260: Stabroek, Zaterdag 16 februari 2013, 24,2 km. (5178,679 km.)

Een wandeling uit de Dagstappergids Antwerpen, deel 2. Een tocht met vertrek ter hoogte van het kasteel Ravenhof te Stabroek. Volgens de wandelgids gedeeltelijk langs het traject van de GR12 (Amsterdam – Parijs). De tocht werd als volgt aangekondigd: ‘Terug naar Oosterdonk langs geheime paadjes’.

“Een zaterdagochtend, waar de bewolking in hoofdzaak aanwezig was, ging het richting Stabroek, alwaar we het traject zouden volgen van een wandeltocht uit de Dagstappergids Antwerpen 2. Er kon worden gekozen uit twee verschillende afstanden: 24,2 of 21,6 km. We opteerden om de langste afstand te wandelen. We konden ons voertuig veilig achterlaten op de parking van het kasteel Ravenhof en alvast de inwendige mens wat versterken door een laat ontbijt. Vervolgens konden we op weg, na nog een laatste blik op de voorgevel van het kasteel. We verkregen bij de start ook wat beeldende kunst, met name een sculptuur luisterend naar de naam ‘Samenwerking’. Vooreerst volgden we over korte afstand een lokale fietsomloop, de Gansrijdersroute (46 km) en de GR12. We stapten een eindje doorheen het Ravenhof, staken via een brugje een kleine waterloop over en bereikten vervolgens de N111, de weg Kalmthout – Stabroek. Hier verlieten we voorlopig het traject van de GR12 en sloegen rechtsaf. We bemerkten zowat 300 m verder de Schans van Smoutakker, een natuurreservaat en vleermuizenhotel. Het ging nadien verder in de richting van de antitankgracht, welke we via een aardeweg een tijdje zouden volgen.

Op die manier vorderden we gestaag naar de volgende bezienswaardigheid, het Fort van Stabroek. Op weg daarheen wandelden we voorbij enkele bunkers. Het Fort zelf konden we even later van nabij bekijken en zelfs een eindje stappen doorheen de gangen. Het gaf alvast een idee, wat de soldaten destijds moeten hebben ervaren, tijdens hun verblijf aldaar. Iets waar de eendjes op het water omheen het fort zich niet om bekommerden. Na dit bezoek zetten we onze wandeltocht verder via een smal pad tussen een beek en de gracht omheen het fort. Even later gingen we onder de autosnelweg A12 door en bleven wandelen langs de linkerzijde van de antitankgracht. Na enkele richtingsveranderingen bereikten we een veldweg, het Booswegsken, dat ons leidde doorheen een stukje bos. Na een passage voorbij een waterzuiveringsstation en de plantsoendienst van de stad Antwerpen, bereikten we de openbare ter hoogte van een hoeve op de Antwerpsebaan. We bevonden ons inmiddels op het grondgebied van Berendrecht en bereikten via de Schouwvergerstraat de kerk van Berendrecht.

Via de Sint Jan Baptiststraat en de Reigerbosdreef, wandelden we voorbij het 17^de eeuwse kasteel van Delft. Altijd goed om het fotoalbum aan te dikken. We verkregen even later dan ook een mooi zicht op de Sint Jan Baptistkerk van Berendrecht. Weinige ogenblikken later kwamen we in het Reigersbos. Het ging rechtsaf over de Zoutebeek, gevolgd door een beklimming van de dijk. We kregen een mooi zicht op het rechts gelegen weideland. We naderden ondertussen het Schelde-Rijnkanaal. We draaiden nogmaals rechtsaf en via een klappoortje in de afsluiting, bereikten we een smal paadje, alwaar we het traject volgden, aangegeven door paaltjes met blauwe verf. Enkele poortjes verder, splitste het paadje en kozen we de linkse vertakking, langzaam maar zeker dichter naar het kanaal toe. We kregen nogmaals een stukje bos om doorheen te wandelen. Tot slot verlieten we dit mooie natuurgebied via een laatste poortje. We gingen rechstaf en daalden af voorbij het lokaal van de zeescouts van Zandvliet. Nadien volgden we de Windmolenweg om, inderdaad in de verte een windmolen te zien. Via het Berendrechtsevoetpad arriveerden we tenslotte in de Zandvlietsedorpstraat.

We gingen tweemaal kort na elkaar rechtsaf, om het Suikervoetpad te bereiken en aldaar een schuin links gelegen smal paadje. Zowat 500 m verder kwamen we terecht in een woonwijk. We stapten vervolgens doorheen enkele woonstraten, de Buitenmolenlaan, Oostmolengeest, Burgemeester Verhulstplein om onderweg een oude schandpaal aan te treffen. Volgens onze wandelgids zou deze zijn overgeplaatst uit Wilmarsdonk. Via de Westmolengeest, de Steenovenstraat en de Kapelstraat, bereikten we even later de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Hagelberg. Even voorbij de kapel verkregen we een onverharde weg, welke ons leidde door een klein stukje bos. Er volgden nog enkele straten elkaar op: Bosstraat, Steenovenstraat om nogmaals onder de A12 autosnelweg te gaan. Weinige ogenblikken later kwamen we aan ter hoogte van de Ruige Heide en een infobord van Natuurpunt. Zowat 200 m verder bereikten we een open vlakte en konden we rechts een grote zandduin bekijken in het heidegebied. We verkregen nu een zanderig pad teneinde onze wandeltocht verder te zetten. Ter hoogte van de Antwerpsebaan en Grote Stoppelbergen, troffen we opnieuw de tekens aan van de GR12.

We vervolgden onze wandelroute langsheen de herberg De Vlaamse Leeuw, om even later een veldweg rechts te nemen en zodoende een eerste grenspaal te zien, Nederlands grondgebied dus. We verkregen op die manier zicht op de Brabantse Wal en het dorp Ossendrecht. Een volgende richtingsverandering liet ons aankomen in het gehucht Plaatsluis. Onderweg troffen we de aanduidingen van een stukje pelgrimsweg alsook van een plaatselijke fietsroute, de Pottenbergroute. Het was even flirten met de landsgrens, vermits we even later het traject van de GR12 alweer voor korte tijd verlieten en opnieuw Belgisch grondgebied betraden. Korte tijd nadien ging het nogmaals de grens over en wandelden we nagenoeg op de landsgrens, de Schei. Aan de ene kant, op het fietspad in Nederland, aan de andere kant, op de brede zandweg in België. Uiteindelijk kwamen we opnieuw terecht ter hoogte van Grote Stoppelbergen en bevonden we ons terug op het traject van de GR12, welke we nu zouden volgen tot op de plaats van vertrek. Via de Scheidreef belandden we ter hoogte van het Moretusbos, om via een slagboom een pad te volgen dat het bos inging.

Geruime tijd wandelden we nu via een slingerend bospad en later bredere boswegen doorheen een uniek stuk natuur. Zowat vijf kilometer paadjes en dreven, leidden ons doorheen dit uitgestrekt bosgebied. Een heuvel met bovenop een zitbank liet ons even genieten van een schitterend uitzicht over het lager gelegen bos. Een brede beukendreef tot slot ging richting een bakstenen theehuisje, de Gloriëtte. Een laatste beklimming van de trappen liet ons van nabij kennismaken met dit fraai bouwwerk. Stilaan namen we dan ook afscheid van het grondgebied van de noorderburen en wandelden nog een laatste stukje doorheen het Moretusbos. Op die manier bereikten we opnieuw Belgisch grondgebied, het einde van deze wandeltocht, ter hoogte van de parking van het kasteel Ravenhof.”

129: Putte, Zaterdag 21 november 2009, 27,65 km. (2559,123 km.)

Een tocht, welke voorheen in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 21/11/2009, 4645 DA Putte (N.-Brabant – Nl) – 12^de Sint-Nicolaastocht, 6-12-18-24-30 km. WSV De Wandelende Krabben. Start: Sporthal De Biezen. Wandeling door het grensgebied van Nederland en België, zeer bosrijk gebied met veel afwisseling. Start 30-24 km tot 10.00 u; 18 km tot 12.00 u.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond, het hierna weergegeven relaas, inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 18:58 uur.

“Vandaag stond onze wandeling in het teken van Sinterklaas, vermits we hebben deelgenomen aan de 12^de Sint-Nicolaastocht te Putte (Woensdrecht), Noord-Brabant - Nederland. De wandeling werd er georganiseerd door WSV De Wandelende Krabben. De start en de inschrijving vonden plaats in sporthal De Biezen te Putte. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 18, 25 of 30 km. Wij namen deel aan de wandeling van 25 km, met een werkelijke afstand van ongeveer 27,65 km. Er kon gemakkelijk een parkeerplaats worden gevonden in de nabijheid van de sporthal en er was voldoende ruimte in de vertrekzaal, om rustig te genieten van een koffie alvorens op pad te gaan. We vertrokken voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 6,2 km. Na het verlaten van het gebouw ‘De Biezen’, dienden we enkel de straat over te steken, om al direct in een eerste stukje bos te verdwijnen. Dit was slechts een klein voorsmaakje van wat later op de dag zou volgen. Na enkele honderden meters, lag het bosje al achter de rug en volgden we een stukje asfaltweg.

Hier bevonden we ons de eerste maal op de Gansrijdersroute (49 km). Verder kwamen we aan een eerste splitsing, waar de deelnemers aan de 18 km rechtdoor gingen, terwijl de andere afstanden een rechts gelegen bosdreef insloegen. Deze brede en schijnbaar oneindig lange dreef, luisterde naar de naam ‘Oude Postbaan’ en die leidde ons in en door het ‘Stiltegebied Groote Meer’. Zover het oog kon reiken, zagen we bossen en ontelbare zijdreven, de een al wat langer dan de andere. De 6 km-wandelaars splitsten zich vervolgens af en gekomen op een kruispunt van dreven, ging de 30 km rechtdoor, terwijl de anderen naar links dienden te gaan. Hier openbaarde zich een andere brede zanderige dreef, welke ons liet wandelen in het ‘Grenspark De Zoom’, blijkens informatie ter plaatse maakte dit gebied deel uit van de Kalmthoutse Heide. Een eind deze dreef gevolgd, tussen felgekleurde bomen en op zanderige ondergrond, kwamen we ter hoogte van de rechts gelegen Ossendrechtse Heide. Hier bemerkten we borden dat we ons bevonden op militair domein. We verlieten bijgevolg de dreef en trokken het bos in. Afwisselend kregen we nu prachtige smallere bospaden voor de voeten, afgewisseld met open stukken heide.

De zon liet zich van haar beste kant zien en dat zorgde voor talrijke effecten tussen het gebladerte. Af en toe ging het wat op en neer en vooral kronkelend doorheen dit prachtige wandelgebied. Helaas, na geruime tijd wandelen, bereikten we de openbare weg en dienden we de prachtige bossen en heide te verlaten. We volgden nu een asfaltweg, waar we de Gansrijdersroute volgden en de Grensparkroute (32 km). Onderweg naar de controle langsheen dit baantje, werden we door enkele Pieten van de organisatie voorzien van de typische ‘Pepernoten’, heel lekker en met een smaak gelijkend op speculoos. Toen reeds zagen we de eerste controlepost, met name de kantine van de Honk- en Softbalvereniging ‘The Batters’. Hier konden we even pauzeren en een hapje eten. Na de pauze trokken we op weg voor een langer traject, het tweede deel van de wandeling, over een afstand van 9,2 km. Het ging over een stukje openbare weg, waar we de Grensparkroute volgden, tot aan de grote baan. Hier ging het rechtsaf, de drukke weg over en een links gelegen aardeweg op.

Dit aarden pad leidde ons in de richting van de bossen. Juist voor het bosgebied kwamen we aan een splitsing, waar we bij de eerste doortocht rechtdoor dienden te gaan. Later op de dag zouden we hier nog een tweede keer langskomen. Kort voorbij deze splitsing, ging het rechts de bossen in. We bevonden ons nu in het gebied ‘Markiezaat - Brabantse Wal’. Alweer ging het door tal van dreven en bospaden, waar we echter af en toe af te rekenen hadden met wat modderige wegen. Hier was de ondergrond niet zo zanderig als voorheen, waardoor we het slijk dienden te trotseren. Toch moet gezegd, dat we ook hier prachtige stukken natuur kregen te verwerken, met later ook wat open heidegebieden. Uiteindelijk belandden we aan de rand van het bos, waarna we nog over een geruime afstand langsheen de bosrand verder wandelden. Later, dienden we dit terrein te wisselen voor de open velden. Het ging nu langsheen prei en spruiten, waar plaatselijke landbouwers druk in de weer waren met de oogst. Via enkele veldwegen, trokken we in de richting van Ossendrecht (Woensdrecht). Na het verlaten van het veldgedeelte, volgden we een tijdje op het fietspad een nogal drukke weg. Die bracht ons even in de bebouwde kom van Ossendrecht, zij het niet voor lange duur, vermits we een tweede controlepost verkregen op een plaatselijke boerderij.

Hier was het even zoeken naar een zitplaats en vooral voor de dames, geduldig aanschuiven aan het enige toilet op het erf. Ondertussen waren we reeds 15,4 km onderweg en het was behoorlijk druk op de wandelpaden. Enkele medewerkers van de organiserende club, gaven dan ook eerlijk toe dat ze dergelijke opkomst niet hadden verwacht. Natuurlijk zat het weer mee en dat maakte dat de broodjes eerder schaars werden op deze rustpost. Gelukkig hadden we zelf mondvoorraad voorzien. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg ongeveer 6,4 km. Na het verlaten van het erf, ging het in de richting van de grote baan, waar we de aanduidingen vonden van de Brabantse Walroute en opnieuw de Grensparkroute. We volgden op een breed fietspad de drukke weg, gelukkig over slechts korte afstand. Een eindje verder bereikten we het ‘Grenspark De Zoom’ en ging het naar links, een brede zanderige dreef in. We volgden hier een wandelpad, aangeduid met rode bordjes, voorzien van een witte haas. Nu volgde vrijwel het meest aantrekkelijke gedeelte van de wandeling, aangezien we gedurende lange tijd een brede zandweg volgden, langs alle zijden omgeven door bossen. Ook dit keer bevonden we ons op militair oefenterrein.

De zon deed echt haar best om het wandelen nog aangenamer te maken en de deelnemers volop te laten genieten van deze prachtige natuuromgeving. Toen het brede zandpad smaller werd, ging het dieper het bos in en volgden we tal van smalle paadjes, kris kras doorheen dit bosgebied. Na lange tijd wandelen, bereikten we de openbare weg, die gelukkig ook slechts over korte tijd zou worden gevolgd. We zaten op het traject van de Gansrijdersroute en de Grensparkroute. Een enorm Joods kerkhof bevond zich aan onze linkerzijde, jammer genoeg niet toegankelijk op het moment van onze passage. Nadien bereikten we de asfaltweg die we vroeger op de dag hadden bewandeld en die ons naar de controlepost van ‘The Batters’ had gebracht. Dit keer geen Pieten onderweg, zodat we de Pepernoten dienden te ontberen. Even later bereikten we voor de tweede keer vandaag dit lokaal en hadden ondertussen 21,8 km afgelegd. Het laatste stukje van het parcours zou ongeveer 3 km bedragen, nadien zou echter blijken dat het bijna het dubbele zou bedragen.

We volgden dezelfde weg als vroeger op de dag, tot aan de splitsing waar we dit keer naar links dienden te gaan. We trokken door het Markiezaat Brabantse Wal, via een veldweg, in de richting van het bos dat voor ons was gelegen. Toen we het bos hadden bereikt, volgden we een uitgestippelde wandelroute, aangeduid met het symbool van een klein gebouw, later zou blijken wat de betekenis daarvan was. Tezelfdertijd volgden we het traject van de GR12, Amsterdam - Parijs. Even verder in het bos, kwamen we langsheen de ‘Geldberg’. Hier bleek jonker Johannes Josephus Moretus, tijdens de Franse Revolutie zijn geld te hebben verstopt. Volgens de informatie ter plaatse, zouden velen later tevergeefs hebben gezocht naar deze aanwezige schat, zonder succes trouwens. We wandelden langsheen het aangeduide pad en bereikten het Moretusbos en via een lange smalle aarden weg, uiteindelijk het originele gebouw, zoals aangegeven op de bordjes. Het bleek de Gloriëtte te zijn, een theehuis, opgericht door dezelfde jonker, ter afwerking van zijn Baroktuin. Dit theehuis gaf aan de andere kant van de dreef uit op het kasteel Ravenhof, dat niet ver daar vandaan was gelegen.

We kwamen langsheen dit prachtige kasteel om onze tocht te vervolgen doorheen het Moretusbos en het Sterrebos. Een lange brede weg, langsheen de vijver van het kasteel, bracht ons tot in de bebouwde kom van Putte. Via een klein stukje woonwijk, bereikten we na 27,65 km de eindstreep. We kunnen met genoegen terugblikken op een erg geslaagde tocht doorheen het grensgebied van België en Nederland. Vooral de eerste kennismaking met dit prachtig natuurgebied zal ons lange tijd bijblijven. Bij onze aankomst in de vertrekzaal bleek dat 1018 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht van vandaag. Niets dan tevreden gezichten uiteraard bij de inrichtende club. Eigenlijk was dit wel verdiend, de wandeling was piekfijn georganiseerd en duidelijk aangegeven. Alleen, ja, de beschikking over dergelijk prachtig wandelgebied naast de deur heeft natuurlijk wel een beetje geholpen en waarschijnlijk ook de aanwezigheid van de Heilige Man, alhoewel we die net hadden gemist, bijgevolg dienden we genoegen te nemen met de aanblik van zijn lege stoel.”

We sluiten dit wandelverhaal af met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de wandeling in de respectievelijke wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Mooie, goed georganiseerde wandeling. Vanuit Putte (Nl) naar Ossendrecht (Woensdrecht). Veel bos! Zacht zonnig weer! J: Mooie wandeling vanuit Putte. Doorheen de Kalmthoutse Heide en de omliggende  bossen richting Ossendrecht. Tijdens de tocht bevoorrading met pepernoten door de Sint zijn Pieten.’