528: Dourbes, Zaterdag 04 juni 2022, 16,3 km. (10.444,471 km.)

“Een beschreven wandeling uit de Dagstappergids Ardennen deel 3, met start en aankomst te Dourbes, over een afstand van 16,3 km. Na de verplaatsing via Cambio, vonden we een parkeerplaats in de Rue de Fagnolle, nabij de Eglise Saint-Servais. Alvorens van start te gaan namen we even de tijd voor een laat ontbijt, waarna we omstreeks 10:30 uur de wandeling konden aanvangen. Met onze rug naar het kerkje begaven we ons in de Rue de Fagnolle, lichtjes bergop richting centrum van het dorp. We volgden er voorlopig het traject van de GR12 Amsterdam-Parijs. Aan het voormalige gemeentehuis stapten we rechts voorbij het gebouw, om uit te komen op de voorrangsweg, de N939, de Rue de Mariembourg. Links aan de overzijde van de weg stapten we door een ander gedeelte van de Rue de Fagnolle, welke we enkele honderden meters verder naar links verlieten via de Tienne du Loret, een smalle grindweg. We hadden de laatste huizen van het dorp achter de rug en stapten nu tussen haag en weiland door. We voelden dadelijk dat we nog verder aan hoogte wonnen. We passeerden er enkele kleine vakantiehuisjes. Door een bosrijke zone daalden we nadien af naar een dwars gelegen asfaltweg, de Rue de Mariembourg, om die naar rechts in te gaan. Vrij vlug ging de weg opnieuw over in een grindweg en konden we nogmaals beginnen aan een beklimming. Ter hoogte van een min of meer open plek troffen we een infobord aan dat we ons bevonden in de Réserve naturelle Ardenne & Gaume de la Montagne-aux-Buis.

Jammer genoeg was het bord enkel voorzien in het Frans, doch eigenlijk bevonden we ons daar in het natuurreservaat van de Buksboomberg. We stapten het bord links voorbij op een smal bospad tussen de buxusbomen door. We kruisten vervolgens een dwarswegje en wandelden nagenoeg rechtdoor verder, een lokale route aangegeven met groene rechthoekjes. Ter hoogte van een Y-splitsing hielden we rechts, doch hielden er vooreerst even halt voor een korte picknick, ondertussen de klok van 11:50 uur nabij. Tijdens onze maaltijd konden we bezijden het pad even vlug een schuwe vos het pad zien kruisen. Na de maaltijd zetten we onze wandeling verder doorheen het bos, nu matig afdalend tot aan de volgende dwarsweg. We kozen linksaf en daalden verder via een brede bosdreef tot aan een driesprong, zowat aan de rand van het bos, een plek genaamd ‘Tienne aux Pauquis’. Het daar geplaatste baken vermeldde echter geen gegevens inzake hoogte. We begaven ons haaks linksaf op een vrij smal stenig pad, vol uitstekende boomwortels. Gelukkig een zonnige dag, anders een erg modderig en glibberig paadje. Rechts konden we af en toe via een doorkijkje het Witte Water zien, een smal kronkelend waterloopje, op weg naar de vereniging met het Zwarte Water. We wandelden in een vrij lange bocht naar links, langs de rand van het bos, tot aan een boerderij. Een beetje honger verkregen, hielden we er een korte eetpauze om 13:00 uur.

Inmiddels kregen we in de verte zicht op een heuvel met daarop een kruis, de Roche à Lomme, iets wat nog op zich liet wachten. Na de maaltijd aan de boerderij, ging het haaks rechtsaf op een steil dalend pad tussen de weiden, de Voye des Pauquis, om er via een brugje het Witte Water over te steken. Op het einde boog de weg naar links, naar het kruispunt met de N939, de Rue de la Station. Aan de overzijde van de weg bemerkten we het station van Nismes. We dienden de N939 links op te draaien, met rechts zicht op de spoorweg en tevens het reeds vermelde kronkelende Witte Water. Een asfaltweg leidde ons doorheen een buitenwijk van Nismes, waarna we nogmaals via een brug het Witte Water over wandelden. Net voorbij de brug verlieten we de af en toe druk bereden N939 naar links en volgden de richting aangegeven door een pijl Roche à Lomme. Na al een hele tijd te hebben geklommen en te hebben gedaald, begon nu pas echt het zware klimwerk. Een erg smal en zeer steil stenig pad leidde naar een rechterzijwegje dat we opgingen tot aan het bord ‘Réserve naturelle Roche à Lomme’. Een zeer steil pad volgden we tot halverwege de top om daar een dwarswegje rechts te kiezen om uiteindelijk om 13:50 uur de top van de heuvel te bereiken. De hoogste tijd om even uit te blazen en vooral te genieten van het uitzicht over de omgeving. Het vergde wel wat klauteren om tenslotte het kruis op de heuvel te bereiken, 96 m boven de zeespiegel.

Het kruis werd opgericht waar zich vroeger een heidense tempel bevond. Na voldoende op adem te zijn gekomen, maar vooral te hebben genoten van het uitzicht, begonnen we aan de afdaling van de Roche à Lomme. Via dezelfde weg als voorheen daalden we af, ditmaal voorbij het linkerzijwegje en hielden de richting rechtdoor aan. Reeds een tijdje aan het dalen troffen we links een infobord aan, om er rechts een dwarsweg op te gaan het bos in. Min of meer steeds dezelfde richting dalend, bereikten we het punt waar we vroeger op de dag waren langs gekomen, met name de kruising met de Tienne de Loret. Ditmaal gingen we er rechtdoor, met oog voor de blauw-wit-blauwe rechthoekjes. We wandelden nu op de Rue de Mariembourg, afdalend naar een verder gelegen voorrangsweg N939, alwaar zich een kapel bevond. We gingen over korte afstand naar links via deze Rue de Mariembourg en betraden opnieuw de woonkern van Dourbes. Kort daarna draaiden we rechts de Rue du Petit-Roly in, ditmaal terug langs het voormalige gemeentehuis om terug de Rue de Fagnolle te betreden. We begaven ons richting kerk, om echter halverwege de straat links de Rue de Fays in te gaan, om er de pijlen ‘Haute Roche’ en ‘Aire de pique-nique’ te volgen. Het verlaten van de woonkern betekende opnieuw klimmen op een smal asfaltwegje.

We wandelden voorbij de Haute Roche, om er net voorbij een mooie picknickplaats te vinden aan de oever van de Viroin, voorzien van enkele zitbanken en picknicktafels. Een ideale gelegenheid om er om 15:25 uur even te genieten van een vieruurtje. Na deze wandelpauze wandelden we verder langs de Viroin, nog steeds op de Rue de Fays, tevens op het traject van de GR12. Aan een Y-splitsing begaven we ons linksaf op een stijgende weg, welke leidde voorbij het Croix Sauvage, opgericht naar aanleiding van het overlijden in februari 1862 van Jacques Sauvage. Wat verder dienden we ons te richten op de routekens blauwe kruisjes, doch wellicht hebben we één of andere afslag gemist, waardoor we uiteindelijk een asfaltweg bereikten ter hoogte van een hoogspanningscabine, de Chemin de Paradis. We gingen de weg op naar links tot we wat verder opnieuw links de N939 konden opgaan. Na geruime tijd deze weg te hebben gevolgd bereikten we een bordje ‘Ravel Mariembourg – Dourbes’. We waren dus op de juiste terugweg naar de woonkern van Dourbes. Toen de N939 uitmondde op het kruispunt met de Rue de Givet, zagen we het agglomeratiebord van Dourbes en gingen dus links al dalend naar het eigenlijke centrum. Aan het voormalige gemeentehuis ging het linksaf op de Rue de Fagnolle, richting auto. Het was dan ook reeds 17:45 uur toen we de terugreis konden aanvangen, na een zonnige wandeldag in de streek van de Viroin.”

490: Mazée, Zaterdag 05 maart 2022, 12,221 km. (9807,744 km.)

“Het relaas inzake onze belevenissen tijdens een wandeltocht, beschreven in de Dagstappergids Ardennen, deel 3, met start en aankomst te Mazée. Een wandeling in hoofdzaak doorheen de vallei van de Viroin, met af en toe een stapje over de Franse grens. Na een lange autorit, met onderweg tijd voor een kopje koffie en een sanitaire stop, bereikten we het kleine dorp omstreeks 10:00 uur. De totale wandelafstand bedraagt volgens de gids 15,2 km en verloopt over een tweetal lussen. De aanbevolen startplaats bevindt zich op de Place du Bucq, zowat in het centrum gelegen. Het beloofde alvast een schitterende wandeldag te worden, ondanks de eerder lage temperatuur, gingen we toch van start onder een stralende zon. Bij gebrek aan horeca in het dorp, op weg dus zonder vooreerst een kopje koffie te hebben genoten. We verlieten bijgevolg de Place du Bucq, getooid met een muziekkiosk en begaven ons in de Rue du Bucq, om er de richting te volgen van Vireux en Najauge. Als routetekens hadden we oog voor blauwe liggende ruitjes. We stapten voorbij een groot infobord inzake plaatselijke wandelingen en kregen er vrijwel dadelijk een bekende sticker in het oog, welke een van de routes aangaf naar Santiago de Compostela. De Rue du Bucq ging al dadelijk steil de hoogte in, waarna we een Y-splitsing aantroffen. We kozen de linkerweg, richting ‘Bornes Frontières’. Even verder eindigde de weg en betraden we voor het eerst het bos. We dienden dan ook noodgedwongen afscheid te nemen van het panorama over het lager gelegen Mazée.

Bijna het hoogste punt in het bos bereikt, ging het op een dwars gelegen bosweg naar links, waarna we iets verder van links uit het bos het gezelschap verkregen van nog wat meer routetekens: liggende gele ruitjes, wit-gele en wit-rode tekens van de GRP125 (Tour de l’Entre-Sambre-et-Meuse) en de GTFPC (Grande Traversée de la Forêt de la Pays de Chimay), aan routekens dus geen gebrek. Langzaam afdalend lieten we het bos achter ons, om opnieuw via een rotsig pad fors bergop te gaan. Het pad bochtte naar links om uit te komen op een kruispunt van paden, aangegeven door het baken Najauge en voorzien van een wandelpaal. We kozen er de richting haaks linksaf en zouden op die manier een gedeelte bewandelen van de Sentier de la Frontière. Een smal stijgend wandelpaadje verliep nagenoeg op de grens tussen België en Frankrijk. We stapten voorbij enkele ferme grenspalen en kregen vanzelfsprekend schitterende vergezichten rechts over de grens heen. Tal van nieuw aangebrachte zitbanken nodigden uit even te pauzeren en met de blik gericht naar Frans grondgebied, konden we even genieten van een laat ontbijt, ondertussen genietend van de aankomende lente. Maatje ging dan ook even gewillig pauzeren op één van de grenspalen. Na dit aangenaam momentje pauzeren, gingen we verder op weg.

Waar het bos links ophield te bestaan, begaven we ons op een Y-splitsing naar rechts en kozen het dalend paadje, nog steeds aangegeven door liggende blauwe ruitjes. Af en toe op en neergaand, volgden we aan een volgende splitsing opnieuw de rechtertak en steeds in dalende richting, tot we een dwarsweggetje aantroffen, voorzien van een wandelpaal. Andermaal ging het rechtsaf en kregen we enkele nieuw aangelegde trappen voor de schoenen teneinde de meest steile stukken afdaling gemakkelijk te verwerken. Ondertussen waren we zowat 180° gedraaid en leidden de blauwe liggende ruitjes ons wat lager in tegenovergestelde richting. Een bredere bosweg liet ons vervolgens opnieuw wat aan hoogte winnen. Geruime tijd later kwamen we uit op een kruispunt van paden, waar rechts een begrazingsgebied was gelegen. We kozen er het pad naar links en begonnen verder af te dalen tot aan een volgende Y-splitsing, om er ditmaal rechts te kiezen richting lager gelegen drukke verkeersweg, de D47, Route de Najauge. We verlieten het bos en kwamen uit op een asfaltwegje, de Rue du Bois Thiry, die dadelijk uitmondde op de D47.

Over korte afstand ging het op de D47 naar links, om vervolgens aan de overzijde het Réserve naturelle en het Forêt Communale de Vireux-Molhain te betreden. Opnieuw dus de grens met Frankrijk over. We begonnen rechtsaf aan een klim, de pijlen volgend van ‘par les points de vue’, via een breed rotsachtig pad. Zowat het hoogste punt bereikt troffen we er een opstaande steen aan, met een bordje ‘point de vue 50 m’. We verlieten dan ook even het brede pad naar links tot aan het betreffende uitzichtpunt, voorzien van een zitbank. We namen er dan ook omstreeks 11:57 uur een langere eetpauze, terwijl we uitzicht hadden op het lager gelegen dorpje Molhain. Genietend van het aangename zonlicht lieten we de broodjes smaken. Nadien keerden we op onze stappen terug naar het brede wandelpad, om er linksaf verder te stappen. We dienden terug de blauwe liggende ruitjes in het oog te houden. We konden dan ook beginnen aan een langere afdaling doorheen het Forêt Communale. Voorbij een ietwat open plek ging het rechtsaf op een smaller en sterker dalend pad. Lager aangekomen ter hoogte van een dwars gelegen bosweg, ging het haaks rechtsaf en betraden we een vrij smal woudloperspad dat ons verder liet dalen tot in de vallei van de Viroin. We gingen een tijdje stroomopwaarts langsheen de rivier, tot we uiteindelijk een brug over de Viroin aantroffen.

Inmiddels wees de klok 12:55 uur en ter hoogte van de brug troffen we enkele picknicktafels aan, ideaal om nog even te pauzeren en te denken aan de inwendige mens. Even later draaiden we linksaf om via de smalle vroegere spoorwegbrug de Viroin over te steken. Over korte afstand ging het via het tracé van de vroegere spoorweg tot aan de even verder gelegen openbare weg, de N998 ofte Rue Bourboux. We gingen rechts de weg op, om nogmaals de Viroin over te steken via een tweede brug en te wandelen tot aan het kruispunt met de N963, de Rue de Najauge. Op de hoek bevond zich een inmiddels gerestaureerde watermolen. We staken het kruispunt over en gingen aan de overzijde de Rue du Moulin in, richting Mazée Centre. Opnieuw klimmen met andere woorden. We hielden er even halt op het plaatselijke kerkhof op zoek naar eventuele graven van verwanten, echter zonder resultaat. Dan maar verder doorheen de Rue du Moulin, om er op het einde opnieuw te arriveren in de Rue du Bucq, alwaar we vroeger waren van start gegaan. Linksaf bereikten we opnieuw de Place du Bucq, tijd om even te pauzeren op een bankje, omstreeks 13:57 uur. Even later gingen we opnieuw op weg, we verlieten de Place du Bucq om dadelijk links de Rue de Vaucelles te kiezen, om er ditmaal oog te hebben voor liggende gele ruitjes.

We wonnen dadelijk opnieuw aan hoogte om uit het dal weg te komen, ditmaal een eindeloos lijkende klim, tot we zowat op het hoogste punt een mooie Sint-Rochuskapel aantroffen. We hielden rechtdoor aan voorbij de kapel, om nadien de eerste straat rechts te nemen, een smal betonwegje dat ons nog verder liet klimmen. De weg bochtte zowat op het hoogste punt naar rechts en ging over in een onverhard pad. Waar het pad eindigde draaiden we rechtsaf het bos in en verkregen een smalle bosweg, gedeeltelijk stuk gereden omwille van bosbeheer. In dalende lijn ging het doorheen het bos, waar we in een flits af en toe een kleine ree konden spotten. Lager gedaald bereikten we een dwarsweg, waar we vroeger op de dag reeds waren gepasseerd. Vermits we daar links zouden moeten verder gaan, identiek een groot deel over hetzelfde traject, besloten we rechtsaf te gaan en opnieuw af te dalen naar het centrum van Mazée. We eindigden dus vroeger dan voorzien deze wandeling na 12,221 km omstreeks 14:52 uur. Nadien, speciaal op vraag van wandelmaatje reden we verder naar het Franse Givet om daar op de grote begraafplaats op zoek te gaan naar eventuele graven van voorouders of verwanten. Het bleef jammer genoeg bij een foto van slechts één graf.”

185: Dourbes, Zaterdag 07 augustus 2010, 20,4 km. (3682,148 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 7/8/2010 – 5670 Dourbes (Namur), Marche des Hautes Roches, 4-6-10-13-20-30-42 km. Marcheurs des Hautes Roches – Dourbes. Départ: Salle Dothorpa. Parcours tres boisés et vallonés avec de nombreux points de vue. Village classé dans les plus beaux de Belgique. Vallée du Viroin.’ Na afloop van deze enigszins vermoeiende wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond laat het relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:12 uur.

“Dit weekend werd door de Marcheurs de Hautes-Roches uit Dourbes (Viroinval), gelegen in de provincie Namur, een tweedaagse wandeltocht georganiseerd onder de toepasselijke naam Marche des Hautes Roches. Wij namen vandaag deel aan deze unieke wandeling, gesitueerd in een prachtig natuurlijk decor. Plaats van afspraak deze ochtend was gelegen in de Salle Dothorpa op de Place Communale te Dourbes-sur-Viroin. Met enige moeite vonden we na een lange autorit toch een plaatsje op wandelafstand van de startzaal. Even later konden we even proeven van de lokale koffie, alvorens de omgeving te gaan verkennen. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 6, 10, 13, 20, 30 of 42 km. Aangezien wij slechts om half tien Dourbes hadden bereikt, namen we deel aan de 20 km wandeling, met een exacte lengte volgens de inrichters van 20,4 km.

Bij het verlaten van de startlocatie, was men reeds doende met het aanmaken van het vuur voor de barbecue. Met de geur van houtskool in de neus, sloegen wij linksaf, in de richting van het kruispunt midden het kleine dorp. Aldaar ging het linksaf, terwijl de deelnemers aan de 4 km aldaar rechtdoor de rest van het deelnemersveld verlieten. Wij wandelden via een lichte helling de dorpskom uit en kwamen langs het plaatsnaambord Dourbes, alwaar een levensgrote kruiwagen was geplaatst voorzien van bloemen. Wij hebben een poging ondernomen het vehikel enigszins te verplaatsen, doch hebben het bij een poging gelaten. We vervolgden onze weg tot aan een kapel, alwaar we rechts afsloegen, hierbij de richting volgend van de Montagne-aux-Buis. Gestaag klimmend ging het via een smalle asfaltweg verder, tot we een links gelegen grindpad bereikten. Daar vervolgden de 6 km-wandelaars de openbare weg, terwijl de rest het links gelegen pad opging. Op die manier bereikten we even verderop het Réserve naturelle Ardenne & Gaume de la Montagne-aux-Buis.

Een brede veldweg leidde ons doorheen dit prachtige natuurgebied, alwaar we reeds links en rechts konden genieten van de ons omringende bossen. Het 10 km traject ging iets verder links het bos reeds in, terwijl de anderen rechtdoor het brede pad volgden. Af en toe werd de ondergrond iets zanderig, voorzien van de typische steenslag zoals we die in de Ardennen kennen. Het gestage klimmen ging nog steeds door, tot we hogerop een haakse bocht naar links dienden te maken en het pad geleidelijk daalde. Zo bereikten we even verder de rand van het bosgebied en kregen we een uniek zicht over de vallei en enkele rotspartijen in de verte. Zo kregen we ook al een idee op welke hoogte we ons hier reeds bevonden. We konden even genieten van dit prachtig zicht, waarna we begonnen aan een stukje daal- en klimwerk op de flank van deze helling. Op deze helling ging het uiteindelijk terug bergop, in de richting van het hoger gelegen bos.

Eenmaal het bos bereikt, volgden we een breed pad dat zich doorheen het bosgebied slingerde. Een links gelegen grindpad diende even later te worden bewandeld tot we een splitsing bereikten, alwaar de 13, 20 en 30 km het linkse pad volgden en de 42 km het rechtse pad. Hier begonnen we aan een langzame afdaling doorheen het donkere bosgebied. Af en toe was het pad iets overgroeid en hadden we het gevoel een kleine tunnel te volgen. Langzaam bereikten we even later stilaan terug het dal, tot we plotseling haaks naar links dienden af te slaan en in tegenovergestelde richting wandelden. Heel even ging het nog gestaag de hoogte in, tot we korte tijd later een rechts gelegen asfaltwegje bereikten en meteen de open weilanden konden zien. Hier bemerkten we diverse kampplaatsen van enkele jeugdbewegingen. Tussen deze kampen door wandelden we verder tot aan het kleine station van Nismes (Viroinval). Toen we even achterom keken, zagen we in de verte de hoge rotsen waar we even voorheen een korte passage hadden gemaakt.

Nu zagen we enkele medewandelaars bezig aan hun klimpartij. Ter hoogte van de spoorlijn waren we ondertussen 6,6 km ver en werden aldaar voorzien van gratis waterbedeling. Even de gelegenheid voor een korte pauze. Nadien trokken we terug op weg, ditmaal slechts voor een stukje wandeling van 1,6 km. We volgden de openbare weg doorheen Nismes, in de richting van een waterloop, de Eau Noire. Via een brugje over deze beek, bereikten we een soort park, waar enkele chalets waren gebouwd. Even later bemerkten we links van de weg een houtverwerkingsbedrijf en om de hoek zagen we een asfaltwegje dat ons even later naar adem zou laten happen. Hier diende stevig te worden geklommen en onze wandelsnelheid zakte hier fel. Rechts van de weg stonden enkele steile rotsen en met de aanwezigheid van de zon, kregen we het heel even warm. Gelukkig, toen we boven waren geraakt, bereikten we een open plek ter hoogte van het bos en hier kregen we de eerste ware controle Chez Raoul.

Een caravan, voorzien van een tentje liet de wandelaars toe even de rusten. We namen de gelegenheid te baat een hapje te eten en een drankje te nuttigen. De braambessen even verderop, waren reeds meer dan eetbaar, we lieten ze ons dan ook smaken. We hadden nu 8,2 km afgelegd en waren toch wel onder de indruk van de omgeving. Het zou echter nog maar het begin zijn van een prachtige wandeltocht. We bevonden ons nu immers in de Réserves naturelles domaniales du Viroin - Les Abannets.  Na de eerste stempel op de controlekaart, waren we klaar voor het volgende gedeelte van de wandeltocht. Voorzien van veel zonneschijn, verlieten we de controlepost om een brede veldweg te volgen, die ons geleidelijk liet afdalen naar het bos ietsje verderop. Eenmaal het bos bereikt konden we wat steviger dalen en even later konden we een keuze maken uit twee trajecten: naar links een gemakkelijk traject voor 10 en 13 km, naar rechts een moeilijk traject voor de rest van de wandelaars. We sloegen rechtsaf en kregen meteen de blauwgele stickers in het oog, een aanduiding voor een pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

We konden dus even het parcours een stukje voorverkennen, met het oog op onze latere grote plannen. Vandaag hielden we het nog bij dit kleine stukje Camino. Het bospad dat we volgden liet ons korte tijd later stevig afdalen en het moet gezegd, het wandelde vlot naar beneden. Een heel steil stukje afdaling geschiedde van boom tot boom, waarna we enkele trappen kregen te verwerken op onze weg. We dwarsten wat later een kleine spoorlijn, met links in de verte een kleine tunnel, om aan de overkant van de spoorlijn opnieuw een serie trappen aan te treffen. Beneden gekomen volgden we geruime tijd over een smal paadje, de loop van de ernaast kabbelende beek. Het water stond amper 10 cm hoog, doch dit gaf toch aanleiding tot het maken van enkele foto’s. Het paadje leidde verder langsheen enkele steile rotsen en kronkelde tussen de enorme bomen. Het pad bereikte wat verderop enkele weilanden en daar kregen we zicht op de ruïne, hoop boven de rotsen.

We staken het brugje over de Viroin over en herkenden de kampplaats uit onze vroegere KSA-tijd. Hier beleefden we ooit onbezonnen jeugdjaren, een raar gevoel er later plotseling te moeten aan terugdenken. Ter hoogte van het brugje sloegen de deelnemers aan de 10 en 13 km linksaf, de rest nam de andere richting. We volgden nu het brede pad langsheen de Viroin en zaten meteen op het traject van de GR12. Luttele meters verder bereikten we na 11,4 km een andere controlepost Chez Michel, alweer een tentje stond opgesteld bezijden het pad. Hier konden we even verpozen en kijken naar de prachtige omgeving. We konden nog lang blijven hangen op de controle, doch uiteindelijk dienden we onze weg te vervolgen. Na de controle kregen we de steilste beklimming van de dag te verwerken. Een breed pad, bestaande uit een rotsige ondergrond en met losliggend gesteente, leek eindeloos de hoogte in te gaan. Hier dienden we opnieuw het gaspedaal los te laten en af en toe even halt te houden om naar lucht te happen.

Dit was werkelijk berenwerk, de Camino tekens bezijden het pad ten spijt. We kregen in ieder geval een voorsmaakje van het echte werk later. Eenmaal de hoogte overwonnen, bereikten we een baken, genoemd Croix Sauvage. We bereikten nadien een open plek in het bos en kregen zicht op nieuw aangeplante bomen. In de verte konden we tal van heuvelruggen onderscheiden. Een stukje vals plat doorheen het bos, deed ons uitkomen op een smal betonbaantje. Hier konden we even op adem komen door een klein stukje te dalen, tot aan een verder gelegen grindpad links. We keerden hier linksom en wandelden in tegenovergestelde richting verder. Rechts konden we de grazende koeien bekijken en in de verte kwamen alweer rotsen te voorschijn. Een volgend baken op onze weg Roche Madoux, kon even later worden opgemerkt. We bevonden ons nu op exact 200 m boven de zeespiegel.

We volgden het pad verder om even later een kleine weg te dwarsen en aan de overzijde opnieuw het bos op te zoeken. Ditmaal bevonden we ons in de Réserves naturelles du Viroin - Le Transoi. Een smalle wegel leidde ons langsheen een omheining waarachter enkele schapen rustig aan het grazen waren. Rechts van ons konden we in de verte beneden een begraafplaats bemerken met een wel erg typische grafkelder in het centrum. Enkele torenspitsen van een verder gelegen dorpje trokken even de aandacht. Het smalle paadje verder volgend langsheen de rand van het bos, bereikten we nadien de binnenplaats van Le Relais. Hier hadden we na 15,6 km een laatste tussentijdse controle en restte ons nadien nog één stukje traject tot de eindmeet. Op het terras konden we nog een laatste maal genieten van een hapje en een drankje, alvorens terug op pad te gaan. Na het verlaten van Le Relais, volgden we de openbare weg. Om de hoek troffen we een monument aan van een gesneuvelde uit de Tweede Wereldoorlog.

Voorbij het monument sloegen we linksaf en volgden een smalle asfaltweg, welke ons opnieuw gestaag aan hoogte liet winnen. We wandelden nu langsheen velden en weilanden in de richting van het centrum van Dourbes. Een splitsing wat verderop, liet de langste afstanden nog even rechts het bos ingaan. Wij vervolgden onze weg via de openbare weg en het zou over geruime afstand zo blijven. Toen we het hoogte punt hadden bereikt, staken we een dwarsgelegen weg over en begonnen aan de laatste afdaling van de dag. Een smalle asfaltweg liet ons geleidelijk afdalen. Heel even nog kregen we een links gelegen bospad te verwerken, maar uiteindelijk bereikten we nadien de lager gelegen vallei. Achter ons kregen we plotseling zich op de ruïne welke zich hogerop bevond. Jammer genoeg hadden we die niet van dichtbij kunnen zien.

We volgden nadien nog een stukje aardeweg om uit te komen ter hoogte van het plaatselijke kerkje en een Mariagrot. De laatste foto’s van de dag werden genomen en zo bereikten we de kleine dorpskom van Dourbes. Twee straten verder bereikten we na 20,4 km de eindstreep. Een zucht van opluchting was meteen duidelijk hoorbaar. Na de eindcontrole en nog een drankje, begonnen we aan de lange rit huiswaarts. Tijdens de wandeling hadden we het gelukkig droog kunnen houden, onderweg kondigden zich tal van buien aan en zo zou het blijven tot we onze thuishaven hadden bereikt. Meteen het einde van een prachtige dag in de Ardennen…”

We sluiten dit wandelhoofdstuk voor vandaag stilaan af, met een blik in de wandelboekjes, waarin ook toen, kort na afloop van de tocht, enkele indrukken werden neergeschreven. ‘K: Eén van de betere wandelingen. Mooi op en af, felle kuitenbijters. Bos, natuur en de ruïne. Top! J: Mooie tocht vanuit Dourbes. Doorheen tal van bossen en natuurgebieden. Langs oude kampplaats!!’