165: Zandhoven, Zondag 09 mei 2010, 21 km. (3281,211 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 9/5/2010 – 2240 Zandhoven (Antwerpen), 41^ste Sint-Amelbergatochten, 6-12-21-32 km. Wandelclub St.-Amelberga. Start: Lokaal Harmonie Sint-Amelberga. Wisselende omlopen met bos en veldwegen in landelijke omgeving. Honden aan de leiband zijn toegelaten.’ Na afloop noteerden we de volgende belevenissen in een kort relaas, omstreeks 18:01 uur.

“Vandaag ging het nogmaals richting provincie Antwerpen, meer bepaald naar Zandhoven. Daar vonden de 41^ste Sint-Amelbergatochten plaats, ingericht door de wandelclub St. Amelberga. De startplaats was gesitueerd in het lokaal van de Harmonie Sint-Amelberga, een en ander hield dus duidelijk verband met elkaar. De parking rechtover het lokaal bood in elk geval deze ochtend voldoende plaats om verscheidene voertuigen te parkeren. We konden even later terecht in het gezellige lokaal van de muziekvereniging, om te voldoen aan de inschrijving en ook een hapje te eten alvorens de wandeling aan te vatten. Aan de buitenkant van het lokaal was voldoende informatie voorhanden inzake de diverse wandelafstanden, voorzien van telkens een gekleurd plannetje. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 21 of 32 km. Wij namen deel aan de wandeling van 21 km, met onderweg langsheen het parcours een drietal rustposten, respectievelijk na 6,7 - 13 en 18,3 km. De tweede controle situeerde zich tevens in de startzaal, we zouden dus twee lussen bewandelen, waarvan de eerste een lengte had van 13 km. Goed, we waren er klaar voor en konden even later op pad.

Bij het verlaten van het lokaal van de Harmonie ging het rechtsaf. Het hoekje om vonden we meteen een eerste indicatie van het traject. Ter hoogte van een kerkpad, ging het voor de afstanden 6 en 12 km linksaf, alsook voor de 21 en 32 km bij een eerste doortocht. Het paadje ging via een klein stukje groen langsheen de kerk van Zandhoven. Via een paar woonstraten bereikten we de Hofweg en die leidde ons naar het Gemeentelijk Speelbos, zo kregen we een eerste maal een stukje bosgebied te verwerken. Via een stuk braak terrein, waar men reeds doende was met het klaarmaken ervan, met het oog op het inrichten van een verkaveling, bereikten we de erachter gelegen woonwijk. Hier scheidden zich de wandelaars van de 6 km af, teneinde hun eigen traject te volgen. Een brede dreef in de onmiddellijke omgeving bracht ons in het Begijnenbos, waar we konden genieten van andermaal een stukje groene zone. De openbare weg welke we even verder bereikten, bevond zich reeds op het grondgebied van Massenhoven. We sloegen rechtsaf en volgden aldaar het traject van een fietsroute, met name de Gouverneur Kinsbergen Route (52 km). Aan het volgende kruispunt ging het naar links en daar bevonden we ons op het autotraject van de Pallieterland Route.

Even verder namen we een links gelegen wegel en die ging recht naar het erachter gelegen bosgebied. Hier werd in eerste instantie een bospad gevolgd, waarna het wat verder echter dwars door het bos ging, waar we enkel en alleen enkele pijlen en linten aantroffen om ons een weg te banen door het dikke bladerdek. Hier was het rustig en aangenaam vertoeven, alleen met de stilte van het bos. Tal van omgewaaide kanjers van bomen, gaven af en toe een bijzonder beeld van deze zone. Het traject slingerde zich heen en weer tussen de beplanting, om nadien uit te komen ter hoogte van het Albertkanaal. Een stevig klimmetje om de dijk op te raken, speelde enkele wandelaars parten. Gelukkig konden we enkele oudere dames helpen bij het klimwerk. We bevonden ons nu op het jaagpad langsheen het kanaal, waar we rechts aanhielden. Hier kregen we talrijke tegenliggers, met name enkele groepen wielercyclisten, niet moeilijk, aangezien we ons hier bevonden op de Kempen-Vlaanderen Fietsroute (LF51b - LF5b). Wandelaars en fietsers gaven elkaar echter voldoende ruimte, zo kon iedereen zijn sport naar eigen believen beoefenen.

Na een tijdje de oever van het kanaal te hebben gevolgd, namen we een rechts gelegen pad en lieten het kanaal achter ons. We kregen hier de aanduidingen van een tijdelijke route, met name Bat 10 - Een beeldenroute Anti-Tankgracht. Het ging vervolgens onder de E34 autosnelweg door, waar we even halt hielden bij enkele jongeren die aldaar zich vermaakten met radiogestuurde voertuigjes. Het heen en weer racen deed het zand de lucht invliegen. We bevonden ons nu op het grondgebied van Oelegem en troffen een eindje verder de eerste controlepost aan, gesitueerd in de kantine van de vzw De Watervrienden, naast de plaatselijke visput. We dienden weliswaar zelf onze controlestempel te nemen, doch kregen hier van de leden van de club een prima bediening aan tafel. Zoiets ervaar je zelden op een wandeling. We kregen er terloops ook waardering voor een recent geschreven verslagje inzake een wandeling die we hadden meegemaakt in Turnhout. Altijd leuk om te weten dat het werk gewaardeerd wordt. We waren dus toe aan een koffie en een hapje en konden de benen even strekken. Na de controle vervolgden we naar links het pad en trokken door het aanpalende bosgebied.

We kregen onderweg enkele bunkers te zien, waarop duidelijk de rood-witte markeringen van de GR565 waren te herkennen. Een van de bunkers was in het kader van Bat 10, voorzien van een paddenstoel. Een kunstwerk van de hand van Koosje Schnedders, genaamd Façade. Opmerkelijk om deze getuige van een oorlogsverleden op die manier te bekijken. Eenmaal door het stukje natuur, bereikten we een smalle landelijke weg, waar we werden attent gemaakt op het bestaan van een tweetal fietsroutes aldaar: de Hendrik Conscienceroute (27 km) en de Rasschaertroute (57 km). Om de hoek voegde zich daar nog een wandelpad bij van 10 km, het Jozef Simonspad. Meteen reden genoeg om een plaatselijke joggingclub te kruisen en uiteraard tal van wielerliefhebbers. Er volgde nu een stukje dreef, die wat verderop verbinding gaf met een landelijke weg. De Halse bossen waren een volgende aantrekkelijke zone om door te wandelen, hoofdzakelijk door een lange mooie bosdreef te volgen. Ook hier weer de pracht van het voorjaar welke tot uiting komt in zulk gebied. Af en toe kreeg de dreef het karakter van een 4x4 parcours, vermits diepe sporen duidelijk wezen op dit soort verkeer door het bos. Af en toe stond het pad vol water, waardoor we onze toevlucht dienden te nemen tot een bermpje bezijden het pad.

Ook dat maakt deel uit van de charme van het wandelen door de bossen. Even verder bereikten we opnieuw de openbare weg en verlieten op die manier het grondgebied van Halle (Zoersel). Het ging rechtsaf, in de richting van de brug over de E34. We troffen er opnieuw de aanduidingen van de drie reeds vermelde fietsroutes (Hendrik Conscienceroute, Rasschaertroute en Gouverneur Kinsbergen Route). Eenmaal de brug over de autosnelweg overschreden, ging het links via het Nazarethpad, een verhard grindpad. Daar vonden we wat verder een rechts gelegen wegel, die leidde naar een klein stukje bos in de verte. Dit bosgebied paalde aan de verkaveling erachter en zo bereikten we opnieuw de startplaats, waar we een tweede controle konden ondergaan. Dit betekende meteen ook het einde van het eerste gedeelte van de wandeling. We moeten toegeven, veel reden tot klagen hadden we niet. We namen vervolgens de tijd om de inwendige mens een beetje te versterken, met het oog op het tweede gedeelte van de wandeling dat komen ging. We konden terug op weg teneinde een gedeelte te volgen van de tweede lus. We bereikten kort na de start opnieuw dezelfde plaats, waar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen. Ditmaal hielden we bij de tweede passage rechts aan, net zoals de wandelaars van de 32 km.

We verlieten vrij vlug de bebouwde kom en volgden een rustige landelijke weg tussen de weilanden en landerijen. Opnieuw kregen we hier massaal de bloeiende paardenbloemen te zien, net zoals dat gisteren het geval was geweest. De landelijke wegen leidden ons opnieuw in de richting van de autosnelweg E34, die we wat later bereikten. Het ging vervolgens de brug over, waar we aan de andere kant een gedeelte volgden van het Voorkempen Ruiterpad. In een gevaarlijke bocht, verlieten we de openbare weg om een rechts gelegen bosgebied in te wandelen. Links zagen we in de verte de grensborden van Halle (Zoersel). Het bosgebied bevond zich naast de autosnelweg, waardoor we een tijdje evenwijdig aan deze verkeersader door het bos een dreef volgden. Even verder volgde een bredere baan, welke ook evenwijdig verliep aan de snelweg. Al vrij vlug konden we het storende karakter van deze weg ervaren. Een schril contrast met het bos links van ons. De weg ging iets verder lichtjes de hoogte in, om uit te monden aan de volgende brug over de E34.

Ditmaal ging het opnieuw rechtsaf, om voor de derde maal de snelweg over te steken. We bereikten op die manier opnieuw het traject van de Hendrik Conscienceroute en de Gouverneur Kinsbergen Route. Een even voorbij de snelweg gelegen landelijke weg, leidde ons langsheen een grote manege (De Kraal), waarna we al vrij vlug de laatste controlepost van de dag bereikten, gelegen aan de visput van Zandhoven. Hier konden we voor een drankje terecht op het buitenterras bij Marcel, In de Katvis. Net op het moment dat we aldaar even pauze hielden, ging een plaatselijke hengelwedstrijd van start. Zo waren we getuige hoe tal van emmers met lokspijs in het water werden gegooid. Hier dienden de deelnemers aan de 32 km nog een bijkomende lus te wandelen, doch wij beperkten onze deelname tot 21 km. Restte ons nu nog enkel de korte terugweg naar de startplaats. Het laatste gedeelte van de wandeling, was meteen ook het kortste stukje vandaag. We verlieten de visput en volgden even verder een rechts gelegen bospad dat vervolgens overging in een veldweg. We lieten bijgevolg de bossen achter ons en bereikten wat verder de eerste woningen.

Enkele rustige landelijke asfaltwegen brachten ons terug naar het centrum van Zandhoven, waar we als afsluiter nog een stukje verkaveling doortrokken om uiteindelijk uit te komen aan het lokaal van de Harmonie. Meteen het einde van de tocht. Een mooie wandeling om op terug te zien, met een voldoende ruime startzaal. De controleposten onderweg waren voldoende ruim, met een verzorgde bediening aan tafel en gelegen aan een rustgevende visput. Sanitair naar behoren. Een mooi en vooral afwisselend parcours, voorzien van voldoende bepijling. Het weer zat mee, dus konden we tevreden huiswaarts. Bij het aanvatten van onze terugreis konden we bemerken dat om 14 uur reeds 854 wandelaars waren geteld. Als die allen even tevreden zijn geweest als wij, dan is de organisatie geslaagd in haar opzet. Een mooie Moederdag voor vele deelnemers, maar vooral een mooie tocht voor tal van wandelaars. We kijken uit naar een volgende deelname aldaar...”

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Bossen en veldwegen. Rustige en aangename wandeling. Bewolkt maar zacht weer! Goed verzorgd. J: Tocht door Zandhoven, Massenhove, Oelegem, Halle. Afwisselend parcours met veel bossen onderweg. Een aangename tocht bovendien.’

130: Wilsele, Zondag 22 november 2009, 13 km. (2572,123 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 22/11/2009, 3012 Wilsele (Vlaams-Brabant) – Red and Black Dragon March – Wintertocht B.P.W.C., 6-10-15-20-30 km. Start: Ontmoetingscentrum. Het Hageland is gelegen in het noordoosten van Vlaams-Brabant, heuvelachtige streek. Er wordt gewandeld over verharde, onverharde en holle wegen. De kleine afstand (6 km) heeft geen controlepost. De andere afstanden hebben twee controleposten: de eerste in Holsbeek, de tweede in Kortrijk-Dutsel.’ Na de vroegtijdige afloop van dit wandelfiasco, schreven we nog diezelfde namiddag het relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 16:30 uur.

“In het geheugen van een wandelaar, zijn er wandelingen die lang bijblijven, maar er bestaan af en toe ook tochten die je het liefst zo snel mogelijk wil vergeten. Vaak is dat om diverse redenen. De wandeling van vandaag is er dan ook eentje die we kunnen indelen bij de tweede categorie. Volgens het Marching-wandelboek echter, zag het er nochtans veelbelovend uit. De ‘Red and Black Dragon March’ te Wilsele (Leuven) - Vlaams-Brabant. Deze wandeltocht werd ingericht door de A.N.P.C.V. Leuven en zou van start gaan in het Ontmoetingscentrum van Wilsele - Putkapel. Er zou gewandeld worden in het Hageland en bovendien in een heuvelachtige streek. Voor deze wisselbekertocht zou kunnen gekozen worden uit de afstanden 6, 10, 15, 20 of 30 km. De rustposten zouden gelegen zijn in Holsbeek en Kortrijk-Dutsel. Tot zover wat we vooraf konden lezen. Bij onze aankomst in Wilsele dienden we vooreerst op zoek te gaan naar een parkeerplaats, aangezien de onmiddellijke omgeving van het Ontmoetingscentrum reeds vol stond met geparkeerde voertuigen. Een grote parking van Delhaize dichtbij, bleek afgesloten met linten waarbij enkele werknemers de wacht hielden dat geen enkele wandelaar er kon parkeren.

Uiteindelijk vonden we wat verder op de openbare weg een plaatsje voor ons vehikel. Toen we het Ontmoetingscentrum hadden gevonden, bleek dit gesloten. Er hing een mededeling op de deur, dat de inschrijving voor de wandeling diende te gebeuren in een nabijgelegen café, aan de overzijde van de straat. Aldaar konden we terecht in een klein zaaltje gelegen achteraan de herberg. Gelukkig hadden we hier nog een tafeltje vrij om alvast vooreerst iets te eten en de inschrijvingsformaliteiten af te werken. Juist gezeten, kwam een grote groep wandelaars toe, behorende tot de Kadees uit Aalst. Meteen zat het zaaltje vol en konden de meesten onder hen geen zitplaats vinden. Iemand behorende tot de groep en zelf medewerker bij het organiseren van wandelingen, wist meteen te zeggen dat dit niet reglementair was. Volgens de man diende bij het inrichten van een wisselbekertocht, een zeker minimum aantal zitplaatsen voorhanden te zijn en bovendien voldoende tussenruimte tussen de tafels en stoelen. In beide gevallen bleek het, nog steeds volgens die man, ver beneden alle normen te zijn. Hij zou zeker zijn beklag doen bij de inrichters. Sommigen behorende tot de groep, opperden zelfs het voorstel om ergens anders te gaan wandelen.

Volgens de info ter plaatse kon er worden gekozen uit de afstanden 7, 13, 18 of 22 km. Wij opteerden voor de langste afstand, met een werkelijke lengte van 23 km. Wij verlieten bijgevolg café ‘Onder de Toren’ en begaven ons op pad. We dwarsten de drukke weg en gingen langsheen de kerk van Wilsele, in de richting van de even verder gelegen spoorweg. Meteen zaten we op het traject van de GR128, welke loopt van Noord-Frankrijk naar Duitsland. We namen de tunnel onder de spoorweg en vervolgden een tijdje aan de andere kant langsheen deze ijzeren weg. Even verder draaiden we naar links en verlieten het grondgebied van Wilsele. We staken de brug over de E314 over en bevonden ons op het grondgebied van Holsbeek. Er werd nu een smalle asfaltweg gevolgd, waarbij we opvallend veel tegemoetkomende wandelaars zagen. Blijkbaar verliep de terugweg langs dezelfde route. We bemerkten even later dat we ons bevonden op het Meesberg Wandelpad. Het baantje werd verder gevolgd, tot aan de Leuvensebaan, waar de deelnemers aan de 7 km rechtsaf sloegen. De rest van de wandelaars diende de baan over te steken in de richting van een reeds zichtbare heuvel. De weg ging meteen stevig naar omhoog en wat verderop sloegen we schuin rechts een holle weg in en werd het stevig klimmen.

Doorheen ontelbare afgevallen bladeren vorderden we maar langzaam, gezien de steile helling. Boven gekomen troffen we een GR-paal aan, welke de samenloop aangaf van de GR's 128, Dijleland en Hageland. We gingen scherp naar rechts, de GR128 volgend en dienden een gladde afdaling te verwerken. We troffen het straatnaambord aan met de toepasselijke naam ‘Honkelberg’. Eenmaal de afdaling verwerkt, stonden we beneden en dienden linksaf te slaan, opnieuw de heuvel beklimmen. Dit was meer dan een opwarmer voor de wandeling. Na opnieuw wat stevig klimwerk, bereikten we boven een asfaltwegje, dat we dan in de rechtse richting volgden. Er volgde nu een zachte afdaling tot aan het eerstvolgende kruispunt. Hier troffen we opnieuw het Meesberg Wandelpad aan, alsmede het Verkorting Wandelpad. We wandelden vervolgens langsheen een stukje weideland, om wat verderop het Begijnenbos in te trekken. Via enkele dreven, vaak wat modderig omwille van de regen de voorbije dagen, bereikten we de Kesselberg. Via een hekje konden we een terrein betreden, waar normaliter enkele schapen grazen. Aan de overkant van het weiland bevond zich een ander hekje om het terrein te verlaten.

Hier kregen we een panoramisch zicht over de stad Leuven. Bij het verlaten van deze Kesselberg, zagen we de aanduiding van het Kessel-Lo wandelpad. Via enkele trappen ging het naar beneden, langsheen de ‘Groeve’, waarna we uitkwamen op de openbare weg, grondgebied Kessel-Lo. Er volgde een klein stukje openbare weg, waarna we via de Genadestraat (een smal pad), uitkwamen in de bebouwde kom van deze gemeente. Om de hoek hadden we alhier na 7 km een eerste controle in café ‘Pie de Nijper’. Hier bevond zich de controle achteraan in een zaaltje, dat ondertussen ook volzet was. Bijgevolg namen we plaats in het café voorin, waar met moeite een viertal mensen aanwezig waren. Achter de toog was niemand waar te nemen. Bijgevolg gingen we onze drankjes halen achterin het zaaltje. Na een tijdje dook de uitbater op en nam plaats achter zijn toog. Toen er vervolgens enkele wandelaars het café binnenkwamen en aanstalten maakten om plaats te nemen in het café, kregen zij van de uitbater de bemerking dat ze achteraan plaats dienden te nemen in de veranda. Toen vervolgens anderen plaats wilden nemen, kregen zij dezelfde opmerking.

De wandelaars echter repliceerden dat er achteraan geen plaats meer vrij was. Laconiek antwoordde de uitbater dat dit goed kon zijn, doch dat hij straks de plaatsen in het café nodig had voor zijn vaste klanten. Wanneer de mensen vroegen of zij iets konden bestellen in het café, kon het plotseling wel dat zij plaats namen aan een van de tafeltjes. Toen wij betrokkene er attent op maakten dat zoiets toch niet kon, vermits hij zijn café had opengesteld voor de wandelaars, kregen wij als antwoord dat wij ons niet dienden te moeien en ons vooral niet druk hoefden te maken. We hebben er de man dan ook op gewezen dat, indien hij niet de last van de wandelaars op de koop toe wou nemen, hij dan zijn café maar niet diende ter beschikking te stellen om er een controlepost in de richten. Teneinde de zaak niet uit de hand te laten lopen, hebben we wijselijk het café verlaten. Buiten stonden enkele Franstalige wandelaars, verbolgen over het feit dat hun honden geen toegang kregen tot de zaak. Van een wandelminded café gesproken!!

Bij de controle konden we bemerken dat de wandelaars van de 18 km hier een kleine lus van 5 km dienden af te werken en de wandelaars van de 23 km, twee lussen van 5 km. Aangezien dit betekende dat we hier nog tweemaal dienden langs te komen, hebben we meteen resoluut gekozen voor de 13 km, dus meteen voor de terugweg naar de startzaal. We verlieten dus enigszins misnoegd het café en volgden de openbare weg, om de dorpskom van Kessel-Lo te verlaten. Aan het eerste kruispunt ging het linksaf, in de richting van de Kesselberg. Er volgde opnieuw een stevige klim, die ons terug deed uitkomen in het Begijnenbos, de plek waar we eerder op de dag waren langs gekomen. Op twee straten na, volgden we nu gedurende 6 km, dezelfde weg als tijdens de heenweg, richting aankomst. Het kon niet vlug genoeg gaan, alvorens we de eindstreep hadden bereikt. Bij onze aankomst in café ‘Onder de Toren’, hebben wij de verantwoordelijken voor de wandeling van het voorval ingelicht. De enige respons die we verkregen was een schouderophalen.

Aan een van de tafels bevond zich een oudere dame, die onderweg was gevallen en wie men geen verzorging kon aanbieden, vermits er geen EHBO-post voorhanden was tijdens de wandeling. De dame diende te wachten op de komst van haar echtgenoot, alvorens naar de spoedopname te kunnen gaan voor het verzorgen van een vermoedelijk verzwikte pols. We kunnen enkel besluiten met te melden dat, ondanks de prachtige omgeving om te wandelen, de organisatie sterk te wensen overliet. Bovendien bemerkten we een algemene desinteresse voor de klachten die her en der waren te horen. Een wandeling om vlug te vergeten in ieder geval. We hebben dan ook geen enkele moeite meer gedaan ons te informeren waarom de startlocatie was gewijzigd, waarom de controleposten waren veranderd of hoeveel deelnemers er werden geteld. De enige behoefte die we hadden was zo snel mogelijk huiswaarts te rijden. We zijn alweer een ervaring rijker.”

Een kort overzicht van datgene wat werd neergeschreven in de wandelboekjes, sluit dit wandelverhaal voor vandaag af. ‘K: Zonnig maar winderig. Ondanks de mooie natuur in Wilsele en het heuvelachtig gebied, was dit een blaam voor het wandelen. De onvriendelijkheid en tegemoetkomerij liet veel te wensen over! J: Mooie omgeving om te wandelen, maar bedroevende organisatie. Te kleine rustposten en vooral slechte controlepost in Kessel-Lo. Café Pie de Nijper, een plek om nooit terug te keren. Desinteresse van de inrichters voor de klachten. Zelfs geen EHBO aanwezig.’