136: De Klinge, Zondag 03 januari 2010, 20,1 km. (2691,433 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 03/01/2010 – 9170 De Klinge (Oost-Vlaanderen) – Driekoningentocht – Wase Wandelgordel – 6-10-15-20 km. Wandelclub Gasthofstappers Sint-Gillis. Start: Polyvalente zaal, De Klinge. Puur genieten van de magische stilte van het bos met een grote variatie aan bomen en planten. Ook de polderlandschappen in winterslaap zijn een weldaad voor geest en lichaam.’ Na afloop van deze georganiseerde tocht, schreven we nog dezelfde avond een kort relaas, omstreeks 17:34 uur.

“Toen we deze ochtend ontwaakten, troffen we een ondergesneeuwd landschap aan en bovendien spiegelgladde wegen. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en trokken we op weg naar De Klinge, zij het met een slakkengang doorheen sommige straten. Uiteindelijk bereikten we omstreeks 08:30 uur de plaats van vertrek, gelegen in de polyvalente zaal De Klingenaar. Daar organiseerden de Gasthofstappers uit Sint-Gillis-Waas hun Driekoningentocht, welke deel uitmaakt van de Wase Wandelgordel. We kenden de omgeving reeds, alsook de inrichtende club, vermits we daar afgelopen zomer deelnamen aan hun Ossaerttocht bij nacht. Er kon vandaag worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 20 km. Ondanks de sneeuw kozen we toch voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,1 km. Onderweg zouden we twee controleposten aantreffen. Na een warme koffie en een boterham, was het tijd om op weg te gaan.

We verlieten de ruime parking van De Klingenaar en sloegen linksaf, om op die manier de bebouwde kom te verlaten. Enkele honderden meters verder wandelden we langsheen een kunstwerk, voorstellende een molen. Hier troffen we de eerste aanwijzingen van de dag, dat we ons bevonden op het traject van de Tempusroute (een fietsroute van 38 km) en tezelfdertijd de Tweelanden Wandelroute. Even verder verlieten we de drukke weg en sloegen een rechts gelegen landelijke weg in. We bevonden ons tussen de ondergesneeuwde akkers en hoorden onder onze schoenen de sneeuw en het ijs kraken. De zon steeg wat hoger en dat gaf aanleiding tot het nemen van prachtige foto's van glinsterende sneeuw en ijs. We volgden deze bijna rechte weg over geruime afstand, tot we op een T-kruispunt waren gekomen. Hier kondigde zich een eerste splitsing aan, waarbij de wandelaars voor de 6 en 10 km naar rechts gingen en de deelnemers aan de 15 en 20 km naar links wandelden. We volgden opnieuw enkele rustige landelijke wegen, gelegen tussen enkele boomgaarden. Wat verderop bereikten we een wat drukkere weg en bevonden we ons opnieuw tussen de huizen. Tal van bewoners hadden de handen meer dan vol met het ruimen van de sneeuw. Langsheen deze drukke weg verliep tevens de Reynaert route, een toeristische rondrit voor autoverkeer. We vervolgden een stukje onze weg doorheen een plaatselijke verkaveling om op die manier de aldaar gelegen oude spoorwegbedding te bereiken. Deze smalle asfaltweg biedt de mogelijkheid tot wandelen en fietsen, weg van al het drukke verkeer, getuige daarvan de aanduiding van de Nobelroute (50 km), de LF38 Dender-Waaslandroute en opnieuw de Tempusroute. Tevens bemerkten we ook enkele aanduidingen van de GR5A. We volgden deze kaarsrechte en wandelvriendelijke bedding gedurende lange tijd, waarbij zich telkens nieuwe en andere wintersfeerbeelden openbaarden. We naderden een in de verte gelegen bosgebied en later konden we vaststellen dat we aldaar aangekomen, de weg verlieten en de eerste brede dreef links insloegen. Hier bevonden we ons in het plaatselijke Stropersbos. We maakten een klein ommetje doorheen dit bosgebied, om even verderop, opnieuw de spoorbedding te volgen, tot aan de Basisschool De Bron. Hier hadden we na ongeveer 7,4 km een eerste controle en konden we even bekomen door het nuttigen van een warme chocomelk.

Het tweede gedeelte van de wandeling bedroeg zowat 6,9 km. Na de controle ging het naar links voor de 20 km, terwijl de deelnemers aan de andere afstanden rechtdoor gingen. We volgden over korte afstand een nogal drukke weg om even verder linksaf een veldweg op te gaan, recht naar het verder gelegen Stropersbos. Hier kregen we een opeenvolging van dreven en paden te verwerken, waarbij we in hoofdzaak het traject volgden van de GR5A (De Panne - Antwerpen). Ook nu weer hoorden we links en rechts de oh's en ah's, wanneer zich een mooi stukje natuur liet zien, ondergesneeuwd en fel weerkaatsend in het zonlicht. Zulke beelden kan je slechts enkele keren per jaar treffen en vandaag zaten we daarvoor goed. Menig wandelaar kon dan ook enkele fraaie plaatjes nemen van een stuk natuur in wintervacht. Een eindje verderop staken we de drukke weg naar Sint-Gillis-Waas over, om aan de andere kant van de weg het Natuur en Waterwingebied St. Jansteen in te trekken. Nog maar pas waren we daar aanbeland, of de eerste grenspaal kon worden aangetroffen, we bevonden ons op Nederlands grondgebied. Ook dit prachtige stuk natuurgebied liet zich van zijn mooiste kant zien. Later verlieten we die zone en kwamen terecht op een landweg, welke liep in de richting van de kerk van St. Jansteen. We naderden vervolgens de eerste huizen en even later bevonden we ons in de Hoofdstraat van dit dorpje en konden even de plaatselijke kerk aanschouwen. In de dorpskom ging het vervolgens naar rechts, opnieuw in de richting van de Belgische grens. Onderweg troffen we nog even de bordjes aan van de LF38b Schelde-Deltaroute, alsook nog enkele grenspalen, een hedendaagse en een exemplaar uit de jaren achttienhonderd. Meteen zaten we in de bebouwde kom van deze Belgische grensgemeente en vonden om de hoek, onze tweede controleplaats van de dag, met name de Basisschool De Paal in Stekene. Hier werd het de hoogste tijd om de soep even van nabij te bekijken en vooral te laten smaken. Een opkikker alvast bij deze winterse temperaturen.

Het laatste stukje wandelroute van 5,8 km, zou ons terug naar de startplaats brengen. We verlieten de school om bijna onmiddellijk om de hoek, het grondgebied van De Klinge opnieuw te betreden. We staken een drukke weg over, om aan de overzijde een links gelegen veldweg in te slaan en ons te begeven naar het Natuur en Waterwingebied De Clingse Bossen. Voor de laatste keer vandaag zouden we nog even kunnen genieten van enkele winterse dreven en bospaden en vooral van het spektakel van licht en schaduw op de ondergesneeuwde akkers en de ernaast gelegen bosgebieden. In deze prachtige wandelzone troffen we opnieuw de bordjes aan van de Tweelanden Wandelroute en over geruime afstand volgden we dit traject. Af en toe was het wat draaien en keren waarbij het ene pad werd gewisseld voor het andere. Telkens stonden we verbaasd over hoe prachtig een winterlandschap wel kon zijn. Uiteindelijk bereikten we de rand van dit natuurgebied en verliep het parcours verder via een veldweg naar de ernaast gelegen verkaveling. We doorliepen enkele woonstraten om uiteindelijk aan te komen in het centrum van de Klinge. Via enkele af en toe gladde trottoirs, bereikten we opnieuw de plaats van vertrek De Klingenaar.

Bij het afstempelen van onze wandelboekjes konden we zien dat om 14 uur reeds 950 wandelaars waren geteld. Niet echt weinig gelet op de weersomstandigheden en vooral de staat van de wegen. Mogelijks lieten sommigen zich afschrikken om de verplaatsing te maken, wij alleszins hebben het ons niet beklaagd, ook al duurde de rit erheen meer dan een uur. We keerden meer dan voldaan huiswaarts, na te hebben genoten van een prachtige wandeling, maar vooral van het wondermooie winterlandschap. Eigenlijk hebben we min of meer hetzelfde traject afgelegd als enkele maanden terug tijdens de Ossaerttocht. Toen stapten we weliswaar het traject af in het donker, vandaag konden we evenwel zien wat we toen niet hadden kunnen zien. We willen dan ook even de inrichters een woord van dank geven via deze weg, om de wandeling toch te hebben kunnen organiseren in deze toch wel andere weersomstandigheden. “

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in de wandelboekjes, immers ook daarin werden enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: IJzige wandeling in een schitterende natuur. De Klinge, St. Jansteen, Stekene, - 3°; J: Prachtige tocht vanuit De Klinge doorheen een ondergesneeuwd landschap. Het Stropersbos en de natuur- en waterwingebieden van St. Jansteen en de Clingse Bossen. Uniek weertje voor het nemen van prachtige winterse sfeerbeelden. Een grenswandelingetje.’

133: Stekene, Zaterdag 19 december 2009, 16,9 km. (2632,133 km.)

Een tocht welke voorheen werd aangekondigd als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 19/12/2009, 9190 Stekene (Oost-Vlaanderen) – 8^ste Kerststallentocht, 6-10-15 km. Wandelclub De Smokkelaars Stekene. Start: Sporthal. Wandelclub De Smokkelaars en twee Stekense wijken Kiekenhaag en Meersstraat zorgen voor een unieke Kerstwandeling in de gemeente. Kerststallen, kerstmuziek, gezellige verlichting en een sfeervol marktplein. Kom meegenieten.’ We schreven dit relaas, op zondag 20 december 2009, omstreeks 00:10 uur.

“Vorige zaterdag konden we reeds ondervinden hoe koud het de laatste tijd is om te wandelen. Vandaag was het zowaar nog erger. In de namiddag trokken we richting Stekene, waar de plaatselijke wandelclub ‘De Smokkelaars’ hun 8^ste Kerststallentocht organiseerden. Er kon worden gestart tussen 16 en 19:30 uur en dit in de sporthal van Stekene zelf. Toen wij aldaar even voor vier uur aankwamen, was het welgeteld - 5,5 ° C. Berekoud dus, maar we lieten het niet aan ons hart komen. In de verwarmde sporthal namen we even de tijd om een warme koffie te nuttigen en de inschrijvingsformaliteiten af te werken. Elke deelnemer kreeg er bij de inschrijving een notitieboekje van de club. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 9, 12 of 16 km. Wij kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 16,9 km. Na nog een laatste blik te hebben geworpen op de mooi versierde tafels, trokken we naar buiten, de winterkou tegemoet.

Bij de start ging het naar links, wat trouwens het geval was voor alle afstanden. We verlieten het sportcomplex en maakten een rondje omheen het sportterrein. We voelden de bevroren sneeuw onder onze wandelschoenen kraken. Het beloofde alvast een koude tocht te worden, na amper enkele honderden meters stappen, wisten we al hoe laat het was. De uitgeademde lucht was duidelijk waar te nemen. Even na de start, kwamen we ter hoogte van een eerste splitsing, waar de langere afstanden, zijnde 12 en 16 km, een eerste keer naar links dienden te gaan. De andere wandelaars vervolgden hun weg rechtdoor. We kwamen uit in een straat en sloegen linksaf in de richting van het oude station van Stekene. Onderweg konden we de eerste sneeuwpoppen ontdekken. Even voorbij het station volgden we het oude spoorwegtraject, die nu blijkbaar een druk bereden en bewandelde route is geworden. We ontwaarden immers de Canteclaerroute (42 km), de Vlasroute en tezelfdertijd de LF 51 Gravejansroute (Zeebrugge - Antwerpen). Gekomen ter hoogte van een kleine waterloop, ging het naar rechts, de 12 km vervolgde de weg links.

Zo verlieten we even later de bebouwde kom en trokken de open velden in. Ondertussen was de duisternis ingevallen, doch omwille van de sneeuw konden we nog goed de weg onderscheiden. We zagen het bordje van de Landschapsroute Sinaai (39 km) verschijnen langs de berm van de weg. We kregen nog een stukje spoorwegtraject te verwerken, waarna het even verder links het veld inging, om aldaar omheen een klein stukje bos te wandelen. Het ging dan in omgekeerde richting via het spoorwegtraject naar een bosje. Daar sloegen we een rechts gelegen veldweg in die ons bracht tot aan een bevroren waterloop. Hier was het parcours gemarkeerd door fakkels en plastic flessen voorzien van theelichtjes. Zo konden we over een ruime afstand het verloop van het parcours zien door de kleine vlammetjes die weerkaatsten op de sneeuw. Hier, in deze open vlakte voelden we pas echt hoe koud het deze avond was. Ondertussen was het goed donker geworden, doch we konden nog voldoende zien zonder de zaklamp te moeten gebruiken.

Nadat we een hele tijd de oevers van deze waterloop hadden gevolgd, ging het scherp naar links in de richting van de straatverlichting. Even later kwamen we aan in de Meersstraat en hier konden we de eerste kerstlichtjes en stallen bewonderen. We kregen een opeenvolging van versierde voortuintjes en verlichte boompjes langsheen de weg. Hier hadden we ook een eerste controle in een tent naast de weg, waar we ons vooreerst te goed deden aan een warme chocomelk. Zo zaten de eerste 7,1 km erop. Tijd om even bij te warmen bij een warmeluchtblazer. Na een korte pauze trokken we opnieuw op weg, ditmaal slechts voor een afstand van 2 km. We vervolgden de Meersstraat, waar we nog wat verder konden genieten van de kerstversieringen. Nadien een stukje van het oude spoorwegtraject, waar we een gedeelte van de Vlasroute volgden. We naderden zo de plaats van vertrek, met name de sporthal, waar we voor de tweede maal het punt van de splitsing voorbij kwamen. Ditmaal ging het rechtdoor, om via de parking de Markt van Stekene te bereiken.

Hier ontmoetten we zowaar de Kerstman, die gewillig even wou poseren voor een foto. Een aantal tenten opgesteld op het plein fungeerden als controlepost. Hier konden we ons even opwarmen aan een houtvuur op het plein. Een derde gedeelte van de wandeling verliep over een afstand van slechts 1 km en bracht ons naar de school ‘De Molenberg’. We bereikten deze locatie na eerst doorheen een klein stukje verkaveling te zijn gewandeld, waar we opnieuw tal van kerststallen konden bekijken. Terwijl we even konden genieten van wat warmte, werden we door een kleine band vergast op wat life muziek. De sfeer zat er goed in. Toen we echter even onze waterfles wilden aanspreken, stelden we vast dat deze was veranderd in een klomp bevroren water. Korte tijd later begaf onze balpen het eveneens omwille van de koude en zelfs onze camera had last van de overgang van koud naar warm, vermits de lens besloeg. Er zat niets anders op dan onze weg te vervolgen, ditmaal voor een stukje wandelafstand van 3 km.

Het ging via enkele aanpalende straten naar de wijk Kiekenhaag, waar we gedurende enkele kilometers de ene versierde voortuin na de andere konden bekijken. De ene kerststal al mooier dan de andere, het ene huis nog mooier verlicht dan het voorgaande. Eigenlijk zou je zelf de wandeling hebben moeten ervaren om te zien hoe prachtig deze wijk oogt tijdens een donkere koude winternacht. Dat het effect van het licht op de sneeuw zo niet nog intenser was, zal wel kunnen worden aanvaard. Zelden hebben wij zulke mooie kerstversieringen kunnen bewonderen, hier wordt blijkbaar nog werk gemaakt van het begrip ‘Kerstversiering’. Tal van stalletjes gaven een beeld van de eigenaar, er waren er die sober oogden, andere luxueuzer, moderner, klassieker, kunstzinniger, ... We bereikten uiteindelijk de laatste controlepost op het einde van deze wijk, waar een plaatselijke verwarmde serre, enig soelaas bood tegen de bijtende koude. Het laatste stuk van deze kerststallentocht, liet ons vooreerst nog een stukje langs dezelfde afgelegde weg terugkeren, waar we even verder links afsloegen, een andere versierde straat tegemoet.

Ook hier een opeenvolging van prachtig versierde tuinen met de aanwezigheid van een al even mooie kerststal. We gingen in de richting van de markt van Stekene, waar we nog even ter hoogte van de kerk een ommetje maakten door een nabijgelegen stukje park. Ook hier werd het wandelparcours alweer verlicht door theelichtjes en dat gaf toch wel een bijzonder effect tussen de bomen en struiken. Nog enkele woonstraten volgend, keerden we langzaam maar zeker terug naar de sporthal, waar een lekkere warme drank meer dan welkom zou zijn. Toen we uiteindelijk de eindstreep bereikten, was de temperatuur ondertussen lichtjes opgelopen tot - 4° C. We namen nog even de tijd om iets te nuttigen, want ondertussen begon het lichtjes te sneeuwen, een hint om niet meteen lang na te blijven. Bij het afsluiten van de inschrijvingen konden de Smokkelaars niet minder dan 1145 wandelaars noteren. Een mooi getal voor een prima georganiseerde tocht, waar zeker en vast aandacht werd geschonken aan de details. Alvast bedankt voor een fijne wandeling en een prettige Kerst aan de organisatie. Voilà en nu kruipen we lekker onder de dekens....”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, blikken we nog even terug op datgene wat werd vermeld in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Mooie wandeling in de sneeuw. Sfeervolle verlichte kerststallen onderweg. Met fakkels en theelichtjes. Berekoud! J: Mooie avondwandeling doorheen enkele versierde en feestelijk verlichte wijken. Bitter koud en door een besneeuwd landschap. Een voorsmaakje van de kerstsfeer.’

073: Stekene, Donderdag 16 april 2009, 20,7 km. (1344,23 km.)

Een wandeltocht, waaraan we in april 2009 deelnamen en die ons toen over de grens leidde. Deze wandeling werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Donderdag – Jeudi, 16/04/2009 – 9190 Stekene (Oost-Vlaanderen). 7^de Linietochten – 6-12-20 km. Wandelclub De Smokkelaars Stekene. Start: Zaal Vossenhol. Op een donderdag in de paasvakantie, wat houdt u tegen om de wandelschoenen aan te trekken voor een tocht langsheen De Linie, een strook oorlogsversterkingen uit de 18^de eeuw. Bos en natuur te over!’ Na afloop van deze natuurrijke tocht, werd door wandelmaatje het hierna weergegeven korte relaas geschreven, op donderdag 16 april 2009, omstreeks 15:55 uur.

“Wat doet men op een doordeweekse vrije donderdag als men een fervent wandelaar is? Men zoekt een wandeling op en meteen hadden we vandaag een voltreffer. In Stekene werden de 7^de linietochten aangekondigd, samen met de wandelclub de Smokkelaars. De start lag in zaal het Vossenhol, op de wijk Hellestraat. Een knus lokaaltje, waar de inrichtende club goed vertegenwoordigd was en elke tafel opgefleurd werd met een tulpje. Het is weinig, maar het oogde heel fris en aangenaam, ook de parcoursmeester en zijn team deden hun werk naar behoren. De linie is een strook van oorlogsversterkingen uit de 18de eeuw. Bos en natuur te over dus! Al na 490 m verlieten we ons eigen landje. De hele dag zouden wij langs, over of parallel met de Nederlandse grens wandelen. Zeeuws Vlaanderen en even de gemeente Sint Jansteen (Hulst) lagen ook op onze weg. Het was een rustige tocht, die menig wandelaar wel ziet zitten. Wat moet men meer hebben, dan het krakende grind, de zanderige ruiterpaden en de tapijten van dennennaalden.

Doorheen streken met vijvers, bossen en waterwinningsgebieden, die goed bewegwijzerd zijn. Het Konings- en stropersbos zijn nog stille getuigen, van de vroegere smokkelwegen, die men nu kan volgen onder de namen Nobel of Vlasroute. Niets houdt u tegen om daar de wandelschoenen voor aan te trekken. We zagen vandaag meerdere grenspalen, maar de laatste die we tegenkwamen, was een geklasseerd monument, hierbij staat duidelijk de uitleg dat hij dateert van 1722. In samenwerking hebben beide landen deze in ere hersteld. Op onze 20 km lange tocht, hadden we twee goede rustposten. Laat het vrouwelijk deel van ons duo nu net een paaltje ontwaren op het speelterrein, waar de beertjes zomaar op klauteren. Altijd tof om zoiets tegen te komen. De tweede rust was voorzien in de garages van een transportbedrijf, die deze ter beschikking stelde van de wandelaars. Ons hoorde je vandaag niet klagen want daar was geen reden toe.”

Teneinde deze bijdrage stilaan af te ronden, laten we over de schouders nog even meelezen, wat destijds, kort na de wandeling, in de respectievelijke wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Veel bos! Rustige aangename wandeling. Grensoverschrijdend met Zeeuws-Vlaanderen. Sint Jansteen (Hulst) en door Stekene. J: Tocht langsheen de Belgisch Nederlandse grens. Vertrek in Stekene tot in Sint Jansteen. Veel bossen onderweg.’