460: Boortmeerbeek, Zaterdag 17 april 2021, 21,5 km. (9309,816 km.)

"Een wandeling via knooppunten, behorende tot het wandelnetwerk Demer en Dijle. Vooraf maakten we vanuit Mechelen de verplaatsing per bus en trein naar het station van Boortmeerbeek. Daar aangekomen bevonden we ons in de nabijheid van het knooppunt 2, waar onze tocht zou van start gaan. Na aankomst genoten we op het perron vooreerst nog van een laat ontbijt, waarna we omstreeks 10:00 uur aan de eigenlijke tocht konden beginnen. We verlieten het perron naar rechts via de Rijmenamsebaan, kruisten de spoorweg en gingen dadelijk linksaf op een wandelpad naast de spoorweg. Even verder troffen we dan het knooppunt 2 aan ter hoogte van het kruispunt met de Pastorijstraat. We dwarsten de straat en gingen verder via een wandelpad, waarbij we ons bevonden op het traject van de GR128. Korte tijd daarna draaide het pad naar rechts, voortaan Hazenpad, dat het verloop volgde van de Weesbeek links daarvan. Op het einde van het wandelpad ging het linksaf op de Molenbeekstraat tot aan de eerste bocht naar links. We verlieten er naar rechts deze weg via de Bergstraat. Tussen de bebouwing door volgden we de Bergstraat tot aan de drukke Heverbaan, evenwijdig aan de spoorweg. We draaiden de Heverbaan op naar rechts en stapten geruime tijd op deze weg tot we rechts het bos konden ingaan. Een dreef leidde ons aldus naar knooppunt 24 centraal in dit bosgebied. We kozen er de linkertak en gingen verder door het bos tot we de openbare weg, Donk, konden betreden.

De weg draaide naar links verder, om zowat halverwege het bos, het knooppunt 26 te vinden. Nog wat verder rechtdoor wandelend kwamen we nadien in het centrum van Hever, tevens knooppunt 28. Ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkerk zetten we onze wandeling verder via de kaarsrechte Guido Gezellestraat, welke ons terug de spoorweg liet kruisen en vervolgens verder verliep tussen de akkers en weilanden. Op het einde gekomen van deze smalle landelijke asfaltweg, dwarsten we de vrij gevaarlijke Leuvensesteenweg, om aan de overzijde een smal wandelpaadje te betreden dat even verder uitmondde op het jaagpad langs de Leuvense Vaart. We gingen linksaf en volgden het jaagpad tot aan de even verder gelegen Heilebrug, waar we de Leuvense Vaart konden oversteken. Aan de overzijde van de vaart hadden we reeds een zitbank bemerkt, we hielden er dan ook om 11:15 uur even halt voor een hapje en een korte wandelpauze. We konden er alvast genieten van een picknick in het zonnetje. Nadien ging we opnieuw op pad, we verlieten het jaagpad en begaven ons naar rechts in de Bieststraat, om er de eerste veldweg rechts te kiezen, Voetweg 39. Tussen uitgestrekte akkers en weiden door, vorderden we doorheen de natuur, tot we opnieuw vaste voet verkregen in de Barelweg, waar we dadelijk de weg naar links insloegen.

Een kruispunt verder hielden we rechtdoor aan via de Venstraat, tot we knooppunt 29 vonden in de nabijheid van het centrum van Schiplaken aan het kruispunt met de Goorstraat. We draaiden linksaf de Goorstraat in welke uitmondde in de Bieststraat, in het centrum van Schiplaken. We gingen voorbij de Heilige Familiekerk om er voorbij links de Blokstraat te kiezen. Even wandelden we langs de rand van het Schiplakenbos om ter hoogte van het knooppunt 200, rechts de Kasteeldreef in te gaan en het eigenlijke bos te betreden. Een vrij brede dreef leidde ons naar het midden van het bos, waar we het kasteel van Schiplaken konden bekijken. Tevens vonden we er wat info inzake de geschiedenis van het kasteel, ooit bezet door de duitsers tijdens de oorlog. Voorbij het kasteel maakte de dreef een bocht naar links omheen de Bergbeek en verlieten we even later het bos via de Schiplakenvoetweg, een smaller pad door het bos. Aan de bosrand tenslotte kwamen we op de openbare weg, met name de Kampenhoutsebaan. Aan de overzijde van de straat nodigde een zitbank uit even te verpozen en te genieten van een broodje. Ondertussen waren we op de klok reeds gevorderd tot 12:20 uur. Na deze onderbreking volgden we nog een kort eind de Kampenhoutsebaan, voorbij het knooppunt 868, om nadien voorbij de bosrand links de Meerbeeksebaan in te draaien, een smalle asfaltweg.

Eenmaal voorbij het laatste huis, ging de weg over in een breed grindpad, voortaan geheten Steentjesstraat, toepasselijk dus. We gingen nogmaals vooreerst langs de rand van een gedeelte van het Schiplakenbos, om dan terug het eigenlijke bos te betreden. De Bergbeek, komende van links bood een tijdje gezelschap. Alvorens we het volgende knooppunt aantroffen, met name 135, bevonden we ons reeds in het Steentjesbos. Het grindpad mondde uit op een kruising van grindpaden aan een grote boerderij, waar we het knooppunt 135 vonden. Een vrij scherpe bocht naar rechts liet ons toe het Steentjesbos verder in te wandelen door middel van de Steentjesboswegel en dit via een lokale wandelroute, de Steentjesboswandeling. Gekomen aan de rand van het bos, draaiden we haaks linksaf, verder langs de bosrand tot het knooppunt 134. We hielden rechtdoor aan en gingen opnieuw het bos in, om wat later haaks linksaf verder te gaan, nog steeds door het Steentjesbos tot het knooppunt 136. Haaks rechtsaf, bereikten we nadien de rand van het bos, om er links de bosrand te volgen via de Begijnenwegel tot aan het knooppunt 137. Ook daar hielden we dezelfde richting aan om zo tussen de weilanden terecht te komen, eenmaal het bos achter de rug.

De Begijnenwegel werd later verhard en heette voortaan Begijnenstraat, die ons leidde naar een groepje huizen ter hoogte van het kruispunt met eveneens Begijnenstraat, knooppunt 138. We gingen haaks rechtsaf en stapten verder via de lijnrechte smalle Begijnenstraat tussen akkers. Op het einde van de weg, ging het over korte afstand linksaf in de Langestraat, om dan rechts de Zeypestraat in te draaien. Deze straat volgend kwamen we aan het kruispunt met de Geilroedeweg, tevens knooppunt 139. We ging rechts dit tegelpad op om opnieuw de bewoonde wereld te verlaten en tussen de velden te vertoeven. Vrij vlug troffen we het volgende knooppunt 126 aan ter hoogte van een veldweg links, het Zeypwegje. We bemerkten er een tractorsluis voorzien van enkele betonnen boordstenen, we hielden er dan ook even halt voor een hapje en een drankje. Ondertussen konden we de beentjes wat laten rusten. Na deze eet- en wandelpauze begaven we ons op het Zeypwegje en dat voerde ons tussen de akkers door naar knooppunt 125 in de Zeypestraat. Amper 100 m naar rechts, gingen we aan de overzijde Nieuwegen in, om een bocht later, links een veldweg in te draaien, de Haakweg. Deze leidde vooreerst door een klein stukje bos , waar we de Molenbeek overstaken. Tenslotte waren we het bos voorbij en arriveerden in de Molekensstraat om er voorbij het knooppunt 123 te gaan.

Op het einde ging het rechtsaf in de Hubert Tobbackstraat over korte afstand, om dan links via een smal wandelpaadje naar het Liesbethbos te stappen. Na nog een laatste keer te hebben genoten van de geur van een bos, kwamen we aan het andere uiteinde van het bos, opnieuw terecht op het jaagpad langs de Leuvense Vaart, knooppunt 124. Heel even volgden we het jaagpad naar links om dan terug af te dalen naar links en verder door het Liesbethbos te wandelen. Een bocht naar links later, ging het even langs de bosrand, waarna we uiteindelijk het bos definitief verlieten en aankwamen aan het knooppunt 205 op een krusing van grindwegen. We betraden de grindweg naar rechts, de Langedonckstraat die we ruim 1 km zouden volgen, in de blakende zon. Op het einde van de grindweg ging het naar rechts in de verharde Langedonckstraat om vrijwel dadelijk links te kiezen. We troffen er om de hoek knooppunt 204 aan ter hoogte van een kapelletje ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. Net voor de kapel ging het een rechts gelegen veldweg op richting Langestraat. Daar aangekomen wandelden we verder rechtdoor en passeerden dicht bij elkaar de knooppunten 203 en vervolgens 202.

Aan dit laatste verlieten we de Langestraat naar rechts via Maenrot om terug het jaagpad langs de Leuvense Vaart te betreden. We gingen opnieuw links op de Vaartdijk tot aan de Sasbrug van Boortmeerbeek. We staken voor het laatst de Leuvense Vaart over, teneinde via de Pontstraat nogmaals de Leuvensesteenweg te kruisen. Stilaan naderden we het einde van onze wandeltocht, vermits we terug richting knooppunt 2 wandelden, in de nabijheid van het station van Boortmeerbeek. De Audenhovenlaan, gevolgd door de Hanswijkstraat bracht ons tot in het centrum van Boortmeerbeek. Net toen we ter hoogte van de kerk kwamen, hoorden we net een trein vertrekken richting Mechelen. Daar er slechts om het uur verbinding was, namen we even de tijd voor de aanschaf van een blikje cola in ’t Wit Frituurke, gelet op de nog steeds gesloten horeca omwille van Corona. Het was ondertussen 17:20 uur toen we de wandeling eindigden. We doodden dan maar de tijd op een bankje op het perron, genoten van ons drankje en uiteraard de laatste sandwiches, na een wandeling goed voor 21,5 km.”

195: Berg, Zondag 26 september 2010, 20,9 km. (3931,798 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 26/9/2010 – 1910 Berg (Vlaams-Brabant), 27^ste Houtheimtochten, 5-8-12-15-19-21-25-27 km. Houtheimstappers Steenokkerzeel. Start: Ons Tehuis. Door de mooiste hoekjes natuur langs veldwegen en door het Hellebos, Steentjesbos en Weisetterbos. Tussendoor wandelen langs rustige landelijke wegen. Een echte natuurwandeling. Deel van de opbrengst gaat naar de bewoners van OTB.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 20:24 uur.

“Er zijn er die zeggen dat je stom moet zijn, om een hele dag door de regen te stappen. Misschien hebben ze wel gelijk, misschien ook weer niet... het hangt er alleen van af hoe je het bekijkt. Feit is zeker, toen we deze ochtend onze voorbereidingen troffen om af te reizen naar Berg (Kampenhout), stroomde het water met bakken uit de hemel. Niet echt motiverend, maar we besloten toch maar om niet de hele zondag thuis te blijven zitten en te wachten op betere weersomstandigheden. Zoals gezegd trokken we naar Berg, alwaar door de Houtheimstappers uit Steenokkerzeel een wandeling werd ingericht onder de titel 27^ste Houtheimtochten. De wandeltocht ging van start in ‘Ons Tehuis’, waar een deel van de opbrengst zou heengaan. Met een beetje het goede doel in het achterhoofd kon de regen ons al wat minder deren. In de ruime startzalen kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 8, 12, 15, 19, 21, 25 of 27 km. Aangezien we al vanaf de start onze regenkledij noodgedwongen dienden aan te spreken, hielden we het vandaag op 21 km wandelen.

In de startzaal kregen we een plannetje aangaande de diverse trajecten. Het betrof hier een wandeling met blijkbaar voor elk wat wils: bossen, veldwegen, akkers en landelijke wegen. We verlieten het domein van ‘Ons Tehuis’ en werden uitbundig uitgewuifd door enkele vaste bewoners. Het eerste gedeelte van de tocht zou ons brengen tot aan de controle in ‘Den Ast’, een feestzaal gelegen in een voormalige brouwerij. Het gedeelte van het traject bedroeg dan ook 3,9 km. We wandelden vooreerst door een stukje bos palend aan het domein, waarna we ons begaven tussen de akkers. Het werd duidelijk dat het een dag zou worden van modderige paden en waterplassen. Omwille van de regen van de afgelopen uren, lagen de veldwegen er af en toe glibberig en moeilijk begaanbaar bij. Af en toe kregen we ter verademing een stukje openbare weg en zo vonden we algauw de weg langs de Witloofroute, een fietsomloop van 39 km en wat verderop een variant daarvan, het Witloof Wandelpad. Onderweg kregen we vaak de gelegenheid om inkopen te doen, vooral pompoenen werden aangeprezen.

Dat we ook vandaag tal van maïsvelden van ver en van nabij zouden zien, dat werd spoedig duidelijk. Soms wandelden we langs een smal paadje, onmiddellijk naast de planten. Een eenzame boer was doende met het oogsten van courgettes, ondanks de regen. Wanneer we even een woonstraat doortrokken, werd de modder van de schoenen verwijderd. De Raymond Impanis route was daar getuige van, evenals van het langskomen van ontelbare regenschermen. Uiteindelijk, tussen de regenvlagen door, bereikten we de voormalige brouwerij Biertoren, waar we een eerste controle ondergingen. In de ruime zaal konden we even terecht voor een hapje en een drankje. Na de rust dienden we vooreerst een plaatselijke lus te wandelen van 7,1 km. We gingen dus een eerste keer naar rechts na de controle, alwaar we even verder een rechts gelegen straat ingingen, welke al vrij vlug overging in een veldweg. Op die manier dwarsten we de Weesbeek en slenterden langs maïsvelden, witlooftelers en af en toe enorme villa’s. Blijkbaar valt er nog geld te verdienen met het telen van witloof.

Het meest opvallende aspect aan deze plaatselijke lus, was onze passage doorheen het Liesbethbos. Hier vonden we even beschutting tegen de regen en vooral de rust van een bosrijke omgeving. De geur van een bos op een regenachtige dag is typisch en duidelijk herkenbaar. Een lang, goed begaanbaar kiezelpad slingerde zich doorheen dit mooie natuurgebied. Even verder hingen lekkere appels binnen handbereik. In de natuur hoef je op geen enkel moment honger te lijden. Er valt altijd wel iets te eten onderweg, naargelang het seizoen uiteraard. Jammer genoeg dienden we voortijdig afscheid te nemen van Liesbeth haar bomen en kwamen we opnieuw tussen de velden terecht. In de verte zagen we de dorpskerk opnieuw verschijnen, wat inhield dat we ‘Den Ast’ opnieuw naderden. Korte tijd later, na een eindje asfaltweg, bereikten we de voormalige brouwerij. Het was nu bijna middag en er was duidelijk meer volk aanwezig dan bij een eerste doortocht. Gelukkig konden we met een beetje geluk een vrije plaats vinden. We lieten ons de koffie in elk geval smaken. We waren ondertussen 11 km ver.

Na ons tweede oponthoud in ‘Den Ast’ gingen we naar links, om na enkele honderden meters opnieuw de vrije ruimte van de akkers te vinden. Begroeide veldwegen, met natte grassoorten, leidden ons naar een bijna eindeloze veldweg, die op het einde uitzicht gaf op een enorm bosgebied. Ook langsheen deze wandelweg dienden we vaak plassen te ontlopen en af en toe het akkerland op te zoeken, teneinde de voeten droog te houden. Tal van landerijen stonden reeds blank van het water en menige boer zal daar niet blij om zijn. Gelukkig beperkte onze aanwezigheid zich hier tot het bewandelen van het pad naast het ondergelopen veld. Eenmaal deze weg achter de rug, bereikten we een bredere bosdreef, welke ons een totaal ander gevoel gaf vandaag. We hadden het Steentjesbos bereikt en zouden daar geruime tijd in vertoeven. Duizenden noten en eikels lagen verspreid over de bodem, diverse soorten zwammen en paddenstoelen toonden fier hun soms opvallende kleuren. Eigenlijk behoort de herfst tot een van de mooiste seizoenen in het bos. Alhoewel velen het daar natuurlijk niet eens zullen mee zijn.

Na een prachtig uurtje wandelen, vonden we op onze weg het Natuur-rijk Elewijt wandelpad. Stilaan ging het in de richting van de volgende controlepost en die bevond zich in Taverne Molenhof te Elewijt (Zemst). Wat verder wandelden we nogmaals langsheen een fietsomloop, met name De 8 van Zemst. Korte tijd nadien, na nog een moeilijke passage langs veldwegen, bereikten we de Taverne, annex visvijver. Hier moeten we spijtig genoeg melden dat het geheel ons een verwaarloosde indruk gaf en kregen we een beetje het gevoel van vergane glorie. Tja, om een of andere reden kende de zaak vroeger waarschijnlijk betere tijden. Eenmaal het Molenhof bereikt, hadden we 18,2 km afgelegd en restten ons nog slechts 2,7 km tot aan de eindstreep. Het laatste stukje wandelweg begon vooreerst met een doortocht doorheen een stukje bosgebied, waar we wandelden over het traject van de Streek-GR Dijleland, de GR128 en GR512. Deze wandelpaden kregen het gezelschap van het Teniers wandelpad.

Een modderige dreef leidde ons doorheen dit bos, tot we aan de andere kant een werf bereikten. Hier, waar werken werden uitgevoerd in opdracht van Fluxys, dienden we even door een poel te waden. Wat verder bereikten we een kleine beek, met ernaast een stukgelopen wandelpaadje. Dit pad zou ons terug voeren tot aan ‘Ons Tehuis’, het einde van een dagje Berg en omgeving. Op deze regenachtige dag hadden we 20,9 km afgewandeld, in hoofdzaak langs niet altijd even gemakkelijk te bewandelen paden. De inrichters kunnen daar moeilijk iets tegen in brengen natuurlijk, het weer kan je immers niet voorspellen en nog veel minder bestellen. Toen we huiswaarts reden hadden zich toch reeds 1076 wandelaars gemeld en er kon nog steeds worden gestart. Dit is dus geen eindtotaal met andere woorden. De bewoners van ‘Ons Tehuis’ kunnen er maar wel bij varen...”

We sluiten dit wandelverhaal af met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Veel regen op deze rustige wandeling. Fijne bossen. De rest een beetje eentonig. J: Wandeling t.v.v. ‘Ons Tehuis’ in Berg. Regenachtige dag met veel modderige veldwegen.’