478: Rummen, Zaterdag 11 december 2021, 13,2 km. (9626,012 km.)

 “Een beschrijving van onze belevenissen tijdens een wandeltocht via knooppunten, behorende tot het Wandelnetwerk Getevallei, met start en aankomst te Rummen. Na de verplaatsing vooraf, vonden we een ruime parking tegenover de Sporthal De Warande, gesitueerd in de Ketelstraat te Rummen. We namen er vooreerst de tijd voor het nuttigen van een broodje, waarna we aan de overkant van de weg, omstreeks 11:45 uur nog even genoten van een kopje koffie in café De Warande. Na nog een sanitaire stop, konden we omstreeks het middaguur op pad voor een wandeling van iets meer dan 13 km. We bevonden ons net iets voorbij het geplande wandelknooppunt 432, dus stapten we maar onmiddellijk op weg naar het volgende, met name 433. Amper 200 m voorbij de sporthal waren we reeds aan dit punt aanbeland, door gewoonweg de Ketelstraat te volgen. We hielden nog even dezelfde richting aan, om de Ketelstraat verder te bewandelen tot aan het kruispunt met de links gelegen Warande. Bijgevolg draaiden we de Warande in, om stilaan de laatste huizen voorbij te wandelen, tot daar waar Warande een bocht maakte naar links en we er de weg verlieten door rechtdoor een onverhard pad op te gaan, de Kerkvoetweg.

Tussen akkers en weiland vorderden we op die manier in de richting van het Warandebos. Net vóór de Asbeek bereikten we het knooppunt 419, om daar de Kerkvoetweg naar rechts te verlaten en verder te wandelen naar de ingang van het Warandebos. Een infobord ter plaatse liet ons kennis nemen van de lokale Warande-De Motte Wandeling. Een vrij smal kronkelend bospaadje leidde ons doorheen dit mooie stukje natuur, waarna we aan het andere uiteinde van het geurend bos, linksaf gingen tot aan een dwars gelegen grindweg, de Oppenstraat. We kozen aldaar richting rechts en volgden over grotere afstand deze deels met gras begroeide grindweg, langs de rechts gelegen fruitboomgaarden. Op het punt waar de Oppenstraat een nagenoeg haakse bocht maakte naar links, zetten we onze tocht verder rechtdoor op een grasweg, ondertussen het knooppunt 414 aangetroffen. Via een wandelpoortje betraden we het Natuurreservaat Aronsthoek, om er geruime tijd over graspaden te wandelen midden dit unieke natuurgebied. Doorheen het natte gras vorderden we tenslotte in de richting van een verhard pad, de Kasteellaan. Enkele wandelpoortjes lieten ons de overkant van het pad bereiken, om er vervolgens even halt te houden op een picknickbank, onder het waakzame oog van een houten roofvogel.

Omwille van de schrale wind hielden we onze eet- en wandelpauze eerder kort en begaven ons opnieuw op weg. Langs de rand van een kleine boszone rechts, ging het nog steeds over een grasweg tot we een dwars gelegen beek dienden te kruisen door middel van enkele houten paaltjes. Een haakse bocht naar rechts liet ons uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereiken, met name de Kasteellaan, om er dadelijk linksaf te gaan en de Melsterbeek te overschrijden. Via deze drukke weg, ging het wat verder over de Gete, waarna we dan de eerste straat rechts insloegen, Langeveld. Dit vrij smalle betonwegje zou ons tenslotte brengen tot aan het wandelknooppunt 410, inmiddels zowat 5 km verder van de startplaats verwijderd. Tussen de kale akkers door, verlieten we het smalle wegje aan het knooppunt 410, om er schuin links een volgende grasweg op te gaan, richting Borgloonstraat. Op het einde van het graspad kwamen we tussen enkele woningen door uit op deze druk bereden weg. Aan de overkant konden we veilig verder gaan naar rechts, op het nieuw aangelegde fietspad. De eerstvolgende straat links, de Hulsbeekstraat werd nadien gekozen. We stapten voorbij de links gelegen Kadestraat en het net daar voorbij geplaatste knooppunt 408.

We volgden nog een eind verder de Hulsbeekstraat, tot aan het volgend knooppunt, met name 407, ter hoogte van het kruispunt met de vroegere spoorlijn, nu een wandel- en fietspad. Volgens info betrof dit de voormalige ‘Ijzerenweg Lijn 22’. We vonden op het kruispunt zelf, momenteel in heraanleg, een zitbank aan welke uitnodigde nog even te pauzeren en te genieten van een broodje, terwijl de zon aangenaam aanvoelde. Even later begaven we ons opnieuw op weg, teneinde ditmaal een gedeelte te bewandelen van deze vroegere spoorlijn. We stapten dan ook op het smalle pad, richting centrum van Geetbets. Eenmaal voorbij enkele van de laatste huizen, vorderden we tussen de akkers en weilanden door, af en toe wat verblind door de lage stand van de zon. Aan een eerste veldweg rechts gingen we voorbij het knooppunt 404, doch behielden de richting Geetbets. Stilaan kwamen we tussen de eerste woningen van Geetbets en uiteindelijk opnieuw op de openbare weg ter hoogte van het knooppunt 44. We hadden gepland om nog wat verder dezelfde richting aan te houden naar knooppunt 40 en vervolgens 4, om zo omheen het centrum van Geetbets te gaan.

Uiteindelijk, na ons plannetje te hebben bekeken, kozen we een andere route richting knooppunt 4. We bevonden ons reeds op het kruispunt met de Steenstraat, welke we dan ook naar links indraaiden en via een bocht naar rechts, in de richting van de kerk stapten. Even om de hoek konden we dan toch nog even genieten van een sanitaire stop en tevens genieten van een kopje koffie in café De Witte van Tilles. Na deze versnapering ging het nog even verder in de Steenstraat, welke nadien overging in de Dorpsstraat, om op die manier knooppunt 4 te vinden ter hoogte van de kerk Sint-Petrus en Sint-Paulus. We konden er een monument bekijken ter ere van gesneuvelden tijdens WOII, we bezochten even de kerk en nadien de begraafplaats omheen de kerk. Jammer genoeg vonden we er geen grafstenen van verwanten. De Dorpsstraat leidde ons nadien uit het centrum van Geetbets, om er nadien opnieuw de Gete te overschrijden. Net over de brug over de Gete ging het aan het ondertussen gevonden knooppunt 45 linksaf een brede grindweg op, welke ons de openbare weg liet verlaten. Voor de tweede maal zouden we doorheen het Natuurreservaat Aronsthoek trekken. In het begin via de nogal brede grindweg, evenwijdig met de Gete, om nadien stilaan van de waterloop weg te draaien, via een haakse afslag naar rechts.

Na nogmaals haaks rechtsaf te zijn gedraaid, trokken we doorheen een stukje bos, gingen even later haaks linksaf, waarna zich een smal rechtlijnig paadje vertoonde, dat nagenoeg onder water stond. Aanvankelijk konden we nog enigszins laveren tussen waterplassen en erge modderstroken ontwijken, doch de laatste 100 m was het werkelijk ploeteren, terwijl we zo dicht als mogelijk tegen de vaak doornige heesters gingen. Uiteindelijk lukte het toch om deze moeilijke passage door te komen, weliswaar ten koste van kledij en schoeisel, waarna we een verhoogd brugje betraden over de Melsterbeek, tiens die naam hadden we eerder op de dag al eens gezien. Ondertussen begon de zon steeds lager te staan, wat aanleiding gaf tot het nemen van een foto inzake de zonsondergang. Voorbij de brug over de Melsterbeek kwamen we voorbij de eerste woningen van Rummen en vonden opnieuw verharding onder de schoenen. We bevonden ons in de Oppenstraat aan het knooppunt 415. Een zitbank op deze T-kruising liet ons nog even pauzeren, echter eerder van korte duur, vermits de duisternis spoedig zou aanvangen. Op de T-kruising volgden we dan de Oppenstraat, een brede grindweg naar rechts. Zowat 200 m verder ging het voorbij het knooppunt 416.

Steeds dezelfde richting behoudend, konden we na 800 m, het grind inwisselen voor de geasfalteerde Oppenstraat, ter hoogte van het T-kruispunt, om er linksaf de brede weg op te gaan. Een tijdje druk autoverkeer trotserend, ging het voorbij knooppunt 417, nog steeds via de bochtrijke Oppenstraat. Gelukking konden we enkele bochten later de drukke weg verlaten ter hoogte van de links gelegen Kerkvoetweg, een smal tegenpad dwars doorheen de akkers. Het pad mondde uit ter hoogte van een kapel aan het wandelknooppunt 418. Stilaan donker, draaiden we aan de kapel rechtsaf om via de Dorpveldweg, knooppunt 431 voorbij te gaan en tenslotte opnieuw de Ketelstraat te betreden in Rummen, zowat ter hoogte van de plaatselijke kerk. Het was ondertussen behoorlijk donker toen we omstreeks 17:00 uur opnieuw de parking konden betreden en het modderig schoeisel konden uittrekken. We eindigden deze prachtige winterse natuurwandeling na ongeveer 13,2 km te hebben genoten van een wisselend parcours.”

477: Kieldrecht, Zaterdag 20 november 2021, 14,911 km. (9612,812 km.)

 “Het relaas inzake een wandeltocht via knooppunten, behorende tot het Wandelnetwerk Grenspark Groot-Saeftinghe. Na een verplaatsing per wagen, vonden we een parkeerplaats op het einde van de doodlopende Lange Nieuwstraat te Kieldrecht, in de onmiddellijke nabijheid van onze startplaats, wandelknooppunt 2. Na een hapje ter plaatse, konden we even later omstreeks 10:40 uur van start gaan, ter hoogte van het reeds vermelde knooppunt 2. We verlieten op die manier het beton van de Lange Nieuwstraat en gingen rechtdoor verder via een onverharde weg, om vrij snel een ruime bocht naar links te maken over een verhoogde dijk. We vonden er de aanduiding dat we een lokaal wandelpad volgden, het Vingerlingpad. Een tweetal wandelpoortjes en andermaal een bocht naar links later, daalden we de dijk af en bereikten we terug de openbare weg, Kreek. Over korte afstand rechts aan houdend kwamen we uit op de drukke hoofdweg richting centrum, de N451 tevens Kreek genoemd. We staken de weg over, om aan de overzijde verder rechts te houden op een wandelpad langs het Natuurreservaat Grote Geule. Zo ging de tocht verder tussen de eerste woningen van Kieldrecht en mondde Kreek uit ter hoogte van het Marktplein aan de Sint-Michielskerk. Via enkele trappen ging het naar de hoger gelegen kerk, om links naast de kerk verder te gaan. Aan de andere zijde vonden we een kunstwerk, het Boegbeeld.

We hielden rechtdoor aan via de Dorpsstraat, om er alvast even te genieten van een kopje koffie in café Middelkamp, ondertussen even na de klok van 11:00 uur. Na het verwarmende vocht gingen we verder op weg. Net voorbij het café ging het rechtsaf in de Beukenlaan en vrijwel onmiddellijk erna linksaf op een smal asfaltwegje achter de woningen door. We passeerden zo de rechts gelegen begraafplaats van Kieldrecht. Op het einde van het wegje kwamen we aan de dwars gelegen Pillendijk, tevens knooppunt 33. We hielden links aan, om wat verder de Dorpsstraat te kruisen en aan de overzijde verder te stappen in de Kouterstraat. In deze bochtige weg, namen we de eerste straat rechts, de vrij smalle Grensstraat, om tussen de woningen door, de grens tussen Nederland en België te overschrijden. Via de betegelde Kapelleberg arriveerden we in de Veerstraat, inmiddels grondgebied Nieuw Namen in Zeeland. Linksaf via de Veerstraat wandelden we voorbij het knooppunt 32, om vervolgens rechtsaf de hoofdweg doorheen het dorp te kiezen, de Hulsterloostraat, richting centrum Nieuw Namen. We eindigden het volgen van deze hoofdweg aan de plaatselijke Sint-Josephkerk, knooppunt 30.

Vervolgens begaven we ons op het smalle Kerkpad naast de kerk en daalden af naar de lager gelegen Koningsdijk, gelegen op de grens tussen beide landen. Daar ontbrak echter elke aanduiding betreffende het wandelnetwerk, doch aan de hand van ons plannetje, konden we achterhalen dat we de Koningsdijk naar rechts dienden te bewandelen, richting knooppunt 31. Zowat één kilometer verder, verlieten we aan het knooppunt 31 de Koningsdijk naar links, via de Hoekstraat, een druk bereden landelijke weg, vooral door landbouwtractoren. De Hoekstraat mondde uit op de dwars gelegen Molenhoekstraat, ondertussen terug in Belgenland, om deze over korte afstand naar rechts te volgen tot we linksaf konden in de Sint-Kornelisstraat. We gingen verder in deze landelijke weg, tot we aankwamen aan het andere uiteinde van de Grote Geule, ter hoogte van het knooppunt 99. We verlieten er de openbare weg naar rechts en begaven ons op een onverharde weg, Groenendam, een boomrijke veldweg. Voorbij de laatste bomen, maakte de veldweg een haakse bocht naar links om tenslotte te eindigen aan het knooppunt 98, het kruispunt met de Lange Nieuwstraat. Bezijden de weg konden we even een kapelletje bekijken ter ere van De Lieve-Vrouw van de Polder.

We volgden verder rechtdoor Groenendam, ditmaal over beton, om ongeveer 600 m verder het volgende knooppunt te vinden, 3. We bevonden ons reeds geruime tijd tussen de uitgestrekte kale akkers van de streek. Aan het reeds vermelde knooppunt 3 kruisten we de Bloempotstraat en stapten aan de overzijde van de weg een graspad op, de Verrebroekse Dijk. Na deze grasweg over zowat 500 m te hebben bewandeld, passeerden we knooppunt 5, om zo de Bralstraat in te gaan. We bevonden ons ondertussen rechts van de Verrebroekse Dijk, doch via de Bralstraat ging het doorheen een doorsteek van de dijk, zodat we er terug links van konden gaan. Op het punt waar de Bralstraat een bocht maakte naar links, gingen we rechtdoor verder op een andere grasweg, Pad naast Dijk. Na geruime tijd het graspad te hebben gevolgd, eindigde het pad op de geasfalteerde Hoge Wilde, ondertussen aan het knooppunt 10 aanbeland. We stapten zowat 300 m naar links op de Hoge Wilde, om er knooppunt 11 aan te treffen op de dwars gelegen drukke N451, de Kieldrechtsebaan. Normaal gezien dienden we onze wandeling aan de overzijde van de weg verder te zetten in de Sint-Michielsstraat, doch op zoek naar een kopje koffie en een eventuele sanitaire stop, begaven we ons naar rechts op de Kieldrechtsebaan, richting centrum van Verrebroek.

Uiteindelijk vonden we welgeteld één geopend café in het centrum, zowat tegenover de plaatselijke kerk, om er rond de klok van 14:00 uur te genieten van een kopje koffie in café Terminus. Na deze aangename wandelpauze, genoten we nog even van een broodje op het Verheyenplein naast de kerk, om nadien de terugweg aan te vangen, richting knooppunt 11. Toen we opnieuw op het juiste traject waren aangekomen, begaven we ons rechtsaf in de Sint-Michielsstraat, een vrij brede kasseiweg, even verwijderd van het drukke verkeer. Amper een paar honderden meters in de straat waren we al aan het knooppunt 12. We verlieten er naar links de openbare weg teneinde een smal wandelpad te volgen, links van een grote waterpartij, in het Natuurreservaat Drijdijck. Het kronkelend paadje leidde ons tussen beplanting van diverse aard en zelfs doorheen en zandgebied. Jammer genoeg, alhoewel het mooiste gedeelte van de wandeling, eindigde deze passage opnieuw op de straat aan het knooppunt 7, de Bralstraat. Rechtsaf over een brugje betraden we de smalle betonnen Drijdijk. Rechts kregen we op die manier een duidelijk zicht op het waterwild in het Natuurreservaat Drijdijck met daarachter een gedeelte van de Antwerpse haven.

Het smalle betonwegje leidde ons naar het voorlaatste knooppunt 8, om er haaks linksaf te draaien en opnieuw een dijk te betreden, welke nagenoeg in rechte lijn verliep naar het eindpunt, wandelknooppunt 2. We bevonden er ons opnieuw op het traject van het Vingerlingpad. Korte tijd later arriveerden we aan het einde van deze eerder korte wandeltocht, welke verliep tijdens een bewolkte dag, met af en toe een schrale wind. Omstreeks 15:50 uur konden we de wandelschoenen ruilen voor normaal schoeisel, na een tochtje van 14,911 km, goed voor zowat 19376 stappen.”

476: Falmignoul, Zaterdag 19 september 2020, 10,6 km. (9597,901 km.)

 “Het relaas inzake een wandeling, beschreven in de Dagstappergids Ardennen, deel 3, met start en aankomst te Falmignoul. Men kan deze wandeling opsplitsen in een tweetal lussen, dan bedraagt de totale wandelafstand 22,2 km. We beperkten ons echter tot slechts een gedeelte van de tocht, vermits we na de wandeling nog even een bezoek brachten aan Celles. Na een autorit vooraf vonden we een parkeerplaats tegenover de Eglise Saint-Nicolas in de Rue du Cretia, gevolgd door een broodje, teneinde even later de wandeling aan te vangen. We lieten de plaatselijke kerk rechts en volgden over korte afstand de Rue du Cretia, met oog voor de liggende rode en gele rechthoekjes. Een vijftigtal meter verder, aan een Y-splitsing wandelden we rechtdoor verder, vrijwel dadelijk flink aan hoogte winnend, om zo stilaan de laatste huizen achter ons te laten. Bijna op het hoogste punt aangekomen, bochtte de weg naar rechts, net waar een klein oorlogsmonument schuil gaat onder enkele lindes. Wat verder aan een kapel ter ere van Onze-Lieve-Vrouw arriveerden we op het hoogste punt op een dwarsweg. We kozen linksaf in deze Rue Haute, om er de richting te volgen, aangegeven door een rood en geel rechthoekje. Iets verder aan een enorme es hielden we de richting rechtdoor aan, nog steeds licht bergop.

Een volgende splitsing van de Rue Haute liet ons afscheid nemen van het tot nog toe bewandelde betonwegje, om dit te ruilen voor een grindweg. We stapten er rechtdoor verder en kregen zo zicht op enkele windmolens links. Nog altijd matig verder klimmend overschreden we een heuvel, om dan langzaam af te dalen op een brede grasweg, in de richting van het verder gelegen bos. Bij het betreden van het bos ging het nog wat verder in dalende lijn, zij het iets forser dan voorheen. Ter hoogte van een kruispunt van boswegen hielden we rechtdoor aan, hierbij geleid door gele rechthoekjes en de wit-rode markeringen van de GR654. Vanaf dit punt doken we als het ware werkelijk de diepte in via een vrij steile afdaling langs een smal pad, dat was uitgehold door regenval. Af en toe diende een boom even als hulp om steun te zoeken. Eenmaal deze steile afdaling achter de rug, betraden we een dwars gelegen bosweg naar rechts, nu ook aangeduid met pijltjes ‘Cascatelles’. We daalden nog steeds verder af, via de Sentier des Cascatelles, zij het nu matiger dan voorheen, om af en toe via stapstenen de Ruisseau du Grand Étang over te steken. Zo wandelden we afwisselend links en dan weer rechts van het riviertje. Het verloop van het water geschiedde via een aantal treden en zo ontstonden kleine watervalletjes.

Jammer genoeg eindigde dit mooie stukje wandelweg voorbij een grote rots in de Maasvallei, alwaar we een grote picknickbank aantroffen. We namen er dan ook afscheid van het Grote Routepad dat een andere richting uitging. We hielden er alvast even halt teneinde te genieten van een hapje en even de ledematen wat rust te gunnen. Na dit korte oponthoud begaven we ons rechtsaf op het brede wandelpad langs de oever van de Maas. Aan de overzijde van het water kregen we zicht op het dorp Waulsort. Genietend nu van een stralende zon, na de duisternis van het bos, konden we kijken naar statige gebouwen uit de belle époque aan de overzijde van de Maas. Het tot nog toe gevolgde wandelpad leidde ons voorbij het plezierhaventje van Waulsort. Daar hielden we opnieuw even halt, vermits aan de overkant de horeca was waar te nemen. We maakten dan even later gebruik van een kleine schuit met veerman om op de andere oever te geraken. Daar konden we dan omstreeks 12:15 uur genieten van een kopje koffie in Panama Rio. Na een aangename wandelpauze in het zonnetje, ging het opnieuw de Maas over, teneinde onze wandeling verder te zetten.

Vanaf nu volgden we de blauwe ruitjes en de gele rechthoekjes voorbij de kleine jachthaven. Aan de overzijde van de Maas kregen we zicht op het kasteel van Waulsort en stapten we verder via de oever van de Maas. Links verschenen enkele doorkijkjes naar de rivier, terwijl rechts de eerste rotspunten te voorschijn kwamen. Even verder verliep het parcours over een uitgestrekte weide, terwijl we zowel links als rechts de hoge rotswanden konden bekijken. Gekomen aan het einde van een tweede weide, bereikten we het Colébi-ravijn, om er voorgoed afscheid te nemen van de Maas. Een draaihekje liet toe de weide te verlaten, waarna we rechtsaf gingen en een kiezelpad betraden, voortaan geleid door de rood-witte tekens van de GR126. Vooreerst matig bergop naderden we een bos, om er een dwarsweg rechts op te gaan, om dan meteen een forse beklimming aan te vangen. Eenmaal doorheen het bos kwamen we uit op een volgende dwarsweg, om er nogmaals rechts aan te houden. We wonnen nog iets aan hoogte tot we het plateau bereikten, de Crétia.

We wisselden ondertussen het kiezelpad voor een smalle betonweg, waarna we uiteindelijk het punt bereikten waar we vroeger op de dag waren langs gekomen, vermits de betonweg uitmondde in de Rue Haute. We gingen linksaf en volgden in tegengestelde richting een gedeelte van de heenweg. Aan het kapelletje onder de lindes, ging het ditmaal rechtsaf om af te dalen naar de kerk van Falmignoul. We eindigden dan ook deze wandeling omstreeks 14:30 uur na zowat 10,6 km te hebben gewandeld. We zagen af van het tweede gedeelte van deze uitgepijlde wandeling, vermits we vooreerst nog even de kerk van Falmignoul bezochten, om nadien koers te zetten naar Celles. Daar hielden we nog even halt in de bekende taverne, ter hoogte van het restant van een Duitse tank, bekend omwille van ‘The Battle of the Bulge’. We genoten er dan ook van een drankje, waarna we de terugreis aanvingen.”

475: Saint-Hubert, Zaterdag 10 juli 2021, 18,885 km. (9587,301 km.)

“Een beschreven wandeling uit de Dagstappergids Ardennen, deel 1, met start en aankomst te Saint-Hubert. Volgens de wandelgids bedraagt de totale wandelafstand 16,2 km en gaat van start ter hoogte van het ‘Monument Roi Albert’, bezijden de N849, de Rue Saint-Michel. Na een lange autorit vonden we voldoende parkeerplaats op een onverhard terrein in de omgeving van het monument. We namen er de tijd om vooreerst een broodje te nuttigen, alvorens we omstreeks 11:00 uur aan de eigenlijk tocht konden beginnen. Na een blik op het reeds vermelde monument, gelegen op een hoogte van 535 m, stapten we er links voorbij en verkregen dadelijk een reeks routetekens in het oog. Liggende gele rechthoekjes, wit-rode tekens van de GR14 en geel-witte aanduidigen van de Transardennaise. Een onverharde en brede bosweg liet ons dadelijk stevig dalen doorheen het prachtige woud. Na een hele tijd gestaag te zijn afgedaald, kwamen we terecht op een dwars gelegen asfaltweg, die we naar rechts opgingen. Nog steeds dalend, ging het korte tijd later de eerste zijweg links in, om er enkele na elkaar volgende bochten te passeren, nog steeds in dalende lijn. Rechts verkregen we zicht op de Ruisseau de Palogne, waarvan we het verloop een tijdje zouden volgen, tot we de rivier konden oversteken, net aan een wandelboom.

Aan deze wandelboom verlieten we het asfalt en begaven ons op een bosweg rechts, met enkel als aanduiding liggende groene rechthoekjes. We bevonden ons op het traject van de Promenade Les Abanages. Het brede stenige pad leidde ons verder doorheen het enorm uitgestrekte Forêt du Roi Albert. Na vanaf de start van de wandeling nagenoeg voortdurend te zijn afgedaald, ging het vanaf nu matig bergop. Af en toe kregen we doorheen de bomen wat zon te zien en dat voelde aangenaam aan. Af en toe ging het even dalend om vervolgens terug aan hoogte te winnen. Gekomen aan het meest noordelijke punt van het traject, ging het haaks rechtsaf en konden we opnieuw aanvoelen hoe het is om te klimmen. Op de eindeloos lang lijkende bosweg die we nu volgden, hielden we omstreeks 12:50 uur bezijden het pad even halt ter versterking van de inwendige mens. Na al het klimmen en dalen voelden we de maag licht protesteren. Na een deugddoende lunch gingen we opnieuw op pad, zij het over het merendeel al klimmend. We wandelden voorbij enkele zijwegen, ondertussen liggende groene en blauwe rechthoekjes volgend, tot we het stenige pad konden ruilen voor wat elementair asfalt, alhoewel… Via deze elementair verharde weg kwamen we tenslotte uit op een degelijk geasfalteerde dwarsweg, welke we rechts indraaiden.

Zo vorderden we gestaag verder tot aan het eerstvolgende kruispunt, voorzien van het baken Sapin Fi, 560 m. We troffen er naast een infobord betreffende de wandelpaden in de omgeving, een picknickbank aan, ideaal om even de dorst te lessen, te genieten van een wandelpauze en vooral even te luisteren naar de stilte van het bos, inmiddels de klok van 13:50 uur nabij. Na te hebben genoten van deze rustpauze gingen we opnieuw op weg en begaven ons naar links op een smalle asfaltweg, de Rue du Panorama, doorheen een sparrenbos. We volgden er tijdelijk het traject van de Promenade Les Gottes, met andere woorden, aangeduid door liggende blauwe ruitjes. Zowat 1 km verder verlieten we het woud via een wildrooster. We verkregen toen zicht op Saint-Hubert, rechts voor in de diepte gesitueerd. Aangekomen ter hoogte van de tweede zijweg rechts, begaven we ons die grasweg op, nog steeds de liggende blauwe ruitjes volgend. Iets verder verschenen uit de eerste linker zijweg de rood-witte tekens opnieuw van de GR14. Aan de rand van een klein lorkenbos verlieten we de GR14 en draaiden linksaf op een kiezelweg, de Chemin de Palogne. Langzaam dalend ging het richting Bois du Fays. Net aan de hoek van het Bois du Fays, begaven we ons rechtsaf het bos in, hierbij liggende gele en blauwe ruitjes in het oog houdend.

Een kronkelend paadje leidde ons doorheen dit stukje bos, om aan de andere kant te arriveren ter hoogte van een picknickbank, net aan de rand van de N849, de Rue Saint-Michel. We namen er even de tijd om een broodje te nuttigen omstreeks 15:15 uur. Na deze late maaltijd zouden we de N849 naar rechts dienen op te gaan, doch, vermits we even toe waren aan een koffiepauze, volgden we de Rue Saint-Michel naar links, teneinde af te dalen naar het centrum van Saint-Hubert. Beneden aan de rotonde stapten we aan de overzijde verder via de N849, de Rue de la Fontaine tot voorbij de Basiliek van Sint-Hubertus, alwaar we om 15:40 uur konden genieten van een kopje koffie, gevolgd door een frisse cola. Jammer genoeg dienden we nadien de terugweg te bewandelen, ditmaal klimmend, tot we opnieuw het Bois du Fays aantroffen. We wonnen verder aan hoogte via de N849, om op die manier voorbij de gerenoveerde Chirmonthoeve te gaan tot aan de Y-splitsing net er voorbij. Daar verlieten we de Rue Saint-Michel naar rechts, richting Parc à Gibier, ditmaal een vrij forse beklimming tot aan de toegang van het wildpark. Net voorbij de ingang draaiden we via een wandelweg naar links, langsheen het wildpark.

Even verder, ter hoogte van een hekje konden we opnieuw linksaf het bos indraaien, om dadelijk stevig af te dalen, waarbij we ons konden behelpen met wat steun aan koorden. Beneden aangekomen staken we de Ruisseau de Chirmont over en kwamen terecht aan de Étang du Prieur. We begaven ons op een brede bosweg die het verloop volgde van de Ruisseau de Chirmont, om vervolgens haaks naar links af te buigen in de richting van een kruispunt van boswegen. Daar ging het andermaal linksaf en bevonden we ons opnieuw op het traject van de GR14 en de Transardenaisse. Na een tijdje deze brede bosweg te hebben gevolgd bereikten we links een hek in de omheining van het bos, om daar haaks rechtsaf te gaan. We betraden nu een breed kiezelpad, dat vrijwel dadelijk stevig daalde tot aan een dwarsweg, om aan de overzijde de laatste steile klim te ervaren tot aan het eindpunt van de wandeling. Ondertussen waren de weergoden ons minder gunstig gezind en verliep de laatste beklimming onder een ware stortbui. We bereikten dan ook tenslotte omstreeks 18:15 uur het monument Roi Albert na 24527 stappen, goed voor 18,885 km.”

474: Kuringen, Zondag 24 maart 2019, 24,964 km. (9568,416 km.)

“Een wandeltocht uit de Dagstappergids Limburg 2, met start en aankomst ter hoogte van de abdij van Herkenrode. Volgens de beschrijving in de wandelgids bedraagt de totale wandelafstand 20,8 km en kan niet worden ingekort. Tijdens het verloop van deze tocht wordt een gedeelte gevolgd van het traject van de GR5 Noordzee – Rivièra. Na een autorit dankzij Cambio en na aankomst op de parking, een broodje en een drankje, konden we omstreeks 10:00 uur van start gaan onder een blauwe hemel. We verlieten de parking van de abdij via de weg die we vooraf hadden afgelegd, met name de Herkenrodedreef, richting brug over de autosnelweg E313. Net vóór de brug verlieten we de openbare weg en begaven ons op een veldweg schuin links, evenwijdig aan de snelweg. We stapten via deze veldweg tot we de Larestraat aantroffen, om die naar links te volgen tot aan het huis nr. 141. Daar ging het haaks linksaf een andere veldweg op, waar we over zowat 900 m de rood-witte tekens van de GR5 zouden volgen. De onverharde weg ging uiteindelijk over in een grasweg tot we de onverharde dwars gelegen Sacramentstraat bereikten. We draaiden rechts de Sacramentstraat in welke in een boog doorheen een stukje bos verliep. Gekomen aan het einde van deze kleine boszone ging de tocht verder naar links via de Rode Rokstraat. We staken via een brugje de Demer over en wandelden verder tot aan de drukke Albertkanaalstraat.

Over korte afstand ging het naar rechts in de Albertkanaalstraat, tot we aan de overzijde links de Beemdweg konden opgaan. Deze straat mondde uit in de Groenstraat, alwaar we onze wandeling vervolgden naar links tot aan het Albertkanaal. Net voor de brug over het kanaal gingen we de helling van de brug op om via de Overdemerstraat de brug over het Albertkanaal over te gaan. We daalden de brug af tot aan de rotonde in de nabijheid, om daar links verder te gaan in de Galgebergstraat. Tussen enkele statige villa’s troffen we zowat 100 m verder rechts de Semmestraat aan, dus met andere woorden rechtsaf de straat in. Deze asfaltweg leidde ons doorheen een boszone, tot we aan de rand ervan de Slangbeek aantroffen. Daar dienden we haaks rechtsaf een bospad te kiezen en de openbare weg te verlaten. Net bij het betreden van het bos vonden we een picknickbank, tijd om omstreeks 11:30 uur even te pauzeren en te genieten van een middagmaal. Na deze aangename rustpauze volgden we het korte bospad tot we aan de andere zijde terecht kwamen in de Langvennestraat. Over korte afstand ging het linksaf tot aan Hoogheide aan de overzijde van de weg.

We stapten geruime tijd verder in Hoogheide, tot we links de Nieuwstraat konden indraaien, om nadien opnieuw links aan de houden via de Hommelheidestraat. Deze woonstraat volgden we tenslotte tot aan de rechts gelegen Grasvennestraat, welke ons in een ruime bocht naar rechts omheen een stukje natuurgebied liet gaan. De Grasvennestraat verder bewandelend, kwamen we even later aan de dwars gelegen spoorweg uit. We kozen de richting links tot we op die manier de spoorwegovergang vonden. Vanaf dit punt bemerkten we opnieuw de rood-witte markeringen, ditmaal van de GR5-variant. Ter hoogte van de spoorwegovergang echter, ging onze tocht naar links via de Paalsteenstraat tot aan de Paalsteen, een arduinen grenspaal welke de grens bepaalde tussen Hasselt en Zonhoven inzake een aangrenzend heidegebied. Vanaf deze Paalsteen begaven we ons in de Slangbeekweg rechts. Deze bochtige weg, ging uiteindelijk over in een grindweg ter hoogte van opnieuw de spoorlijn, welke we dan over niet te lange afstand naar links volgden. Schuin links verlieten we het pad lans het spoor en stapten tussen twee vijvers door, om na een bocht naar rechts uit te komen aan de Grote Platwijer.

We begaven ons verder op het pad omheen deze waterplas tot aan een viersprong, alwaar we afscheid namen van de GR5-variant. We draaiden scherp rechtsaf en volgden rechtdoor een bosweg tot aan de Witvenweg, die we slechts over een honderdtal meter naar links bewandelden. Aan de overzijde van deze asfaltweg kozen we nadien een bosweg, welke wat later overging in een pad. Dit pad mondde uit op de Vrankenschansweg, alwaar we even naar links aan de overzijde dan de Rietstraat insloegen. We betraden op die manier het natuurreservaat Wijvenheide, om er op de eerste picknickbank even te verpozen en te genieten van een hapje en een drankje. We waren ondertussen de klok van 14:20 uur genaderd. Na onze wandelpauze stapten we verder in de Riestraat, welke overging in een grindweg. Gekomen in een bocht naar links hielden we een volgende vijver rechts. Voorbij de vijver ging het verder op een grasweg, tussen tal van andere vijvers tot we via een houten brugje links de Roosterbeek konden oversteken. Een onverhard pad tenslotte leidde ons naar een volgende stopplaats, de kantine van ‘De Lustige Vissers’, om er omstreeks 15:00 uur te genieten van een kopje koffie in het zonnetje.

Na de koffie ging het rechtsaf tot aan een Y-splitsing welke we links volgden via een grasweg om nadien nogmaals links aan te houden. We passeerden de rechts gelegen Kleinen Vijver om tenslotte aan te komen ter hoogte van de observatiehut van den Grooten Vijver. We bevonden er ons op de verharde Bolderdal. We gingen verder voorbij de observatiehut via Bolderdal tot we 700 m verder via een poortje links een weide konden betreden. We staken de weide over om uiteindelijk de achterzijde te bereiken van de kapel van O.-L.-Vrouw van Bijstand. Via de parking bereikten we de Goorstraat, welke we links opgingen tot aan het Albertkanaal. Net op het jaagpad aangekomen, vonden we omstreeks 16:50 uur een picknickbank aan de oever van het kanaal, tijd om de laatste broodjes te nuttigen. We bevonden ons opnieuw op het traject van de GR5. Deze wit-rode tekens volgend, wandelden we op het jaagpad naar rechts tot aan de brug over het Albertkanaal, om aan de overzijde verder te gaan in de Berkerwinningstraat tot in het centrum van Stokrooie. Daar hielden we omstreeks 17:20 uur nog even halt in café Entrée om een koel drankje te nuttigen. Stilaan naderden we het einde van de wandeling. Na de verfrissing ging het rechtsaf in de Sint-Amandusstraat en links in de Schabbestraat, welke voorbij de laatste huizen veranderde in een pad.

Via dit pad overschreden we via een brug de Zonderikbeek, gevolgd door de brug over de Demer. Ondertussen hadden we al zicht op de abdij van Herkenrode. Net voorbij de brug over de Demer hielden we links, om na enkele bochten de toegangspoort van de abdij aan te treffen. Na het bekijken van de abdij via de buitenkant, ging het tenslotte terug naar de parking, alwaar we onze wandeling eindigden na 32848 stappen, goed voor 24,964 km. Het was inmiddels 18:30 uur geworden toen we konden beginnen aan de terugreis.”