De afsluitende tocht in het kader
van de Euregio Marching Trophy 2009. Deze laatste georganiseerde tocht, werd
voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche
10/01/2010 – 3600 Genk (Limburg), Euregio Marching Trophy, 5-8-12-16-20 km. WSV
De Heikneuters. Start: Feestzaal Bethanie.’ Na afloop schreven we het hierna
weergegeven relaas, omstreeks 17:40 uur.
“Er zijn zo van die wandeldagen,
dat het je niet echt voor de wind gaat. Vandaag was er zo eentje. Deze morgen
werden we omstreeks 06:15 uur gewekt, na een eerder korte nacht. Gisteren vond
immers het clubfeest plaats van onze wandelclub De Kwartels, waardoor we pas om
half drie 's nachts onder de wol konden kruipen. Deze ochtend, op weg naar de
start van onze wandeling van vandaag, kregen we bovendien af te rekenen met
ijzel op de autosnelwegen, waardoor we pas om even voor negen uur Genk
bereikten. Daar zouden we immers deelnemen aan onze laatste wandeltocht in het kader
van de Euregio Marching Trophy 2009. Vorig jaar gingen we van start op 01
februari in Gulpen. Nadien volgden nog wandeltochten in Vijlen, Venwegen,
Voeren en Warsage.
Vandaag stond de laatste tocht op
het programma en die werd georganiseerd door de WSV De Heikneuters uit Genk.
Onze plaats van vertrek en inschrijving was gelegen in de Feestzaal Bethanie te
Genk - Langerlo. Bij onze aankomst aldaar konden we bemerken dat er nog
behoorlijk wat sneeuw lag, veel meer dan bij ons vertrek ten huize. Bovendien
zag de lucht behoorlijk donker en dat voorspelde niet veel goeds. In de ruime
startzaal namen we vooreerst de tijd om iets te eten en een warme koffie te
nuttigen, goed voor onderweg. De tafels van de zaal waren versierd met wat
groen, voorzien van de nieuwjaarswensen van de inrichtende club. Vandaag konden
de wandelaars kiezen uit de afstanden 5, 8, 12, 16 of 20 km. We opteerden
aanvankelijk voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 19,1 km. Tijdens
deze tocht waren twee rustposten voorzien, na 7,7 km en na 14,7 km. Even later
trokken we op weg.
We verlieten de ruime feestzaal
en vonden aan de overkant van de parking meteen een stukje bos, waar we al
onmiddellijk de staat van de wandelpaden konden aanvoelen. De sneeuw, hard
geworden door voorbijgaande voorgangers, voelde spiegelglad aan en dat
bemoeilijkte het normaal stappen. Hier begon ook het plaatselijke Opvoedpad van
1,6 km, dat zich slingerde tussen de bomen. Het kraken van de sneeuw zou het
geluid zijn dat ons de komende uren gezelschap zou houden. We volgden een
boswegel die af en toe wat op en neer ging en daarbij konden we de eerste
uitschuivers aanvoelen. Gelukkig konden we hier nog wat in verse sneeuw stappen
op de rand van het pad. Deze eerste kennismaking met het ondergesneeuwde bos was
van korte duur, vermits we de drukke baan bereikten aan de rand van het bos.
Hier dienden we over enkele
honderden meters het fietspad te volgen in een dikke laag sneeuw van ongeveer
10 cm. We wisten meteen dat de rest van de wandeling geen lachertje zou worden.
Kort nadien ging het opnieuw rechts het bos in, waar we opnieuw enkele bospaden
en bredere dreven konden volgen. Wederom was dit van korte duur, aangezien we
opnieuw de openbare weg bereikten. Onze aandacht werd getrokken door de borden
van de plaatselijke autoroute ‘Maas - Mijn route’. Op dit stuk weg kwamen we
aan de splitsing, waar de deelnemers aan de 5 km, rechts afdraaiden om terug te
keren. De andere afstanden gingen naar links en dat in de richting van het
Zonnebos. Hier werd het zowaar nog moeilijker om te wandelen, aangezien de
sneeuwhoogte groter werd en omwille van de hoogteverschillen in het terrein.
Nadat jullie verslaggever tweemaal kort na elkaar met moeite kon overeind
blijven, gebeurde het even verder dat het vrouwelijk lid van het gezelschap op
een dalende helling, onzacht terecht kwam op het zitvlak. Dit was toch wel het
einde van het aangenaam wandelen. Nog geen vijf minuten later begon het dan
bovendien hevig te sneeuwen, wat meteen het zicht beperkte en het koudegevoel
deed toenemen. We dienden dus noodgedwongen onze weg te vervolgen door het bos,
afgewisseld met af en toe een stukje heide. Na veel moeite bereikten we
uiteindelijk stilaan de eerste huizen en ging het in de richting van de
bebouwde kom van Genk. Wat later konden we even bekomen van het doorstane bij
een kop hete choco in de refter van een school, waar na 7,7 km de eerste
controle doorging.
Hier stelden we vast dat voor de
langere afstanden 16 en 20 km, er een lus diende te worden gewandeld van 7 km,
waarna terug dezelfde controle diende te worden aangedaan. Weinig moedigen
echter opteerden voor deze optie en het merendeel van de deelnemers koos dan
ook het zekere voor het onzekere en nam de weg van de 12 km, richting aankomst.
Zo besloten ook wij om af te zien van de lange afstand en na deze controle te
kiezen voor de terugtocht. Na wat te zijn opgewarmd en even te zijn
aangesterkt, trokken we dan ook met een beetje tegenzin terug op weg, om via de
kortst mogelijke route terug naar de aankomst te wandelen. Het eerste gedeelte
van dit traject verliep via een nabijgelegen verkaveling, waar we gebruik
konden maken van de besneeuwde rijbaan, wat toch enigszins gemakkelijker
stappen tot gevolg had. Naderhand kwamen we terug ter hoogte van het bosgebied
en daar kondigden zich opnieuw de problemen aan.
Menig andere deelnemer had ook
vaak moeite om overeind te blijven op sommige stukken van het parcours, vooral
wanneer het bergaf ging. Ook nu weer een opeenvolging van uitschuivers,
waardoor het vorderen erg langzaam ging. Uiteindelijk lukte het dan toch om
zonder kleerscheuren de aankomst te bereiken en dat was zeker niet te vroeg.
Jammer dat een dergelijk mooi wandelgebied en een bovendien prima
georganiseerde tocht, niet volledig tot zijn recht kon komen omwille van de gure
weersomstandigheden. Waarschijnlijk een opdoffer voor de organisatie, maar het
moet gezegd, tegen de weergoden heb je geen verhaal. Eén zaak is zeker, we
hebben kennis kunnen maken met de club en het wandelgebied en zijn vastbesloten
om in de loop van het jaar er ook eens te gaan wandelen in andere en wellicht
betere omstandigheden. Tenslotte dienden we dan nog onze wandelboekjes te laten
afstempelen en onze algemene controlekaart van de Euregio Marching Trophy.
We werden er beloond met een in
drie talen opgemaakte Oorkonde, bovendien kregen we een prachtige patch ter
herinnering aan onze deelname en mochten we een T-shirt in ontvangst nemen met
het logo van de overkoepelende organisatie. Nadien wachtte ons nog een lange
terugreis over gevaarlijke snelwegen, met onderweg de nodige sneeuw. Hoeft het
nog gezegd, voor ons mag aan de winter een einde komen. Een algemene terugblik
op de Euregio Trophy heeft ons geleerd dat we hebben kunnen kennis maken met
prachtige, voor ons nog onbekende wandelgebieden in de grensstreek van België,
Nederland en Duitsland. Alvast een unieke belevenis en iets dat ons voor het
voorbije jaar zeker zal bijblijven.”
Rest ons nog enkel even terug te
blikken in de respectieve wandelboekjes, teneinde ook daar enkele eerste
indrukken in dit verslag op te nemen. ‘K: Besneeuwde en gladde wandeling in de
bossen van Genk. Na een pijnlijke val werd de afstand ingekort. Het diploma en
patch zijn binnen! Laatste wandeling van Euregio. J: Laatste tocht van de
Euregio Marching Trophy 2009. Korte afstand omwille van besneeuwd en glad
parcours. Bij einde patch, oorkonde en T-shirt verkregen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten