521: Braine-l'Alleud, Zondag 15 juli 2018, 14,805 km. (10.337,633 km.)

“Een kort relaas inzake een wandeling met als titel: ‘Slag van Waterloo’. Deze wandeltocht begint en eindigt aan het nmbs station van Braine-l’Alleud, of in het Nederlands Eigenbrakel. Na een verplaatsing vooraf via bus en trein, konden we omstreeks 11:30 uur van start gaan aan de achterzijde van het station. We wandelden rechtsaf op de Avenue Albert 1er, om daar onmiddellijk links de Avenue Général Ruquoy in te draaien. Amper 100 m verder ging het dan rechts de Avenue de Basingstoke in. Op het einde van de straat bereikten we een rotonde, om daar aan de overzijde de Rue de la Croix op te gaan. Tussen statige woningen ging het licht dalend verder. Voorbij het eerste kruispunt ging de weg over in de Avenue Prince Charles de Lorraine en bochtte de weg stilaan naar rechts. Deze brede weg mondde uit op de Place Saint-Sébastien, voorzien van een ruime parking. We gingen omheen het plein naar rechts en kwamen uit op de dwars gelegen Rue Ernest Laurent. We gingen de weg op naar links en verlieten de bewoonde wereld. Nog verder dalend wandelden we voorbij het Sportcomplex Gaston Reiff, om verder rechtdoor de Rue Ernest Laurent te volgen. Waar de weg een haakse bocht maakte naar rechts, stapten we rechtdoor op een wandel- en fietspad, met dezelfde naam, dat min of meer kon doorgaan voor een holle weg. We bemerkten er een bordje dat we ons bevonden op het parcours van ‘Promenade – Wandeling Tour 1815’. Het wandelpad eindigde ter hoogte van de Chaussée de Nivelles, welke we kruisten, om dan via de brug over de R0 te wandelen.

Voorbij de brug bereikten we via nog steeds de Rue Ernest Laurent een Y-splitsing. We begaven er ons linksaf op de Chemin des Vertes Bornes, een brede asfaltweg doorheen een stukje bos. Zowat 130 m verder zouden we normaal schuin rechts een brede grindweg dienen op te gaan, de Chemin de Plancenoit, doch we weken even af van de geplande route en stapten zowat 800 m rechtdoor tot aan de Leeuw van Waterloo. Daar hielden we even pauze omstreeks 12:40 uur voor het nuttigen van een kopje koffie in ‘Le Wellington’. Na te hebben genoten van het zwarte vocht, onder een stralend zonnetje, keerden we op onze stappen terug via de Chemin des Vertes Bornes, om nadien de geplande Chemin de Plancenoit in te draaien. Zo begonnen we aan het bewandelen van een van de vele grindpaden, waarbij we vrijwel dadelijk zicht kregen op de bekende Leeuw van Waterloo, welke hoog boven het landschap te zien is. Tussen de akkers door ging het vrijwel in min of meer rechte lijn naar de 1,4 km verder gelegen openbare weg, de Chaussée de Charleroi, ofwel de N5, op het grondgebied van Lasne. Aan de overzijde kregen we zicht op ‘La Ferme De La Belle Alliance’, waar ooit de ontmoeting heeft plaats gevonden tussen de generaals Wellington en Blücher. We kruisten de drukke N5 en begaven ons aan de overzijde in de Chemin de la Belle Alliance, om amper 50 m verder, schuin links een andere grindweg op te gaan, de Chemin du Smohain. Een kronkelende weg die vooreerst wat aan hoogte liet winnen.

Tussen de uitgestrekte velden volgden we over zowat 1,8 km deze brede grindweg. Stilaan het einde van dit pad genaderd, ging het wegdek over in kaseien en verkreeg de vorm van een holle weg. Al dalend kwamen we op een splitsing om er schuin links verder te stappen via de Chemin de la Marache, eveneens een holle weg. Iets meer dan 100 m verder bereikten we de dwars gelegen Chemin des Cosaques, alwaar we even een mooie Chapelle Saint Roch konden bewonderen. Wat hoger gelegen achter de kapel kregen we zicht op de ‘Ferme de la Papelotte’, tijdens de slag een steunpunt van de Britse troepen. Over vrij korte afstand begaven we ons rechtsaf op de Chemin des Cosaques, om dan de eerste straat links te kiezen, de Chemin des Catamouriaux, een smal kasseiwegje. Na een tweetal bochten en ongeveer 200 m verder ging het aan een Y-splitsing schuin links een holle onverharde weg op. Een halve kilometer verder kwamen we aan op een kruispunt van grindwegen, om er haaks links de Chemin N° 2, de Rue de la Croix te kiezen. Tevens konden we zien dat we daar een gedeelte volgden van de GR127, gelet op de rood-witte markeringen. Opnieuw ging onze wandeltocht verder over zowat 800 m krakend grind tussen de oneindig lijkende velden.

Op het einde van de weg, verkregen we een korte strook kasseien en wandelden we voorbij de ‘Musica Mundi School’, of zoals het informatiebord ons leerde: ‘International School for Professional Musical Education and General Studies’. Net voorbij de school eindigde de kasseistrook op de dwars gelegen Rue du Dimont, ondertussen opnieuw op het grondgebied van Waterloo. In de verte konden we reeds de Leeuw van Waterloo zien. We begaven ons schuin rechts de kasseiweg op en volgden deze tot op het einde, aan de druk bereden N5, de Chaussée de Charleroi. We staken de weg over om aan de overzijde de Route du Lion op te gaan, richting Leeuw en museum. Echter net de N5 over gegaan, konden we op de Route du Lion nog even pauzeren op het terras van L’Estaminet de Joséphine, ondertussen de klok van 15:10 uur voorbij. Omwille van het mooie zomerweer, namen we er de tijd om een tweetal frisdrankjes te nuttigen. Na het lessen van de dorst, stapten we verder tot aan de heuvel met daarop de Leeuw van Waterloo, om er net voor het museum, rechts verder te gaan via de Route du Lion. We staken via een brug terug de R0 over, gevolgd door de Chaussée de Nivelles. Aan de overzijde van het kruispunt volgden we dan gewoon de wegwijzers richting centrum van Braine-l’Alleud. We sloten deze zonninge dag in Waterloo af na zowat 19.740 stappen te hebben afgelegd omheen de Leeuw van Waterloo.”

520: Tubeke, Zaterdag 07 november 2020, 14,887 km. (10.322,828 km.)

“Een wandeling in tijden van Corona. Via de website van de nmbs vonden we destijds een uitgepijlde wandelroute met als titel: ‘Tubeke, een mix van natuur en industrieel erfgoed’. Vooraf maakten we dan ook via bus en trein de verplaatsing naar Tubeke, alwaar de wandeling van start ging ter hoogte van het station. Bij aankomst verlieten we het station van Tubeke om er op de parking vooreerst even een broodje te nuttigen, waarna we even later omstreeks 10:00 uur de wandeling konden aanvangen. Alvast onder een stralend zonnetje en met 17° C, een mooie novemberdag. We begaven ons tegenover het station linksaf op de Rue du Perroquet, om dan aan een rotonde, de eerste straat rechts, de Rue de la Déportation te kiezen. In volle bebouwde stad vorderden we tussen de huizen op tamelijk drukke wegen. Voorbij tal van winkels, begaven we ons tenslotte linksaf in de Rue Eugène Germeau en kwamen terecht in het Quartier des Forges, een voormalige arbeiderswijk van de smederij van Clabecq. De typische arbeidershuizen gaven een idee van hoe het vroeger moet zijn geweest. Op het einde van de straat kwamen we aan de dwars gelegen Rue des Forges, om deze rechts in te draaien. Links van de weg konden we wandelen op het afgescheiden fiets- en wandelpad. Even verder maakte de weg een ruime bocht naar rechts, waardoor we zowat evenwijdig stapten aan de spoorweg links. Op het einde van de weg bereikten we het oude station van Clabecq, dat nu enigszins een vervallen indruk geeft. Een symbool wellicht van ooit vergane glorie.

Aan het station kruisten we op het kuispunt de Rue de la Déportation en begaven ons aan de overzijde in de Rue Raymond Luyckx. We wonnen een beetje aan hoogte en vervolgden onze route evenwijdig aan de links gelegen spoorweg. Links kregen we over de spoorweg zicht op resten van de voormalige smederij van Clabecq, waarvan de bouw startte in 1752, met als uiteindelijk resultaat jaren later een hoogoven en een walserij. Voorbij de site maakte de Rue Raymond Luyckx een ruime bocht naar rechts en mondde uit op een Y-splitsing. We kozen de linkertak en kwamen vrijwel dadelijk terecht in een vrij modderige weg, wegens heraanleg van de openbare weg. Af en toe dienden we een begaanbaar pad te zoeken, teneinde het ergste de omzeilen. Rechts werd druk gebouwd aan nieuwe appartementsblokken. Nadat we niet zonder moeilijkheden het ergste achter de rug hadden kwamen we tenslotte terecht op de Rue d’Oisquercq, een smal kasseiwegje dat verliep in dalende lijn en even later overging in een holle weg. Voorbij de holle weg en gekomen aan een waterzuiveringsinstallatie, ging het wegdek over in asfalt. Bijna het einde van de weg aangetroffen, ter hoogte van het huis nr. 152, konden we links een smal onverhard wandelpaadje opgaan dat doorheen een gedeelte bos verliep. Eenmaal het stukje natuur achter de rug kwamen we uit op het jaagpad langs het kanaal Brussel-Charleroi op de zogeheten Quai d’Oisquercq.

We begaven ons rechtsaf op dit jaagpad, de Rue du Canal, om er even verder even halt te kunnen houden op een zitbank, waar we omstreeks 11:05 uur even konden genieten van een picknick met zicht op het kanaal en vooral genietend van het aangename zonnige herfstweer. Na deze wandel- en eetpauze wandelden we nog even verder op het jaagpad tot aan de eerste brug over het kanaal. Via een smal paadje ging het schuin rechts de dijk op, om boven onmiddellijk links de brug over het kanaal op te gaan. Aan de overzijde ging het dan scherp rechtsaf via alweer de Rue du Canal, om dan het jaagpad naar links op te gaan, ditmaal op de linkeroever van het kanaal Brussel-Charleroi. Volgens onze routegegevens, zouden we nu over een afstand van zowat 2 km het jaagpad bewandelen tot aan de sluis van Ittre. We maakten er een ruime bocht naar links en omstreeks de klok van 12:20 uur mondde het jaagpad uit op de iets hoger gelegen Rue du Sart, ondertussen op het grondgebied van Ittre. We stapten rechtdoor om enkele honderden meters verder het sluiscomplex aan te treffen, zowat halverwege de geplande wandeling. We hielden er even halt om even de dorst te lessen en vooral de omgeving te bekijken. Omwille van de heersende drukte ter hoogte van de jachthaven, hielden we het bij een eerder korte wandelpauze.

Via een tweetal draaihekken konden we nadien via de sluis het kanaal oversteken en kwamen aan de overzijde op de Rue de l’Ancien Canal uit, om deze naar rechts op te gaan. Opnieuw konden we even in dalende zin verder stappen richting jaagpad. Ter hoogte van enkele brievenbussen, kozen we schuin links een smal paadje dat een bosje inging, om kort erna het rechtse pad te bewandelen tot aan het einde van deze boszone. Geruime tijd konden we genieten van een bos in herfstoutfit, met paden bedekt met afgevallen bladeren en natuurlijk ontelbare kleuren. Toen we de bosrand hadden bereikt, ter hoogte van de Rue de la Samme, vrijwel dadelijk tussen de huizen, ging het aan de overzijde de Rue Champ de la Haie in, welke dadelijk een bocht nam naar rechts. Een korte beklimming leidde naar de iets verder gelegen rotonde, voorzien van enkele zitbanken. We namer en dan ook even omstreeks 13:20 uur de tijd om nog even te genieten van een hapje en een drankje. Even later, verlieten we aan de rotonde de weg en volgden schuin rechts, achter de woningen door een smal wandelpad, de Cité du Douaire, die tenslotte overging in een asfaltweg. We kruisten de Rue des Salisses, om na alweer een korte beklimming de Rue du Grand Closin aan te treffen, net in een haakse bocht naar links.

We betraden er zowat in de bocht een stenen fiets- en wandelpad rechtdoor naast een woning, de Rue Lieutenant Jean van Hoobrouck. Het smalle paadje eindigde in een bocht van de gelijknamige straat, waar we gewoon rechtdoor aanhielden tot op het kruispunt met de Rue de la Falize. Over korte afstand begaven we ons rechtsaf in de straat, tot we net vóór de Sint-Martinuskerk, inmiddels op het grondgebied van Oostkerk, links de Rue Delval konden inslaan. Deze licht hellende kasseiweg ging de kerk voorbij, om dan over te gaan in een asfaltweg in dalende lijn. We kozen er de eerste straat links, de doodlopende Rue de Stéhoux, welke ons even naar adem liet happen omwille van het steile karakter van de weg. Op het einde van de weg, konden we via een wandelpoortje een smal pad opgaan langs de rand van een veld. Het paadje eindige ter hoogte van de Rue de Virginal, welke we naar rechts indraaiden. Net vóór het huis nr. 197, ging het tussen twee woningen een grindpad in dat eindigde aan een kleine rotonde, om daar rechts de Rue Brison te kiezen. Aan een Y-splitsing kozen we links het smalle gedeelte van de Rue Brison dat doodliep op een stukje bos. We gingen haaks rechtsaf op een smal graspad dat opnieuw leidde naar de Rue de Virginal, om er ditmaal links af te slaan. Aan de eerste Y-splitsing ging het links verder op de Chemin des Prés, een smal pad achter de woningen, om uiteindelijk de erachter gelegen de Avenue de Korntal op te gaan naar links.

Net voorbij een complex flatgebouwen, kozen we rechts een wandelweg achter de gebouwen, dat iets later door een klein stukje bos ging, waarna het pad eindigde in de Avenue de Mirande. Deze Avenue over korte afstand naar links opgaand kwamen we op het kruispunt met de Rue des Frères Lefort. Net daar, aan een electriciteitscabine bevond zich een rustbank, om er rond de klok van 15:00 uur nog even te pauzeren en de laatste hapjes uit de rugzak te nuttigen. We zetten nadien onze tocht verder, om onder de spoorweg door te gaan. Net voorbij de tunnel ging de weg over in de Rue des Ponts, om nog onder een tweede spoorweg te gaan en de weg tot op het einde te bewandelen tot aan de N6, de Chaussée de Mons. We begaven ons op deze drukke weg naar rechts, tot aan de eerste straat rechts, de Rue de l’Industrie, die ons opnieuw tot aan het station van Tubeke liet gaan. We eindigden deze tocht omstreeks 15:30 uur na 19.589 stappen, klaar om de terugreis via trein aan te vangen.”

519: Zoutelande, Zaterdag 07 augustus 2021, 18,091 km. (10.307,941 km.)

“Een wandeling via knooppunten behorende tot het Wandelnetwerk Zeeland, met start en aankomst te Zoutelande. Na een lange verplaatsing vooraf via Cambio, konden we terecht op de gratis parking op de De Bucksweg, vóór het Fletcher Zuiderduin Beachhotel. Na vooreerst te hebben genoten van een laat ontbijt, konden we omstreeks 10:45 uur de wandeltocht aanvangen. We verlieten de parking en begaven ons op de De Bucksweg in de richting van het reeds vernoemde hotel. We stapten rechts van het hotel op een brede asfaltweg in de richting van de duinen. Op het einde van de weg kwamen we terecht op het dwars gelegen Fietspad Westkapelle – Zoutelande. We draaiden het fietspad op naar links om aan de eerste trap naar rechts het fietspad te verlaten en via de trappen bovenop de duinen te komen, waar we het knooppunt 91 konden waarnemen. Tevens konden we de routetekens waarnemen van het Nederlands Kustpad 1. Bovenop de duinen verkregen we dadelijk zicht op de zee en begaven we ons linksaf op het daar gelegen wandelpad. Via een brede op- en neergaande grindweg, stapten we enkele strandpaviljoenen voorbij, tot we ter hoogte van het strandpaviljoen De Strandzot omstreeks 11:10 uur even afdaalden tot op het strand, teneinde daar even te genieten van een kopje koffie. Nadien ging het opnieuw via de trappen de duinen over, om na een bocht naar links opnieuw aan te komen op het Fietspad Westkapelle – Zoutelande. Ditmaal volgden we het fietspad tussen de duinen en de drukke N288, de Westkapelseweg, tot het fietspad naar links draaide en eindigde op de N288. Gelukkig konden we langs deze weg het voetgangerspad rechts van de weg bewandelen.

We begaven ons dus op de N288 rechtsaf en volgden deze weg tot we rechtsaf aan het knooppunt 71, opnieuw het wandel- en fietspad schuin rechts konden indraaien. Deze smalle Westkapelseweg ging voorbij het Strandpaviljoen De Branding opnieuw de duinen in. We bevonden ons terug op het traject van het Nederlands Kustpad 1 dat met wat hoogteverschillen tussen de duinenbeplanting verliep. Even verder, bij het bereiken van het centrum van Zoutelande, daalden we naar links even af via alweer een reeks trappen tot op het Willibrordusplein aan de Catharinakerk. Na het nemen van enkele foto’s van het plein, gingen we aan de kerk rechts verder doorheen de Langstraat, om even verder ter hoogte van het Terras De Slak, rechts te houden via het Duinstraatje en opnieuw hogerop de duinen op te zoeken. Nogmaals bevonden we ons op het Nederlands Kustpad 1. Na een haakse bocht bevonden we ons op het Meester Schoenmakerpad, om dit vrij vlug naar rechts te verlaten via het Dan Flunderpad. We wandelden dan een eerste bunker voorbij, om er natuurlijk even halt te houden en van nabij te bekijken. In de nabijheid verkregen we dan een tweede bunker welke we van nabij konden aanschouwen, jammer genoeg was het museum tijdelijk gesloten, vermoedelijk was de reden daarvoor te vinden bij Corona. Het smalle wandelpaadje kronkelde verder tussen de beplanting en af en toe ging het wat op en neer. Een breed grindpad leidde ons verder, met steeds zicht op de zee welke we rechts konden waarnemen.

Na geruime tijd nog steeds het Nederlands Kustpad 1 te hebben gevolgd, kwamen we aan het knooppunt 13, ter hoogte van het Strandpaviljoen Valkenisse, ondertussen de klok van 13:00 uur nabij. Ook daar hielden we even kort halt om even de dorst te lessen. Na dit oponthoud wandelden we aan het knooppunt 13 rechtdoor verder op de Duinweg, tot we schuin links konden afdalen richting Strandcamping Valkenisse. Daar aan de ingang begaven we ons rechts op een geasfalteerd wandel- en fietspad, eveneens Duinweg. Amper enkele honderden meters verder kwamen we uit op een restant van het Landfront Vlissingen, een onderdeel van de Atlantikwall. We verlieten het fietspad naar links en wandelden op een brede grasweg letterlijk tussen de drakentanden. Op het einde ging het scherp rechtsaf om een volgende serie drakentanden aan te treffen en er de Duinweg te kruisen. Aan de overzijde ging het doorheen een gedeelte bos opnieuw richting duinengordel. Uiteindelijk, na nog even te hebben genoten van bos, zon en zee, mondde de Duinweg uit op de Vroonweg, inmiddels grondgebied Klein-Valkenisse. Daar troffen we het knooppunt 22 aan. We gingen de Vroonweg op naar links, een smalle kasseiweg tussen landerijen welke leidde naar de Klaassesweg, die we naar rechts dienden te volgen. Ook daar konden we gebruik maken van het brede afgescheiden fiets- en wandelpad bezijden de weg. Aan het eerste kruispunt verlieten we kort daarna de weg naar links door de Lageweg op te gaan. Net voorbij een boerderij verliep een nieuw aangelegd fietspad dwars over de Lageweg, net aan het knooppunt 23. We sloegen dan ook linksaf en wandelden verder op dit fietspad, naast een waterloop links van het pad.

Na een haakse bocht naar rechts eindigde het fietspad wat verder aan de Valkenisseweg, die we naar rechts opgingen, zij het dan aan de overzijde van de weg, op het afgescheiden fiets- en wandelpad. Ruim een lange bocht verder, begaven we ons links op de Brasserwegeling, juist aan het wandelknooppunt 27. Een smal asfaltwegje middenin de natuur, dat we volgden tot aan een dwars gelegen waterloop, waar we haaks linksaf draaiden en naast de waterloop verder gingen, tot het knooppunt 24. Via een brugje overschreden we naar links het water en vervolgden onze tocht door een gedeelte ongerepte natuur met veel riet en tal van kleurige bloemen. We staken nogmaals via een brugje een waterloop over en wandelden stilaan terug in de richting van de bewoonde wereld. Na enkele kort op elkaar volgende bochten mondde uiteindelijk de tot nog toe gevolgde grindweg opnieuw uit op de Klaassesweg. We dwarsten de openbare weg en volgden aan de overzijde een ander kronkelend pad voorbij het Vakantiepark De Meerdaal. Net er voorbij kwamen we langs het knooppunt 21, om daar haaks rechts te kiezen. Een smal wandelpad, andermaal Duinweg genaamd, leidde stilaan naar de bewoonde wereld, vermits we even later Noordendolfer betraden. Amper de weg naar rechts opgegaan, dienden we links de Bosweg te kiezen, een betegelde weg tussen de villa’s. We passeerden er de Rooms Katholieke Toeristenkerk St. Catharina, on net er voorbij rechts het Elzenlaantje in te slaan. Kort erna ging het links op een smal wandelpad tussen de achtertuintjes van de aanpalende straten. We kruisten het Olmenlaantje, waarna het pad eindigde ter hoogte van opnieuw de Bosweg.

We gingen rechtsaf en kwamen dadelijk aan op het kruispunt met de N288, de Langendam. Deze drukke invalsweg volgden we tot net voorbij de laatste woningen links van de weg. Daar konden we de drukte verlaten via een smal wegeltje naast de weg, dat nadien, net voorbij de kazerne van de Brandweer, een bocht maakte naar links. Het wegeltje leidde doorheen een klein buurtparkje, alwaar we het knooppunt 75 aantroffen. We kozen er op de splitsing de linkertak en bereikten op de rand van het parkje reeds het knooppunt 74 aan de Molenweg. We begaven ons op de Molenweg linksaf, richting centrum van Zoutelande, waarbij we dan ook de mooie Korenmolen van Zoutelande van nabij konden zien. De Molenweg verder volgend, kwamen we tenslotte via de Smidsstraat opnieuw in het centrum van Zoutelande op de reeds eerder bezochte Langstraat. Alvorens opnieuw de richting van de wagen te kiezen, namen we nog even de tijd voor een kopje koffie in café De Fiets, waar we even met onze consumptie van het terras dienen de vlucht te nemen naar binnen, omwille van een fel onweer. Eenmaal de bui overgewaaid, beklommen we tegenover de kerk opnieuw de hoger gelegen dijk en begaven ons rechtsaf richting knooppunt 71. We wandelden nu in omgekeerde richting zoals voorheen op de dag naar het knooppunt 91 en nadien richting parking. We eindigden dan ook deze tocht bij de noorderburen omstreeks 17:00 uur na 23.456 stappen. Alvorens terug richting België te kiezen, bezochten we nog even het nabij gelegen Westkapelle. Bekend omwille van de gevechten tijdens de bevrijding in 1944.”

518: Neigem, Dinsdag 21 juli 2020, 21,495 km. (10.289,85 km.)

“Een wandeling via knooppunten behorende tot het Wandelnetwerk Pajottenland, met start en aankomst te Neigem. Na de verplaatsing vooraf via Cambio, bereikten we de startplaats van deze wandeltocht ter hoogte van het knooppunt 13 in Bevingen, net aan de daar gesitueerde kapel Heilige Rita. Na een broodje op een van de zitbanken in het nabije parkje, konden we omstreeks 10:00 uur van start gaan, onder een min of meer zonnige hemel. We wandelden de kapel voorbij teneinde de doodlopende straat Bevingen te volgen tot op het einde. Hierbij gingen we het knooppunt 14 voorbij. Daar ging het schuin rechts een stijgende veldweg op, langs de rand van het Neigembos, om nadien via een haakse bocht naar rechts, het bos zelf in te gaan. Een soort holle weg liet ons nog wat verder aan hoogte winnen. Deze eerste passage doorheen het Neigembos was slecht van korte duur, vermits we het bos opnieuw verlieten en in dalende lijn de Steenstraat volgden, een smal kronkelend betonwegje. We kwamen wat lager terecht in Meerbeke tussen de huizen, om er een Y-splitsing aan te treffen met de Natteschoot rechts. We sloegen deze smalle betonweg in, opnieuw richting Neigembos, tussen de akkers door. Dit vrij bochtige wegje liet ons opnieuw aan hoogte winnen, tot waar de verharding ophield. We hielden dezelfde richting aan op een veldweg, om dan via een ruime bocht naar rechts, zowat het hoogste punt van het bos te bereiken, de Nellekensberg, 89 m. Even er voorbij vonden we het knooppunt 16.

We gingen er haaks linksaf en wandelden het bos uit, om aan te komen in de Neerstraat. Waar de verharding begon, verlieten we dadelijk de weg naar links op een smalle wegel tussen de velden. Op het einde van dit kaarsrechte pad kwamen we in de Nellekensstraat, een smal betonbaantje, dat we over korte afstand naar rechts opgingen, tot het knooppunt 811. Daar daalden we af naar links via een smal wegeltje, de Kleinen Tombergweg, om door een klein stukje van het Berchembos te gaan, tot aan het knooppunt 818. We stapten er voorbij het bos rechtdoor verder op een dalende weg, Bultkets, tot we beneden het kruispunt bereikten met Ternat. We gingen rechtsaf, het doodlopende gedeelte in, om op het einde via een bospad, de Postkoetsweg op te gaan, nogmaals doorheen een deel van het Berchembos. We kregen er een verscheidenheid aan wandelbeleven: een gedeelte vlonderpaden, smalle bospaadjes en wat klimwerk. Eenmaal het hoogste punt bereikt, konden we er even uitblazen en genieten van een picknick omstreeks 11:55 uur. Na te hebben genoten van deze maaltijd troffen we het knooppunt 817 aan, om er enkele honderden meters de Berchemstraat in te gaan, tot we linksaf konden via de Poelkveldstraat. Deze dalende asfaltweg tussen de velden, liet ons voorbij de Hemelweg gaan, tot we iets verder rechtsaf konden op de Krommen Kemelweg, Voetweg 85, inmiddels op het grondgebied van Pamel. Het smalle pad mondde uit in de Omloopstraat, tevens knooppunt 809.

We begaven ons linksaf in de Omloopstraat en wandelden langs de rand van het rechts gelegen Hulsbroekbos. Net aan de bosrand gekomen, knooppunt 808, verlieten we de weg naar rechts, via een houten balk over de beek en betraden het Hulsbroekbos zelf. Op het einde van het bos kozen we haaks rechtsaf en volgden de bosrand via de Kleinen Halleweg, Voetweg 71, tot we terug de openbare weg aantroffen, de Grotstraat, net aan een kleine kapel. We draaiden rechts de weg op en kwamen amper 100 m verder aan de Grot van Poelk, knooppunt 807. Voorbij de grot stapten we rechtdoor verder tussen de velden, op de smalle asfaltweg, opnieuw klimmend tot op het einde, het kruispunt met de Berchemstraat. We gingen de weg op naar links en stapten tussen de bewoning door, voorbij het knooppunt 804, tot aan het knooppunt 805. Daar gingen we haaks rechtsaf en verlieten de weg voor een onverharde weg tussen de weiden, terug richting Berchembos. Het paadje mondde uit op de weg, Berchembos genaamd, net ter hoogte van het knooppunt 810. We kruisten de weg om aan de overzijde een smal bospad te kiezen dat ons nogmaals door een gedeelte van het Berchembos liet gaan, voorbij knooppunt 812. Het einde van het bos aangetroffen, volgde een veldwegel tussen weiden, tot aan de Woestijnveldweg, welke leidde naar de Woestijnstraat, knooppunt 813.

We volgden de stijgende Woestijnstraat naar links tot het knooppunt 814, om er rechtsaf eveneens de Woestijnstraat te kiezen. Ditmaal gemakkelijk afdalend, kwamen we voorbij de wit geschilderde Woestijnkapel, alwaar we even halt hielden omstreeks 13:15 uur voor een picknickpauze. Op de gevel van de kapel troffen we een bronzen schelp aan, bekend voor diegenen vertrouwd met de pelgrimswegen naar Santiago de Compostela. Na te hebben genoten van een wandel- en eetpauze, daalden we nog wat verder af, om voorbij de kapel, schuin rechts de Bettestraat in te wandelen. Daar konden we vrijwel dadelijk nog eens pauzeren om 13:35 uur, voor het nuttigen van een lekker ijsje bij Hoeveijs Gooik. Na deze lekkernij stapten we verder door de Bettestraat tot op het einde, vooreerst nog flink dalend, nadien eerder vlak tussen velden, om tenslotte opnieuw fors aan hoogte te winnen. De weg eindigde ter hoogte van een pleintje aan de dwars gelegen Drie Egyptenbaan, ondertussen het knooppunt 211. We kuisten de weg om aan de overzijde de Kroonstraat op te stappen. Deze dalende kronkelende smalle asfaltweg liet ons het knooppunt 229 passeren, om wat later aan het knooppunt 273, rechts de Gotestraat in te gaan. Deze landelijke weg, naast een beek werd bewandeld tot het knooppunt 11, om daar links een brede grasweg in te draaien, de Grootoosteykenweg.

Deze grasweg eindige aan de Oosteikendreef, welke we over korte afstand rechts volgden, tot we links via een kerkenpad de drukke N28, de Ninoofsesteenweg konden kruisen, om aan de overzijde door middel van een wandelpaadje uit te komen in Windschof. Via een links-rechts afslag volgden we verder Windschof richting centrum van Lieferinge. Daar konden we om 15:10 uur even genieten van een frisdrankje op het terras van ’t Stalleke op de Lieferingeplaats tegenover de kerk Onze-Lieve-Vrouw Lichtmis. Na even te hebben genoten van een glaasje cola, wandelden we het plein over, voorbij de kerk om daar een smal asfaltpaadje aan te treffen, het Kosterstraatje dat ons leidde naar knooppunt 10, op het kruispunt met de Muntstraat. We begaven ons rechtsaf in de Muntstraat tot op het kruispunt met Kasseide, om daar de richting linksaf te nemen. In de eerste bocht verlieten we deze kasseiweg rechtdoor op de Kapellestraat, een smal stijgend kasseiwegje dat uitmondde aan het knooppunt 4 met de Brusselseheerweg. We draaiden links deze brede aardeweg op, welke zich via enkele bochten een weg zocht tussen de landerijen, waarna we het knooppunt 5 vonden. Daar begaven we ons rechts op de Neigemveldweg, een volgende aardeweg die leidde tot aan Kerkveld. We bewandelden dit asfaltwegje naar links tot we rechtsaf konden via de Schone Veldstraat. Waar de weg eindigde kozen we links een aardeweg, Varenberg.

Eenmaal de eerste woningen aangetroffen ging de weg over in asfalt en bereikten we het knooppunt 2. Op het kruispunt van Varenberg met Bosveld, kozen we deze laatste rechtsaf, een lange veldweg welke eindigde aan het knooppunt 3, op het kruispunt met de Kleiveldstraat. We draaiden scherp rechtsaf deze weg op, om na enkele bochten en zowat 2 km verder knooppunt 12 te vinden. Rechtdoor verder gaand kruisten we nogmaals de N28, ditmaal de Halsesteenweg om aan de overzijde Bevingen in te wandelen, op weg naar knooppunt 13, einde van deze wandeltocht, goed voor zowat 28284 stappen.”

517: Oud-Heverlee, Zaterdag 25 juli 2020, 17,784 km. (10.268,355 km.)

“Het relaas inzake een wandeling via knooppunten behorende tot het Wandelnetwerk Zuid-Dijleland, met start en aankomst te Oud-Heverlee. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via bus en trein, bereikten we omstreeks 10:20 uur het station van Oud-Heverlee, in de onmiddellijke nabijheid van het wandelknooppunt 1, net aan de spooroverweg, start van onze geplande wandeldag. Jammer genoeg zou de dag verlopen onder een grijs wolkendek. We kruisten de sporen en wandelden de Bogaardenstraat in om er via een tweetal bochten af te dalen tot aan een eerste kruispunt. Daar ging de weg over in de Stationsstraat, om er rechtdoor te stappen richting Korbeek-Dijle. De Stationsstraat verliep in rechte lijn tussen de velden door en ging vrij vlug over in een kasseiweg. Via de brug overschreden we de Dijle, om net over de brug het knooppunt 515 te bemerken. Nog steeds verder rechtdoor de Stationsstraat volgend kwamen we voorbij de Sint-Bartholomeuskerk van Korbeek-Dijle en kwamen op het kruispunt met de dwars gelegen Korbeekse Kerkstraat. Net vóór het kerkportaal konden we een kunstwerk bewonderen van Tjerrie Verhellen ‘Over Leven’. Op het kruispunt sloegen we haaks linksaf, om wat verder de eerste straat rechts in te gaan, eveneens Korbeekse Kerkstraat. Amper 100 m verder kwamen we aan het knooppunt 516 ter hoogte van de N253, de Nijvelsebaan.

We kruisten deze drukke invalsweg en begaven ons aan de overzijde op een kasseiweg, de Hollestraat. Zoals de naam al min of meer liet vermoeden, een stijgende holle weg, op sommige plaatsen vrij steil aan hoogte winnend. Eenmaal het hoogste punt bereikt, verkregen we een schitterend uitzicht over de omliggende velden. Van rechts komende voegde zich de Kleine Hollestraat in, waarna we dezelfde richting aanhielden op deze smalle kasseiweg, voortaan Kleine Hollestraat genoemd, op weg naar de volgende passage door een holle weg. We kwamen even verder ter hoogte van een Y-splitsing, tevens knooppunt 517, om er verder te stappen via de linkertak, in feite zowat rechtdoor. Na een tweetal kort op elkaar volgende bochten, hadden we het hoogste punt bereikt en draaiden licht naar links tussen de eindeloze akkers. Deze Kleine Hollestraat verliep in licht dalende lijn en vervolgens opnieuw door een gedeelte holle weg tot aan het lager gelegen knooppunt 518. Hier ging het haaks linksaf de Korbeekstraat in, ditmaal een smal betonwegje. Tussen de akkers troffen we wat verder, andermaal een Y-splitsing het knooppunt 510, om er ditmaal links aan te houden en vrijwel dadelijk erop volgend haaks links te kiezen. We daalden wat verder om tenslotte opnieuw een vrij steile dalende holle weg in te gaan, die uitmondde op een kruispunt van holle wegen aan het knooppunt 511, met in het verlengde de Ruwaalstraat.

Ondertussen zowat de eerste 5 km achter de rug, hielden we er omstreeks 11:55 uur even halt voor een hapje en een drankje. Na deze korte wandelpauze keerden we bijna 180° om, waarna we schuin links een stijgende onverharde weg opgingen, die dadelijk een bocht naar links nam. Tussen akkers en weiden, maakten we vervolgens nog een haakse bocht naar links. Uiteindelijk ging het wegdek over in een smalle kasseiweg en bevonden we ons in het Begijnhof, om er na een laatste haakse bocht naar rechts, knooppunt 512 te bereiken, ter hoogte van de dwars gelegen openbare weg, opnieuw de N253, de Nijvelsebaan. We stapten gelukkig slechts over korte afstand langs deze drukke weg naar rechts, om de eerste straat aan de overzijde links in te draaien, de Kleinebroekstraat. Op de hoek een klein kapelletje opgehangen aan een scheef gegroeide boom. Het smalle asfaltwegje ging voorbij de laatste huizen over in een veldweg en eindigde op een kruising van veldwegen, net vóór de Dijle, waar we het knooppunt 513 aantroffen. We gingen haaks rechtsaf doorheen een stukje bos en passerden vervolgens de rechts gelegen Langerodevijver, waar we even halt hielden in de vogelobservatiehut ‘De Doode Bemde’. Via enkele kijkvensters konden we het waterwild bekijken.

We zetten nadien onze weg verder doorheen het bos, om even voorbij de hut een Y-splitsing aan te treffen aan het knooppunt 211. Ditmaal hielden we links en wandelden geruime tijd op een pad dat min of meer het verloop volgde van de links kronkelende Dijle. We wandelden doorheen een gedeelte van het Natuurreservaat Doode Bemde. Na ongeveer 1 km langs de Dijle te hebben gewandeld, kwamen we aan het knooppunt 102, om er ditmaal haaks links via een brugje de Dijle over te steken en voorbij de parking te wandelen van de Doode Bemde. We kwamen zo terecht in de Reigersstraat en gingen opnieuw de spoorweg over. Tussen de woningen wonnen we iets aan hoogte om de dwars gelegen Leuvensestraat te kruisen. Aan de overzijde begaven we ons nadien in de Oude-Nethensebaan, teneinde deze te volgen tot we links de Kasteelstraat konden indraaien. Voorbij de laatste woningen ging het langs de rand van een links gelegen bos, om er wat later knooppunt 101 voorbij te wandelen. We gingen voorbij het terrein van VK Sint-Joris-Weert en kwamen tenslotte aan het einde van de Kasteelstraat ter hoogte van het knooppunt 100 aan de rand van het Meerdaalwoud. We begaven ons op een bosweg naar links, de Hazeveldstraat, welke ons bracht tot op de dwars gelegen Heculesdreef, tevens knooppunt 19.

We zouden vanaf dit punt over langere afstand doorheen deze kaarsrechte dreef wandelen, achtereenvolgens voorbij de knooppunten 19 en 18 tot aan het knooppunt 16, ter hoogte van de kapel Onze-Lieve-Vrouw van Steenbergen. Daar aangekomen hielden we even halt voor een laat middagmaal omstreeks de klok van 14:15 uur. Na even te hebben genoten van de bosrijke omgeving en vooral van de broodjes, draaien we haaks links de Witte Bomendreef in en kregen ondertussen zicht op het Zoet Water rechts. Door het Bosreservaat Kleine Moerassen, kwamen we even verder aan het knooppunt 17 terecht. We behielden dezelfde richting en stapten via de Witte Bomendreef tot op de Waversebaan, langs de Molenvijver, een van de Zoete Waters. We draaiden rechts de Waversebaan op om meteen rechts de Maurits Noëstraat in te gaan. Daar konden we even op kracht komen dankzij een kopje koffie in Brasserie St. Jean, één van de talrijke horecazaken tegenover de vijvers. De klok van 15:00 uur nabij hadden we voldoende tijd om er een langere rustpauze in te lassen. Na deze aangename rustpauze stapten we verder langs de Maurits Noëstraat, tot we net voorbij het theater De Roosenberg, links een steile weg opgingen. Waar de weg eindigde gingen we rechtdoor via een bospaadje, de Nieuwedreef, om kort daarna links de Kapellendreef in te gaan, om er het knooppunt 14 te vinden.

Op deze kruising van bosdreven, vonden we omstreeks 15:55 uur een rustbank, waar we even konden pauzeren en vooral genieten van de laatste broodjes in de rugzak. Deze laatste rustpauze achter de rug wandelden we rechtdoor verder via de Kapellendreef naar het volgend knooppunt, 12, om er verder te gaan doorheen de Parnassusbergdreef tot het knooppunt 602. We verlieten de dreef naar links, om vervolgens via de Oude-Heverleestraat, welke later overging in de Vaalbeekstraat, het bos te verlaten. In de Vaalbeekstraat kozen we tenslotte rechts Voetweg 42, welke leidde naar de Waversebaan. Deze weg gingen we over om aan de andere kant verder de Vaalbeekstraat te betreden. De eerste straat rechts, de Francis Crabbéstraat, bracht ons tot op een Y-splitsing aan het knooppunt 11. Daar troffen we omstreeks 16:40 uur op de hoek café De Sortie aan, de hoogste tijd om even een frisdrankje te nuttigen. Even later, volgden we aan de overzijde van het café Voetweg 43, die uitmondde in de Dorpsstraat, welke we kruisten. Aan de overzijde ging het de Oude Pastoriestraat in en stapten we voorbij de Sint-Annakerk. Voorbij de kerk, aan het Saunahuisje, kozen we een smal tegelpad links, Voetweg 15, die uiteindelijk uitgaf op de Weidestraat, een onverharde weg naast de hoger gelegen spoorweg. Hier troffen we het knooppunt 10 aan, waar we haaks linksaf de veldweg volgden, evenwijding aan de spoorweg, terug naar het knooppunt 1 ter hoogte van het station van Oud-Heverlee. We eindigden dan ook deze mooie wandeling na 23.400 stappen te hebben gezet. Niet lang daarna konden we de terugreis aanvangen via een trein.”