349: Sint-Laureins, Zaterdag 27 juni 2015, 22,223 km. (7112,082 km.)

“Een bewolkte hemel en een strakke wind, niet de ideale omstandigheden om een wandeltocht te beginnen in een streek, waar de wind vrij spel heeft van tijd tot tijd. Vandaag stond dan ook een kennismaking op het programma met het wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Deze ochtend gingen we dan ook van start ter hoogte van de inrit van het OCMW Sint-Jozef in Sint-Laureins. Via de oprit van dit rusthuis gingen we op zoek naar wandelknooppunt 11, startplaats van onze geplande dagtocht. Het was dan ook omstreeks 09:00 uur, dat we na een hapje voor onderweg begonnen aan onze wandeltocht. Even voorbij dit knooppunt bereikten we opnieuw de openbare weg, teneinde via een stukje bebouwde kom, het knooppunt 10 te bereiken, ter hoogte van het Leopoldkanaal. Onderweg daarheen hadden we een stukje gevolgd van de Plattelandsroute. Aan het kanaal ging het rechtsaf via een graspad, deels langsheen het traject van de GR5a Noord. Zowat 500 m verder tenslotte, bereikten we het voetveer over het Leopoldkanaal. Vrij vlug bereikten we op die manier de overkant van deze waterloop en wandelden verder via een veldwegje naar rechts. Zo kwamen we aan ter hoogte van het wandelknooppunt 51 en bereikten we de openbare weg en terug asfalt.

We waren vertrokken om een hele tijd te wandelen via af en toe drukke landelijke wegen tussen de velden. Omwille van werkzaamheden in de buurt, was er een omleiding voor het verkeer, waardoor we om de haverklap werden geconfronteerd met snel voorbij razend verkeer. Ondertussen hadden we al de eerste grenspalen bemerkt, we bevonden ons dus vrij dicht bij de Nederlandse grens. Het ging even later voorbij knooppunt 50, alwaar we de markeringen aantroffen van de Streek-GR Uilenspiegel. Links kregen we een van de eerste kreken van de dag te zien. We wandelden langsheen dit unieke watergebied verder, richting knooppunt 98. Uiteindelijk bereikten we een vrij drukke weg, ter hoogte van de grens tussen St. Jan-in-Eremo en Sint-Margriete. Gelukkig ging het hier slechts over korte afstand naar links, aangezien we vrij vlug opnieuw links dienden aan te houden, via een eindeloos lang lijkend betonwegje. Het ging dan ook een hele tijd voortdurend rechtdoor. Knooppunt 97 ging aan het oog voorbij en we bevonden ons tijdelijk op de plaatselijke Sentse Vijf Dorpenroute, een fietsomloop van 50 km. Ook aan knooppunt 96 ging het nog steeds dezelfde richting uit, waarbij we kregen af te rekenen met een felle wind op kop.

Niet dadelijk om tempo aan te houden. Het ging op die manier langsheen de links gelegen Hollandsgatkreek. Voorbij deze kreek troffen we verderop knooppunt 95 aan en ook hier dienden we nog steeds rechtdoor aan te houden, met andere woorden alweer een eindeloos lange weg met de onaangename wind uit de verkeerde richting. Gelukkig zou het vrij snel veranderen, aangezien een richtingsverandering eraan zat te komen. Na een hele tijd beuken tegen de wind, bereikten we het wandelknooppunt 94 en draaiden we langzaam maar zeker naar rechts, hierbij de wind even van opzij voelend. Ondertussen kwamen er gaten in de bewolking en deed de zon moeite om wat warmte te geven. We bereikten zo de ingang van de Toeristencamping De Soetelaer en troffen in de berm enkele betonblokken aan, ideaal voor het houden van een lunchpauze. Het was ondertussen 11:00 uur geworden, tijd dus voor een picknickpauze. Terwijl de broodjes werden gesmaakt, hadden we een schitterend uitzicht over de omliggende velden.

Na het middagmaal kwamen we opnieuw in beweging, op weg naar knooppunt 93. Even voorbij de camping ging het rechtsaf verder via een kronkelend betonbaantje. Enkele oude hoeves passeerden de revue. Sommige zelfs in erbarmelijke toestand. Opnieuw kwamen we langsheen enkele kleine watergebieden, waarop de zon zich nu weerspiegelde. De graangewassen krijgen stilaan een goudgele kleur en dat oogt heel wat aantrekkelijker dan de grauwe en donkere akkers tijdens de wintermaanden. We vorderden stilaan richting dorpskern van Sint-Margriete, waarvan we ondertussen reeds de kerktoren in zicht kregen. We bereikten vervolgens knooppunt 93 ter hoogte van de hoofdweg door het dorp en draaiden naar rechts, richting kerk. Aldaar troffen we het kunstwerk aan, voorstellend Reynaert voor Koning Nobel. Zowat 100 m verder hielden we even halt in café ’t Oud Gemeentehuis. Aldaar konden we aan de achterzijde terecht op een terrasje teneinde even te genieten van een wandelpauze en natuurlijk enkele kopjes koffie. We konden het niet beter treffen, het was juist twaalf uur geworden.

Na deze eerder wat uitgelopen middagpauze, wandelden we verder doorheen de hoofdstraat van Sint-Margriete. We bemerkten hier trouwens bordjes inzake twee autoroutes, met name de Uilenspiegelroute en de Krekenroute. We verlieten de dorpskom en zetten onze tocht verder richting knooppunt 89, dat we even later aantroffen ter hoogte van ‘De Weegbrug’. Deze deed dienst tot omstreeks 1990. Er bevond zich ook een kunstwerk, met name Cuaer de haas, alsmede informatie betreffende archeologische opgravingen in de streek. We stapten nog wat verder langsheen deze drukke weg, tot we een rechts gelegen landelijke weg konden opgaan. Een watertoren in de verte leek als een baken op zee, doch we hadden meer oog voor een bomenrij heel in de verte langsheen het Leopoldkanaal, onze volgende bestemming onderweg. Geruime tijd volgden nu enkele typische polderwegjes elkaar op, langsheen de knooppunten 88 en vervolgens 87. Heel wat kleine kreken kregen we te zien, met uiteraard prachtige doorkijkjes tussen het riet.

We bereikten omstreeks 13:45 uur een van de grotere kreken uit de streek, met name de Boerekreek. Hier troffen we opnieuw een rustbank aan, met zicht op het water en beschenen door een heerlijk zonnetje. Tijd dus om de laatste broodjes uit de rugzak te halen. We genoten van een half uurtje stilte en bekeken het waterwild. Nadien ging het verder, richting knooppunten 86 en 85. We stapten een tijdje op een verhoogde polderdijk, even later op de weg links van een dijk, dan weer rechts van een andere dijk, waarbij we af en toe de wind in het voordeel, dan wel in het nadeel kregen. Uiteindelijk troffen we het wandelknooppunt 85 aan en bevonden we ons opnieuw op één van de oevers van het Leopoldkanaal. We begonnen dan ook aan het bewandelen van een eindeloos lijkend grindpad, langsheen de oever van het kanaal. Dit zou zo een hele tijd het geval zijn, aangezien we het kanaal volgden langsheen de knooppunten 84 en 83. Op weg naar punt 83, niets dan uitgestrekte landerijen, af en toe onderbroken door een stukje watergebied. Maar ondertussen genietend van de zon en even de wind in de rug.

We bereikten het knooppunt 83 ter hoogte van de Sint-Jansbrug en daar maakten we rechtsomkeer, teneinde via de andere oever van het Leopoldkanaal de terugweg aan te vangen, richting Sint-Laureins. Het voormalige café ter hoogte van deze brug, bleek ondertussen de deuren definitief te hebben gesloten. We waren zowat 16 km onderweg en er restten ons nog ongeveer een zestal kilometer op deze oever, teneinde opnieuw de dorpskern van Sint-Laureins te bereiken. Vol goeie moed en alweer strijdend tegen de wind uit de verkeerde richting, begonnen we aan het bewandelen van dit extra lange graspad. We vorderden aldus via de knooppunten 25 en 23, vooral op zoek naar een geopend café. We dachten prijs te hebben ter hoogte van knooppunt 23, zijnde Fred’s Café, doch dat ging pas open om 17:00 uur. Hier een uur in de blakende zon wachten, vonden we net iets te veel van het goede. Dan maar verder naar knooppunt 12.

We arriveerden even later ter hoogte van het voetveer, dat we eerder op de dag hadden gebruikt. Vanaf hier volgden we dezelfde weg, als op de heenweg het geval was geweest. Nog een goeie kilometer, via de knooppunten 10 en 11 en we kwamen ter hoogte van ons vertrekpunt. Alvorens huiswaarts te keren, namen we nog even een drankpauze op het terrasje van Bistro Bar Sente. Hier konden we dan tenslotte onze dorst lessen, na een lange wandeling, af en toe vechtend met de wind. We eindigden onze dagtocht na 22,223 km, goed voor 1097,1 cal, in een rustige wandeltijd van 5.24.18, na ongeveer 29631 stappen. Zo maakten we kennis met dit wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Een volgende wandeling brengt ons wellicht ergens anders in het Vlaamse land.”

348: Kalmthout, Zaterdag 20 juni 2015, 18,761 km. (7089,859 km.)

“Vandaag stond alweer een kennismaking in onze wandelagenda, met een nieuw wandelnetwerk, met name ‘Kempense Heide’. De dag voorheen hadden we online een route uitgestippeld, welke van start ging ter hoogte van het wandelknooppunt 19, gesitueerd ter hoogte van de Heidestatiestraat 35. Inderdaad, vlakbij het station van Heide dus. Na een ritje erheen, vonden we vrij gemakkelijk parkeerplaats naast het station. Na een later ontbijt en een slokje chocomelk, konden we omstreeks 09:00 uur van start gaan. Het beloofde in elk geval een zonnige dag te worden, alhoewel we van start gingen onder een bewolkte hemel. Een eerste blikvanger was het monument dat is geplaatst ter hoogte van het station, als hulde aan de bevrijders tijdens de laatste wereldoorlog, een eerbetoon aan de Canadezen en de dokwerkers. Tevens bevond zich een grote foto ter hoogte van de gevel van het station, die herinnerde aan het feit, dat destijds tijdens een vorige oorlog, in het najaar van 1917, de Duitsers heel wat dennenbossen rooiden in Heide. Ter hoogte van ons startpunt vonden we tevens enkele aanwijzingen met betrekking tot de Grensparkroute (32 km) en de Heideroute (57 km). Voor de fietsliefhebbers dus.

We lieten het knooppunt 19 voor wat het was en begonnen aan de dagtocht, vooreerst richting knooppunt 16. In hoofdzaak volgden we hier een gedeelte van de bebouwde kom, vooral langsheen enkele uit de kluiten gewassen villa’s. Een eenzaam kapelletje, enkele blaffende honden en een eenzame jogger, meer viel er voorlopig niet te zien. We kwamen langsheen het ‘Keienhof’, destijds in 1914 gebouwd door een Joods diamantair, doch op de dag van vandaag een restaurant. Verderop bereikten we ondertussen knooppunt 83 ter hoogte van een druk bereden kruispunt. Gelukkig dienden we hier enkel veilig aan de overkant te geraken, om vervolgens te verdwijnen via een smal bospaadje. We betraden aldus het Vlaams Natuurreservaat Kalmthoutse Heide en daar zouden we geruime tijd in vertoeven. We kregen nu afwisselend smalle paden tussen een stukje loofbos, vervolgens een wat bredere dreef in een gedeelte met naaldbomen. Van tijd tot tijd kregen we een doorkijkje op een open vlakte en kregen zicht op de heide. Kronkelend ging het verder richting de knooppunten 13 en 14, welke zich in elkaars nabijheid bevonden.

Eenmaal daar aangekomen, verkregen we zandpaden om te bewandelen. Hier konden we voor het eerst bemerken dat de heide recent het slachtoffer is geweest van een grote heidebrand. Overal bemerkten we zowat dood hout, zwart geblakerde boomstammen, met daartussen alweer nieuw leven. De heide volop in herstel. De zanderige paadjes welke we nu volgden verliepen min of meer golvend en waren vaak voorzien van heel wat afgevallen dennenappels, maar vooral blootliggende boomwortels. We bevonden ons nu in het gekende ‘Grenspark De Zoom’. Op weg naar het wandelknooppunt 15 bereikten we een eerste watergebied, voorzien van een picknickbank. Het was ondertussen 10:45 uur geworden en het werd tijd om een eerste maal het lunchpakket aan te spreken. Terwijl we genoten van een hapje konden we ons tegoed doen aan mooie zichten over het watergebied, in combinatie met de daarboven hangende donkere en soms dreigende wolken. In elk geval de natuur op zijn mooist. Na deze korte lunchpauze wandelden we omheen het water tot aan het knooppunt 15.

Aldaar bereikten we een brede zandweg, welke af en toe werd bereden door de brandweer. We bemerkten hier vrijwel dadelijk markeringen van een GR-Variant. In de verte was een uitkijktoren zichtbaar. De brede zandweg verliep in die richting en even later bereikten we dan ook de toren in kwestie, volgens informatie ter plaatse zowat 25 m hoog. De toren was voor het publiek toegankelijk tot op het derde platform. We maakten dan ook gebruik daarvan en beklommen de toren via een steile metalen draaitrap. Boven verkregen we vanzelfsprekend een schitterend uitzicht over de omliggende bossen en heide. Zo verkregen we ook een idee met betrekking tot de uitgestrektheid van het geheel. Na de afdaling volgden we verder de brede zandweg tot aan het volgende wandelknooppunt, met name 99. Hier ging het haaks linksaf en wandelden we over een veldweg, die even later overging in een zandpad. We volgden er een stukje van het Natuurvrienden Wandelpad (12 km), alsook een gedeelte van de GR5 (Noordzee – Rivièra). Het pad werd breder en de zandlaag dikker, zodat het even moeilijk stappen was doorheen het mulle zand. Even later bereikten we knooppunt 67, alwaar we gewoon rechtdoor onze wandeling vervolgden.

Een deels verbrande schuilhut en alweer heel wat dood hout konden we aantreffen. Eenmaal de zanderige ondergrond achter de rug, volgde een makkelijk begaanbaar bospad, dat ons leidde tot aan de openbare weg. Ter hoogte van een aldaar gelegen parking, troffen we een bankje aan, teneinde even te drinken en een momentje te genieten van de rust en de stilte van dit gebied. Het was ondertussen bijna middag geworden en we hadden knooppunt 03 bereikt. We konden er terug een grote foto aantreffen, die ditmaal herinnerde aan ‘Den Doodendraad’, een versperring dwars doorheen de Kalmthoutse Heide tijdens de eerste wereldoorlog. Even later volgden we de openbare weg naar links en troffen er de aanduiding aan van de LF2 Stedenroute. We wandelden opnieuw voorbij een stukje watergebied, ditmaal voorzien van kleine begroeide eilandjes. Om de hoek volgde een lijnrechte lange asfaltweg, dwars doorheen heidegebied en die leidde ons naar het knooppunt 64. Ook hier alweer de vaststelling van de grote schade, als gevolg van de heidebrand.

Ter hoogte van het knooppunt 64 verlieten we de openbare weg en betraden het rechts gelegen ‘Stappersven’. Af en toe kregen we bordjes te zien met de vermelding ‘Gevoelig plekje – Heideherstel’. We kregen enkele kronkelende bospaadjes te verwerken, werden af en toe geplaagd door insecten, doch bereikten heelhuids doorheen een prachtig stukje bos, de knooppunten 70 en 01, welk zich op korte afstand van elkaar bevonden. Ter hoogte van het laatste knooppunt hadden we de optie om, ofwel rechtdoor doorheen het bos, ofwel rechtsaf langsheen het ven, te vorderen naar het volgende knooppunt 02. We kozen het rechtse pad, voorlopig nog eveneens doorheen het bos, maar waarbij we later tot aan de rand van het ven konden stappen. Hier verkregen we een prachtig zicht over deze uitgestrekte watervlakte. De lucht oogde nog steeds dreigend, doch af en toe kregen we al eens een streepje zonneschijn.

Vanaf knooppunt 02 wandelden we via een brede bosweg, in de richting van het volgende knooppunt, met name 68, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We kregen na het zand en de bosgrond, nu terug asfalt onder de wandelschoenen. Onderweg ontmoetten we zowaar een giraffe, welke boven een omheining uitkeek. Gelukkig bleef het bij een soort kunstwerk. We vorderden gestaag verder langsheen de openbare weg, via het knooppunt 69, alwaar we aanwijzingen vonden met betrekking tot de plaatselijke Strip Route. In de onmiddellijke nabijheid bevond zich reeds knooppunt 98, alwaar we de openbare weg verlieten, via een links gelegen smal graspaadje. Aan het andere uiteinde daarvan bereikten we de openbare weg in Kalmthout. Hier ging het linksaf, voorbij de kerk H. Hart, tevens knooppunt 97. Hier dienden we rechtsaf te gaan, doch wandelden even rechtdoor tot aan het verder gelegen café Pullman, tijd dus voor een koffiepauze op het terras. Het was ondertussen 14 uur geworden.

Na deze koffiepauze, keerden we een eindje op onze stappen terug tot aan het knooppunt 97 en gingen dan maar linksaf, via een woonstraat. Binnen de kortst mogelijke tijd ging de straat over in een smalle asfaltweg tussen de akkers, richting spoorweg, die we links van ons reeds konden bemerken. Eenmaal ter hoogte van de spoorweg volgden we het smalle wegje naar rechts. Aan de overzijde konden we zien dat zich op een weide heel wat volk bevond, volgens info zou het hier gaan om de ‘Hoeve Feesten’. We zagen dan ook heel wat quads, tractoren, paarden, springkastelen en zelfs hoorden we enorm wat kettingzagen, voor een wedstrijd houtsculpturen. Voorbij deze feestelijkheden, verlieten we de spoorweg en namen een rechts gelegen weg, richting knooppunt 12. Aldaar aangekomen kregen we bezijden de weg de aanduiding inzake de Turfroute (49 km) en de Pruuvers Route. Zowat gelijktijdig ging het hier naar links en betraden we een smal bospad. Opnieuw genietend van deze mooie natuuromgeving, bereikten we geruime tijd later opnieuw een drukke weg en dit ter hoogte van het wandelknooppunt 11 en het Natuureducatie Centrum De Vroente.

We bemerkten er een 90 mm luchtafweerkanon, als herinnering aan de bevrijders tijdens de laatste wereldoorlog. Naast het centrum, vonden we op de parking een infobord inzake een lokale wandelroute van 4,5 km, met name het Wandelpad Klein Zwitserland. We wandelden nu via een breed grindpad, opnieuw richting bosgebied en langzaam maar zeker naar het station van Heide. Zowat halverwege deze brede dreef, bereikten we het knooppunt 10, ter hoogte van enkele picknicktafels die zich bevonden rechts in het bos. Het was dan ook reeds half vier in de namiddag, tijd om de laatste boterhammen uit het lunchpakket te halen. Na dit laatste oponthoud, vervolgden we onze route. Weinig later bereikten we de eerste woningen van Heide ter hoogte van het knooppunt 18. Het was nog slechts enkele honderden meters, tot aan het knooppunt 19 alwaar we eerder op de dag waren van start gegaan. Zo kwam alweer een einde aan een mooie natuurwandeling. We sloten de dag af met nog een korte pauze op een terrasje ter hoogte van de kerk.”

Tot slot nog even de cijfers: we hielden het vandaag bij 18,761 km, goed voor 974,2 cal en dat in zowaar 25.015 stappen. We eindigden deze kennismaking met de ‘Kempense Heide’ in een rustig wandeltempo van 4.30.49”

347: Sint-Martens-Latem, Woensdag 17 juni 2015, 13,763 km. (7071,098 km.)

 “Halverwege de week en vooral de aanwezigheid van de zon, brachten ons ertoe een korte wandeling te maken, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen 2 en met start in Sint-Martens-Latem. De volledige tocht gaat over een afstand van 25,7 km, maar en waren verkortingen mogelijk tot respectievelijk 16,6 en 13,2 km. Gezien het eerder late uur om van start te gaan, namelijk 12:10 uur, verkozen we het vandaag te houden bij het kortste traject. We parkeerden dan ook ons voertuig in de nabijheid van de dorpskerk en konden even later, na een laatste blik op de plaatselijke Sint-Martinuskerk, van start gaan. Vanaf de start volgden we de rood-witte tekens van de GR128 en die leidden ons via de Latemstraat en de Palepelstraat naar de Molenstraat. Tezelfdertijd volgden we een gedeelte van het traject van de Leiestreek Route, een fietsomloop van 55 km en in omgekeerde richting de Albijn Van den Abeele Wandelroute. Zo kwamen we langsheen de links geplaatste Latemse Koutermolen. Deze molen is sedert 1945 een beschermd monument. Enkele meters verder verlieten we de openbare weg via een rechts gelegen pad tussen enkele woningen.

Hier dienden we even uit te kijken, aangezien kabelwerkzaamheden aan de gang waren en daardoor het pad enigszins was onderbroken. We kwamen terecht in een nieuwbouwwijk in aanleg. Het pad ging wat links en rechts, tot we aan de overkant een grindpad bereikten, met de toepasselijke naam Voetweg. Enkele woonstraten verder ging het naar links, om via een smalle wegel, terug tussen de woningen aan te komen. We trokken nu doorheen een reeds wat oudere verkaveling, om tenslotte, via een kerkweg, opnieuw de Latemstraat te bereiken. Aldaar ging het rechtsaf richting een kleine vijver met ernaast een kapel. Volgens een plaatselijk informatiebord, zou omheen deze kleine vijver de eerste nederzetting zijn ontstaan, welke later zou leiden tot het huidige Sint-Martens-Latem. Naast de vijver konden we een processiekapel bewonderen, gebouwd in 1839. Een eindje voorbij de kapel, namen we vervolgens de links gelegen Vennelaan, die we bewandelden tot aan een klein pleintje.

Aldaar ging het via een smal paadje tussen hagen door, richting Elsakkerweg. Nadien volgde alweer een smal pad tot aan de Bosstraat. Op die manier kwamen we aan een eerste van een reeks prachtige dreven, de Eikeldreef. Via wat ongelijk liggende kasseien, bereikten we even later het pleintje van de wijk Brakel. Een rustbank welke zich bevond ter hoogte van een stukje bos, gaf ons even de gelegenheid om een korte pauze te nemen. Ondertussen konden we een soort schuilhuisje bewonderen, dat was voorzien op de gevel van een gedicht van Richard Minne. Ter hoogte van dit pleintje bevonden we ons opnieuw op het traject van de GR128, welke we ter hoogte van de eerder vermelde molen hadden verlaten. Na de pauze gingen we op pad, langsheen hoofdzakelijk enkele asfaltwegen en langs tal van restaurants uit de betere prijsklasse zoals daar zijn ‘Huyze Waterloos’ en ‘A Table’. Wat verderop bereikten we het beschermde landschap van de ‘Royal Latem Golfclub’. De wegen omheen dit terrein bestaan in hoofdzaak uit kasseien, met in het midden een strookje asfalt.

We wandelden zowat een stukje omheen het golfterrein, waar af en toe een van de typische golfkarren kon worden gespot. Uiteraard hadden we meer oog voor de prachtige bomen op het terrein. Enkele richtingsveranderingen, leidden ons vervolgens langsheen de ingang van de club en zo verder tot aan de links gelegen Reinaertdreef. Hier troffen we bezijden de weg een picknickbank aan en namen er even de tijd een versnapering te nemen. Het was ondertussen zowat 13:45 uur en we waren zowat 5,4 km onderweg. Na deze korte onderbreking wandelden we verder door de Reinaertdreef tot op het einde, waar we links de Latemse Kluis konden waarnemen. Een voormalig buitengoed van de paters dominicanen. Jammer genoeg op het ogenblik leegstaand en enigszins overwoekerd door het onkruid. Op het kruispunt ging het rechtsaf in de al even mooie Kapitteldreef.

We volgden hier een tijdje de Gust De Smet Wandelroute, voorbij het museum Gevaert-Minne, ondergebracht in het woonhuis en atelier van kunstschilder Edgar Gevaert. De Kapitteldreef liet ons even genieten van een stukje zanderige ondergrond, waarna we op het einde alweer rechtsaf gingen in de geasfalteerde Muldersdreef. Onderweg kwamen we langs de mooie Rode Beukendreef. Even verder verlieten we de openbare weg en bewandelden het links gelegen Cyriel Buyssepad. Tussen hagen door ging het eerst even bergop, om nadien af te dalen langsheen de kerkhofmuur, in de richting van de Sint-Aldegondiskerk van Deurle. Een gedenkplaat aan Cyriel Buysse mocht uiteraard langsheen dit pad niet ontbreken. Onze klok wees 14:35 uur aan, tijd dus voor een kopje koffie en dat vonden we in d’Ouwe Hoeve ter hoogte van de kerk. Het gebouw fungeerde in het verleden als pastorie, later gemeenteschool en gemeentehuis en is nu een restauranttaverne. Op het terrasje was het even zalig vertoeven in het zonnetje.

Na onze koffiepauze bezochten we nog even de kerk en wandelden omheen het kerkhof, waar heel wat bekende kunstenaars een laatste rustplaats hebben gevonden. Daarna vervolgden we het traject van onze wandeling. Via enkel woonstraten lieten we al vrij vlug de dorpskern van Deurle achter ons. We passeerden het voormalige museum in de Gustaaf De Smetlaan, wat momenteel wordt verbouwd, om uiteindelijk later de Koedreef in te gaan. Hier konden we opnieuw even een wandelpaadje volgen, een fel contrast met de vaak druk bereden wegen even voorheen. Gestaag ging het verder richting Oude Pontweg. Ook hier de rust van een landelijke weg, zij het slechts van korte duur. Er volgden nu geruime tijd enkele dreven, tussen de villa’s door, met nogal druk autoverkeer. Niet meteen de meest aangename manier om te wandelen. Vermits we hadden gekozen om vandaag de kortere route te volgen, bereikten we vrij vlug opnieuw het pleintje in de wijk Brakel. Ditmaal namen we even een pauze in het gebouw op het pleintje, teneinde even de watervoorraad aan te spreken.

Het laatste stukje van onze wandelroute liet ons opnieuw even proeven van de GR128. Aan de overzijde van het pleintje volgden we dan ook de Berkenbosdreef, een breed grindpad, die liet ons genieten van de rust van het platteland. Weiden met grazende koeien, een stukje doorheen het bos, maar vooral de uitgestrektheid van de omgeving en de unieke vergezichten. We kwamen we nu in de nabijheid van de Leie, ter hoogte van enkele oude nijverheidsgebouwen. We konden al enkele plezierjachten zien, aangemeerd ter hoogte van enkele statige villa’s. We volgden hier rechtsaf de Meersstraat, langsheen de aanlegsteiger van Sint-Martens-Latem. Na zowat anderhalve kilometer deze weg te hebben gevolgd, bereikten we terug de dorpskern van Laten ter hoogte van de kerk. We konden er nog even nagenieten bij een mooi zicht over een bocht in de Leie en enkele kunstwerken op het plein.

Deze korte wandeltocht, midden de week, liet ons even genieten van een stukje Leiestreek, in het verleden de bron van inspiratie voor heel wat kunstenaars. We hielden het vandaag dan ook bij 13,763 km, goed voor 687,1 cal en dat na 18.351 stappen. We genoten onderweg vaak van het uitzicht en eindigden dan ook deze tocht tijdens de namiddag in een tijd van 3.18.18”

346: Holsbeek, Zaterdag 13 juni 2015, 21,642 km. (7057,335 km.)

“Vandaag stond alweer een nieuw wandelnetwerk op ons programma, met name ‘Hagelandse Heuvels’. De avond voordien hadden we online een route gepland, welke van start zou gaan ter hoogte van de Sint-Maurusstraat 1 te Holsbeek en dat ter hoogte van het knooppunt 1. Na een autorit richting Vlaams-Brabant, deels vergezeld van wat lichte neerslag, bereikten we veilig en wel de startplaats van onze dagtocht. Het was wel even zoeken naar de juiste richting om de wandeling aan te vangen, vermits aldaar werkzaamheden plaats vonden en daardoor de wandelpaal uit de grond was verwijderd. Toch vonden we vrij vlug de richting naar het volgende knooppunt, nr. 11 en konden we dus na een hapje en een drankje van start, zij het weliswaar nog onder een bewolkte hemel. We hadden in elk geval de hoop, dat het tijdens het verloop van deze wandeling zou beteren en dat we de zon zouden te zien krijgen.

Om 09:45 uur dus van start ter hoogte van het wandelknooppunt 1 en richting knooppunt 11 dat zich amper 200 m verder bevond. We wandelden hier voorlopig nog in de bebouwde kom. Ter hoogte van knooppunt 11 ging het linksaf en zagen we de aanduidingen van de Horstroute, een fietstraject van 34 km. Korte tijd later ging het linksaf op een graspaadje. We konden er de plaatselijke krieken bemerken, die stilaan hun groene kleur verliezen. Terug op de openbare weg aan knooppunt 16, kregen we de eerste vergezichten te zien en tevens zicht op de bossen en heuvels in de omgeving. Hier ging het naar links via een smalle asfaltweg die uitmondde op een veldweg. Zo lieten we de bewoonde wereld achter ons en wandelden nu langsheen enkele akkers en weilanden. Af en toe was de veldweg overgroeid en zo vorderden we richting een eerste stukje bos. Vrij spoedig restte nog slechts een smal pad om te bewandelen en werd het gras hoger. We trokken doorheen een stukje loofbos en vervolgens een gedeelte naaldbos, waar het licht moeilijk kon in doordringen. Een smal bruggetje aan het einde van het bos, liet ons opnieuw de openbare weg bereiken en tevens het knooppunt 104.

Zowat 330 m verder bereikten we het volgende knooppunt, 105 en verlieten aldaar opnieuw de weg naar rechts, opnieuw het veld in. We konden nu een smal wandelpad volgens, gelegen tussen een beek links en een grasland rechts. Enkele toekijkende ezels onderweg mochten vanzelfsprekend niet ontbreken. Na enkele bochten eindigde dit pad ter hoogte van een breder grindpad. Opvallend was hier de rode kleur van de bodembedekking. Geruime tijd ging het verder langsheen dit rode pad, via de knooppunten 602 en vervolgens 601. Rechts bevond zich de Hagelandse Vallei, een beschermd gebied van Natuurpunt. Wat later, na het passeren van een watermolen, kregen we terug asfalt onder de schoenen en bereikten we knooppunt 69. We hadden ondertussen het grondgebied bereikt van Rotselaar en waren nu toe aan een tijdje stappen doorheen een woonzone, gepaard gaande met druk autoverkeer. Na een stukje veldweg bereikten we de Steenweg op Nieuwrode, alwaar we even een eerste pauze namen in een bushokje. Tijd dus om het lunchpakket even aan te spreken. We waren zowat vijf kilometer onderweg en de klok wees zowaar 11:00 uur aan.

Na deze onderbreking en na zelfs al wat kledij te hebben opgeborgen in de rugzak gingen we opnieuw op weg. Een kapelletje op een gevel liet ons vermoeden dat we hier links zouden kiezen. We verlieten de drukke weg en begonnen aan een klimmetje via een links grindpaadje. Hogerop ging het opnieuw naar beneden en kwamen we terecht in een eerste prachtige holle weg. Af en toe liet de zon zich zien en dat bevorderde uiteraard het wandelplezier. Knooppunt 67 bereikt, ging het gewoon rechtdoor verder, nog steeds een holle weg volgend in dalende lijn. Op die manier ging het langs het Staatsnatuurreservaat Beninksberg. We troffen er vrij vlug de geel-rode markeringen aan van de Streek-GR Hageland. Rechts kregen we een uniek zicht over de lager gelegen vallei. Ondertussen volgden we al een tijdje een smal kronkelend en zanderig pad, dat ons liet genieten van het bos links en de mooie bebloemde weilanden, rechts in de diepte. Het aanbod aan klaprozen was vaak overweldigend. Na geruime tijd te zijn afgedaald, ging het vanaf knooppunt 68 meteen stevig de hoogte in, via een smalle van steenslag voorziene holle weg, waar het vooral uitkijken was, voor de achtergelaten paardenvijgen. Op zowat het hoogste punt, ging het langs het wijndomein ‘Raevenberger – Molenbergher’. De wijnstokken baadden in het zonlicht en de eerste druiven waren reeds zichtbaar.

Tussen de wijnranken troffen we een picknicktafel aan, een mooie plek om even te pauzeren en vooral te genieten van het panorama. We bevonden ons trouwens al een tijdje op het Sint-Jobspad. Wat verderop kwamen we, zowat op het hoogste punt, opnieuw terecht op de openbare weg en hadden we knooppunt 165 bereikt. We troffen er bezijden de weg een bordje aan inzake de Winge en Demerroute. Het ging via een brede asfaltweg bergaf naar het 100 m verder gesitueerde knooppunt 164, teneinde aldaar gewoon rechtdoor aan te houden, naar knooppunt 163. We wandelden in de schaduw van de bomen en bergaf gaat natuurlijk heel wat vlotter dan andersom. Gekomen ter hoogte van nr. 163, dienden we de weg te verlaten naar rechts, via een smal en zeer steil paadje, langsheen een afsluiting met prikkeldraad. Een beetje voorzichtig bereikten we uiteindelijk de lager gelegen vallei. Via vooreerst een veldweg en later een geasfalteerde weg, kwamen we opnieuw terecht in een zone met bebouwing. Achter ons zagen we de hoger gelegen bossen, welke we net hadden verlaten. Vrij spoedig ging het opnieuw via een veldweg en later een graspad weg van de bebouwde kom.

Via de knooppunten 149 en 148 wandelden we doorheen een stukje bosgebied, over heel wat brede graspaden en zelfs over een gedeelte hooiland, om vervolgens opnieuw het bos in de duiken, alwaar we het punt 150 bereikten. Hier ging het meteen rechtsaf in een prachtige brede bosdreef, die ons leidde naar het begin van het kasteeldomein van Horst. Enkele rood-witte markeringen van een Grote-routepad wezen min of meer de juiste richting aan. Ter hoogte van het grote informatiebord inzake het kasteeldomein, troffen we het knooppunt 151 aan. We wandelden opnieuw naar rechts, teneinde een lang en breed grindpad te volgen, alwaar we genoten van de blakende zon. Ook hier troffen we bezijden het pad ontelbare klaprozen aan. Het einde van het grindpad liet ons de openbare weg bereiken, alwaar we opnieuw naar rechts gingen, ditmaal de rand van het bos volgend, tot aan het wandelknooppunt 144. Opnieuw rechtsaf ging het via een smal paadje langs het bos tot aan het eigenlijke kasteel van Horst. Rechts bevond zich een grote vijver, met tal van hengelaars, wat verder een klein antiek bruggetje en zo bereikten we omstreeks 13:30 uur het Wagenhuis ter hoogte van het knooppunt 143, alwaar we ondertussen toe waren aan een kopje koffie.

Gezellig gezeten op het terras, aangenaam verpozend in de zon, konden we de omgeving van het kasteel bekijken. Heel wat wandelaars, fietsers en dagjestoeristen bevolkten het terras. Na enkele kopjes koffie, de aankoop van een brood in de ambachtelijke bakkerij van het domein, gingen we opnieuw op weg. De klok wees ondertussen 14:20 uur, we hadden dus een lange pauze genomen. We hadden reeds bemerkt dat we ons bevonden op een kruising van de Streek-GR Hageland en de GR512 (Diest-Geraadsbergen). We verlieten het Wagenhuis en volgden naar rechts alweer een brede dreef, om vervolgens linksaf te wandelen langsheen de kasteelvijver. Hier kregen we schitterende uitzichten over het kasteel in zijn geheel. Aan het einde van de vijver, ging het via een klein brugje opnieuw het bos in. Wat verderop dwarsten we de openbare weg, ter hoogte van de grens tussen Nieuwrode en Sint-Pieters-Rode, om aan de overzijde een graspad te volgen tot aan het knooppunt 145. Zo ging het langsheen de punten 131 en 147, langsheen vooral landelijke verkeersluwe wegen en brede grindpaden, om uit te komen ter hoogte van een zeer drukke weg aan knooppunt 146.

We waren wat later opgelucht, deze drukke weg te hebben kunnen verlaten, via een rechts gelegen veldwegje, alwaar we tevens een picknickbank aantroffen. Het was zowat 15:35 uur, we hadden reeds 16 km gewandeld en waren toe aan de laatste boterhammen van de dag. Wat later ging het even verder via een links gelegen aardeweg, later graspad in de richting van een stuk bos. Hier mocht het gras wel eens worden gemaaid, dat ondertussen reeds hoog was opgeschoten. We bereikten een klein houten bruggetje, alwaar enige verwarring ontstond over de te volgen weg, ter hoogte van dit knooppunt 130. We dienden hier te gaan richting knooppunt 129, doch er was niet duidelijk aangegeven of het rechts was, of schuin rechts. We namen uiteindelijk één van beide richtingen en jullie raden het al, we hadden de verkeerde tak gekozen. Eenmaal doorheen alweer een stukje bos met een slecht begaanbaar paadje, bereikten we een breder bospad met aanwijzingen naar knooppunt 128. We hadden er dus eentje gemist, doch het ging hoogstwaarschijnlijk slechts om een paar honderd meter. Dan maar richting knooppunt 128 gekozen.

Aldaar aangekomen ging het haaks rechtsaf, we verlieten het bospad en stapten langsheen een wegel, dwars doorheen een maïsveld, om aan de andere kant opnieuw het bos in te wandelen. Hier volgde een mooi stukje wandelparcours, een kronkelend smal paadje leidde ons doorheen een gebied dat werd gekenmerkt door absolute stilte en eenzaamheid. Af en toe kregen we enkele richtingsveranderingen, een paar wandelpoortjes en zagen we de wandelknooppunten 107 en 106 aan ons oog voorbijgaan. Uiteindelijk, na nog een brede grasweg te hebben bewandeld, bereikten we terug de openbare weg. Het ging nu stilaan richting centrum van Holsbeek. Onderweg ging het nog langsheen een hoeve welke werd gerestaureerd, een hoeve met de welklinkende naam ‘Heilig Geesthof’, gebouwd in 1735. Even verder bereikten we de drukke weg naar Holsbeek, het ging dus naar rechts en zo kwamen we opnieuw binnen de bebouwde kom van deze gemeente.

Knooppunt 108 bereikt, volgde nog een klein ommetje waarna we opnieuw knooppunt 16 bereikten, alwaar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen. Restte ons nog slechts één kilometer stappen, om de terugweg te bewandelen via de knooppunten 16 en 1. Uiteindelijk bereikten we omstreeks 17:30 uur ons voertuig en dat betekende het einde van een leuke wandeltocht vandaag. We geven volledigheidshalve de cijfers van de dag nog even mee: 21,642 km; 1089,5 cal; 28.857 stappen in een rustige wandeltijd van 5.14.48. We kijken alweer uit naar de kennismaking met een volgend wandelnetwerk in het Vlaamse land.”

345: Avelgem, Zaterdag 06 juni 2015, 21,907 km. (7035,693 km.)

“Vandaag stond alweer een kennismaking op het programma met een voor ons nieuw wandelnetwerk, met name ‘Land van Mortagne’. We hadden voorheen een route online uitgestippeld, welke van start ging ter hoogte van het wandelknooppunt 11, gesitueerd in de Abdijstraat, nabij het pompstation van Bossuit. Na een uurtje rijden met de auto en een hapje op de plaats van vertrek, konden we deze wandeling aanvangen. Het was dan ook zowat vijf na negen, toen we de rugzak en de camera opnamen om aan deze wandelontdekking te beginnen. Amper van start gegaan, volgden we een tegelpad tussen enkele tuintjes door en langsheen een kerk zonder dak. We troffen er enkele bordjes aan dat we ons bevonden op het traject van het Bouvrie Wandelpad. Amper 500 m verder bereikten we reeds het volgende knooppunt nr. 10 ter hoogte van de drukke Doorniksesteenweg. Hier ging het linksaf, voorbij het kasteel van Bossuit tot aan de rechts gelegen Vierabeelstraat. Zo stapten we verder langsheen een kronkelende landelijk weg, die uiteindelijk overging in een graspad.

Langs weerszijden van het pad konden we bemerken hoe de graangewassen reeds flink zijn gegroeid. In de verte waren enkele kleine stukjes bosgebied waar te nemen, enkele grote vierkantshoeves en ondertussen genoten we van een blauwe hemel. Jammer genoeg stond er een strakke wind en het gras was nog nat van de regen van de voorbije nacht. Gelukkig zou daar snel verandering in komen. We bereikten nadien opnieuw de openbare weg ter hoogte van het knooppunt 9. We volgden dit smalle betonwegje naar rechts, waarbij we ons bevonden op de Leie-Schelderoute, een fietsomloop van 49 km. We vorderden gestaag tussen de akkers, richting knooppunt 23. Aldaar ging het rechtdoor verder, nog steeds dezelfde weg volgend, tot we kwamen ter hoogte van een oude vierkansthoeve, met op de gevel de vermelding ‘Ijshoeve’. We bevonden ons ondertussen op het grondgebied van Sint-Denijs. Navraag bij de boer, of we reeds op dit vroege uur koffie konden krijgen, werd bevestigend beantwoord.

We namen dan ook plaats op de binnenkoer en genoten van een kopje koffie en een hartelijk gesprek met de boer in kwestie. Eén en ander had tot gevolg, dat we de boerderij pas opnieuw verlieten omstreeks half elf. We weten nu waar de ‘Ferme Califix’ zich bevindt. Na knooppunt 23, volgde nr. 22, nog steeds verder wandelend in dezelfde richting. We betraden zo het grondgebied van Spiere-Helkijn, of beter gezegd Espierres-Helcin. Een druk kruispunt dienden we te dwarsen, om verderop een grindpad aan te treffen, dat ons leidde langsheen de lokale begraafplaats. We bevonden ons toen op het Trimard Ruiterpad. Voorbij het kerkhof ging het wat verder rechtsaf op een tegelpad, dat naar links draaide tussen de landerijen. We bereikten zo een kleine waterloop, staken het brugje over en troffen er knooppunt 97 aan. Amper 50 m naar rechts zaten we al ter hoogte van het nr. 96. Het volgende doel was wandelknooppunt 95, dus gingen we linksaf en kwamen zo terecht tussen de woningen van Sint-Denijs. We volgden een tijdje een drukke weg doorheen deze locatie, tot we gelukkig wat verder, via een rechts gelegen tegelpad terug wat rust verkregen.

Op die manier kwamen we aan ter hoogte van een sportveld en schutterslokaal, tevens knooppunt 95, alwaar we enkele rustbanken aantroffen, de ideale gelegenheid om even te denken aan de inwendige mens. Het was ondertussen 11:15 uur geworden, we lieten ons bijgevolg de chocomelk en de boterhammen smaken. Terwijl we genoten van ons middagmaal, hadden we uitzicht op de kerk van Sint-Denijs. Na een tijdje rust ging het alweer verder, ditmaal via de Bossenroute A + B, in de richting van een woonwijk. Gekomen ter hoogte van een druk kruispunt, ging het op de bredere betonweg naar rechts en op die manier zouden we geruime tijd dezelfde richting aanhouden. Zo volgden de wandelknooppunten elkaar in snel tempo op. Even voorbij punt 74 bemerkten we een oude hoeve uit 1889, echter dringend toe aan restauratie. Aan knooppunt 75 begonnen we aan een langere beklimming, om nadien, aan het volgende kruispunt en tevens knooppunt 76, te beginnen aan een afdaling.

Het moet gezegd, vaak situeren deze knooppunten zich slechts enkele honderden meters van elkaar. Na 76 volgt doorgaans 77 en daar bemerkten we wel een bijzonder kapelletje, met binnenin een heel oude foto, echter verscholen achter een donker spinnenweb. Aan het volgende wandelknooppunt, 78, verlieten we uiteindelijk de openbare weg en gingen rechtsaf op een smalle veldweg, die even verder werd herleid tot een veldwegeltje. Het ging gestaag verder tussen de snel veranderende akkers, tot we een kleine poel bereikten. Links waren zowaar enkele struisvogels te zien. Het ging omheen het watergebied, tot we knooppunt 79 bereikten, ter hoogte van een smalle asfaltweg. Hier ging het linksaf naar het ‘Goet te Breuck’, een mooie gerestaureerde hoeve, voorzien van een mooie kapel en rustbank. We hadden er een babbel met de bewoner, welke uitleg gaf over de boomgaard. Ondertussen wees onze klok zowat 12:20 uur aan.

We wandelden verder, afdalend naar het knooppunt 80, teneinde aldaar rechtsaf te gaan en opnieuw te beginnen aan een beklimming. Eindeloos ver konden we hier de akkers overschouwen en hier en daar een enorme vierkantshoeve bemerken. Gekomen ter hoogte van knooppunt 83 dienden we linksaf te gaan naar het punt 82, dat zich zowat 400 m verder zou bevinden. Tot onze verbazing was dit knooppunt niet meer in gebruik en dienden we noodgedwongen terug te keren, om ter hoogte van punt 83, de omleiding te volgen naar het knooppunt 89, dat normaal gezien zou volgen na het vorige op onze uitgestippelde route. Meteen een omweg dus en extra kilometers op de teller. Via een slingerend landelijk wegje bereikten we uiteindelijk een plekje om even te zitten, weliswaar in de nabijheid van een onwel ruikende mesthoop, doch we lieten ons het abrikozentaartje toch smaken. Het was half twee in de namiddag en we konden even gezeten op een houten balk, genieten van de namiddagzon.

We konden daar moeilijk blijven zitten, dus maar terug op pad, om na een korte klim uiteindelijk punt 89 te bereiken. We draaiden rechtsaf en bevonden ons op enkele lokale wandelpaden, met name de Bossenroute B, de Driemolensroute en tevens de GR5A Zuid (De Panne – Antwerpen). Hier wandelden we geruime tijd vrijwel op een heuvelrug, waarbij we links en rechts de lager gelegen valleien konden bekijken. Verderop bereikten we knooppunt 31 en tien meter verder knooppunt 30, teneinde aldaar te beginnen aan een afdaling naar de lager gelegen woningen. Eenmaal daar aangekomen ging het verder richting punt 29, vooreerst via een stukje grindweg, waarna we een rechts gelegen veldweg dienden te volgen, die sterk in dalende zin verliep. Ook hier veranderde de veldweg vrij snel in een smalle wegel. Aan knooppunt 28 ging het verder rechtdoor, alwaar we nu een brede grasweg konden bewandelen. Even later bereikten we opnieuw de openbare weg, waarbij we ons ondertussen reeds bevonden op het grondgebied van Moen.

Via de knooppunten 28, 88 en 24, hoofdzakelijk via asfalt bereikten we de Sint Pietersbrug. Hier troffen we tevens in het zonnetje een mooie nieuwe picknicktafel aan, meteen tijd om de laatste boterhammen te eten. We kregen er vlug gezelschap aan tafel van enkele fietsers. Het was half drie en we konden er na onze maaltijd even de talrijke schildpadden bekijken, welke zich bevonden bovenop de waterlelies naast de brug. We hadden zowat 14 km afgewandeld en genoten hier van een deugddoende wandelpauze. Nadien ging het linksaf, via de brug over het kanaal Kortrijk – Bossuit, alwaar we de aanduidingen aantroffen van de Orveyt Wandelroute en de Waterhoek Route (50 km). Voorbij de brug bereikten we knooppunt 49 en hier ging het rechtsaf naar het jaagpad langsheen het kanaal. Even verderop, ter hoogte van het knooppunt 13, dienden we de begroeide oever van het kanaal te volgen. Hier stond het gras en onkruid echter een meter hoog, zowat we opteerden om verder het jaagpad links van het kanaal te volgen.

We verlieten uiteindelijk het jaagpad via een smal paadje links van de weg, dat ons liet wandelen doorheen een stukje bos. Het ging wat op en neer want we bevonden ons hier op een mountainbike parcours. Na het bosje volgde een klein park, dat we rechtdoor dwarsten, om vervolgens opnieuw doorheen een stuk bos te wandelen, tot we tenslotte de kerk van Moen in zicht kregen. De richting van het volgende knooppunt volgend, bereikten we tenslotte de kerk van deze gemeente. Na vier gesloten cafés te zijn voorbij gewandeld, konden we uiteindelijk in café Centrum terecht voor een kopje koffie en een gemakkelijke stoel. Het was ondertussen tien voor vier geworden. Na dit zwarte vocht, verlieten we het centrum van Moen. Een tegelpad bracht ons opnieuw langsheen het jaagpad naast het kanaal. Het ging vervolgens rechtsaf tot aan de brug over het kanaal. We staken voor de tweede maal het kanaal over, om wat verderop de openbare weg naar rechts te verlaten. We hadden zo een eindje gewandeld langsheen de Streuvelsroute.

Via enkele woonstraten bereikten we het jaagpad langsheen het kanaal op de andere oever. Het ging opnieuw naar rechts via de Trekweg. We vonden er de aanwijzingen van de LF6 Vlaanderen Fietsroute. Na een eindje stappen langsheen het jaagpad troffen we het volgende wandelknooppunt aan, met name het nr. 12. Hier verlieten we voorgoed het jaagpad langsheen het kanaal en volgden een rechts gelegen veldwegje tot aan knooppunt 14. Wat later ging het opnieuw naar rechts en kregen we een eindeloos lijkend fietspad te zien, dat ons uiteindelijk zou doen aankomen ter hoogte van het knooppunt 15. In de verte bemerkten we opnieuw reeds het domein van het kasteel van Bossuit. Aan het vermelde punt ging het naar links, via een veldweg, waarna we de Bouvriehoeve bereikten, bekend voor het fokken van edelherten. We volgden er een stukje traject van de Spierevalleiroute (40 km). Langzaam ging het via landelijke wegen naar wandelknooppunt 10. Hetzelfde knooppunt alwaar we eerder op de dag waren gepasseerd. Het ging nu via dezelfde weg als deze ochtend naar het eindpunt van onze wandeling van vandaag, het wandelknooppunt 11.

We hebben in elk geval vandaag genoten van een aangename en zonnige wandeldag, weliswaar af en toe geplaagd door een onaangename wind. Toch werden vandaag 21,907 km toegevoegd op de teller, met een verbruik van 1096,5 cal, goed voor 29.210 stappen in een rustige wandeltijd van 5.18.29, wat meteen het einde betekende van deze eerste kennismaking met het wandelnetwerk ‘Land van Mortagne.”