Een wandeling uit de Dagstappergids Antwerpen,
deel 2. Een tocht met vertrek ter hoogte van het kasteel Ravenhof te Stabroek.
Volgens de wandelgids gedeeltelijk langs het traject van de GR12 (Amsterdam –
Parijs). De tocht werd als volgt aangekondigd: ‘Terug naar Oosterdonk langs
geheime paadjes’.
“Een zaterdagochtend, waar de bewolking in
hoofdzaak aanwezig was, ging het richting Stabroek, alwaar we het traject
zouden volgen van een wandeltocht uit de Dagstappergids Antwerpen 2. Er kon
worden gekozen uit twee verschillende afstanden: 24,2 of 21,6 km. We opteerden
om de langste afstand te wandelen. We konden ons voertuig veilig achterlaten op
de parking van het kasteel Ravenhof en alvast de inwendige mens wat versterken
door een laat ontbijt. Vervolgens konden we op weg, na nog een laatste blik op
de voorgevel van het kasteel. We verkregen bij de start ook wat beeldende
kunst, met name een sculptuur luisterend naar de naam ‘Samenwerking’. Vooreerst
volgden we over korte afstand een lokale fietsomloop, de Gansrijdersroute (46
km) en de GR12. We stapten een eindje doorheen het Ravenhof, staken via een
brugje een kleine waterloop over en bereikten vervolgens de N111, de weg
Kalmthout – Stabroek. Hier verlieten we voorlopig het traject van de GR12 en
sloegen rechtsaf. We bemerkten zowat 300 m verder de Schans van Smoutakker, een
natuurreservaat en vleermuizenhotel. Het ging nadien verder in de richting van
de antitankgracht, welke we via een aardeweg een tijdje zouden volgen.
Op die manier vorderden we gestaag naar de
volgende bezienswaardigheid, het Fort van Stabroek. Op weg daarheen wandelden
we voorbij enkele bunkers. Het Fort zelf konden we even later van nabij
bekijken en zelfs een eindje stappen doorheen de gangen. Het gaf alvast een
idee, wat de soldaten destijds moeten hebben ervaren, tijdens hun verblijf
aldaar. Iets waar de eendjes op het water omheen het fort zich niet om
bekommerden. Na dit bezoek zetten we onze wandeltocht verder via een smal pad
tussen een beek en de gracht omheen het fort. Even later gingen we onder de
autosnelweg A12 door en bleven wandelen langs de linkerzijde van de
antitankgracht. Na enkele richtingsveranderingen bereikten we een veldweg, het
Booswegsken, dat ons leidde doorheen een stukje bos. Na een passage voorbij een
waterzuiveringsstation en de plantsoendienst van de stad Antwerpen, bereikten
we de openbare ter hoogte van een hoeve op de Antwerpsebaan. We bevonden ons
inmiddels op het grondgebied van Berendrecht en bereikten via de
Schouwvergerstraat de kerk van Berendrecht.
Via de Sint Jan Baptiststraat en de
Reigerbosdreef, wandelden we voorbij het 17de eeuwse kasteel van
Delft. Altijd goed om het fotoalbum aan te dikken. We verkregen even later dan
ook een mooi zicht op de Sint Jan Baptistkerk van Berendrecht. Weinige
ogenblikken later kwamen we in het Reigersbos. Het ging rechtsaf over de
Zoutebeek, gevolgd door een beklimming van de dijk. We kregen een mooi zicht op
het rechts gelegen weideland. We naderden ondertussen het Schelde-Rijnkanaal.
We draaiden nogmaals rechtsaf en via een klappoortje in de afsluiting,
bereikten we een smal paadje, alwaar we het traject volgden, aangegeven door
paaltjes met blauwe verf. Enkele poortjes verder, splitste het paadje en kozen
we de linkse vertakking, langzaam maar zeker dichter naar het kanaal toe. We
kregen nogmaals een stukje bos om doorheen te wandelen. Tot slot verlieten we
dit mooie natuurgebied via een laatste poortje. We gingen rechstaf en daalden
af voorbij het lokaal van de zeescouts van Zandvliet. Nadien volgden we de
Windmolenweg om, inderdaad in de verte een windmolen te zien. Via het
Berendrechtsevoetpad arriveerden we tenslotte in de Zandvlietsedorpstraat.
We gingen tweemaal kort na elkaar rechtsaf, om
het Suikervoetpad te bereiken en aldaar een schuin links gelegen smal paadje.
Zowat 500 m verder kwamen we terecht in een woonwijk. We stapten vervolgens
doorheen enkele woonstraten, de Buitenmolenlaan, Oostmolengeest, Burgemeester
Verhulstplein om onderweg een oude schandpaal aan te treffen. Volgens onze
wandelgids zou deze zijn overgeplaatst uit Wilmarsdonk. Via de Westmolengeest,
de Steenovenstraat en de Kapelstraat, bereikten we even later de kapel van
Onze-Lieve-Vrouw van Hagelberg. Even voorbij de kapel verkregen we een
onverharde weg, welke ons leidde door een klein stukje bos. Er volgden nog
enkele straten elkaar op: Bosstraat, Steenovenstraat om nogmaals onder de A12
autosnelweg te gaan. Weinige ogenblikken later kwamen we aan ter hoogte van de
Ruige Heide en een infobord van Natuurpunt. Zowat 200 m verder bereikten we een
open vlakte en konden we rechts een grote zandduin bekijken in het heidegebied.
We verkregen nu een zanderig pad teneinde onze wandeltocht verder te zetten.
Ter hoogte van de Antwerpsebaan en Grote Stoppelbergen, troffen we opnieuw de
tekens aan van de GR12.
We vervolgden onze wandelroute langsheen de
herberg De Vlaamse Leeuw, om even later een veldweg rechts te nemen en zodoende
een eerste grenspaal te zien, Nederlands grondgebied dus. We verkregen op die
manier zicht op de Brabantse Wal en het dorp Ossendrecht. Een volgende
richtingsverandering liet ons aankomen in het gehucht Plaatsluis. Onderweg
troffen we de aanduidingen van een stukje pelgrimsweg alsook van een
plaatselijke fietsroute, de Pottenbergroute. Het was even flirten met de
landsgrens, vermits we even later het traject van de GR12 alweer voor korte
tijd verlieten en opnieuw Belgisch grondgebied betraden. Korte tijd nadien ging
het nogmaals de grens over en wandelden we nagenoeg op de landsgrens, de Schei.
Aan de ene kant, op het fietspad in Nederland, aan de andere kant, op de brede
zandweg in België. Uiteindelijk kwamen we opnieuw terecht ter hoogte van Grote
Stoppelbergen en bevonden we ons terug op het traject van de GR12, welke we nu
zouden volgen tot op de plaats van vertrek. Via de Scheidreef belandden we ter
hoogte van het Moretusbos, om via een slagboom een pad te volgen dat het bos
inging.
Geruime tijd wandelden we nu via een slingerend
bospad en later bredere boswegen doorheen een uniek stuk natuur. Zowat vijf
kilometer paadjes en dreven, leidden ons doorheen dit uitgestrekt bosgebied.
Een heuvel met bovenop een zitbank liet ons even genieten van een schitterend
uitzicht over het lager gelegen bos. Een brede beukendreef tot slot ging
richting een bakstenen theehuisje, de Gloriëtte. Een laatste beklimming van de
trappen liet ons van nabij kennismaken met dit fraai bouwwerk. Stilaan namen we
dan ook afscheid van het grondgebied van de noorderburen en wandelden nog een
laatste stukje doorheen het Moretusbos. Op die manier bereikten we opnieuw
Belgisch grondgebied, het einde van deze wandeltocht, ter hoogte van de parking
van het kasteel Ravenhof.”