528: Dourbes, Zaterdag 04 juni 2022, 16,3 km. (10.444,471 km.)

“Een beschreven wandeling uit de Dagstappergids Ardennen deel 3, met start en aankomst te Dourbes, over een afstand van 16,3 km. Na de verplaatsing via Cambio, vonden we een parkeerplaats in de Rue de Fagnolle, nabij de Eglise Saint-Servais. Alvorens van start te gaan namen we even de tijd voor een laat ontbijt, waarna we omstreeks 10:30 uur de wandeling konden aanvangen. Met onze rug naar het kerkje begaven we ons in de Rue de Fagnolle, lichtjes bergop richting centrum van het dorp. We volgden er voorlopig het traject van de GR12 Amsterdam-Parijs. Aan het voormalige gemeentehuis stapten we rechts voorbij het gebouw, om uit te komen op de voorrangsweg, de N939, de Rue de Mariembourg. Links aan de overzijde van de weg stapten we door een ander gedeelte van de Rue de Fagnolle, welke we enkele honderden meters verder naar links verlieten via de Tienne du Loret, een smalle grindweg. We hadden de laatste huizen van het dorp achter de rug en stapten nu tussen haag en weiland door. We voelden dadelijk dat we nog verder aan hoogte wonnen. We passeerden er enkele kleine vakantiehuisjes. Door een bosrijke zone daalden we nadien af naar een dwars gelegen asfaltweg, de Rue de Mariembourg, om die naar rechts in te gaan. Vrij vlug ging de weg opnieuw over in een grindweg en konden we nogmaals beginnen aan een beklimming. Ter hoogte van een min of meer open plek troffen we een infobord aan dat we ons bevonden in de Réserve naturelle Ardenne & Gaume de la Montagne-aux-Buis.

Jammer genoeg was het bord enkel voorzien in het Frans, doch eigenlijk bevonden we ons daar in het natuurreservaat van de Buksboomberg. We stapten het bord links voorbij op een smal bospad tussen de buxusbomen door. We kruisten vervolgens een dwarswegje en wandelden nagenoeg rechtdoor verder, een lokale route aangegeven met groene rechthoekjes. Ter hoogte van een Y-splitsing hielden we rechts, doch hielden er vooreerst even halt voor een korte picknick, ondertussen de klok van 11:50 uur nabij. Tijdens onze maaltijd konden we bezijden het pad even vlug een schuwe vos het pad zien kruisen. Na de maaltijd zetten we onze wandeling verder doorheen het bos, nu matig afdalend tot aan de volgende dwarsweg. We kozen linksaf en daalden verder via een brede bosdreef tot aan een driesprong, zowat aan de rand van het bos, een plek genaamd ‘Tienne aux Pauquis’. Het daar geplaatste baken vermeldde echter geen gegevens inzake hoogte. We begaven ons haaks linksaf op een vrij smal stenig pad, vol uitstekende boomwortels. Gelukkig een zonnige dag, anders een erg modderig en glibberig paadje. Rechts konden we af en toe via een doorkijkje het Witte Water zien, een smal kronkelend waterloopje, op weg naar de vereniging met het Zwarte Water. We wandelden in een vrij lange bocht naar links, langs de rand van het bos, tot aan een boerderij. Een beetje honger verkregen, hielden we er een korte eetpauze om 13:00 uur.

Inmiddels kregen we in de verte zicht op een heuvel met daarop een kruis, de Roche à Lomme, iets wat nog op zich liet wachten. Na de maaltijd aan de boerderij, ging het haaks rechtsaf op een steil dalend pad tussen de weiden, de Voye des Pauquis, om er via een brugje het Witte Water over te steken. Op het einde boog de weg naar links, naar het kruispunt met de N939, de Rue de la Station. Aan de overzijde van de weg bemerkten we het station van Nismes. We dienden de N939 links op te draaien, met rechts zicht op de spoorweg en tevens het reeds vermelde kronkelende Witte Water. Een asfaltweg leidde ons doorheen een buitenwijk van Nismes, waarna we nogmaals via een brug het Witte Water over wandelden. Net voorbij de brug verlieten we de af en toe druk bereden N939 naar links en volgden de richting aangegeven door een pijl Roche à Lomme. Na al een hele tijd te hebben geklommen en te hebben gedaald, begon nu pas echt het zware klimwerk. Een erg smal en zeer steil stenig pad leidde naar een rechterzijwegje dat we opgingen tot aan het bord ‘Réserve naturelle Roche à Lomme’. Een zeer steil pad volgden we tot halverwege de top om daar een dwarswegje rechts te kiezen om uiteindelijk om 13:50 uur de top van de heuvel te bereiken. De hoogste tijd om even uit te blazen en vooral te genieten van het uitzicht over de omgeving. Het vergde wel wat klauteren om tenslotte het kruis op de heuvel te bereiken, 96 m boven de zeespiegel.

Het kruis werd opgericht waar zich vroeger een heidense tempel bevond. Na voldoende op adem te zijn gekomen, maar vooral te hebben genoten van het uitzicht, begonnen we aan de afdaling van de Roche à Lomme. Via dezelfde weg als voorheen daalden we af, ditmaal voorbij het linkerzijwegje en hielden de richting rechtdoor aan. Reeds een tijdje aan het dalen troffen we links een infobord aan, om er rechts een dwarsweg op te gaan het bos in. Min of meer steeds dezelfde richting dalend, bereikten we het punt waar we vroeger op de dag waren langs gekomen, met name de kruising met de Tienne de Loret. Ditmaal gingen we er rechtdoor, met oog voor de blauw-wit-blauwe rechthoekjes. We wandelden nu op de Rue de Mariembourg, afdalend naar een verder gelegen voorrangsweg N939, alwaar zich een kapel bevond. We gingen over korte afstand naar links via deze Rue de Mariembourg en betraden opnieuw de woonkern van Dourbes. Kort daarna draaiden we rechts de Rue du Petit-Roly in, ditmaal terug langs het voormalige gemeentehuis om terug de Rue de Fagnolle te betreden. We begaven ons richting kerk, om echter halverwege de straat links de Rue de Fays in te gaan, om er de pijlen ‘Haute Roche’ en ‘Aire de pique-nique’ te volgen. Het verlaten van de woonkern betekende opnieuw klimmen op een smal asfaltwegje.

We wandelden voorbij de Haute Roche, om er net voorbij een mooie picknickplaats te vinden aan de oever van de Viroin, voorzien van enkele zitbanken en picknicktafels. Een ideale gelegenheid om er om 15:25 uur even te genieten van een vieruurtje. Na deze wandelpauze wandelden we verder langs de Viroin, nog steeds op de Rue de Fays, tevens op het traject van de GR12. Aan een Y-splitsing begaven we ons linksaf op een stijgende weg, welke leidde voorbij het Croix Sauvage, opgericht naar aanleiding van het overlijden in februari 1862 van Jacques Sauvage. Wat verder dienden we ons te richten op de routekens blauwe kruisjes, doch wellicht hebben we één of andere afslag gemist, waardoor we uiteindelijk een asfaltweg bereikten ter hoogte van een hoogspanningscabine, de Chemin de Paradis. We gingen de weg op naar links tot we wat verder opnieuw links de N939 konden opgaan. Na geruime tijd deze weg te hebben gevolgd bereikten we een bordje ‘Ravel Mariembourg – Dourbes’. We waren dus op de juiste terugweg naar de woonkern van Dourbes. Toen de N939 uitmondde op het kruispunt met de Rue de Givet, zagen we het agglomeratiebord van Dourbes en gingen dus links al dalend naar het eigenlijke centrum. Aan het voormalige gemeentehuis ging het linksaf op de Rue de Fagnolle, richting auto. Het was dan ook reeds 17:45 uur toen we de terugreis konden aanvangen, na een zonnige wandeldag in de streek van de Viroin.”

459: Nismes, Zaterdag 03 april 2021, 14,718 km. (9288,316 km.)

“Een wandeling uit de Dagstappergids Ardennen – deel 3, met start en aankomst te Nismes. Deze luswandeling verloopt over een afstand van 12,8 km en gaat van start ter hoogte van de Eglise Saint-Lambert in de Rue Bassidaine. We vonden alvast een parkeerplaats in de aanpalende Rue Grande. Na een hapje ter plaatse konden we omstreeks 10:45 uur de tocht aanvangen. We vertrokken dan ook aan de kerk en staken via de Rue Bassidaine het Zwart Water over dat naast de kerk stroomt. We dienden enkel oog te hebben voor de gele rechthoekjes, welke ons verder de weg zouden aangeven. We passeerden het links gelegen gemeentepark en gingen rechtdoor via de Rue des Juifs. Ter hoogte van de eerste haakse bocht naar links, verlieten we de openbare weg naar rechts via enkele trappen en begonnen aan een steile klim, richting bos. Een smal wegje liet ons vrij vlug boven het dorp uitkomen. Daar hebben we wellicht een afslag naar links over het hoofd gezien, daar we, eenmaal doorheen het bos uitkwamen op een dwars gelegen smalle asfaltweg. We volgden die even naar rechts, in de richting van een nabij gelegen kruispunt en bevonden ons in de Rue Orgeveau. We troffen er een wegwijzer welke de richting aangaf van de Fondry des Chiens. Fondry’s zijn een soort openluchtgrotten. Daar deze eerste Fondry op onze route lag en om verder verdwalen te voorkomen, kozen we bijgevolg deze richting.

We begaven ons naar rechts en begonnen opnieuw aan een beklimming, richting Fondry des Chiens. We kwamen wat later aan ter hoogte van een kleine parking en tevens enkele picknickbanken op de plaats waar kon worden van start gegaan voor enkele korte wandelingen. Ter plaaste benoemd als ‘Départ marche nordique Nismes’. We pauzeerden even op één van de banken en genoten van een broodje en een drankje. Na deze korte onderbreking wandelden we verder richting Fondry des Chiens. Na nog wat aan hoogte te hebben gewonnen troffen we het baken ‘Fondry des Chiens en tevens de befaamde grotten. We namen de tijd enkele foto’s te nemen en wandelden ondertussen in tegenwijzerzin omheen de site. Eenmaal er voorbij bevonden we ons op het traject van de GR125, om vrij snel naar rechts via een smal paadje af te dalen. Beneden aangekomen ging het rechtsaf en begonnen we opnieuw aan een geleidelijke klim welke ons terug het bos liet ingaan. Geruime tijd konden we genieten van een breder bospad dat langzaam begon te dalen tot we aan het einde van het bos terecht kwamen op een smalle dalende asfaltweg, de Rue Saint Joseph. Via deze weg daalden we verder af richting centrum van Nismes. Een bocht later ging de weg over in de Rue Sainte Anne.

In dalende lijn zetten we onze wandeling verder tot we links de Rue Pierre Bosseau konden inslaan, welke ons verderop via een brug opnieuw het Zwarte Water liet oversteken. Aan de overkant van het water gingen we links verder in de Rue du Calvaire. Rechts in het begin van de straat bevond zich inderdaad de ‘Calvaire du Baty’. Vanaf deze plaats dienden we nu enkel nog oog te hebben voor de rood-witte markeringen van de GR125, alsook blauwe rechthoekjes, welke ons verder op het juiste pad zouden houden. De Rue du Calvaire hield vooreerst in dat we begonnen aan een volgende lange en vrij steile beklimming. Toen we een Y-splitsing bereikten, volgden we de betreffende routetekens en kozen dus de linkerweg. Zo verlieten we de bebouwde wereld en betraden even later een smal wandelpad tussen weiden links en bos rechts. We konden links het verloop van het Zwarte Water min of meer zien tussen de bomen. Af en toe dienden we wat hoogteverschillen te overwinnen, nu eens dichter bij de waterloop, dan weer er wat verder van verwijderd. We bevonden ons trouwens tevens op een gedeelte van een route naar Santiago de Compostela, getuige de bekende stickers op de bomen. Links kregen we in de verte zicht op het dorp Petigny, waar de kerktoren de blikvanger bleek te zijn.

Tenslotte mondde de tot nog toe gevolgde weg uit op een bredere grindweg welke eindigde ter hoogte van een brug over het Zwarte Water. Net voor de brug troffen we een soort pomphuisje aan, alwaar we even uit de wind konden plaatsnemen op een betonnen blok om er even te denken aan de inwendige mens. Na wat te hebben genoten van een rustpauze, gingen we opnieuw op weg. De grindweg gaf toegang tot de Rue des Monts, welke we rechts opgingen. We lieten op die manier het Zwarte Water achter ons. Andermaal begonnen we aan een nieuwe beklimming, vooreerst voorbij een pas aangelegde speeltuin. Nog wat hoger passeerden we de straat ‘Devant le Village’ om nadien terecht te komen op een driesprong. Daar verlieten we de Rue des Monts naar rechts, en kregen een nog steilere klim voor de voeten op een rotsig pad. Nog wat hoger gekomen via deze Chemin de Notre-Dame de Foix, hielden we even halt aan de betreffende kapel ter ere van de Notre-Dame de Foix. Kapel is een groot woord voor een bouwwerkje van amper een meter hoog, maar wel omgeven door vier mooie lindes. Nog verder fors stijgend op een rotsig pad eindigde dit smalle pad op een dwars gelegen asfaltweg, Domeine de Bouvreuils, alwaar we rechtsaf gingen. Aan een pyloon ging het andermaal naar rechts en wandelden we door een klein bebouwde zone.

We betraden opnieuw het bos en herwonnen nog wat aan hoogte tot we de top bereikten op zowat 253 m boven de zeespiegel. We gingen voorbij een soort ‘Villa des Oursons’ om dan via een brede bosweg te beginnen aan een geleidelijke afdaling. We bevonden ons wat later opnieuw op het traject van de GR125, doch hadden nog steeds de blauwe rechthoekjes gevolgd. Even later konden we even pauzeren op een zitbank in het zonnetje, om er te genieten van een hapje en dit aan de Matricolo, de grootste fondry van Mismes. Weliswaar bijna volledig overgroeid. Na deze aangename rustpauze gingen we ter hoogte van deze fondry haaks rechtsaf en stapten nu in plaats van doorheen een loofbos, door een dennenbos. We hadden er even voorheen de GR125 verlaten. Op weg door het bos stapten we nog voorbij enkele kleine fondry’s. Nog steeds verder dalend naderden we stilaan opnieuw het centrum van Nismes. De afdaling werd steiler, zodat we konden gebruik maken van houten relingen. We betraden vervolgens een steil kasseiwegje, waar we ook via relingen veilig konden afdalen. We bereikten opnieuw de bebouwde wereld om er via de Rue Vieille-Eglise de wandeling te eindigen ter hoogte van de kerk.

Na exact 14,718 km waren we aan het einde gekomen van deze toch wel vermoeiende wandeltocht. Alvorens de terugreis aan te vangen, namen we nog even de tijd voor een take-away koffie naast de kerk in het café Rive Gauche. Nadien wandelden we nog even doorheen het Parc Communal van Nismes, alwaar we enkele kunstwerken konden bekijken. Uiteindelijk namen we even later afscheid van het drukke Nismes om richting thuishaven te rijden.”

185: Dourbes, Zaterdag 07 augustus 2010, 20,4 km. (3682,148 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 7/8/2010 – 5670 Dourbes (Namur), Marche des Hautes Roches, 4-6-10-13-20-30-42 km. Marcheurs des Hautes Roches – Dourbes. Départ: Salle Dothorpa. Parcours tres boisés et vallonés avec de nombreux points de vue. Village classé dans les plus beaux de Belgique. Vallée du Viroin.’ Na afloop van deze enigszins vermoeiende wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond laat het relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:12 uur.

“Dit weekend werd door de Marcheurs de Hautes-Roches uit Dourbes (Viroinval), gelegen in de provincie Namur, een tweedaagse wandeltocht georganiseerd onder de toepasselijke naam Marche des Hautes Roches. Wij namen vandaag deel aan deze unieke wandeling, gesitueerd in een prachtig natuurlijk decor. Plaats van afspraak deze ochtend was gelegen in de Salle Dothorpa op de Place Communale te Dourbes-sur-Viroin. Met enige moeite vonden we na een lange autorit toch een plaatsje op wandelafstand van de startzaal. Even later konden we even proeven van de lokale koffie, alvorens de omgeving te gaan verkennen. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 6, 10, 13, 20, 30 of 42 km. Aangezien wij slechts om half tien Dourbes hadden bereikt, namen we deel aan de 20 km wandeling, met een exacte lengte volgens de inrichters van 20,4 km.

Bij het verlaten van de startlocatie, was men reeds doende met het aanmaken van het vuur voor de barbecue. Met de geur van houtskool in de neus, sloegen wij linksaf, in de richting van het kruispunt midden het kleine dorp. Aldaar ging het linksaf, terwijl de deelnemers aan de 4 km aldaar rechtdoor de rest van het deelnemersveld verlieten. Wij wandelden via een lichte helling de dorpskom uit en kwamen langs het plaatsnaambord Dourbes, alwaar een levensgrote kruiwagen was geplaatst voorzien van bloemen. Wij hebben een poging ondernomen het vehikel enigszins te verplaatsen, doch hebben het bij een poging gelaten. We vervolgden onze weg tot aan een kapel, alwaar we rechts afsloegen, hierbij de richting volgend van de Montagne-aux-Buis. Gestaag klimmend ging het via een smalle asfaltweg verder, tot we een links gelegen grindpad bereikten. Daar vervolgden de 6 km-wandelaars de openbare weg, terwijl de rest het links gelegen pad opging. Op die manier bereikten we even verderop het Réserve naturelle Ardenne & Gaume de la Montagne-aux-Buis.

Een brede veldweg leidde ons doorheen dit prachtige natuurgebied, alwaar we reeds links en rechts konden genieten van de ons omringende bossen. Het 10 km traject ging iets verder links het bos reeds in, terwijl de anderen rechtdoor het brede pad volgden. Af en toe werd de ondergrond iets zanderig, voorzien van de typische steenslag zoals we die in de Ardennen kennen. Het gestage klimmen ging nog steeds door, tot we hogerop een haakse bocht naar links dienden te maken en het pad geleidelijk daalde. Zo bereikten we even verder de rand van het bosgebied en kregen we een uniek zicht over de vallei en enkele rotspartijen in de verte. Zo kregen we ook al een idee op welke hoogte we ons hier reeds bevonden. We konden even genieten van dit prachtig zicht, waarna we begonnen aan een stukje daal- en klimwerk op de flank van deze helling. Op deze helling ging het uiteindelijk terug bergop, in de richting van het hoger gelegen bos.

Eenmaal het bos bereikt, volgden we een breed pad dat zich doorheen het bosgebied slingerde. Een links gelegen grindpad diende even later te worden bewandeld tot we een splitsing bereikten, alwaar de 13, 20 en 30 km het linkse pad volgden en de 42 km het rechtse pad. Hier begonnen we aan een langzame afdaling doorheen het donkere bosgebied. Af en toe was het pad iets overgroeid en hadden we het gevoel een kleine tunnel te volgen. Langzaam bereikten we even later stilaan terug het dal, tot we plotseling haaks naar links dienden af te slaan en in tegenovergestelde richting wandelden. Heel even ging het nog gestaag de hoogte in, tot we korte tijd later een rechts gelegen asfaltwegje bereikten en meteen de open weilanden konden zien. Hier bemerkten we diverse kampplaatsen van enkele jeugdbewegingen. Tussen deze kampen door wandelden we verder tot aan het kleine station van Nismes (Viroinval). Toen we even achterom keken, zagen we in de verte de hoge rotsen waar we even voorheen een korte passage hadden gemaakt.

Nu zagen we enkele medewandelaars bezig aan hun klimpartij. Ter hoogte van de spoorlijn waren we ondertussen 6,6 km ver en werden aldaar voorzien van gratis waterbedeling. Even de gelegenheid voor een korte pauze. Nadien trokken we terug op weg, ditmaal slechts voor een stukje wandeling van 1,6 km. We volgden de openbare weg doorheen Nismes, in de richting van een waterloop, de Eau Noire. Via een brugje over deze beek, bereikten we een soort park, waar enkele chalets waren gebouwd. Even later bemerkten we links van de weg een houtverwerkingsbedrijf en om de hoek zagen we een asfaltwegje dat ons even later naar adem zou laten happen. Hier diende stevig te worden geklommen en onze wandelsnelheid zakte hier fel. Rechts van de weg stonden enkele steile rotsen en met de aanwezigheid van de zon, kregen we het heel even warm. Gelukkig, toen we boven waren geraakt, bereikten we een open plek ter hoogte van het bos en hier kregen we de eerste ware controle Chez Raoul.

Een caravan, voorzien van een tentje liet de wandelaars toe even de rusten. We namen de gelegenheid te baat een hapje te eten en een drankje te nuttigen. De braambessen even verderop, waren reeds meer dan eetbaar, we lieten ze ons dan ook smaken. We hadden nu 8,2 km afgelegd en waren toch wel onder de indruk van de omgeving. Het zou echter nog maar het begin zijn van een prachtige wandeltocht. We bevonden ons nu immers in de Réserves naturelles domaniales du Viroin - Les Abannets.  Na de eerste stempel op de controlekaart, waren we klaar voor het volgende gedeelte van de wandeltocht. Voorzien van veel zonneschijn, verlieten we de controlepost om een brede veldweg te volgen, die ons geleidelijk liet afdalen naar het bos ietsje verderop. Eenmaal het bos bereikt konden we wat steviger dalen en even later konden we een keuze maken uit twee trajecten: naar links een gemakkelijk traject voor 10 en 13 km, naar rechts een moeilijk traject voor de rest van de wandelaars. We sloegen rechtsaf en kregen meteen de blauwgele stickers in het oog, een aanduiding voor een pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

We konden dus even het parcours een stukje voorverkennen, met het oog op onze latere grote plannen. Vandaag hielden we het nog bij dit kleine stukje Camino. Het bospad dat we volgden liet ons korte tijd later stevig afdalen en het moet gezegd, het wandelde vlot naar beneden. Een heel steil stukje afdaling geschiedde van boom tot boom, waarna we enkele trappen kregen te verwerken op onze weg. We dwarsten wat later een kleine spoorlijn, met links in de verte een kleine tunnel, om aan de overkant van de spoorlijn opnieuw een serie trappen aan te treffen. Beneden gekomen volgden we geruime tijd over een smal paadje, de loop van de ernaast kabbelende beek. Het water stond amper 10 cm hoog, doch dit gaf toch aanleiding tot het maken van enkele foto’s. Het paadje leidde verder langsheen enkele steile rotsen en kronkelde tussen de enorme bomen. Het pad bereikte wat verderop enkele weilanden en daar kregen we zicht op de ruïne, hoop boven de rotsen.

We staken het brugje over de Viroin over en herkenden de kampplaats uit onze vroegere KSA-tijd. Hier beleefden we ooit onbezonnen jeugdjaren, een raar gevoel er later plotseling te moeten aan terugdenken. Ter hoogte van het brugje sloegen de deelnemers aan de 10 en 13 km linksaf, de rest nam de andere richting. We volgden nu het brede pad langsheen de Viroin en zaten meteen op het traject van de GR12. Luttele meters verder bereikten we na 11,4 km een andere controlepost Chez Michel, alweer een tentje stond opgesteld bezijden het pad. Hier konden we even verpozen en kijken naar de prachtige omgeving. We konden nog lang blijven hangen op de controle, doch uiteindelijk dienden we onze weg te vervolgen. Na de controle kregen we de steilste beklimming van de dag te verwerken. Een breed pad, bestaande uit een rotsige ondergrond en met losliggend gesteente, leek eindeloos de hoogte in te gaan. Hier dienden we opnieuw het gaspedaal los te laten en af en toe even halt te houden om naar lucht te happen.

Dit was werkelijk berenwerk, de Camino tekens bezijden het pad ten spijt. We kregen in ieder geval een voorsmaakje van het echte werk later. Eenmaal de hoogte overwonnen, bereikten we een baken, genoemd Croix Sauvage. We bereikten nadien een open plek in het bos en kregen zicht op nieuw aangeplante bomen. In de verte konden we tal van heuvelruggen onderscheiden. Een stukje vals plat doorheen het bos, deed ons uitkomen op een smal betonbaantje. Hier konden we even op adem komen door een klein stukje te dalen, tot aan een verder gelegen grindpad links. We keerden hier linksom en wandelden in tegenovergestelde richting verder. Rechts konden we de grazende koeien bekijken en in de verte kwamen alweer rotsen te voorschijn. Een volgend baken op onze weg Roche Madoux, kon even later worden opgemerkt. We bevonden ons nu op exact 200 m boven de zeespiegel.

We volgden het pad verder om even later een kleine weg te dwarsen en aan de overzijde opnieuw het bos op te zoeken. Ditmaal bevonden we ons in de Réserves naturelles du Viroin - Le Transoi. Een smalle wegel leidde ons langsheen een omheining waarachter enkele schapen rustig aan het grazen waren. Rechts van ons konden we in de verte beneden een begraafplaats bemerken met een wel erg typische grafkelder in het centrum. Enkele torenspitsen van een verder gelegen dorpje trokken even de aandacht. Het smalle paadje verder volgend langsheen de rand van het bos, bereikten we nadien de binnenplaats van Le Relais. Hier hadden we na 15,6 km een laatste tussentijdse controle en restte ons nadien nog één stukje traject tot de eindmeet. Op het terras konden we nog een laatste maal genieten van een hapje en een drankje, alvorens terug op pad te gaan. Na het verlaten van Le Relais, volgden we de openbare weg. Om de hoek troffen we een monument aan van een gesneuvelde uit de Tweede Wereldoorlog.

Voorbij het monument sloegen we linksaf en volgden een smalle asfaltweg, welke ons opnieuw gestaag aan hoogte liet winnen. We wandelden nu langsheen velden en weilanden in de richting van het centrum van Dourbes. Een splitsing wat verderop, liet de langste afstanden nog even rechts het bos ingaan. Wij vervolgden onze weg via de openbare weg en het zou over geruime afstand zo blijven. Toen we het hoogte punt hadden bereikt, staken we een dwarsgelegen weg over en begonnen aan de laatste afdaling van de dag. Een smalle asfaltweg liet ons geleidelijk afdalen. Heel even nog kregen we een links gelegen bospad te verwerken, maar uiteindelijk bereikten we nadien de lager gelegen vallei. Achter ons kregen we plotseling zich op de ruïne welke zich hogerop bevond. Jammer genoeg hadden we die niet van dichtbij kunnen zien.

We volgden nadien nog een stukje aardeweg om uit te komen ter hoogte van het plaatselijke kerkje en een Mariagrot. De laatste foto’s van de dag werden genomen en zo bereikten we de kleine dorpskom van Dourbes. Twee straten verder bereikten we na 20,4 km de eindstreep. Een zucht van opluchting was meteen duidelijk hoorbaar. Na de eindcontrole en nog een drankje, begonnen we aan de lange rit huiswaarts. Tijdens de wandeling hadden we het gelukkig droog kunnen houden, onderweg kondigden zich tal van buien aan en zo zou het blijven tot we onze thuishaven hadden bereikt. Meteen het einde van een prachtige dag in de Ardennen…”

We sluiten dit wandelhoofdstuk voor vandaag stilaan af, met een blik in de wandelboekjes, waarin ook toen, kort na afloop van de tocht, enkele indrukken werden neergeschreven. ‘K: Eén van de betere wandelingen. Mooi op en af, felle kuitenbijters. Bos, natuur en de ruïne. Top! J: Mooie tocht vanuit Dourbes. Doorheen tal van bossen en natuurgebieden. Langs oude kampplaats!!’