185: Dourbes, Zaterdag 07 augustus 2010, 20,4 km. (3682,148 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 7/8/2010 – 5670 Dourbes (Namur), Marche des Hautes Roches, 4-6-10-13-20-30-42 km. Marcheurs des Hautes Roches – Dourbes. Départ: Salle Dothorpa. Parcours tres boisés et vallonés avec de nombreux points de vue. Village classé dans les plus beaux de Belgique. Vallée du Viroin.’ Na afloop van deze enigszins vermoeiende wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond laat het relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:12 uur.

“Dit weekend werd door de Marcheurs de Hautes-Roches uit Dourbes (Viroinval), gelegen in de provincie Namur, een tweedaagse wandeltocht georganiseerd onder de toepasselijke naam Marche des Hautes Roches. Wij namen vandaag deel aan deze unieke wandeling, gesitueerd in een prachtig natuurlijk decor. Plaats van afspraak deze ochtend was gelegen in de Salle Dothorpa op de Place Communale te Dourbes-sur-Viroin. Met enige moeite vonden we na een lange autorit toch een plaatsje op wandelafstand van de startzaal. Even later konden we even proeven van de lokale koffie, alvorens de omgeving te gaan verkennen. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 6, 10, 13, 20, 30 of 42 km. Aangezien wij slechts om half tien Dourbes hadden bereikt, namen we deel aan de 20 km wandeling, met een exacte lengte volgens de inrichters van 20,4 km.

Bij het verlaten van de startlocatie, was men reeds doende met het aanmaken van het vuur voor de barbecue. Met de geur van houtskool in de neus, sloegen wij linksaf, in de richting van het kruispunt midden het kleine dorp. Aldaar ging het linksaf, terwijl de deelnemers aan de 4 km aldaar rechtdoor de rest van het deelnemersveld verlieten. Wij wandelden via een lichte helling de dorpskom uit en kwamen langs het plaatsnaambord Dourbes, alwaar een levensgrote kruiwagen was geplaatst voorzien van bloemen. Wij hebben een poging ondernomen het vehikel enigszins te verplaatsen, doch hebben het bij een poging gelaten. We vervolgden onze weg tot aan een kapel, alwaar we rechts afsloegen, hierbij de richting volgend van de Montagne-aux-Buis. Gestaag klimmend ging het via een smalle asfaltweg verder, tot we een links gelegen grindpad bereikten. Daar vervolgden de 6 km-wandelaars de openbare weg, terwijl de rest het links gelegen pad opging. Op die manier bereikten we even verderop het Réserve naturelle Ardenne & Gaume de la Montagne-aux-Buis.

Een brede veldweg leidde ons doorheen dit prachtige natuurgebied, alwaar we reeds links en rechts konden genieten van de ons omringende bossen. Het 10 km traject ging iets verder links het bos reeds in, terwijl de anderen rechtdoor het brede pad volgden. Af en toe werd de ondergrond iets zanderig, voorzien van de typische steenslag zoals we die in de Ardennen kennen. Het gestage klimmen ging nog steeds door, tot we hogerop een haakse bocht naar links dienden te maken en het pad geleidelijk daalde. Zo bereikten we even verder de rand van het bosgebied en kregen we een uniek zicht over de vallei en enkele rotspartijen in de verte. Zo kregen we ook al een idee op welke hoogte we ons hier reeds bevonden. We konden even genieten van dit prachtig zicht, waarna we begonnen aan een stukje daal- en klimwerk op de flank van deze helling. Op deze helling ging het uiteindelijk terug bergop, in de richting van het hoger gelegen bos.

Eenmaal het bos bereikt, volgden we een breed pad dat zich doorheen het bosgebied slingerde. Een links gelegen grindpad diende even later te worden bewandeld tot we een splitsing bereikten, alwaar de 13, 20 en 30 km het linkse pad volgden en de 42 km het rechtse pad. Hier begonnen we aan een langzame afdaling doorheen het donkere bosgebied. Af en toe was het pad iets overgroeid en hadden we het gevoel een kleine tunnel te volgen. Langzaam bereikten we even later stilaan terug het dal, tot we plotseling haaks naar links dienden af te slaan en in tegenovergestelde richting wandelden. Heel even ging het nog gestaag de hoogte in, tot we korte tijd later een rechts gelegen asfaltwegje bereikten en meteen de open weilanden konden zien. Hier bemerkten we diverse kampplaatsen van enkele jeugdbewegingen. Tussen deze kampen door wandelden we verder tot aan het kleine station van Nismes (Viroinval). Toen we even achterom keken, zagen we in de verte de hoge rotsen waar we even voorheen een korte passage hadden gemaakt.

Nu zagen we enkele medewandelaars bezig aan hun klimpartij. Ter hoogte van de spoorlijn waren we ondertussen 6,6 km ver en werden aldaar voorzien van gratis waterbedeling. Even de gelegenheid voor een korte pauze. Nadien trokken we terug op weg, ditmaal slechts voor een stukje wandeling van 1,6 km. We volgden de openbare weg doorheen Nismes, in de richting van een waterloop, de Eau Noire. Via een brugje over deze beek, bereikten we een soort park, waar enkele chalets waren gebouwd. Even later bemerkten we links van de weg een houtverwerkingsbedrijf en om de hoek zagen we een asfaltwegje dat ons even later naar adem zou laten happen. Hier diende stevig te worden geklommen en onze wandelsnelheid zakte hier fel. Rechts van de weg stonden enkele steile rotsen en met de aanwezigheid van de zon, kregen we het heel even warm. Gelukkig, toen we boven waren geraakt, bereikten we een open plek ter hoogte van het bos en hier kregen we de eerste ware controle Chez Raoul.

Een caravan, voorzien van een tentje liet de wandelaars toe even de rusten. We namen de gelegenheid te baat een hapje te eten en een drankje te nuttigen. De braambessen even verderop, waren reeds meer dan eetbaar, we lieten ze ons dan ook smaken. We hadden nu 8,2 km afgelegd en waren toch wel onder de indruk van de omgeving. Het zou echter nog maar het begin zijn van een prachtige wandeltocht. We bevonden ons nu immers in de Réserves naturelles domaniales du Viroin - Les Abannets.  Na de eerste stempel op de controlekaart, waren we klaar voor het volgende gedeelte van de wandeltocht. Voorzien van veel zonneschijn, verlieten we de controlepost om een brede veldweg te volgen, die ons geleidelijk liet afdalen naar het bos ietsje verderop. Eenmaal het bos bereikt konden we wat steviger dalen en even later konden we een keuze maken uit twee trajecten: naar links een gemakkelijk traject voor 10 en 13 km, naar rechts een moeilijk traject voor de rest van de wandelaars. We sloegen rechtsaf en kregen meteen de blauwgele stickers in het oog, een aanduiding voor een pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

We konden dus even het parcours een stukje voorverkennen, met het oog op onze latere grote plannen. Vandaag hielden we het nog bij dit kleine stukje Camino. Het bospad dat we volgden liet ons korte tijd later stevig afdalen en het moet gezegd, het wandelde vlot naar beneden. Een heel steil stukje afdaling geschiedde van boom tot boom, waarna we enkele trappen kregen te verwerken op onze weg. We dwarsten wat later een kleine spoorlijn, met links in de verte een kleine tunnel, om aan de overkant van de spoorlijn opnieuw een serie trappen aan te treffen. Beneden gekomen volgden we geruime tijd over een smal paadje, de loop van de ernaast kabbelende beek. Het water stond amper 10 cm hoog, doch dit gaf toch aanleiding tot het maken van enkele foto’s. Het paadje leidde verder langsheen enkele steile rotsen en kronkelde tussen de enorme bomen. Het pad bereikte wat verderop enkele weilanden en daar kregen we zicht op de ruïne, hoop boven de rotsen.

We staken het brugje over de Viroin over en herkenden de kampplaats uit onze vroegere KSA-tijd. Hier beleefden we ooit onbezonnen jeugdjaren, een raar gevoel er later plotseling te moeten aan terugdenken. Ter hoogte van het brugje sloegen de deelnemers aan de 10 en 13 km linksaf, de rest nam de andere richting. We volgden nu het brede pad langsheen de Viroin en zaten meteen op het traject van de GR12. Luttele meters verder bereikten we na 11,4 km een andere controlepost Chez Michel, alweer een tentje stond opgesteld bezijden het pad. Hier konden we even verpozen en kijken naar de prachtige omgeving. We konden nog lang blijven hangen op de controle, doch uiteindelijk dienden we onze weg te vervolgen. Na de controle kregen we de steilste beklimming van de dag te verwerken. Een breed pad, bestaande uit een rotsige ondergrond en met losliggend gesteente, leek eindeloos de hoogte in te gaan. Hier dienden we opnieuw het gaspedaal los te laten en af en toe even halt te houden om naar lucht te happen.

Dit was werkelijk berenwerk, de Camino tekens bezijden het pad ten spijt. We kregen in ieder geval een voorsmaakje van het echte werk later. Eenmaal de hoogte overwonnen, bereikten we een baken, genoemd Croix Sauvage. We bereikten nadien een open plek in het bos en kregen zicht op nieuw aangeplante bomen. In de verte konden we tal van heuvelruggen onderscheiden. Een stukje vals plat doorheen het bos, deed ons uitkomen op een smal betonbaantje. Hier konden we even op adem komen door een klein stukje te dalen, tot aan een verder gelegen grindpad links. We keerden hier linksom en wandelden in tegenovergestelde richting verder. Rechts konden we de grazende koeien bekijken en in de verte kwamen alweer rotsen te voorschijn. Een volgend baken op onze weg Roche Madoux, kon even later worden opgemerkt. We bevonden ons nu op exact 200 m boven de zeespiegel.

We volgden het pad verder om even later een kleine weg te dwarsen en aan de overzijde opnieuw het bos op te zoeken. Ditmaal bevonden we ons in de Réserves naturelles du Viroin - Le Transoi. Een smalle wegel leidde ons langsheen een omheining waarachter enkele schapen rustig aan het grazen waren. Rechts van ons konden we in de verte beneden een begraafplaats bemerken met een wel erg typische grafkelder in het centrum. Enkele torenspitsen van een verder gelegen dorpje trokken even de aandacht. Het smalle paadje verder volgend langsheen de rand van het bos, bereikten we nadien de binnenplaats van Le Relais. Hier hadden we na 15,6 km een laatste tussentijdse controle en restte ons nadien nog één stukje traject tot de eindmeet. Op het terras konden we nog een laatste maal genieten van een hapje en een drankje, alvorens terug op pad te gaan. Na het verlaten van Le Relais, volgden we de openbare weg. Om de hoek troffen we een monument aan van een gesneuvelde uit de Tweede Wereldoorlog.

Voorbij het monument sloegen we linksaf en volgden een smalle asfaltweg, welke ons opnieuw gestaag aan hoogte liet winnen. We wandelden nu langsheen velden en weilanden in de richting van het centrum van Dourbes. Een splitsing wat verderop, liet de langste afstanden nog even rechts het bos ingaan. Wij vervolgden onze weg via de openbare weg en het zou over geruime afstand zo blijven. Toen we het hoogte punt hadden bereikt, staken we een dwarsgelegen weg over en begonnen aan de laatste afdaling van de dag. Een smalle asfaltweg liet ons geleidelijk afdalen. Heel even nog kregen we een links gelegen bospad te verwerken, maar uiteindelijk bereikten we nadien de lager gelegen vallei. Achter ons kregen we plotseling zich op de ruïne welke zich hogerop bevond. Jammer genoeg hadden we die niet van dichtbij kunnen zien.

We volgden nadien nog een stukje aardeweg om uit te komen ter hoogte van het plaatselijke kerkje en een Mariagrot. De laatste foto’s van de dag werden genomen en zo bereikten we de kleine dorpskom van Dourbes. Twee straten verder bereikten we na 20,4 km de eindstreep. Een zucht van opluchting was meteen duidelijk hoorbaar. Na de eindcontrole en nog een drankje, begonnen we aan de lange rit huiswaarts. Tijdens de wandeling hadden we het gelukkig droog kunnen houden, onderweg kondigden zich tal van buien aan en zo zou het blijven tot we onze thuishaven hadden bereikt. Meteen het einde van een prachtige dag in de Ardennen…”

We sluiten dit wandelhoofdstuk voor vandaag stilaan af, met een blik in de wandelboekjes, waarin ook toen, kort na afloop van de tocht, enkele indrukken werden neergeschreven. ‘K: Eén van de betere wandelingen. Mooi op en af, felle kuitenbijters. Bos, natuur en de ruïne. Top! J: Mooie tocht vanuit Dourbes. Doorheen tal van bossen en natuurgebieden. Langs oude kampplaats!!’