159: Zonnebeke, Zondag 18 april 2010, 25,6 km. (3152,211 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 18/4/2010 – 8980 Zonnebeke (West-Vlaanderen), Driedaagse Kaaswandeltocht – Provinciale Sport voor Allen Wandeldag West-Vlaanderen, 7-12-17-22-27-33 km. Drevetrotters Zonnebeke. Start: O.C. ’t Zonnerad. Parcours langs rustige wegen richting Ieperboog. Je wordt verwend in een bosrijke streek: Nonnebos, Polygonebos, Drieblotenbos, Godtschalckbos, Groenenburg, Zwarte Leen, Vierlingen, Papenelst. Gratis bevoorrading.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een kort relaas met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 20:55 uur.

“Als bestemming kozen we Zonnebeke, gelegen in de Westhoek. Daar vond de laatste wandeling plaats van de Driedaagse Kaaswandeltocht, tevens vandaag ook Provinciale Sport voor Allen Wandeldag West-Vlaanderen. Het geheel werd georganiseerd door de plaatselijke Drevetrotters. Meer dan genoeg redenen dus om vroeg af te reizen. Toen we aldaar omstreeks acht uur aankwamen, was het al zoeken naar een parkeerplaats. Uiteindelijk toch een plekje gevonden om ons vehikel achter te laten en ons te begeven naar de startzaal, gesitueerd in het Ontmoetingscentrum 't Zonnerad. Reeds was de zon van de partij en beloofde het een schitterende wandeldag te worden. In de ruime startzaal konden we even later terecht voor de inschrijving en alvast voor het nuttigen van een hapje alvorens op pad te gaan. Volgens de informatie ter plaatse kon er worden gekozen uit de volgende werkelijke afstanden: 5,6 - 12,8 - 17,6 - 20,5 - 25,6 - 30,4 en 36,3 km. Wij kozen voor deelname aan de 25,6 km, met onderweg een drietal rustposten voorzien. Na de start te hebben gezien van de plaatselijke wielertoeristen, konden ook wij op weg voor een tocht doorheen de frontstreek, iets waar we uiteraard steeds naar uitkijken en ook onze keuze enigszins door laten beïnvloeden.

Na het verlaten van 't Zonnerad, ging het een tijdje doorheen de aanpalende verkaveling. Een beetje huizen kijken en op die manier stilaan de woonzone verlaten om even later te worden geconfronteerd met de uitgestrektheid van de velden en de heuvelachtige omgeving. Bij het verlaten van het woongebied, splitsten de 6 km wandelaars zich naar links af. De rest van de wandelaars hield rechtdoor aan en volgde een rustige landelijke weg, die zich enigszins kronkelde doorheen het glooiende terrein. De eerste bordjes langsheen de weg kondigden zich aan: de wit-rode markeringen van de GR128, de Tabaksroute van 45 km, de Vredesroute van 45 km en wat verderop het Heksen Wandelpad. Van enig schrijfwerk gesproken al vanaf het begin van de tocht. Na een tijdje de landelijke wegen te hebben gevolgd, kwamen we bij de eerste bezienswaardigheden van de dag. Het Polygon Wood Cemetery rechts van de weg, met daartegenover het 5th Australian Division Memorial en het eraan palende Buttes New British Cemetery. Deze heuvel, gelegen binnen het Polygoonbos, was destijds het voorwerp van hevige gevechten tussen de Duitsers, welke in het bos verscholen zaten en de Geallieerde strijdkrachten die de tegenaanval inzetten.

Om de hevige gevechten blijvend in herinnering te houden, werd bovenop de heuvel een obelisk opgericht, vanwaar men het ernaast gelegen kerkhof kan overzien. Alvast een aanblik om even stil van te worden. Beide kerkhoven liggen dicht bij elkaar, omwille van het gevaar toen, de gesneuvelde kameraden een laatste rustplaats te geven. Na deze momenten van ingetogenheid, trokken we verder en gingen het ernaast gelegen Polygoonbos in, ter plaatse tevens aangeduid als Domeinbos Zonnebeke. Een lange brede dreef liet ons nog even nagenieten van de heuvel en het kerkhof achter ons, waarna we onze wandeling vervolgden in de richting van het verder gelegen Geluveld (Zonnebeke). Het polygone ruiterpad leidde ons verder het bos uit en deed ons even later via de brug de A19 oversteken. We wandelden nu zowat op de scheiding tussen Zonnebeke en Geluveld, aangezien de straatnaamborden voortdurend wisselden. Terug op het grondgebied van Zonnebeke, bereikten we de Nonnebossen. Het ging hier via een landelijke weg langsheen de bosrand, waarbij we onderweg het graf bemerkten van Ewen James Bodie. Wat verderop bereikten we opnieuw een landelijke weg en die deed ons even later aankomen in de Bellewaardestraat, alwaar bij een lokale garagist een eerste controlepost was ingericht. Gelet op het aangename weertje, een eerste kans om even in open lucht op het terras te genieten van een korte pauze. De eerste 6,3 km waren gewandeld.

Na onze eerste pauze, konden we bemerken dat we hier een plaatselijke lus dienden te wandelen. Het ging dus bij het verlaten van de controle naar links, samen met de wandelaars van de 13 km. Het ging vervolgens langsheen een van de parkings van het Bellawaerde park, waarna we aan de eerstvolgende weg links afsloegen, terwijl de 13 km wandelaars richting aankomst kozen. We volgden opnieuw een landelijke weg, waarbij we langsheen enkele van de gebouwen van het park wandelden. Naarmate we een beetje verder aan hoogte wonnen, konden we een gedeelte van de attracties zien en tevens horen hoe enkele bezoekers aldaar tekeer gingen. Het geschreeuw zou ons een tijdje vergezellen, net zoals de Vredesroute, die we nu opnieuw volgden. Onderweg kwamen we vooreerst langsheen het gedenkteken voor de Canadian Light Infantry en een kwartier verder stappen, bereikten we R.E. Grave Railway Wood, met ernaast gelegen de Liverpool Scottish Stone. Het eerste betrof een gedenkteken voor enkele gesneuvelden tijdens de gevechten om de Bellewaerde heuvel, het andere betrof een embleem dat voordien was gevestigd in de toegangspoort van deze eenheid en later aan de stad Ieper werd geschonken naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van de eenheid.

Het erachter gelegen bos werd vervolgens omtrokken via een veldwegel, waarna we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten. Enkele geboortebomen stonden langsheen de rijbaan. Deze landelijke weg, deed ons nog even klimmen, waarna we wat verderop de drukke weg bereikten richting Ieper. We bevonden ons nu op het grondgebied Zillebeke en bemerkten aan de overzijde van de weg het Hooge Crater Cemetery en rechts van ons het Hooge Crater museum 14-18. Hier konden we het niet weerstaan om even in de symbolische loopgraven de plaatselijke artilleriestukken te bekijken en de maat van enkele bommen te nemen. Het ging na dit blitzbezoek linksaf, langsheen de grote baan. Ditmaal kwamen we langsheen de hoofdingang van Bellewaerde park en konden hier het King's Royal Rifle Corps Battalion monument aanschouwen. De volgende straat links bracht ons terug in de Bellewaardestraat, alwaar we in de verte reeds de garage herkenden waar we voordien een pauze hadden genomen. Bij onze aankomst aldaar konden we gelukkig opnieuw een plaatsje vinden in open lucht en hadden we nu een idee inzake de omvang en de uitgestrektheid van het park Bellewaerde.

Terwijl we even de inwendige mens konden aansterken, werden we vanaf de overzijde van de straat aangekeken door enkele hangbuikzwijnen, die om de haverklap werden verrast met een kleine hap van andere wandelaars. Ondertussen waren we 11,4 km ver en bijna halfweg. Het volgende gedeelte van de wandeling liet ons terug de Bellewaardestraat volgen, ditmaal langs dezelfde weg waarlangs we even voorheen waren gekomen. Honderd meter verder sloegen de 18 km wandelaars een links gelegen pad in, wijzelf gingen terug naar de drukke weg, langsheen de hoofdingang van het park. Even voorbij het park, dwarsten we de gevaarlijke weg om even later een links gelegen veldweg op te gaan. Deze ging lichtjes dalend naar het lager gelegen Provinciedomein Gasthuisbossen. We kregen hier een lange dreef voor de voeten, die we in de verte reeds de hoogte zagen ingaan. Het werd dus opnieuw even klimmen doorheen dit mooie bosgebied. Op korte tijd was de natuur fel veranderd in vergelijking met de voorbije weken. Het groen duikt overal opnieuw op en ontelbare bloemen zijn tevoorschijn gekomen. Ook de geluiden in het bos kondigen aan dat de lente wel degelijk in het land is gekomen. De dreef volgend kwamen we opnieuw terecht aan de rand van het bos en volgden de veldweg verder tot aan de landelijke weg wat verderop. Hier splitsten zich de wandelaars af van de 30 en 36 km, om hun eigen traject verder rechtdoor te volgen.

Wijzelf, samen met de 21 km wandelaars, sloegen linksaf en volgden de weg verder tussen de landerijen en weilanden. We bevonden ons nu klaarblijkelijk op de Gasthuisbossen wandelroute. Na een tijdje deze rustige wegjes te hebben gevolgd, bereikten we opnieuw de Gasthuisbossen en ditmaal konden we wat langer genieten van dit unieke en rustige gebied. Deze keer konden we een bospad volgen dat ons langere tijd liet genieten van de pracht van dit gebied. Enkele loopbruggen deden ons beken overschrijden en de paden en dreven lieten ons dit bos van alle kanten ontdekken. Jammer genoeg kwam er een einde aan deze belevenis en dienden we het rustige bosgebied te wisselen voor een landelijke weg. Deze leidde ons naar een verder gelegen wegel, welke kronkelend in de richting ging van het centrum van Geluveld. We konden de dorpskerk reeds in de verte bemerken en zagen duidelijk het verloop van de wegel tussen de weilanden. We waren nu op weg naar onze laatste controlepost en die bereikten we even later in het Ontmoetingscentrum 't Gelevelt. Ook hier konden we profiteren van de aanwezigheid van een terras buiten en het was ondertussen meer dan duidelijk dat veel wandelaars deze opinie deelden. We zaten min of meer op schema en hadden 19 km afgelegd. Het laatste stukje wandelparcours bedroeg 6,6 km. We hadden dus nog even de tijd om een hapje te eten.

Na onze laatste controle trokken we opnieuw op weg. We volgden een gedeelte van onze heenweg naar deze controle en bereikten zo de Polderweg, de oude verbinding tussen Zonnebeke en Geluveld. We overschreden op die manier een heuvel om nadien via landelijke wegen, terug in de richting te wandelen van de A19. Ditmaal staken we de brug over in de andere richting en kwamen opnieuw ter hoogte van het Polygoonbos dat we vroeger op de dag reeds hadden doortrokken. Ditmaal volgden we een andere weg doorheen het bos, waarbij we versteld stonden van de enorme hoeveelheid gehakte bomen. We volgden opnieuw het Heksen Wandelpad en bereikten geruime tijd later de rand van het bos ter hoogte van café De Dreve. Via de Vredesroute ging het vervolgens via enkele landelijke wegen terug naar de startzaal. Bij onze aankomst aldaar zat deze afgeladen vol en noteerden we voor vandaag 2614 deelnemers. Samen met de 800 wandelaars van afgelopen vrijdag en de 1300 van gisteren, betekent dit toch een aanzienlijk totaal van bijna vijfduizend wandelaars gedurende deze Driedaagse. Al bij al een cijfer om tevreden over te zijn. We kunnen deze wandeling beschouwen als eentje om in te kaderen en te voegen bij de betere wandeltochten van de afgelopen maanden. Ons zul je vandaag niet horen klagen. Tenslotte werden we nog beloond met een kleine yoghurtdrink en dat was ook meegenomen. Twee tevreden mensen terug richting Gent vandaag, waarschijnlijk niet de enigen...”

We ronden dit wandelverhaal stilaan af met een blik op datgene, wat kort na afloop van de wandeling werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Wandeling door Zonnebeke in de frontstreek. Fijne wandeling en goed verzorgd. Lente 19°. J: Mooie zonnige en rustige wandeling doorheen de frontstreek. Zonnebeke, Zillebeke en Geluveld. Tal van militaire begraafplaatsen.’