525: Huldenberg, Zaterdag 26 oktober 2019, 12,3 km. (10.405,74 km.)

“Een volgende geplande wandeltocht langs het traject van de GR512, de Brabantse Heuvelroute, ging van start in Huldenberg. Na een voorafgaande verplaatsing via bus en trein kwamen we terug op het Gemeenteplein van deze gemeente, om er omstreeks 10:30 uur een volgende etappe aan te vangen. We verlieten dan ook het Gemeenteplein en begaven ons links in de Elzasstraat tot aan de daar geplaatste wandelboom, om er vast te stellen dat er nog 96 km bleef af te leggen tot het eindpunt in Geraardsbergen. We gingen er rechtsaf op een kronkelende grindweg naast de Ijse. Op het einde, net aan het Molenhof, een watermolen op de Ijse, ging de grindweg over in een smalle kasseiweg en maakte een bocht naar rechts omheen de molen. Daar verkregen we tevens de rood-witte tekens van de GR579 erbij. In de bocht ging het via een brugje over de Ijse en leidde het kasseiwegje naar de N253, de De Peuthystraat. Links verkregen we doorheen het hek zicht op het Kasteel van Huldenberg. We kruisten de weg om aan de overzijde de doodlopende Dreefstraat in te gaan, een smalle asfaltweg. We wandelden via de Dreefstraat tot aan de eerste kruising, ondertussen reeds op een onverharde weg met het karakter van een holle weg. We hielden er omstreeks 10:50 uur even halt voor een picknick.

Na een korte wandel- en eetpauze, ging onze wandelroute haaks linksaf en betraden we de Onze-Lieve-Vrouw Weg, onverhard en min of meer eveneens lijkend op een holle weg tussen akkerland. Zowat 450 m verder, nogmaals op een kruispunt van veldwegen, verlieten we de Onze-Lieve-Vrouw Weg naar rechts op een andere onverharde veldweg. Na deze veldweg een 400-tal meter te hebben gevolgd, ging het aan de eerste kruising linksaf. Ondertussen konden we genieten van de bloeiende koolzaadvelden. Door middel van deze Vanderkelenstraat ging het zowat 500 m rechtdoor tot we rechts een grasweg konden opgaan. Op het einde ging de weg over in een smalle kasseiweg welke bochtte naar rechts en die ons even aan hoogte liet winnen. Op die manier kwamen we terecht in Lindaal om er de bocht naar links te nemen. Aan een eerste splitsing volgden we Lindaal naar rechts tot aan een tweede splitsing om daar andermaal rechts Lindaal verder te blijven bewandelen. Een stijgende betegelde weg leidde langs de rand van een bos, waar we in de berm tal van paddestoelen konden bewonderen. Uiteindelijk eindigde Lindaal ter hoogte van de Duisburgsesteeenweg, ondertussen op het grondgebied van de gemeente Eizer. Schuin rechts konden we de plaatselijke St.- Maria Magdalenakerk waarnemen.

Inmiddels de klok van 11:50 uur nabij, gingen we in het centrum van Eizer op zoek naar een kopje koffie. We vonden tenslotte iets voorbij de kerk Staminee Bij Jokke, waar we op het terras even konden genieten van een wandelpauze en uiteraard een kopje koffie. Na dit oponthoud keerden we op onze stappen terug en wandelden langs de Duisburgsesteenweg opnieuw voorbij de kerk en de links gelegen straat Lindaal, om kort daarna rechtsaf te draaien in de Bekestraat. Na 150 m de Bekestraat te hebben gevolgd en net voorbij het bord einde bebouwde kom, betraden we rechtdoor een wandelpad links van de weg. Na een ruime bocht naar links doorheen een kleine zone bos en ter hoogte van de kruising met een kasseiweg, hielden we links aan en stapten verder op de Ketelheide. De brede grasweg bracht ons tot aan de Koestraat welke we kruisten, om aan de overzijde verder te gaan op een volgende grasweg. Een halve kilometer verder ging het haaks rechtsaf het bos in. Een bospad liet ons genieten van een mooi stukje natuur behorende tot het Kapucijnenbos. Na over een afstand van 800 m het bospad te hebben bewandeld, bereikten we een kruispunt van meerdere bosdreven en paden. We hielden er dan ook even een picknickpauze op een kanjer van een gevelde boom omstreeks 12:40 uur. Even later, stapten we daar rechtdoor verder en kruisten er de Dronkemansdreef.

Aan de overzijde begaven we ons dan in de nagenoeg lijnrechte Ijsedreef, om bij het omkijken nog net het grensbord van Overijse te zien tussen de bomen. Na over een afstand van bijna 900 m de Ijsedreef te hebben gevolgd door het Kapucijnenbos, kwamen we nogmaals aan op een kruispunt van bospaden. We gingen haaks linksaf op de Terschuerendreef en arriveerden aan een daar geplaatste wandelboom. Op deze plek verkreeg de door ons gevolgde route van de GR512, het gezelschap van de Streek-GR Groene Gordel. We hielden er even om 13:15 uur kort halt voor het nuttigen van een broodje. Na te hebben genoten van de omgeving, maar vooral van de rust, uitgaande van het bos, begaven we ons opnieuw op pad. De GR512 gebood ons aan de wandelboom linksaf te slaan, waarna we gedurende geruime tijd, zowat 3,3 km dienden af te leggen over een mooi wandelpad, de zogenaamde ‘Koninklijke Wandeling’, doorheen het Arboretum van Tervuren. Een ontelbaar aantal bochten later kwamen we uit aan de Arboretum parking, op de Vlaktedreef, bezijden de Jezus Eiklaan. Toen we daar aankwamen, inmiddels 14:30 uur namen we nog even de tijd voor een wandelpauze en genoten van de laatste broodjes uit de rugzak.

Na te hebben genoten van een natje en een droogje, kruisten we de Jezus Eiklaan en gingen aan de overzijde verder via de Woudmeesterdreef. Een 300-tal meter verder bereikten we een volgend kruispunt van bosdreven, alwaar we besloten om daar het traject van de GR512 te verlaten en via de kortst mogelijke weg op zoek te gaan naar vervoer huiswaarts. We verlieten dan ook de Woudmeesterdreef naar links en hadden voortaan ook voor de geel-rode tekens van de Streek-GR Groene Gordel en de rood-witte tekens van de GR579, welke de verbinding maakten naar het centrum van Jezus-Eik. We wandelden dan ook door middel van tal van dreven naar het centrum: de Lijsterweg en de Jachtdreef, om tenslotte aan de rand van het bos opnieuw de openbare weg aan te treffen, de Kapucijnendreef. We begaven ons rechtsaf en kwamen uit aan de Onze-Lieve-Vrouwkerk op de Brusselsesteenweg in het centrum van de gemeente. Op die manier eindigde alweer een etappe langs de GR512 en konden we even later via bus en trein de terugreis aanvatten.”

432: Jezus-Eik, Zaterdag 18 januari 2020, 13,132 km. (8792,753 km.)

“Een wandeling langsheen een gedeelte van de GR512, de Brabantse Heuvelroute tussen Diest en Geraardsbergen. Ditmaal vertrokken we vanuit Jezus-Eik. Na een voorafgaande verplaatsing per bus en trein, bereikten we het centrum van Jezus-Eik. Omwille van het vroege uur was nog alle horeca gesloten, dus gingen we maar van start zonder vooreerst te hebben genoten van een kopje koffie. Het was dan ook reeds 10:00 uur toen we ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkerk links de Kapucijnendreef opgingen. Tijdens een vorige etappe langs deze GR waren we via deze weg terug gekomen naar het centrum van de gemeente. Ditmaal volgden we een stukje van de reeds voorheen afgelegde weg, op zoek naar waar we tijdens een vorige tocht het traject van de GR512 hadden verlaten. We hielden even verder halt ter hoogte van het Cultureel Centrum de Bosuil, om er even gebruik te maken van de sanitaire voorzieningen. Voorbij het CC draaiden we links de Jachtdreef in betraden het Zoniënwoud. Ter hoogte van een Y-splitsing namen we de rechtertak om even verder het punt te bereiken waar we tijdens een vorige wandeling de GR512 hadden verlaten. We bevonden er ons op het kruispunt van de GR512, de GR579 en de Streek-GR Groene Gordel. Vanaf nu volgden we opnieuw de rood-witte markeringen van de GR512, met andere woorden, we gingen linksaf de Woudmeesterdreef in.

Gekomen aan het kruispunt met de Jachtdreef, ging het linksaf op een kasseiweg, de Sint-Jansdreef, om zowat 250 m verder opnieuw links te gaan in de Onze-Lieve-Vrouwweg. We trokken door een mooi dal, alwaar we halverwege omstreeks 10:40 uur even halt hielden om er te genieten van een broodje. Na deze aangename onderbreking stapten we verder tot op het einde van het dal, om er vervolgens rechts de Prinsenweg in te gaan. We kruisten er de Haagbeukendreef om 400 m verder via een tunnel onder de E411 door te gaan. Aan de andere kant van de tunnel ging onze wandeling verder in de Prinsendreef tot aan het kruispunt met de Tambour Dreef, die we naar links inwandelden. Op het einde van deze dreef ging het opnieuw naar rechts, waarna we uitkwamen in de Wolvendreef. Via deze weg gingen we even later via een tunnel onder de R0. Eenmaal onder de R0 door bereikten we een kruispunt van meerdere bosdreven, om er links de Mezendreef in te stappen. Via deze dalende weg kwamen we aan een splitsing om er dan links het Eikendalpad te betreden. Na een eindje het pad te hebben gevolgd, hielden we er even kort halt om 12:10 uur om er te genieten van een appeltje.

Nadien volgden we verder dit smalle bospad over een afstand van ongeveer 1,4 km, terwijl we meerder andere paden kruisten. Tenslotte mondde het Eikendalpad uit ter hoogte van de Graaf van Vlaanderendreef. We begaven ons naar links en nadien aan de volgende kruising naar rechts, om op die manier de drukke Terhulpensesteenweg aan te treffen. Aan de overzijde van de weg, konden we onze dagtocht verder zetten in de Bundersdreef. Via deze dalende asfaltweg, gingen we via een tunnel onder de spoorweg door, om verder te gaan in de Bundersdreef doorheen het Zoniënwoud. We hadden zowat 2,1 km rechtdoor voor de boeg, om nadien het kruispunt aan te treffen met de Harasdreef. Echter kort voordat we deze drukke weg zouden oversteken, hielden we in het bos nog even halt voor een hapje, inmiddels de klok van 13:00 uur voorbij. Na alweer even te hebben genoten van een aangename pauze, in de stilte van het bos, begaven we ons naar de Harasdreef en konden met wat moeite veilig de overkant bereiken. We bevonden ons toen op de kruising van de GR512 en de GR126. We volgden er het meest rechtse pad, het Grasdellepad. We passeerden er het monument voor de gesneuvelde boswachters tijdens WOI.

Over een afstand van zowat 1,6 km bewandelden we dit pad, tot aan de rand van het Zoniënwoud, alwaar we de drukke Waterloosesteenweg bereikten. Met wat moeite raakten we veilig aan de overkant via de verkeerslichten een 100-tal m naar rechts. Aan de overzijde van de steenweg dienden we dan verder te gaan via de De Castonierlaan. Op het einde van deze dalende weg, ging onze tocht verder via een smal pad links van een villa, tussen twee hagen. Via een wandelpoortje verlieten we het pad naar rechts en betraden een veldweg, welke tenslotte uitmondde in het Elsgatveld, om er rechts aan te houden. We hielden steeds dezelfde richting aan op deze veldweg gedurende ongeveer 1,4 km in de richting van de Perkhoeve. Eenmaal gekomen ter hoogte van deze Brabantse hoeve uit de 18^de eeuw, maakten we een haakse bocht naar links en kregen kasseien onder de schoenen. Via deze dalende weg arriveerden we beneden in de Perkstraat. We sloegen linksaf en begonnen aan de laatste 400 m via een steigende asfaltweg naar de treinhalte van Holleken. Het was dan ook bijna 15:00 uur toen we via een stel trappen het perron konden betreden. Einde van een dagtocht na 13,132 km stappen in een tijd van 03.14.48 uur.”

243: Jezus-Eik, Zaterdag 05 november 2011, 28,9 km. (4830,439 km.)

Een wandeltocht, waarvan we het traject volgden, zoals beschreven in de Dagstappergids van Vlaams-Brabant. Een tocht waarvan het verslag, met betrekking tot de belevenissen onderweg, pas werd geschreven op zondag, omstreeks 13:07 uur.

“Gisteren trokken we nogmaals de wandelschoenen aan en deze brachten ons vooreerst naar Jezus-Eik (Overijse), gelegen aan de rand van het Zoniënwoud. Aldaar zouden we immers wandeling N° 5 volgen uit de Dagstappergids Vlaams-Brabant. Deze tocht bedroeg volgens deze gids om en nabij 22,9 km, het zouden er echter heel wat meer worden tijdens de loop van de dag. We parkeerden ons voertuig dan ook in de nabijheid van de kerk van Jezus-Eik, de startplaats van deze boswandeling. We begonnen aan deze dagtocht door ter hoogte van de kerk de links gelegen Kapucijnendreef in te gaan. Aan het kruispunt ter hoogte van het CC De Bosuil, namen we de links gelegen kasseiweg en daalden af richting Zoniënwoud. We volgden hier een gedeelte van de Flossendellewandeling. Zowat 200 m verder sloegen we rechtsaf in de Haagbeukendreef en betraden zo het Domeinbos Zoniënwoud Tervuren. Daar ging het over een brede dreef, waarop zich enkele kleine hoogteverschillen bevonden. Al vrij vlug waren we onder de indruk van de pracht van dit woud in de herfst. Ontelbaar waren de kleuren welke konden worden opgemerkt.

Na een tijdje de Haagbeukendreef te hebben gevolgd, ging het aan het derde kruispunt linksaf in de Prinsenweg. We bevonden ons nu op het traject van de GR512 en gingen via een tunnel onder de E411 door. Dit Groteroutepad volgend trokken we door een recent aangeplant gedeelte van het Zoniënwoud. Na enkele richtingsveranderingen ging het via een tunnel onder de Brusselse ring, met name de Steenweg op Waterloo. Nadien ging het via de Tamboerdreef en de Mezendreef tot waar we het Eikendalvoetpad aantroffen. Dit smalle bospad volgde het verloop van een kleine beek en dat gaf aanleiding tot het bewandelen van een pittoresk valleitje. Dit kronkelend paadje volgend, dwarsten we diverse ruiterpaden en andere boswegen tot we de Damenrustdreef bereikten. Vanaf hier ging het via de Graaf van Vlaanderendreef naar de Terhulpsesteenweg. Deze drukke verkeersader werd met de nodige voorzichtigheid overgestoken, waarna we aan de overzijde onze weg vervolgden via de Bundersdreef. Er volgde opnieuw een tunnel, ditmaal onder de spoorweg door. We dienden verder de GR512 te volgen tot aan de splitsing met de GR126. Hier ging het echter even fout, aangezien we de afslag hadden gemist.

We hadden dus het te nemen Berkenvoetpad gemist en kwamen uiteindelijk uit op de verder gelegen N5. Na even de kaart te hebben bekeken, konden we vrij vlug via enkele alternatieve wegen terug op de juiste koers komen en bereikten een tijdje later toch het reeds vernoemde Berkenvoetpad. Helaas hadden we daarvoor enkele kilometers nodig. Eenmaal het juiste pad terug betreden, ging het in dalende lijn via alweer een smal kronkelend pad door het bos. Beneden bereikten we een smalle beek, de Vuilbeek en deze volgden we dan ook verder naar rechts, op die manier het Vuylbeekvoetpad volgend. Zo betraden we het natuurgebied van de Vuilbeek, met enkele mooie vijvers en aanpalende moerassen. We wandelden omheen enkele prachtige watergebieden, wat aanleiding gaf tot enkele mooie plaatjes. Aan de overzijde van de vijvers vonden we een steil pad dat ons liet klimmen tot de Twee Bergenlaan, alwaar zich trouwens een kleine speeltuin bevond. Daar ging het rechtsaf en namen we nogmaals een tunnel, opnieuw onder de spoorweg door. Aan de andere kant van de tunnel bereikten we de achteringang van het park Tournay-Solvay. Nog steeds de GR126 volgend, betraden we het park, gingen door de moestuin, de boomgaard en daalden af naar een lager gelegen vijver.

Eenmaal omheen de vijver klommen we naar het hoger gelegen kasteel, jammer genoeg momenteel zo goed als een ruïne, met een deels ingestort dak. Jammer dat dergelijk prachtig gebouw staat te verkrotten. We trokken door het park en verlieten dit aan de voorzijde ter hoogte van het station van Watermaal-Bosvoorde. Vrijwel onmiddellijk dienden we de links van de ingang gelegen Vuurkeienweg te nemen, een variante trouwens van de GR126. Het ging dan even voorzichtig in dalende zin over een stuk gladde kasseienweg naar de lager gelegen Petite Laiterie de la forêt de Soignies. Zo bereikten we terug het traject van de GR126 en volgden dit verder tot in het centrum van Bosvoorde. Onderweg daarheen wandelden we langsheen het natuurgebied Vuursteendomein met alweer een prachtige vijver. In het centrum van Bosvoorde gingen we op zoek naar een plek waar we een koffie konden verkrijgen, doch ook hier kwamen we van een kale reis terug. We wandelden in beide richtingen een gedeelte van de Terhulpsesteenweg af, doch vonden enkel gesloten cafés. Dan maar de wandeling vervolgd, zij het zonder de nodige dosis koffie.

Op de Terhulpsesteenweg namen we de links gelegen Buksboomstraat en klommen op die manier langsheen het plaatselijke kerkhof terug naar de Zoniënwoud. Het ging via de Tamboerdreef, de Pinnebeekdreef, alwaar we door het natuurgebied wandelden van de gelijknamige beek. We volgden de Charles-Albertlaan en de Tenreukenstraat om aldus langsheen enkele statige kantoorgebouwen te wandelen. Gelukkig verlieten we vrij vlug deze drukke verkeersader en betraden het landschapspark Ten Reuken. We volgden nu enigszins het verloop van de Woluwe, welke we enkele keren overstaken om vervolgens het park opnieuw te verlaten via de Woudmeesterlaan. Een smal pad, gelegen achter de aldaar gevestigde huizen, bracht ons uiteindelijk op de bekende Herrman-Debrouxlaan. Daar troffen we, tot groot genoegen van de vrouw des huizes, een koffieshop aan gelegen in een benzinestation. Even later, gezeten op een muurtje en kijkend naar het drukke verkeer, genoten we van een welverdiende koffiepauze. Op dit drukke kruispunt trouwens verlieten we het traject van de GR126 en volgden vanaf nu de GR579.

Deze deed ons vooreerst de Jacques Bassemstraat volgen, om enkele honderden meters verder het rechts gelegen Bergojepark in te gaan. We bevonden ons ondertussen op het grondgebied van Oudergem. We trokken vrijwel rechtdoor doorheen het parkje om aan de andere kant de Waverse Steenweg te bereiken. We dienden tot onze grote tevredenheid deze drukke weg niet te volgen, maar wel de ernaast gelegen Rokloosterdreef welke ons voerde in de richting van het Rood Klooster. De GR579 ging aan de ingang van deze site dan ook rechtsaf ter hoogte van de molen en op die manier betraden we het gehele complex. We vonden er voldoende gelegenheid om even te pauzeren en een lekkere koffie te nuttigen. Na een kleine toer doorheen het complex verlieten we het domein via de uitgang ter hoogte van de gerestaureerde molenaarswoning. We vervolgden nu verder onze wandeltocht, nog steeds de GR579 als gids, langsheen de Vijversweg. We trokken dan ook langsheen de Molenvijver, met daar even voorbij de Grote Flossendelle, een drooggevallen vijver, waar men poogt om de moerasvegetatie te herstellen. We namen even een lichte beklimming en betraden opnieuw het Zoniënwoud.

We kregen opnieuw enkele mooie, vrijwel lange dreven te verwerken met steeds andere namen: Vijversweg, Grasdreef, Bezenboomweg die ons trouwens opnieuw onder de Steenweg op Waterloo liet gaan. We namen dan de Kleine Flossenweg, de Jachtdreef en de Sint-Jansdreef. Ondertussen begon het stilaan donker te worden en werd het tijd om het bos te verlaten, vermits we moeite kregen om de wandelgids te lezen. Goed getimed bereikten we even later terug het traject van de GR512 en via de Prinsenweg en de Haagbeukendreef, verlieten we het Zoniënwoud. We wandelden langsheen een stukje van de heenweg en korte tijd later, net toen het echt donker begon te worden, bereikten we opnieuw de kerk van Jezus-Eik. De hoogste tijd vonden we om even halt te houden op een verwarmd terras en te genieten van een welkome versnapering. Uiteindelijk eindigde onze teller op 28,9 km, ruimschoots meer dan aanvankelijk gepland, maar ja, het overkomt wel eens iedere wandelaar. In elk geval hadden we kunnen genieten van een prachtige herfstdag in een wel bijzonder mooie omgeving.”

We sluiten af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Jezus-Eik. Heel veel Zoniënwoud. Tervuren, Watermaal Bosvoorde, Oudergem. Blikvangers: het Rood Klooster en de parken. Kasteel van Solvay is een ruïne. J: Tocht door het Zoniënwoud met start in Jezus-Eik. Dagtocht uit de Dagstappergids Vlaams-Brabant. Tweemaal een omweg gemaakt, omwille van verkeerd gelopen en op zoek naar een café. Uiteindelijk donker op het einde van de tocht.’