115: 's Gravenvoeren, Zaterdag 19 september 2009, 20,2 km. (2252,07 km.)

De volgende tocht werd voordien in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 19/09/2009, 3798 ’s Gravenvoeren (Limburg) – Herfstwandeling – Euregio Trophy, 6-12-20-30 km. Berg & Boswandelaars Voeren. Start: Kursaal. Voeren op zijn mooist! Wandelen in de ongerepte natuur, mooie vergezichten, landelijke wegen.’ Na afloop van deze prachtige natuurbelevenis, schreven we nog dezelfde dag het relaas, inzake de bezienswaardigheden onderweg omstreeks 19:03 uur.

“Vandaag stond de Euregio Marching Trophy 2009 alweer op het programma. Na Gulpen, Vijlen en Venwegen, trokken we vandaag naar het verre 's Gravenvoeren. De dag begon dus vroeg, zodat we omstreeks zes uur konden afreizen naar de plaats van afspraak. Even na acht uur kwamen we aan op de plaats van inschrijving, het Kursaal, waar de Harmonie Sint Cecilia haar thuisbasis had. Een ruime parking tegenover het gebouw, met parkeerwachters om alles vlot te laten verlopen, een betere start konden we niet wensen. In de ruime vertrekhal, konden we zien dat er kon worden gekozen uit de afstanden 5, 8, 12, 16, 19, 26 of 30 km. Gelet op de aard van het terrein en ook al omwille van het feit dat hier de voorbije twee weken niet werd gewandeld, kozen we voor de 19 km, met een werkelijke afstand van 20,2 km. De organisatie was in handen van de Berg- en Boswandelaars uit Voeren en kreeg als titel Herfstwandeling. Van bij de start, kregen we al min of meer een idee, wat ons gedurende de wandeling te wachten stond.

Vertrokken vanuit het Kursaal, ging het heel even lichtjes bergaf, in de richting van het centrum van 's Gravenvoeren. De kerk dook uit het niets op vanuit het dal, doch aan het eerstvolgende kruispunt echter, sloegen we linksaf en de weg liet zich duidelijk al voelen. Tussen de laatste woonhuizen van deze kleine gemeente, ging het bergop. De straatnaam was hier toepasselijk - Klintenberg. Even verder kwamen we langs de Afspanning De Swaen, luidens een uithangbord deed dit gebouw vroeger dienst als rustplaats voor de postkoetsen en paarden, die de route Luik - Aachen voor hun rekening namen. Nu is dit blijkbaar een modern ingericht en goed draaiend restaurant. Om de hoek zagen we een bordje, dat we ons bevonden op de aardgasroute, tevens de eerste wit-rode markeringen van een GR. Dit pad zouden we herhaaldelijk op onze weg ontmoeten tijdens de rest van de wandeling. Later zou blijken dat het ging om de GR128 van Wissant naar Aachen. Op deze steile weg, deels geasfalteerd en deels bestaande uit een grindpad, ontmoetten we de eerste mountainbikes van de dag.

Onderweg zouden onze wegen elkaar voortdurend kruisen, aangezien er op dezelfde dag en langsheen hetzelfde traject een tocht doorging voor zowel wandelaars als fietsers. Blijkbaar was bijna de helft van mountainbiking Nederland naar Voeren afgereisd om deel te nemen. Honderden zijn ons voorbijgereden, vergezeld van evenveel goeiemorgens en dankuwels. Na een eindje klimmen, verlieten we de openbare weg en sloegen een rechts gelegen pad in. Hier werd aangekondigd, dat we het Grensoverschrijdend domein Altenbroek betraden. Hier begonnen we aan een prachtig stukje wandelparcours. Over glooiende weiden, ging het op en af, waarbij ontelbare draaihekjes en dichtslaande afsluitingen elkaar opvolgden. De uitzichten waren vaak overweldigend en werd de moeite van het klimmen en dalen, voortdurend beloond. Jammer genoeg liet de zon zich nog niet zien, doch dit was slechts uitstel. Na enkele mooie passages doorheen dit natuurgebied, bereikten we via een grindpad een hoger gelegen asfaltwegje. Hier draaiden we linksaf en ging het nog steviger de hoogte in.

Waarschuwingsborden, met de tekst steile helling, bochtig en tegenliggend verkeer, stonden niet overbodig langsheen dit traject. Na een lange beklimming, ging het via een draaihek rechts, doorheen een stukje weide, om wat later een lange en soms gevaarlijke afdaling te volgen, die ons bracht tot in het centrum van Sint Martens Voeren. Hier hadden we na een eerste traject van 5,7 km, een eerste controle in het Paviljoen. De hoogste tijd om boterhammen en drank te laten aanrukken. Het tweede gedeelte van de wandeling, verliep over een afstand van 8,5 km. We verlieten de controleplaats in de richting van de kerk van Sint Martens Voeren. Het kerkhof konden we niet links laten liggen, aangezien zich hier enkele oorlogsgraven bevonden. We gingen een kijkje nemen en troffen daar de graven aan van een complete vliegtuigbemanning van de Royal Air Force. Blijkbaar was dit vliegtuig in de omgeving neergestort in 1941. Enkele stille grafzerken, vergezeld van een groepsfoto, is wat nog rest op de dag van vandaag.

Op het eerste kruispunt voorbij de kerk ging het linksaf. Hier zouden we later nog een tweede maal voorbijkomen. We verlieten via een stijgende weg de dorpskom, om even later een lange smalle wegel aan te treffen. Toeval of niet, ook hierlangs verliep het traject van de mountainbikes, met als gevolg dat voortdurend diende te worden achterom gekeken en vlug opzij gegaan. De snelheid van die kerels gaf weinig bedenktijd om het pad vrij te maken. Gelukkig troffen we aan het einde van dit pad een asfaltweg en scheidden even later onze wegen. De fietsers reden wat verder een links gelegen grindpad op, wij sloegen even verder een rechts gelegen veldweg in. We zaten opnieuw op de GR-route en het ging steil de hoogte in. Het pad kronkelde zich tussen de ernaast gelegen weilanden. Wat verderop bereikten we de rand van een bosgebied, waar zich de routes van de 19 en de 26/30 km splitsten. Hier ging het voor ons linksaf. Het afgelopen uur, wandelden we min of meer alleen op deze afstand. Via een steil pad, deels dienstig als afwateringssloot, bereikten we opnieuw enkele huizen.

Het ging dwars over een pas geploegd veld, onmiddellijk gevolgd door een doortocht op een weide, tussen de grazende koeien. Blijkbaar waren deze dieren het gewoon van wandelaars te zien, aangezien ze ongestoord doorgingen met grazen. Nadien volgde een lange smalle asfaltweg. Ondertussen liet de zon zich reeds van haar beste kant zien en dat was duidelijk voelbaar aan de temperaturen. We verlieten het asfalt, ter hoogte van een boerderij en het ging scherp naar links, dwars door de velden. Rechts konden we diepe dalen zien en het uitzicht reikte oneindig ver. Hier en daar werd het monotone weiland onderbroken door een eenzame boom. We naderden een stukje bosgebied, waar we in eerste instantie langs liepen, om wat verderop, door het bos een steil dalend pad aan te treffen. Vanaf nu ging het dalwaarts, tot we het Paviljoen bereikten in Sint Martens Voeren. Tijd voor een tweede en laatste controle. Het laatste gedeelte van de tocht, verliep in het gezelschap van de wandelaars van de 12, 16, 26 en 30 km.

We verlieten opnieuw de dorpskom van de gemeente, om in de richting te gaan van het spoorwegviaduct dat de omgeving domineert. Dit viaduct ligt op de spoorlijn Luik - Aachen. We gingen onder dit imposante bouwwerk door, om aan de laatste klim van de dag te beginnen. Een lang breed grindpad, dat ons nog over één heuvel diende te loodsen, in de richting van s' Gravenvoeren. Ook nu een lange en vermoeiende klim, in volle zon. Af en toe was het noodzakelijk om even lucht te happen en op adem te komen. Eens we de top van de heuvel hadden bereikt, scheidden ons nog enkele kilometers afdaling van de eindstreep. Er volgde nu een opeenvolging van veldwegen, bospaden en asfaltwegen, steeds in hoofdzaak dalend en min of meer de vallei volgend. Het plaatsnaambord Warsage vonden we op onze weg en meteen een aanduiding voor de volgende wandeling in oktober. De mooie, van zonnecellen voorziene Steenboskapel, was voldoende reden om even halt te houden en dit kunstwerk van nabij te bekijken.

We verkregen in de kapel een antwoord op de vraag, hoeveel kruistekens we onderweg wel hadden bemerkt. Luidens een inscriptie in de kapel, bevinden  zich in de omgeving 7 kapelletjes en 57 veldkruisen. We hebben er inderdaad enkele kunnen bekijken. Uiteindelijk komt aan alles een einde, ook aan deze prachtige wandeling van vandaag. Eenmaal de dorpskom van 's Gravenvoeren bereikt, restten ons nog slechts tweehonderd meter, alvorens de eindmeet te bereiken. Enigszins moe, maar zeker tevreden over de voorbije wandeling, begonnen we aan de terugreis naar Vlaanderen. Voor de geïnteresseerden, toen we huiswaarts reden, zagen we dat omstreeks 14 uur, reeds 974 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht. Het exacte eindcijfer kunnen we hier niet vermelden, aangezien kon worden gestart tot 15 uur.”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, herbekijken we nog even onze eerste indrukken, welke toen werden neergeschreven in de wandelboekjes. ‘K: ’s Gravenvoeren, St. Martens Voeren en Warsage. Veel glooiend landschap in een prachtige natuur ‘Altenbroek’. Vermoeiende wandeling vanwege het stijgen en dalen. 27°. J: Vierde dag van de Euregio Marching Trophy 2009. Wandeltocht vanuit het rustige ’s Gravenvoeren, doorheen een prachtig stuk natuurgebied naar Sint Martens Voeren. De hele dag letterlijk opzij gezet door honderden mountainbikes. Zonnig en warm wandelweer.’