577: Sint-Gillis-Waas, Zaterdag 17 februari 2024, 13,431 km. (11.227,373 km.)

“Wandeling N°. 48 uit het ‘Groot Wandelboek Vlaanderen’, met start en aankomst te Sint-Gillis-Waas. Vooraf maakten we via Cambio de verplaatsing en bij aankomst konden we terecht op de parking aan de basisschool Eeckberger in de Stroperstraat, het gehucht ‘t Kalf. Even later, omstreeks 10:35 uur konden we de geplande wandeling aanvangen. Tegenover de school begaven we ons op een smalle kasseiweg, de doodlopende Zavelstraat, welke uitmondde aan de rand van het Stropersbos. Een infopaneel ter plaatse bood wat meer uitleg over de routes doorheen het bos. We stapten rechtdoor het bos in en volgden daarbij de in het rood aangegeven Stropersboswandelroute. Een prille lentezon gaf een aangenaam gevoel, op een vrij modderig pad. Voorbij een grasveld, bochtte het pad naar rechts en volgden we het lokale Havikpad, dat nadien een bocht maakte naar links. Een vrij konkelend bospaadje leidde ons voorbij het wandelknooppunt 72 tot aan het punt 64. Daar aangekomen, aan de rand van het bos, volgden we over korte afstand het asfalt naar rechts via de Groenstraat, tot aan een T-kruising, net aan een waterloop, De Linie. We sloegen haaks linksaf aan het wandelknooppunt 75 en verlieten de tot nu toe gevolgde rode route, om dan de aangegeven groene route te bewandelen. We stapten er zowaar langsheen de Liniedreef. Andermaal verkregen we een vrij bochtig en af en toe modderig stuk wandelweg voor de schoenen. Het pad zou ons leiden naar een achterin gelegen boerderij.

Het wandelboek volgend, dienden we zowat 100 m vóór de boerderij rechtsaf te gaan, richting een in de verte zichtbaar hek. Via dit Heidepad passeerden we een eerste hek, om nadien verder te gaan over een vlonderpad, in de richting van een tweede hek. Eenmaal het tweede hek voorbij gegaan, kwamen we terecht op de dwars gelegen Braemstraat. We merkten dadelijk dat we ons bij het lezen van het wandelboek hadden vergist en de volgende alinea hadden gelezen, zonder te merken dat dit de ‘Verkorting’ betrof. Inmiddels de klok van 12:00 uur bereikt, hielden we er even een korte eetpauze op een aangetroffen zitbank. Later, na een blik op de wandelkaart, begaven we ons in de Braemstraat even naar links en keerden dan op onze stappen terug naar de Liniedreef via het zogeheten Hulstpad. Een vrij smal kronkelend paadje door het bos, zowat evenwijdig aan de rechts gelegen N403. We maakten op die manier de verbinding tussen het wandelknooppunt 76 en 68, waarbij we opnieuw de Liniedreef bereikten even voorbij de eerder vermelde boerderij. We bogen rechtsaf en wandelden tot aan de drukke N403, De Stropersstraat. Aan de overzijde van de weg begaven we ons op een doodlopende weg tussen Donckers Gereedschappen en de Hollandse Viscentrale. Het onverharde pad draaide naar rechts en verliep evenwijdig aan het Kanaal van Stekene. Gekomen ter hoogte van wandelknooppunt 69, ging het haaks linksaf. We passeerden er een verlaten tennisveld en kwamen vervolgens in een bocht uit op de verharde Sint-Jansteenstraat, net aan het knooppunt 62.

We begaven ons linksaf op asfalt en stapten via de Sint-Jansteenstraat tot aan de bocht, om er dan rechtsaf de weg te verlaten via de doodlopende Hellestraatwegel. Vrij snel ging de betegelde weg over in een breed karrenspoor. We stapten omheen een waterpartij, aangegeven als ‘De Wal’ via de Vaertgatwegel, om even verder aan een verharde grindweg, rechtsaf de Breedstraat in te gaan. De grindweg mondde uit op de dwars gelegen geasfalteerde Breedstraat, net aan een klein kapelletje, die we over korte afstand rechtsaf bewandelden tot aan de links gelegen Boswegel. Deze doodlopende smalle asfaltweg, ging over in een brede grindweg ter hoogte van de inrit van een villa. We draaiden links verder mee en verkregen enkele haakse bochten te verwerken. Eenmaal het bos uit, stapten we langs open weiland en gingen voorbij een infobord betreffende de ‘Dodendraad’. Volgens info plaatste de Duitse bezetter in 1915 een draadversperring langs de Belgisch-Nederlandse grens over een afstand van 450 km en stond onder een spanning van 2000 Volt. Voorbij deze reconstructie volgden we nog een eindje de Boswegel, tot de weg eindigde op de druk bereden Hellestraat, zowat op de grens tussen België en Nederland. Over korte afstand stapten we naar rechts en gingen voorbij een eerste grenspaal, N° 282. De Hellestraat werd nu de Ellestraat in Nederland.

Net voorbij het bedrijf met huisnummer 45, begaven we ons op een smalle wegel rechts naast het bedrijf en betraden op die manier het Zeeuwse natuur- en waterwingebied Sint-Jansteen. Na een drietal haakse bochten bereikten we een eerste spaarbekken aan een rustbank. Jammer genoeg bezet door andere wandelaars. Net voorbij het bekken draaiden we haaks rechtsaf om even verder op een duiker even te pauzeren omstreeks 13:45 uur en te genieten van een picknick in het prille lentezonnetje. Na deze aangename pauze vervolgden we onze weg, vooreerst langs een spaarbekken aan de rechterkant en nadien aan de linkerkant. Voorbij dit spaarbekken, ter hoogte van een kruising van paden, draaiden we links een brede eikendreef in, de Heerstraat, die we slechts bewandelden tot aan de eerste dreef rechts. We begaven ons nu richting ruiterknooppunt 96, gevolgd door de richting naar ruiterknooppunt 96. Daar eenmaal aangekomen stapten we via een smalle wegel naar de N403, de weg van Hulst naar Sint-Niklaas. We kruisten de drukke weg, om aan de overzijde verder te wandelen via de Braemstraat, alwaar we eerder op de dag reeds foutief waren aangekomen. Zodoende bevonden we ons opnieuw in het Stropersbos. Via deze onverharde weg hielden we steeds de richting rechtdoor aan en passeerden het wandelknooppunt 76, om tenslotte aan het knooppunt 77, haaks rechtsaf te kiezen.

Vanaf het wandelknooppunt 77 volgden we nu de groen aangeduide Stropersboswandelroute tot we even later op een kruising van bospaden kwamen, net aan het ruiterknooppunt 24. Daar wisselden we even van wandelroute en kozen ditmaal terug de rood aangeduide Stropersboswandelroute. Deze weg volgend kwamen we tenslotte het Stropersbos uit in de Stroperstraat, alwaar we rechtsaf draaiden en via deze grindweg uiteindelijk opnieuw de plaats bereikten alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. We eindigden dan ook onze wandeling omstreeks 15:50 uur na zowat 13,431 km te hebben afgelegd.”

136: De Klinge, Zondag 03 januari 2010, 20,1 km. (2691,433 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 03/01/2010 – 9170 De Klinge (Oost-Vlaanderen) – Driekoningentocht – Wase Wandelgordel – 6-10-15-20 km. Wandelclub Gasthofstappers Sint-Gillis. Start: Polyvalente zaal, De Klinge. Puur genieten van de magische stilte van het bos met een grote variatie aan bomen en planten. Ook de polderlandschappen in winterslaap zijn een weldaad voor geest en lichaam.’ Na afloop van deze georganiseerde tocht, schreven we nog dezelfde avond een kort relaas, omstreeks 17:34 uur.

“Toen we deze ochtend ontwaakten, troffen we een ondergesneeuwd landschap aan en bovendien spiegelgladde wegen. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en trokken we op weg naar De Klinge, zij het met een slakkengang doorheen sommige straten. Uiteindelijk bereikten we omstreeks 08:30 uur de plaats van vertrek, gelegen in de polyvalente zaal De Klingenaar. Daar organiseerden de Gasthofstappers uit Sint-Gillis-Waas hun Driekoningentocht, welke deel uitmaakt van de Wase Wandelgordel. We kenden de omgeving reeds, alsook de inrichtende club, vermits we daar afgelopen zomer deelnamen aan hun Ossaerttocht bij nacht. Er kon vandaag worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 20 km. Ondanks de sneeuw kozen we toch voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,1 km. Onderweg zouden we twee controleposten aantreffen. Na een warme koffie en een boterham, was het tijd om op weg te gaan.

We verlieten de ruime parking van De Klingenaar en sloegen linksaf, om op die manier de bebouwde kom te verlaten. Enkele honderden meters verder wandelden we langsheen een kunstwerk, voorstellende een molen. Hier troffen we de eerste aanwijzingen van de dag, dat we ons bevonden op het traject van de Tempusroute (een fietsroute van 38 km) en tezelfdertijd de Tweelanden Wandelroute. Even verder verlieten we de drukke weg en sloegen een rechts gelegen landelijke weg in. We bevonden ons tussen de ondergesneeuwde akkers en hoorden onder onze schoenen de sneeuw en het ijs kraken. De zon steeg wat hoger en dat gaf aanleiding tot het nemen van prachtige foto's van glinsterende sneeuw en ijs. We volgden deze bijna rechte weg over geruime afstand, tot we op een T-kruispunt waren gekomen. Hier kondigde zich een eerste splitsing aan, waarbij de wandelaars voor de 6 en 10 km naar rechts gingen en de deelnemers aan de 15 en 20 km naar links wandelden. We volgden opnieuw enkele rustige landelijke wegen, gelegen tussen enkele boomgaarden. Wat verderop bereikten we een wat drukkere weg en bevonden we ons opnieuw tussen de huizen. Tal van bewoners hadden de handen meer dan vol met het ruimen van de sneeuw. Langsheen deze drukke weg verliep tevens de Reynaert route, een toeristische rondrit voor autoverkeer. We vervolgden een stukje onze weg doorheen een plaatselijke verkaveling om op die manier de aldaar gelegen oude spoorwegbedding te bereiken. Deze smalle asfaltweg biedt de mogelijkheid tot wandelen en fietsen, weg van al het drukke verkeer, getuige daarvan de aanduiding van de Nobelroute (50 km), de LF38 Dender-Waaslandroute en opnieuw de Tempusroute. Tevens bemerkten we ook enkele aanduidingen van de GR5A. We volgden deze kaarsrechte en wandelvriendelijke bedding gedurende lange tijd, waarbij zich telkens nieuwe en andere wintersfeerbeelden openbaarden. We naderden een in de verte gelegen bosgebied en later konden we vaststellen dat we aldaar aangekomen, de weg verlieten en de eerste brede dreef links insloegen. Hier bevonden we ons in het plaatselijke Stropersbos. We maakten een klein ommetje doorheen dit bosgebied, om even verderop, opnieuw de spoorbedding te volgen, tot aan de Basisschool De Bron. Hier hadden we na ongeveer 7,4 km een eerste controle en konden we even bekomen door het nuttigen van een warme chocomelk.

Het tweede gedeelte van de wandeling bedroeg zowat 6,9 km. Na de controle ging het naar links voor de 20 km, terwijl de deelnemers aan de andere afstanden rechtdoor gingen. We volgden over korte afstand een nogal drukke weg om even verder linksaf een veldweg op te gaan, recht naar het verder gelegen Stropersbos. Hier kregen we een opeenvolging van dreven en paden te verwerken, waarbij we in hoofdzaak het traject volgden van de GR5A (De Panne - Antwerpen). Ook nu weer hoorden we links en rechts de oh's en ah's, wanneer zich een mooi stukje natuur liet zien, ondergesneeuwd en fel weerkaatsend in het zonlicht. Zulke beelden kan je slechts enkele keren per jaar treffen en vandaag zaten we daarvoor goed. Menig wandelaar kon dan ook enkele fraaie plaatjes nemen van een stuk natuur in wintervacht. Een eindje verderop staken we de drukke weg naar Sint-Gillis-Waas over, om aan de andere kant van de weg het Natuur en Waterwingebied St. Jansteen in te trekken. Nog maar pas waren we daar aanbeland, of de eerste grenspaal kon worden aangetroffen, we bevonden ons op Nederlands grondgebied. Ook dit prachtige stuk natuurgebied liet zich van zijn mooiste kant zien. Later verlieten we die zone en kwamen terecht op een landweg, welke liep in de richting van de kerk van St. Jansteen. We naderden vervolgens de eerste huizen en even later bevonden we ons in de Hoofdstraat van dit dorpje en konden even de plaatselijke kerk aanschouwen. In de dorpskom ging het vervolgens naar rechts, opnieuw in de richting van de Belgische grens. Onderweg troffen we nog even de bordjes aan van de LF38b Schelde-Deltaroute, alsook nog enkele grenspalen, een hedendaagse en een exemplaar uit de jaren achttienhonderd. Meteen zaten we in de bebouwde kom van deze Belgische grensgemeente en vonden om de hoek, onze tweede controleplaats van de dag, met name de Basisschool De Paal in Stekene. Hier werd het de hoogste tijd om de soep even van nabij te bekijken en vooral te laten smaken. Een opkikker alvast bij deze winterse temperaturen.

Het laatste stukje wandelroute van 5,8 km, zou ons terug naar de startplaats brengen. We verlieten de school om bijna onmiddellijk om de hoek, het grondgebied van De Klinge opnieuw te betreden. We staken een drukke weg over, om aan de overzijde een links gelegen veldweg in te slaan en ons te begeven naar het Natuur en Waterwingebied De Clingse Bossen. Voor de laatste keer vandaag zouden we nog even kunnen genieten van enkele winterse dreven en bospaden en vooral van het spektakel van licht en schaduw op de ondergesneeuwde akkers en de ernaast gelegen bosgebieden. In deze prachtige wandelzone troffen we opnieuw de bordjes aan van de Tweelanden Wandelroute en over geruime afstand volgden we dit traject. Af en toe was het wat draaien en keren waarbij het ene pad werd gewisseld voor het andere. Telkens stonden we verbaasd over hoe prachtig een winterlandschap wel kon zijn. Uiteindelijk bereikten we de rand van dit natuurgebied en verliep het parcours verder via een veldweg naar de ernaast gelegen verkaveling. We doorliepen enkele woonstraten om uiteindelijk aan te komen in het centrum van de Klinge. Via enkele af en toe gladde trottoirs, bereikten we opnieuw de plaats van vertrek De Klingenaar.

Bij het afstempelen van onze wandelboekjes konden we zien dat om 14 uur reeds 950 wandelaars waren geteld. Niet echt weinig gelet op de weersomstandigheden en vooral de staat van de wegen. Mogelijks lieten sommigen zich afschrikken om de verplaatsing te maken, wij alleszins hebben het ons niet beklaagd, ook al duurde de rit erheen meer dan een uur. We keerden meer dan voldaan huiswaarts, na te hebben genoten van een prachtige wandeling, maar vooral van het wondermooie winterlandschap. Eigenlijk hebben we min of meer hetzelfde traject afgelegd als enkele maanden terug tijdens de Ossaerttocht. Toen stapten we weliswaar het traject af in het donker, vandaag konden we evenwel zien wat we toen niet hadden kunnen zien. We willen dan ook even de inrichters een woord van dank geven via deze weg, om de wandeling toch te hebben kunnen organiseren in deze toch wel andere weersomstandigheden. “

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in de wandelboekjes, immers ook daarin werden enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: IJzige wandeling in een schitterende natuur. De Klinge, St. Jansteen, Stekene, - 3°; J: Prachtige tocht vanuit De Klinge doorheen een ondergesneeuwd landschap. Het Stropersbos en de natuur- en waterwingebieden van St. Jansteen en de Clingse Bossen. Uniek weertje voor het nemen van prachtige winterse sfeerbeelden. Een grenswandelingetje.’

108: De Klinge, Zaterdag 15 augustus 2009, 18,4 km. (2113,47 km.)

Deze bijzondere wandeltocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 15/08/2009, 9170 De Klinge (Oost-Vlaanderen) – Ossaerttocht, 6-13-19 km. Wandelclub Gasthofstappers Sint-Gillis. Start: Basisschool De Bron. Niet te missen avond- en nachttocht langs velden en door het Ossaertbos. Spannend en geheimzinnig. Zaklamp verplicht. Honden moeten aan de leiband worden gehouden.’ Na afloop werd de dag daarna een korte beschrijving neergeschreven van onze belevenissen onderweg, omstreeks 11:18 uur.

“Gisteren trokken we naar het Oost-Vlaamse De Klinge, om daar deel te nemen aan een nachtelijke wandeltocht, onder de benaming Ossaerttocht. Er kon worden gestart tussen 20:00 en 23:00 uur. De organisatie van de wandeling, was in handen van de wandelclub ‘Gasthofstappers’ uit Sint-Gillis-Waas. In het Marching-boek was reeds vooraf aangekondigd dat een zaklamp verplicht was en bovendien dat honden aan de leiband dienden te worden gehouden. Bij aankomst op de startplaats, in de Basisschool De Bron, konden we reeds een beetje de sfeer van het gebeuren aanvoelen. De plaats van inschrijving was versierd met heksen, vleermuizen, spinnen en spoken. Er kon worden gekozen uit te wandelen afstanden van 6, 13 en 19 km. Op de tafels konden we reeds op voorhand een korte beschrijving vinden van hetgeen de deelnemers te wachten stond, vooral in het Ossaertbos. Gezien het bij aanvang van de wandeling, omstreeks 20:00 uur, nog niet echt duister was geworden, besloten we om deel te nemen aan de wandeling van 19 km, met een werkelijke afstand van 18,4 km.

We trokken op pad en vonden bij het verlaten van de school, honderd meter verder reeds een eerste splitsing. De 6 en de 13 km wandelaars gingen naar links, de deelnemers aan de 19 km gingen een eerste keer naar rechts. We zouden dus vooreerst een lus wandelen van 5,9 km. De eerste honderden meters verliepen door de bebouwde kom van De Klinge, waar enkele woonstraten werden doorlopen. Al vlug vonden we op onze weg een fietsroute, met name de Tempusroute van 38 km. Deze leidde ons doorheen de Oude Molenstraat, waar we op een kruispunt een kunstwerk konden bewonderen, dat een molen diende voor te stellen. Wat verderop sloegen we haaks rechtsaf, om de Sluisstraat in te gaan. Voor ons lag een loodrechte smalle asfaltweg, die eindeloos ver de velden inging. De bekende symbolen van een GR-pad, de GR5A, begeleidden ons, tussen de ondertussen hoog opgeschoten maïs. In de verte zagen we tal van luchtballonnen die her en der landden. Stilaan zakte de zon verder naar de horizon en dat verkleurde enigszins het landschap. Op het einde van deze lange eenzame weg, niemand die volgde, sloegen we opnieuw haaks rechtsaf.

Het was ondertussen duidelijk dat we in een vierkant wandelden. We staken een drukke weg over en gingen in de richting van een nabijgelegen bos. Aan de rand van het bos, ging het een laatste keer haaks rechtsaf en hierbij kwamen we terecht op de oude spoorwegbedding Terneuzen - Sint-Niklaas - Mechelen. Dit smalle wegje liep opnieuw eindeloos rechtdoor, en scheen te verdwijnen in de duisternis. We volgden het traject van de LF38b Dender-Waaslandroute en opnieuw het GR-pad. Onderweg vonden we een beschrijving van het Stropersbos. Op het einde van de bedding, bereikten we de openbare weg en tevens de plaats van vertrek. Een eerste gedeelte van 5,9 km was volbracht. We namen even de tijd om iets te nuttigen en konden vaststellen dat het nu toch wel donker was geworden.

De tocht ging verder, waarbij we nu aan de eerste splitsing, eveneens naar links dienden te gaan, om de wandelaars van de 6 en de 13 km te volgen. We volgden de oude spoorwegbedding en tezelfdertijd het traject van de Dender-Waaslandroute. Echter niet voor lang, vermits de 13 en 19 km, de bedding naar rechts verlieten. We volgden enkele straten doorheen een nieuwe verkaveling, nog volop in aanbouw. Op het einde van de verkaveling volgden we een klein paadje en dat bracht ons aan het Natuur- en waterwingebied Clingse Bossen. Het gebruik van de zaklamp was nu wel aangewezen, aangezien je anders geen steek voor ogen meer zag. Tijdens de nacht kan het in het bos echt wel heel donker zijn. Nu volgde een aaneenschakeling van brede zandpaden en smalle boswegels, waarbij het goed uitkijken was om niet van het aangeduide pad af te wijken. Onderweg bemerkten we amper nog de aanwezigheid van de Hulsterloo Route en de Tweelanden Wandelroute. Nog steeds was er niets te bemerken van de aangekondigde griezeltoestanden.

Zo werd dus het tweede gedeelte van de wandeling, over een afstand van 5,8 km afgewerkt, zonder eigenlijk een goed besef te hebben gekregen waarlangs de tocht uiteindelijk verliep. Door een donker bos wandelen doet je elk gevoel van richting en plaatsbesef vergeten. Toen we in de verte licht zagen, naderden we een tweede controleplek, gelegen in de Paal, een plaatselijke school. Daar konden we in open lucht even genieten van een verfrissend drankje. Het laatste gedeelte van de wandeling kwam eraan. Na dit korte oponthoud, trokken we alweer op pad en bereikten spoedig opnieuw de openbare weg. We volgden een ietwat drukkere weg en deze bracht ons ter hoogte van de grens met Nederland. We betraden nu het grondgebied van Kapellebrug (deelgemeente Hulst). Er volgden nu enkele rustige landelijke wegen, doorheen de dorpskom van deze gemeente en later tot op het grondgebied van St. Jansteen. Een landelijke weg ging over in een bospad en opnieuw trokken we de duisternis in. Af en toe zagen we in de verte het schijnsel van een zaklamp van andere wandelaars, maar voor het overige was het pikdonker.

Vaak dienden we de bermen van nabij te bekijken, teneinde te zoeken naar pijlen voor het traject. Via enkele bospaden bereikten we het Ossaertbos, zo werd immers op een bepaald moment aangekondigd op een boom. Enkele verwittigingen waren opgehangen, met daarbij de nodige afbeeldingen van griezels. Er volgde nu een traject tussen linten, met putten en bermen en waarbij tussen de bomen skeletten en andere monsters waren opgehangen. Beren en duivels, heksen en lijken, je kon ze overal aantreffen. Met de nodige achtergrondgeluiden en lichteffecten, had je toch het gevoel dat je op je hoede mocht zijn. Toen, als uit het niets, vloog vanuit een boom een pop, voorstellende één of andere duivel, ons tegen het lichaam. Dat was wel even schrikken, vooral omdat je die voorheen niet eens had bemerkt en als die dan nog in het donker tegen je aanbotst, schrik je toch wel even. Enkele gespannen netten en spinnenwebben maakten het tafereeltje af. Een ludieke afwisseling eigenlijk en prima in scène gezet. Bij momenten hoorde je hier en daar in het bos wel een kreet van een geschrokken wandelaar.

Voorbij dit griezelig gedeelte, kwamen we opnieuw op een breder pad en volgden we de Nobelroute. Die werd gevolgd door de Stropersbos wandelroute en zo belandden we aan de oude spoorbedding, die ons veilig naar de aankomst bracht. Toen we omstreeks 01:00 uur de wandeling hadden volbracht, konden we vaststellen dat 370 wandelaars hadden deelgenomen aan deze leuke belevenis. Vandaag houden we het verder nog even wat rustig, aangezien we dinsdag aanstaande koers zetten naar Nieuwpoort, daar wacht immers de Vierdaagse van de IJzer...”

Teneinde dit wandelverhaal af te sluiten, blikken we nog even terug, naar datgene wat destijds werd toevertrouwd aan de wandelboekjes. ‘K: Avond- en nachtwandeling door De Klinge, Sint Jansteen en Kapellebrug. Griezelig in de donkere bossen. Het Ossaertbos zorgde voor de nodige effecten. J: Nachtelijke wandeling vanuit De Klinge en doorheen Kapellebrug en Sint Jansteen. Griezelen in het Ossaertbos. Warm zomers weer. Magere opkomst!’

073: Stekene, Donderdag 16 april 2009, 20,7 km. (1344,23 km.)

Een wandeltocht, waaraan we in april 2009 deelnamen en die ons toen over de grens leidde. Deze wandeling werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Donderdag – Jeudi, 16/04/2009 – 9190 Stekene (Oost-Vlaanderen). 7^de Linietochten – 6-12-20 km. Wandelclub De Smokkelaars Stekene. Start: Zaal Vossenhol. Op een donderdag in de paasvakantie, wat houdt u tegen om de wandelschoenen aan te trekken voor een tocht langsheen De Linie, een strook oorlogsversterkingen uit de 18^de eeuw. Bos en natuur te over!’ Na afloop van deze natuurrijke tocht, werd door wandelmaatje het hierna weergegeven korte relaas geschreven, op donderdag 16 april 2009, omstreeks 15:55 uur.

“Wat doet men op een doordeweekse vrije donderdag als men een fervent wandelaar is? Men zoekt een wandeling op en meteen hadden we vandaag een voltreffer. In Stekene werden de 7^de linietochten aangekondigd, samen met de wandelclub de Smokkelaars. De start lag in zaal het Vossenhol, op de wijk Hellestraat. Een knus lokaaltje, waar de inrichtende club goed vertegenwoordigd was en elke tafel opgefleurd werd met een tulpje. Het is weinig, maar het oogde heel fris en aangenaam, ook de parcoursmeester en zijn team deden hun werk naar behoren. De linie is een strook van oorlogsversterkingen uit de 18de eeuw. Bos en natuur te over dus! Al na 490 m verlieten we ons eigen landje. De hele dag zouden wij langs, over of parallel met de Nederlandse grens wandelen. Zeeuws Vlaanderen en even de gemeente Sint Jansteen (Hulst) lagen ook op onze weg. Het was een rustige tocht, die menig wandelaar wel ziet zitten. Wat moet men meer hebben, dan het krakende grind, de zanderige ruiterpaden en de tapijten van dennennaalden.

Doorheen streken met vijvers, bossen en waterwinningsgebieden, die goed bewegwijzerd zijn. Het Konings- en stropersbos zijn nog stille getuigen, van de vroegere smokkelwegen, die men nu kan volgen onder de namen Nobel of Vlasroute. Niets houdt u tegen om daar de wandelschoenen voor aan te trekken. We zagen vandaag meerdere grenspalen, maar de laatste die we tegenkwamen, was een geklasseerd monument, hierbij staat duidelijk de uitleg dat hij dateert van 1722. In samenwerking hebben beide landen deze in ere hersteld. Op onze 20 km lange tocht, hadden we twee goede rustposten. Laat het vrouwelijk deel van ons duo nu net een paaltje ontwaren op het speelterrein, waar de beertjes zomaar op klauteren. Altijd tof om zoiets tegen te komen. De tweede rust was voorzien in de garages van een transportbedrijf, die deze ter beschikking stelde van de wandelaars. Ons hoorde je vandaag niet klagen want daar was geen reden toe.”

Teneinde deze bijdrage stilaan af te ronden, laten we over de schouders nog even meelezen, wat destijds, kort na de wandeling, in de respectievelijke wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Veel bos! Rustige aangename wandeling. Grensoverschrijdend met Zeeuws-Vlaanderen. Sint Jansteen (Hulst) en door Stekene. J: Tocht langsheen de Belgisch Nederlandse grens. Vertrek in Stekene tot in Sint Jansteen. Veel bossen onderweg.’