327: De Panne, Zaterdag 07 februari 2015, 19,7 km. (6640,629 km.)

“Een wandelverhaal dat handelt over nogmaals een tijdje stappen langsheen de knooppunten van de Kustwandelroute. Ditmaal gingen we van start in De Panne voor een tocht van ongeveer 20 km. Na een weliswaar lange autorit bereikten we de parking ter hoogte van de Gemeentelijke begraafplaats van De Panne, in de nabijheid van het wandelknooppunt 12. We namen de tijd om vooreerst een hapje te nuttigen, waarna we onze nieuw aangekochte wandelkar monteerden, teneinde even later van start te gaan. We hadden deze kar gekocht met het oog op onze nakende trektocht richting Santiago de Compostela en zouden deze dus vandaag even uittesten. Toen alles in gereedheid was gebracht konden we even later op pad. We gingen dus van start ter hoogte van het knooppunt 12 en stapten richting knooppunt 20. We gingen naast de bedding van de kusttram om nadien de Gemeentelijke Begraafplaats te passeren, ondertussen stappend langs het Artiestenpad. Toen we het knooppunt bereikten ging het linksaf de Oosthoekduinen in, om kort daarna opnieuw links te kiezen en het Calmeynbos te betreden. We konden er genieten van een aangenaam zonnetje, terwijl we doorheen het bos vorderden via smalle paadjes en bredere dreven. Zo kwamen we aan het wandelknooppunt 19, nog steeds in het Calmeynbos.

We sloegen aan het knooppunt linksaf, teneinde ons te begeven naar het volgende, nr.18. We gingen omheen het Bezoekerscentrum Duinpanne, tot we even later wandelknooppunt 18 konden aantreffen in de Olmendreef. We hielden de richting rechtdoor aan, om na een bocht naar links, het Calmeynbos te verlaten en toen aankwamen in de drukke Kerkstraat. We gingen deze weg niet op, doch kozen scherp rechts voor de Adinkerkelaan, zodat we terecht kwamen tussen de bebouwing en stapten richting centrum van De Panne. We staken de Duinenstraat en nadien de Veurnestraat over, om drie kruispunten later, ter hoogte van de Brouwerstraat, deze links in te gaan. Via deze straat kwamen we uit op de Zeelaan, welke we slechts over korte afstand naar rechts volgden. Verderop ging het linksaf de Hoge Duinenlaan in. We troffen er een stel trappen aan welke leidden naar de top van de links gelegen Kykhill Duin. We stapten echter rechtdoor, richting A. Dumontlaan, waar we links aanhielden. Stilaan naderden we op die manier het strand van De Panne.

Het eerste kruispunt in de A. Dumontlaan liet ons de links gelegen Witteberglaan ingaan, om enkele honderden meters verder de drukke Duinkerkelaan aan te treffen. Aan de overzijde troffen we wat verder naar rechts de Bortierlaan aan die ons liet aankomen op de Leopold I Esplanade. We konden er dan ook het standbeeld van de voormalige koning der Belgen bekijken. We verlieten de Esplanade naar links en wandelden tussen enkele residenties door naar het wandelknooppunt 17 aan het strand. We hadden uiteindelijk zicht op de duinen, het strand en vanzelfsprekend de zee. We konden nu ruimschoots genieten van een zalige zeebries en wandelen op het zand, richting wandelknooppunt 16 dat zich naar links bevond. Zowat 400 m verder troffen we reeds het wandelknooppunt 16 aan en nog eens 500 m verderop het knooppunt 2. Ondertussen waren we voorbij enkele links gesitueerde residenties gewandeld. Vanaf het wandelknooppunt 2 vervolgden we onze wandeling langsheen het Slufterpad. Een tijdje later bereikten we het wandlknoopunt 59, ter hoogte van de grens met Frankrijk.

We staken bijgevolg de grens over en betraden het grondgebied van Bray-Dunes. We trokken verder langs de camping Perroquet, richting knooppunt 51. Ook dit punt bereikt ging het nog steeds in dezelfde richting verder, teneinde het knooppunt 54 te vinden. We konden links diverse bunkers waarnemen, af en toe beschilderd. Toen we knooppunt 54 hadden gevonden, bevonden we ons op de zeedijk van Bray-Dunes, of zoals ze daar zeggen ‘Digue de Mer’. Enkele mooie gevels konden we er aantreffen, alsook een gedenkteken ter ere van een gemotoriseerde divisie Infanterie. We troffen er tevens infopanelen aan met betrekking tot Operatie Dynamo, de evacuatie van het Britse Leger einde mei, begin juni 1940. De voorbije kilometers hadden we een gedeelte gevolgd van het Circuit de la Dune du Perroquet. Aan het knooppunt 57, verlieten we de zeedijk en begonnen aan de terugtocht naar de Panne. We gingen dan ook haaks linksaf richting bebouwing van Bray-Dunes. Via tal van woonstraten doorheen dit stadje kwamen we tenslotte uit in La Dune du Perroquet en konden we opnieuw genieten van een gezonde dosis natuur. We kwamen op die manier aan het wandelknooppunt 56, alwaar we links aanhielden, om zo verder doorheen dit duinengebied te wandelen. Onze volgende bestemming betrof het wandelknooppunt 52, zowat middenin het duinengebied. We hielden er de richting aan van het knooppunt 51, dat we reeds voorheen waren gepasseerd op het strand.

Nagenoeg volledig doorheen La Dune du Perroquet gewandeld, kwamen we voor de tweede maal aan het wandelknooppunt 51 ter hoogte van het strand. Ditmaal hielden we daar rechts aan, terug richting Frans-Belgische grens en knooppunt 59. We konden er dan ook een oude grenspaal aantreffen uit 1819. We verlieten er dan ook definitief het strand en gingen rechtsaf, het Grenspad op. Hier werd het even moeilijk stappen omwille van het mulle zand. We betraden er dan ook het Duinenreservaat De Westhoek, en mochten een stukje klimmen om de eerste duinengordel te overschrijden. We troffen dan vervolgens wandelknooppunt 3 aan, om links te wandelen via het Helmpad naar het wandelknooppunt 4, min of meer dwars doorheen het Duinenreservaat. Knooppunt 4 gebood ons rechts aan te houden om langs het Ligusterpad, de knooppunten 8, 10 en 9 te vinden. We namen er afscheid van het Duinenreservaat en betraden de Krakeelduinen. Doorheen een deel van de Krakeelduinen, kwamen we terug in het Calmeynbos, om aldaar via het wandelknoopunt 13 het einde van de wandeling te ervaren aan het knooppunt 12. We eindigden deze tocht na 27364 stappen en 19,7 km.”

251: Bray-Dunes, Zaterdag 12 mei 2012, 20,3 km. (4995,139 km.)

Een reeks wandelbelevenissen in Frans-Vlaanderen. Een eerste traject, werd gevolgd op zaterdag, pas ’s anderendaags werd het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg geschreven.

“Een wandelrelaas met betrekking tot onze wandeling van gisteren, welke van start ging in de nabijheid van het Franse Bray-Dunes. Deze wandeling wordt beschreven in de Dagstappergids Frans-Vlaanderen. Dit boekje, uitgegeven bij Lannoo, bevat 15 dagwandelingen, hoofdzakelijk langsheen Grote Routepaden en Streek-GR’s. Het traject welke we volgden, verliep dan ook grotendeels langsheen de GR120 of anders genoemd de GR du Littoral. Volgens de Dagstappergids bedroeg de afstand 19 km, wij kwamen echter uit op 20,3 km, ingevolge een klein ommetje doorheen Zuydcoote. Maar goed, de wandeling ging van start ter hoogte van de Frans-Belgische grens tussen het grenscafé Palais du Picon en de ingang van de camping Le Perroquet.

Aldaar bevindt zich de voormalige spoorlijn Gent – De Panne – Dunkerque, het begin van een schitterende dagtrip doorheen de ongerepte natuur. We dienden vooreerst het smalle pad te volgen langsheen de spoorweg, een pad dat af en toe met moeite zichtbaar was, omwille van het hoog opgeschoten onkruid. Zowat 700 m verder, verlieten we het pad om het rechts gelegen duinengebied ‘La Dune du Perroquet’ in te gaan. Al kronkelend en af en toe klimmend, ging het doorheen deze prachtige duinenzone. Reeds vroeg op deze wandeltocht bemerkten we de eerste restanten van een woelige periode, met name een Franse bunker  en even verderop een paar Duitse bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. In de verte kon reeds de hoogbouw worden waargenomen van Bray-Dunes-Plage. De beklimmingen van enkele zandduinen werden afgewisseld met enkele afdalingen naar begroeide duinpannen. Ter hoogte van de Duitse bunkers, troffen we een eerste wandelboom aan met de aanduiding dat we het ‘Circuit de Bray-Dunes’ dienden te volgen.

We vervolgden onze weg doorheen duinstruikgewas en na een korte beklimming, zagen we in de verte het kruis van het ‘Vissersmonument’. Enkele minuten later konden we van dichtbij dit unieke monument uit 1952, dat werd opgericht op een oude bunker en een 22 m hoge duin bewonderen. We lieten nadien het monument achter ons en daalden af doorheen een bosje naar het nabijgelegen Bray-Dunes. We namen even de tijd om een koffie te nuttigen in ‘Le Kazac’ ter hoogte van de Rue Général de Gaulle. Na deze korte pauze trokken we verder via de Rue du Collège, gingen onder een autoviaduct door en bereikten even later het tweede duinengebied van de dag, ‘La Dune Marchand’. Via een houten sas en enkele trappen betraden we alweer een uniek natuurgebied. Enkele infopaaltjes lieten ons weten dat we vanaf nu het traject volgden van de GR120, anders gezegd de ‘GR du Littoral’. We hoefden dus een tijdje enkel en alleen oog te hebben voor de roodwitte markeringen. We volgden eveneens het plaatselijke wandelpad ‘Sentier des Aulnes’, in de richting van een verderop gesitueerd ‘Blockhaus’.

Hier hadden we de mogelijkheid om via een houten trap bovenop dit overblijfsel van de ‘Atlantikwall’ te komen en te genieten van een schitterend vergezicht. Het GR-pad verder volgend konden we alweer ervaren hoe mooi dit duinengebied wel was, vooral daar we voorzien werden van een schitterend lentezonnetje, met als gevolg dat het zowaar warm aanvoelde in de duinpannen. Ter hoogte van een T-splitsing, ging het linksaf en zo verlieten we via een houten sas dit tweede duinengebied. We troffen opnieuw de voormalige spoorlijn aan en die naar rechts volgend, bereikten we korte tijd later de eerste huizen van Zuydcoote. Via enkele woonstraten kwamen we aan ter hoogte van het oude stationsgebouw van deze gemeente. Daar ging het rechtsaf, om via een licht hellende asfaltweg aan te komen ter hoogte van de toegangsdreef naar ‘l’Hôpital Maritime’. We staken er opnieuw de spoorweg over en vonden er een uniek plekje om even de inwendige mens te versterken. Genietend van het lentezonnetje, werden de boterhammetjes met smaak naar binnen gewerkt.

Even later trokken we op weg naar de laatste duinenzone van de dag, ‘La Dune Dewulf’. Via alweer een sas bereikten we een grote voetbalweide, voorzien van picknicktafels en banken, blijkbaar hadden we iets te vroeg gegeten. Aan de overzijde van het veld verlieten we via een tweede sas deze rustplaats en betraden de laatste duinenzone van de dag. We wandelden nogmaals via smalle paden door duinbosjes, dienden vaak een kleine beklimming te maken en overschreden voor het laatst de spoorlijn in dit duinengebied. Ondertussen wandelden we niet langer westwaarts, doch pal noord, richting strand. Twee opeenvolgende trappen, lieten ons vervolgens het duinengebied aanschouwen. Enkele ogenblikken later vernamen we via een wandelboom, dat we het ‘Circuit de la Dune Dewulf’ volgden. In de verte konden we reeds de hoogbouw zien van Dunkerque, alsook de watertoren van Leffrinckoucke. Na een tijdje het wandelpad door deze duinen te hebben gevolgd, dienden we dit te verlaten en wendden we onze steven naar rechts, richting ‘La Batterie de Zuydcoote’, vaak ook ‘La Batterie de Leffrinckoucke’ genoemd.

De eerste bouwwerken dateren immers reeds van 1778 en de laatste aanpassingen vonden plaats in 1934. Oorspronkelijk diende deze vesting ter verdediging van de toegang tot de haven van Duinkerke. De Duitsers echter bouwden het verder uit als onderdeel van de ‘Atlantikwall’. Het ging een stukje tussen de restanten van deze enorme vesting, om vervolgens af te dalen naar het nabijgelegen strand van de ‘Côte d’Opale’. Eenmaal met beide voeten het strand bereikt, voelden we pas echt de kracht van de natuur. Een stevige en koude bries wist ons te verwelkomen en de kracht van de golven was zichtbaar aan de tot ruïnes herleide bunkers. Overal lagen stukken metselwerk en blokken beton ontsierden het strand. Het ging nu via het brede strand terug richting Belgische grens. Enkele markeringen op bunkers lieten ons weten dat we terug de GR120 volgden. Op die manier wandelden we langsheen het kleine Zuydcoote aan zee, om geruime tijd later de zeedijk te bereiken van Bray-Dunes-Plage. Hier hadden zich in 1940 vreselijke taferelen afgespeeld, toen het Britse Expeditieleger erin slaagde te ontsnappen naar Engeland. Deze gebeurtenis ging de geschiedenis in als ‘Operatie Dynamo’.

Eenmaal op de zeedijk dus, de hoogste tijd volgens wandelmaatje om te bekomen bij een lekkere kop koffie. Nadien ging het via de zeedijk verder richting strand voor het laatste stukje wandeling langsheen deze ‘Côte d’Opale’. In de verte bemerkten we reeds de flatgebouwen van het Belgische De Panne. Wij volgden echter opnieuw het strand richting camping ‘Le Perroquet’. Even later bemerkten we rechts van ons enkele bouwsels van deze camping. Achter ons lieten we de zeilwagens voor wat ze waren en we verlieten even later het strand om haaks rechtsaf te draaien. We passeerden een oude grenspaal uit 1819, welke destijds de grens aangaf tussen Frankrijk en de Nederlanden. Sedert 1830 bepaalt die aldaar de grens tussen Frankrijk en België. Vervolgens wandelden we evenwijdig met de grens, op het gelijknamige ‘grenspad’. Het ging nu via een stukje natuurreservaat ‘De Westhoek’ terug richting Frans-Belgische grensovergang, alwaar we enkele uren voorheen waren vertrokken. Nog een laatste drankje op een terrasje ter hoogte van de parking, besloot dit Franse wandelavontuur.”

We sluiten af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Bray-Dunes. Les dunes de Flandre. Duinenpracht net over de zuidergrens. J: Bray-Dunes. Tocht uit de Dagstappergids Frans-Vlaanderen. Doorheen de prachtige Dunes de Flandre, Bray-Dunes, Zuydcoote en langsheen de Batterie de Leffrinckoucke.’

161: Ghyvelde, Zondag 25 april 2010, 26,1 km. (3200,811 km.)

De volgende wandeling werd destijds als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 25/4/2010 – 59254 Ghyvelde (Frankrijk), 8^ste Rando Watergang, 7-12-17-22-27 km. Randonneurs van de Polders. Start: Salle des Fêtes. Unieke wandeltocht in de Franse Westhoek tussen zee en polders, door Ghyvelde, Bray-Dunes en Zuydcoote (natuurreservaat, privaat domein, vijvers). 60-70% natuurparcours. Vanaf 22 km zicht op zee. Gratis versnapering.’ Na afloop schreven we nog laat op de avond het hierna weergegeven verhaal, omstreeks 21:10 uur.

“Na de ietwat teleurstellende wandeling van gisteren, trokken we deze ochtend vroeg naar het verre Ghyvelde in Noord-Frankrijk, om daar deel te nemen aan de 8^ste Rando Watergang. Deze wandeling werd georganiseerd door de Randonneurs van de Polders. De plaats van afspraak was gesitueerd in de Salle des Fêtes te Ghyvelde zelf. Bij onze aankomst aldaar, werden we door leden van de club een parkeerplaats toegewezen. Even later konden we terecht in de ruime startzaal om er te voldoen aan de inschrijving. We werden verrast met een kleine attentie, met name een pakje chips en een 50cl fles Pepsi. Alvast een leuk begin van de dag. Er was ruim voldoende informatie aanwezig met betrekking tot de diverse wandeltrajecten, alsmede een vergroot overzichtsplan van de totale omloop. Zo kregen we een voorsmaakje van wat ons te wachten stond. We konden kiezen uit de volgende afstanden: 7, 12, 17, 22 of 27 km. Wij opteerden voor de langste afstand met een werkelijke lengte van 26,1 km. Onderweg zouden we ons kunnen bevoorraden op een viertal controleposten. Na de plaatselijke koffie en een hapje konden we op weg. Voorzien van short en T-shirt hoopten we er een zonnige dag van te maken. Jammer genoeg zou het net op dat punt een beetje tegenvallen. Maar daarvoor kunnen we uiteraard de organisatie niet verantwoordelijk stellen.

Het eerste gedeelte van de wandeling, zou het langste van de dag worden, met name een wandelafstand van 8,2 km. Bij het verlaten van de Salle des Fêtes, dienden we een eerste maal naar rechts te gaan. Even het hoekje om en we kwamen terecht op de Rue Nationale welke door de gemeente loopt. Hier raakten we de deelnemers aan de 7 en 17 km kwijt, aangezien deze een andere richting namen. Wijzelf gingen samen met de wandelaars van de 22 km naar rechts om de Rue Nationale te volgen tot buiten de bebouwde kom van het dorp. We bereikten zo het Hameau du Lac (Commune de Moëres). Juist voorbij de grens van de gemeente sloegen we een links gelegen veldweg in, welke evenwijdig liep aan de autosnelweg E40. We betraden op die manier de Site naturel protégé Dune Fossile. Een smalle wegel leidde ons tussen doornstruiken, langs tunnels gegraven door konijnen en met links van ons een zicht op een prachtig natuurgebied, waar enkele paarden kuierden. De eerste zandduinen waren in de verte reeds te onderscheiden en het geheel deed wat denken aan de Camargue. Wat verderop ging het over een stuk privéterrein, waarvoor vanzelfsprekend een bedanking vanwege de club. Het smalle wegeltje maakte plaats voor een verhard pad en wat verder een landelijke weg.

Hier scheidden zich de wandelaars van de 22 km naar links af, terwijl wijzelf rechts aanhielden. Een infobord Le pâturage et la dune fossile de Ghyvelde, gaf wat nadere uitleg over dit unieke natuurgebied. Het lijkt logisch dat we daar dan ook het Circuit de la Dune Fossile volgden, netjes aangeduid door bordjes langsheen het pad. Dit pad volgend bereikten we nadien de grens met Adinkerke (De Panne), zodat we heel even terug op Belgische bodem vertoefden, echter niet voor lang. De fietsroute van 51 km (Cobergherroute) deed ons uitkomen ter hoogte van een gedenkteken voor de Frans-Belgische vriendschap, waar het haaks linksaf ging, terug het natuurgebied in. Hier volgden we een gedeelte van de Tour de la dune fossile de Cabourg. We kregen opnieuw een smal pad te verwerken, dat ditmaal in tegenovergestelde richting verliep en dus meteen richting Ghyvelde. Links van ons konden we tal van duinen onderscheiden. Een stukje duinenbos vormde de overgang tussen deze natuurzone en de bebouwde kom van Ghyvelde die we wat verderop bereikten. De lange afstandsfietsroute LF51 (Antwerpen - Noordzee) fungeerde als gids, tot we de kerk van Ghyvelde bereikten. Hier namen we even de tijd om het plein te bekijken en ons nadien te begeven naar de startzaal, waar we een eerste maal konden pauzeren.

De eerste grote lus was afgehandeld en waren we toch wel onder de indruk van de schoonheid van dit gebied, maar vooral van de stilte en de rust die we onderweg hadden aangetroffen. Terug op weg, volgden we ditmaal naar links, waar we ons al vlug opnieuw bevonden op het Circuit Cobergher. Een splitsing deed de 7 km wandelaars een andere richting uitgaan, waarna wijzelf rechtdoor aanhielden, om op die manier opnieuw de Rue Nationale te bereiken. We volgden ditmaal het verloop van deze weg, in de richting van Bray-Dunes. Op die manier verlieten we opnieuw de bebouwde kom en volgden de Rue Nationale tot aan de grens met deze gemeente. Ter hoogte gekomen van de brug over het Canal de Furnes, zagen we aan de overzijde van de brug de grens van Bray-Dunes. We staken de brug over, doch sloegen onmiddellijk een links gelegen veldweg in, welke evenwijdig liep met het kanaal. Al vrij vlug ging het pad over in een wegel en zodoende bevonden we ons terug in de vrije natuur en tussen de vegetatie. Wat verderop ging het onder de brug door en meteen nadien naar rechts, in de richting van Bray-Dunes. Spoedig bemerkten we de eerste campings langsheen de weg. Uiteindelijk bereikten we de Site naturel protégé Dune Marchand, waar we de oude spoorwegbedding aantroffen van de voormalige Ligne de Dunkerque - Bray-Dunes.

Via een hekje kregen we toegang tot dit gebied en meteen scheidden zich de 12 km wandelaars af naar links, de rest ging rechts zijn eigen weg. We volgden nu een kronkelende wegel, welke min of meer evenwijdig liep met de oude spoorlijn. We kregen wat duinenbos te verwerken, waarna we wat later terecht kwamen in het duinengebied zelf. Hoge zandheuvels en kronkelende zandpaden vormden nu het voornaamste bestanddeel van het traject. De eerste bunkers van de vroegere Atlantikwal kwamen in zicht en zo werden we even geconfronteerd met het verleden van deze streek. Het gemakkelijkste deel van de wandeling lag blijkbaar achter ons, aangezien vanaf nu klimmen en dalen op het programma stond. De ene duin na de andere werd overschreden en dat gaf uiteraard aanleiding tot vaak unieke zichten over deze kleurrijke zone. Vanaf elke duinentop zag het gebied er anders uit. Af en toe liet de zon zich even zien en dat maakte alles nog unieker om naar te kijken. Na nog tal van duinen te hebben overschreden, bereikten we wat later opnieuw de openbare weg en bevonden we ons in Bray-Dunes-Plage. Het bekende oranje bordje controle deed ons even verder halt houden ter hoogte van Les Dunes, Camp de Loisirs. Op deze camping konden we na 13,4 km, alweer even op adem komen en een appeltje voor de dorst nuttigen.

Dat het heeft gesmaakt hoeft hier wel niet vermeld te worden. Hier kregen we vanwege de inrichters een plannetje toegestopt van het later te volgen traject door La Dune Marchand, aangezien vaak de bepijling in dit gebied het voorwerp uitmaakt van diefstal of vandalisme. Alleszins attent vanwege de inrichters. Maar goed, het was alweer tijd om op pad te gaan. We verlieten de camping en sloegen meteen rechtsaf, om de openbare weg te volgen naar de zeedijk van Bray-Dunes-Plage. Een paar stappen verder bereikten we de zeedijk en kregen zicht op de Noordzee. Het aantal badgasten op het strand was eerder beperkt, omwille van de wind en de afwezigheid van de zon. Enkele moedigen zaten op het strand, vaak voorzien van warme kledij. We volgden de zeedijk naar links en kregen hier de aanduidingen van de GRE9 (Dunkerque - Belgique). De zeedijk volgend, bereikten we wat verderop het einde ervan en kregen daar zicht op het ernaast gelegen duinengebied. Hier verkregen we info inzake Operatie Dynamo welke zich hier had afgespeeld tijdens WO II, met name de evacuatie van het Britse Expeditiekorps, samen met Franse en Belgische militairen. Dit epos is bekend, aangezien vanuit Engeland, alles wat maar bleef drijven, richting Franse kust koos, om destijds de soldaten te evacueren. De meesten zouden later terug hun opwachting maken aan de Normandische kust in 1944.

Het einde van de zeedijk, betekende ook het begin van de Site naturel protégé Dune Marchand. Een toegangspoortje wat verderop, liet ons kennis maken met dit gebied, waar het Circuit de la dune Marchand de leidraad vormde. Tevens konden we zien dat de GR Littoral min of meer hetzelfde traject volgde. We kregen dus opnieuw enkele stoere duinenheuvels voor de voeten geschoven en de zandpaden kronkelden zich er tussendoor, met natuurlijk na elke kronkel een ander zicht over dit prachtige natuurgebied. We hebben het ons geen seconde beklaagd, deze streek te hebben uitgekozen voor de wandeling van vandaag. De Sentier des Pannes, zoals duinen er vaak uitzien, leidde ons vervolgens opnieuw langsheen enkele bunkers welke af en toe in dit gebied verscholen stonden opgesteld. Vaak kon je hen pas op het laatste moment opmerken, omwille van de dikke vegetatie er omheen. Eén ervan was zelfs voorzien van een uitkijkplatform ten behoeve van de wandelaars. Een erachter liggend stukje duinenbos deed ons vervolgens opnieuw uitkomen ter hoogte van de oude spoorwegbedding. Ditmaal staken we de sporen niet over, doch volgden naar rechts het traject van deze voormalige lijn, in de richting van het dorpje Zuydcoote. Na een tijdje de spoorlijn te hebben gevolgd, bereikten we de eerste huizen van Zuydcoote, om korte tijd later aan te komen aan de Espace Robert Merle. In dit complex, annex sporthal, konden we terecht voor een volgende pauze, die natuurlijk welkom was.

Op onze teller stonden ondertussen 17,9 km aangegeven. De benen begonnen het klimwerk te voelen. Na onze rustpauze in Zuydcoote, dienden we alvorens de terugweg aan te vangen, nog een plaatselijke lus te wandelen. Het ging dus na onze eerste halte linksaf, om onmiddellijk opnieuw in een duinenbosje te verzeilen. Een verhard paadje ging op en neer en bracht ons opnieuw tot aan het Noordzeestrand. In plaats van rechtdoor de zee in te stappen, sloegen we een links gelegen zandpad in, het zogenaamde Circuit des Dunes. We kregen blijkbaar een volgende dosis duinenklimmen, zij het ditmaal van korte duur. Van achter de duinen kwam het Hôpital Maritime te voorschijn, dat we voor een groot deel zouden omtrekken. Tal van asfaltpaden leidden ons hier doorheen het duinengebied en dat was gemakkelijker stappen dan over de zandpaden. Even verderop dienden we de regenjassen aan te trekken, aangezien de lucht er dreigend begon uit te zien en de eerste regendruppels zich lieten voelen. De wind begon ook onaangenaam aan te voelen en het werd bij momenten frisjes. Eens door de duinen, volgde een stukje duinenbos en kwamen we terecht op een open weide. De bordjes Heen verplichtten ons naar rechts te gaan, om even verder opnieuw ons te laten proeven van duinenheuvels, paden en wegels.

Blijkbaar kregen we hier alweer een ander parcours te verwerken, aangezien we vanaf nu ontelbare trappen op ons pad kregen te verwerken. Trapjes op, trapjes af, trapjes op, .... We waren niet bij machte ze te tellen, maar het waren er voldoende om ze nadien nog een tijdje na te voelen. Via een stukje Bois mort bereikten we nadien terug de weide, om daar de borden Retour te volgen. We bereikten opnieuw de oude spoorbedding, staken deze over en gingen aan de andere kant de Site naturel protégé Dune Dewulf binnen. Jullie kunnen het al min of meer raden, we kregen er alweer enkele te verwerken, heuse zandduinen, de ene al wat hoger dan de andere. Stilaan ging het verloop van de zandpaden de hoogte in, tot we uiteindelijk enkele oude bunkers bereikten en voor ons een afdaling aantroffen om U tegen te zeggen. De Hoge Blekker kon er de vergelijking mee doorstaan. Het leuke van een klim is nadien de afdaling en hier kon ondergetekende zich eens uitleven en in sneltreinvaart door het zand naar beneden duiken. Het gevoel heeft deugd gedaan dat is een feit. Aan de voet van deze duin bevonden we ons terug aan de Espace Robert Merle voor onze laatste halte van de dag. We hadden reeds 22,2 km geklommen, afgedaald, zand gesmaakt, zeelucht gesnoven, het was welletjes geweest. Nog een laatste rustpauze en we konden langzaam de terugweg aanvatten.

Aan alles komt een einde, ook aan een pracht van een wandeling. We trokken dus opnieuw op weg, om het laatste stukje af te werken. Via het Circuit Cobergher verlieten we Zuydcoote en wandelden de bebouwde kom uit. We bereikten opnieuw de brug over het Canal de Furnes en meteen de grens van Zuydcoote. We staken de brug over, alsook de erachter liggende drukke weg en volgden nadien een landelijke weg, richting Ghyvelde. Na een eindje deze baan te hebben gevolgd, ging het linksaf een veldweg in en meteen kregen we het laatste stukje natuur van de dag te zien, de Site naturel protégé Dune Fossile. Ditmaal volgden we enkele gemakkelijk lopende paden, welke ons tussen de laatste bunkers van de dag leidden. In de verte kregen we reeds de kerktoren van Ghyvelde in zicht en weinige kilometers later, bereikten we de eindstreep, moe maar voldaan. We namen nog even de tijd om in de startzaal iets te drinken en konden er de uitreiking van de prijzen bijwonen. We kregen een tevreden voorzitter aan het woord, die zich tot de wandelaars richtte in het Nederlands, wat op algemeen gejuich werd onthaald.

Dat de man bekende Nederlandse lessen te volgen, werd op handgeklap onthaald. We noteerden voor vandaag 1103 deelnemers en dat is een mooi aantal. Tot slot kunnen we in onze beoordeling kort zijn: zeer ruime controleplaatsen, voldoende en onderhouden sanitair, tot in de puntjes uitgepijld parcours, behulpzame en vriendelijke medewerkers, attenties bij het begin en einde van de wandeling en ‘un bon retour’ tot slot, ja dan weet je het wel als wandelaar. Voor de tocht van vandaag was niets aan het toeval overgelaten en eigenlijk kunnen we dat alleen maar toejuichen. We kijken alvast uit naar een volgende tocht richting Noord-Frankrijk. Met oprechte dank aan de Randonneurs van de polders voor een aangename en fijne zondag...een goede reclame gaat van mond tot mond, we zullen het zeker niet nalaten.”

Afsluiten doen we zoals steeds met een blik in de wandelboekjes, teneinde te vernemen welke eerste indrukken daarin werden nagelaten. ‘K: Schitterend parcours met veel duinen en zicht op zee. Natuurgebieden in Ghyvelde, Bray-Dunes en Zuydcoote (Fr.) Beetje betrokken lucht. Heel wat genoten. Bunkers. Nieuwe sandalen ingelopen. J: Enig mooie en rustige tocht door Frans-Vlaanderen. De polders, de talrijke duinen en onbekende plekjes: Ghyvelde, Bray-Dunes en Zuydcoote.’