130: Wilsele, Zondag 22 november 2009, 13 km. (2572,123 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 22/11/2009, 3012 Wilsele (Vlaams-Brabant) – Red and Black Dragon March – Wintertocht B.P.W.C., 6-10-15-20-30 km. Start: Ontmoetingscentrum. Het Hageland is gelegen in het noordoosten van Vlaams-Brabant, heuvelachtige streek. Er wordt gewandeld over verharde, onverharde en holle wegen. De kleine afstand (6 km) heeft geen controlepost. De andere afstanden hebben twee controleposten: de eerste in Holsbeek, de tweede in Kortrijk-Dutsel.’ Na de vroegtijdige afloop van dit wandelfiasco, schreven we nog diezelfde namiddag het relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 16:30 uur.

“In het geheugen van een wandelaar, zijn er wandelingen die lang bijblijven, maar er bestaan af en toe ook tochten die je het liefst zo snel mogelijk wil vergeten. Vaak is dat om diverse redenen. De wandeling van vandaag is er dan ook eentje die we kunnen indelen bij de tweede categorie. Volgens het Marching-wandelboek echter, zag het er nochtans veelbelovend uit. De ‘Red and Black Dragon March’ te Wilsele (Leuven) - Vlaams-Brabant. Deze wandeltocht werd ingericht door de A.N.P.C.V. Leuven en zou van start gaan in het Ontmoetingscentrum van Wilsele - Putkapel. Er zou gewandeld worden in het Hageland en bovendien in een heuvelachtige streek. Voor deze wisselbekertocht zou kunnen gekozen worden uit de afstanden 6, 10, 15, 20 of 30 km. De rustposten zouden gelegen zijn in Holsbeek en Kortrijk-Dutsel. Tot zover wat we vooraf konden lezen. Bij onze aankomst in Wilsele dienden we vooreerst op zoek te gaan naar een parkeerplaats, aangezien de onmiddellijke omgeving van het Ontmoetingscentrum reeds vol stond met geparkeerde voertuigen. Een grote parking van Delhaize dichtbij, bleek afgesloten met linten waarbij enkele werknemers de wacht hielden dat geen enkele wandelaar er kon parkeren.

Uiteindelijk vonden we wat verder op de openbare weg een plaatsje voor ons vehikel. Toen we het Ontmoetingscentrum hadden gevonden, bleek dit gesloten. Er hing een mededeling op de deur, dat de inschrijving voor de wandeling diende te gebeuren in een nabijgelegen café, aan de overzijde van de straat. Aldaar konden we terecht in een klein zaaltje gelegen achteraan de herberg. Gelukkig hadden we hier nog een tafeltje vrij om alvast vooreerst iets te eten en de inschrijvingsformaliteiten af te werken. Juist gezeten, kwam een grote groep wandelaars toe, behorende tot de Kadees uit Aalst. Meteen zat het zaaltje vol en konden de meesten onder hen geen zitplaats vinden. Iemand behorende tot de groep en zelf medewerker bij het organiseren van wandelingen, wist meteen te zeggen dat dit niet reglementair was. Volgens de man diende bij het inrichten van een wisselbekertocht, een zeker minimum aantal zitplaatsen voorhanden te zijn en bovendien voldoende tussenruimte tussen de tafels en stoelen. In beide gevallen bleek het, nog steeds volgens die man, ver beneden alle normen te zijn. Hij zou zeker zijn beklag doen bij de inrichters. Sommigen behorende tot de groep, opperden zelfs het voorstel om ergens anders te gaan wandelen.

Volgens de info ter plaatse kon er worden gekozen uit de afstanden 7, 13, 18 of 22 km. Wij opteerden voor de langste afstand, met een werkelijke lengte van 23 km. Wij verlieten bijgevolg café ‘Onder de Toren’ en begaven ons op pad. We dwarsten de drukke weg en gingen langsheen de kerk van Wilsele, in de richting van de even verder gelegen spoorweg. Meteen zaten we op het traject van de GR128, welke loopt van Noord-Frankrijk naar Duitsland. We namen de tunnel onder de spoorweg en vervolgden een tijdje aan de andere kant langsheen deze ijzeren weg. Even verder draaiden we naar links en verlieten het grondgebied van Wilsele. We staken de brug over de E314 over en bevonden ons op het grondgebied van Holsbeek. Er werd nu een smalle asfaltweg gevolgd, waarbij we opvallend veel tegemoetkomende wandelaars zagen. Blijkbaar verliep de terugweg langs dezelfde route. We bemerkten even later dat we ons bevonden op het Meesberg Wandelpad. Het baantje werd verder gevolgd, tot aan de Leuvensebaan, waar de deelnemers aan de 7 km rechtsaf sloegen. De rest van de wandelaars diende de baan over te steken in de richting van een reeds zichtbare heuvel. De weg ging meteen stevig naar omhoog en wat verderop sloegen we schuin rechts een holle weg in en werd het stevig klimmen.

Doorheen ontelbare afgevallen bladeren vorderden we maar langzaam, gezien de steile helling. Boven gekomen troffen we een GR-paal aan, welke de samenloop aangaf van de GR's 128, Dijleland en Hageland. We gingen scherp naar rechts, de GR128 volgend en dienden een gladde afdaling te verwerken. We troffen het straatnaambord aan met de toepasselijke naam ‘Honkelberg’. Eenmaal de afdaling verwerkt, stonden we beneden en dienden linksaf te slaan, opnieuw de heuvel beklimmen. Dit was meer dan een opwarmer voor de wandeling. Na opnieuw wat stevig klimwerk, bereikten we boven een asfaltwegje, dat we dan in de rechtse richting volgden. Er volgde nu een zachte afdaling tot aan het eerstvolgende kruispunt. Hier troffen we opnieuw het Meesberg Wandelpad aan, alsmede het Verkorting Wandelpad. We wandelden vervolgens langsheen een stukje weideland, om wat verderop het Begijnenbos in te trekken. Via enkele dreven, vaak wat modderig omwille van de regen de voorbije dagen, bereikten we de Kesselberg. Via een hekje konden we een terrein betreden, waar normaliter enkele schapen grazen. Aan de overkant van het weiland bevond zich een ander hekje om het terrein te verlaten.

Hier kregen we een panoramisch zicht over de stad Leuven. Bij het verlaten van deze Kesselberg, zagen we de aanduiding van het Kessel-Lo wandelpad. Via enkele trappen ging het naar beneden, langsheen de ‘Groeve’, waarna we uitkwamen op de openbare weg, grondgebied Kessel-Lo. Er volgde een klein stukje openbare weg, waarna we via de Genadestraat (een smal pad), uitkwamen in de bebouwde kom van deze gemeente. Om de hoek hadden we alhier na 7 km een eerste controle in café ‘Pie de Nijper’. Hier bevond zich de controle achteraan in een zaaltje, dat ondertussen ook volzet was. Bijgevolg namen we plaats in het café voorin, waar met moeite een viertal mensen aanwezig waren. Achter de toog was niemand waar te nemen. Bijgevolg gingen we onze drankjes halen achterin het zaaltje. Na een tijdje dook de uitbater op en nam plaats achter zijn toog. Toen er vervolgens enkele wandelaars het café binnenkwamen en aanstalten maakten om plaats te nemen in het café, kregen zij van de uitbater de bemerking dat ze achteraan plaats dienden te nemen in de veranda. Toen vervolgens anderen plaats wilden nemen, kregen zij dezelfde opmerking.

De wandelaars echter repliceerden dat er achteraan geen plaats meer vrij was. Laconiek antwoordde de uitbater dat dit goed kon zijn, doch dat hij straks de plaatsen in het café nodig had voor zijn vaste klanten. Wanneer de mensen vroegen of zij iets konden bestellen in het café, kon het plotseling wel dat zij plaats namen aan een van de tafeltjes. Toen wij betrokkene er attent op maakten dat zoiets toch niet kon, vermits hij zijn café had opengesteld voor de wandelaars, kregen wij als antwoord dat wij ons niet dienden te moeien en ons vooral niet druk hoefden te maken. We hebben er de man dan ook op gewezen dat, indien hij niet de last van de wandelaars op de koop toe wou nemen, hij dan zijn café maar niet diende ter beschikking te stellen om er een controlepost in de richten. Teneinde de zaak niet uit de hand te laten lopen, hebben we wijselijk het café verlaten. Buiten stonden enkele Franstalige wandelaars, verbolgen over het feit dat hun honden geen toegang kregen tot de zaak. Van een wandelminded café gesproken!!

Bij de controle konden we bemerken dat de wandelaars van de 18 km hier een kleine lus van 5 km dienden af te werken en de wandelaars van de 23 km, twee lussen van 5 km. Aangezien dit betekende dat we hier nog tweemaal dienden langs te komen, hebben we meteen resoluut gekozen voor de 13 km, dus meteen voor de terugweg naar de startzaal. We verlieten dus enigszins misnoegd het café en volgden de openbare weg, om de dorpskom van Kessel-Lo te verlaten. Aan het eerste kruispunt ging het linksaf, in de richting van de Kesselberg. Er volgde opnieuw een stevige klim, die ons terug deed uitkomen in het Begijnenbos, de plek waar we eerder op de dag waren langs gekomen. Op twee straten na, volgden we nu gedurende 6 km, dezelfde weg als tijdens de heenweg, richting aankomst. Het kon niet vlug genoeg gaan, alvorens we de eindstreep hadden bereikt. Bij onze aankomst in café ‘Onder de Toren’, hebben wij de verantwoordelijken voor de wandeling van het voorval ingelicht. De enige respons die we verkregen was een schouderophalen.

Aan een van de tafels bevond zich een oudere dame, die onderweg was gevallen en wie men geen verzorging kon aanbieden, vermits er geen EHBO-post voorhanden was tijdens de wandeling. De dame diende te wachten op de komst van haar echtgenoot, alvorens naar de spoedopname te kunnen gaan voor het verzorgen van een vermoedelijk verzwikte pols. We kunnen enkel besluiten met te melden dat, ondanks de prachtige omgeving om te wandelen, de organisatie sterk te wensen overliet. Bovendien bemerkten we een algemene desinteresse voor de klachten die her en der waren te horen. Een wandeling om vlug te vergeten in ieder geval. We hebben dan ook geen enkele moeite meer gedaan ons te informeren waarom de startlocatie was gewijzigd, waarom de controleposten waren veranderd of hoeveel deelnemers er werden geteld. De enige behoefte die we hadden was zo snel mogelijk huiswaarts te rijden. We zijn alweer een ervaring rijker.”

Een kort overzicht van datgene wat werd neergeschreven in de wandelboekjes, sluit dit wandelverhaal voor vandaag af. ‘K: Zonnig maar winderig. Ondanks de mooie natuur in Wilsele en het heuvelachtig gebied, was dit een blaam voor het wandelen. De onvriendelijkheid en tegemoetkomerij liet veel te wensen over! J: Mooie omgeving om te wandelen, maar bedroevende organisatie. Te kleine rustposten en vooral slechte controlepost in Kessel-Lo. Café Pie de Nijper, een plek om nooit terug te keren. Desinteresse van de inrichters voor de klachten. Zelfs geen EHBO aanwezig.’