251: Bray-Dunes, Zaterdag 12 mei 2012, 20,3 km. (4995,139 km.)

Een reeks wandelbelevenissen in Frans-Vlaanderen. Een eerste traject, werd gevolgd op zaterdag, pas ’s anderendaags werd het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg geschreven.

“Een wandelrelaas met betrekking tot onze wandeling van gisteren, welke van start ging in de nabijheid van het Franse Bray-Dunes. Deze wandeling wordt beschreven in de Dagstappergids Frans-Vlaanderen. Dit boekje, uitgegeven bij Lannoo, bevat 15 dagwandelingen, hoofdzakelijk langsheen Grote Routepaden en Streek-GR’s. Het traject welke we volgden, verliep dan ook grotendeels langsheen de GR120 of anders genoemd de GR du Littoral. Volgens de Dagstappergids bedroeg de afstand 19 km, wij kwamen echter uit op 20,3 km, ingevolge een klein ommetje doorheen Zuydcoote. Maar goed, de wandeling ging van start ter hoogte van de Frans-Belgische grens tussen het grenscafé Palais du Picon en de ingang van de camping Le Perroquet.

Aldaar bevindt zich de voormalige spoorlijn Gent – De Panne – Dunkerque, het begin van een schitterende dagtrip doorheen de ongerepte natuur. We dienden vooreerst het smalle pad te volgen langsheen de spoorweg, een pad dat af en toe met moeite zichtbaar was, omwille van het hoog opgeschoten onkruid. Zowat 700 m verder, verlieten we het pad om het rechts gelegen duinengebied ‘La Dune du Perroquet’ in te gaan. Al kronkelend en af en toe klimmend, ging het doorheen deze prachtige duinenzone. Reeds vroeg op deze wandeltocht bemerkten we de eerste restanten van een woelige periode, met name een Franse bunker  en even verderop een paar Duitse bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. In de verte kon reeds de hoogbouw worden waargenomen van Bray-Dunes-Plage. De beklimmingen van enkele zandduinen werden afgewisseld met enkele afdalingen naar begroeide duinpannen. Ter hoogte van de Duitse bunkers, troffen we een eerste wandelboom aan met de aanduiding dat we het ‘Circuit de Bray-Dunes’ dienden te volgen.

We vervolgden onze weg doorheen duinstruikgewas en na een korte beklimming, zagen we in de verte het kruis van het ‘Vissersmonument’. Enkele minuten later konden we van dichtbij dit unieke monument uit 1952, dat werd opgericht op een oude bunker en een 22 m hoge duin bewonderen. We lieten nadien het monument achter ons en daalden af doorheen een bosje naar het nabijgelegen Bray-Dunes. We namen even de tijd om een koffie te nuttigen in ‘Le Kazac’ ter hoogte van de Rue Général de Gaulle. Na deze korte pauze trokken we verder via de Rue du Collège, gingen onder een autoviaduct door en bereikten even later het tweede duinengebied van de dag, ‘La Dune Marchand’. Via een houten sas en enkele trappen betraden we alweer een uniek natuurgebied. Enkele infopaaltjes lieten ons weten dat we vanaf nu het traject volgden van de GR120, anders gezegd de ‘GR du Littoral’. We hoefden dus een tijdje enkel en alleen oog te hebben voor de roodwitte markeringen. We volgden eveneens het plaatselijke wandelpad ‘Sentier des Aulnes’, in de richting van een verderop gesitueerd ‘Blockhaus’.

Hier hadden we de mogelijkheid om via een houten trap bovenop dit overblijfsel van de ‘Atlantikwall’ te komen en te genieten van een schitterend vergezicht. Het GR-pad verder volgend konden we alweer ervaren hoe mooi dit duinengebied wel was, vooral daar we voorzien werden van een schitterend lentezonnetje, met als gevolg dat het zowaar warm aanvoelde in de duinpannen. Ter hoogte van een T-splitsing, ging het linksaf en zo verlieten we via een houten sas dit tweede duinengebied. We troffen opnieuw de voormalige spoorlijn aan en die naar rechts volgend, bereikten we korte tijd later de eerste huizen van Zuydcoote. Via enkele woonstraten kwamen we aan ter hoogte van het oude stationsgebouw van deze gemeente. Daar ging het rechtsaf, om via een licht hellende asfaltweg aan te komen ter hoogte van de toegangsdreef naar ‘l’Hôpital Maritime’. We staken er opnieuw de spoorweg over en vonden er een uniek plekje om even de inwendige mens te versterken. Genietend van het lentezonnetje, werden de boterhammetjes met smaak naar binnen gewerkt.

Even later trokken we op weg naar de laatste duinenzone van de dag, ‘La Dune Dewulf’. Via alweer een sas bereikten we een grote voetbalweide, voorzien van picknicktafels en banken, blijkbaar hadden we iets te vroeg gegeten. Aan de overzijde van het veld verlieten we via een tweede sas deze rustplaats en betraden de laatste duinenzone van de dag. We wandelden nogmaals via smalle paden door duinbosjes, dienden vaak een kleine beklimming te maken en overschreden voor het laatst de spoorlijn in dit duinengebied. Ondertussen wandelden we niet langer westwaarts, doch pal noord, richting strand. Twee opeenvolgende trappen, lieten ons vervolgens het duinengebied aanschouwen. Enkele ogenblikken later vernamen we via een wandelboom, dat we het ‘Circuit de la Dune Dewulf’ volgden. In de verte konden we reeds de hoogbouw zien van Dunkerque, alsook de watertoren van Leffrinckoucke. Na een tijdje het wandelpad door deze duinen te hebben gevolgd, dienden we dit te verlaten en wendden we onze steven naar rechts, richting ‘La Batterie de Zuydcoote’, vaak ook ‘La Batterie de Leffrinckoucke’ genoemd.

De eerste bouwwerken dateren immers reeds van 1778 en de laatste aanpassingen vonden plaats in 1934. Oorspronkelijk diende deze vesting ter verdediging van de toegang tot de haven van Duinkerke. De Duitsers echter bouwden het verder uit als onderdeel van de ‘Atlantikwall’. Het ging een stukje tussen de restanten van deze enorme vesting, om vervolgens af te dalen naar het nabijgelegen strand van de ‘Côte d’Opale’. Eenmaal met beide voeten het strand bereikt, voelden we pas echt de kracht van de natuur. Een stevige en koude bries wist ons te verwelkomen en de kracht van de golven was zichtbaar aan de tot ruïnes herleide bunkers. Overal lagen stukken metselwerk en blokken beton ontsierden het strand. Het ging nu via het brede strand terug richting Belgische grens. Enkele markeringen op bunkers lieten ons weten dat we terug de GR120 volgden. Op die manier wandelden we langsheen het kleine Zuydcoote aan zee, om geruime tijd later de zeedijk te bereiken van Bray-Dunes-Plage. Hier hadden zich in 1940 vreselijke taferelen afgespeeld, toen het Britse Expeditieleger erin slaagde te ontsnappen naar Engeland. Deze gebeurtenis ging de geschiedenis in als ‘Operatie Dynamo’.

Eenmaal op de zeedijk dus, de hoogste tijd volgens wandelmaatje om te bekomen bij een lekkere kop koffie. Nadien ging het via de zeedijk verder richting strand voor het laatste stukje wandeling langsheen deze ‘Côte d’Opale’. In de verte bemerkten we reeds de flatgebouwen van het Belgische De Panne. Wij volgden echter opnieuw het strand richting camping ‘Le Perroquet’. Even later bemerkten we rechts van ons enkele bouwsels van deze camping. Achter ons lieten we de zeilwagens voor wat ze waren en we verlieten even later het strand om haaks rechtsaf te draaien. We passeerden een oude grenspaal uit 1819, welke destijds de grens aangaf tussen Frankrijk en de Nederlanden. Sedert 1830 bepaalt die aldaar de grens tussen Frankrijk en België. Vervolgens wandelden we evenwijdig met de grens, op het gelijknamige ‘grenspad’. Het ging nu via een stukje natuurreservaat ‘De Westhoek’ terug richting Frans-Belgische grensovergang, alwaar we enkele uren voorheen waren vertrokken. Nog een laatste drankje op een terrasje ter hoogte van de parking, besloot dit Franse wandelavontuur.”

We sluiten af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Bray-Dunes. Les dunes de Flandre. Duinenpracht net over de zuidergrens. J: Bray-Dunes. Tocht uit de Dagstappergids Frans-Vlaanderen. Doorheen de prachtige Dunes de Flandre, Bray-Dunes, Zuydcoote en langsheen de Batterie de Leffrinckoucke.’