Posts tonen met het label Fort van Walem. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Fort van Walem. Alle posts tonen

vrijdag 4 december 2020

427: Mechelen, Zondag 01 oktober 2017, 18,753 km. (8707,774 km.)

“Nogmaals een wandeling via knooppunten, ditmaal behorende tot het Wandelnetwerk Rivierenland. We gingen dan ook van start ten huize omstreeks 09:30 uur. Vermits we pas later het eerste knooppunt zouden aantreffen, wandelden we vooreerst langs een uitgestippeld traject, bekomen via Google Maps. We staken de Dijle over ter hoogte van de Olivetenvest, om vervolgens de Guido Gezellelaan te volgen tot op het kruispunt met de N16. We gingen linksaf om voorbij de vestiging van McDonald’s het jaagpad naast de Dijle op te draaien. Links konden we zien hoe het vroegere zwembad werd omgebouwd tot de geplande vestiging van het Van der Valk hotel. Even verder bemerkten we aan de overzijde van de Dijle, T’ile Malines. Het jaagpad verder bewandelend kregen we rechts het eerste groen te zien om dan onder de autosnelweg E19 te gaan. Via een brugje staken we de Vrouwevliet over, terwijl we achter ons stilaan de toren van de kathedraal zagen verdwijnen. Enkele meanders van de Dijle leidden ons omheen Mechelen Noord, om tenslotte vast te stellen dat het jaagpad was versperd omwille van werkzaamheden. We waren toen aangekomen ter hoogte van de Grote Vijver, thans thuishaven van de Mechelse Waterski Klub. Net vóór de vijver konden we via een wandelpad naar rechts stappen om zo de Blarenberglaan te bereiken.

We gingen er linksaf en stapten evenwijdig aan de autosnelweg E19, om op het einde van de Grote Vijver het kruispunt aan te treffen met Battenbroek. Over korte afstand volgden we Battenbroek naar rechts tot aan de tunnel onder de E19. Net vóór de brug troffen we in de berm een rustbank aan, tijd om er even te pauzeren. We troffen er tevens een wandelpaal aan welke aangaf dat we knooppunt 169 hadden gevonden. We bevonden ons daar reeds op het grondgebied van Walem. Na een korte rustpauze gingen we onder de autosnelweg door, om onmiddellijk daarna rechts de Spildorenlaan in te draaien. Enkele meters verder hield de weg op te bestaan en betraden we het Natuureservaat Spildoornvijver, gevormd door de Kleine Vijver. Een smal kronkelend paadje liet toe rechts van de vijver te wandelen, zowat over de gehele lengte. Ontelbare zwammen en paddestoelen konden er worden gespot, in tal van vormen en kleuren. Maatje was dan ook behoorlijk ijverig met de camera. Eenmaal gekomen aan het einde van de vijver, kwamen we terug op de Spildorenlaan, om die zowat rechtdoor op te stappen. We gingen voorbij het knooppunt 331, om nog steeds de Spildorenlaan te volgen tot op het kruispunt met de Emmaüsdreef. Daar konden we de kapel van O.L.V. van Zesamere bewonderen.

We stapten de Emmaüsdreef, een smalle kasseiweg in, welke even verder uitmondde op de Antwerpsesteenweg. Aan de overzijde konden we de slotgracht bekijken van het Fort van Walem. We staken de Antwerpsesteenweg over, teneinde over korte afstand naar rechts te gaan, tot we links de weg konden ruilen voor een smal wandelpad dat doorheen een stukje bos doorging. We gingen een eind langsheen het water omheen het eigenlijke Fort van Walem. Het kronkelende bospaadje was hier en daar voorzien van een paaltje met daaraan vuilniszakken, ten behoeve van de wandelaars. Na een tijdje doorheen het bos te zijn gegaan, kwamen we op een grasweg welke ons terug naar de openbare weg liet gaan, met name de Rozendaalweg, alwaar we knooppunt 249 aantroffen. We draaiden linksaf en stapten over het smalle betonwegje naar het nabij gelegen knooppunt 248, ter hoogte van het kruispunt met Hogevelden. Nog steeds rechtdoor de Rozendaalweg volgend, ging het richting knooppunt 253. Het ging in hoofdzaak tussen weilanden door, waarbij we een tweetal haakse bochten kregen te verwerken. Op het einde van de Rozendaalweg arriveerden we op het kruispunt met de Kuikenstraat, om die links in te gaan. Een haakse bocht naar rechts later, betraden we de Lange Zandstraat, ter hoogte van het knooppunt 253.

We weken even af van de geplande route om een kopje koffie te nuttigen in het café Roosendael, echter omstreeks 13:00 uur stonden we voor een gesloten deur. Dan maar rechtsomkeer, terug naar de Lange Zandstraat om er dan linksaf te wandelen naar het knooppunt 251, aan het kruispunt met Stadeycken. We gingen de straat in om even later opnieuw de Kuikenstraat te bereiken, alwaar we eveneens linksaf gingen, naar het knooppunt 252. Daar verlieten we de Kuikenstraat via een wandelpad naar rechts, dat leidde naar de Elzenstraat. Op het einde van het smalle pad kwamen we aan het knooppunt 181 ter hoogte van de drukke Liersesteenweg. We besloten daar voorlopig de wandeling te eindigen, aldus gingen we op de Liersesteenweg rechtsaf en gingen langsheen deze drukke weg, terug richting centrum van Mechelen en vervolgens huiswaarts. We sloten de wandeling uiteindelijk af na 25004 stappen en 18,753 afgelegde km.”

donderdag 19 maart 2020

061: Mechelen, Zondag 08 maart 2009, 18,56 km. (1105,77 km.)



Deze wandeltocht, welke doorging te Mechelen, nota bene de geboortestad van maatje, werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 08/03/2009, 2800 Mechelen (Antwerpen), Tivolitocht, 4-8-12-18-24-32 km. Wandelclub Opsinjoorke Mechelen. Start: Terrein stadsmagazijnen. Nieuwe tocht! Wandeling doorheen de groene omgeving van De Nekker met Mechels Broek en Mechelen-Noord, met doorgang Tivolipark, Fort van Walem en Battenbroek.’ Na afloop daarvan, werd toen door de vrouw des huizes het hierna weergegeven relaas van deze tocht geschreven, op zondag 08 maart 2009 omstreeks 15:57 uur.

“Jawel, vandaag trokken we naar mijn geboortestad, om rond te trotten met de wandelclub Opsinjoorke. Genoemd naar de houten pop, die bij stoeten steeds hoger op wordt gegooid in een soort van zeildoek. Elke echte Mechelaar kent hem. Ik wandelde vandaag de 18 km in mijn kinderschoenen, doorheen mijn jeugdjaren en mijn latere volwassen zijn. Het deed deugd nog een keer op ‘eigen grond’ te vertoeven. We hadden afspraak ter hoogte van de Grote Nieuwendijk, zaal De Goede Herder. Deze ligt net op de scheidingslijn met Sint-Katelijne-Waver. Meteen na het inschrijven ging het dan ook richting Zandstraat. Langs een asfaltweg bereikten we Battenbroek, algemeen gekend in de streek. Links van ons lag het Mechels Broek, nog zo eentje om te herkennen. Maar met maatje in mijn kielzog, die in mij zijn eigen persoonlijke gids vond, ging het via het gehucht Elzenstraat, beroemd en berucht. Door de Lange Zandstraat en Clemenceaustraat gingen we naar de Netedijk. Hier bevindt zich nog de site van de Abdij Roosendael, waar nog slechts een gedeelte van recht staat. Alles is hier verdwenen, maar de naam kent iedereen daar.

Zo ging het richting Walem-brug. Een kruispunt voor vele fiets- en wandeltoeristen, die van hieruit alle kanten uit kunnen. Wij staken dwars de grote steenweg over, om door het laatste stuk van het Battenbroek, de kantine van voetbalclub Walem te bereiken. Hier was voor ons de enige rustpost op onze afstand, wat we eigenlijk iets te weinig vonden. Na die eerste 7 km even verpozen, om dan helemaal niets meer tegen te komen was spijtig. Nadat we daar vertrokken, ging het naar het Domeinbos Spildoorn. Een opgewaardeerd stuk natuur, dat ons langs de vijver stuurde, door het struikgewas, over modderige paadjes en langs beekjes, om weer uit te komen aan de andere kant. De tocht verliep eerst in de regen, maar hier kwam de zon ons vergezellen en bleef de rest van de tijd aanwezig. Vervolgens bereikten we het grote domein rond het Fort van Walem. Dit was een minpuntje, want buiten een van de torens, zagen we geen enkele steen. Volgens de organisatie, is dit fort buiten de seizoenen niet te bezichtigen, vandaar dat de tocht wat omgelegd was. Wij bleven hier wat op onze honger zitten en zeker maatje, die het heel graag had gezien.

Een goede reden om er ooit eens terug naar toe te gaan. Zodoende kwamen we opnieuw uit in de wijk Elzenstraat en ging het richting Tivoli. Dit park, met zijn kleine kasteel, was vroeger privé-eigendom van een adellijke familie. Nadat de stad het had opgekocht, werd het voor het publiek opengesteld. Er zijn buiten de gezellige taverne, tal van kinderboerderijen, enkele imkers werken er en men kan zelfs een echt neerhof hierin terugvinden. Langs het veld van de kleine Malinois (oefenterrein van K.V. Mechelen) ging het onder de spoorwegbrug richting Montréal. Dit is ook nog een stukje natuur, waar zich vroeger een zekere klasse ophield, maar nu eerder verlaten lijkt. Met een doorsteek bereikten we terug de parochiezaal, waar we vertrokken waren. Zo moesten we terug op weg naar huis, maar ‘Mijn Stad’ ligt in mijn hart.”

Teneinde dit wandelverhaal af te sluiten, staan we nog even stil bij datgene, wat destijds, kort na afloop van deze tocht, aan de wandelboekjes werd toevertrouwd: ‘K: Tocht langs Sint-Katelijne-Waver, Mechels en Battenbroek. Fort van Walem en Tivolipark, te weinig rustposten; J: Tocht door het Battenbroek en het Tivolipark. Langs het Fort van Walem en door Sint-Katelijne-Waver. Eerst regen, maar later toch wat zon.’