Deze georganiseerde tocht werd in
de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 7/8/2010 –
5670 Dourbes (Namur), Marche des Hautes Roches, 4-6-10-13-20-30-42 km. Marcheurs des Hautes Roches –
Dourbes. Départ: Salle Dothorpa. Parcours tres boisés et vallonés avec de
nombreux points de vue. Village classé dans les plus beaux de Belgique. Vallée du
Viroin.’ Na afloop van deze enigszins vermoeiende wandeltocht, schreven
we nog dezelfde avond laat het relaas met betrekking tot onze belevenissen
onderweg, omstreeks 21:12 uur.
“Dit weekend werd door de
Marcheurs de Hautes-Roches uit Dourbes (Viroinval), gelegen in de provincie
Namur, een tweedaagse wandeltocht georganiseerd onder de toepasselijke naam
Marche des Hautes Roches. Wij namen vandaag deel aan deze unieke wandeling,
gesitueerd in een prachtig natuurlijk decor. Plaats van afspraak deze ochtend
was gelegen in de Salle Dothorpa op de Place Communale te Dourbes-sur-Viroin.
Met enige moeite vonden we na een lange autorit toch een plaatsje op
wandelafstand van de startzaal. Even later konden we even proeven van de lokale
koffie, alvorens de omgeving te gaan verkennen. Er kon worden gekozen uit de
volgende afstanden: 4, 6, 10, 13, 20, 30 of 42 km. Aangezien wij slechts om
half tien Dourbes hadden bereikt, namen we deel aan de 20 km wandeling, met een
exacte lengte volgens de inrichters van 20,4 km.
Bij het verlaten van de
startlocatie, was men reeds doende met het aanmaken van het vuur voor de
barbecue. Met de geur van houtskool in de neus, sloegen wij linksaf, in de
richting van het kruispunt midden het kleine dorp. Aldaar ging het linksaf,
terwijl de deelnemers aan de 4 km aldaar rechtdoor de rest van het
deelnemersveld verlieten. Wij wandelden via een lichte helling de dorpskom uit
en kwamen langs het plaatsnaambord Dourbes, alwaar een levensgrote kruiwagen
was geplaatst voorzien van bloemen. Wij hebben een poging ondernomen het
vehikel enigszins te verplaatsen, doch hebben het bij een poging gelaten. We
vervolgden onze weg tot aan een kapel, alwaar we rechts afsloegen, hierbij de
richting volgend van de Montagne-aux-Buis. Gestaag klimmend ging het via een
smalle asfaltweg verder, tot we een links gelegen grindpad bereikten. Daar
vervolgden de 6 km-wandelaars de openbare weg, terwijl de rest het links
gelegen pad opging. Op die manier bereikten we even verderop het Réserve
naturelle Ardenne & Gaume de la Montagne-aux-Buis.
Een brede veldweg leidde ons
doorheen dit prachtige natuurgebied, alwaar we reeds links en rechts konden
genieten van de ons omringende bossen. Het 10 km traject ging iets verder links
het bos reeds in, terwijl de anderen rechtdoor het brede pad volgden. Af en toe
werd de ondergrond iets zanderig, voorzien van de typische steenslag zoals we
die in de Ardennen kennen. Het gestage klimmen ging nog steeds door, tot we
hogerop een haakse bocht naar links dienden te maken en het pad geleidelijk
daalde. Zo bereikten we even verder de rand van het bosgebied en kregen we een
uniek zicht over de vallei en enkele rotspartijen in de verte. Zo kregen we ook
al een idee op welke hoogte we ons hier reeds bevonden. We konden even genieten
van dit prachtig zicht, waarna we begonnen aan een stukje daal- en klimwerk op
de flank van deze helling. Op deze helling ging het uiteindelijk terug bergop,
in de richting van het hoger gelegen bos.
Eenmaal het bos bereikt, volgden
we een breed pad dat zich doorheen het bosgebied slingerde. Een links gelegen
grindpad diende even later te worden bewandeld tot we een splitsing bereikten,
alwaar de 13, 20 en 30 km het linkse pad volgden en de 42 km het rechtse pad.
Hier begonnen we aan een langzame afdaling doorheen het donkere bosgebied. Af
en toe was het pad iets overgroeid en hadden we het gevoel een kleine tunnel te
volgen. Langzaam bereikten we even later stilaan terug het dal, tot we
plotseling haaks naar links dienden af te slaan en in tegenovergestelde richting
wandelden. Heel even ging het nog gestaag de hoogte in, tot we korte tijd later
een rechts gelegen asfaltwegje bereikten en meteen de open weilanden konden
zien. Hier bemerkten we diverse kampplaatsen van enkele jeugdbewegingen. Tussen
deze kampen door wandelden we verder tot aan het kleine station van Nismes
(Viroinval). Toen we even achterom keken, zagen we in de verte de hoge rotsen
waar we even voorheen een korte passage hadden gemaakt.
Nu zagen we enkele medewandelaars
bezig aan hun klimpartij. Ter hoogte van de spoorlijn waren we ondertussen 6,6
km ver en werden aldaar voorzien van gratis waterbedeling. Even de gelegenheid
voor een korte pauze. Nadien trokken we terug op weg, ditmaal slechts voor een
stukje wandeling van 1,6 km. We volgden de openbare weg doorheen Nismes, in de
richting van een waterloop, de Eau Noire. Via een brugje over deze beek,
bereikten we een soort park, waar enkele chalets waren gebouwd. Even later
bemerkten we links van de weg een houtverwerkingsbedrijf en om de hoek zagen we
een asfaltwegje dat ons even later naar adem zou laten happen. Hier diende
stevig te worden geklommen en onze wandelsnelheid zakte hier fel. Rechts van de
weg stonden enkele steile rotsen en met de aanwezigheid van de zon, kregen we
het heel even warm. Gelukkig, toen we boven waren geraakt, bereikten we een
open plek ter hoogte van het bos en hier kregen we de eerste ware controle Chez
Raoul.
Een caravan, voorzien van een
tentje liet de wandelaars toe even de rusten. We namen de gelegenheid te baat een
hapje te eten en een drankje te nuttigen. De braambessen even verderop, waren
reeds meer dan eetbaar, we lieten ze ons dan ook smaken. We hadden nu 8,2 km
afgelegd en waren toch wel onder de indruk van de omgeving. Het zou echter nog
maar het begin zijn van een prachtige wandeltocht. We bevonden ons nu immers in
de Réserves naturelles domaniales du Viroin - Les Abannets. Na de eerste stempel op de controlekaart,
waren we klaar voor het volgende gedeelte van de wandeltocht. Voorzien van veel
zonneschijn, verlieten we de controlepost om een brede veldweg te volgen, die
ons geleidelijk liet afdalen naar het bos ietsje verderop. Eenmaal het bos
bereikt konden we wat steviger dalen en even later konden we een keuze maken
uit twee trajecten: naar links een gemakkelijk traject voor 10 en 13 km, naar
rechts een moeilijk traject voor de rest van de wandelaars. We sloegen rechtsaf
en kregen meteen de blauwgele stickers in het oog, een aanduiding voor een
pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.
We konden dus even het parcours
een stukje voorverkennen, met het oog op onze latere grote plannen. Vandaag
hielden we het nog bij dit kleine stukje Camino. Het bospad dat we volgden liet
ons korte tijd later stevig afdalen en het moet gezegd, het wandelde vlot naar
beneden. Een heel steil stukje afdaling geschiedde van boom tot boom, waarna we
enkele trappen kregen te verwerken op onze weg. We dwarsten wat later een
kleine spoorlijn, met links in de verte een kleine tunnel, om aan de overkant
van de spoorlijn opnieuw een serie trappen aan te treffen. Beneden gekomen
volgden we geruime tijd over een smal paadje, de loop van de ernaast kabbelende
beek. Het water stond amper 10 cm hoog, doch dit gaf toch aanleiding tot het
maken van enkele foto’s. Het paadje leidde verder langsheen enkele steile
rotsen en kronkelde tussen de enorme bomen. Het pad bereikte wat verderop
enkele weilanden en daar kregen we zicht op de ruïne, hoop boven de rotsen.
We staken het brugje over de
Viroin over en herkenden de kampplaats uit onze vroegere KSA-tijd. Hier
beleefden we ooit onbezonnen jeugdjaren, een raar gevoel er later plotseling te
moeten aan terugdenken. Ter hoogte van het brugje sloegen de deelnemers aan de
10 en 13 km linksaf, de rest nam de andere richting. We volgden nu het brede pad
langsheen de Viroin en zaten meteen op het traject van de GR12. Luttele meters
verder bereikten we na 11,4 km een andere controlepost Chez Michel, alweer een
tentje stond opgesteld bezijden het pad. Hier konden we even verpozen en kijken
naar de prachtige omgeving. We konden nog lang blijven hangen op de controle,
doch uiteindelijk dienden we onze weg te vervolgen. Na de controle kregen we de
steilste beklimming van de dag te verwerken. Een breed pad, bestaande uit een
rotsige ondergrond en met losliggend gesteente, leek eindeloos de hoogte in te
gaan. Hier dienden we opnieuw het gaspedaal los te laten en af en toe even halt
te houden om naar lucht te happen.
Dit was werkelijk berenwerk, de
Camino tekens bezijden het pad ten spijt. We kregen in ieder geval een
voorsmaakje van het echte werk later. Eenmaal de hoogte overwonnen, bereikten
we een baken, genoemd Croix Sauvage. We bereikten nadien een open plek in het
bos en kregen zicht op nieuw aangeplante bomen. In de verte konden we tal van
heuvelruggen onderscheiden. Een stukje vals plat doorheen het bos, deed ons
uitkomen op een smal betonbaantje. Hier konden we even op adem komen door een
klein stukje te dalen, tot aan een verder gelegen grindpad links. We keerden
hier linksom en wandelden in tegenovergestelde richting verder. Rechts konden
we de grazende koeien bekijken en in de verte kwamen alweer rotsen te
voorschijn. Een volgend baken op onze weg Roche Madoux, kon even later worden
opgemerkt. We bevonden ons nu op exact 200 m boven de zeespiegel.
We volgden het pad verder om even
later een kleine weg te dwarsen en aan de overzijde opnieuw het bos op te
zoeken. Ditmaal bevonden we ons in de Réserves naturelles du Viroin - Le
Transoi. Een smalle wegel leidde ons langsheen een omheining waarachter enkele
schapen rustig aan het grazen waren. Rechts van ons konden we in de verte
beneden een begraafplaats bemerken met een wel erg typische grafkelder in het
centrum. Enkele torenspitsen van een verder gelegen dorpje trokken even de
aandacht. Het smalle paadje verder volgend langsheen de rand van het bos,
bereikten we nadien de binnenplaats van Le Relais. Hier hadden we na 15,6 km
een laatste tussentijdse controle en restte ons nadien nog één stukje traject
tot de eindmeet. Op het terras konden we nog een laatste maal genieten van een
hapje en een drankje, alvorens terug op pad te gaan. Na het verlaten van Le
Relais, volgden we de openbare weg. Om de hoek troffen we een monument aan van
een gesneuvelde uit de Tweede Wereldoorlog.
Voorbij het monument sloegen we
linksaf en volgden een smalle asfaltweg, welke ons opnieuw gestaag aan hoogte
liet winnen. We wandelden nu langsheen velden en weilanden in de richting van
het centrum van Dourbes. Een splitsing wat verderop, liet de langste afstanden
nog even rechts het bos ingaan. Wij vervolgden onze weg via de openbare weg en
het zou over geruime afstand zo blijven. Toen we het hoogte punt hadden
bereikt, staken we een dwarsgelegen weg over en begonnen aan de laatste
afdaling van de dag. Een smalle asfaltweg liet ons geleidelijk afdalen. Heel
even nog kregen we een links gelegen bospad te verwerken, maar uiteindelijk
bereikten we nadien de lager gelegen vallei. Achter ons kregen we plotseling
zich op de ruïne welke zich hogerop bevond. Jammer genoeg hadden we die niet van
dichtbij kunnen zien.
We volgden nadien nog een stukje
aardeweg om uit te komen ter hoogte van het plaatselijke kerkje en een
Mariagrot. De laatste foto’s van de dag werden genomen en zo bereikten we de
kleine dorpskom van Dourbes. Twee straten verder bereikten we na 20,4 km de
eindstreep. Een zucht van opluchting was meteen duidelijk hoorbaar. Na de
eindcontrole en nog een drankje, begonnen we aan de lange rit huiswaarts.
Tijdens de wandeling hadden we het gelukkig droog kunnen houden, onderweg kondigden
zich tal van buien aan en zo zou het blijven tot we onze thuishaven hadden
bereikt. Meteen het einde van een prachtige dag in de Ardennen…”
We sluiten dit wandelhoofdstuk
voor vandaag stilaan af, met een blik in de wandelboekjes, waarin ook toen, kort
na afloop van de tocht, enkele indrukken werden neergeschreven. ‘K: Eén van de
betere wandelingen. Mooi op en af, felle kuitenbijters. Bos, natuur en de
ruïne. Top! J: Mooie tocht vanuit Dourbes. Doorheen tal van bossen en
natuurgebieden. Langs oude kampplaats!!’