie.

Ditmaal volgden we het pad naar rechts, om even later aan te komen ter hoogte van de brug welke we hadden ontmoet bij een vorige passage en die we toen rechts hadden laten liggen. Ditmaal gingen we onder de brug door, sloegen rechtsaf om vervolgens even verder de brug over te steken. We trokken op die manier opnieuw over de Leie en konden links een schrootverwerkingsbedrijf zien, waar ontelbare Franse voertuigen hun laatste bestemming verkregen. Eenmaal over de brug, verlieten we opnieuw de openbare weg en sloegen een rechts gelegen natuurzone in, Port de Plaisance Halluin - Menin. We konden hier kiezen tussen de verharde weg of het natuurtraject. We kozen het laatste en verdwenen al heel vlug tussen het kreupelhout, om daar een nogal modderig paadje te volgen, dat even verder uitmondde aan een watergebied. Heel even nog dienden we een splitsing te verwerken, waarbij we ditmaal naar rechts dienden te gaan en doorheen een prachtig natuurgebied trokken.

Het wandelpad draaide en keerde en liet ons dit gebied van alle kanten zien. Uiteindelijk kwamen we vervolgens op een open ruimte terecht en bemerkten daar opnieuw de Oude Sluizen, waar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen. Nu staken we de brug over om vervolgens een tweede maal de oever te volgen, opnieuw in de richting van de Brug van Menen. Even verder gingen we ditmaal niet over de brug, maar vervolgden onze weg er onderdoor, om op die manier de Leieoever verder te volgen, alweer in een andere richting. Zo kwamen we langsheen het plaatselijk voetbalstadion, waar we het jaagpad verlieten en links een pad opgingen in de richting van het natuurgebied De Poel. Juist voor dit gebied, volgden we de omheining van het voetbalveld, om vervolgens in de verte de Sint-Jorisscholen te herkennen. Zo naderde het einde van deze wandeling. Ook al begon deze wandeling in mineur, wegens het wegvallen van een belangrijke bezienswaardigheid, toch konden we als tevreden wandelaars huiswaarts rijden. Verrassend was de kennismaking met dit gedeelte van Noord-Frankrijk.”

Tot slot van het verhaal inzake Menen, blikken we nog even in de wandelboekjes, teneinde te vernemen wat destijds, kort na afloop van de tocht daarin werd neergeschreven. ‘K: Aangename wandeling in Menen en Halluin (Fr). Met gratis bezoek aan het Belfort. Spijtig dat de Kazematten gesloten waren. Zacht weer. J: Wandeling vanuit Menen, met bezoek aan het Belfort. Verder langs de Leie naar het Franse Halluin. Een aangename, maar vooral droge tocht. Onderweg een gratis jenever. Wegens wateroverlast waren de Kazematten niet toegankelijk!’