Deze wandeltocht werd in de
wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 6/2/2011 – 1671
Elingen (Vlaams-Brabant), Het Pajottenland op zijn mooist!-tochten,
6-10-15-20-25-32-42-50 km. Halfoogstvrienden Bellingen. Start: Parochiezaal Elingen.
Tocht vanuit de kleinste Pepingse deelgemeente, het landelijke Elingen, door de
heuvelende groene Pajotse natuur met prachtige vergezichten. Het parcours
bestaat uit een maximum aan paadjes, veldwegjes en privédomeinen. Hier telt de
natuur!’ Na afloop van deze tocht, schreven we nog dezelfde avond een relaas,
met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:52 uur.
“Vandaag stuurden onze
wandelschoenen ons richting Vlaams-Brabant, meer bepaald naar de kleinste
deelgemeente van Pepingen, met name Elingen. Aldaar zorgden de
Halfoogstvrienden Bellingen, voor de organisatie van een wandeltocht onder de
welklinkende naam ‘Het Pajottenland op zijn mooist’. De club had verzamelen
geblazen in Ons Parochiehuis, gelegen naast de kerk. Toen we daar deze ochtend
aankwamen, was het even zoeken naar een parkeerplaats, aangezien zowat alle
toegangswegen naar het centrum waren afgesloten. Even later konden we terecht
in de ruime startzaal voor de inschrijving en alvast voor een zondags ontbijt.
Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15, 20, 25, 32, 42 of
50 km. De deelnemers aan de tocht van 6 of 10 km hadden zelfs de keuze tussen
een verhard of onverhard parcours. Wijzelf besloten deel te nemen aan de tocht
van 20 km, met een werkelijke afstand volgens de inrichters van 22,4 km. We
zouden onderweg de gelegenheid krijgen een drietal maal te pauzeren.
We verlieten Ons Parochiehuis en
begaven ons, samen met de wandelaars aan de 6 km naar rechts, de anderen
dienden links aan te houden. We zaten goed en wel op het Vier Dorpen Wandelpad.
Aan het eerste kruispunt ging het naar links, richting grondgebied Pepingen,
dat we na enkele honderden meters al hadden bereikt. De openbare weg leidde ons
langsheen enkele boomgaarden en liet ons de eerste prachtige vergezichten zien.
Eindeloos ver kon men hier het licht golvend landschap bewonderen. Onderweg
konden we op tal van gevels een stukje poëzie lezen, al dan niet voorzien van
een illustratie. Het werd vaak even mijmeren bij deze mooi gekozen teksten. Even
verder ging het rechtsaf op de Geynsberg. Deze straat ging vervolgens over in
een veldweg en we begonnen aan een steile afdaling naar het beneden gelegen
bos. Beneden aangekomen konden we een stukje wandelen over een aangelegde
plankenvloer, ditmaal voorzien van antislipstof ten behoeve van de
mountainbikes, welke met ons de rest van de dag het parcours zouden delen. Een
smalle wegel volgend bereikten we een bredere veldweg, welke, zoals later zou
blijken, voorheen dienst had gedaan als trambedding voor de lijn
Leerbeek-Halle.
Een foto aan een gevel liet nog
even de geschiedenis haar verhaal doen. Een steil stukje kasseiweg, deed ons
uitkomen in het centrum van Pepingen, ter hoogte van de kerk. Hier ging het
linksaf, alwaar we de drukke steenweg volgden naar de basisschool Harten Troef.
Hier hadden we reeds na 3,4 km een eerste gelegenheid om even te rusten en te
genieten van een kopje warme chocomelk. Na de rust ging het voor iedereen naar
links verder. We volgden nu een landelijke weg doorheen het heuvelachtige
landschap. Opnieuw vergezichten in alle mogelijke richtingen. Spoedig echter
verlieten we de openbare weg en begaven ons op een stuk weideland, aangegeven
als privé-eigendom. We volgden een kronkelend spoor van enkele voorgangers, en
slingerden langsheen waterplassen en modderige passages. Halverwege het
weiland, splitsten zich de wandelaars naar twee verschillende richtingen, al
naar gelang de gekozen afstand. Wij hielden aldaar links aan, net zoals de
deelnemers aan de 6, 10 of 15 km. Er volgde een doortocht doorheen een klein
stukje bos. Het pad mondde opnieuw uit op de openbare weg en aldaar ging het
rechtsaf en meteen stevig de hoogte in. Een kruispunt verder namen we samen met
de wandelaars aan de 15 km een andere richting dan de 6 en 10 km wandelaars.
We hadden ondertussen het
grondgebied bereikt van Oudenaken (Sint-Pietersleeuw). Er volgde een langzame
afdaling via een landelijke weg, richting kerk van Oudenaken. Bij het betreden
van de bebouwde kom van deze gemeente, vonden we zowaar de aanwijzingen inzake
de Bruegelroute (45 km) en het Daan Vervaet Wandelpad (9 km). Deze aanwijzingen
volgend bereikten we even later de dorpskerk van Oudenaken, een plaats welke we
voorheen reeds hadden betreden, naar aanleiding van een andere wandeltocht in de
omgeving. Juist voor de kerk namen we vervolgens de Kerkweg (hoe toepasselijk)
en volgden het smalle paadje naar het lager gelegen akkerland. Af en toe
dienden we mountainbikes te laten voorgaan. Even verder wachtte een steile klim
langsheen een kronkelend pad om het grondgebied te bereiken van
Sint-Laurens-Berchem. Aldaar kregen we de bordjes in zicht dat een tweede
controlepost was gevestigd in de Gemeenteschool. We hadden ondertussen 5,1 km
erbij afgelegd en waren dus reeds 8,5 km ver gevorderd. In het kleine schooltje
namen we even de tijd om een hapje te eten.
Het volgende onderdeel van de
wandeling bedroeg 7 km. Bij het verlaten van de school dienden we links aan te
houden. De grotere afstanden dienden hier echter vooreerst nog enkele
bijkomende kilometers af te leggen. We volgden alvast een gedeelte van de
GR512, tot we werden geconfronteerd met een links gelegen weideland. Ook hier
de melding dat we privégrond betraden, maar meer nog een beklimming die we
zouden voelen. Al even steil als de beklimming, volgde later een even steile
afdaling. We volgden dan een smal paadje langsheen de rand van een stukje bos,
om nadien opnieuw een heuveltje te beklimmen, hierbij aangestaard door een
drietal ezels in de ernaast gelegen weide. Uiteindelijk bereikten we vervolgens
een hoger gelegen landelijke weg en hier ging het voor ons rechtsaf. Een
verharde veldweg, voorzien van twee karsporen, liet ons even tot rust komen. We
volgden even later zowaar een wilgendreef en die mondde uit in een klein
natuurgebied. We sloegen linksaf en volgden het verloop van een plaatselijke
beek, om opnieuw aansluiting te krijgen met de openbare weg.
We volgden er het verloop van het
Bosveld Wandelpad. Een kronkelende landelijke weg, zou ons brengen tot aan de
Zuunvallei, waar we doorheen het Volsembroek trokken. Hier dienden we af en toe
even goed te kijken waar we de voeten plaatsten, omwille van de modderige
ondergrond. Veilig en wel bereikten we opnieuw de openbare weg en kregen nog
maar eens een beklimming te verwerken. Er wachtte ons evenwel even verder nog
een drassig stukje parcours, alwaar we tussen de landerijen een smalle veldweg
volgden, die niet in al te beste staat verkeerde. Gelukkig konden we verder een
tent zien staan, een aanduiding dat de controle- en rustpost nabij was. Korte
tijd later konden we ons daar even tegoed doen aan het lokale gebak en even op
adem komen. Midden in de vrije natuur was het beslist even genieten van de rust
van de omgeving. We waren reeds 15,5 km ver, restte ons nog een laatste stukje
wandelweg van bijna 7 km.
Na de laatste rust ging het naar
links verder, behalve natuurlijk voor de grotere afstanden. We bestegen opnieuw
een smal verhard paadje om verder de weg te bereiken. Hier kregen we niet
minder dan vijf verschillende aanduidingen van wandel- en fietsroutes te zien.
Het Hogebossen Wandelpad, de GR512, het Daan Vervaet Wandelpad, de LF6
Vlaanderen Fietsroute en tenslotte de Zuunbeek route. Even verder ging het
linksaf naar beneden, alwaar we opnieuw een modderige passage kregen te verwerken.
We kwamen langsheen een punt waar we reeds vroeger tijdens de wandeling waren
langs gekomen en hielden ditmaal rechts aan. Een kapelletje liet ons links
houden en zo trokken we richting Gaasbeek. We wandelden via de openbare weg
langsheen dit domein en kregen er zowaar een triomfboog te zien. Het domein
zelf zouden we niet betreden. We daalden geleidelijk af naar het lager gelegen
Hof ter Rammeken, waar we even er voorbij opnieuw privégrond betraden.
Een lager gelegen weiland diende
te worden doortrokken en dat zouden we vlug ervaren. Hoe verder we op dit
terrein vorderden, des te meer modder kregen we te verwerken. Sommige passages
waren dermate slecht, dat schoenen bijna volledig zonken in de smurrie. Dit was
uiteindelijk toch wel een domper op een overigens tot nog toe geslaagde
wandeling. Sommige medewandelaars vonden dit toch ook een beetje te ver gaan.
Gelukkig bereikten we na deze moeilijke passage een grindpad en kregen de kerk
van Elingen in zicht. Een klein half uurtje later bereikten we opnieuw de
startzaal. Daar konden we zien dat 1560 wandelaars zich vandaag hadden gemeld
en hadden genoten van Het Pajottenland op zijn mooist. Na een terugtocht kan
één en ander opnieuw proper worden gemaakt voor een volgende gelegenheid.”
We sluiten af, met een blik in de
wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden
neergeschreven. ‘K: Veel natuur met toegang tot enkele privépaden. Goed
ingericht. Het laatste deel was een modderbad! J: Tocht vanuit Elingen, de
kleinste deelgemeente van Pepingen. Mooie tocht over het golvende pajottenland.
Opnieuw een nogal winderige tocht, door mooie natuurgebieden. Laatste km’s erg
modderig parcours.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten