195: Berg, Zondag 26 september 2010, 20,9 km. (3931,798 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 26/9/2010 – 1910 Berg (Vlaams-Brabant), 27^ste Houtheimtochten, 5-8-12-15-19-21-25-27 km. Houtheimstappers Steenokkerzeel. Start: Ons Tehuis. Door de mooiste hoekjes natuur langs veldwegen en door het Hellebos, Steentjesbos en Weisetterbos. Tussendoor wandelen langs rustige landelijke wegen. Een echte natuurwandeling. Deel van de opbrengst gaat naar de bewoners van OTB.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 20:24 uur.

“Er zijn er die zeggen dat je stom moet zijn, om een hele dag door de regen te stappen. Misschien hebben ze wel gelijk, misschien ook weer niet... het hangt er alleen van af hoe je het bekijkt. Feit is zeker, toen we deze ochtend onze voorbereidingen troffen om af te reizen naar Berg (Kampenhout), stroomde het water met bakken uit de hemel. Niet echt motiverend, maar we besloten toch maar om niet de hele zondag thuis te blijven zitten en te wachten op betere weersomstandigheden. Zoals gezegd trokken we naar Berg, alwaar door de Houtheimstappers uit Steenokkerzeel een wandeling werd ingericht onder de titel 27^ste Houtheimtochten. De wandeltocht ging van start in ‘Ons Tehuis’, waar een deel van de opbrengst zou heengaan. Met een beetje het goede doel in het achterhoofd kon de regen ons al wat minder deren. In de ruime startzalen kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 8, 12, 15, 19, 21, 25 of 27 km. Aangezien we al vanaf de start onze regenkledij noodgedwongen dienden aan te spreken, hielden we het vandaag op 21 km wandelen.

In de startzaal kregen we een plannetje aangaande de diverse trajecten. Het betrof hier een wandeling met blijkbaar voor elk wat wils: bossen, veldwegen, akkers en landelijke wegen. We verlieten het domein van ‘Ons Tehuis’ en werden uitbundig uitgewuifd door enkele vaste bewoners. Het eerste gedeelte van de tocht zou ons brengen tot aan de controle in ‘Den Ast’, een feestzaal gelegen in een voormalige brouwerij. Het gedeelte van het traject bedroeg dan ook 3,9 km. We wandelden vooreerst door een stukje bos palend aan het domein, waarna we ons begaven tussen de akkers. Het werd duidelijk dat het een dag zou worden van modderige paden en waterplassen. Omwille van de regen van de afgelopen uren, lagen de veldwegen er af en toe glibberig en moeilijk begaanbaar bij. Af en toe kregen we ter verademing een stukje openbare weg en zo vonden we algauw de weg langs de Witloofroute, een fietsomloop van 39 km en wat verderop een variant daarvan, het Witloof Wandelpad. Onderweg kregen we vaak de gelegenheid om inkopen te doen, vooral pompoenen werden aangeprezen.

Dat we ook vandaag tal van maïsvelden van ver en van nabij zouden zien, dat werd spoedig duidelijk. Soms wandelden we langs een smal paadje, onmiddellijk naast de planten. Een eenzame boer was doende met het oogsten van courgettes, ondanks de regen. Wanneer we even een woonstraat doortrokken, werd de modder van de schoenen verwijderd. De Raymond Impanis route was daar getuige van, evenals van het langskomen van ontelbare regenschermen. Uiteindelijk, tussen de regenvlagen door, bereikten we de voormalige brouwerij Biertoren, waar we een eerste controle ondergingen. In de ruime zaal konden we even terecht voor een hapje en een drankje. Na de rust dienden we vooreerst een plaatselijke lus te wandelen van 7,1 km. We gingen dus een eerste keer naar rechts na de controle, alwaar we even verder een rechts gelegen straat ingingen, welke al vrij vlug overging in een veldweg. Op die manier dwarsten we de Weesbeek en slenterden langs maïsvelden, witlooftelers en af en toe enorme villa’s. Blijkbaar valt er nog geld te verdienen met het telen van witloof.

Het meest opvallende aspect aan deze plaatselijke lus, was onze passage doorheen het Liesbethbos. Hier vonden we even beschutting tegen de regen en vooral de rust van een bosrijke omgeving. De geur van een bos op een regenachtige dag is typisch en duidelijk herkenbaar. Een lang, goed begaanbaar kiezelpad slingerde zich doorheen dit mooie natuurgebied. Even verder hingen lekkere appels binnen handbereik. In de natuur hoef je op geen enkel moment honger te lijden. Er valt altijd wel iets te eten onderweg, naargelang het seizoen uiteraard. Jammer genoeg dienden we voortijdig afscheid te nemen van Liesbeth haar bomen en kwamen we opnieuw tussen de velden terecht. In de verte zagen we de dorpskerk opnieuw verschijnen, wat inhield dat we ‘Den Ast’ opnieuw naderden. Korte tijd later, na een eindje asfaltweg, bereikten we de voormalige brouwerij. Het was nu bijna middag en er was duidelijk meer volk aanwezig dan bij een eerste doortocht. Gelukkig konden we met een beetje geluk een vrije plaats vinden. We lieten ons de koffie in elk geval smaken. We waren ondertussen 11 km ver.

Na ons tweede oponthoud in ‘Den Ast’ gingen we naar links, om na enkele honderden meters opnieuw de vrije ruimte van de akkers te vinden. Begroeide veldwegen, met natte grassoorten, leidden ons naar een bijna eindeloze veldweg, die op het einde uitzicht gaf op een enorm bosgebied. Ook langsheen deze wandelweg dienden we vaak plassen te ontlopen en af en toe het akkerland op te zoeken, teneinde de voeten droog te houden. Tal van landerijen stonden reeds blank van het water en menige boer zal daar niet blij om zijn. Gelukkig beperkte onze aanwezigheid zich hier tot het bewandelen van het pad naast het ondergelopen veld. Eenmaal deze weg achter de rug, bereikten we een bredere bosdreef, welke ons een totaal ander gevoel gaf vandaag. We hadden het Steentjesbos bereikt en zouden daar geruime tijd in vertoeven. Duizenden noten en eikels lagen verspreid over de bodem, diverse soorten zwammen en paddenstoelen toonden fier hun soms opvallende kleuren. Eigenlijk behoort de herfst tot een van de mooiste seizoenen in het bos. Alhoewel velen het daar natuurlijk niet eens zullen mee zijn.

Na een prachtig uurtje wandelen, vonden we op onze weg het Natuur-rijk Elewijt wandelpad. Stilaan ging het in de richting van de volgende controlepost en die bevond zich in Taverne Molenhof te Elewijt (Zemst). Wat verder wandelden we nogmaals langsheen een fietsomloop, met name De 8 van Zemst. Korte tijd nadien, na nog een moeilijke passage langs veldwegen, bereikten we de Taverne, annex visvijver. Hier moeten we spijtig genoeg melden dat het geheel ons een verwaarloosde indruk gaf en kregen we een beetje het gevoel van vergane glorie. Tja, om een of andere reden kende de zaak vroeger waarschijnlijk betere tijden. Eenmaal het Molenhof bereikt, hadden we 18,2 km afgelegd en restten ons nog slechts 2,7 km tot aan de eindstreep. Het laatste stukje wandelweg begon vooreerst met een doortocht doorheen een stukje bosgebied, waar we wandelden over het traject van de Streek-GR Dijleland, de GR128 en GR512. Deze wandelpaden kregen het gezelschap van het Teniers wandelpad.

Een modderige dreef leidde ons doorheen dit bos, tot we aan de andere kant een werf bereikten. Hier, waar werken werden uitgevoerd in opdracht van Fluxys, dienden we even door een poel te waden. Wat verder bereikten we een kleine beek, met ernaast een stukgelopen wandelpaadje. Dit pad zou ons terug voeren tot aan ‘Ons Tehuis’, het einde van een dagje Berg en omgeving. Op deze regenachtige dag hadden we 20,9 km afgewandeld, in hoofdzaak langs niet altijd even gemakkelijk te bewandelen paden. De inrichters kunnen daar moeilijk iets tegen in brengen natuurlijk, het weer kan je immers niet voorspellen en nog veel minder bestellen. Toen we huiswaarts reden hadden zich toch reeds 1076 wandelaars gemeld en er kon nog steeds worden gestart. Dit is dus geen eindtotaal met andere woorden. De bewoners van ‘Ons Tehuis’ kunnen er maar wel bij varen...”

We sluiten dit wandelverhaal af met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Veel regen op deze rustige wandeling. Fijne bossen. De rest een beetje eentonig. J: Wandeling t.v.v. ‘Ons Tehuis’ in Berg. Regenachtige dag met veel modderige veldwegen.’