Een tocht welke in de wandelgids
Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 9/1/2011 – 5000 Namur
(Namur), 33ste Wandeltocht in de Citadel van Namen – 4-7-11-15-22-30
km. Les Spitants de Namur. Départ: Arsenal. Arsenal, gebouwd in 1692 door
Vauban, ooit wapenentrepot, paardenstallen van het leger en kazerne van de
Rijkswacht. Gratis toegang tot het versterkte domein en de ondergrondse ruimtes
van de Citadel. Prachtige vergezichten over de Maas en Namen.’ Na afloop
schreven we nog dezelfde avond het relaas, met betrekking tot onze belevenissen
onderweg, omstreeks 21:12 uur.
“Na het vlakke land van Lier en
omgeving, trokken we deze ochtend vroeg richting Namen. Aldaar vond vandaag de 33ste
Wandeltocht in de Citadel van Namen plaats, een tocht ingericht door de
plaatselijke wandelclub Les Spitants de Namur. De plaats van afspraak was
gelegen in het Arsenal. We mochten vrij parkeren in een nabijgelegen
parkeertoren, op wandelafstand van de startzaal. Even later konden we aldaar
terecht voor de inschrijving en voor een hapje voor onderweg. We ontmoetten er
Freddy en echtgenote uit Schelle, welke met hun club naar Namen waren
afgereisd. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 7, 11, 15, 22 of
30 km. Gelet op de aard van het terrein, hielden we het vandaag bij 22 km, met
een werkelijke afstand volgens de organisatie van 21,8 km. Onderweg zouden we
een drietal rustposten aantreffen. Het eerste gedeelte van de wandeltocht
bedroeg slechts 3,7 km en zou ons brengen tot in de Citadelle.
We verlieten even later het
Arsenal en wandelden vervolgens via een brug over de nabijgelegen Samber. Aan
de overkant namen we de trap naar beneden en wandelden zo verder op de kaai,
gelegen naast deze rivier. Opvallend was de hoge waterstand van de Samber, wat
duidde op de overvloedige regen van de voorbije nacht, maar meer nog de
hoeveelheid smeltwater die via deze weg werd afgevoerd. We volgden de Samber
tot aan de volgende brug, de voet van de Citadel. Aldaar splitsten zich de
wandelaars van de 4 km af, welke hun weg vervolgden langsheen de rivier. De
rest ging hier rechtsaf en begon aan de beklimming van de Citadel. De
rood-witte markeringen van de GR126 toonden ons de weg naar boven. De Citadel werd
beklommen, gedeeltelijk via de openbare weg en gedeeltelijk via enkele
verkortingen langsheen onverharde paden. Dadelijk kregen we rechts van ons een
uniek zicht op de stad Namen. Na een tijdje klimmen, bereikten we uiteindelijk
de grote parking bovenaan de Citadel en tevens de ingang daarvan. Via een
eerste stukje tunnel daalden we af naar het lager gelegen hoofdgebouw op de
site. Daar konden we terecht voor een eerste controle. Deze beklimming had er
natuurlijk voor gezorgd dat we al heel vlug waren opgewarmd. De eerste 3,7 km
stonden op de teller en we konden een eerste maal pauzeren.
Het tweede gedeelte van de tocht
bedroeg 7,7 km en begon uiteraard bij het verlaten van de controle. Hier kregen
we de keuze, ofwel de Citadel bewandelen via de voetpaden, ofwel via de
ondergrondse gangen. We kozen uiteraard voor de tweede optie en verdwenen voor
korte tijd ondergronds. Hier maakten we kennis met gladde tunnels, waar
gelukkig kon worden gerekend op de hulp van de metalen staven op de muur als
houvast. Even later kwamen we opnieuw terecht in de open lucht, een stukje
lager dan voordien. Tijdens het verdere verloop van de wandeling binnen de
Citadel, kozen nadien ook de wandelaars van de 7 km een eigen weg. Wijzelf
begonnen opnieuw aan een klim, aan de andere zijde van de Citadel. Eenmaal het
hoogste punt bereikt, kregen we een schitterend zicht op de samenvloeiing van
de Samber en de Maas. Het ging vervolgens verder via een onverhard pad, verder
weg van de Citadel en op die manier lieten we de site achter ons. We bereikten
een erachter gelegen openbare weg en zodoende ging het geleidelijk dalend
verder weg van het militaire bouwwerk. Een eindje verder splitsten zich ook de
wandelaars van de 11 km af, welke de weg verder volgden. Hier hadden we over
korte afstand de Route monastères de la Marlagne gevolgd. De rest nam een
rechts gelegen veldweg aan de overkant van de rijbaan en zo ging het richting
bosgebied verderop. Op die manier bereikten we een eerste baken, genaamd Milieu
du Monde en volgden we het circuit N°4 entre Sambre et Meuse.
Het pad dat we volgden, stond af
en toe onder water, waardoor we genoodzaakt waren ons heil te zoeken in de
ernaast gelegen grasberm. Stilaan werd het pad slechter begaanbaar, omwille van
de modder. Het pad was ondertussen beschadigd door de vele wandelaars welke ons
hier reeds waren voorgegaan. Onderweg splitsten zich ook de 15 km wandelaars
naar links af. Wat verderop dienden we een drukke rijweg te dwarsen en aan de
overzijde betraden we een stukje pelgrimsweg, aangeduid door het ondertussen
bekende symbool. Het ging nu doorheen het bos bergaf en dat maakte het wandelen
er niet eenvoudiger op. Halverwege de afdaling naderden we opnieuw een
splitsing, waar we bij een eerste passage rechtdoor dienden aan te houden.
Later op de dag zouden we hier links afslaan. Even later, bij het verlaten van
het bos, bevonden we ons op het grondgebied van Wépion. Het ging via een rechts
gelegen veldweg tussen de landerijen. Ook hier alweer een slecht begaanbaar
stuk. Na deze korte klim bereikten we opnieuw bosgebied en daar ging het
gestaag dalwaarts naar Malonne. Eenmaal de tweede boszone voorbij, bereikten we
een landelijke weg en die leidde ons naar de tweede controle, gesitueerd in het
Domaine de Reumonjoie, wat uiteindelijk een school bleek te zijn. Daar konden
we na 11,4 km terecht in de conferentiezaal voor een hapje en een drankje.
In Malonne bevonden we ons op het
verst verwijderde punt van Namen en na de controle begonnen we bijgevolg aan de
terugweg. Een stuk parcours van 7,1 km zou ons terug in de nabijheid van de
Maas moeten brengen. Bij het verlaten van het domein, bemerkten we dat de
wandelaars van de 30 km hier een plaatselijke lus dienden te bewandelen.
Wijzelf sloegen rechtsaf en begonnen aan de lange klim om Malonne te verlaten.
We bereikten op die manier even later een tweede baken Reumont, gelegen op 200
m hoogte. Nadien ging het gestaag terug bergaf, tot we later een links gelegen
smal pad aantroffen. Hier dienden we opnieuw stevig te klimmen en bereikten op
die manier terug het bosgebied. Eenmaal in het bos aangekomen, troffen we een
bredere, maar vooral rechte en lange dreef aan. Opnieuw kregen we de
aanduidingen van de GR126 te zien. Het brede pad was goed begaanbaar en op die
manier vorderden we snel richting Namen. Later bereikten we opnieuw het Circuit
N° 4, ditmaal in dalende zin. Zo bereikten we de splitsing welke we vroeger op
de dag reeds hadden gezien en ditmaal ging het linksaf, om via de openbare weg
onze route te vervolgen.
Na een eindje de openbare weg te
hebben gevolgd, dienden we nog een laatste heuvel te overschrijden. Bijgevolg
dienden we een links gelegen pad te nemen en zo kwamen we opnieuw in bosgebied
terecht. Een lange klim, deed ons uiteindelijk het hoogste punt van de heuvel
bereiken, waarna het sterk dalend richting vallei ging. Na het laatste stuk
bos, bereikten we de open ruimte en zodoende ging het tussen weilanden naar
beneden. We daalden nu sterk af en even later kwamen we terecht aan de oever
van de Maas. Hier zagen we hoe hoog het water ook hier stond. De kaai naast de
rivier was zelfs gedeeltelijk overstroomd. Kort nadat we de oever hadden
bereikt, hadden we nog een laatste controle in een plaatselijk schooltje. We
zaten reeds 18,5 km ver en restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 3,3 km.
We begonnen aan de slotetappe,
door de boorden van de Maas te volgen, richting centrum van Namen. Op die
manier volgden we opnieuw het verloop van de GR126 en van enkele fietsomlopen,
met name de RV6 en 8. Ook onderweg kregen we nog enkele aanduidingen te zien
dat we ons bevonden op de Camino de Santiago. Terwijl we de kracht van het
water konden aanschouwen, naderden we stilaan opnieuw de Citadel en ging het
vervolgens terug naar het Arsenal. Een mooie wandeling liep ten einde. Eenmaal
aangekomen in de startzaal, lieten we ons het lokale gebak smaken. Vandaag
konden in Namen 1543 wandelaars worden geteld en dat is zeker een niet onaardig
getal, gelet op de aard van het terrein. Nu stilaan de spieren wat stram
worden, kijken we uit naar een welverdiende douche na een lange dag. Straks zal
het deugd doen het dekbed te voelen. Zodoende komt aan een eerste weekend
wandelen een einde. De wandelschoenen zijn meteen alweer goed ingelopen.”
We sluiten af, met een blik in de
respectieve wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden
neergeschreven. ‘K: Het overstroomde Namur. Goed verzorgd. Beklimming van de
Citadelle. Bos en groen. Soms moeilijk begaanbaar. Open weer met soms een
zonnetje. J: Wandeltocht langs de Citadel en verder naar Malonne en Wépion.’