320: Hollebeke, Dinsdag 11 november 2014, 17,069 km. (6532,339 km.)

“Hierna volgt het relaas van een wandeltocht met start en aankomst in Hollebeke. Deze tocht wordt beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2, met als titel: ‘De Ieperboog in ’t groen’. De totale wandelafstand bedraagt 20,9 km, doch kan worden verkort tot 19,7 km. De voorziene startplaats bevindt zich ter hoogte van de kerk in Hollebeke. Tijdens het verloop van deze dagtocht zou een gedeelte worden gevolgd van het traject van de GR128. Na ter plaatse vooreerst nog even te hebben genoten van een broodje, konden we aan de wandeling beginnen. We gingen van start ter hoogte van het wandelknooppunt 8, behorende tot het Wandelnetwerk Ieperboog, om links Hollebeke-Dorp te verlaten. Ter hoogte van de Bierboomstraat konden we vrijwel dadelijk de Bierboom ontdekken. We stapten rechtdoor op het kruispunt met de Komenseweg, om na een bocht rechtsaf te gaan tussen de huizen, richting Oude Vaart. Via een metalen poortje kwamen we zo terecht op het traject van de GR5A Zuid, waarvan we de rood-witte tekens zouden volgen richting wandelknooppunt 14. Even verder verlieten we vrij vlug de Oude Vaart via een tweede poortje, om links te wandelen naar het wandelknooppunt 14 ter hoogte van de Komenseweg.

Daar ging het rechtsaf op het fietspad naar de ingang van het Provinciedomein De Palingbeek. We namen er afscheid van de rood-witte tekens van de GR5A Zuid, om aan de tweede ingang van het domein opnieuw de Komenseweg over te steken. We stapten de Kasteelhoekstraat in, waar we aan het wandelknooppunt 12 linksaf draaiden en het bos De Vierlingen ingingen. We kwamen op die manier in een brede bosdreef welke we rechts inwandelden, om er te kunnen genieten van de prachtige vijvers. Na wat heen en weer stappen door tal van dreven, bereikten we de volgende bezienswaardigheid, de Caterpillarkrater aan het wandelknooppunt 27. Volgens plaatselijke info, was deze krater het gevolg van een ontploffing op 07 juni 1917. Ter hoogte van de krater ging onze tocht verder naar rechts, ditmaal voorzien van de rood-witte tekens van de GR128. Voorbij een bank daalden we van de berm van de krater af en kwamen via een draaipoortje uit op een asfaltweg. We gingen rechtsaf om via de brug over de spoorlijn te geraken. We kwamen langs een gedenkteken ter ere van twee verzetslieden tijdens WO2, alsook een monument ter ere van de 14th Light Divison en verder ter ere van de Australian Tunnelling Company.

Door middel van een poortje kwamen we aan de herinneringsheuvel Hill 60 en het monument ter ere van de Queen Victoria Rifles. Via een tweede poortje bereikten we terug de openbare weg om die naar rechts te volgen. We bemerkten er de aanduidingen inzake de Vredesroute van 45 km. Gekomen aan het pand nr. 7 volgden we links een bospad om vervolgens de weg Zillebeke – Zandvoorde over te steken. Nogmaals doorheen een poortje betraden we een weide, alwaar we een gedeelte volgden van de Gasthuisbossen Wandelroute. Een poortje later ging het in een rechte brede dreef doorheen het Zwarte Leenbos. Twee poortjes lieten ons een betonweg kruisen ter hoogte van het wandelknooppunt 29, om even verder rechts het Groenenburgbos in te wandelen. We kwamen zo aan ter hoogte van het wandelknoopunt 30 om daar het traject van de GR128 te verlaten. We konden er langs het pad tal van zwammen bewonderen in diverse vormen en kleuren. In tegenstelling tot het parcours van de GR128, hielden we links aan om aan het eerste T-kruispunt rechtsaf te gaan. We troffen verder een asfaltweg aan die we links opgingen, passeerden het knooppunt 43, om aan het einde van de straat rechts de Pappotstraat in te gaan. Zowat 100 m verder aan de oprit van een woning, ging het naar links een grindpad op, richting Hill 62.

We zetten onze wandeling verder via de Canadalaan, alwaar we de bordjes bemerkten van de Ypres Salientroute. Zo kwamen we aan ter hoogte van het museum Sanctuary Wood, met bijhorend café. We hielden er dan ook een wandelpauze en konden in het café genieten van een kopje koffie en uiteraard een sanitaire stop. Na deze onderbreking zetten we onze tocht verder en kwamen aan het Sanctuary Wood Cemetery en tevens het gedenkteken ter ere van Keith Rae. Een bezoekje aan deze begraafplaats mocht natuurlijk niet ontbreken. We stapten verder voorbij wandelknooppunt 71 om in de volgende bocht, aan wandelknoopunt 72, rechts een smal pad in te gaan. We mochten opnieuw via enkele poortjes een weide oversteken om tenslotte de drukke Meenseweg te bereiken aan het wandelknooppunt 73. We weken er even af van de voorziene wandelroute, vermits even verder links we de ingang aantroffen van het Hooge Crater Cemetery. Aan de overzijde van de begraafplaats namen we nog even een pauze in het café van het Hooge Crater Museum. We konden er één en ander bekijken en enigszins aanvoelen wat de Eerste Wereldoorlog betekende in deze streek. Maar er restten ons nog heel wat af te leggen wandelkilometers, dus na een korte pauze konden we opnieuw op weg.

Het ging langsheen de drukke Meenseweg naar rechts op het fietspad, om zowat 250 m verder, een grindweg rechts in te slaan. Ter hoogte van een bocht verlieten we deze grindweg en stapten we het Hogebos in. We volgden daar de hoofddreef doorheen het bos tot aan het wandelknooppunt 74 aan de Pappotstraat. Daar stapten we de ’s Herenthagestraat in, nog steeds de GR128 volgend, tot aan het wandelknooppunt 40, alwaar we rechts kozen. We staken via een brugje een kleine beek over en gingen door het Passendaleveld tot aan een asfaltweg aan het wandelknooppunt 41. Hier aangekomen maakten we gebruik van een mogelijkheid tot verkorting van de wandelroute door de GR128 verder te volgen naar rechts. We dwarsten de Kranenburgstraat bij knooppunt 39 en nadien stapten we links het bos in aan het knooppunt 42. We staken wat verder de Vijfwegenstraat over hielden rechtdoor aan tot aan het wandelknooppunt 34. We stapten ook daar rechtdoor om dan een ruime bocht naar rechts te nemen, welke leidde naar het knooppunt 32. We verlieten er definitief de rood-witte tekens van de GR128.

Via enkele dreven en bijhorende richtingswijzigingen verlieten we stilaan het bos om via een veldweg de even verder gelegen drukke weg Zillebeke – Zandvoorde voor de tweede maal te bereiken. Over korte afstand wandelden we langsheen deze weg naar links, om dan aan de overzijde langs de rand van een bos verder te gaan. We stapten min of meer omheen de hoek van het bos om er even verder in te gaan. De route leidde ons naar het knooppunt 31 aan de Kasteelhoekstraat, welke we rechts ingingen tot aan de spoorlijn aan wandelknooppunt 11. Op dit punt aangekomen zagen we af van een bijkomende lus van vijf kilometer, doch kozen een andere route richting kerk van Hollebeke. We gingen dan ook de spoorweg over en stapten verder via de Kasteelhoekstraat tot aan de Komenseweg. Ter hoogte van het kruispunt sloegen we linksaf om wat verder opnieuw de kerk te bereiken van Hollebeke. We eindigden dan ook deze bijzondere wandeling na 22759 stappen en 17,069 km.”

308: Zonnebeke, Zaterdag 23 augustus 2014, 22,89 km. (6275,58 km.)

“Dit verhaal heeft betrekking op een wandeling met start in Zonnebeke en wordt beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2. De tocht verkreeg in de gids de volgende titel: ‘Een wandeling door het oorlogsverleden van Passendale en Zonnebeke’. De totale wandelafstand bedroeg 21,9 km eventueel verlengd tot 22,6 km. De voorziene startplaats bevond zich ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Zonnebeke. Tijdens het verloop van deze dagtocht zou onderweg een gedeelte worden gevolgd van de GR128. Na een laattijdig ontbijt ter plaatse konden we even later beginnen aan deze wandeling. We vertrokken aan de kerk van Zonnebeke en namen aan de overzijde van de rotonde de Langemarkstraat, om te wandelen voorbij het gemeentehuis. Even verder ging het rechtsaf in de Maagdestraat tot aan het bord einde bebouwde kom van Zonnebeke. Daar wandelden we linksaf op de oude spoorwegbedding Ieper - Roeselare, thans een fiets- en wandelpad. We gingen voorbij een infobord betreffende ‘Battle of Broodseinde’ en dwarsten nadien een asfaltweg ter hoogte van een eerste Anzaczuiltje. (Australian and New Zealand Army Corps) Tevens bemerkten we er de bordjes inzake de The Legacy Route en de Vredesroute van 45 km. We staken een asfaltwegje over ter hoogte van het fietsknooppunt 30 om verder aan te komen aan het fietsknooppunt 36 bij een tweede Anzaczuiltje.

Daar aangekomen maakten we een lus naar het Tyne Cot Cemetery, met andere woorden linksaf in de Tynecotstraat, om tezelfdertijd te wandelen langs de Bedevaartsroute van 40 km en de Ypres Salientroute. Dit ommetje naar de Britse begraafplaats en het bezoek daaraan was volgens onze Dagstappergids goed voor 1,3 km, waarna we naar hetzelfde punt zouden terugkeren, het fietsknooppunt 36. Al bij al waren we onder de indruk van de grootte van deze begraafplaats en de staat waarin het wordt onderhouden. Na deze wandelpauze zetten we onze dagtocht verder. We gingen opnieuw langs de voormalige spoorwegbedding en staken de N303 over, de weg Passendale – Broodseinde. Aan de overzijde was de oude spoorbedding nu onverhard en niet langer geasfalteerd. We gingen wat verder zelfs tussen de struiken door, kregen een korte kasseistrook te verwerken en tot slot opnieuw asfalt, om dan de weg Passendale – Moorslede te bereiken aan de kaasmakerij Passendale. Aan de overzijde hielden we nog steeds dezelfde richting aan via een veldweg, even later overgaand in een grindpad, om dan ter hoogte van het kruispunt voorbij de panden met nrs. 11 en 9, het traject van de GR128 te verlaten. We namen bijgevolg tevens afscheid van de oude spoorwegbedding en sloegen rechtsaf.

We bevonden ons aldus in de Scherminkelstraat, om in de tweede bocht een veldweg rechts in te gaan. Deze kwam uit op een asfaltweg welke we naar links volgden richting kerk van Moorslede. Net voorbij het pand nr. 7 ging het opnieuw rechts via een veldweg welke links draaide naar de weg Passendale – Moorslede, dezelfde weg welke we reeds eerder hadden gekruist. Over korte afstand volgden we deze drukke weg naar rechts tot aan de fabriek Belgomilk. Daar volgden we aan de overzijde de Roomstraat, om even later een kapel ter ere van O.-L.-V. van Lourdes voorbij te gaan. Nadien gingen we rechts de Molenstraat in, om na een S-bocht de weg te verlaten ter hoogte van het pand nr. 16. Aldaar volgden we links een veldweg, omheen enkele serres om vervolgens te arriveren aan de weg Broodseinde – Moorslede. Aan de overzijde van de weg volgden we de richting naar het huis nr. 159 om dan via een grindpad naar links af te dalen naar het huis nr. 155 om juist ervoor rechts een grasweg op te gaan. Een kruispunt later kwamen we ter hoogte van een Ave Maria kapel waar we rechtdoor de Zuidstraat volgden, op de grens van de gemeenten Moorslede en Passendale. Het einde van de Zuidstraat bracht ons tot aan het calvariekruis op de Keiberg, het punt waar drie gemeenten aan elkaar grenzen: Moorslede, Passendale en Beselare.

We gingen rechts de Keibergstraat in, om af te dalen naar de Heulebeek en deze over te steken. De Keibergstraat ging over in de Spilstraat, alwaar we ter hoogte van het pand nr. 62 links de Slangenmeersstraat dienden te volgen. In de tweede bocht verlieten we de Slangenmeersstraat om rechtdoor een veldweg in te gaan en even later opnieuw linksaf te gaan aan een kruispunt met een andere veldweg. Zowat 100 verder maakten we een bocht naar rechts om zo te beginnen aan een beklimming naar de N303, de weg Broodseinde – Beselare. Aan de overzijde van de weg ging het verder via een veldweg naar rechts net voor het pand nr. 172, om aan het eerste kruispunt van veldwegen links te gaan in de richting van een torentje. We volgden er een lokale wandelroute, met name het Heksen Wandelpad. Aan het pand nr. 214 gekomen, dienden we andermaal rechts verder te stappen op een veldweg, om tenslotte een asfaltweg te bereiken, alwaar we links volgden tot op een kruispunt. Daar hielden we een wandelpauze, vermits we even konden genieten van een drankje in café De Reutel. Na het genieten van een ondertussen verdiende rustpauze konden we even later terug op pad.

We gingen verder via de Oude Kortrijkstraat naar rechts, tussen Bistro Merlijn en café De Reutel, teneinde af te dalen langs het vogelreservaat in het Reutelbos. We overschreden de Reutelbeek en wonnen aan hoogte in de richting van het bos. Net voor de ingang van het bos troffen we een gedenkplaat aan ter ere van sergeant Henry James Nicholas uit Nieuw-Zeeland. Aan de hoek van het Polygoonbos namen we rechts de grindweg langsheen de rand van het bos, om verder aan een wandelsluis ter hoogte van de tweede zijdreef, naar links het bos in te wandelen. Opnieuw, ter hoogte van de tweede zijdreef, ging het ditmaal rechtsaf, parallel met een ruiterpad achter een houten afsluiting. We kwamen dan terecht ter hoogte van het kruispunt met de hoofddreef in het bos, waar zich een schuilhut bevond. Hier verkregen we opnieuw aansluiting met de rood-witte tekens van de GR128. We zouden vanaf nu de GR volgen tot aan het einde van onze wandeltocht. We gingen bijgevolg in de hoofddreef rechtsaf in de richting van de Britse begraafplaats.

Net voor de muur van deze begraafplaats volgden we een bospad naar links, om dan tweemaal rechts te houden. Op die manier kwamen we aan het Polygon Wood Cemetery, het Buttes New British Cemetery en het 5th Australian Division Memorial. Na een bezoekje aan deze indrukwekkende plaatsen van stilte, arriveerden we aan de hoek van het bos. Aldaar ging het naar links, de Citernestraat in, vooreerst in dalende zin, vervolgens alweer wat klimmend. We volgden er een tijdje de Pionierroute. Op het einde van de Citernestraat stapten we rechts de Grote Molenstraat in en vervolgens de Berten Pilstraat naar links, om halverwege het kasteelpark van Zonnebeke te betreden. Een lusje van zowat 700 m omheen de kasteelvijver sloot deze wandeltocht voor vandaag af. Bij het verlaten van het kasteelpark ging het rechtsaf naar de kerk. We eindigden deze tocht na 30531 stappen een gewandelde afstand van 22,89 km. Nadien konden we de verre terugreis aanvangen.”

159: Zonnebeke, Zondag 18 april 2010, 25,6 km. (3152,211 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 18/4/2010 – 8980 Zonnebeke (West-Vlaanderen), Driedaagse Kaaswandeltocht – Provinciale Sport voor Allen Wandeldag West-Vlaanderen, 7-12-17-22-27-33 km. Drevetrotters Zonnebeke. Start: O.C. ’t Zonnerad. Parcours langs rustige wegen richting Ieperboog. Je wordt verwend in een bosrijke streek: Nonnebos, Polygonebos, Drieblotenbos, Godtschalckbos, Groenenburg, Zwarte Leen, Vierlingen, Papenelst. Gratis bevoorrading.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een kort relaas met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 20:55 uur.

“Als bestemming kozen we Zonnebeke, gelegen in de Westhoek. Daar vond de laatste wandeling plaats van de Driedaagse Kaaswandeltocht, tevens vandaag ook Provinciale Sport voor Allen Wandeldag West-Vlaanderen. Het geheel werd georganiseerd door de plaatselijke Drevetrotters. Meer dan genoeg redenen dus om vroeg af te reizen. Toen we aldaar omstreeks acht uur aankwamen, was het al zoeken naar een parkeerplaats. Uiteindelijk toch een plekje gevonden om ons vehikel achter te laten en ons te begeven naar de startzaal, gesitueerd in het Ontmoetingscentrum 't Zonnerad. Reeds was de zon van de partij en beloofde het een schitterende wandeldag te worden. In de ruime startzaal konden we even later terecht voor de inschrijving en alvast voor het nuttigen van een hapje alvorens op pad te gaan. Volgens de informatie ter plaatse kon er worden gekozen uit de volgende werkelijke afstanden: 5,6 - 12,8 - 17,6 - 20,5 - 25,6 - 30,4 en 36,3 km. Wij kozen voor deelname aan de 25,6 km, met onderweg een drietal rustposten voorzien. Na de start te hebben gezien van de plaatselijke wielertoeristen, konden ook wij op weg voor een tocht doorheen de frontstreek, iets waar we uiteraard steeds naar uitkijken en ook onze keuze enigszins door laten beïnvloeden.

Na het verlaten van 't Zonnerad, ging het een tijdje doorheen de aanpalende verkaveling. Een beetje huizen kijken en op die manier stilaan de woonzone verlaten om even later te worden geconfronteerd met de uitgestrektheid van de velden en de heuvelachtige omgeving. Bij het verlaten van het woongebied, splitsten de 6 km wandelaars zich naar links af. De rest van de wandelaars hield rechtdoor aan en volgde een rustige landelijke weg, die zich enigszins kronkelde doorheen het glooiende terrein. De eerste bordjes langsheen de weg kondigden zich aan: de wit-rode markeringen van de GR128, de Tabaksroute van 45 km, de Vredesroute van 45 km en wat verderop het Heksen Wandelpad. Van enig schrijfwerk gesproken al vanaf het begin van de tocht. Na een tijdje de landelijke wegen te hebben gevolgd, kwamen we bij de eerste bezienswaardigheden van de dag. Het Polygon Wood Cemetery rechts van de weg, met daartegenover het 5th Australian Division Memorial en het eraan palende Buttes New British Cemetery. Deze heuvel, gelegen binnen het Polygoonbos, was destijds het voorwerp van hevige gevechten tussen de Duitsers, welke in het bos verscholen zaten en de Geallieerde strijdkrachten die de tegenaanval inzetten.

Om de hevige gevechten blijvend in herinnering te houden, werd bovenop de heuvel een obelisk opgericht, vanwaar men het ernaast gelegen kerkhof kan overzien. Alvast een aanblik om even stil van te worden. Beide kerkhoven liggen dicht bij elkaar, omwille van het gevaar toen, de gesneuvelde kameraden een laatste rustplaats te geven. Na deze momenten van ingetogenheid, trokken we verder en gingen het ernaast gelegen Polygoonbos in, ter plaatse tevens aangeduid als Domeinbos Zonnebeke. Een lange brede dreef liet ons nog even nagenieten van de heuvel en het kerkhof achter ons, waarna we onze wandeling vervolgden in de richting van het verder gelegen Geluveld (Zonnebeke). Het polygone ruiterpad leidde ons verder het bos uit en deed ons even later via de brug de A19 oversteken. We wandelden nu zowat op de scheiding tussen Zonnebeke en Geluveld, aangezien de straatnaamborden voortdurend wisselden. Terug op het grondgebied van Zonnebeke, bereikten we de Nonnebossen. Het ging hier via een landelijke weg langsheen de bosrand, waarbij we onderweg het graf bemerkten van Ewen James Bodie. Wat verderop bereikten we opnieuw een landelijke weg en die deed ons even later aankomen in de Bellewaardestraat, alwaar bij een lokale garagist een eerste controlepost was ingericht. Gelet op het aangename weertje, een eerste kans om even in open lucht op het terras te genieten van een korte pauze. De eerste 6,3 km waren gewandeld.

Na onze eerste pauze, konden we bemerken dat we hier een plaatselijke lus dienden te wandelen. Het ging dus bij het verlaten van de controle naar links, samen met de wandelaars van de 13 km. Het ging vervolgens langsheen een van de parkings van het Bellawaerde park, waarna we aan de eerstvolgende weg links afsloegen, terwijl de 13 km wandelaars richting aankomst kozen. We volgden opnieuw een landelijke weg, waarbij we langsheen enkele van de gebouwen van het park wandelden. Naarmate we een beetje verder aan hoogte wonnen, konden we een gedeelte van de attracties zien en tevens horen hoe enkele bezoekers aldaar tekeer gingen. Het geschreeuw zou ons een tijdje vergezellen, net zoals de Vredesroute, die we nu opnieuw volgden. Onderweg kwamen we vooreerst langsheen het gedenkteken voor de Canadian Light Infantry en een kwartier verder stappen, bereikten we R.E. Grave Railway Wood, met ernaast gelegen de Liverpool Scottish Stone. Het eerste betrof een gedenkteken voor enkele gesneuvelden tijdens de gevechten om de Bellewaerde heuvel, het andere betrof een embleem dat voordien was gevestigd in de toegangspoort van deze eenheid en later aan de stad Ieper werd geschonken naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van de eenheid.

Het erachter gelegen bos werd vervolgens omtrokken via een veldwegel, waarna we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten. Enkele geboortebomen stonden langsheen de rijbaan. Deze landelijke weg, deed ons nog even klimmen, waarna we wat verderop de drukke weg bereikten richting Ieper. We bevonden ons nu op het grondgebied Zillebeke en bemerkten aan de overzijde van de weg het Hooge Crater Cemetery en rechts van ons het Hooge Crater museum 14-18. Hier konden we het niet weerstaan om even in de symbolische loopgraven de plaatselijke artilleriestukken te bekijken en de maat van enkele bommen te nemen. Het ging na dit blitzbezoek linksaf, langsheen de grote baan. Ditmaal kwamen we langsheen de hoofdingang van Bellewaerde park en konden hier het King's Royal Rifle Corps Battalion monument aanschouwen. De volgende straat links bracht ons terug in de Bellewaardestraat, alwaar we in de verte reeds de garage herkenden waar we voordien een pauze hadden genomen. Bij onze aankomst aldaar konden we gelukkig opnieuw een plaatsje vinden in open lucht en hadden we nu een idee inzake de omvang en de uitgestrektheid van het park Bellewaerde.

Terwijl we even de inwendige mens konden aansterken, werden we vanaf de overzijde van de straat aangekeken door enkele hangbuikzwijnen, die om de haverklap werden verrast met een kleine hap van andere wandelaars. Ondertussen waren we 11,4 km ver en bijna halfweg. Het volgende gedeelte van de wandeling liet ons terug de Bellewaardestraat volgen, ditmaal langs dezelfde weg waarlangs we even voorheen waren gekomen. Honderd meter verder sloegen de 18 km wandelaars een links gelegen pad in, wijzelf gingen terug naar de drukke weg, langsheen de hoofdingang van het park. Even voorbij het park, dwarsten we de gevaarlijke weg om even later een links gelegen veldweg op te gaan. Deze ging lichtjes dalend naar het lager gelegen Provinciedomein Gasthuisbossen. We kregen hier een lange dreef voor de voeten, die we in de verte reeds de hoogte zagen ingaan. Het werd dus opnieuw even klimmen doorheen dit mooie bosgebied. Op korte tijd was de natuur fel veranderd in vergelijking met de voorbije weken. Het groen duikt overal opnieuw op en ontelbare bloemen zijn tevoorschijn gekomen. Ook de geluiden in het bos kondigen aan dat de lente wel degelijk in het land is gekomen. De dreef volgend kwamen we opnieuw terecht aan de rand van het bos en volgden de veldweg verder tot aan de landelijke weg wat verderop. Hier splitsten zich de wandelaars af van de 30 en 36 km, om hun eigen traject verder rechtdoor te volgen.

Wijzelf, samen met de 21 km wandelaars, sloegen linksaf en volgden de weg verder tussen de landerijen en weilanden. We bevonden ons nu klaarblijkelijk op de Gasthuisbossen wandelroute. Na een tijdje deze rustige wegjes te hebben gevolgd, bereikten we opnieuw de Gasthuisbossen en ditmaal konden we wat langer genieten van dit unieke en rustige gebied. Deze keer konden we een bospad volgen dat ons langere tijd liet genieten van de pracht van dit gebied. Enkele loopbruggen deden ons beken overschrijden en de paden en dreven lieten ons dit bos van alle kanten ontdekken. Jammer genoeg kwam er een einde aan deze belevenis en dienden we het rustige bosgebied te wisselen voor een landelijke weg. Deze leidde ons naar een verder gelegen wegel, welke kronkelend in de richting ging van het centrum van Geluveld. We konden de dorpskerk reeds in de verte bemerken en zagen duidelijk het verloop van de wegel tussen de weilanden. We waren nu op weg naar onze laatste controlepost en die bereikten we even later in het Ontmoetingscentrum 't Gelevelt. Ook hier konden we profiteren van de aanwezigheid van een terras buiten en het was ondertussen meer dan duidelijk dat veel wandelaars deze opinie deelden. We zaten min of meer op schema en hadden 19 km afgelegd. Het laatste stukje wandelparcours bedroeg 6,6 km. We hadden dus nog even de tijd om een hapje te eten.

Na onze laatste controle trokken we opnieuw op weg. We volgden een gedeelte van onze heenweg naar deze controle en bereikten zo de Polderweg, de oude verbinding tussen Zonnebeke en Geluveld. We overschreden op die manier een heuvel om nadien via landelijke wegen, terug in de richting te wandelen van de A19. Ditmaal staken we de brug over in de andere richting en kwamen opnieuw ter hoogte van het Polygoonbos dat we vroeger op de dag reeds hadden doortrokken. Ditmaal volgden we een andere weg doorheen het bos, waarbij we versteld stonden van de enorme hoeveelheid gehakte bomen. We volgden opnieuw het Heksen Wandelpad en bereikten geruime tijd later de rand van het bos ter hoogte van café De Dreve. Via de Vredesroute ging het vervolgens via enkele landelijke wegen terug naar de startzaal. Bij onze aankomst aldaar zat deze afgeladen vol en noteerden we voor vandaag 2614 deelnemers. Samen met de 800 wandelaars van afgelopen vrijdag en de 1300 van gisteren, betekent dit toch een aanzienlijk totaal van bijna vijfduizend wandelaars gedurende deze Driedaagse. Al bij al een cijfer om tevreden over te zijn. We kunnen deze wandeling beschouwen als eentje om in te kaderen en te voegen bij de betere wandeltochten van de afgelopen maanden. Ons zul je vandaag niet horen klagen. Tenslotte werden we nog beloond met een kleine yoghurtdrink en dat was ook meegenomen. Twee tevreden mensen terug richting Gent vandaag, waarschijnlijk niet de enigen...”

We ronden dit wandelverhaal stilaan af met een blik op datgene, wat kort na afloop van de wandeling werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Wandeling door Zonnebeke in de frontstreek. Fijne wandeling en goed verzorgd. Lente 19°. J: Mooie zonnige en rustige wandeling doorheen de frontstreek. Zonnebeke, Zillebeke en Geluveld. Tal van militaire begraafplaatsen.’

127: Langemark, Zaterdag 14 november 2009, 17,2 km. (2506,973 km.)

Een wandeling welke voorheen in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 14/11/2009, 8920 Langemark (West-Vlaanderen) – 1^ste Curieuze Wapenstilstandtocht ’14-’18 – 6-10-14-18-22 km. De Curieusstappers Langemark-Poelkapelle. Start: Sport- en Cultuurcentrum ‘Den Tap’. Langs de talrijke plaatsen in Langemark-Poelkapelle waar WOI in alle hevigheid woedde. Stille getuigen van dit geweld zijn de vele gedenkstenen, begraafplaatsen en monumenten langs de landelijke wegen en dreven. Voor iedere wandelaar een infoboekje met toelichting over de oorlogsrelicten.’ Na afloop van deze, enigszins tegenvallende wandeling, schreven we nog dezelfde namiddag een kort relaas, betreffende onze belevenissen onderweg, omstreeks 16:36 uur.

“Op een winderige dag als vandaag, trokken we deze morgen reeds vroeg de weg op, richting Langemark. Daar werd door de Curieusstappers uit Langemark-Poelkapelle, de 1^ste Curieuze Wapenstilstandtocht '14-'18, georganiseerd. De plaats van inschrijving en vertrek was gesitueerd in het Sport- en Cultuurcentrum Den Tap. Op weg erheen, kregen we op de E17 reeds de eerste regendruppels te verwerken en bij onze aankomst in Langemark, gingen de hemelsluizen pas echt goed open. Vlug naar binnen dus, voor de inschrijvingsformaliteiten. Aldaar wachtte ons echter een kleine ontgoocheling. In het Marching-boek was immers aangekondigd, dat elke deelnemer een infoboekje zou ontvangen met toelichtingen over de oorlogsrelicten, die tijdens de wandeling zouden kunnen worden bekeken. Navraag bij de inrichters leverde als antwoord, dat de boekjes er niet waren, aangezien men in laatste instantie het parcours zou hebben moeten wijzigen. We zouden dan zelf moeten instaan voor onze documentatie zo te zien.

Alvorens van start te gaan, hadden we nog even behoefte aan een koffie en een kleine hap. Bleek dat de tafels niet waren voorzien van afvalemmertjes, zodat we dienden vast te stellen, dat wandelaars hun afval op de tafels achterlieten. Nu ja, we hebben al erger meegemaakt tijdens wandelingen. Er kon vandaag worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 14, 18 of 22 km. Bij nazicht bleek het parcours te bestaan uit een lus van 14 km en een tweede lus van 8 km. Naargelang de gekozen afstand nam men deel aan een of meerdere lussen, of een gedeelte van de grote en kleine lus. We opteerden in eerste instantie voor de 22 km. We gingen van start in de sporthal en hadden gelukkig reeds onze regenkledij aangetrokken. Er viel nog wat regen, zij het reeds fel verminderd. De wind daarentegen ging heftig te keer en dat was duidelijk voelbaar. Onze eerste grote lus van 14 km, begon naar rechts ter hoogte van de uitgang van de startzaal. We volgden een smalle asfaltweg en bevonden ons al bijna onmiddellijk buiten de bebouwing. Na enkele honderden meters troffen we het eerste pad aan van de dag, het Bakelandtpad (10,5 km), om enkele stappen verder tezelfdertijd de Vredesroute (45 km) aan te treffen.

Deze trajecten volgend, wandelden we recht naar de eerste interessante plek van de dag: Deutscher Soldatenfriedhof Langemark. Het was vrij donker op deze militaire begraafplaats, omwille van het regenweer en ook gezien de beplanting en de aanwezigheid van de bomen op deze rustplaats. We namen hier alvast even de tijd om dit kerkhof te bezoeken, alsmede de ernaast gelegen videomuur, waar oude foto's en filmbeelden konden worden bekeken van Den Grooten Oorlog. We vervolgden nadien onze weg, om even verder de Broenbeek over te steken en deze vervolgens naar links geruime tijd te volgen. Even voorbij het Duitse kerkhof, troffen we aan de oever van de Broenbeek het monument aan ter nagedachtenis van de 34th British Division, welke in deze streken hevig strijd had geleverd. Een soort obelisk was er geplaatst, naast de restanten van een bunker. We volgden verder de loop van de beek, om ons te begeven langsheen één van de vele infopanelen van de Volksverhalenroute. Hier kon je zowel visueel als door middel van een geluidsopname kennis maken met verhalen van vroeger. Onze wandelrichting veranderde stilaan naar links en kregen we de wind stilaan in het nadeel.

Onze route vervolgde langsheen rustige landelijke asfaltweggetjes, af en toe draaiend en kerend, in de richting van een kerktoren die we in de verte zagen verschijnen. Onderweg, ergens midden tussen de velden, troffen we een gedenkplaat aan ter ere van de aldaar gesneuvelde Franse militairen. Toen we stilaan het grondgebied van Bikschote naderden, troffen we onderweg de aanduidingen van de Pompoenroute (13 km). Deze wandelroute volgden we verder, recht naar het centrum van Bikschote, waar we een eerste controle hadden in de Gemeentelijke Basisschool. Volgens de opgegeven planning van de organisatie, hadden we hier 7,5 km afgelegd, onze teller echter wees bijna 9 km aan en gelet op de tijd dat we reeds onderweg waren, hadden we zo een vermoeden dat de afstanden niet juist waren opgegeven. Tal van andere wandelaars op deze controlepost, deelden datzelfde vermoeden. Na de controle ging het terug richting open velden, waarbij het centrum van Bikschote al heel vlug werd verlaten. We wandelden even verder voorbij de Beeuwsaertmolen, waarvan de restauratie bezig was.

Even voorbij deze molen troffen we opnieuw het Pompoenpad op onze weg, alsook de Bakelandtroute (46 km). Vanaf nu volgden we een smalle asfaltweg, die recht tegen de wind in verliep, waardoor we het bij momenten moeilijk hadden om vooruit te komen. De wind kon echt niet nadeliger waaien dan nu het geval was en gelet op het verloop van de weg en het volkomen vlakke landschap, zou dat nog wel een tijdje zo doorgaan. Gelukkig was ondertussen de zon te voorschijn gekomen en dat milderde toch enigszins dit onaangename gevoel. Links van ons zagen we heel in de verte de kerk van Langemark en het ging in een wijde boog die richting uit. Aan alle minder goede zaken komt ooit wel een einde, zo ook aan het beuken tegen de wind in. Na enkele kilometers tegenwind, dienden we op een bepaald moment scherp naar links af te slaan, waar we op het Ledwidgepad terecht kwamen. Nu blies de wind langs achteren en dat was veel gemakkelijker om vooruit te komen. Dit pad verliep schijnbaar over een oude spoorwegbedding en ging kaarsrecht richting Langemark uit. Hier, langsheen dit smalle kiezelpad, verliepen de Vredesroute en de Bakelandtroute.

Naarmate we dichter bij Langemark kwamen, troffen we opnieuw enkele panelen aan van de Volksverhalenroute. Gekomen ter hoogte van het Waterverzamelbekken Sint-Jansbeek, verlieten we het Ledwidgepad en gingen even naar rechts, om wat verder langsheen dit bekken te wandelen, richting dorpskern van Langemark. Ter hoogte van dit watergebied, troffen we in de berm een gedenkplaat aan ter ere van het 7th Bn van de 20th Light Division, welke hier strijd hadden geleverd. We volgden nu een smal wandelpaadje, dat ons deed uitkomen ter hoogte van de kerk van Langemark. Hier vonden we het Rooie Zitapad (11,7 km). Ter hoogte van de kerk dienden we nog even linksaf te slaan, om een ommetje te maken langsheen het oude stationsgebouw en verder doorheen het Vijverpark te wandelen. Zo kwamen we terecht in de bebouwde kom van deze gemeente en bereikten uiteindelijk de startplaats.

Ondertussen hadden we reeds de 17 km overschreden, wat niet echt strookte met de opgegeven 14 km. Na enkele uren vechten met de onaangename wind, hielden we het hier voor bekeken en zagen we af om nog een bijkomende lus van 8 km te bewandelen. Bij de eindcontrole vernamen we van de organisatie, dat de afstand van 14 km inderdaad niet strookte met de werkelijkheid. Ondertussen waren de plannetjes van de wandeling met viltstift aangepast en was er vermeld, meer dan 16 km, sorry! We verkregen nog een gratis stickertje als aandenken aan deze curieuze wandeling en besloten om er voor vandaag een punt achter te plaatsen. Bij het verlaten van de zaal bemerkten we nog dat om 12 uur, 465 wandelaars hadden deelgenomen aan deze wandeltocht.”

Een korte blik in de wandelboekjes moet volstaan, om de lezers een idee te geven hoe we deze veertiende november hebben doorgebracht. ‘K: Wandeling door Langemark, Poelkapelle en Bikschote. Onderweg het Duitse kerkhof bezocht. Ook enkele gedenkstenen gezien. Landelijk met te felle wind! De organisatie kon beter! J: Tocht doorheen de frontstreek. Langs het kerkhof van Langemark naar Bikschote. Onderweg enkele oorlogsmonumenten. Hevige wind en regen bij de start. Later zonnig wandelweer. Slechte organisatie van de tocht.’