521: Braine-l'Alleud, Zondag 15 juli 2018, 14,805 km. (10.337,633 km.)

“Een kort relaas inzake een wandeling met als titel: ‘Slag van Waterloo’. Deze wandeltocht begint en eindigt aan het nmbs station van Braine-l’Alleud, of in het Nederlands Eigenbrakel. Na een verplaatsing vooraf via bus en trein, konden we omstreeks 11:30 uur van start gaan aan de achterzijde van het station. We wandelden rechtsaf op de Avenue Albert 1er, om daar onmiddellijk links de Avenue Général Ruquoy in te draaien. Amper 100 m verder ging het dan rechts de Avenue de Basingstoke in. Op het einde van de straat bereikten we een rotonde, om daar aan de overzijde de Rue de la Croix op te gaan. Tussen statige woningen ging het licht dalend verder. Voorbij het eerste kruispunt ging de weg over in de Avenue Prince Charles de Lorraine en bochtte de weg stilaan naar rechts. Deze brede weg mondde uit op de Place Saint-Sébastien, voorzien van een ruime parking. We gingen omheen het plein naar rechts en kwamen uit op de dwars gelegen Rue Ernest Laurent. We gingen de weg op naar links en verlieten de bewoonde wereld. Nog verder dalend wandelden we voorbij het Sportcomplex Gaston Reiff, om verder rechtdoor de Rue Ernest Laurent te volgen. Waar de weg een haakse bocht maakte naar rechts, stapten we rechtdoor op een wandel- en fietspad, met dezelfde naam, dat min of meer kon doorgaan voor een holle weg. We bemerkten er een bordje dat we ons bevonden op het parcours van ‘Promenade – Wandeling Tour 1815’. Het wandelpad eindigde ter hoogte van de Chaussée de Nivelles, welke we kruisten, om dan via de brug over de R0 te wandelen.

Voorbij de brug bereikten we via nog steeds de Rue Ernest Laurent een Y-splitsing. We begaven er ons linksaf op de Chemin des Vertes Bornes, een brede asfaltweg doorheen een stukje bos. Zowat 130 m verder zouden we normaal schuin rechts een brede grindweg dienen op te gaan, de Chemin de Plancenoit, doch we weken even af van de geplande route en stapten zowat 800 m rechtdoor tot aan de Leeuw van Waterloo. Daar hielden we even pauze omstreeks 12:40 uur voor het nuttigen van een kopje koffie in ‘Le Wellington’. Na te hebben genoten van het zwarte vocht, onder een stralend zonnetje, keerden we op onze stappen terug via de Chemin des Vertes Bornes, om nadien de geplande Chemin de Plancenoit in te draaien. Zo begonnen we aan het bewandelen van een van de vele grindpaden, waarbij we vrijwel dadelijk zicht kregen op de bekende Leeuw van Waterloo, welke hoog boven het landschap te zien is. Tussen de akkers door ging het vrijwel in min of meer rechte lijn naar de 1,4 km verder gelegen openbare weg, de Chaussée de Charleroi, ofwel de N5, op het grondgebied van Lasne. Aan de overzijde kregen we zicht op ‘La Ferme De La Belle Alliance’, waar ooit de ontmoeting heeft plaats gevonden tussen de generaals Wellington en Blücher. We kruisten de drukke N5 en begaven ons aan de overzijde in de Chemin de la Belle Alliance, om amper 50 m verder, schuin links een andere grindweg op te gaan, de Chemin du Smohain. Een kronkelende weg die vooreerst wat aan hoogte liet winnen.

Tussen de uitgestrekte velden volgden we over zowat 1,8 km deze brede grindweg. Stilaan het einde van dit pad genaderd, ging het wegdek over in kaseien en verkreeg de vorm van een holle weg. Al dalend kwamen we op een splitsing om er schuin links verder te stappen via de Chemin de la Marache, eveneens een holle weg. Iets meer dan 100 m verder bereikten we de dwars gelegen Chemin des Cosaques, alwaar we even een mooie Chapelle Saint Roch konden bewonderen. Wat hoger gelegen achter de kapel kregen we zicht op de ‘Ferme de la Papelotte’, tijdens de slag een steunpunt van de Britse troepen. Over vrij korte afstand begaven we ons rechtsaf op de Chemin des Cosaques, om dan de eerste straat links te kiezen, de Chemin des Catamouriaux, een smal kasseiwegje. Na een tweetal bochten en ongeveer 200 m verder ging het aan een Y-splitsing schuin links een holle onverharde weg op. Een halve kilometer verder kwamen we aan op een kruispunt van grindwegen, om er haaks links de Chemin N° 2, de Rue de la Croix te kiezen. Tevens konden we zien dat we daar een gedeelte volgden van de GR127, gelet op de rood-witte markeringen. Opnieuw ging onze wandeltocht verder over zowat 800 m krakend grind tussen de oneindig lijkende velden.

Op het einde van de weg, verkregen we een korte strook kasseien en wandelden we voorbij de ‘Musica Mundi School’, of zoals het informatiebord ons leerde: ‘International School for Professional Musical Education and General Studies’. Net voorbij de school eindigde de kasseistrook op de dwars gelegen Rue du Dimont, ondertussen opnieuw op het grondgebied van Waterloo. In de verte konden we reeds de Leeuw van Waterloo zien. We begaven ons schuin rechts de kasseiweg op en volgden deze tot op het einde, aan de druk bereden N5, de Chaussée de Charleroi. We staken de weg over om aan de overzijde de Route du Lion op te gaan, richting Leeuw en museum. Echter net de N5 over gegaan, konden we op de Route du Lion nog even pauzeren op het terras van L’Estaminet de Joséphine, ondertussen de klok van 15:10 uur voorbij. Omwille van het mooie zomerweer, namen we er de tijd om een tweetal frisdrankjes te nuttigen. Na het lessen van de dorst, stapten we verder tot aan de heuvel met daarop de Leeuw van Waterloo, om er net voor het museum, rechts verder te gaan via de Route du Lion. We staken via een brug terug de R0 over, gevolgd door de Chaussée de Nivelles. Aan de overzijde van het kruispunt volgden we dan gewoon de wegwijzers richting centrum van Braine-l’Alleud. We sloten deze zonninge dag in Waterloo af na zowat 19.740 stappen te hebben afgelegd omheen de Leeuw van Waterloo.”

192: Ophain-Bois-Seigneur-Isaac, Zaterdag 18 september 2010, 19,9 km. (3868,398 km.)

Een zogeheten Keizerlijke tocht, voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 18/9/2010 – 1421 Ophain-Bois-Seigneur-Isaac (Brabant-W.), Marche de l’Empereur – 7-10-20-30-40-60 km. Les Marcheurs du Hain. Départ: Salle Communale. Près du Lion de Waterloo, parcours campagnards, vallées, bois. A partir de 20 km champ de bataille. In de nabijheid van de Leeuw van Waterloo, landelijke wegen, valleien, bossen. Vanaf 20 km door het slagveld.’ Na een eindje te hebben gewandeld in de voetsporen van de Keizer, ging het terug huiswaarts. Aldaar schreven we nog dezelfde avond het relaas met betrekking tot onze indrukken onderweg, omstreeks 18:37 uur.

“Vandaag gingen we wandelen in de voetsporen van de Keizer. Niet moeilijk eigenlijk, vermits we deze ochtend koers zetten naar Ophain-Bois-Seigneur-Isaac, gelegen in Waals-Brabant. Dit kleine dorpje bevindt zich niet ver van Waterloo, vandaar deze logische verklaring. De wandelclub Les Marcheurs du Hain, richtten er hun Marche de l’Empereur in, met start in de Salle de Fêtes Communale te Ophain. In de ruime startzaal konden we terecht voor een hapje en een drankje, alsook voor de inschrijvingsformaliteiten. We konden kiezen uit de volgende afstanden: 5, 7, 10, 20, 30, 40 of 60 km. Gelet op de aard van het te volgen parcours, hielden we het vandaag bij een bescheiden 20 km, met een werkelijke afstand van 19,9 km, om exact te zijn. Onderweg zouden we ons kunnen bevoorraden op een tweetal controleposten, wat inhield dat het eerste gedeelte van de wandeling ons 8,3 km ver zou brengen. Na nog even te hebben geproefd van de te koop aangeboden druiven, trokken we op weg.

Via de Place d’Ophain, ging het rechtsaf, langsheen de plaatselijke kerk en de opgestelde kermisattracties. Een zacht lopende afdaling leidde ons op die manier de dorpskom uit. Vervolgens ging het via een links gelegen kasseiweg in de richting van een stukje bos. Het voelde ineens wat onwennig aan, aangezien er even diende te worden geklommen, een indicatie voor wat tijdens de rest van de wandeling nog zou volgen. Eigenlijk bevonden we ons op het grondgebied van Braine-l’Alleud volgens de straatnaambordjes. De kasseien maakten plaats voor een verhard pad en zo bereikten we de brug over de Grote Ring omheen Brussel. Juist over de brug, vervolgden de wandelaars aan de 5 en 7 km de rijbaan rechtdoor, terwijl de rest links een boswegel nam. Op die manier bereikten we nadien de open velden via een bredere onverharde weg. De maïsvelden koesterden zich ondertussen in het zonlicht en voor ons uit zagen we hoe de weg zich kronkelde tussen de akkers.

Steeds komt het verrassend over, hoeveel groen zich nog bevindt in de onmiddellijke nabijheid van de hoofdstad. Eigenlijk is het best aangenaam wandelen doorheen deze groene gordel en tot op heden werden we nog nooit ontgoocheld door deel te nemen aan een wandeling aldaar. Na wat heen en weer laveren tussen diverse percelen, volgden we een smaller pad dat af en toe de rand van het veld bereikte. Het groen overwoekerde zelfs stukken van dit begaanbaar paadje. Ook hier ging het weer even stevig omhoog en dat liet zich natuurlijk voelen in de beentjes. Toen we geruime tijd later de openbare weg bereikten, ging het linksaf in de richting van een drukke rotonde. Even voordien hadden we afscheid genomen van de 10 km-stappers. Ter hoogte van deze drukke verkeersader, troffen we ook een eerste aanduiding dat de Leeuw niet meer veraf kon zijn. Gelukkig konden we deze drukke weg laten voor wat hij was en een ernaast gelegen veldweg opgaan.

We zagen in de verte de bekende Butte reeds verschijnen. Even kregen we een stukje parcours te verwerken in slechte staat, doch hier had de organisatie een handje toegestoken door enkele balken in het drassige oppervlak te leggen, zodat we toch vrij droog onze weg konden vervolgen. Even later bereikten we een eerste bezienswaardigheid onderweg, La Ferme d’ Hougoumont, alwaar destijds hevig werd gevochten en waar de geallieerden onder Wellington heroïsch weerstand hadden geboden aan de Franse legers. De boerderij lijkt nog net als toen een onneembaar bastion. Enkele honderden meters verder kregen we pas goed zicht op de Leeuw van Waterloo, toen we de Kamweg bereikten, waar destijds de Engelse linies zich bevonden. Van nabij bekeken een strategisch punt dat de omgeving onder controle kan houden. Dichter bij de gekende heuvel van Waterloo zouden we vandaag niet komen, dus dienden we genoegen te nemen met enkele foto’s van op afstand.

We sloegen rechtsaf en volgden deze zogenaamde Kamweg verder, in de richting van een interessant punt, La Ferme De La Belle Alliance. Daar vond ooit de historische ontmoeting plaats tussen de generaals Wellington en Blücher, op die bewuste dag in juni 1815. Na deze bezienswaardigheid, wandelden we verder langsheen de voormalige uitkijkpost van Napoleon, om op die manier het grondgebied te bereiken van Lasne, waar we zelfs wandelden langsheen de Avenue Napoleon. Tal van kleine monumenten herinneren eraan hoe troepen ten strijde trokken naar het slagveld. Uiteindelijk volgden we een licht dalende kasseiweg, welke ons deed uitkomen op het dorpsplein van Plancenoit, alwaar we een eerste controle ondergingen in de plaatselijke Ecole des Filles. Meteen een ideale gelegenheid om op de binnenkoer en in open lucht nog even te genieten van de laatste zonnestralen van de zomer. Na een ruime pauze, vooral om de inwendige mens wat aan te sterken, trokken we opnieuw op weg.

Hier dienden de wandelaars aan de langere afstanden vooreerst een andere route te nemen, om na een tweede controle dezelfde weg te nemen welke wij nu zouden inslaan. Het ging in dalende lijn verder langsheen de kerk van Plancenoit, om via een drukke weg, de dorpskom te verlaten. Via de Rue de la Bachée, ging het lichtjes hellend verder, tot aan een links gelegen kerkwegel. Hier volgden we de Sentier N° 20 De La Neuve Cour. Deze smalle wegel, welke evenwijdig verliep aan de landerijen, liet ons diverse dwarsgelegen straten oversteken. Zodoende belandden we een heel eind verder in een woonwijk. Gelukkig bereikten we korte tijd later een bredere weg en die deed ons verder wandelen naar een landelijke weg aan de andere kant van het eerstvolgende kruispunt. Hier vonden we de rust van de natuur terug en konden opnieuw even genieten van het klimwerk langsheen deze eenzame landelijke wegen. Links openbaarde zich een uitgestrekte heuvelachtige omgeving, alwaar diverse landbouwtractoren druk in de weer waren.

Ploegen, eggen, ... ook werd op veel plaatsen de oogst ingehaald: maïs, bieten, aardappelen... drukke tijden voor de landbouwers zo te zien. Even verderop hield de weg op te bestaan en kregen we een grindpad voor de voeten. Hier konden we de aanduiding vinden van de Chemin N° 1 De Nivelles. Ook nu volgden een aantal kleinere heuvels elkaar op, zodat we eigenlijk moeilijk van een vlakke wandeling kunnen spreken vandaag. Het voordeel natuurlijk zijn dan de weidse uitzichten die je verkrijgt, telkens een heuveltop wordt overschreden. Langzaam maar zeker bevonden we ons opnieuw op het grondgebied van Braine-l’Alleud en bereikten korte tijd later het station van Lillois. Na opnieuw een afstand van 8,3 km te hebben gewandeld, bereikten we nadien een tweede controlepost, gesitueerd in een voormalig kasteeltje. Daar hadden we geluk, ook nog even in open lucht te kunnen verpozen, doch de bewolking begon stilaan toe te nemen en donkere wolken verschenen aan de horizon. We besloten dan ook om niet lang te pauzeren, wilden we zeker zijn om droog de aankomst te bereiken.

Even later begonnen we aan het laatste stukje wandelparcours, dat vooreerst bestond uit een klimmetje langsheen een asfaltweg. Boven gekomen, namen we een links gelegen kerkwegel en zo ruilden we opnieuw de bebouwde kom voor een stukje natuur. Nog een laatste heuvel diende te worden overschreden en aan de andere kant, bemerkten we een lager gelegen kapel. Hier konden we even een kijkje nemen binnenin, om nadien de openbare weg verder te volgen en dit via de Promenade Du Seigneur Isaac. Een landelijke weg, langsheen tal van bietenheuvels, bracht ons opnieuw tot aan een brug over de Grote Ring omheen Brussel. Op die manier bereikten we even verder de bredere weg waarlangs we waren vertrokken. Ditmaal echter wachtte ons een stevige klim om opnieuw de Place d’Ophain te bereiken. Ruim voldaan wat betreft deze wandeling, bereikten we toch een beetje vermoeid de startzaal en deden er ons toch nog even te goed aan een verfrissend drankje.

Of we de Keizer onderweg daadwerkelijk hebben ontmoet, laten we hier even terzijde... zijn aanwezigheid hebben we toch af en toe even kunnen aanvoelen... tja fantasie kent vaak geen grenzen, nietwaar?”

Teneinde stilaan dit wandelverhaal af te ronden, bekijken we nog even de eerste indrukken, die werden neergeschreven, kort na afloop van deze ‘Keizerlijke’ wandeltocht. ‘K: Mooie afwisselende wandeling in de streek van Ophain. Natuur en cultuur. J: Wandeling vanuit Ophain langsheen de Leeuw van Waterloo, la Ferme d’Hougoumont en La Belle Alliance. Een mooie tocht langs de groene gordel van de hoofdstad.’