504: Pepingen, Zaterdag 16 juli 2022, 17,4 km. (10.036,677 km.)

“Een wandeling via knooppunten behorende tot het wandelnetwerk Pajottenland, met start en aankomst te Pepingen. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, vonden we een parkeerplaats ter hoogte van het fiets- en wandelcafé Ter Lindenhof, in de onmiddellijke nabijheid van onze startplaats, het knooppunt 364. Alvorens van start te gaan genoten we nog even van een kopje koffie in de zaak. Nadien, omstreeks 11:00 uur begaven we ons tot aan het knooppunt 364 teneinde de wandeling aan te vangen. We verlieten dan ook de Terlindenstraat naar rechts, om een grindweg te betreden, welke ons wat aan hoogte liet winnen, tussen de omliggende velden en weilanden. We gingen voorbij het knooppunt 269, kruisten wat verder de Rosbeek om tenslotte een kruising van grindpaden aan te treffen aan het knooppunt 270. Daar ging het haaks rechtsaf, waarbij we zicht kregen op het hoger gelegen woonzorgcentrum Mater Dei en de Sint-Bernarduskerk van Heikruis. Na een korte klim kwamen we terecht op de openbare weg in de Neerstraat, ter hoogte van de muur omheen het woonzorgcentrum. Over korte afstand volgden we de Neerstraat naar links tot het knooppunt 271, op de hoek van de Molenhofstraat. We sloegen rechts de Molenhofstraat in, wandelden voorbij de kerk en vonden daar vóór de kerk een parkje voorzien van een picknicktafel. We hielden er dan ook om 12:00 uur even halt voor een broodje en een drankje.

Na een korte wandelonderbreking begaven we ons tegenover de kerk in een smal wegje tussen de woningen, de Plaats, welke vrij vlug veranderde in een onverharde weg, aan het knooppunt 361. Op die Y-splitsing kozen we de linkertak om er een smal graspaadje te bewandelen. We kruisten er even verder de Kouterstraat, om aan de overzijde een breed graspad aan te treffen. Op het einde van deze onverharde weg bereikten we het knooppunt 359 in de Eechoudtstraat. We volgden rechtdoor deze straat tot in de eerste bocht naar links, knooppunt 360, om er rechtdoor verder te gaan in het doodlopend gedeelte. Via alweer een onverharde veldweg tussen de velden, bereikten we aan het uiteinde het knooppunt 351 in de dwars gelegen Bosstraat. We gingen even naar links, om vervolgens aan de overzijde de Nanovestraat in te gaan. Een vrij smal asfaltwegje tussen enkele boerderijen en weiland. Op het einde van het wegje betraden we dan ook het Strijthoutbos. Het te volgen bospad maakte al vrij vlug een haakse richtingsverandering naar rechts, waarna we geruime tijd nagenoeg rechtdoor doorheen het bos wandelden. Bij het uitkomen van het bos volgde een kort stukje openbare weg via de Nachtegalendreef om opnieuw bosgebied te betreden. Vrij vlug waren we er doorheen om uit te komen in de Wachthuisdreef, midden tussen statige villa’s. We begaven ons daar, aan het knooppunt 353, naar rechts teneinde deze dreef te bewandelen tot aan het kruispunt met de drukke N285 de Steenweg Asse. Ondertussen wisselelden we even van Gewest.

Deze drukke en gevaarlijke steenweg dienden we jammer genoeg over langere afstand te bewandelen, voorbij het knooppunt 430 tot aan het knooppunt 431. Kwam daar nog bij een lange en inspannende beklimming, ondertussen gestoord door het voorbij razende verkeer. Eenmaal het knooppunt 431 aangetroffen konden we de N285 naar rechts verlaten op een brede grasweg welke leidde naar het Bos Ter Rijst. Net aan de ingang van het bos stond knooppuntpaaltje 354. We hielden de richting rechtdoor aan en begaven ons in het bos. Na enkele honderden meters ging het bospad haaks linksaf en wandelden we in rechte lijn naar de uitgang aan het andere einde van het Bos Ter Rijst, om er een splitsing aan te treffen aan het knooppunt 356, een kruising van grindwegen Terrest. We sloegen linksaf en volgden de dalende grindweg tot aan het knooppunt 355 ter hoogte van de ingang van het Kasteeldomein Ter Rijst. We begaven ons via het toegangshek links het domein in en vonden om de hoek meteen een van de talrijke rustbanken op het domein. Ondertussen de klok van 14:30 uur nabij namen we er even de tijd om een broodje te nuttigen en even een koele slok water te nemen. We genoten er ook van een langere rustpauze, gezeten in de schaduw van enkele bomen. Na deze aangename onderbreking gingen we opnieuw op pad.

We volgden ditmaal de richting naar het knooppunt 354, weliswaar via de wandelpaden op het kasteeldomein. We passerden langs de kasteelvijver en bochtten dan naar rechts richting kasteel. Op de dag van vandaag restaurant T’Rest, doch op een geplaatst buitenterras konden we toch even genieten van een glaasje cola om zoiets na de klok van 15:00 uur. Nadien ging onze wandelroute nog doorheen een gedeelte van het kasteelpark, om tenslotte via het plaatselijke ‘Gras Wandelpad’ uit komen aan de ingang van het Bos Ter Rijst, waar we even voorheen reeds waren langs gekomen, met name aan het knooppunt 354. We wandelden nu in tegengestelde richting terug naar het knooppunt 431 aan de drukke N285. We dienden opnieuw even langs de drukke weg te stappen, gelukkig ditmaal niet ver, vermits we aan de overzijde links de Warlokkestraat konden opgaan. Een lange landelijke weg tussen uitgestrekte akkers. Op het einde maakte de weg een haakse bocht naar rechts en leidde naar een Y-splitsing aan het knooppunt 432. We kozen de rechterkant, Tembroek, om er zowat de laatste beklimming van de dag aan te vangen, waarvan het laatste gedeelte behoorlijk steil de hoogte inging. De lange weg mondde uit op de dwars gelegen Barakkenbergstraat, welke we rechts opgingen. In dalende lijn verliep de weg nu andermaal naar de N285, welke we dwarsten, om aan de overzijde de Terlindenstraat te kiezen.

Zowat halverwege de weg, konden we via een smal paadje rechts, tussen twee akkers door naar de evenwijdig gelegen Terlindenstraat gaan. We beklommen dit vrij smalle wegje naar links om te eindigen aan het knooppunt 448, in de onmiddellijke nabijheid van het Ter Lindenhof, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. We eindigden dan ook onze zonnige wandeldag omstreeks 17:05 uur. Alvorens de terugreis aan te vangen namen we nog even de tijd voor een afsluitend glaasje cola op het terras van dit fiets-en wandelcafé.”

220: Elingen, Zondag 06 februari 2011, 22,4 km. (4450,686 km.)

Deze wandeltocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 6/2/2011 – 1671 Elingen (Vlaams-Brabant), Het Pajottenland op zijn mooist!-tochten, 6-10-15-20-25-32-42-50 km. Halfoogstvrienden Bellingen. Start: Parochiezaal Elingen. Tocht vanuit de kleinste Pepingse deelgemeente, het landelijke Elingen, door de heuvelende groene Pajotse natuur met prachtige vergezichten. Het parcours bestaat uit een maximum aan paadjes, veldwegjes en privédomeinen. Hier telt de natuur!’ Na afloop van deze tocht, schreven we nog dezelfde avond een relaas, met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:52 uur.

“Vandaag stuurden onze wandelschoenen ons richting Vlaams-Brabant, meer bepaald naar de kleinste deelgemeente van Pepingen, met name Elingen. Aldaar zorgden de Halfoogstvrienden Bellingen, voor de organisatie van een wandeltocht onder de welklinkende naam ‘Het Pajottenland op zijn mooist’. De club had verzamelen geblazen in Ons Parochiehuis, gelegen naast de kerk. Toen we daar deze ochtend aankwamen, was het even zoeken naar een parkeerplaats, aangezien zowat alle toegangswegen naar het centrum waren afgesloten. Even later konden we terecht in de ruime startzaal voor de inschrijving en alvast voor een zondags ontbijt. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15, 20, 25, 32, 42 of 50 km. De deelnemers aan de tocht van 6 of 10 km hadden zelfs de keuze tussen een verhard of onverhard parcours. Wijzelf besloten deel te nemen aan de tocht van 20 km, met een werkelijke afstand volgens de inrichters van 22,4 km. We zouden onderweg de gelegenheid krijgen een drietal maal te pauzeren.

We verlieten Ons Parochiehuis en begaven ons, samen met de wandelaars aan de 6 km naar rechts, de anderen dienden links aan te houden. We zaten goed en wel op het Vier Dorpen Wandelpad. Aan het eerste kruispunt ging het naar links, richting grondgebied Pepingen, dat we na enkele honderden meters al hadden bereikt. De openbare weg leidde ons langsheen enkele boomgaarden en liet ons de eerste prachtige vergezichten zien. Eindeloos ver kon men hier het licht golvend landschap bewonderen. Onderweg konden we op tal van gevels een stukje poëzie lezen, al dan niet voorzien van een illustratie. Het werd vaak even mijmeren bij deze mooi gekozen teksten. Even verder ging het rechtsaf op de Geynsberg. Deze straat ging vervolgens over in een veldweg en we begonnen aan een steile afdaling naar het beneden gelegen bos. Beneden aangekomen konden we een stukje wandelen over een aangelegde plankenvloer, ditmaal voorzien van antislipstof ten behoeve van de mountainbikes, welke met ons de rest van de dag het parcours zouden delen. Een smalle wegel volgend bereikten we een bredere veldweg, welke, zoals later zou blijken, voorheen dienst had gedaan als trambedding voor de lijn Leerbeek-Halle.

Een foto aan een gevel liet nog even de geschiedenis haar verhaal doen. Een steil stukje kasseiweg, deed ons uitkomen in het centrum van Pepingen, ter hoogte van de kerk. Hier ging het linksaf, alwaar we de drukke steenweg volgden naar de basisschool Harten Troef. Hier hadden we reeds na 3,4 km een eerste gelegenheid om even te rusten en te genieten van een kopje warme chocomelk. Na de rust ging het voor iedereen naar links verder. We volgden nu een landelijke weg doorheen het heuvelachtige landschap. Opnieuw vergezichten in alle mogelijke richtingen. Spoedig echter verlieten we de openbare weg en begaven ons op een stuk weideland, aangegeven als privé-eigendom. We volgden een kronkelend spoor van enkele voorgangers, en slingerden langsheen waterplassen en modderige passages. Halverwege het weiland, splitsten zich de wandelaars naar twee verschillende richtingen, al naar gelang de gekozen afstand. Wij hielden aldaar links aan, net zoals de deelnemers aan de 6, 10 of 15 km. Er volgde een doortocht doorheen een klein stukje bos. Het pad mondde opnieuw uit op de openbare weg en aldaar ging het rechtsaf en meteen stevig de hoogte in. Een kruispunt verder namen we samen met de wandelaars aan de 15 km een andere richting dan de 6 en 10 km wandelaars.

We hadden ondertussen het grondgebied bereikt van Oudenaken (Sint-Pietersleeuw). Er volgde een langzame afdaling via een landelijke weg, richting kerk van Oudenaken. Bij het betreden van de bebouwde kom van deze gemeente, vonden we zowaar de aanwijzingen inzake de Bruegelroute (45 km) en het Daan Vervaet Wandelpad (9 km). Deze aanwijzingen volgend bereikten we even later de dorpskerk van Oudenaken, een plaats welke we voorheen reeds hadden betreden, naar aanleiding van een andere wandeltocht in de omgeving. Juist voor de kerk namen we vervolgens de Kerkweg (hoe toepasselijk) en volgden het smalle paadje naar het lager gelegen akkerland. Af en toe dienden we mountainbikes te laten voorgaan. Even verder wachtte een steile klim langsheen een kronkelend pad om het grondgebied te bereiken van Sint-Laurens-Berchem. Aldaar kregen we de bordjes in zicht dat een tweede controlepost was gevestigd in de Gemeenteschool. We hadden ondertussen 5,1 km erbij afgelegd en waren dus reeds 8,5 km ver gevorderd. In het kleine schooltje namen we even de tijd om een hapje te eten.

Het volgende onderdeel van de wandeling bedroeg 7 km. Bij het verlaten van de school dienden we links aan te houden. De grotere afstanden dienden hier echter vooreerst nog enkele bijkomende kilometers af te leggen. We volgden alvast een gedeelte van de GR512, tot we werden geconfronteerd met een links gelegen weideland. Ook hier de melding dat we privégrond betraden, maar meer nog een beklimming die we zouden voelen. Al even steil als de beklimming, volgde later een even steile afdaling. We volgden dan een smal paadje langsheen de rand van een stukje bos, om nadien opnieuw een heuveltje te beklimmen, hierbij aangestaard door een drietal ezels in de ernaast gelegen weide. Uiteindelijk bereikten we vervolgens een hoger gelegen landelijke weg en hier ging het voor ons rechtsaf. Een verharde veldweg, voorzien van twee karsporen, liet ons even tot rust komen. We volgden even later zowaar een wilgendreef en die mondde uit in een klein natuurgebied. We sloegen linksaf en volgden het verloop van een plaatselijke beek, om opnieuw aansluiting te krijgen met de openbare weg.

We volgden er het verloop van het Bosveld Wandelpad. Een kronkelende landelijke weg, zou ons brengen tot aan de Zuunvallei, waar we doorheen het Volsembroek trokken. Hier dienden we af en toe even goed te kijken waar we de voeten plaatsten, omwille van de modderige ondergrond. Veilig en wel bereikten we opnieuw de openbare weg en kregen nog maar eens een beklimming te verwerken. Er wachtte ons evenwel even verder nog een drassig stukje parcours, alwaar we tussen de landerijen een smalle veldweg volgden, die niet in al te beste staat verkeerde. Gelukkig konden we verder een tent zien staan, een aanduiding dat de controle- en rustpost nabij was. Korte tijd later konden we ons daar even tegoed doen aan het lokale gebak en even op adem komen. Midden in de vrije natuur was het beslist even genieten van de rust van de omgeving. We waren reeds 15,5 km ver, restte ons nog een laatste stukje wandelweg van bijna 7 km.

Na de laatste rust ging het naar links verder, behalve natuurlijk voor de grotere afstanden. We bestegen opnieuw een smal verhard paadje om verder de weg te bereiken. Hier kregen we niet minder dan vijf verschillende aanduidingen van wandel- en fietsroutes te zien. Het Hogebossen Wandelpad, de GR512, het Daan Vervaet Wandelpad, de LF6 Vlaanderen Fietsroute en tenslotte de Zuunbeek route. Even verder ging het linksaf naar beneden, alwaar we opnieuw een modderige passage kregen te verwerken. We kwamen langsheen een punt waar we reeds vroeger tijdens de wandeling waren langs gekomen en hielden ditmaal rechts aan. Een kapelletje liet ons links houden en zo trokken we richting Gaasbeek. We wandelden via de openbare weg langsheen dit domein en kregen er zowaar een triomfboog te zien. Het domein zelf zouden we niet betreden. We daalden geleidelijk af naar het lager gelegen Hof ter Rammeken, waar we even er voorbij opnieuw privégrond betraden.

Een lager gelegen weiland diende te worden doortrokken en dat zouden we vlug ervaren. Hoe verder we op dit terrein vorderden, des te meer modder kregen we te verwerken. Sommige passages waren dermate slecht, dat schoenen bijna volledig zonken in de smurrie. Dit was uiteindelijk toch wel een domper op een overigens tot nog toe geslaagde wandeling. Sommige medewandelaars vonden dit toch ook een beetje te ver gaan. Gelukkig bereikten we na deze moeilijke passage een grindpad en kregen de kerk van Elingen in zicht. Een klein half uurtje later bereikten we opnieuw de startzaal. Daar konden we zien dat 1560 wandelaars zich vandaag hadden gemeld en hadden genoten van Het Pajottenland op zijn mooist. Na een terugtocht kan één en ander opnieuw proper worden gemaakt voor een volgende gelegenheid.”

We sluiten af, met een blik in de wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Veel natuur met toegang tot enkele privépaden. Goed ingericht. Het laatste deel was een modderbad! J: Tocht vanuit Elingen, de kleinste deelgemeente van Pepingen. Mooie tocht over het golvende pajottenland. Opnieuw een nogal winderige tocht, door mooie natuurgebieden. Laatste km’s erg modderig parcours.’