293: Kessel, Zaterdag 12 april 2014, 29,87 km. (5900,229 km.)

“Enigszins gehinderd omwille van de ochtendmist, trokken we vandaag richting Kessel, startpunt van een wandeling, beschreven in de ‘Dagstappergids Antwerpen’. Deze tocht had volgens dit boekje een lengte van 26,1 km, waarbij een verkorting mogelijk was tot 22 km. Omwille van enkele omzwervingen tijdens deze dagtocht, eindigden we op een totaal afgelegde afstand van 29,87 km, althans volgens onze stappenteller. De komende weken zal blijken of we onze staplengte van 79 cm nog dienen aan te passen. Maar goed, eenmaal de startplaats bereikt, konden we ons voertuig kwijt op de parking aan het station van Kessel. Even later waren we voorzien van de wandelschoenen en konden we op weg. We lieten het station van Kessel achter ons en wandelden in de richting van de kerk, hierbij meteen gegidst door de rood-witte markeringen van de GR12 (Amsterdam – Parijs). Via de links gelegen Torenvenstraat ging het naar de Vredestraat. Hier zouden we het Vredehof kunnen bekijken, een met tulpen aangelegde tuin, doch op de dag van vandaag een gesloten toegangshek met erachter een verwilderd landschap. Hier en daar een sporadische tulp welke het onkruid wist te weerstaan.

Dan maar de weg vervolgd. Twee straten verder volgden we een pad naar links en betraden een stukje bosgebied. Korte tijd later bereikten we een afgesloten stukje natuurgebied, zodat ons geen andere mogelijkheid restte, dan over de draad en de klappoortjes te kruipen, teneinde het juiste pad te behouden. Aan de overzijde konden we evenwel onze weg vervolgen via een slingerend pad doorheen het bos. Heel even werd het bospad onderbroken door een stukje asfalt, doch vrijwel onmiddellijk konden we aan de overkant van de weg het natuurgebied ‘Steenbeemden’ betreden. Een breed grindpad konden we verder bewandelen, dat wat verderop versmalde tot een paadje. Zo bereikten we korte tijd nadien de Netedijk. Via enkele trappen bereikten we het hoger gelegen jaagpad, dat we naar links dienden te volgen. Hier werden we af en toe ingehaald door groepjes fietsers. Enkele honderden meters verder ging de Kleine Nete onder het Netekanaal door en dienden we links aan te houden. Een rustbankje met uitzicht op het kanaal, leek een geschikte plaats om een hapje te eten. Op de vuilbak naast de bank bemerkten we de aanduidingen van de LF 5 Vlaanderen Fietsroute.

Na dit zalige oponthoud vervolgden we onze weg langsheen het Netekanaal, om zowat 500 m verder een links gelegen graspad te volgen. We bereikten enkele woonhuizen, om opnieuw de openbare weg te bereiken ter hoogte van de Beatrijslaan. We bewandelden op die manier een stukje van het traject van de Diamantroute, een fietstraject van 30 km. Via deze straat ging het richting spoorweg, teneinde via de spoorwegbrug het Netekanaal over te steken. Aan de overzijde van het kanaal ging het nadien onder de spoorweg door en kwamen we aan de ingang van de taverne ’t Oud Lier. Gezien ondertussen de zon was verschenen, leek het een ideaal moment om op het grasveld plaats te nemen aan een tafeltje en de koffie te laten smaken. Blijkbaar waren we niet de enige wandelaars en fietsers die hier even kwamen verpozen. Na de koffiepauze wandelden we langsheen de spoorweg verder, om vervolgens via een voetgangersbrug ernaast, de Kleine Nete over te steken. Aan de overzijde maakten we een bocht van 180° en gingen vervolgens onder de brug door, om op die manier het traject van de GR12 te verlaten. We vervolgden onze wandelroute via de dijk naast de Kleine Nete. Een verlaten bunker bezijden de weg was heel even het onderwerp van gesprek.

Via het Havenpad, een lokale wandelroute van 3,3 km, trokken we verder richting jachthaven, ter hoogte van het fietsknooppunt 88. Aldaar aangekomen verlieten we de dijk en daalden af naar de toegangsweg tot de jachthaven, om vervolgens de drukke Oostmalsesteenweg te bereiken. Deze weg werd gedwarst, waarna het verder ging via het spoorwegfietspad Lier-Broechem, een smal asfaltpad dat we zouden volgen tot net voor de ring omheen Lier. Voortaan kregen we een hele tijd onderweg de aanduidingen te zien dat we het traject volgden van het 4-Kerkenpad, een wandelroute van 25,4 en 13 km. Ter hoogte van de ring ging het rechtsaf en volgden nu gedurende geruime tijd enkele landelijke wegen. We trokken dus tussen de akkers en weilanden door. Later volgde zelfs over ongeveer 800 m een veldweg van de ene boerderij naar de andere. De veldweg mondde uit ter hoogte van de Hondstraat en bevonden we ons in Ranst. Hier zouden we op zowat 300 m buiten het parcours een café aantreffen, met name de 4 Gemeenten. Vol goede moed ging het dus even via een ommetje daarheen, echter bleek dat het café niet langer meer bestond en werd vervangen door een moderne winkel. Terug dan maar naar het aangegeven traject, doch onderweg daarheen maakten we even een tussenstop ter hoogte van een bruggetje teneinde even te denken aan de inwendige mens.

Gezeten in het gras en voorzien van een stralend zonnetje smaakten de sandwiches overheerlijk. Korte tijd later kwamen we terug in beweging en vervolgden onze weg in de Hondstraat, hierbij een gedeelte volgend van de Boomgaardroute (30 km) en het Hagenbroekpad (8,6 km). Na de Hondstraat volgde de onverharde Grotehoeveweg en zo belandden we in Vremde. Uiteindelijk bereikten we de drukke Broechemsesteenweg, welke we naar links volgden tot aan het volgende kruispunt. Daar bemerkten we het bordje van de Pallieterland Route, een traject voor gemotoriseerd verkeer. Via een woonstraat bereikten we even verder het kerkje van Millegem. Volgens de wandelgids leek dit een uniek plekje voor een picknick, we voegden dan ook de daad bij het woord en genoten van een aangename en zonnige pauze op een bankje voor de kerk. Ongeveer anderhalve kilometer verder bevond zich het centrum van Ranst en daar ging het vervolgens heen via enkele woonstraten. Bij het bereiken van het centrum troffen we links van de weg een horecazaak aan met buitenterras, ’t Klooster genaamd, tijd vonden we zelf om over te gaan tot het nuttigen van een kopje koffie.

Na de beentjes een beetje te hebben laten rusten, dienden we noodgedwongen onze wandeling te vervolgen, het was immers nog een heel eindje stappen. Gekomen ter hoogte van de kerk van Ranst, pikten we opnieuw de draad op en bevonden ons derhalve terug op het traject van de GR12, we zouden dus de wit-rode markeringen volgen tot aan het station van Kessel, plaats waar we vroeger op de dag waren van start gegaan. We wandelden doorheen enkele woonstraten, een pad tussen hagen om nadien opnieuw doorheen een stukje bos te wandelen. Zo kwamen we uit aan de rand van een enorm golfterrein. Ons traject verliep over een pad tussen paaltjes over het terrein zelf. Links bemerkten we het kasteel Bossensteen. Wat verder ging het linksaf doorheen de oude kasteeldreef tot aan de openbare weg. Een kerkwegel aan de overzijde leidde ons verder naar de kerk van Broechem. We bemerkten de aanduidingen van het Jules Persijnpad (7 km) en de Czaganiroute (3,5 of 4,2 km). In het centrum van het dorp konden we nog even voor het laatst onze dorst lessen in café De Kastelein.

Na deze laatste pauze vervolgden we onze wandeling. Vrij vlug verlieten we de bebouwde kom en wisselden het asfalt voor enkele veldwegen, waarbij we belandden tussen de in bloei staande boomgaarden. Enkele graspaden waren een welkome afwisseling. Stilaan zagen we in de verte de kerktoren van Emblem, welke we korte tijd nadien van dichtbij konden bekijken. De tocht bracht ons langsheen het oude gemeentehuis en vervolgens tot aan de Kesselsesteenweg, welke we naar links volgden over het Netekanaal en de Kleine Nete. Hier had men de kans om de route in te korten, door de weg verder rechtdoor te volgen. We namen echter een links gelegen fiets- en wandelpad langsheen de Kleine Nete en volgden dit over zowat 700 m. De GR-tekens volgend verlieten we de dijk en enkele straten verder, bereikten we het Provinciaal Domein Kesselse Heide. Via een veerooster konden we het gebied betreden en kregen een waardige afsluiter van deze dagtocht. Vrij vlug verlieten we dit gebied en bereikten opnieuw de openbare weg.

Uiteindelijk bereikten we later een spoorlijn, welke we aan de overzijde naar rechts volgden. Een pad dat alsmaar smaller werd, bracht ons tenslotte tot aan de vestinggracht van het Fort van Kessel. Een laatste bezienswaardigheid op deze wandeling. Het ging vervolgens via de toepasselijke Fortstraat stilaan terug richting station van Kessel, alwaar we ’s ochtends de wandeling hadden aangevangen. Tot slot nog wat cijfergegevens: deze dagtocht was goed voor 29,87 km, 1886 cal en 37730 stappen in een tijd van 6.37.27. Moe maar voldaan kozen we vervolgens al rijdend de richting van onze thuishaven.”

201: Westerlo, Zondag 24 oktober 2010, 19 km. (4061,248 km.)

Een georganiseerde tocht, welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 24/10/2010 – 2260 Westerlo (Antwerpen), 23^ste Kastelentocht – Winterserie A.P.W.C., 4-7-10-15-20-25-30 km. Herentalse WC VZW. Start: Parochiecentrum. Door de bossen en langs de kastelen van de Prinsen de Merode. Langs de Grote Nete en door de bossen van Averbode en Tongeren. Volledige boswandeling.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een bondig relaas inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 20:19 uur.

“Aangezien wij altijd wel te vinden zijn voor een boswandeling, vooral in de herfst, kozen wij vandaag voor deelname aan de 23^ste Kastelentocht. Deze volledige (althans volgens Marching) boswandeling, werd ingericht door de Herentalse Wandelclub en ging van start in het Parochiecentrum te Westerlo. Deze ochtend vroeg ging het dan ook die richting uit, onderweg af en toe voorzien van een stevige regenbui. Als bij wonder kregen we ook nog een buitje bij onze aankomst in Westerlo en daarna zouden we het de rest van de dag droog houden. Als dat geen kwestie van timing is geweest door de inrichtende club. Met de hulp van enkele medewerkers van de club kregen we een parkeerplaats toegewezen, waarna we terecht konden in een reeds goed gevuld centrum voor de inschrijving. Pas ingeschreven en gezeten om een hapje te eten, arriveerden nog enkele bussen, we waren dus juist op tijd om wachttijden te vermijden. Toen het gros van de deelnemers was vertrokken, maakten we ons ook klaar om de tocht aan te vatten.

Er kon worden gekozen uit de volgende wandelafstanden: 4, 7, 10, 15, 20, 25 of 30 km. We kozen aanvankelijk voor het 20 km parcours (werkelijke afstand 19) en zouden later wel zien of we het daar zouden bij houden. Onderweg zouden we een drietal controleposten aantreffen, met name na 4,5 – 6 en 5,8 km. Even later verlieten we het Parochiecentrum en sloegen meteen rechtsaf, net zoals alle andere deelnemers. Het ging over korte afstand langsheen de drukke hoofdweg naar het centrum, tot aan het eerstvolgende kruispunt. Daar ging het linksaf, richting tunnel onder een andere hoofdweg van dit dorp. We kregen een klein stukje te verwerken van de Laak- en Neteroute (een fietsomloop van 53 km), om vervolgens een beschilderde tunnel in te duiken. Aan de andere kant van deze kleine tunnel bereikten we het Kasteelpark van Westerlo. Dwars doorheen dit park verloopt de LF50b Jeugdherbergroute. Onze aandacht echter werd meer getrokken door het statige kasteel van Gravin Jeanne de Merode, ondertussen een beschermd monument geworden.

We wandelden omheen dit prachtige gebouw, om aan de andere kant een mooie fontein aan te treffen met drie jonkvrouwen, even verder gevolgd door een gedenkplaat ter ere van het gesloten verbond tussen Westerlo en een vredesgemeenschap uit Colombia. Een initiatief dat enkel maar tot navolging kan stemmen. We vervolgden onze wandeling doorheen het park, langsheen de plaatselijke bib, de sporthal, om nadien het Sprookjesbos aan te treffen. Alvast een gezellige plek voor de allerkleinsten om even te ontsnappen aan de aandacht van de groteren. Even later troffen we de aanduidingen over het bestaan van het Plattelandspad – Tongerlo. Wij gingen echter de andere richting uit en begaven ons naar het bosgebied enkele meters verderop: de Beeltjens en de Kwarekken. Ter hoogte van de ingang naar dit bosgebied, troffen we nog enkele wegwijzers met betrekking tot een tweetal andere fietsomlopen, met name Van Gansenroute (47 km) en Pater Van Cleroute (49 km). De Beeltjens en de Kwarekken zijn eigenlijk twee afzonderlijke bosgebieden, welke van elkaar gescheiden worden door een weg.

We waren vertrokken voor een langdurig verblijf in deze prachtige groene zone. De eerste dreef bood zich aan en in colonne ging het bosinwaarts. De eerste geheimen van het bos werden prijsgegeven en konden worden gelezen in tal van boeken welke zich aldaar bevonden: het Sprookjesboek, het boek met de Bos- & Woudspreuken en het boek met de Vertelselkens. Ook een aldaar aangelegd wandelpad kan worden gevolgd, onder de kleurrijke titel ‘Op Stap met Stabbel’. De lange dreef mondde uit op een open plaats in het bos, waar niet minder dan acht dreven bij elkaar kwamen. Hier werd een van de andere dreven gevolgd, tot we wat verderop een splitsing op het parcours aantroffen. Hier scheidden zich de wegen van de 4, 7, 20 en 25 km enerzijds van de anderen afstanden 10, 15 en 30 km. Wij vervolgden onze weg rechtdoor, terwijl de rest naar rechts afboog. Er volgde even een klein stukje woonzone, waarna we opnieuw verdwenen in een mooi bosgebied en andermaal prachtige dreven konden doorwandelen.

De vele varens veranderden reeds snel van kleur en prachtige zwammen kleefden als het ware aan de bomen. De grond lag bezaaid met bosvruchten: noten, eikels, kastanjes, ... Na een tweede stukje bos te hebben gezien, bereikten we de openbare weg, ter hoogte van de plaatselijke kazerne van brandweer en politie. Hier dienden we ter hoogte van een nieuwe splitsing rechts aan te houden en volgden we de drukke weg richting Bergom. Hierlangs verliep een autoroute, met name de Pallieterlandroute, bovendien zagen we reeds aanwijzingen naar het Kasteel de Merode. We staken de Grote Nete over en bereikten zo het grondgebied van Bergom (Herselt). Even verder troffen we een ander beschermd monumentje aan, de Kapel van de Maarschalk, opgericht ter nagedachtenis van Jan-Filips-Eugeen de Merode. Het ging aldaar linksaf, waar we de kerk van Bergom aantroffen en tevens de eerste controlepost, gesitueerd in de Torenkelder.

Het eerste gedeelte van de wandeling was een feit en beneden konden we terecht voor een hapje en een drankje. Even later begonnen we aan het tweede gedeelte van onze wandeling van vandaag. We verlieten de Torenkelder naar rechts, om een weinig verder een splitsing aan te treffen. Hier begon een plaatselijke lus, aangezien we later nogmaals dezelfde plek zouden aandoen. Bij een eerste passage ging het aldaar rechtsaf voor de wandelaars aan de 20, 25 en 30 km. We waren nog maar amper terug van start gegaan, of na een paar woonstraten, bereikten we alweer bosgebied. Ditmaal bevonden we ons in het Provinciaal Domein Hertberg. De rood-witte markeringen van de GR5, vergezelden ons op onze tocht door alweer een uniek bosgebied. Een plaatselijk W. Elsschot Wandelpad verliep eveneens door tal van dreven en bospaden. Geruime tijd kregen wij de ene dreef na de andere om door te wandelen, af en toe even langsheen de rand van het bos verlopend, dan weer dieper tussen de bomen door.

Een kleurrijk spektakel van licht en schaduw, van zon en soms enkele verloren regendruppels. Een modderige passage, afgewisseld met paden bedekt met afgevallen bladeren. Ontelbare schakeringen van rood, bruin, geel en oker, de herfst in volle pracht. Soms, totaal onverwacht, een klein kapelletje, opgehangen in een boom. Even verder een stuk weggehakt bos met daarnaast stapels afgezaagde kanjers van bomen. Je moet het zelf hebben gezien om te ervaren hoe zalig het is in deze gebieden te vertoeven. Een kleine pauze op een zitbankje in het zonnetje, even luisteren naar de stilte van een bos! Jammer genoeg bereikten we later de rand van het bos en kwamen terecht in de bebouwde kom van Blauberg (Herselt). Over korte afstand volgde nog een kleine smalle veldweg, waarna we het dorpsplein bereikten van deze gemeente. Daar vonden wij in de Norbertuszaal onze tweede controlepost van de dag. Een ruime zaal, waar we even konden bekomen en denken aan de inwendige mens. Na een korte onderbreking, vervolgden wij onze wandeling. Voor de deelnemers aan de 25 en 30 km, lag er nog een kleine lus weggelegd, met vertrek vanuit Blauberg. Wij hielden het echter bij de 20 km en begaven ons op de terugweg naar Bergom.

Even buiten de dorpskom, troffen wij een veldweg aan en die leidde ons in rechte lijn, naar het verder gelegen Provinciaal Domein Hertberg. We waren dus ook op de terugweg verzekerd van veel groen, vooral veel bos. Ditmaal verliep onze tocht door het bos aanvankelijk niet via dreven, maar eerder via een smal bospaadje, dat overging in een ruiterpad. Enkele kronkelende paden later, ging het opnieuw via enkele prachtige wandeldreven, in de richting van Bergom. We volgden nagenoeg hetzelfde domein als op de heenweg, zij het ditmaal via andere paden. De indrukken bleven vrijwel identiek, een uniek en mooi wandelgebied. Toen we de andere kant van deze groene zone hadden bereikt, zagen we reeds de kerktoren van Bergom. Een klein stukje woongebied, leidde ons terug naar de drukke weg, om uit te komen ter hoogte van de Kapel van de Maarschalk. Ditmaal bevonden we ons op de Abdijenroute, andermaal een autotraject.

Tevens hadden we hier opnieuw een ontmoeting met de Jeugdherbergroute. Rechts van ons leidde de weg terug naar de Torenkelder voor de laatste controle van de dag. Het laatste gedeelte van de wandeling voerde ons tot aan de splitsing welke we eerder op de dag hadden gezien. Ditmaal gingen we rechtdoor, samen met de wandelaars aan de 7 en 15 km. Er volgde een licht hellende weg, welke ons deed uitkomen ter hoogte van een lange dreef, die we links namen. We bemerkten de rood-witte markeringen van de GR5 en tevens de bordjes van de Laak- en Neteroute. We wandelden nu langsheen het domein van het kasteel de Merode, waarbij we tal van voormalige ingangen voorbij wandelden. De oude toegangshekkens, waren nu herschapen tot roestige getuigen van weleer. We naderden een rustieke brug en volgden de aldaar gelegen waterloop, richting centrum van Westerlo. Via het terrein van de plaatselijke St. Sebastiaansgilde en het clubhuis, ging het naar het dorpsplein van Westerlo. Heel even kregen we het kasteel te zien tussen de beplanting door.

Een beeld van de aartsengel deed ons links aanhouden, waarna we het einde van de Beeltjens en de Kwarekken voor de tweede maal bereikten. Het pad mondde uit op het plein van Westerlo. Enkele mooie bruggetjes deden ons even voorheen uitgeleide. Een pracht van een boom, nu een beschermd monument, was de laatste blikvanger die we konden bekijken, alvorens we terug de startplaats bereikten. We waren aan het einde van een schitterende wandeltocht, doorheen overwegend bosgebied. Men had dus zijn belofte nagekomen. We namen nog even de tijd om met enkele andere wandelaars na te kaarten om vervolgens richting thuisbasis te kiezen. We noteerden om 14 uur niet minder dan 2100 deelnemers aan deze tocht van vandaag. Velen zullen waarschijnlijk met een voldaan gevoel huiswaarts zijn gereden. Wij behoorden alvast tot die velen...”

We eindigen stilaan dit verhaal met betrekking tot Westerlo, via een blik in de wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Heel aangename wandeling in en om Westerlo. Veel bos! Kasteel na de bui, en fraai zonneke! J: Kastelentocht vanuit Westerlo, via Bergom en Blauberg. De bossen en parken van de Merode.’

165: Zandhoven, Zondag 09 mei 2010, 21 km. (3281,211 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 9/5/2010 – 2240 Zandhoven (Antwerpen), 41^ste Sint-Amelbergatochten, 6-12-21-32 km. Wandelclub St.-Amelberga. Start: Lokaal Harmonie Sint-Amelberga. Wisselende omlopen met bos en veldwegen in landelijke omgeving. Honden aan de leiband zijn toegelaten.’ Na afloop noteerden we de volgende belevenissen in een kort relaas, omstreeks 18:01 uur.

“Vandaag ging het nogmaals richting provincie Antwerpen, meer bepaald naar Zandhoven. Daar vonden de 41^ste Sint-Amelbergatochten plaats, ingericht door de wandelclub St. Amelberga. De startplaats was gesitueerd in het lokaal van de Harmonie Sint-Amelberga, een en ander hield dus duidelijk verband met elkaar. De parking rechtover het lokaal bood in elk geval deze ochtend voldoende plaats om verscheidene voertuigen te parkeren. We konden even later terecht in het gezellige lokaal van de muziekvereniging, om te voldoen aan de inschrijving en ook een hapje te eten alvorens de wandeling aan te vatten. Aan de buitenkant van het lokaal was voldoende informatie voorhanden inzake de diverse wandelafstanden, voorzien van telkens een gekleurd plannetje. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 21 of 32 km. Wij namen deel aan de wandeling van 21 km, met onderweg langsheen het parcours een drietal rustposten, respectievelijk na 6,7 - 13 en 18,3 km. De tweede controle situeerde zich tevens in de startzaal, we zouden dus twee lussen bewandelen, waarvan de eerste een lengte had van 13 km. Goed, we waren er klaar voor en konden even later op pad.

Bij het verlaten van het lokaal van de Harmonie ging het rechtsaf. Het hoekje om vonden we meteen een eerste indicatie van het traject. Ter hoogte van een kerkpad, ging het voor de afstanden 6 en 12 km linksaf, alsook voor de 21 en 32 km bij een eerste doortocht. Het paadje ging via een klein stukje groen langsheen de kerk van Zandhoven. Via een paar woonstraten bereikten we de Hofweg en die leidde ons naar het Gemeentelijk Speelbos, zo kregen we een eerste maal een stukje bosgebied te verwerken. Via een stuk braak terrein, waar men reeds doende was met het klaarmaken ervan, met het oog op het inrichten van een verkaveling, bereikten we de erachter gelegen woonwijk. Hier scheidden zich de wandelaars van de 6 km af, teneinde hun eigen traject te volgen. Een brede dreef in de onmiddellijke omgeving bracht ons in het Begijnenbos, waar we konden genieten van andermaal een stukje groene zone. De openbare weg welke we even verder bereikten, bevond zich reeds op het grondgebied van Massenhoven. We sloegen rechtsaf en volgden aldaar het traject van een fietsroute, met name de Gouverneur Kinsbergen Route (52 km). Aan het volgende kruispunt ging het naar links en daar bevonden we ons op het autotraject van de Pallieterland Route.

Even verder namen we een links gelegen wegel en die ging recht naar het erachter gelegen bosgebied. Hier werd in eerste instantie een bospad gevolgd, waarna het wat verder echter dwars door het bos ging, waar we enkel en alleen enkele pijlen en linten aantroffen om ons een weg te banen door het dikke bladerdek. Hier was het rustig en aangenaam vertoeven, alleen met de stilte van het bos. Tal van omgewaaide kanjers van bomen, gaven af en toe een bijzonder beeld van deze zone. Het traject slingerde zich heen en weer tussen de beplanting, om nadien uit te komen ter hoogte van het Albertkanaal. Een stevig klimmetje om de dijk op te raken, speelde enkele wandelaars parten. Gelukkig konden we enkele oudere dames helpen bij het klimwerk. We bevonden ons nu op het jaagpad langsheen het kanaal, waar we rechts aanhielden. Hier kregen we talrijke tegenliggers, met name enkele groepen wielercyclisten, niet moeilijk, aangezien we ons hier bevonden op de Kempen-Vlaanderen Fietsroute (LF51b - LF5b). Wandelaars en fietsers gaven elkaar echter voldoende ruimte, zo kon iedereen zijn sport naar eigen believen beoefenen.

Na een tijdje de oever van het kanaal te hebben gevolgd, namen we een rechts gelegen pad en lieten het kanaal achter ons. We kregen hier de aanduidingen van een tijdelijke route, met name Bat 10 - Een beeldenroute Anti-Tankgracht. Het ging vervolgens onder de E34 autosnelweg door, waar we even halt hielden bij enkele jongeren die aldaar zich vermaakten met radiogestuurde voertuigjes. Het heen en weer racen deed het zand de lucht invliegen. We bevonden ons nu op het grondgebied van Oelegem en troffen een eindje verder de eerste controlepost aan, gesitueerd in de kantine van de vzw De Watervrienden, naast de plaatselijke visput. We dienden weliswaar zelf onze controlestempel te nemen, doch kregen hier van de leden van de club een prima bediening aan tafel. Zoiets ervaar je zelden op een wandeling. We kregen er terloops ook waardering voor een recent geschreven verslagje inzake een wandeling die we hadden meegemaakt in Turnhout. Altijd leuk om te weten dat het werk gewaardeerd wordt. We waren dus toe aan een koffie en een hapje en konden de benen even strekken. Na de controle vervolgden we naar links het pad en trokken door het aanpalende bosgebied.

We kregen onderweg enkele bunkers te zien, waarop duidelijk de rood-witte markeringen van de GR565 waren te herkennen. Een van de bunkers was in het kader van Bat 10, voorzien van een paddenstoel. Een kunstwerk van de hand van Koosje Schnedders, genaamd Façade. Opmerkelijk om deze getuige van een oorlogsverleden op die manier te bekijken. Eenmaal door het stukje natuur, bereikten we een smalle landelijke weg, waar we werden attent gemaakt op het bestaan van een tweetal fietsroutes aldaar: de Hendrik Conscienceroute (27 km) en de Rasschaertroute (57 km). Om de hoek voegde zich daar nog een wandelpad bij van 10 km, het Jozef Simonspad. Meteen reden genoeg om een plaatselijke joggingclub te kruisen en uiteraard tal van wielerliefhebbers. Er volgde nu een stukje dreef, die wat verderop verbinding gaf met een landelijke weg. De Halse bossen waren een volgende aantrekkelijke zone om door te wandelen, hoofdzakelijk door een lange mooie bosdreef te volgen. Ook hier weer de pracht van het voorjaar welke tot uiting komt in zulk gebied. Af en toe kreeg de dreef het karakter van een 4x4 parcours, vermits diepe sporen duidelijk wezen op dit soort verkeer door het bos. Af en toe stond het pad vol water, waardoor we onze toevlucht dienden te nemen tot een bermpje bezijden het pad.

Ook dat maakt deel uit van de charme van het wandelen door de bossen. Even verder bereikten we opnieuw de openbare weg en verlieten op die manier het grondgebied van Halle (Zoersel). Het ging rechtsaf, in de richting van de brug over de E34. We troffen er opnieuw de aanduidingen van de drie reeds vermelde fietsroutes (Hendrik Conscienceroute, Rasschaertroute en Gouverneur Kinsbergen Route). Eenmaal de brug over de autosnelweg overschreden, ging het links via het Nazarethpad, een verhard grindpad. Daar vonden we wat verder een rechts gelegen wegel, die leidde naar een klein stukje bos in de verte. Dit bosgebied paalde aan de verkaveling erachter en zo bereikten we opnieuw de startplaats, waar we een tweede controle konden ondergaan. Dit betekende meteen ook het einde van het eerste gedeelte van de wandeling. We moeten toegeven, veel reden tot klagen hadden we niet. We namen vervolgens de tijd om de inwendige mens een beetje te versterken, met het oog op het tweede gedeelte van de wandeling dat komen ging. We konden terug op weg teneinde een gedeelte te volgen van de tweede lus. We bereikten kort na de start opnieuw dezelfde plaats, waar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen. Ditmaal hielden we bij de tweede passage rechts aan, net zoals de wandelaars van de 32 km.

We verlieten vrij vlug de bebouwde kom en volgden een rustige landelijke weg tussen de weilanden en landerijen. Opnieuw kregen we hier massaal de bloeiende paardenbloemen te zien, net zoals dat gisteren het geval was geweest. De landelijke wegen leidden ons opnieuw in de richting van de autosnelweg E34, die we wat later bereikten. Het ging vervolgens de brug over, waar we aan de andere kant een gedeelte volgden van het Voorkempen Ruiterpad. In een gevaarlijke bocht, verlieten we de openbare weg om een rechts gelegen bosgebied in te wandelen. Links zagen we in de verte de grensborden van Halle (Zoersel). Het bosgebied bevond zich naast de autosnelweg, waardoor we een tijdje evenwijdig aan deze verkeersader door het bos een dreef volgden. Even verder volgde een bredere baan, welke ook evenwijdig verliep aan de snelweg. Al vrij vlug konden we het storende karakter van deze weg ervaren. Een schril contrast met het bos links van ons. De weg ging iets verder lichtjes de hoogte in, om uit te monden aan de volgende brug over de E34.

Ditmaal ging het opnieuw rechtsaf, om voor de derde maal de snelweg over te steken. We bereikten op die manier opnieuw het traject van de Hendrik Conscienceroute en de Gouverneur Kinsbergen Route. Een even voorbij de snelweg gelegen landelijke weg, leidde ons langsheen een grote manege (De Kraal), waarna we al vrij vlug de laatste controlepost van de dag bereikten, gelegen aan de visput van Zandhoven. Hier konden we voor een drankje terecht op het buitenterras bij Marcel, In de Katvis. Net op het moment dat we aldaar even pauze hielden, ging een plaatselijke hengelwedstrijd van start. Zo waren we getuige hoe tal van emmers met lokspijs in het water werden gegooid. Hier dienden de deelnemers aan de 32 km nog een bijkomende lus te wandelen, doch wij beperkten onze deelname tot 21 km. Restte ons nu nog enkel de korte terugweg naar de startplaats. Het laatste gedeelte van de wandeling, was meteen ook het kortste stukje vandaag. We verlieten de visput en volgden even verder een rechts gelegen bospad dat vervolgens overging in een veldweg. We lieten bijgevolg de bossen achter ons en bereikten wat verder de eerste woningen.

Enkele rustige landelijke asfaltwegen brachten ons terug naar het centrum van Zandhoven, waar we als afsluiter nog een stukje verkaveling doortrokken om uiteindelijk uit te komen aan het lokaal van de Harmonie. Meteen het einde van de tocht. Een mooie wandeling om op terug te zien, met een voldoende ruime startzaal. De controleposten onderweg waren voldoende ruim, met een verzorgde bediening aan tafel en gelegen aan een rustgevende visput. Sanitair naar behoren. Een mooi en vooral afwisselend parcours, voorzien van voldoende bepijling. Het weer zat mee, dus konden we tevreden huiswaarts. Bij het aanvatten van onze terugreis konden we bemerken dat om 14 uur reeds 854 wandelaars waren geteld. Als die allen even tevreden zijn geweest als wij, dan is de organisatie geslaagd in haar opzet. Een mooie Moederdag voor vele deelnemers, maar vooral een mooie tocht voor tal van wandelaars. We kijken uit naar een volgende deelname aldaar...”

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Bossen en veldwegen. Rustige en aangename wandeling. Bewolkt maar zacht weer! Goed verzorgd. J: Tocht door Zandhoven, Massenhove, Oelegem, Halle. Afwisselend parcours met veel bossen onderweg. Een aangename tocht bovendien.’