Nogmaals richting Noord-Frankrijk, alwaar we
een wandeltraject volgden, beschreven in de Dagstappergids van
Frans-Vlaanderen. Het relaas ter zake hierna.
“Gisteren kwamen we niet echt meer toe aan het
schrijven van het wandelverslag, omwille van het late uur dat we onze
thuishaven hadden bereikt. Een wandeling van bijna 30 km in het noorden van
Frankrijk, was daarvoor mede verantwoordelijk. Het was dan ook iets na zeven
uur gisteren in de ochtend, toen we koers zetten naar Arnèke. Van daaruit
zouden we dan de omgeving verkennen waar de IJzer zich vormt. De wandeling zelf
ging van start ter hoogte van het plaatselijke gemeentehuis, of anders gezegd
‘La Mairie’. Onder een grijs wolkendek en met een temperatuur, eerder aan de
frisse kant, ging het vervolgens via de rue de la Mairie, al heel snel buiten
de dorpskom en kwamen we tussen de akkers en weilanden terecht. Het vlakke land
zoals ooit werd bezongen.
Alwaar deze straat overging in de ‘route de
Ledringhem’, ging het even verderop een links gelegen veldweg in. We wandelden
nu richting spoorlijn Arras-Dunkerque. Eenmaal deze ijzeren weg bereikt, staken
we die over en vervolgden onze weg via de ‘Petite Route d’Esquelbecq’. We
draaiden rechtsaf om even later evenwijdig te wandelen aan de spoorlijn, zij
het door een met gras overwoekerde berm, die meteen zorgde voor natte
broekspijpen. Geruime tijd later, draaide het pad links weg van de sporen en
trokken we verder tussen akkers en weilanden. Het ging even in dalende lijn via
een kiezelpad en zo kregen we een uitzicht over de vlakke IJzervallei. De tocht
ging verder via enkele kronkelende veldwegen, steeds in de nabijheid van de
spoorlijn. Af en toe betraden we weinig begaanbare paden en leken we eerder op
een koppel landbouwers, toevallig aanwezig op het veld.
Gelukkig bereikten we uiteindelijk terug de
openbare weg ter hoogte van de ‘rue du Sud’. We bereikten een kapelletje ter
ere van Onze Lieve Vrouw en daar troffen we de eerste markeringen aan van de GR
IJzer, alsmede de aanduiding van een lokale fietsroute ‘Les Rives de l’Yser’ en
de LF 1 Noordzeeroute. Aan dat reeds vernoemde kapelletje ging het rechtsaf en
zo volgden we een smalle asfaltweg, richting gehucht ‘La Cloche’. Ondertussen
begon de hemel uit te klaren en stilaan deed de zon een poging om door het
wolkendek heen te breken. Het was dan ook reeds gevoelig warmer geworden.
Eenmaal het gehucht ‘La Cloche’ bereikt, dienden we jammer genoeg vast te
stellen dat de kapel gesloten was. We bereikten aldaar de drukke D52, ofte
‘Steene Straete’. We namen die naar links en wandelden voor het eerst over de
nog jonge IJzer. De GR IJzer verder volgend, ging het rechtsaf en trokken we
verder richting centrum van Esquelbecq. Het ging voorbij het station en de
jammer genoeg gesloten ‘Herberge In de Zoeten Inval’.
Via de GR maakten we vooreerst nog een ommetje
langs het ‘Esquelbecq Military Cemetery’. Hier vonden niet minder dan 578
soldaten uit beide Wereldoorlogen een laatste rustplaats. Een bezoek aan dit
soort begraafplaatsen zorgt altijd voor een momentje van bezinning, wat betreft
de gruwel waartoe mensen vaak in staat zijn. Voorbij de begraafplaats ging het
nog even langsheen ‘La Marie’ van Esquelbecq, gesitueerd in een mooi
gemeentelijk park, om nadien uit te komen op de grote markt van Esquelbecq.
Hier namen we alvast even de tijd om een bezoekje te brengen aan de mooie
hallenkerk Sint-Folquin, maar tevens een korte koffiepauze in te lassen op het
terras van ‘La Taverne de l’Yser’. Na dit oponthoud staken we de markt over en
zetten onze weg verder via de ‘rue de Wormhout’. We verlieten alweer vrij vlug
het centrum van dit oord, staken opnieuw de IJzer over en sloegen de ‘rue des
Dunkirk Vétérans’ in.
Zo kwamen we wat verder aan ‘La Plaine au
Bois’, een oorlogsmonument, opgericht om de gruweldaden te herdenken van 28 mei
1940, toen een 80-tal Engelse krijgsgevangenen werden vermoord door leden van
de Leibstandarte. Dezelfde eenheid trouwens die in 1944 verantwoordelijk werd
bevonden voor de moordpartij in Baugnez in de Belgische Ardennen. Na een bezoek
aan deze unieke plek, ging het verder richting Wormhout. Via enkele landelijke
weggetjes, bereikten we korte tijd later de bebouwde kom van deze gemeente.
Langsheen het lokale gemeentepark en vervolgens het museum ‘Jeanne Devos’
bereikten we even later de kerk van Wormhout. In een kleine ‘Brasserie’
tegenover de kerk konden we even onze dorst lessen, alvorens het laatste
gedeelte van de wandeltocht aan te vangen. We dienden nadien de kerk links
voorbij te gaan, om via een nieuw aangelegde villawijk, Wormhout te verlaten.
Vrij vlug bereikten we de landelijke omgeving.
We volgden nu immers het verloop van het ‘Circuit du Moulin de Briarde’. We
bereikten het parkje ‘L’étang des Trois sources’, dat we vrij vlug opnieuw
verlieten via een sas. Op die manier ging het via een landelijke weg en
vervolgens een veldweg, richting verder gelegen ‘Moulin de la Briarde’, ook wel
genoemd ‘Moulin Deschodt’. Aldaar konden we even verpozen op een bankje in het
zonnetje. Stilaan begonnen de kilometers voelbaar te worden en dit gepaard
gaande met het warme weer, voelden we vooral de benen strammer worden. Tijd dus
om door te gaan en de laatste kilometers af te leggen. Het ging vanaf nu in
hoofdzaak via veldwegen en begroeide graspaden, terug richting Arnèke. Even
later zagen we in de verte de kerk van Arnèke verschijnen, doch het zou nog een
hele tijd duren, alvorens we het eindpunt van de wandeling zouden bereiken.
Het traject verliep min of meer in kronkelende
zin, naargelang de beschikbaarheid van veldwegen. Uiteindelijk bereikten we dan
toch het centrum van Arnèke en konden we even de dorst lessen in waarschijnlijk
het enige café waarover het dorpje beschikte. Echter vrij vlug dienden we de
zaak te verlaten, vermits een familiefeest was gepland. Dan maar de auto in en
terug huiswaarts. Een lange dag kwam uiteindelijk tot een einde. Het was dan
ook vrij laat toen we opnieuw onze thuis bereikten en verlangend uitkeken naar
een verkwikkende douche. Op die manier brachten we dus onze verjaardag door en
zijn we dus begonnen aan een nieuw jaar in het bestaan. Wordt morgen dus
vervolgd...”
We sluiten af, met nog een blik in de
wandelboekjes. ‘K: Arnèke. Op zoek naar de jonge IJzer in het blote land. J:
Arnèke. Wandeling uit de Dagstappergids Frans-Vlaanderen. Tocht op zoek naar de
jonge IJzer. Via Esquelbecq en Wormhout.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten