270: Oostende, Zondag 19 mei 2013, 18 km. (5400,879 km.)

“Een zonnige zondagochtend, de ideale gelegenheid om even de kust op te zoeken voor een wandeltocht langs de Noordzee. We kozen dan ook als vertrekplaats Oostende, om aldaar een gedeelte te bewandelen van het wandelnetwerk ‘Kustwandelroute’. Tijdens een vorige tocht waren we gewandeld van Oostende naar Blankenberge. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd ditmaal de tweede optie. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan. Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dienst nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Onze tocht begon dan ook naar links, richting Maria Hendrikapark, in de onmiddellijke nabijheid. Via een wandelbrug overschreden we de vijver van het park.

Het Maria Hendrikapark is een 19^de-eeuws stadspark, genoemd naar de tweede Koningin der Belgen. We kregen zicht op de nabij gelegen watertoren en konden enkele kunstwerken bekijken welke zich in het park bevonden. Een drietal enorme kogelhulzen trokken dan ook de aandacht, net als de eenden op het water. Aan de overzijde van de vijver gingen we rechtsaf, langs de rand van de vijver verder. We verlieten even later het park, dwarsten de drukke Verenigde Natieslaan en bereikten op die manier de Koninginnelaan, een nagenoeg kaarsrechte wandelweg. Het ging voorbij de Koninklijke Stallingen, een gebouw ontworpen in 1903 en vervolgens voorbij tal van mooie zitbanken en waterpartijtjes. Op het einde van deze lange laan, kwamen we dan aan ter hoogte van het strand en hadden er een ontmoeting met het ruiterstandbeeld van koning Leopold II. We stapten onder de boog door en bevonden ons op de Koning Boudewijnpromenade, met andere woorden, wandelknooppunt 65 op de zeedijk. 

We hielden links aan, richting wandelknooppunt 66 en gingen aldus via de Koninklijke Galerijen, een ongeveer 380 m lange passage tussen voormalig chalet en renbaan. Voorbij deze galerijen wandelden we verder via de zeedijk, richting Mariakerke. Gekomen ter hoogte van het knooppunt 66, verlieten we de zeedijk en gingen linksaf, de Dorpsstraat van Mariakerke in. We hielden er dan ook even halt ter hoogte van het Duinenkerkje en bezochten er de kerk en de begraafplaats. Immers aldaar bevindt zich het graf van James Ensor. We begaven ons vervolgens de Duinenstraat in, gelegen tussen duinen en hinterland, teneinde ons te begeven naar het volgende wandelknooppunt 67. Net daar voorbij konden we de Onze-Lieve-Vrouwe kapel bekijken, een witte bakstenen kapel uit 1961, de noodkerk Sint-Rafäel. Vervolgens, op weg naar wandelknooppunt 69, trokken we doorheen het Provinciaal Domein Raversijde. In dit mooie natuurgebied konden we genieten van deze stralende zonnige dag en enkele kunstwerken bewonderen welke aldaar zich bevinden. Binnen het domein kan men ook heringerichte complexen bezoeken van de Atlantikwall. 

Eenmaal het Provinciaal Domein achter de rug, konden we aangenaam stappen via een verhard wandelpaadje doorheen duinengebied, weliswaar aan beide zijden voorzien van een omheining. Stilaan bevonden we ons op het grondgebied van Middelkerke, getuigen daarvan onderweg een gedenkplaat ter ere van burgers en Duitse soldaten, welke het leven lieten op 04 augustus 1944, als gevolg van een Amerikaans bombardement op de Duitse kustbatterij Bernaert. Ook mocht een stukje gemeentelijk park van Middelkerke op onze route niet ontbreken. In Middelkerke hadden we ondertussen knooppunt 71 bereikt en begaven we ons even later richting wandelknooppunt 73 in Westende. Bij het verlaten van knooppunt 71, kwamen we vrij snel terecht in de Warandeduinen, alwaar we even de ruime omgeving konden overzien vanuit een kleine uitkijkpost. We konden er dan ook even denken aan de inwendige mens en genieten van een broodje. Een watertoren even verder trok eveneens de aandacht. Eenmaal doorheen het duinengebied kwamen we ter hoogte van het wandelknooppunt 73 in Westende-Bad. Aldaar gingen we haaks rechtsaf, naar het nabij gesitueerde knooppunt 74 op de zeedijk zelf. Eindelijk konden we de Noordzee zien, alsook enkele watersporters vechtend tegen de golven.

Onze tocht ging dan verder over het strand naar het wandelknooppunt 76. We konden nu geruime tijd genieten van het geluid van de aanstormende golven, maar bovenal de geuren ervaren welke de zee prijs gaf. Stappend af en toe door het mulle zand, kregen we tenslotte de wandelpaal in zicht. Ondertussen reeds een behoorlijk aantal kilometers gewandeld, besloten we om op zoek te gaan naar transport teneinde onze wandeling af te ronden. We verlieten dan ook ter hoogte van het wandelknooppunt 76 het strand en gingen haaks linksaf doorheen de duinengordel richting knooppunt 75, op de Koninklijke Baan. Zo kwamen we korte tijd later terecht op het grondgebied van Lombardsijde en namen aldaar de kusttram, terug naar de plaats waar we tijdens de ochtend waren van start gegaan. Meteen het einde van een zonnige wandeldag aan zee. Een lange autorit wachtte ons nog huiswaarts.”

256: Oostende, Zondag 30 september 2012, 21,2 km. (5111,879 km.)

Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’. Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.

“Een zonnige dag op het einde van de maand september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk – Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan.

Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64, gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer. Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd later het knooppunt 61.

Tijdens de overtocht kregen we een schitterend uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius. We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk, een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het strand bevonden en gericht naar de duinen.

Even verderop zagen we een imitatie van opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand. Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken, ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk niet konden nalaten, er enkele te proberen.

Het moet gezegd, de ene bank zat al wat gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2 km. ”

J: Vanuit Oostende een gedeelte van de Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het veer.