214: Namur, Zondag 09 januari 2011, 21,8 km. (4329,116 km.)

Een tocht welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 9/1/2011 – 5000 Namur (Namur), 33^ste Wandeltocht in de Citadel van Namen – 4-7-11-15-22-30 km. Les Spitants de Namur. Départ: Arsenal. Arsenal, gebouwd in 1692 door Vauban, ooit wapenentrepot, paardenstallen van het leger en kazerne van de Rijkswacht. Gratis toegang tot het versterkte domein en de ondergrondse ruimtes van de Citadel. Prachtige vergezichten over de Maas en Namen.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas, met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:12 uur.

“Na het vlakke land van Lier en omgeving, trokken we deze ochtend vroeg richting Namen. Aldaar vond vandaag de 33^ste Wandeltocht in de Citadel van Namen plaats, een tocht ingericht door de plaatselijke wandelclub Les Spitants de Namur. De plaats van afspraak was gelegen in het Arsenal. We mochten vrij parkeren in een nabijgelegen parkeertoren, op wandelafstand van de startzaal. Even later konden we aldaar terecht voor de inschrijving en voor een hapje voor onderweg. We ontmoetten er Freddy en echtgenote uit Schelle, welke met hun club naar Namen waren afgereisd. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 7, 11, 15, 22 of 30 km. Gelet op de aard van het terrein, hielden we het vandaag bij 22 km, met een werkelijke afstand volgens de organisatie van 21,8 km. Onderweg zouden we een drietal rustposten aantreffen. Het eerste gedeelte van de wandeltocht bedroeg slechts 3,7 km en zou ons brengen tot in de Citadelle.

We verlieten even later het Arsenal en wandelden vervolgens via een brug over de nabijgelegen Samber. Aan de overkant namen we de trap naar beneden en wandelden zo verder op de kaai, gelegen naast deze rivier. Opvallend was de hoge waterstand van de Samber, wat duidde op de overvloedige regen van de voorbije nacht, maar meer nog de hoeveelheid smeltwater die via deze weg werd afgevoerd. We volgden de Samber tot aan de volgende brug, de voet van de Citadel. Aldaar splitsten zich de wandelaars van de 4 km af, welke hun weg vervolgden langsheen de rivier. De rest ging hier rechtsaf en begon aan de beklimming van de Citadel. De rood-witte markeringen van de GR126 toonden ons de weg naar boven. De Citadel werd beklommen, gedeeltelijk via de openbare weg en gedeeltelijk via enkele verkortingen langsheen onverharde paden. Dadelijk kregen we rechts van ons een uniek zicht op de stad Namen. Na een tijdje klimmen, bereikten we uiteindelijk de grote parking bovenaan de Citadel en tevens de ingang daarvan. Via een eerste stukje tunnel daalden we af naar het lager gelegen hoofdgebouw op de site. Daar konden we terecht voor een eerste controle. Deze beklimming had er natuurlijk voor gezorgd dat we al heel vlug waren opgewarmd. De eerste 3,7 km stonden op de teller en we konden een eerste maal pauzeren.

Het tweede gedeelte van de tocht bedroeg 7,7 km en begon uiteraard bij het verlaten van de controle. Hier kregen we de keuze, ofwel de Citadel bewandelen via de voetpaden, ofwel via de ondergrondse gangen. We kozen uiteraard voor de tweede optie en verdwenen voor korte tijd ondergronds. Hier maakten we kennis met gladde tunnels, waar gelukkig kon worden gerekend op de hulp van de metalen staven op de muur als houvast. Even later kwamen we opnieuw terecht in de open lucht, een stukje lager dan voordien. Tijdens het verdere verloop van de wandeling binnen de Citadel, kozen nadien ook de wandelaars van de 7 km een eigen weg. Wijzelf begonnen opnieuw aan een klim, aan de andere zijde van de Citadel. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kregen we een schitterend zicht op de samenvloeiing van de Samber en de Maas. Het ging vervolgens verder via een onverhard pad, verder weg van de Citadel en op die manier lieten we de site achter ons. We bereikten een erachter gelegen openbare weg en zodoende ging het geleidelijk dalend verder weg van het militaire bouwwerk. Een eindje verder splitsten zich ook de wandelaars van de 11 km af, welke de weg verder volgden. Hier hadden we over korte afstand de Route monastères de la Marlagne gevolgd. De rest nam een rechts gelegen veldweg aan de overkant van de rijbaan en zo ging het richting bosgebied verderop. Op die manier bereikten we een eerste baken, genaamd Milieu du Monde en volgden we het circuit N°4 entre Sambre et Meuse.

Het pad dat we volgden, stond af en toe onder water, waardoor we genoodzaakt waren ons heil te zoeken in de ernaast gelegen grasberm. Stilaan werd het pad slechter begaanbaar, omwille van de modder. Het pad was ondertussen beschadigd door de vele wandelaars welke ons hier reeds waren voorgegaan. Onderweg splitsten zich ook de 15 km wandelaars naar links af. Wat verderop dienden we een drukke rijweg te dwarsen en aan de overzijde betraden we een stukje pelgrimsweg, aangeduid door het ondertussen bekende symbool. Het ging nu doorheen het bos bergaf en dat maakte het wandelen er niet eenvoudiger op. Halverwege de afdaling naderden we opnieuw een splitsing, waar we bij een eerste passage rechtdoor dienden aan te houden. Later op de dag zouden we hier links afslaan. Even later, bij het verlaten van het bos, bevonden we ons op het grondgebied van Wépion. Het ging via een rechts gelegen veldweg tussen de landerijen. Ook hier alweer een slecht begaanbaar stuk. Na deze korte klim bereikten we opnieuw bosgebied en daar ging het gestaag dalwaarts naar Malonne. Eenmaal de tweede boszone voorbij, bereikten we een landelijke weg en die leidde ons naar de tweede controle, gesitueerd in het Domaine de Reumonjoie, wat uiteindelijk een school bleek te zijn. Daar konden we na 11,4 km terecht in de conferentiezaal voor een hapje en een drankje.

In Malonne bevonden we ons op het verst verwijderde punt van Namen en na de controle begonnen we bijgevolg aan de terugweg. Een stuk parcours van 7,1 km zou ons terug in de nabijheid van de Maas moeten brengen. Bij het verlaten van het domein, bemerkten we dat de wandelaars van de 30 km hier een plaatselijke lus dienden te bewandelen. Wijzelf sloegen rechtsaf en begonnen aan de lange klim om Malonne te verlaten. We bereikten op die manier even later een tweede baken Reumont, gelegen op 200 m hoogte. Nadien ging het gestaag terug bergaf, tot we later een links gelegen smal pad aantroffen. Hier dienden we opnieuw stevig te klimmen en bereikten op die manier terug het bosgebied. Eenmaal in het bos aangekomen, troffen we een bredere, maar vooral rechte en lange dreef aan. Opnieuw kregen we de aanduidingen van de GR126 te zien. Het brede pad was goed begaanbaar en op die manier vorderden we snel richting Namen. Later bereikten we opnieuw het Circuit N° 4, ditmaal in dalende zin. Zo bereikten we de splitsing welke we vroeger op de dag reeds hadden gezien en ditmaal ging het linksaf, om via de openbare weg onze route te vervolgen.

Na een eindje de openbare weg te hebben gevolgd, dienden we nog een laatste heuvel te overschrijden. Bijgevolg dienden we een links gelegen pad te nemen en zo kwamen we opnieuw in bosgebied terecht. Een lange klim, deed ons uiteindelijk het hoogste punt van de heuvel bereiken, waarna het sterk dalend richting vallei ging. Na het laatste stuk bos, bereikten we de open ruimte en zodoende ging het tussen weilanden naar beneden. We daalden nu sterk af en even later kwamen we terecht aan de oever van de Maas. Hier zagen we hoe hoog het water ook hier stond. De kaai naast de rivier was zelfs gedeeltelijk overstroomd. Kort nadat we de oever hadden bereikt, hadden we nog een laatste controle in een plaatselijk schooltje. We zaten reeds 18,5 km ver en restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 3,3 km.

We begonnen aan de slotetappe, door de boorden van de Maas te volgen, richting centrum van Namen. Op die manier volgden we opnieuw het verloop van de GR126 en van enkele fietsomlopen, met name de RV6 en 8. Ook onderweg kregen we nog enkele aanduidingen te zien dat we ons bevonden op de Camino de Santiago. Terwijl we de kracht van het water konden aanschouwen, naderden we stilaan opnieuw de Citadel en ging het vervolgens terug naar het Arsenal. Een mooie wandeling liep ten einde. Eenmaal aangekomen in de startzaal, lieten we ons het lokale gebak smaken. Vandaag konden in Namen 1543 wandelaars worden geteld en dat is zeker een niet onaardig getal, gelet op de aard van het terrein. Nu stilaan de spieren wat stram worden, kijken we uit naar een welverdiende douche na een lange dag. Straks zal het deugd doen het dekbed te voelen. Zodoende komt aan een eerste weekend wandelen een einde. De wandelschoenen zijn meteen alweer goed ingelopen.”

We sluiten af, met een blik in de respectieve wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Het overstroomde Namur. Goed verzorgd. Beklimming van de Citadelle. Bos en groen. Soms moeilijk begaanbaar. Open weer met soms een zonnetje. J: Wandeltocht langs de Citadel en verder naar Malonne en Wépion.’

200: Antwerpen, Zondag 17 oktober 2010, 22,2 km. (4042,248 km.)

De tweehonderdste wandeling die we op het palmares konden schrijven. Deze georganiseerde wandeltocht, werd in de wandelgids Marching aangekondigd als volgt: ‘Zondag – Dimanche 17/10/2010 – 2000 Antwerpen (Antwerpen), 2^de Alles voor 1 euro-tocht, 6-14-22-31 km. ’t Wyngaerttreintje Antwerpen. Start: Cultureel Centrum. Door het natuurdomein De Oude Landen, Ekeren-dorp, natuurreservaat De Grote Put en de rest mag je zelf komen ontdekken.’ Na afloop van deze unieke natuurwandeling, schreven we nog dezelfde avond het relaas inzake onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:45 uur.

“In tegenstelling tot gisteren, trokken we vandaag noordwaarts. Anders gezegd, we gingen ditmaal wandelen in de provincie Antwerpen, meer bepaald kozen we als bestemming Luchtbal. Aldaar werd een wandeltocht georganiseerd door ’t Wyngaerttreintje. De startplaats bevond zich in het Cultureel Centrum in de Colombiastraat. We vonden een parkeerplaats in de onmiddellijke nabijheid van de startzaal en konden later terecht in een ruime en mooie zaal. Deze wandeling ging door onder de titel ‘2^de Alles voor 1 euro tocht’. Dit hield in dat we voor de inschrijving met sticker slechts één euro betaalden en vervolgens de keuze hadden uit een reeks broodjes en dranken, alles aan de prijs van... inderdaad 1 euro, zelfs met inbegrip van Leffe en Duvel voor de liefhebbers. Er kon worden gekozen uit vijf verschillende afstanden: 6, 10, 14, 22 of 31 km. Wij kozen vandaag voor de 22 km, met een werkelijke afstand volgens de inrichters van 22,2 km. Onderweg zouden we tweemaal dezelfde controlepost aandoen, na respectievelijk 6,4 en 16,4 km.

Na een hapje en een drankje konden we op weg. Bij het verlaten van het Cultureel Centrum kregen we een aanwijzing inzake het te volgen parcours. De deelnemers aan de 31 km hadden vooreerst een kleine lus te wandelen en dienden zich samen met de deelnemers aan de 9 km, bij een eerste vertrek rechtdoor te begeven. De wandelaars aan de 6, 12 en 22 km dienden rechtsaf te gaan, wat later ook nog eens het geval was voor de 31 km bij een tweede vertrek. We wandelden vooreerst langsheen enkele verouderde woonblokken, waarbij de straatnamen opvallend Latijns-Amerikaans waren getint: de Colombiastraat, de Perustraat, de Venezuelastraat, ... Het was dan ook niet verwonderlijk, dat we kort na de start het monument zagen ter ere van Simon Bolivar. Via een druk bereden laan, ging het verder langsheen een reeks volkstuintjes, in de richting van een natuurdomein ‘De Oude Landen’. Onderweg daarheen voelde het fris aan en we konden zien dat het gras van de bermen enigszins wit aantoonde. Met de opkomende zon gaf dit wel een bijzonder effect aan de natuur, zo vroeg op de dag.

Na een tijdje de brede weg, richting Ekeren te hebben gevolgd, bereikten we het natuurgebied. Het ging rechtsaf en meteen volgden we een smalle wegel tussen hoog opgeschoten gras. Na een eindje wandelen langsheen deze rustige paadjes, splitsten zich de wandelaars van de 6 km af naar rechts, terwijl de rest (14, 22 en 31 km) links aanhield op een ander paadje. We kregen een iets breder pad te bewandelen en kregen tal van typische hekjes om doorheen te wandelen. Ondertussen kwam de zon iets hoger te staan en dat maakte dat het zonlicht zorgde voor felle contrasten op het wit uitziende gras en riet. Een rustig zonnende fazant mocht zeker niet ontsnappen aan de camera. Tijdens onze wandeling doorheen dit prachtige natuurgebied hadden we reeds aanwijsbordjes gezien met betrekking tot de grazende Galloways die hielpen om dit gebied in stand te houden. We hadden reeds tal van sporen aangetroffen op de grond, zoals runderen dat wel eens durven doen, doch hadden de dieren zelf nog niet opgemerkt. Plotseling echter, toen we een klein stukje bos verlieten, stonden we oog in oog met enkele prachtige exemplaren van deze Schotse rundersoort. Zeer rustige dieren, alvast de moeite om even bij stil te staan en hen van nabij te bewonderen.

Even later zetten we onze weg verder en trokken door een rietzone, waarbij het paadje amper nog zichtbaar te onderscheiden was. Een heel leuke ervaring om tijdens het ochtendgloren tussen het hoog opgeschoten riet de weg te zoeken. Uiteindelijk ging het kronkelend paadje over in een stukje bosgebied, alwaar we konden genieten van de kleurenpracht tijdens de herfst. Jammer genoeg bereikten we later de rand van deze natuurzone en kwamen terecht in de bebouwde kom van Ekeren. We zagen reeds de plaatselijke kerk en nadien bereikten we de controle in het O.L.V. Van Lourdes instituut. Daar konden we ons even versterken met koffie en broodjes aan de prijs van 1 euro. Tja, voor ons mag het natuurlijk elke week zo zijn. Na een eerste korte pauze, begonnen we aan de plaatselijke lus van 10 km. We dienden dus na de eerste controle onze weg naar rechts te vervolgen, hierbij enkele woonstraten volgend. We hadden een korte passage door een klein buurtparkje, waarna we terecht kwamen op een bredere weg, richting containerhaven. We namen de brug over de autosnelweg en bereikten aan de andere kant de eerste containerbedrijven.

Hier dienden we rechtsaf te gaan en daar ging het even fout. Om de een of andere reden hadden we hier een pijl gemist, net zoals veel andere wandelaars trouwens, waardoor we de verkeerde weg volgden en verder het containerpark ingingen. Uiteindelijk, een tweetal straten verder, kwamen we tot de vaststelling dat er iets niet juist was. Bijgevolg, een tiental wandelaars op de terugweg, op zoek naar de juiste aanwijzing. Tenslotte vonden we zowat 1 km terug opnieuw het juiste pad en begaven ons in een andere natuurgebied, de ‘Bospolder’. We kregen leuke wandelpaden te verwerken en daar waren de sporen nog zichtbaar van een andere wandeltocht van gisteren. Gelukkig waren de paden nog min of meer goed begaanbaar en trokken we het natuurgebied in. Af en toe kregen we aanduidingen over de aanwezigheid van vogelhutten. We konden dan ook enkele vogelspotters bemerken, voorzien van hun camera en statief. De kronkelende paadjes leidden ons langsheen enkele kleine watergebieden, waarna we even later dichtbij een van de dokken aankwamen. Hier konden we nog net boven de aangebrachte omheining enkele schepen waarnemen.

We volgden de smalle paden, een stukje bosgebied in, om aan de andere kant een groter watergebied te bereiken, beter gekend als de ‘Grote Put’. Hier kwamen we net op tijd om een aantal duikers aan het werk te zien. Sommigen verlieten juist het water om zich naar warmere oorden te begeven. Hier konden we genieten van een weids uitzicht over deze grote plas, waar ontelbare eenden en ganzen dobberden op het water en zich koesterden in het zonnetje. De weerspiegeling van het zonlicht belette af en toe om in het water te kijken. We dienden vervolgens een smal wandelpad te volgen, dat omheen deze ‘Grote Put’ ging. Zodoende konden wij dit watergebied vanuit alle mogelijke hoeken aanschouwen. Toen we aan het andere einde van de put waren aangekomen, kwamen we terecht op een grasveld, waar zich enkele zitbanken bevonden. Hier namen we de tijd om, gezeten in het zonnetje, een kleine picknick te houden. Onderwijl konden we kijken naar voorbijgaande medewandelaars. Even later kwamen we terug in beweging en verlieten deze groene zone.

Het ging via een brugje in de nabijheid, terug over de autosnelweg. Zo bereikten we de eerste woonhuizen van Ekeren. Er volgde nu een stukje wandelweg door tal van woonstraten, in de richting van de controle in het centrum van Ekeren. Een klein half uurtje later konden we even verpozen en genieten van een frisdrankje. Toen we het instituut voor de tweede maal verlieten, ging het ditmaal linksaf. Vrijwel onmiddellijk ging het door een nabijgelegen parkje, waarna we een voormalig kasteel bereikten via de grote poort. Hier waren de administratieve diensten van de gemeente gehuisvest. We maakten een ommetje omheen het kasteel, waarna we aan de achterzijde opnieuw het natuurgebied ‘De Oude Landen’ ingingen. Hier troffen we enkele aanduidingen aan dat we ons bevonden op een stukje pelgrimsweg, vermits we enkele stickers zagen van de Camino de Santiago de Compostela. Even later bereikten we de spoorweg, waar we rechtsaf sloegen en een smalle wegel volgden langsheen een reeks volkstuintjes. Dit paadje bracht ons in het natuurgebied, met als gevolg dat we voor de tweede maal vandaag door de ‘Oude Landen’ wandelden via tal van wegels, paadjes en bredere bospaden.

Ook bij onze tweede doortocht lukte het om enkele Galloways te zien, ditmaal zelfs een kleine kudde. We lieten deze rustige dieren genieten van het frisse groen en namen ook weer even de tijd om enkele foto’s te nemen. Ook nu dienden we spijtig genoeg afscheid te nemen van deze Schotse runderen en vervolgden onze wandeltocht. We bereikten korte tijd later de rand van het gebied en wandelden evenwijdig met de spoorlijn. Hier troffen we de bordjes aan van de LF2 Stedenroute. De eerste woonblokken kwamen nabij en zodoende trokken we tussen deze huurkazernes door in de richting van de aankomst. Toen we later de eindcontrole hadden bereikt, noteerden we omstreeks 14 uur reeds 585 deelnemers. Waarschijnlijk hadden allen evenveel genoten van deze schitterende natuurtocht, waarbij we vooral kennis hadden gemaakt met enkele opmerkelijke dieren. Ook dat aan de prijs van 1 euro! We hebben alvast de datum voor de volgende editie genoteerd.”

We sluiten dit relaas af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, aangezien ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Zonnig maar koud. Een aanrader qua natuur! Bijzonder aangenaam met veel natuurgebied. J: Tocht vanuit Antwerpen Luchtbal door de Oude Landen, de Bospolder en Ekeren Centrum. Kennismaking met de Galloways. Alles aan 1 euro!!’

173: Sclayn, Zondag 06 juni 2010, 21,477 km. (3460,528 km.)

Deze tocht werd in de wandelgids als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 6/6/2010, 5300 Sclayn (Namur) – 33ème Balade de l’Amitié, 4-6-12-21-30 km. Marcheurs de l’Amitié Landenne. Départ: Salle Communale. Campagnard et boisé. Vallée de la Meuse. Réserve naturelle de Sclaigneaux.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas, met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 19:24 uur.

“Na de schitterende wandeling van gisteren, vertrokken we deze ochtend vroeg naar het Waalse Sclayn. Daar vond de 33ème Balade de l'Amitié plaats, een wandeltocht ingericht door de Marcheurs de l'Amitié Landenne. De startplaats was gelegen ter hoogte van het Complexe Sportif Jean Lombet, niet ver van het centrum van Sclayn. Deze ruime Salle Communale was het vertrekpunt van een tweedaags wandelgebeuren aldaar. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 6, 12, 21 of 30 km. Op zaterdag kon nog 42 of 50 km worden gewandeld. Wij hielden het vandaag bij de 21 km, met een werkelijke afstand van 21,477 km. Gelet op onze relatief verre verplaatsing, namen we alvorens van start te gaan, nog even de tijd om een hapje te eten en een koffie te drinken. Daarna konden we op weg voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 6,561 km.

We verlieten de startzaal en begaven ons naar rechts, langs de hoofdbaan, in de richting van de kerk van Sclayn. Amper op weg, kregen we reeds een eerste splitsing op het parcours: de wandelaars van de 6 km kregen hier de keuze, ofwel rechtdoor aanhouden over een heuvelachtig parcours (côte), of rechtsaf gaan, om een vlakke weg (plat) te volgen die echter om en nabij de 8 km bedroeg. De rest van de deelnemers ging ook daar rechtsaf om honderd meter verder, uit te komen aan de oever van de Meuse. Aangekomen aan de boorden van de Maas, volgden we deze naar links. We kregen de eerste markeringen langs de weg, met name deze van de RV8 (Randovelo) en tevens de gele schelp van de Camino de Santiago. Dit laatste pad zouden we geruime tijd blijven volgen trouwens. Even verder langsheen de Maas, namen de wandelaars aan de 4 km afscheid, vermits zij verder de oever zouden blijven volgen. De anderen gingen links, om daar de trappen te nemen welke leidden naar de brug over de waterloop.

Boven de trap aangekomen, troffen wij een Sint-Jacobsschelp aan op het trottoir, beter kon de wandeling voor ons niet aanvangen zo te zien. We volgden de brug over de Maas en betraden aan de andere kant ervan het grondgebied van Vezin (Andenne). Ook hier kregen we een splitsing op het parcours, vermits de deelnemers aan de 6 of 12 km, ons langs rechts verlieten, om af te dalen naar de andere oever van de Maas om deze vervolgens te blijven volgen. Wijzelf, samen met de 30 km wandelaars, begonnen aan een heuse beklimming, die de 8% te boven ging. Als opwarming kan men niet beter aanvangen. We volgden de asfaltweg waarlangs we aanvankelijk per voertuig waren gekomen en konden ondervinden dat het ditmaal wat langzamer ging. Na een tijdje klimmen onder een stralende zon, verlieten we even verder de hoofdweg, om via een rechts gelegen weg verder aan hoogte te winnen. Na enkele woonstraten, sloegen we een links gelegen paadje in dat nog steviger de hoogte inging.

Even later bereikten we de open velden en konden genieten van een prachtig zicht over de aanpalende heuvels en de achter ons gelegen vallei van de Maas. Na nog een eindje klimwerk, bereikten we het hoogste punt van de onmiddellijke omgeving en troffen er een kiezelweg aan. Daar verlieten we de Camino de Santiago om het grindpad te volgen dat nu in dalende lijn verliep. De ondergrond verkreeg een roestbruine kleur en het pad ging in de richting van een verder gelegen stukje bos. Rechts van ons zagen we in de diepte de kerktoren van een naburig dorpje. Uiteindelijk gingen we via het dalende pad een andere richting uit. Een stukje holle weg tussen lage beplanting, deed ons wat verder het dal bereiken. Even ging het nog naar links, waarbij we geleidelijk wat hoogte wonnen, tot we de verder gelegen openbare weg bereikten. Toen bemerkten we algauw de agglomeratieborden van de gemeente Marche-les-Dames (Namur). Aan het eerste kruispunt ging het linksaf in de Rue de Pontailler, waar we een eerste controlepunt bereikten ter hoogte van een aldaar gelegen woning.

We konden in de garage terecht om de dorst te lessen en een hapje te eten. Na onze eerste pauze, vertrokken we voor het tweede gedeelte van de wandeling over een afstand van 6,159 km. We verlieten de woonstraat via een links gelegen grindpad en begonnen aan een gestage afdaling. Links van ons zagen we reeds de eerste graangewassen, waartussen zich een bunker verscholen hield. Het pad kronkelde enigszins, waarna we wat lager een asfaltwegje bereikten. Hier dienden de wandelaars van de 30 km een bijkomende lus te volgen naar rechts. Wijzelf sloegen linksaf en daalden verder af naar het dal. Beneden aangekomen volgden we naar rechts een wegje langsheen een beboste helling. We troffen er ook de aanduidingen van de Route de la Pierre ou Jean Tousseul. Hier konden we vaststellen dat we ons bevonden op het grondgebied van Namêche (Andenne). Enkele honderden meters verder echter, bevonden we ons terug in Marche-les-Dames. Blijkbaar wandelden we daar min of meer op het grensgebied van deze gemeenten.

Naarmate we verder gingen hoorden we steeds duidelijker het lawaai afkomstig van vrachtwagens, tot we om de hoek oog in oog kwamen te staan met een enorme steengroeve. Zoals later zou blijken ging het hier om het bedrijf Dolomies de Marche-les-Dames. We trokken doorheen enkele stoffige wegen langsheen dit enorme bedrijf, waar vrachtwagens aan- en afreden. Uiteindelijk bereikten we de voorkant van het bedrijf en de spoorlijn langsheen de Maas. Even verder namen we de brug over deze drukke spoorlijn en bereikten op die manier opnieuw Namêche en de oever van de Maas. We volgden nu via de kade van het bedrijf een tijdje de boorden van de waterloop, om nadien de ernaast lopende openbare weg te volgen. We naderden het centrum van Namêche, waarbij we nog enkele keren de sporen dienden te overschrijden via enkele bruggen. Via de laatste brug ging het steil bergaf, opnieuw tot aan de oever van de Maas. Ditmaal hadden we een ernaast gelegen pad bereikt dat we naar links volgden, om even verder de tweede controlepost van de dag te bereiken.

Ditmaal vond de controle plaats in de Ecole Communale Andenne IV - Section Namêche. Hier namen we even plaats op de binnenkoer van het schoolgebouw om even de benen wat rust te gunnen en vooral te genieten van een verfrissend drankje, aangezien het ondertussen behoorlijk warm was geworden en bovendien drukkend. Als de weersvoorspellers het bij het rechte eind hadden, mochten we in de loop van de namiddag onweer verwachten. Het derde gedeelte van de tocht van vandaag bedroeg 5,572 km. We verlieten het schooltje en namen om de hoek de brug over de Maas, om aan de andere kant ervan, het dorp Thon (Andenne) te bereiken. Juist bij het verlaten van de brug, daalden de wandelaars aan de 6 km via de trappen naast de brug, terug af naar de lager gelegen oever van de Maas. Wijzelf vervolgden onze weg rechtdoor, in het gezelschap van de 12 km-wandelaars. We bereikten de drukke weg doorheen Thon, staken deze over en volgden een links gelegen pad dat ons bracht tot aan de Vallée du Samson. We staken het riviertje over en vervolgden onze weg naar links. Een tijdje later bereikten we de drukke weg doorheen Thon en kozen ditmaal een links gelegen pad, dat algauw verdween in het aanpalende bos.

Hier konden we opnieuw even genieten van deze stevige kuitenbijter en troffen er terug de gele schelpen aan van de Camino de Santiago. Na een tijdje klimmen doorheen het bos, bereikten we de hoger gelegen open velden. Hier troffen we een smalle wegel aan, welke ons tussen de weilanden gidste. Rechts echter, bemerkten we hoe ondertussen de hemel wel erg donker kleurde en hoe plotseling alles windstil werd. Zelfs de vogels waren niet meer te horen. De veldwegel ging in de richting van een dichtbij gelegen boerderij, waar we opnieuw de openbare weg bereikten. We volgden vanaf daar een dalende asfaltweg en voelden plotseling de wind opsteken. Aan een eerste kruispunt ging het linksaf in de richting van Bonneville en daar troffen we de bordjes aan van de Route de la Pierre zoals eerder reeds vermeld. Naarmate we het wegje verder volgden, zagen we dat we het onweer heel nabij was gekomen en konden we de eerste donderslagen reeds horen. Pas toen we een links gelegen veldweg opgingen, kregen we de volle lading.

Gelukkig konden we net op tijd de regenjassen aantrekken en wat schuilen achter een heg. Doch uiteindelijk dienden we toch onze weg te vervolgen, met als gevolg dat we de hevige regenbuien dienden te trotseren. Enkele felle donderslagen later, hield het gelukkig op met regenen. We bereikten wat later de eerste huizen van Bonneville en daalden zo verder af naar het centrum van deze kleine gemeente. Toen we nadien een klein zaaltje bereikten, waar de controle was gesitueerd, was het onweer alweer voorbij en begon het opnieuw uit te klaren. Tijdens de pauze hadden we dan ook alle gelegenheid om het natte pak terug op te bergen. Restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 3,185 km. We verlieten de bebouwde kom van Bonneville om verder te dalen naar de vallei van de Maas. Vooreerst ging het over een stuk privé domein, waar we letterlijk tussen de gewassen onze weg dienden te zoeken. Aan de andere kant van het veld, troffen we een landweg aan, die ons noodzaakte nog een laatste maal een beklimming te ondergaan.

Uiteindelijk boven gekomen, konden we de vallei reeds min of meer situeren aan de hand van de steile rotswanden die we in de verte konden ontwaren. We vonden een asfaltwegje en vanaf nu ging het eerst langzaam, nadien sterk dalend terug naar Sclayn. De laatste honderden meters waren werkelijk heel steil en bemoeilijkten het afdalen, zodat hier wel wat voorzichtigheid was geboden. Veilig en wel bereikten we even later de startzaal en konden we onze wandelboekjes laten afstempelen. Alvorens huiswaarts te rijden hadden we nog een babbel met leden van de Florastappers uit Gent, welke Sclayn hadden uitgekozen als onderwerp van hun busreis vandaag. Nadien konden we met een voldaan gevoel de lange terugreis aanvatten. Andermaal hadden we vandaag genoten van een dagje Ardennen en dat bekomt ons meestal goed.”

We sluiten dit wandelverhaal af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits daarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Vallonée. Middelpunt was de Maas. Vergezichten en veel gezien. Onweer kon hier niet uitblijven. +30 °. J: Tocht vanuit Sclayn langs de vallei van de Maas, met o.a. Marche-les-Dames, Vezin, Namêche, Thon, Bonneville. Onweer.’