Een georganiseerde tocht, welke
doorging in het noorden van Frankrijk. Deze tocht werd evenwel niet
aangekondigd in de wandelgids Marching. De informatie ter zake konden we
bekomen via een ander kanaal. Na afloop van deze prachtige wandeling, schreven
we nog dezelfde avond een relaas, met betrekking tot de bezienswaardigheden
onderweg, omstreeks 20:00 uur.
“Deze ochtend trokken we naar het
Noord-Franse Coudekerque-Village, om daar deel te nemen aan een wandeling onder
de titel ‘Bois des Forts’. De startplaats bevond zich even buiten de dorpskom
in ‘Le Relais des Forts’. Toen we omstreeks acht uur deze plek bereikten, waren
nog maar weinig wandelaars aanwezig, het merendeel uiteraard uit de streek. We
konden in de zaal terecht voor een gratis koffie en een wafeltje en kregen er
een fotokopie, waarop de betreffende routes waren weergegeven. Er kon worden
gekozen uit de volgende afstanden: 5, 10, 15 of 22 km. Wij kozen voor de
laatste afstand en dienden bijgevolg de zwarte pijlen te volgen gedurende de
rest van de dag. De organiserende club ‘Les Semelles du Polder’, had alvast het
zonnetje besteld voor deze aangename herfstwandeling. Volgens het verkregen
plannetje, zouden we door het dorp Coudekerque wandelen, om vervolgens
noordwaarts te trekken in de richting van het ‘Canal de Moëres’, om nadien via
het fort Vallière, zuidwaarts te trekken in de richting van Bergues. Aldaar
zouden we tenslotte wandelen omheen de stad via de vestingwallen, om nadien
terug te keren via het ‘Bois des Forts’ naar de aankomst.
Onderweg zouden we gratis worden
bevoorraad. Na onze koffie gingen we op pad. We wandelden direct het ‘Bois des
Forts’ in, aangezien de startzaal was gesitueerd binnen deze groene omgeving.
Van bij de start scheidden zich de wegen van de 5/10 en de 15/22 km, door elk
een andere richting te kiezen. Elke dreef die we vervolgens voor de voeten
kregen geschoven, had een toepasselijke naam. Een van de eerste dreven had dan
ook de luisterrijke naam ‘Allée des Pics Verts’. Er zouden nog tal van andere
benamingen volgen, waarvan we jullie hier de namen besparen. Kort na de start
volgden we dan ook grotendeels een uitgestippelde lokale wandelroute, het ‘Circuit
du Bois des Forts’. Een tijdje wandelden we in het gezelschap van de deelnemers
aan de 15 km, tot we voor het eerst de rand van het bos bereikten. Zij sloegen
linksaf om een kortere weg te nemen, wij gingen naar rechts, richting centrum
van Coudekerque-Village. Eenmaal in het centrum van dit dorp, werden we
herinnerd aan de gebeurtenissen tijdens het begin van de maand juni 1940, toen
het Franse en Britse leger op de terugweg waren en later werden geëvacueerd
naar Engeland.
Deze gekende operatie Dynamo
speelde zich ook gedeeltelijk af in deze Noord-Franse gemeente. We trokken
voorbij de dorpskerk, om verder via een links gelegen weg, een stukje
verkaveling te doorkruisen. Korte tijd later bereikten we een landelijke weg en
die leidde ons in de open polders, waar de uitzichten weids en mooi waren. Het
zonnetje deed haar best en de jassen konden worden uitgetrokken. Stilaan zagen
we de kerk van Coudekerque in de verte verdwijnen en trokken we verder de
polders in. Ook hier verzopen landerijen omwille van de regen de voorbije
weken. Tal van kleine waterlopen doorkruisten het gebied en zorgden vaak voor
unieke beelden onderweg. Gekomen ter hoogte van de drukke weg naar Ghyvelde,
troffen we een recent geplaatst monument aan. De inhuldiging dateerde immers
van juni laatstleden. We staken de weg over en volgden aan de overkant een
landelijke weg. We bevonden ons hier op het ‘Circuit Cobergher’, een
plaatselijke fietsomloop. Verder weg van de drukke wegen, kwamen we langs
braamstruiken, waar de bessen met trossen binnen handbereik hingen.
We konden het natuurlijk niet
laten even te proeven. Uiteindelijk hield de weg op te bestaan en vervolgden we
via een veldweg, welke spoedig overging in een smalle wegel. We trokken een
eindje langsheen lage struiken, tot we opnieuw de eerste woonhuizen bereikten.
We waren aangekomen ter hoogte van het ‘Canal de Moëres’. Ook hier dienden we
de drukke weg te dwarsen, om aan de overzijde, via een klein bruggetje een
ander natuurgebied te betreden. Hier volgden we over langere afstand een
begroeid pad, waar het vaak moeilijk stappen was omwille van het hoge gras.
Even verder bereikten we een landelijk
weggetje en dat deed ons uitkomen ter hoogte van de restanten van enkele
bunkers uit de oorlog. Hier vonden we de eerste bevoorrading. Een tafeltje in
open lucht bood een keuze aan gratis water, wijn en fruitsap en tevens konden
we er proeven van chocolade en cake. Een gezellige babbel met enkele
medewerkers liet ons ondertussen genieten van het najaarszonnetje. Even later
vertrokken we voor het tweede gedeelte van de wandeling.
Gekomen aan een eerste dwarsweg,
namen we even een pauze, om gezeten op een duiker, een hapje te eten en te
genieten van de omgeving en het uitzicht. We vervolgden nadien onze weg, in de
richting van het verder gelegen kanaal en de ernaast gelegen weg, richting
Dunkerque. Hier dienden we naar links af te draaien, om het kanaal te volgen
tot in Bergues. Hier konden we de strakke wind voelen die uit tegengestelde
richting kwam en konden we dus even vechten tegen de natuurelementen. De
rijbaan lag ondertussen bezaaid met kleine afgewaaide takken en ook de stroming
op het kanaal was duidelijk toegenomen. We bereikten het links van de weg
gelegen golfterrein, waar we tal van beoefenaars aan het werk zagen. Sommigen
lieten hun golfkar de heuvel afrijden. Tenslotte, na geruime tijd worstelen
tegen de wind, bereikten we de stad Bergues. De eerste versterkte wallen konden
worden bekeken en zo kregen we al heel vlug een idee aangaande de omvang van
deze vesting. We volgden een stukje slotgracht in de richting van een van de
talrijke poorten, om op die manier de stad in te wandelen.
Via de ‘Porte d’Hondschoote’
bereikten we de andere kant van de slotgracht en betraden de stad binnen de
omwalling. We wandelden doorheen enkele pittoreske straatjes en over oude
pleinen. Enkele historische poorten, het voormalige slachthuis, een oud
militair hospitaal... we waanden ons af en toe in de 17de eeuw en
verkregen zo een idee hoe het leven er toen moet zijn geweest. Via enkele smalle
straten, wandelden we van poort tot poort. Na een tijdje dolen omheen de
vestingmuren, bereikten we enkele trappen, waardoor we bovenop de vesting
terecht kwamen. Hier verkregen we een schitterend uitzicht over de nabije
omgeving en een blik over de binnenstad, die we jammer genoeg niet zouden
bezoeken. We volgden de vesting verder, langsheen een voormalige kazerne, om
wat later opnieuw onder de vestingmuren door te gaan. Ditmaal kwamen we terecht
aan de binnenzijde van dit versterkt bastion. Talrijke schietgaten lieten ons
af en toe nog een glimp opvangen van hetgeen zich buiten de wallen bevond.
Uiteindelijk troffen we ook even verder een gedenkplaat aan ter ere van de
ontwerper van de vesting, maarschalk De Vauban.
Via een reeks trappen bereikten we
nadien terug de openbare weg binnenin de vesting, alwaar een schooltje dienst
deed als tweede plaats van bevoorrading onderweg. Ook hier konden we even op
adem komen en proeven van de cake en de chocolade en een glaasje fruitsap
nuttigen. Jammer genoeg nodigden de toiletten niet uit tot een bezoekje... Na
ons tweede oponthoud, vervolgden we onze weg via de vestingen. We bestegen
enkele trappen om ditmaal een gedeelte van de versterkte wallen te volgen. We
wandelden opnieuw bovenop de muren van deze versterkte stad. We zigzagden om op
die manier de loop van de muren te volgen. Volgens een informatiebord onderweg,
bedroeg de afstand van een gedeelte van deze ommuring meer dan 3500 m. Op die
manier gingen we verder omheen de binnenstad, om uiteindelijk het punt te
bereiken waar we de stad waren ingetrokken, met name de ‘Porte d’Hondschoote’.
Het parcours ging nu over korte afstand over hetzelfde traject als de heenweg,
tot we verderop opnieuw het ‘Bois des Forts’ bereikten. We begaven ons in een
van de mooie dreven en wandelden ditmaal rechts van het golfterrein.
We waren op de terugweg naar de
startzaal. Onderweg kregen we nog wat info over de indeling van het bos en de
situering van de forten. Ook wandelden we langsheen tal van prachtige
watergebieden en ontelbare kleine waterlopen. Hier vonden we beschutting tegen
de wind en was het bijzonder aangenaam wandelen en vooral genieten van de milde
temperaturen. Na nog even te hebben genoten van deze mooie bosrijke omgeving,
kregen we de auto in zicht en bijna tezelfdertijd de plaats van vertrek. We
namen nog even de tijd om iets te nuttigen en reden nadien voldaan richting
België. Vandaag genoten we van een stukje Noord-Frankrijk en vooral van de
mooie vestingstad Bergues. Vast een bezoekje waard. Meteen loopt het weekend
ten einde en worden de wandelschoenen opgeborgen tot volgende week... Dat je
kan wandelen zonder controlekaarten en stempels dat hebben we vandaag ervaren,
het heeft in ieder geval ons wandelplezier niet bedorven.”
We sluiten dit wandelhoofdstuk
voor vandaag af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Rustig
najaarsweer. Verrassende wandeling. Landelijk en met bossen. Hoogtepunt was de
fortengordel in Bergues. Ervan genoten, al was de organisatie simpel. Geen
sticker. J: Mooie en rustige wandeling doorheen Noord-Frankrijk. Een tocht
vanuit Coudekerque, via het ‘Bois des Forts’ naar het mooie historische
Bergues. Aldaar wandelen langsheen de oude vestingmuren en langs tal van oude
stadspoorten. Een werk van maarschalk Vauban.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten