440: Duisburg, Zaterdag 23 januari 2021, 17,494 km. (8933,816 km.)

“Nog altijd geplaagd door het fenomeen Corona, maakten we ditmaal een wandeltocht langs knooppunten, behorende tot het wandelnetwerk Zuid-Dijleland. Vooraf maakten we via Cambio de verplaatsing naar Duisburg, waar we gemakkelijk konden parkeren op de Kerkplaats. Alvorens van start te gaan, namen we ter plaatse even de tijd voor een sandwich en een kopje koffie. Een zwaar bewolkte hemel en een temperatuur van amper vier graden, niet echt wandelweer. Toch gingen we omstreeks 10:00 uur van start, ter hoogte van het knooppunt 46, dat zich bevindt op de Kerkplaats zelf. Vrijwel onmiddellijk gingen we links de Pastorijstraat in, welke na een tweetal bochten uitmondde in een grasweg. Af en toe wat modderig ging het in rechte lijn achter de huizen links en velden rechts, naar het knooppunt 47. We troffen er een kapelletje aan ter ere van O.L.Vrouw Heil van de Zieken. We wandelden haaks rechtsaf via een licht dalende veldweg. Op het einde gekomen ging het haaks naar links en begonnen we aan de beklimming van een veldweg, die nagenoeg op het einde overging in de Achterstraat. We bereikten een kruispunt van openbare wegen en sloegen rechtsaf de Achterstaat in. Tussen de bebouwing door volgden we deze straat tot op het einde, om er links de Hertswegenstraat in te gaan.

Deze kasseiweg leidde ons langs de terreinen voor tennis, hockey en golf van Tervuren. Voorbij dit sportcomplex kwamen we aan de drukke Tervuursesteenweg, die we gelukkig op een verhoogd trottoir naar rechts dienden te volgen. We stapten een tijdje voorbij het links gelegen Kapucijnenbos, om nadien knooppunt 48 te vinden. We verlieten er naar rechts de openbare weg en betraden het Park van Tervuren. Een brede grindweg, de Grote Vaartdreef,  liet ons genieten van enkele waterpartijen links, met als eerste de Kleine Vaartvijver. Net er voorbij troffen we het knooppunt 41 aan, alsook een picknicktafel. We namen er dan ook omstreeks 11:00 uur even de tijd voor een kopje koffie. Omwille van de schrale wind, hielden we de pauze eerder kort en stapten verder over de grindweg, ditmaal langs de Grote Vaartvijver. Ondertussen konden we vaststellen dat er vrij druk wandel- en fietsverkeer was in dit gedeelte van het park. Het zou pas de voorbode zijn van nog erger. Aan het einde van deze tweede vijver, gingen we links, net voor de Sint-Gertrudisvijvers, om kort erna rechts te houden op een verharde weg, de Perkbosdreef. We stapten nu met de Sint-Gertrudisvijvers aan de rechterkant. Net op het einde van deze vijver troffen we knooppunt 42 aan. We verlieten er de verharde Perkbosdreef en sloegen een smal bospad in naar links, de Potdreef.

Na wat draaien en keren, wat dalen en nadien opnieuw klimmen, kwamen we terecht aan het einde van de Potdreef ter hoogte van de Vossemvijver. We draaiden er linksaf en begaven ons op een verhard pad langs de Vossemvijver en nadien de Gordaalvijver. We passeerden er een weliswaar gesloten taverne, het Spaans Huis. We hielden dezelfde richting aan door middel van de Spaans-Huisdreef en gingen langs de Kanaalvijver voorbij. Op het einde van de Kanaalvijver konden we via een doorsteek naar rechts tussen de Kanaalvijver en de Spiegelvijver door, richting hoger gelegen Africa Museum. Dit zogheten Spiegelpad leidde tussen enkele mooi aangelegde tuinen, voorzien van statige beelden, naar een reeks trappen, om te eindigen vóór het eigenlijke Africa Museum. Een breed grindpad leidde naar links, richting nieuwe inkom van het eigenlijke museum. We konden er dan ook omstreeks het middaguur even terecht voor een bezoekje aan het toilet. Even later zetten we onze tocht verder doorheen het Park van Tervuren en gingen voorbij het Afrikapaleis, met tussen de beide vleugels het Hobé-gebinte. Via het Ijskelderpad en het Anna Paulownapad, daalden we langzaam af naar de lager gelegen Kasteelvijver. We bereikten er de lange Keizerinnendreef, die we rechts opgingen.

Op het einde van deze dreef kwamen we opnieuw op de openbare weg in de Kastanjedreef, aan het knooppunt 4. We gingen over korte afstand naar links via de Rijkunstdreef en stapten voorbij de Sint-Hubertuskapel en de Kasteelvijver. Iets verder begaven we ons links in de Spaans-Huisdreef, om vrijwel dadelijk opnieuw het bos in te gaan via de Wilde Zwijnenweg. Het smalle bospad liet ons enkele malen van richting veranderen, tot we tenslotte een kruispunt bereikten van een twaalftal bospaden. We bevonden ons daar op het historisch herkenningspunt Zevenster, aangegeven door middel van enkele dolmenstenen. Op deze plaats namen we de Duisburgdreef naar rechts en kwamen korte tijd later opnieuw aan het knooppunt 41, alwaar we voorheen even hadden gepauzeerd. We gingen nu in omgekeerde richting terug naar het knooppunt 48 om het Park van Tervuren te verlaten. We betraden dan ook nogmaals de Tervuursesteenweg, ditmaal naar links om meteen het knooppunt 48 aan te treffen. We staken de steenweg over om aan de overkant het Kapucijnenbos in te wandelen, op weg naar het knooppunt 49. Een eindeloos lang bospad, de Beeldekensgatstraat zette ons op de goede weg. Het was er zalig genieten van de geuren van het bos en opvallend veel rustiger dan in het Park even voorheen. Na een tijdje in dezelfde richting te zijn gegaan, kwamen we tenslotte uit aan het knooppunt 49, ter hoogte van de links gelegen Terschurenstraat. We hadden opnieuw asfalt onder de wandelschoenen.

Rechts van de weg bevond zich voorbij een slagboom de Terschurendreef. We troffen er een kanjer van een boom aan, welke even fungeerde als zitbank, om er omstreeks 13:40 uur nog even te denken aan de inwendige mens. Na onze maaltijd gingen we over een kort stukje asfalt, Terschurenstraat, om opnieuw het bos in te gaan via de Beeldekensgatweg. Na nog wat modder te hebben verwerkt, alsook een stevige beklimming, mondde dit bospad uit ter hoogte van het knooppunt 401 op de openbare weg, de Hulststraat. We troffen er met zicht op de akkers een zitbank aan alwaar we nog even konden pauzeren en vooral genieten van het lager gelegen dal. Omwille van de daar heersende wind, wandelden we verder links de Hulststraat in om vrijwel dadelijk rechts een dalende veldweg in te draaien, de Waaienberg. Beneden aangekomen kwamen we opnieuw in de bewoonde wereld en betraden de Ijzerstraat naar links. Aan het eerste kruispunt ging het dan rechts de Koestraat in welke ons even aan hoogte liet winnen, om nadien af te dalen naar het knooppunt 325. We bevonden ons ondertussen in Overijse. Het laagste punt bereikt, ging het aan het knooppunt 325 linksaf op een smal graspad, Ketelheide, in de richting van een iets verder gelegen bosgebied. Een korte passage door het bos later, betraden we de Bekestraat, inmiddels de gemeente Eizer. We bevonden er ons reeds aan het knooppunt 324.

De Bekestraat naar rechts volgdend, kwamen we uit op de drukke Duisburgsesteenweg in het centrum van Eizer. Om de hoek vonden we het knooppunt 322 en gingen de steenweg op naar links tot we rechts Horenberg konden inwandelen. We kregen er vrijwel dadelijk een klim van maar liefst 18% te verwerken en dat ging vrij moeizaam. Hogerop waren we omringd door een stukje bos om even later het hoogste punt te bereiken, waar we verder Horenberg volgden. Na een heel eind dezelfde richting te hebben gehouden kwamen we aan een Y-splitsing om er rechtdoor de Nekkedellestraat in te gaan. Weinig verder kwamen we op het kruispunt met de Aardeweg, tevens knooppunt 323, een smalle kasseiweg die we links begonnen af te dalen. Helemaal op het einde kwamen we aan een kruispunt van meerdere veldwegen, knooppunt 402, waar we een kapelletje aantroffen nabij een alleenstaande boom. Het was ondertussen 15:20 uur geworden, tijd om de laatste broodjes te nuttigen. We vonden dan ook een plaatsje op de trappen van het kapelletje. Jammer genoeg was de zitbank onder de boom reeds ingenomen. Na onze laatste picknick gingen we verder rechtdoor via de Huldenbergstraat om er vrij snel het volgende knooppunt 403 aan te treffen. We kwamen opnieuw tussen de woningen en waren niet meer zo ver verwijderd van het eindpunt.

Aan het knooppunt 403 bogen we linksaf in de Schonenboomstraat op na een kort klimmetje knooppunt 406 te vinden ter hoogte van een tweetal watertorens. We gingen er rechts de Merenstraat in welke ons leidde naar de Kerkplaats, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Zo passeerden we achtereenvolgens nog de dicht bij elkaar gelegen knooppunten 405 en 404. We sloten deze winterse tocht dan ook af na 17,494 km te hebben afgelegd.”

118: Tervuren, Zaterdag 03 oktober 2009, 19,883 km. (2322,053 km.)

Deze tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche, 04/10/2009 – 3080 Tervuren (Vlaams-Brabant), 33^ste Internationale herfsttocht – Golden Cup, 4-8-15-20-25 km. WSV Tervuren. Start: Koninklijk Atheneum. De wandeling loopt door het Zoniënwoud, park van Tervuren, enz.’ In laatste instantie echter, werd deze geplande wandeltocht verplaatst naar de dag voordien. Na afloop van deze, gedeeltelijk gezonde boswandeling, schreven we het relaas van onze bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 19:00 uur.

“In tegenstelling met hetgeen werd vermeld in het Marching wandelboek, vond de wandeling in Tervuren vandaag plaats. Deze kalenderwijziging konden wij vaststellen op de Aktivia website, gisterenavond. Volgens de organisatoren had de geplande tocht voor morgen, moeten wijken voor de marathon die op dezelfde dag werd gepland. Dus trokken wij deze ochtend, wat later dan naar gewoonte, richting Tervuren. Daar werd door de lokale wandelclub, WSV Tervuren Bos, de 33^ste Internationale Herfsttocht ingericht. De startplaats was gelegen in het Koninklijk Atheneum en er kon worden gekozen voor de afstanden 4, 8, 15, 20 of 25 km. Gezien we wat later van start gingen, opteerden we voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 19,883 km. We vonden een parkeerplaats op de speelplaats van de school en troffen er een ruime startzaal aan. Ideaal om vooreerst een boterham te nemen en een koffietje, alvorens van start te gaan.

We verlieten het Atheneum via de achterdeur en kregen een deel van het centrum van Tervuren voor de voeten geschoven. We wandelden door één van de winkelstraten en voorbij de kazerne Lempereur. Hier bemerkten we een gedenkplaat die herinnerde aan het vertrek aldaar van ‘The Belgian Independent Parachute Squadron’ naar het slagveld van ‘The Battle of the Ardennes’ in 1944. Wat later arriveerden we op de markt van Tervuren. Op dit plein troffen we een informatiebord aan met betrekking tot de Warandewandeling van 5,5 km die daar van start ging. We volgden een tijdje dit traject, dat ons leidde door de Warandepoort. Even verder troffen we de kazerne Panquin aan, waar vroeger de pelotonscommandanten werden opgeleid en waar later de school van de Militaire Politie een onderkomen vond. Een prachtig stukje architectuur alvast. We bevonden ons reeds middenin een bosrijke omgeving en volgden Het School van Tervurenpad. Een eerste reproductie vonden we naast het origineel langsheen de weg.

Een kapel met bijhorend schilderij ervoor geplaatst. Aan de overkant van de weg zagen we voor het eerst de borden van de 100 km Gordelroute. Na deze opeenvolging van bezienswaardigheden, troffen we een eerste splitsing aan, waarbij we links het Zoniënwoud introkken. Via de Wildzwijnweg gingen we steeds verder en verder dit enorm prachtige bosgebied in. Aldus waren we verzekerd van een tijdje genieten van de natuur en de rust en stilte van dit gebied. Deze lange dreef doorgewandeld, bereikten we de Zevenster, een plek in het Zoniënwoud waar tal van dreven bij elkaar kwamen. Hier vervolgden we onze weg doorheen de Lattenpoortdreef, alweer zo lang en ver als je maar kon kijken. Voortdurend hoorden we het onder onze voetzolen kraken, vermits het pad lag bezaaid met eikels en beukennootjes, kastanjes en vooral afgevallen bladeren. De herfst heeft duidelijk zijn intrede niet gemist. De wind hoorde je hevig te keer gaan tussen het gebladerte van de enorme bomen langsheen het traject.

Uiteindelijk bereikten we de rand van het Zoniënwoud en zagen we een enorme waterplas. Er werd gedeeltelijk er omheen gewandeld, waarna we via een afsluiting deze zone verlieten en aan de overzijde van de weg de Voerbeek aantroffen. Hier volgden we het Voerwandelpad (4,5 km) dat langsheen deze kronkelende waterloop was aangelegd. Het Voerwegske was een toepasselijke naam voor de buurtweg die we volgden. De Voer bracht ons tot in de Dorpsstraat van Vossem, waar we na 6,285 km een eerste pauze konden nemen in de turnzaal van de plaatselijke Basisschool. Na dit eerste oponthoud, verlieten we de controlepost en kregen een heuse beklimming te verwerken. Deze kasseiweg, deels doorheen een villawijk, bracht ons uiteindelijk tot aan de open velden. Vanaf nu ging het gestaag op- en neerwaarts langsheen tal van holle wegen. Verrassend hoeveel agrarisch gebied zich nog zo dicht bij de hoofdstad bevindt. Ter hoogte van een klein kapelletje, dienden we de openbare weg te verlaten, om rechts de Puttebosweg te nemen. Het ging nu via enkele onverharde wegen opnieuw tussen de velden.

Af en toe kwam een tractor uit tegenovergestelde richting deze holle weg opgereden. Er bleef net voldoende plaats om het gevaarte te laten voorbij rijden. Stilaan zagen we in de verte huizen verschijnen en gingen we via een smalle asfaltweg in de richting van Duisburg. Langsheen hopen pas gerooide bieten, bereikten we de bebouwde kom van deze kleine gemeente. Via een langzame afdaling, bereikten we het centrum, om aldaar in het Centrum voor Volwassenenonderwijs een tweede controle te krijgen, na een stukje wandeling van 5,048 km. Hier dienden de wandelaars van de 25 km een bijkomende lus te stappen en hadden hier dus tweemaal controle. Het derde gedeelte van de wandeling, liet ons verder afdalen naar het centrum van Duisburg. Hier was de lokale Chiro doende met een actie carwash en even verder, voorbij de kerk, had een al even verrassend gebeuren plaats. Daar ging immers de Europese pompoenweging door. We konden het niet laten om even de zaal binnen te wippen en een foto te nemen van deze reusachtige vruchten die lagen uitgestald en wachtten op het resultaat van hun weging.

We volgden een kleine helling en verlieten de dorpskom van Duisburg. Het volgende kruispunt gebood ons rechts af te draaien en hier betraden we vanaf nu het traject van de GR512. Langsheen het voetbalveld en enkele akkers, bereikten we de Terschurendreef. We zaten opnieuw in het Zoniênwoud en waren vertrokken voor een lange tocht doorheen het mooie bos. Ook hier troffen we de bordjes aan van de Gordelroute en wat later een heuse GR-knooppuntpaal. Deze leerde ons dat we reeds geruime tijd de GR512 volgden. De dreven, de ene al mooier dan de andere, volgden elkaar op en zo trokken we terug in de richting van het grondgebied van Tervuren. Eenmaal de rand van dit prachtige gebied bereikt, volgden we een tijdje de openbare weg en ging het langsheen het kasteel Robiano en het Hof over 't Water. Een laatste stukje natuur leidde ons naar de bebouwde kom van deze gemeente, waar we een laatste controle hadden in de Gemeenteschool, meer bepaald in de Academie voor Muziek, Woord en Dans.

Hier konden we nog even pauzeren, aangezien we ondertussen 4,990 km verder waren en ons nog slechts 3,560 km overbleven. Het laatste stukje van de prachtige wandeling van vandaag, liet ons nog even genieten van de mooie natuur en vooral de rust van de bossen. We trokken door een stukje bos, dat volgens de informatie, deel uitmaakte van een Koninklijke Schenking. Langzaam maar zeker, bereikten we de bewoonde wereld en dienden nog een stukje woonwijk door te trekken, alvorens de eindstreep werd bereikt. We kunnen tevreden terugblikken op een geslaagde wandeling, waar voornamelijk de omgeving een belangrijke factor heeft gespeeld. Stilaan beginnen we een idee te verkrijgen inzake de omvang van het Zoniënwoud en zo te zien, zijn we nog niet aan het einde van de verkenning ervan. Na de afstempeling van onze wandelboekjes reden we terug huiswaarts, zij het niet zonder de nodige problemen. Alweer vormde het viaduct van Vilvoorde een obstakel op onze weg. Lang aanschuiven... wat een contrast met de rust van het woud dat we pas hadden verlaten. Tja... wat kan je daar nog aan veranderen?”

We eindigen het verslag van deze tocht in Tervuren, met een blik in onze wandelboekjes, waarin enkele eerste indrukken werden nagelaten, kort na afloop van de tocht. ‘K: Tervuren, Vossem, Duisburg, Zoniënwoud en het groen rond Brussel. Veel natuur. Felle wind! J: Mooie herfstwandeling door het Zoniënwoud en de dorpen Vossem en Duisburg. Bezoekje aan de Europese pompoenweging.’