Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend
doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen
dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat
verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’.
Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.
“Een zonnige dag op het einde van de maand
september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan
ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in
het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk –
Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten
naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het
traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de
nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden
ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit:
richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede
keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te
gaan.
Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne
‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd
vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de
Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument
ter ere van het 3de en 23ste Linieregiment, voor de
gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de
jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de
diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen
richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse
Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de
Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de
pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64,
gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen
Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer.
Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd
later het knooppunt 61.
Tijdens de overtocht kregen we een schitterend
uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk
zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius.
We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk,
een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend
zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het
geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven
naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter
rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig
wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele
kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere
woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo
Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het
strand bevonden en gericht naar de duinen.
Even verderop zagen we een imitatie van
opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke
strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand.
Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter
hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven
in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een
heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud
vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook
enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid
van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere
kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken,
ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook
de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze
tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die
manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde
een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we
onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk
niet konden nalaten, er enkele te proberen.
Het moet gezegd, de ene bank zat al wat
gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na
heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we
uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden
we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de
Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd
gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder
wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen
buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de
bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We
daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens
de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we
ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later
bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2
km. ”
J: Vanuit Oostende een gedeelte van de
Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het
veer.